Suspicion (1941)

Beetje tegenvallend. Fontaine en Grant doet het wel leuk, maar van Hitchcock verwacht ik toch wel een spannender verhaaltje. 3 sterren

Well I'll be damned! Ik maar denken dat Vertigo mijn derde Hitchcock zou worden, komt deze ineens voorbij. Leuke verrassing, wel jammer dat ik me verslapen heb voor het begin... Dan is half 1 's middags ook een zeer onchristelijke tijd!

Om onconventioneel met het laatste te beginnen: prima einde voor een prima film. Tom legt het hierboven al uit. En de manier waarop Hitchcock de laatste scène heeft gefilmd... spannend! Constant die point-of-view-shots met een riggel aan de ene kant, een maniakale Grant aan de andere, oei! Een begenadigd acteur trouwens, die Grant, hulde.

Ik vind de stijl die Hitch hanteert om spanning te brengen in zijn films echt prima te doen. Je weet als kijker steeds vrij veel, maar uiteindelijk weet je niets... Het plot kan daarom ook alle kanten uit. Toch wordt de film wel vrij voorspelbaar tijdens het verhaalverloop, de film volgt eigenlijk een constant patroon: Grant is verdacht, Grant is toch niet verdacht, enz.

Op IMDB staat overigens een ander einde vermeld, een einde wat tijdens de test screening niet verkropt werd door het publiek. Het zou uiteindelijk moeten blijken dat Grant tóch een moordenaar was. Nu wordt het einde open gelaten, the mystery continues...

4*, op naar de volgende!

De kleurenversie net bekeken. Heb me laten vertellen dat voor zo'n inkleurklus toentertijd (zo'n twintig jaar geleden gedaan met de toen beschikbare middelen) het gevolg kon zijn dat de film ietwat vertraagd werd over de totale speelduur. Mij is uitgelegd dat dit te maken heeft met framerate. Anyway, dit zou verklaren waarom de kleurenversie enkele minuten langer duurt. In het DVD -menu wordt ook niets vermeld over een andere cut. Het inkleuren is niet overal even goed gelukt overigens.. Aanrader is dus gewoon de zwart-wit versie te bekijken (mocht je die al kennen is dit een leuke optie).

Terug naar de film: Suspicion is uiterst sfeervol en spannend. Wederom weer een geslaagde thriller van de meester der suspense. Het verhaal kabbelt keurig voort maar blijft onderhoudend. Het einde is net iets te abrupt, maar Grant is ijzersterk. Zeer goed.

Een mindere Hitchcock. Camerawerk is wel weer sterk, alleen schaduw en belichting vind ik minder. Vooral die lijnen in het huis zijn gewoon niet mooi. Het zou een web kunnen voorstellen, logische verklaring die ik las, maar dan had het er wel anders eruit mogen zien.
Sterkste punt is wel dat het einde tijdens de gehele film een raadsel blijft. Je weet niet of Grant de moordenaar is of niet. En dat zorgt voor de nodige spanning in de film. Grant zelf speelt dan ook goed, een vreselijk naar persoon, maar met zoveel charme dat je soms Fontaine begrijpt dat ze er steeds intrapt. En toch niet helemaal. Fontaine vind ik dat niet heel sterk spelen en het issowieso nogal ongeloofwaardig. Je zou zeggen dat ze eens wel weggaat.
Dan nog enkele leuke trucjes (glas melk) en leuke bijrollen. Maar hoofdverhaal zelf is niet goed genoeg uitgewerkt. Het begint nog veelbelovend, maar langzaamaan meer van hetzelfde en niet geheel geloofwaardig.

