Stranger Than Paradise (1984)

Een ietwat mager verhaal (toch wel erg Jarmusch), met enkele lolligheden verpakt in een stel prachtig geschoten beelden. Rustig, kalm en traag, zonder dat het vervelend wordt.

3,5*

Waardeloze, inhoudsloze flutfilm dat duidelijk goed en cool gevonden dient te worden door arthouse-liefhebbers, waar ik mezelf ook toe reken...

Acteerwerk van plausibel niveau, grappen waar niet om gelachen kan worden, en hevig irritante personages.

Iemand merkte al op dat Jarmusch verwijst naar Ozu (renpaarden met namen als Late Spring en Tokyo Story) en dat Jarmusch' stijl wel raakvlakken heeft met Ozu. Totaal niet opgevallen, integendeel zelfs.

Het charmante einde weerhoudt me van een 0,5* waardering, 1* dus. Ik vond er geen klap aan, ondanks Screamin' Jay Hawkins' I Put A Spell On You.

Plus een album van Michael Jackson... Curieus rijtje namen hoor

Mooie zwart wit beelden weer maar het verhaaltje is deze keer wel erg mager (zelfs voor een Jarmusch film) vooral de eerste 20-25 minuten gebeurt er werkelijk geen ene bal en zie je alleen wat lui die zich stierlijk vervelen in steeds maar datzelfde kamertje. Daarna wordt de film wat interessanter al was het alleen maar omdat autorijden nu eenmaal leuker is dan thuisblijven. De film pikt het tempo wat op en ik zie meer mooi beelden van een vooral winters en besneeuwt amerika. Grappig dat het geen donder uitmaakt waar de 3 musketiers uithangen, het enige wat de hoofpersonen willen doen is hangen voor de TV, filmpje kijken, kaartje leggen, slapen en gokken. Dat dit vrij slaapverwekkende bestaan niet perse een dito film hoeft op te leveren komt vooral door de nogal droge humor die er gelukkig genoeg ingestopt is.

Al met al best leuk dus, 3.5*

Slice of life of oeverloos saai? Kan me beide reacties wel voorstellen. Neig meer naar het eerste. Kon deze tegenhanger van the American Dream wel op prijs stellen. 3,5 sterren. Heeft niet zo'n hoge herzieningswaarde vrees ik.

Het lijkt nog een beetje teveel op een afstudeerfilm, deze tweede speelfilm van Jarmusch.

Het is vrij gekunsteld in elkaar gezet en het lijken soms net sketches die achter elkaar geplaatst zijn.

Op alle fronten minder goed dan de latere Jarmusch films, maar toch wel een charmant filmpje.

Tegelijk een lelijke en een mooie film. De zwart/wit 'tint' (ja, dat klinkt gek) is niet heel mooi, maar bepaalde contrasten en vooral de lange shots zijn wel mooi.

Wel fijn die Jarmusch films die niet al te verhalend zijn, maar hij creëert vaak net wat te weinig sfeer om er een echt goede film van te maken. Wel redelijk boeiend verder, dikke 3*.

Hoe meer ik van Jarmusch zie, hoe meer ik het ga waarderen. De flegmatieke personages, strakke cinematografie en trefzekere muziekkeuze staan gewoon garant voor kijkplezier. Vind hier dan ook weinig pretentieus of arthouserigs aan. Nee prima film zoals alleen Jarmusch ze kan maken. Ik moet rap Down by law herzien.

Lelijk en zonder houvast. Maar dat heeft ook zijn charme's.

Jarmusch zet hier toch wel wat neer. Na kennis gemaakt te hebben met de Directors collection van A-Film, het deel van Jim Jarmusch maar gekocht. Daarin zat de film Broken Flowers een kleine biografie en deze prent.

Ben toch wel verrast. Want deze film geeft iets weer wat ik eigenlijk nog niet zo in een film heb gezien. Namelijk een paar mensen die totaal geen houvast, structuur of ook maar iets dat hun bindt in hun leven hebben. Een andere kant van Amerika waar mensen hun eigen leven leiden maar eigenlijk nergens heengaan of iets bereiken. Jarmusch weet dit erg goed te brengen.

Met een klein budget wat onervaren acteurs en gewoon gaan schieten. Dit levert een film op die eigenlijk visueel wisselvallend is. We zien prachtige shots, zoals die strandscene maar ook lelijke shots van een kamer ergens in New York. Maar dit is de charme van de film. Vast komen te zitten in een sleur waar je moeilijk uit komt.

