Sunrise: A Song of Two Humans (1927)

Daarvoor moet je niet bij mij zijn, is niet mijn mening. Ik val vooral voor de cinematografie. Al vond ik het wel ontroerend. Denk dat het komt omdat het een van de eerste romantische films is. Eentje die de tijd heeft overwonnen.

Het opnieuw opleven van uitgedoofde liefde is nu eenmaal een universeel aansprekend en herkenbaar iets. Uiteindelijk streeft elk mens naar stabiliteit.

Een flauwe manier van je punt duidelijk maken, maar natuurlijk geen kritiek op zich.

Als ik zeg; wat een knullig filmpje, over twee geliefden boertjes (gaap), die dan weer wel en dan weer niet van elkaar houden. Boring! D. Dit kan iedereen, is uitermate flauw en bevat geen argument. Jouw bericht ligt gewoon in die lijn.

welke redenatie heb je het over. Ik constateer gewoon dat stomme cinema niets voor jou, aangezien de meeste zaken die je noemt in ALLE films van voor ca. 1930 zitten. Het is een beetje zeggen dat je kleur mist in de film. Dat is nu eenmaal een gegeven vooraf. Mag je kut vinden (we beoordelen immers films anno 2013, schijt aan technische beperkingen), maar ik kan je wel zeggen dat er dan dus veel oude films voor je afvallen, dat is zo aan te wijzen. Twee van de drie uitzonderingen die je noemt zijn niet valide, omdat overdrijven daar juist een belangrijk onderdeel van is. Dat je dan een uitzondering overhoudt van een stomme film die je wel aardig vond, zegt natuurlijk niets.

Bij de laatste drie (echt) oude films die je zag, gebruik je het. In alle drie de gevallen net zo willekeurig. Bovendien gebruik je nog een aantal inwisselbare krachttermen (voor de woorden poep en kut bijvoorbeeld) die ik al aanhaalde.

Dat argument (in het kort; 'ik beoordeel NU films') wordt ook telkens weer van stal gehaald, maar je wilt niet begrijpen dat ik dat soort termen niet gebruik als argument voor de kwaliteit van de film, maar om aan te geven waarom ik me stoor aan het gebrek aan fatsoenlijke argumentatie in je bericht. De ene kant is al zo vaak belicht, jij hebt een andere mening (wat eigenlijk dus juist interessanter kan zijn) en je komt niet veel verder dan wat afzeiktermen die onder je CTRL V knop vast geplakt zitten.

Het gaat me er niet om dat je de film niet goed vindt, daar ben ik al jarenlang overheen gegroeid. Het gaat me puur om de armzalige argumentatie.

Bij deze The Manxman (1929) film geprobeerd uit te leggen wat voor mij de meerwaarde voor stomme films is. Ga het niet opnieuw typen en bovendien geldt het voor alle stomme films;

In de eerste plaats vind ik afzeikberichten, bijna altijd flauwer dan enthousiaste berichten. Die laatste hebben bij mij iets eerder het voordeel van de twijfel, al is het alleen maar omdat mensen op discussieforums de neiging hebben om te overdrijven als ze iets niet goed vinden, terwijl wanneer men iets goed vindt heb ik eerder (niet altijd natuurlijk) het idee dat men oprecht enthousiast is over een film. Waarom erover liegen, in kuddegedrag geloof ik op dat moment niet zo. Als ik een nieuwe auto heb gekocht en iemand vindt hem mooi, ben ik minder snel geneigd om argumentatie te vragen dan wanneer iemand hem afzeikt. Voor mij is het ietwat scheve voorbeeld helemaal niet zo scheef omdat het in beide gevallen gaat om dingen waar je enthousiast over bent. Kritiek moet je wat mij betreft in alle gevallen goed kunnen staven, tot die tijd is het onzin. Persoonlijk en gevoelsmatig, ik weet dat jij er anders over denkt.

In de tweede plaats (misschien dat je je hier al wat beter in kunt vinden) vind ik dat wanneer een mening afwijkt van de algemene tendens (maakt niet uit of dat positief of negatief is) je daar in elk geval van mag verwachten dat men zijn mening goed beargumenteert. Dat zijn inzichten die nog niet of niet vaak verworven zijn.