Tegenvallertje van Hitchcock. Zijn films moeten het natuurlijk vooral hebben van het verhaal en van de suspense. Beide elementen zijn niet aanwezig in deze film. Het plot wordt vanuit Joan Fontaine verteld en dat maakt het er niet interessanter op. Na even een twijfeling blijft ze maar weer in de goedheid van de te gladde Cary Grant geloven. Het wekte bij mij irritatie op, omdat ik van haar verwachtte dat ze veel meer tegengas zou geven en niet zo lijdzaam zonder reden de zoveelste leugens van Grant ondergaan. Spannend wil het daarbij ook niet worden. Jammerdebammer dus.

Aan de andere kant is Suspicion lang zo slecht niet. De typische Hitchcock-stijlkenmerken, zoals een treinscene, een grote villa op zijn filmnoirs en een climax vlak voor het einde van de film blijven een feest om te zien. Helaas bleven andere kenmerken, zoals een paranoïde sfeer en dubbelzinnigheid van wat er nou aan de hand is, teveel achterwege.

Zoals zoveel films van zo'n zestig, zeventig jaar geleden, is ook Suspicion tegenwoordig haast onkijkbaar vanwege de schrijnende traagheid waarmee het verhaal verteld wordt. Echter, wie daar doorheen weet te prikken, ontdekt een aardig thrillertje, dat helaas niet helemaal weet te overtuigen. Wel twee hoogtepunten: de scène met het glas melk en het eind, dat ik echt niet aan zag komen. Chapeau voor Hitchcock daarvoor: hij weet beter te verrassen dan met Psycho, maar levert deze keer simpelweg een veel minder spannende film af.

3,0*

Dit is mijn 25e Hitchcock en natuurlijk hoopte ik ook daarom op een goede film.

Het viel me niet tegen moet ik zeggen. Ik lees hier bij sommigen dat ze de film te weinig spanning vinden bevatten, maar dat vond ik reuze meevallen. Hitchcock weet hier net als in zijn meeste films een sterke sfeer te scheppen, aangevuld met een vleugje mysterie. Dat mysterie hangt vooral rondom het personage dat Gary Grant speelt en voortreffelijk neerzet. Het is uiterst onvoorspelbaar wat hij nu telkens weer van plan is en het blijft eigenlijk tot het einde toe onduidelijk hoe hij nu daadwerkelijk is. Ook Joan Fontaine doet het gewoon goed als de vrouw, die steeds meer twijfels krijgt over haar man.

Ja best wel weer een goede film dus, waarbij ik het einde vrij onverwacht vond, maar wel goed. Een leuke en best spannende film dus.

Dikke 3,5*

Fijne mysterieuze sfeer en met een goed verhaal omgeven film.

Sterk geacteerd en prima opbouw naar een mooi einde.

Je denkt echt dat Lina gelijk gaat krijgen en dat is goed gedaan.

3,5 ster

Verdacht ouderwets,

Goed verzorgde Hitchcock muziek, maar soms erg stoffig en oninterressant. Af en toe wat flitsende en mooie beelden, maar verder erg standaard a la master of suspense. Ondanks de rimpels gelukkig wel vermakelijk standaard.

Niet de allergrootste Hitchcock maar een degelijk opgebouwde film al duurt het wat lang vooraleer de suspense er aan komt. Wie veel verrassende wendingen verwacht komt ook niet aan zijn trekken. Anderzijds zijn zowel Cary Grant als Joan Fontaine perfecte vertolkers en was het ook prettig nog eens olijke Nigel Bruce als goedgelovige huisvriend terug te zien.

Goeie film waarin een vrouw haar man er van verdenkt dat hij alles aan elkaar liegt als het om financiele zaken gaat. Wat begint als een romantische film wordt geleidelijk aan een thriller. Het plot zit goed in elkaar waarbij de spanning langzaam wordt opgebouwd. Zeker niet de beste Hitchcock, maar nog steeds een prima film.