De 3 punten van Nightbreed zijn erg goed en sluit me daarbij aan. Het feit is gewoon zo dat er veel mensen zijn die geboren zijn en weer dood gaan. En gewoon hun leventje leiden. Eigenlijk best triest maar zo is het nu eenmaal.

Er komt nog wat humor voorbij en vooral de uitstraling van Richard Edson werkt daar aan mee. Want alleen al die kop van hem is onbetaalbaar.

Deze film spreekt me ook zo goed aan. Omdat ik vaak over z'n soort bestaan nadenk. De sobere en grijze achterkant van de American Dream.

Eerst Jarmusch en binnenkort eens Broken Flowers opzetten. Deze prent krijgt 4 sterren!

Lelijk vond ik de film allerminst, je ziet ook al in Stranger Than Paradise Jarmusch' ultieme gevoel voor sfeer en kadering terug. Het is duidelijk met minder materiaal geschoten, dat merk je ook wat in het geluid.

Al is het niet Jarmusch' beste, ook dit is weer een lekkere sfeervolle film. Het mist lang wat van de allure zoals in Down By Law waar hij wel voluit gaat, daarom een stuk lagere score, maar dat laatste kwartier is wel echt prachtig hoor. Het is een beetje jammer dat het niet over de gehele linie zo denderend is, vooral het eerste stuk is niet zo gek boeiend.

3.5*

Wat een heerlijk sfeervolle film. Monotoon maar te gelijk zo charmant. Ondanks er 'niks gebeurt' verveeld de film geen seconden. 90 minuten lang weet de film te verwonderen. En waarmee vraag je? Geen idee!!!

Niet vaak heb ik het gevoel te willen applaudisseren voor een film van enthousiasme. Maar heel even had ik dat gevoel hier.

Gewoon een prachtig deze film!

Het lijkt alsof Jarmusch tegen zijn acteurs zegt: ben gewoon jezelf en doe wat je normaal ook zou doen. Geen script, geen scenario dat ze al tientallen keren hebben doorgebladerd en weinig scènes die overnieuw gespeeld hoeven te worden. Althans, zo komt het op me over en ik vind dat goed werken. Als in een Tarantino waarin we twee mannen zien die een lijk opruimen wordt hier een bed uitgeklapt of over het strand gewandeld. Het zijn geen omstandigheden die op de voorpagina thuishoren maar juist hierdoor ontstaat er een bijzonder pakket. Altijd mooi als een regisseur zijn eigen ding doet en met slechts enkele shots zijn verhaal verteld. Je weet eigenlijk ook nooit wat er gaat gebeuren en het einde is dan ook best slim afgewerkt.

Vakantie in Amerika. Alleen het seizoen had misschien wat beter gekozen kunnen worden. Heerlijke sfeer en mooie zwart / wit plaatjes. De film deed me wat denken aan "Stroszek" van Werner Herzog. Alleen het einde van deze film is een stuk positiever.

Jim Jarmush is me toch een ietwat eigenaardige regisseur. De eerste twintig minuten hier, had ik het idee, dat dit weleens veruit zijn minste film kon gaan worden. Ik vond het zwart-wit gebruik niet echt mooi en de personages gaven mij ook nog niet veel reden, dat dit nog leuk zou kunnen gaan worden. Er gebeurt verhaaltechnisch nauwelijks wat en je vraagt je af waar Jarmusch op dat moment heen wil.

Gelukkig wordt het daarna beter. Jarmusch laat zien dat de mensen in deze film eigenlijk maar een weinig bijzonder leven leiden en het eigenlijk vaak ook wel best vinden. Uit de meest simpele zaken, zoals bijvoorbeeld het kaarten met elkaar, wordt plezier gehaald. Jarmusch zorgt er tevens voor dat het allemaal heel losjes en natuurlijk oogt. Het doet hier en daar wat aan de stijl van John Cassavetes denken, maar hier wordt er weer net een wat andere wending aan gegeven. Uiteindelijk blijkt dit dan nog best een plezierige wegkijker. Het is ook leuk dat het laatste gedeelte best onvoorspelbaar is.

Het blijven leuke films, die Jarmusch maakt. De één wat beter dan de andere en ondanks dat Stranger Than Paradise slecht begon, eindigt het toch bijzonder aangenaam.