Ik heb nu absoluut geen zin om me verplicht te voelen een heel stuk te schrijven, om eerst een recht van spreken te verwerven. Ik zag de film 5 jaar geleden, was heel enthousiast en heb alleen even kort aangegeven wat m’n gevoel was. Staan ook geen argumenten in, maar dan had men het me toen moeten vragen, vaak zat geef ik wel uitgebreide argumentatie.

Zelden een film gezien die qua opzet zo simpel is maar mij toch zo ongelofelijk weet te aangrijpen. Om te beginnen al bij het plot: Een mooi stadsmeisje gaat even uitblazen op het platteland en maakt een eenvoudige jonge boer het hoofd op hol. Probleempje: hij is al getrouwd. Het meisje uit de stad spoort hem aan, zijn vrouw te verdrinken. Door de simpliciteit, is er enorm veel aandacht gevestigd op het melodrama van de twee hoofdpersonages die op uitzonderlijke wijze uitblinkt en aangrijpt.

Sunrise is een van de films die tot de definitie behoort van het hoogtepunt van het Duitse expressionisme. Er is op geweldige wijze gebruik gemaakt van twee cameralieden die alles filmen, zowel afstandelijk als heel dichtbij. Ook heeft Murnau zich, cinematografisch gezien, overduidelijk laten inspireren door de schilderkunst. Elke scène lijkt wel een bewegende foto, waardoor je kunt zeggen: het is alsof Murnau een foto tot leven wil brengen, wat dan ook de bedoeling is van het medium cinema. Volgens mij wordt deze symboliek zelfs letterlijk genomen tijdens die scène wanneer die bruidsfoto wordt gemaakt.

Maar het is ook het drama wat heel erg doet aangrijpen. "The Man" (gespeeld door George O'Brien) wil zijn vrouw (gespeeld door Janet Gaynor) vermoorden door haar te verdrinken zodat hij er op uit kan trekken naar de stad met het stadsmeisje (gespeeld door Margaret Livingston) dat hij is tegenkomen. Echter het drama wat vervolgens ontstaat wanneer O'Brien's echtgenote merkt wat haar man van plan is zo sterk: dat acteren van hoe bang dat personage dan is raakt een gevoelige snaar voor emotie en die zoektocht naar herstel en geluk blijft dan ook erg interessant om te volgen.

Destijds is de film echter een box-office failure geworden maar nu is gelukkig de film herontdekt en wordt nu gezien als een klassieker in haar oude stomme film-tijdperk. Het is daarom dan ook ongelofelijk wat voor een prachtig verhaal kan worden vertelt zonder ook maar een beetje gebruik te maken van geluid of kleur.

Leuk. Een film in drie aktes die allen heel anders van toon zijn. Zo krijgen we een klassiek doch eenvoudig liefdesdrama dat, gezien de plotontwikkeling, soms net anders loopt dan gedacht. Zo zit er tempo in, is de afwisseling groot zat en verveelt het nooit en is de romance prima in beeld gebracht. Zelf soms in kleine gebaren, maar deze voelt in ieder geval oprecht aan.

Technisch prima, al zagen enkele scènes (de straat oversteken) er zeer knullig uit. Als je dan echt iets niet kan tonen, doe dat niet. Daartegenover staan weer enkele mooie scènes (de boerendans), mooie beelden en leuke overlay-plaatjes. Ook het gebruik van muziek, dat soms echt zich lijkt af te spelen vanuit de film zelf, is prima en een verrijking in een stomme film. Daarnaast blijft het verrassend hoe snel je went aan het overacteren en gebruik van grote gebaren. Je hoort niet, dus is het haast nodig. O'Brien is prima maar het is Gaynor op wie je verliefd wordt en zij maakt de film 4,0*.

Sunrise: A Song of Two Humans
alternatieve titel: Sunrise

Sunrise is zonder twijfel F.W. Murnau's meesterwerk.

Zonder enig gebruik van kleur of geluid wordt er zoveel gehaald uit de emoties van de karakters en de beelden. Het Duitse expressionisme is nog nooit zo mooi op film laten zien: elke scène in deze film lijkt wel een kunstwerk van een schilder dat in de voorbereiding is en bij afsluiting van de scène klaar is. Ook komen sommige scènes in deze film geweldig terug op het eind of later in de film bijvoorbeeld eerst wil die man zijn vrouw verdrinken op dat bootje en op het eind worden ze slachtoffer van een storm.