Lang geleden dat ik voor het laatst een Hitchcock zag, maar het was al weer snel als vanouds en bij Hitch is dat altijd wel fijn. Bij een verhaal als dit heeft hij als regisseur toch wel echt meerwaarde. Heerlijk zo'n shots als die met dat felbelichte melkglas of die spinnenwebschaduwen in het huis. En Cary Grant als onbetrouwbare gluiperd casten is ook typisch Hitchcock, jammer dat ie dat niet vaker gedaan heeft. Het mysterie is ook goed en de film is spannend, hoewel niet zo spannend als veel latere films.

Minder zijn enkele rare dingen in het script, zoals dat Fontaine (die overigens erg goed speelt) pas nadat ze trouwt met Grant pas iets over zijn vele slechte eigenschappen hoort (jaja) en wat geforceerde momenten zoals die zenuwtoeval die Fontaine krijgt als ze het woord 'murder' spelt bij anagram. Daarnaast is het einde, zoals al veel vaker gezegd, zwak. Ik ga geloof ook niet dat Grant stiekem wel schuldig is. Wat bij die theorie telkens vergeten wordt is dat hij Fontaine vlak voor zijn eindverklaring nog gered heeft van een ongeluk, iets wat hij ook deed bij Beaky. Waarom zou je potentiële moordslachtoffers redden van een echt ongeluk, alleen maar om ze vervolgens op een omslachtige manier om te leggen en daarbij de indruk te wekken dat je niet de dader bent? Volgens mij is het gewoon de bedoeling dat Grant onschuldig is, iets wat Hitchcock zelf ook beweerde. Wel interessant is dat er op IMDb een hele reeks verklaringen staan over waarom het einde gewijzigd is. Wiens idee het was is niet meer duidelijk.
3,5*

Lang geen Hitchcock gezien en ik vond deze weer erg leuk. De hele film gaat over geld, best apart.

Ik vond het wel een interessante studie over wantrouwen. Wat ik een beetje ongeloofwaardig vind, is dat mensen blij zouden zijn als ze in feite benadeeld zijn en als ze dat wat aangenamer voorgeschoteld kregen. In het geval van Lina kun je spreken van verblind zijn van verliefdheid, want alle mensen in haar omgeving merken vreemde zaken heel scherp op.

Wat is waarheid en hoever reikt vertrouwen? Een spannende en beklemmende film en constant sfeervol.

Dramatische muziek bij de mooie zwart-wit beelden. Ik vind 'm goed.

Naar mijn mening een van de zwakkere films van Hitchcock, omdat met een ongeloofwaardig ‘deus ex machina’ aan het einde feitelijk heel het verhaal van de film onderuit wordt gehaald en alle opgebouwde spanning als een donderslag bij heldere hemel verdwijnt. Onbegrijpelijk zwak.
Gelukkig heb ik weer kunnen genieten van de uiterst charmante Joan Fontaine (Oscar !), maar voor het rampzalige einde van de film minstens 1* aftrek.

Misschien niet zo'n heel spannende dan toch wel een heel sfeervolle (romantische) thriller.Goede rollen van Grant en Fontaine en ook Nigel Bruce (ook bekend als Dr Watson van de Holmes films uit die tijd) is weer een genot om te zien.Andere sterke punten waren het voortdurend twijfel zaaiende verhaal en het mooie zwart-wit camera werk.Suspicion behoort dan wel niet tot de allerbeste Hitchcock films het blijft een naar mijn mening wat onderschatte rolprent.

Suspicion is één van de 2 films van Hitchcock waar hij een Oscarnominatie voor beste film voor kreeg. Dat wil vooral zeggen dat hij hier niet echt zijn bekende regie laat zien, maar een film aflevert die betert past in wat men standaard verwachtte in Hollywood. Daardoor is de film niet meteen een Rear Window of North by Northwest, maar het is zeker geen slechte film. Het verhaal is natuurlijk een troef waar de kijker constant in twijfel zit over de ware toedracht. De kunst van Hitchcock is dat hij dat ook heeft kunnen vertalen naar het grote doek. Zowel Cary Grant als Joan Fontaine (niet ontoevallig dat de andere Hitchcock-film met een Oscarnominatie ook met haar was: Rebecca) zijn beiden in vorm en het is een plezier om hen bezig te zien. Beide acteurs hebben ook Britse roots, wat de karakters hun Engelse achtergrond geloofwaardiger maakt. Creatief is dit misschien niet één van de beste films van de master of suspence, maar zeker geen slechte film en voor liefhebbers van de Hollywoodfilm uit de jaren '30 en '40 een aan te raden kijktip.

