Milyang (2007)

Jeon Do-yeon won de prijs voor beste actrice op het filmfestival van Cannes

Regisseur is vooral bekend om het erg goede Oasis. Dacht aanvankelijk dat het weer om een Koreaans revenge filmpje ging (had ook het plot kunnen lezen om tot een andere conclusie te komen...), maar ben nu toch best benieuwd naar de film..

De plotomschrijving die nu hierboven staat is niet 100% correct.

Het klopt dat Shin Ae een alleenstaande moeder is en naar het platte land vertrekt(naar het stadje Milyang om precies te zijn). Ook ontmoet ze daar inderdaad een automonteur, maar van een echte relatie tussen hen is geen sprake.

Shin Ae is namelijk naar het stadje Milyang gekomen om daar haar zoontje op te laten groeien. Het was altijd een wens van de overleden vader om zijn zoon op te laten groeien in Milying; de stad waar hij ook was opgegroeid. Wat er verder allemaal in Milyang gaat gebeuren wil ik liever niet verklappen...

Over de film zelf was ik de eerste 60+ minuten zeer te spreken, maar na een bepaalde gebeurtenis vond ik het allemaal een stuk minder worden.

Ik twijfel nog over het cijfer. 2,5* vind ik te laag, maar 3,0* weer iets te hoog

gezien op het IFFR. Vrouw verhuist na overlijden van man met zoontje naar de geboorteplaats van haar man om daar als pianolerares aan de bak te gaan. Daar wordt binnen een mum van tijd haar zoontje ontvoerd. Vrouw weet van gekkigheid niet waar ze het moet zoeken en stort zich in het christelijk geloof. Je voelt wat voor film dit had moeten worden: Hoogwaardig drama met een venijnig statement over geloof en genoeg kwinkslagen om niet loodzwaar te worden. Wat eruit is gekomen is een film die alle kanten op schiet en door zijn schreeuwerigheid gaandeweg steeds meer irritatie oproept. Het duurt ook nog langer dan twee uur.

Erg geslaagde film, met een uitmuntende hoofdrol. Enkele absolute topscenes (als hoogtepunt de eerste scene in de kerk), maar wel erg aangrijpend en emotioneel nogal uitputtend vond ik. Ietsje te lang wellicht, maar met erg veel gevoel en tact gemaakt, omdat de verslagenheid en gekte bij de vrouw goed voelbaar wordt gemaakt. Ook de mannelijke hoofdrol en het jongetje waren trouwens prachtig. Ik vond de film een stuk beter dan dat sentimentele gedoe in Oasis in elk geval.

Fraaie film. Met schitterende rollen. Tot in de kleinste bijrol. De film is emotioneel vrij stevig inderdaad, omdat de hoofdpersoon nogal eens verandert van emotie doet de film dat ook. Verfrissend weinig muziek, waardoor de film nog meer op de schouders komt te liggen van Jeon Do-yeon en die draagt de film knap. Soms mooi subtiel, soms heel expliciet, maar ik vond het altijd geloofwaardig. Kang-ho Songs rol is gelukkig ook meer dan de man die af en toe een luchtige noot geeft. Zijn personage kent ook behoorlijk wat ontwikkeling en ook wat minder mooie kanten komen naarboven. Knappe gelaagde en boeiende film vond ik het. Een om vaker te zien.

4.0*

Het laatste shot is verantwoordelijk dat ik de film maar 3* geef. Hij had van mij een shot eerder mogen ophouden. Nu liep ik maar: wat is de reden van dat laatste shot. Wat voegt dit aan de film toe'
Voor mij dus eigenlijk niets, ik zou het beter vinden als hij dus een shot eerder gestopt was als hij de spiegel vasthoudt als ze zelf haar haar zit te knippen

Grote twijfel of ik deze film 4 of 4.5 zou geven. Uiteindelijk is het toch 4.5* geworden.

Wat een film...

Drama, ik hou van drama. Hoe ellendiger, hoe beter, en dan zit ik met deze film goed. Het verdriet van Shin Ae is zo goed mee te voelen, omdat het op een ongelofelijk overtuigende manier wordt gebracht. Haar "wedergeboorte" in de kerk was zo indrukwekkend dat het me koude rillingen bezorgde. Haar schreeuwen gingen door merg en been.