Maar ook de personages zijn zo mooi! Ze smelten gewoon samen met de beelden. Die vrouw is zo'n lieve boerin en ik leefde volledig mee met het verdriet van die vrouw toen ze in de gaten had dat de man haar wilde vermoorden. Het herstel en de terugkeer van liefde tussen de man en de vrouw was dan ook mooi om te volgen. De stadsmeid vond ik dan weer een rot wijf en was het karakter dat alles op het spel zette wat mogelijk was in de film.

Sunrise is F.W. Murnau's filmische kunstwerk.
*5,0

Romantisch drama, dat de tand des tijds niet helemaal heeft kunnen doorstaan. De plotwendingen in het middengedeelte zijn weliswaar nodig voor het verhaal, maar ze zijn te abrupt. Ondanks de tekortkomingen eigenlijk verplichte kost voor iedere filmliefhebber, die van drama houdt.

Ik had wel wat hoop in deze film. Uit de jaren '20 komen wel enkele pareltjes als The Iron Horse, The Gold Rush, The General, Metropolis en Wings. Films die vooruit dachten en ook visueel zeer aangenaam waren. Deze Sunrise lijkt een romantisch drama te zijn, maar het eerste deel van de film is een vrij donkere thriller. En dat is toch wel wat zoeken om mij van de sfeer te overtuigen. Technisch gezien kan het wel zijn tijd vooruit zijn, maar daar ben ik als kijker meer dan '80 jaar later vet mee bij wijze van spreken. Slecht is het ook niet, de acteurs maken er - al dan niet wat knullig soms - een interessante film van. Gaandeweg is het weer zoeken om er in te geraken als de film een hele andere koers zet. Dat doet het geheel niet echt goed. De hoge score hier, zal vooral voor het historische zijn, want persoonlijk zie ik hier niet echt een topper in.

Zoals wel vaker heeft The One Ring in een eerder (en uitstekend) bericht (18-2-2008) zóveel gras voor mijn voeten weggemaaid dat ik het hier kort kan houden. Een film van vele stemmingen : melodrama, romantiek, drama, humor en tragedie, alles bijeengehouden door Murnau's elegante camerawerk en de atmosferische onderstroom. De plotlijn past op de achterkant van een postzegel en de belangrijkste personages zijn bijna geen karakters maar types (The Man, The Wife en The Woman From The City), maar door de droomachtige sfeer krijgt alles een lading waardoor de simplificates opgaan in de emotionele impact van de film. Met de humor had ik absoluut geen probleem, ik vond die scènes juist goed passen bij het vrolijke en optimistische verblijf van het echtpaar in de stad, en om de gelaatsuitdrukkingen van de man die de steeds afzakkende jurkbandjes probeert te corrigeren kon ik zelfs gewoon lachen. Prachtige transfer met een zeer goed passende soundtrack op mijn Lumière-DVD, maar spijtig dat daarop geen commentaartrack staat. Leuk dat deze film (als enige zwijgende) in de MovieMeter-top-250 staat.

Regisseur Murnau was weer aan de beurt. Dit keer met deze 'Sunrise'. Romantiek, spanning, avontuur, drama, humor, etc. - Murnau stopt erg veel in deze film. Dat werkt niet altijd even goed, maar vermakelijk blijft deze 'Sunrise' tot het einde. Dat komt vooral door de prachtige shots en de sfeer. Mooi gemaakt.

Misschien komt het omdat bepaalde wendingen te snel gaan, of omdat de mix tussen bepaalde genres niet echt werkt, maar de film kon me niet echt raken en deed me niet veel, op een paar aandoenlijke scenes na. Zo'n komisch tussenstuk in de stad ziet er bijv. mooi uit, maar doet me qua romantiek niks, omdat het te snel gaat en de slapstick niet past in de tragische vertelling waar de dag voor de boer mee begon.

Naar het einde toe herpakt de film zich met een prachtige scene in de storm, waar je als kijker in spanning zit te kijken of de ironie gaat toeslaan. Dat doet het niet, al had ik het niet erg gevonden. Vond dit einde wel erg braaf. De film is een genietbaar geheel, vooral qua filmwerk en de mooie acteerprestaties.