Suspicion verteld het verhaal van een vrouw van respectabele afkomst die verliefd wordt op een op het oog charmante man. Al snel blijkt echter dat hij enorme schulden heeft, veel gokt en geen eerlijk werk verricht. Zijn geheimzinnigheid maakt haar steeds argwanender.

Het duurde even voor de film een beetje opgang begon te komen. Het spel van Gary Grant en de Britse setting wisten gelukkig wel te vermaken. Nigel Bruce was ook bijzonder leuk als de oude studievriend. Na een uur werd kwam er pas een beetje suspense in de film en begon Joan Fontaine ook echt te overtuigen. Zo jammer alleen dat het einde nogal anti-climacterisch was. De schuld van de studio, die vond dat Gary Grant een held is die geen moorden pleegt.

Zoals je van Hitchcock kon verwachten is de film mooi geschoten met schitterende sets en locaties. Hoogtepunt van de film is het shot waar Gary Grant een glas melk de trap op brengt. In het glas is een lampje aangebracht zodat de melk op een vreemde manier oplicht. Jammer dat Hitchcock toen Bernard Herrman nog niet ontmoet had, Franz Waxman's muziek was mij een beetje te tekenfilm-achtig.

Kan het niet helpen de film met Rebecca van een jaar eerder te vergelijken en dan is deze toch vele male minder spannend en sfeervol. Vermakelijk, maar wel een van de mindere Hitchcock's als je het mij vraagt.

“You couldn't hurt a fly, Bertram, unless it was already dead.”

Prima film van Hitchcock. Suspicion heeft een einde waar je je vraagtekens bij kunt zetten (Cary Grant als grote slechterik had best gemogen), maar in al het voorgaande weet Hitchcock de spanning en de paranoia weer aardig op te voeren. Grant en Fontaine zijn perfect in dit soort rollen, en het was leuk geweest om Grant echt eens een andere kant van zichzelf te laten zien. Maar Hitch houdt van een happy end.

Hello monkeyface!

Jubileum, Mijn 20e Hitchcock! Weer een leuke aparte film die in het begin wat aandacht vereist om de mensen uit elkaar te houden. Naarmate de film vordert begint het duidelijk te worden en spannend. Alles ligt of lijkt er wel heel dik bovenop te liggen wat ik wat overdreven vond maar ook bij vlagen wel grappig. De muziek was wat gedateerd en vaak te overheersend. De cameravoering is weer goed met als hoogtepunt de prachtige schaduwshots aan het einde.

Er wordt erg goed geacteerd. Grant speelt heel goed een zeer eigenaardige man (Johnny) maar zijn tegenspeelster (die hij op de set niet uit kon staan) kreeg de Oscar. De vriend van Johnny vond ik ook goed en erg grappig.

Wat me wel irriteerde is het einde van de film. Hij schijnt dus toch onschuldig te zijn wat ik totaal niet vond passen. Ik dacht zelf dat het op twee manieren kon worden geïnterpreteerd maar nu ik er wat erover lees is dit dus niet zo. Het boek eindigt in ieder geval 180 graden anders en dat was Hitchcock aanvankelijk ook van plan.