Ik dacht even dat de film iets teveel de kerkelijke kant op ging, maar dat uiteindelijk haar geloof ook geen echte verlossing heeft gegeven doet het EO-gevoel als sneeuw onder de (geheime) zonnestralen verdwijnen.

Do-yeon Jeon heeft met haar rol een diepe indruk bij me achtergelaten. Je moet het maar kunnen, zo goed acteren dat de kijker de angst en het verdriet zo sterk voelen dat hij met een brok in zijn keel en een bonkend hart zit te kijken.

Kippenvel gegarandeerd!

Laat ik maar gelijk beginnen, de lovende recensie van Hannibal ten spijt, ik vond dit een vreselijke film. Nog nooit zo veel kerkelijk geleuter aan moeten horen als in deze film die nota bene gemaakt werd in een land als Korea waar ze toch wel hoofdzakelijk het door mij zeer hoog geschatte boedhisme aanhangen.

Ik had toch eerst een uitgebreide plotbeschrijving moeten lezen alvorens deze film van iemand te lenen en voorts te gaan bekijken. Dan was mij een hoop ergenis bespaard gebleven. Bij de scène van de wedergeboorte - lachwekkender kan het niet - stond ik op het punt het geluid af te zetten. Dat geschreeuw van die Shin Ae was niet om aan te horen. Ach, wat bezielden die Koreanen toch met dit nep christendom, soms leek het net of ik naar een propagandafilm zat te kijken van de Koreaanse sekteleider Sun Myang Moon van de "United Church", die zijn aangangers ook vooral putte uit die mensen die net als Shin Ae in de misère zaten.

User Hannibal mag dan wel beweren dat Shin Ae in dat sektegeloof niet de verlossing heeft gevonden maar aan dat kerkelijk sektegedoe werd in deze film veel te veel aandacht besteed. Ik vond deze film als drama daarom ook totaal niet geslaagd.

1,0*

De film is alles behalve kerkelijke propaganda aangezien deze hier uiteindelijk geen oplossing heeft voor het verdriet van Shin Ae. Mensen die zo diep in de put zitten grijpen alle mogelijkheden aan en zulke groeperingen heb je niet alleen in Korea maar overal. Kijk maar eens naar die rare fratsen van Jomanda, dat is pas lachwekkend.

Edit: Ik kan me wel voorstellen dat het je wat teveel werd, het kerkelijke gebeuren duurde inderdaad wel wat lang.

Ik leen je nog eens wat uit, Wim.

Lekker zielig filmpje. Hou ik wel van.

Jammer dat het na een uurtje wat minder wordt met dat religieus gekakel. Naar het einde toe weer aangenamer.

Niemand Kim Clijsters herkend op tv daar?

Genoten van deze film ..... Ik hou wel van die intiemere manier om "verhalen" te vertellen, die zo verschillend is van de "american" way. Soms vond ik deze prent wel iets te lang

Over de film zelf kan ik niet te uitbundig zijn, maar wederom zet Jeon Do-Yeon een prachtrol neer. Dat is één van de beste - zoniet dé beste - Zuid-Koreaanse actrices! Haar rol is gewoonweg verbluffend! Zoals eerder aangehaald is die eerste scene in de kerk erg emotioneel en aangrijpend.

Het religieus gedeelte in het midden van de film was verder wat moeilijker te verteren, maar achteraf gezien vond ik het nog OK. Ook de tijdsduur mocht net iets korter. Voor dit alles geef ik 3 sterren...

Prachtige, emotierijke film over een jonge weduwe, die psychisch geradbraakt wordt door een nieuw drama dat haar treft in een nog vreemde en niet altijd vriendelijke omgeving. Hoewel het verhaal daar op verschillende momenten aanleiding toe geeft, laat regisseur Lee de film nergens sentimenteel worden.

Schitterende vertolking van Do-yeon Jeon, die alle registers opentrekt. Ik heb haar ook al uitstekend aan het werk gezien in Haepi Endeu (1999) en Hanyo (2010). Zuid-Korea telt redelijk wat topactrices. Do-yeon Jeon is voor mij duidelijk een van de beste in dat selecte gezelschap.

Akelig Zuid-Koreaans drama van een jonge dame die veel leed te verduren krijgt en daar psychisch aan onderdoor gaat. De hysterie eromheen trok ik niet heel goed, maar goed het was voor het verhaal wel passend. Ze heeft daarbij ook last van een Koreaanse flapdrol die voor enige comic relief zorgt. Dat mocht ook wel want deze film heeft ook echt een aantal zware momenten waarbij het verdriet erg intens is.

