El Violin (2005)

Heel erg benieuwd naar deze film, wegens de 98% op IMDb...

Donderdag volgt een kleine recensie, want woensdag ga ik hem gaan bekijken op het filmfestival van Gent. Ik kijk er naar uit

El violin is de debuutfilm van de Mexicaanse regisseur Francisco Vargas. De film is gebaseerd op een kortfilm, door hemzelf geregisseerd. De film opent met een gewelddadige scène, afgewisseld met de belangrijkste credits. De toon is meteen gezet!

Wat volgt is een prachtig, in zwart-wit geportretteerd, drama over een oude man die zich staande probeert te houden tussen een groep rebellen en het Mexicaanse leger. De één-handige, 80-jarige acteur Don Angel Tavira zet hier een prachtprestatie neer en de muziek (voornamelijk afkomstig van violen, hoe kan het ook anders?) geeft extra kracht aan het verhaal. Een verrassend einde zorgt voor de kers op de taart. 4,5*

Ik heb weer iets gemist ...

Mijn broer (20) vond hem ook hemels...

Vrijdag is het mijn beurt om iets over deze film te schrijven en het aantal stemmen te verhogen naar 2, want ik ga deze film donderdag kijken op het latin american film festival in Utrecht.

We zijn benieuwd!

Om maar met de deur in huis te vallen: het is geen top 10 voor mij, daarvoor kon ik me net te weinig inleven in de hoofdpersonen, maar zeker een film die het waard is om te zien.

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel toe te voegen aan het bericht van Martin van K alleen dat het mij opviel dat er eigenlijk niet zo heel veel gesproken wordt in de film, maar heel veel gebeurt aan de hand van beelden met ondersteunende muziek. Persoonlijk sprak mij dit erg aan. Ook het feit dat er niet een half uur genomen wordt om alles op het gemak uit te leggen vond ik mooi (een Amerikaanse remake zou zeker een half uur langer duren) gaandeweg werd ik toch meegezogen en het einde is inderdaad verrassend, maar zorgt samen met de beelden en de ondersteunende muziek (en Plutarco) dat ik deze film naar boven afrond naar 4 sterren.

De film is zwart wit, maar ik had wel het idee dat er een blauwachtig filter is gebruikt waardoor het een erg mooie zwartwit film werd.

Mooie film en is gewoon te huur. Ik kan hem aanraden. Geen top 100 maar wel eentje die zeer de moeite waard is.

Hoogespannen verwachtingen die nauwelijks worden waargemaakt. Oke, de zwart witte beelden zien er prachtig uit maar doen ook regelmatig geforceerd kunstzinnig aan. Bovendien is ook het acteerwerk, de muziek en het script niet interessant of goed genoeg om de film over het dode punt heen te trekken. Kortom een bittere teleurstelling.

Pessimistisch en eigenzinnig zwart-wit drama. Het verhaal zet een klassiek beeld van Latijns Amerika neer : de boerenopstanden tegen het centraal gezag. De film begint met een erg brutale scène waar een rebel gemarteld wordt. Vargas wil absoluut een grimmig en wreedaardig beeld tonen van de militairen die zich vergrijpen aan de arme bevolking en wijkt er niet meer van af, zonder daarom opnieuw wreedheden te tonen.

Daarna maken we kennis met het driegeslacht Don Plutarco, een vioolspeler en campesino, zijn zoon Genaro en zijn kleinzoon. De muziek symboliseert iets dat mensen dichter bij elkaar brengt, hoe verschillend in opvattingen die mensen ook mogen zijn. Dat wordt geïllustreerd in een scène tussen Plutarco en de commandant, die eventjes terug een gewoon mens wordt . Helaas trekt de regisseur deze symboliek niet door en laat hij zich verleiden tot een slechte afloop van dit verhaal . Het tegengestelde had de film mooier kunnen maken voor mij.

Intrigerende dramafilm over drie generaties boeren die worstelen met een gewapend conflict tussen de regeringstroepen en rebellen. Het deed me denken aan Ivan's Childhood van Tarkovsky door het stemmige zwart-wit en de trage complementatieve shots. Maar waar dat meesterwerk mij diep wist te raken omdat het dat gevoel van de zinloosheid van oorlog over kon brengen, daar hield ik bij deze film gemengde gevoelens eraan over. Deels heeft dat er ook mee te maken dat ik weinig van de regio weet en dat ik het gevoel had dat ik de film niet helemaal kon begrijpen zonder die specifieke historische voorkennis. Daarnaast is het simpelweg moeilijk om je in te leven met de karakters omdat zij zo in zichzelf gekeerd over komen. Het maakt de film subtiel en ingetogen maar toch ook een tikkeltje afstandelijk. Ik raad aan om hem te gaan zien omdat het zo'n onbekend pareltje is die het verdient om onder de aandacht te komen en het zou me ook niet verbazen als Francisco Vargas een cineast blijkt om in de gaten te gaan houden.