Toch wel een klein juweeltje dit. De film haalde 3 oscars binnen tijdens de allereerste uitreiking, in de categorieën "Best Unique and Artistic Picture", beste cinematografie en beste actrice (Janet Gaynor, die de oscar ook kreeg voor haar rollen in Seventh Heaven (1927) en Street Angel (1928). Ik kan me in die gewonnen prijzen wel vinden.

De film vertelt in amper 90 minuten een rijk verhaal vol met romantiek, spanning, fraaie beelden en af en toe een tikkeltje humor. Het verhaal weet je snel mee te slepen en houdt je de hele tijd geboeid. De knappe Janet Gaynor spat van het scherm. De manier waarop de film wordt gebracht verschilt niet veel van wat tegenwoordig gebruikelijk is, in tegenstelling tot veel andere films uit die tijd die het vooral van de decors of humor moesten hebben. Ongetwijfeld een van de beste films die de jaren '20 hebben opgeleverd. Ruim 4*

Sunrise: A Song of Two Humans vindt ik een redelijk goede film.

Wat ik vooral erg goed vindt in deze film is het camera werk. Dit was schitterend. Ook vindt ik de soundtrack erg sterk.

De film begint erg sterk. Een man van het platteland wordt verliefd op een stadsmeisje. Dit stadsmeisje probeert de man over te halen om zijn vrouw te verdrinken. Bij de scene op het water als de man bijna zijn vrouw dreigt te vermoorden vindt ik de spanning om te snijden.

De man vermoord zijn vrouw echter niet en de film verplaatst naar de grote stad. Daar bloeit de romantiek tussen het stel weer op. Als ik eerlijk ben vond ik het deel in de stad een beetje langdradig. De vele romantische scenes vond ik niet echt interessant. Wel is de humor in dit stuk redelijk geslaagd. Vooral de scenes met dat varkentje vond ik wel leuk.

Aan het eind wordt de film nog een beetje spannend met de strom. Maar het loopt allemaal goed af. Persoonlijk had ik het een sterker einde gevonden als die vrouw verdronken was. Dit had een aangrijpend en tragisch einde opgeleverd. Nu vindt ik het einde een beetje te zoethappig.

Het acteerwerk in deze film vindt ik erg sterk. Vooral George O'Brien wist mij heel erg te overtuigen. Het vertolkte de emoties van zijn personage erg goed.

Al met al vindt ik dit toch wel een behoorlijke sterke film. Deze film vindt ik niet perfect, maar is wat mij betreft toch wel een aanrader om eens te zien.

3,5 ster voor deze film.

Erg mooi.

Laat ik maar beginnen met dat ik weinig kaas heb gegeten van de "silent cinema". Op de een of andere manier trekt het me minder om veel van die periode te gaan zien en neig ik toch meer naar vooral de moderne cinema. Neemt niet weg dat ik ze helemaal geen kans wil geven, daar er heel wat pareltjes te vinden zijn. Zo ook Sunrise.

De beelden zeggen natuurlijk alles. En wat krijgen we een aantal prachtige beelden en shots voor onze kiezen. Maar het is de basis wat Sunrise ontzettend sterk maakt. En die basis wordt door Murnau fantastisch overgebracht. Knap om in 90 minuten zoveel over te brengen zonder woorden. Veel title cards zijn er ook niet te vinden. Enkel waar het echt nodig is. Zoals gezegd is de basis fantastisch. Het verschil met het simpele, rustige boerenleven wordt in prachtig contrast laten zien met het ontzettend drukke stadsleven. Mensen die in de stad leven willen rust en trekken er op uit naar het platteland en mensen van het platteland zoeken dan weet het liefst de drukte en het avontuur op. Wat daarbij opvalt is dat beide een beetje out of place zijn. Dit is perfect overgebracht.

De kern van het verhaal is het wonderschone liefdesrelaas. Waar er eerst problemen zijn maakt dit al heel snel ruimte voor affectie. Zeker na de ontzettend sterke "Forgiveness" scene wat ondersteund wordt door prachtige muziek trouwens. Toch wel mijn favoriete scene uit de film. Wat daarna volgt is een avontuur door de stad. Dit gedeelte duurde me toch net even wat te lang en haalt het toch al best hoge tempo uit de film. Eenmaal de terugtocht van de "vakantie" begint slaat Murnau ontzettend hard toe en werkt het laatste half uur aan een ontzettend sterk slotakkoord. En dat laatste shot schitterend met als echte einde "Sunrise" is erg mooi.