Grappige film van de niet intentionele soort. Het verhaal speelt zich af in het milieu van de Britse aristocratie en situeert zich in de countryside van Engeland. Cary Grant is naast een ladiesman van het plakkerige type ook nog een narcistische kleptomaan en gokverslaafde. Het tegendeel van de ideale schoonzoon dus. Omwille van eerstgenoemde eigenschap slaagt hij erin om het hart te winnen van Joan Fontaine, een alleraardigst maar emotioneel onderontwikkeld muurbloempje - zij het een oogverblindend mooi muurbloempje. De bedoelingen en het spelletje van Grant liggen er zo dik op dat ik me eigenlijk eerder ergerde aan de naïviteit van Fontaine dan dat ik enig medeleven voelde met haar.

De eerste helft van de film was voor mij een mislukte komedie, met weliswaar clevere stukjes die het geheel opleuken. In de openingsscène ontmoeten Grant en Fontaine mekaar op de trein, waarbij Grant zijn blik over Fontaine laat glijden van onder naar boven. De mooie benen van Fontaine (seksueel verlangen), vervolgens naar de handen van Fontaine die een boek over kinderpsychologie vasthouden (Fontaine zal een relatie aangaan met Grant - die nooit volwassen geworden is) en dan naar het hoofd van Fontaine (het brilletje als typering van iemand die connectie heeft met intellect maar niet met emotionele ontwikkeling -zoals zal blijken). Ander voorbeeld: de eerste poging van Grant om Fontaine te kussen loopt op een sisser uit, en wordt symbolisch weergegeven door Fontaine die ostentatief de beurs in haar handen dichtklapt (en het is niet moeilijk te zien wat deze beurs seksueel symboliseert).
Compleet ongeloofwaardig is dan weer het feit dat Grant - met zijn reputatie van flierefluiter en bedrieger eerste klas - een job aangeboden krijgt als vermogensbeheerder van een aristocratische vriend van hem. Ja hallo zeg

In de tweede helft van de film verandert de toon. Kantelmoment is het overlijden van de vader van Fontaine. Enkele ontwikkelingen in het leven van het koppel - waarin ook Nigel Bruce een belangrijke rol speelt - voeden de achterdocht van Fontaine m.b.t. de ware aard van Grant. Als kijker ga je helemaal mee in de achterdocht n.a.v. een aantal gebeurtenissen die erop wijzen dat Grant Bruce vermoord heeft en plannen heeft om ook zijn vrouw uit de weg te ruimen. En dan volgt op het einde een complete twist en blijkt Fontaine helemaal op het verkeerde been gezet, met een totaal verkeerde lezing van de feiten. Op papier klopt dat ook wel, maar dit komt bij mij allemaal erg ongeloofwaardig en met de haren getrokken over. Maar zelfs met het einde dat men oorspronkelijk voorzien had in het script, was het voor mij evenmin goed gekomen wegens andere dik opgelegde ongeloofwaardigheden in aanloop naar de finale.

Aan positieve kant vind ik het verhaal erg smaakvol in beeld gebracht door dhr. Hitchcock en cinematograaf dhr. Harry Stradling Jr. Prachtig hoe in de tweede helft van de film het raamwerk in het huis van Grant en Fontaine de contouren van iets wat lijkt op een spinnenweb als schaduw weergeeft, wat enorm bijdraagt aan de sinistere sfeer.

Conclusie. In mijn ogen één van de minst overtuigende films van A.H. In Hollywood zijn we één en ander gewend, maar de wijze waarop in deze film een totaal onvolwassen relatie tussen Fontaine en Grant wordt voorgesteld, gaat er voor mij over. Verder is het scenario in zijn geheel zwak en met de haren getrokken om alsnog op het eind origineel uit de hoek te komen. Maar ik zal er Hitchcock geen spatje minder om waarderen.