3,5*

Jazeker, toch weer een fijne film van Jarmush hoor. 1 keer heeft de beste man me teleurgesteld, maar verder kan ik altijd prima genieten van z'n films. 'Stranger Than Paradise' is best een bijzondere prent.

Eigenlijk heb ik de gehele speelduur geboeid zitten kijken - en dat terwijl er niet eens zoveel gebeurt. Een potje kaarten, wat autorijden, tv kijken, wat roken, gokken en even bij Tante op bezoek. Ze zien wel wat de dag brengt. Naar het einde toe wordt de film steeds sterker. Het daadwerkelijke einde zelf is fantastisch.

Eva komt terug, dat weten we zeker. Willie lijkt op het vliegtuig gestapt te zijn en Eddie lijkt terug naar huis te gaan. Prachtig, heb met een grote glimlach naar het slot gekeken. Fijne film, sfeervol, mooi geschoten beelden, leuke muziek en totaal niet saai. In tegenstelling tot de levens van de personages. Ja, leuk.

Beetje zuipen, beetje gokken, veel meer doen de twee vrienden Eddie en Willie in New York niet. De verveling wordt zelfs niet doorbroken wanneer een nichtje van één van hen uit Boedapest komt. Zij is op doorreis naar haar tante in Cleveland en heeft daar tenminste een baantje, maar ook dat is zo saai als wat. Samen met zijn drieën proberen ze de sleur te doorbreken en naar Florida te gaan en kijken of dat nog wat is.

Die films van Jim Jarmusch mag ik wel. Hij weet altijd er altijd iets heel droogkloterigs van te maken en dit keer is dat extra knap omdat de hele film iets lethargisch over zich heen heeft. Er gebeurt namelijk erg weinig en het is ook heel minimalistisch gefilmd, maar toch blijft het boeiend door de grappige dialogen en situaties. Dikke 4 sterren dus!

Jim Jarmusch is qua stijl in zijn films al die jaren niets veranderd. Net zoals bij zijn laatste film Paterson gaat het ook in deze tweede film eigenlijk nergens over. Het gaat eigenlijk niet meer dan over allerlei kleine onbeduidende dingetjes maar Jarmusch weet het allemaal wel heel mooi te brengen. Daarom mag ik de films van deze regisseur ook graag bekijken. Binnenkort ook maar eens Dawn by Law gaan zien dat deel uitmaakt van het retrospectief van Jim Jarmusch in arthouse Lux in Nijmegen.

3.5*

Film over dagelijkse nietsnutterij, verveling, onverschilligheid en van mensen die elkaar niet echt raken.

Mooi en bizarre in zijn eenvoud en niettegenstaande er niets te beleven valt, geen film waarbij ge naar het einde snakt.

Gisteren vond ik het weer eens tijd voor een onafhankelijke film. Het werd Stranger Than Paradise (1984) van de Amerikaanse regisseur Jim Jarmusch. Zijn debuutfilm, als je tenminste zijn vroege, obscure probeersels even niet meetelt.

Het verhaal gaat over de Hongaarse immigrant Willie, die woont in een flatje in New York. Op een dag krijgt hij bezoek krijgt van zijn nicht, en zij besluit om een tijdje te blijven. Vervolgens komt ook ene Eddie opdagen, een goede vriend van Willie. Na een tijdje reizen ze samen naar Cleveland om een tante te bezoeken en daar hangen ze vervolgens een tijdje rond. Uiteindelijk gaan ze met z’n drieën naar Florida om daar een poosje te zuipen, te gokken en van het mooie weer te genieten.

Meer gebeurt er eigenlijk niet, en ik kan dan ook niet zeggen dat er sprake is van een film waarbij je steeds op het puntje van je stoel zit. Het is echter allemaal zo mooi traag en sfeervol gefilmd, en de personages nemen je echt mee tijdens hun alledaagse belevenissen. De film is opgenomen in sfeervol zwart-wit, vaak gefilmd vanuit een eenvoudige locatie en iedere keer als een scène eindigt wordt het beeld zwart. Dat is wel even wennen in een tijd waarin we gewend zijn snel bewegende beelden te zien met veel kleur en een flitsende montage.

In de film wordt veel gebruik gemaakt van het nummer ‘I Put a Spell on You’ van Screamin’ Jay Hawkins; het is in totaal op wel vier of vijf momenten te horen in de film. Het nummer past perfect in de film en is erg bevorderlijk voor de sfeer.