Sunrise heeft me compleet overdonderd met haar schoonheid wat alleen maar versterkt wordt door het fantastisch acteerwerk.

Intrigerende film- deels omdat je naar bewegende beelden van bijna 90 jaar geleden kijkt, maar ook zeker vanwege de kwaliteiten van de film zelf. Het is natuurlijk een film uit de begintijd van de cinema en de macht van de studio was beperkt, als filmmaker was je in zekere zin autonoom, en door de beperkte techniek moest je creatief zijn. Het camerawerk, met enkele vloeiende shots, is indrukwekkend. De muziek met geluidseffecten werkt prima, en het acteerwerk is natuurlijk overdreven, maar overtuigt toch. De ambitie van Sunrise was groot, alleen de nagebouwde stad moet al een vermogen hebben gekost.

Het verhaal is simpel en enigszins belachelijk: Man wil vrouw vermoorden, krijgt berouw en ze hebben vervolgens een gezellig dagje in de stad, waarna op de terugweg het noodlot alsnog lijkt toe te slaan. Maar toch ontroert het, het spel van De Man en De Vrouw is aanstekelijk en plezierig. Het is zeker geen loodzwaar drama, maar een drieluik, waarbij het dramatische eerste deel wordt gevolgd door een lichtvoetig en vrolijk tweede deel (hier zijn ook een aantal komische scenes), en ten slotte het spannende sluitstuk, met mooie beelden van de storm.

Dikke 4 ****

Timeless Sunday: Sunrise* | Louis Hartlooper Complex komende zondag met live muziek

Melodramatiek uit de stille jaren. Het familiaal huwelijksleven tegenover de verlokking van een mondaine dame. Het moet destijds een kassukses geweest zijn.

Toegegeven dat het zo veel jaren na het verschijnen nog altijd zijn uitwerking niet mist want regisseur Murnau zet hier toch een heel bijzondere ,emotioneel geladen, film neer, met heel goed camerawerk (misschien toch te veel duistere beelden in het begin) en ook veel afwisseling in het verhaal, zo zelfs dat het dramatische plots gaat omslaan naar optimisme met enkele grappige scènes tot gevolg.

Janet Gaynor, die al heel jong in de filmwereld zat, en 10 jaar na deze "Sunrise..." de hoofdrol kreeg in "A Star is born", speelt uitstekend als de liefdevolle echtgenote. Knap wanneer ze vermoeden krijgt wat er te gebeuren staat en even knap wanneer ze weer geloof krijgt in haar man.

George O'Brien loopt er in de beginne somber gebogen bij, bijna als een Quasimodo, maar dat hoort wellicht, samen met zijn expressieve mimiek, bij het onvermijdelijk overacting, een zowat noodzakelijk kwaad uit die tijd.

De film begint en eindigt zeer aardig, maar het middendeel kan helaas niet echt boeien. Dit komt mede omdat de liefdesrelatie tussen de twee hoofdpersonen mij nooit echt overtuigt. Gelet op de leeftijd van de film ziet een en ander er wel zeer behoorlijk uit, maar door het matige verhaal kan het als geheel niet echt overtuigen.

Love, lust, adultery, anger and rage in the silent age. Prachtig.

This song of the Man and his Wife is of no place and every place; you might hear it anywhere, at any time.

Eén van de beste stomme films die ooit gemaakt is. Sunrise: A Song of Two Humans is een terechte klassieker, en het valt vooral op hoe sterk de film in elkaar steekt. Sunrise heeft eigenlijk drie aktes, maar na de kerkscene lijkt alles al opgelost en klaar. Maar daarna komen de fenomenale scènes rond een carnaval/entertainment district, en de spannende derde akte. O’Brien en Livingston zijn sterk op dreef, maar het is vooral Gaynor die toch wel de meeste indruk maakt en de kijker snel voor zich wint. En de liefde overwint, wat altijd wel een mooie boodschap is. Ik had ook niet anders verwacht van een film met zo’n titel.

Toch een heel mooi voorbeeld dat je met beperkte technieken toch een hele goede film kan maken mits je een goed en aangrijpend verhaal hebt en de emotie goed weet over te brengen .