Uitstekend mysterie zou een meesterwerk geweest zijn als Hitchcock niet gedwongen was om zich te conformeren aan een uitdrukkelijke wens van de studio waardoor de ontknoping teleurstellend is. Fontaine kreeg een Oscar voor haar rol als Lida McLaidlaw, een intelligente, welgestelde vrouw die als een blok valt voor de charmante Johnnie Aysgarth [Cary Grant]. Na een stormachtige romance trouwen Lida en Johnnie, maar vanaf dat moment lijkt het er steeds meer op dat Johnnie niet te vertrouwen is. Grant schittert in een rol waarin hij (bij hoge uitzondering) de duistere kant van zijn personage mag opzoeken en Nigel Bruce (destijds wereldberoemd als Dr Watson uit de Sherlock Holmesfilm) levert uitstekend ondersteunend werk af als Johnnies trouwe, maar ogenschijnlijk wat naïeve beste vriend. De scène met het melkglas is onvergetelijk.

Cary Grant is een prima acteur en hij slaagt er hier goed in om een heel vervelende en dubieuze man neer te zetten. Dat is dan eigenlijk ook wel het meest positieve wat over deze film van Hitchcock gezegd kan worden. Het plot is namelijk niet geweldig. De relatie tussen Johnnie en Lida (gespeeld door Joan Fontaine) komt nergens overtuigend over en spannend wordt het ook niet. Ik vond de film al niet sterk, maar het einde haalt de film nog een stuk naar beneden. Een ongeloofwaardig einde dat ook nog eens wordt afgeraffeld en eigenlijk compleet uit de lucht komt vallen.

Vooral niet vergeten dat het een film uit 1941 is. Is dit een meesterwerk van Hitchcock ? Eerlijk gezegd niet. Je blijft wel kijken om te zien hoe het eindigt maar grote delen van de film irriteren lichtjes omdat alles er nogal dik bovenop ligt en het begrip 'mysterie' of suspense (spanningsboog, uitstellen) niet mogen dragen. Uiteraard eindigt het allemaal heel anders, maar dat wordt dan weer in een minuutje of zo afgeraffeld en daarna snel de aftiteling, inpakken en wegwezen. Ouderdom in achtgenomen toch 3 1/2 ster.

Gisteravond nog even een oudje erin en bleek ik tot mijn verbazing plotseling in een Hitchcock te zitten, maar waarschijnlijk had ik de film vanwege die reden opgenomen. Dat dit geen topper was werd vrij snel duidelijk, toch heeft Suspicion best wel redelijk momenten ook al wordt er niet zoveel van het einde gemaakt vanwege bekende redenen waarmee ik inmenging van de studio bedoel.

Het verhaal richt zich uiteraard op Johnny en Lina, vrijbuiter versus een serieuze doch knappe dame, die van een ontmoeting als vrij snel terecht komen in een relatie en huwelijk. En het karakter Johnny is omgeven met humor die het allemaal niet zo serieus neemt en er maar op los lanterfantert. Doch beginnen al snel zaken verdacht te worden waarop Lina ook nog het een en ander ontdekt waarop de olievlek steeds groter wordt qua leugens, geleend geld, fraude, schulden en andere dingen die niet het daglicht kunnen verdragen.

Maar, zoals in het geval van Beaky of het uithoren van de schrijfster over moord en gif, wil dit nog niet heel veel zeggen en is er sprake van heel veel indirect bewijs en vermoedens. Het kan allemaal, maar dat betekent nog niet dat het zo is. En zo blijft Suspicion een bepaalde fase mooi in evenwicht omtrent wel of niet. Op het uur stijgt de spanning toch iets meer en is de lol er een beetje af als Johnny uit zijn doorgaans goedlachse rol valt en boos wordt. Zou Johnny toch tot meer in staat zijn? Buiten dat wordt er goed geacteerd tussen Grant, Fontaine en Nigel Bruce.

Jammer is dan toch het einde waar de film serieus wordt afgeraffeld en opeens alles duidelijk is en het geheel een uitgemaakte zaak is. Zoals bekend zou dit een knieval zijn van Hitchcock naar de producent die niet mee wilde op de oorspronkelijke koers van Hitchcock. Hoewel nu niet heel slecht voelt het aan als incompleet en blijft de vraag wat het had kunnen zijn.