Dit was de eerste Jarmusch-film die ik zag, en het beviel me dus uitstekend. Ik ben erg benieuwd naar de rest van zijn werk. Vier sterren voor nu, met kans op nog een halfje verhoging na eventuele herziening. 4*

Die films van Jarmusch blijven aangenaam kijkvoer. Natuurlijk erg simpel van opzet op alle vlak, maar daar haalt Stranger than Paradise net zijn charme uit. Lijkt wel op een schoolproject met de scènes die telkens onderbroken worden door enkele seconden zwart beeld.

Jarmusch toont de melting pot die Amerika is; aan rondzwervende bohemiens geen gebrek in zijn films. Een Hongaar, Willie, die zijn roots verloochent en zichzelf als op en top Amerikaan beschouwt, krijgt bezoek van zijn nichtje Eva die uit Boedapest overkomt. Ze wil daarna verdertrekken naar Cleveland bij een oude tante. Willie en zijn vriend Eddie gaan wat later on the road om haar op te zoeken, en het huiskamersfeertje van het begin wordt een roadmovie. De film kent enkele grappige momenten (de bioscoopscène bvb). Leuk? jazeker!

Stranger Than Paradise vertelt niet echt een verhaal. Er gebeurt niet veel. Toch is het een intrigerende film. Humoristisch zelfs. Intrigerend is ie omdat er weinig tot niets gebeurt. Voor de humor geldt hetzelfde. De humor ontstaat uit het feit dat er weinig of niets gebeurt. En niets of weinig betekent in deze film dat drie jonge personages flegmatiek vegeteren alsof het universum alleen om hen draait en de buitenwereld niet bestaat.

Willie (John Lurie) woont in een armoedig appartementje in New York. Hij gokt op paarden, kaart wat voor geld en brengt zijn tijd verder voor de tv door. Soms komt zijn vriend Eddie (Richard Edson) voorbij, die evenals Willie zonder ambitieuze intenties door het leven gaat. Willie’s nichtje Eva uit Hongarije (Eszter Balint) brengt wat ongewenste afleiding maar de relaxte levensstijl verandert er niet door.

Jim Jarmusch zet in beginsel nog wat cultuurshock elementen in. De gemakzuchtige Amerikaanse manier van leven heeft immers weinig te maken met de conventionele en logge Hongaarse leefstijl vol tradities. Heel even denk je naar een satirische film te kijken, maar dat is niet zo. De culture clash verdwijnt alweer snel uit de film en het non-verhaal wordt weer opgepakt.

Het camerawerk is goed en belangrijk voor de sfeerbepaling. De camera schiet korrelige plaatjes, hanteert lange shots en beweegt even traag als de futloze personages. De bijna luie manier van filmen gecombineerd met de zwart-wit fotografie zorgen voor een documentaire achtige sfeer. Het is soms net alsof je naar echte personen zit te kijken wier leven door een filmmaker wordt gedocumenteerd. Filmtechnisch absoluut boeiend. Verhaaltechnisch amper boeiend, maar door de bijzondere cinematografie vergeet je de inhoudelijke armoede bijna volkomen.

Stranger Than Paradise is een minimalistische film. Weinig personages. Weinig handeling. Geen gelikte trucs van de camera. Je moet je daarop instellen of er in meegaan. Doe je dat niet dan dreigen verveling en onbegrip. Dompel je onder en je ervaart een film met een eigenzinnige charme, die drie personages volgt die lusteloos door het leven gaan en zelfs onder paradijselijke omstandigheden in hetzelfde eentonige levensritme blijven volharden dat de kijker intussen al helemaal niet meer als merkwaardig maar als vertrouwd voorkomt. Dat heeft de film toch maar voor elkaar gekregen.

Hmm, ik ben al tot de constatatie gekomen dat ik die oudere (zwartwit) films van Jarmusch minder trek dan zijn meer recentere films. Het verhaal kabbelde iets te veel verder zonder echt betrokken te geraken met de personages of de film in zijn geheel.

Erg veel gebeurt er dan ook niet. Een familiebezoek van een nicht uit Hongarije om dan door te reizen naar een tante. Om dan een hele poos later een trip te maken naar Miami om wat te gokken en van het leven te genieten. Dat allemaal met een soort laissez faire gehalte.

Het zwartwit vond ik nu ook niet bepaald een meerwaarde, toch niet qua sfeerschepping of cinematografisch. Ook nogal een vreemde montage met die zwarte beelden er steeds tussen. Eentje die ik snel vergeten zal zijn, jammer.