DVD-T heeft het hierboven prima verwoord en daar kan ik weinig aan toevoegen .

Moet zelfs toegeven dat deze film op een bepaalde manier pijnlijk laat zien hoe de moderne film anno nu niet meer in staat is om deze emotie vergelijkbaar op te roepen (mischien niet helemaal een eerlijke vergelijking ) maar toch .

Wow, toch wel één van de mooiste stomme films die ik al zag. Een erg beladen film, ook vandaag de dag nog. De contrasten zijn ook ruim om er een meeslepend verhaal van te maken van een knappe boerenzoon die een keuze moet maken tussen twee geliefden. Met de één is hij getrouwd en heeft hij een kind, met de andere heeft hij een affaire, maar verschilt zij enorm met zijn referentiekader door haar mondaine persoonlijkheid en leven in de grote stad.

De film gaat emotioneel verschillende richtingen uit. Thriller, drama, romantiek, zelfs wat humor ... Het komt allemaal aan bod op een erg vloeiende manier. De film voelt ook nog steeds vrij hedendaags aan. De beelden werden maximaal benut en dat is de verdienste van Murnau. Veel leesborden kwamen er niet aan te pas.

Enige smet vond ik toch wel het einde. Het is misschien noodzakelijk om happy ends te creëren, maar de dood van zijn vrouw door het ongeluk had een mooi(e) karma en schuldgevoel voor de rest van zijn leven opgewekt. Het had de film extra kracht bijgezet waarbij hij opeens geen enkele geliefde meer zou hebben en zou wegteren van verdriet en walging van zichzelf.

Sterk! Dikke 4,0*!

Aardig.

Maar dat einde! Het slotakkoord, nu ja, de laatste 20 minuten, doen de film toch pijn. Na een dik uur aan inventieve cinema bloedt het alsnog dood. Men verliest plots de pedalen en daar waar er tempo, verrassing en charme was, komen wat langgerekte scènes in de plaats.

Zonde, want hier zat m.i. meer in. De film zit echt wel goed in elkaar, en ook al zijn ze intussen gedateerd, de technische trucjes ogen fris voor een silent van een eeuw geleden.

3

Wat me aan deze Murnau opviel zijn eigenlijk drie dingen. Allereerst de dynamiek van de film, deze heeft de meeste emoties en sfeertjes en veruit het hoogste tempo dat ik bij hem zag. Het tweede is wel het komische talent en groots gevoel voor timing daarin dat eigenlijk voor het eerst zo duidelijk aan de oppervlakte komt hier, maar het belangrijkste is de warmte en de menselijkheid. Het geeft me het gevoel dat ik eerder bij bijna tijdgenoten als Jean Vigo (L'atalante) of Sadao Yamanaka (Humanity and Paper Balloons). Alledrie gingen ze op hele verschillende redenen heel jong dood, maar bij alledrie had je het gevoel dat ze ook volkomen niet pate bij de donkere tijden die er aan zaten te komen. Murnau zat dan wel veilig in de VS maar hem en de oorlog? Ik kan me die combinatie haast niet voorstellen eigenlijk. Het lot stak er een stokje voor.

Fijne verrassing.

Ik zag Sunrise nooit echt als een monumentale film in de filmgeschiedenis. Ik wist dat het bestond en goede waarderingen kreeg, ik had alleen niet verwacht dat de film zijn tijd ver vooruit zou zijn. In dat opzicht doet deze film me wat denken aan Metropolis, maar die film kan bijna niet geëvenaard worden door jaren 20 films.

Sunrise is vooral interessant omdat het voor zo'n oude film uitzonderlijk goede camerabewegingen kent, ondersteund door sterke effecten die ook z'n tijd ver vooruit zijn. Niet dat de film heel spectaculair is, maar richting de finale krijg je een aantal scenes te zien waar zelfs hedendaagse mensen nog van op kunnen kijken, en dat betekent dat het dus een geslaagd resultaat is geworden.

Het acteerwerk binnen deze film is voorspelbaar theatraal en veel scenes worden dan ook met grootse gebaren uitgeoefend. O'Brien vond ik echter een nogal ongemakkelijke prestatie neerzetten. Gaynor daarentegen kent precies de juiste uitstraling voor haar rol. Kwetsbaar en onschuldig, het is niet makkelijk om met gebaren te acteren, maar zij doet het wel erg goed.