Die Koreaanse cultuur, hun gebruiken en hun doen en laten doen me vaak versteld staan en ook in deze film heb ik dat. Die omgang met elkaar, het is tegelijk fascinerend en ook niet te begrijpen of te vertalen naar West-Europese maatstaven. Daardoor wordt het wel een aardige film, maar door gebrek aan inleving weer niet een topper.

Na Beoning geprikkeld geraakt door Chang-dong Lee en intussen aan mijn derde film toe van deze Zuid-Koreaanse regisseur. Via deze film heb ik geleerd dat de katholieke (of christelijke) gemeenschap tot de grootste religie behoort in het land te samen met het gekende boeddhisme. De film vertelt het verhaal van een jonge weduwe die rouwt om de dood van haar man en om hem te eren naar zijn geboortestad trekt om daar een nieuw leven op te bouwen.

Secret Sunshine, de letterlijke betekenis van het stadje Milyang, is geen Walhalla voor de jonge Shin-ae. Ze tracht aan de hand van pianolessen te overleven, maar het lot is haar niet gunstig gezind. Haar zoontje wordt vermoord en ze stort helemaal in. Ook de verwijten van de oma moet ze maar slikken. Op advies van de plaatselijk apotheker gaat ze op zoek naar het geloof. Wat we te zien krijgen is een schrijnende situatie wanneer Shin-ae machteloos en vol emotie tekeer gaat in een kerkviering. Het geschreeuw gaat door merg en been, net als de thuisviering. Toch hervindt ze de kracht om te geloven. Een ander krachtig moment was de confrontatie met de moordenaar van haar zoontje wanneer ze hem opzoekt in de gevangenis.

Actrice Jeon Do-yeon doet het erg goed als Shin-ae. Ze brengt haar rol erg overtuigend en vol emotie. Hier en daar misschien wat te sentimenteel, maar over het randje gaat het nooit. De religieuze insteek is enorm, een factor waarmee je als kijker rekening mee moet houden. Wel fijn dat het hoofdpersonage constateert dat religie en God toch niet het (bevredigende) antwoord heeft op alle vragen.

Knap drama uit Zuid-Korea, inmiddels toch wel een topland te noemen op cinemagebied. Dat ontzettend dramatische dat altijd enigszins onderkoeld blijft en ook wel het lugubere dat veel Koreaanse films kenmerkt trek ik op een of andere manier erg goed. Voeg daarbij de altijd wel aanwezige zwarte humor (in deze film dan wat minder aanwezig) en een aantal fijne acteurs.

Secret Sunshine is een nogal cynische titel want wat de hoofdpersoon overkomt is kil en duister waar nog geen lichtpuntje te bekennen valt. Daar kan de grenzeloos optimistische Koreaanse kerk ook weinig aan veranderen. Ik moet zeggen dat ik ook even klaar was met die blijmoedige kerkgangers, al was het moment dat June van haar geloof viel natuurlijk nooit zo ingrijpend geweest zonder die lange inleiding vol blakend geloof en vertrouwen.

Do-yeon Jeon is fantastisch als June, een door verdriet en schuldgevoel verteerde vrouw, en hoewel het schuldgevoel niet expliciet genoemd wordt is dat toch een leidend thema. Zij had haar zoon immers mee naar deze plek genomen omdat, parafraserend, kinderen op echte grond moeten spelen- het laatste shot van de onbewogen dode aarde deed mij aan die uitspraak denken. En zij liet hem natuurlijk alleen thuis, sterker nog zij sprak haar zoon en zei dat hij een man moest zijn toen hij haar belde- omdat hij vreemde geluiden hoorde? Zij speelt erg overtuigend, en krijgt goed tegenspel van Kang-ho Song, die laatst ook weer schitterde in Parasite en hier een wat sneue goedzak speelt.

Zoals wel meer Koreaanse films, véél te bombastisch. Tweede deel schiet ook echt alle kanten op, met wat vreemde (bijna random) uithalen naar het geloof. Minste van Chang-dong Lee totdusver.

Heftig drama. Je wordt meegesleurd in het verhaal. Goed geacteerd. Wat een ellende kan een persoon meemaken. Einde vond ik wat vaag. Maar verder heb ik mij prima vermaakt.