Verder is Sunrise geen al te vernieuwende romantische film die op dat gebied ook eigenlijk helemaal niks te bieden heeft. De film wordt pas echt indrukwekkend zodra het de tweede helft nadert. Ook verder een opvallend grootse film voor die tijd, dus dan vallen de effecten en extraatjes nog meer op. Sunrise ziet er echt goed uit.

Verder is het jammer dat de film redelijk lang duurt en eigenlijk qua inhoud niks vernieuwends laat zien. Voor analyses en educatieve redenen is deze film een must see, diegene die voor een diepgaand verhaal komen zullen waarschijnlijk bedrogen uitkomen. Die overdreven manier van acteren hoort overigens wel bij die tijd maar ik zal het nooit wat vinden om eerlijk te zijn. Verder uiteraard op filmisch vlak bovengemiddeld.

Niet te doen dit. Voor de vierde keer opgezet, en voor de vierde maal een kwartier lang onafgebroken tranen met tuiten zitten janken. "Don't be afraid of me!" Hartverscheurend.

Toch wel de beste zwijgende film die ik tot dusver heb gezien. Mooi en ontroerend romantisch verhaal, sfeervol en vooral visueel erg sterk met weerzinwekkende cinematografie die eigenlijk jarenlang of decennialang niet geëvenaard zou worden. Eentje die de tand des tijds heeft overleefd en terecht een klassieke status heeft.

Weerzinwekkende cinematografie?

En weer verder met de top250, in dit geval dus met dit oudje dat op Youtube best te doen is en net als Buster Keaton's The General niet belemmerd wordt door taal of ondertiteling aangezien het een stomme film is. Maar wat ik hier nu echt van moest verwachten wist ik niet dus liet ik me maar gewoon verrassen door deze film die toch op zijn minst knap en kundig genoemd kan worden.

Love is a bitch zegt men dan, en dat telt in het geval van de personages van deze film niet veel anders, voor namen neemt men niet de tijd, iets dat ook eigenlijk niet nodig is aangezien de focus toch constant op 'the man and his wife' ligt. De driehoeksverhouding laat zich binnen de stille scenes gemakkelijk raden gevolgd door wanhoop en verdriet, de man lijkt met zijn 'citygirl' toch zeker zijn keuze gemaakt te hebben waar overigens wel een groot offer voor gebracht moet worden en daarmee niet gemakkelijk valt en de wereld op zijn kop zet, het verloop laat zich daarna gemakkelijk raden en doet mij regelmatig denken aan de pina colada song van Rupert Holmes waar ik zoveel mee bedoel als elkaar eerst kwijt raken om elkaar dan weer te vinden. Gelukkig gebeurt dat in het liedje een stuk gemoedelijker dan in de film.

Daarnaast steelt de film toch vooral de show met zijn camerawerk, framing, licht, duister, overgangen en het algeheel in scene zetten van situaties en lijkt ook deze regisseur zijn tijd ver vooruit en zou een film als deze toch perfect als voorbeeld gebruikt kunnen worden hoe film- en cameratechnisch met beperkte middelen te werken, want het is subliem. Vul daar bij aan dat iedere gemoedsrust of fase van een mens voorbij komt in de vorm liefde, drama, verlies, hoop, verliefdheid, woede, spijt, angst in de vorm van zowel een dramatische, dreigende en idylissche toon, en je hebt een wonderlijk palet aan emoties en gebeurtenissen in het geval van deze Sunrise: A song of two humans. De kwaliteit straalt er van zoveel is duidelijk.

Toch weet Sunrise ondanks de goede voldoende die ik ga geven mij helaas niet helemaal te vangen. Want ondanks de bij tijd en wijlen aardige humor duren momenten en scenes me eigenlijk te lang en voegen niet zoveel toe waardoor de film langer aanvoelt dan hij is. Zo is de situatie bij de barbier best grappig maar duurt het gedoe met het biggetje te lang, net als het dans moment en de fotograaf waarmee het de impact afzwakt die de film net aan het maken was. Desondanks is Sunrise absoluut een noemenswaardige film een voorbeeld van de moderne cinema.