Scream (1996)

Geweldig! Wat jammer dat ik eerst Scary Movie zag en toen pas deze! Deze is namelijk stukken beter... De ironie is veel subtieler maar dat maakt het niet minder leuk.

4* (en half eraf bij Scary Movie)

Don't hit me with the phone, man...!

Na Scream gisteravond nog een keertje bekeken te hebben, heb ik er nog een recensietje bijgemaakt.

De eerste tien minuten zijn zo spannend dat je denkt dat het zo niet verder kan, maar Craven speelt een spel met het genre, waarbij hij steeds de typische clichés op zijn kop zet. Ondertussen geeft hij ontelbare knipoogjes naar bekende genrefilms, waarbij hij het al evenmin schuwt om zichzelf te parodiëren. Met groot gemak wisselt hij spanning en horror af met (tiener)humor. Ook de geilheid van de media in de gedaante van verslaggeefster Gale Wheathers (Cox) wordt ongenading op de korrel genomen...

Misschien komt het door de halve fles wijn, maar bij deze verhoog ik naar de 'volle pot'. 5*

de kracht van deze film zit hem in de wisselwerking tussen de zelfspot en de spanning. hoe maak je een film die tegelijk grappig, in zekere zin een parodie en spannend is? de enige horrorfilm die daar eerder in slaagde is evil dead.

de hints naar andere horrorfilms worden meestal in je gezicht gesmeten, maar zijn soms ook heerlijk subtiel. het uitgangspunt is geweldig tieners die besluiten te moorden, mede omdat ze teveel van films als deze hebben gezien

het who done it verhaal (wat geweldig gecamoufleerd wordt) zorgt ervoor dat de film blijft boeien. de film heeft een hele goede professionele opbouw, volgens een sterke formule. sterke openingsscène, beetje karakteruitdieping (niet teveel!) grapje hier, moordscène daar. opwerkend naar een verrassende climax.

erg weinig mis mee. origineel, juist door reeds bestaande horrorklassiekers te betrekken.

En lekkere horror film, met veel bloed en wel een spannend verhaal.

Wel een onbekende cast maar wel leuk om naar te kijken.

Je kunt dit niet eens een behoorlijke whodunnit noemen! Ik zag laatst ook weer een stuk; BAR SLECHT!!! Niet serieus te nemen! Oké, er zitten een aantal grappige stukken in, maar als je kijkt tot welk genre deze film zou moeten behoren, dan is deze film het absoluut niet waard. Het enige waarvoor deze film goed is, is om geparodieerd te worden.

Scream is natuurlijk een echte 'klassieker' als het gaat om dit genre en ondanks dat de film bijna de hele tijd boeit is er veel op aan te merken.Ondanks het originele verhaal vindt ik toch dat het vaak erg ongeloofwaardig is. Ook kan je soms je lachen niet inhouden terwijl er echt een serieus moment in de film aangebroken is! Dit lijkt mij niet echt de bedoeling van Wes Craven.....Voor de rest is het acteerwerk bij vlagen zwak en krijg je het idee dat de moordenaar zo klungelig is dat je hem beter zelf een pak slaag zou kunnen geven dan in plaats van weg te rennen.

Ondanks deze punten was toch ook niet zo erg om je eraan te gaan ergeren! De speelduur van de film kom je zonder moeite door en Scream is echt wel een leuke film voor een vrijdagavond als je je verstand op nul zet....

* * *

kan er mee door , ik heb hem een x op dvd gekocht voor 3 euro.

omdat ik het orgineel van de scary movie reeks nou wel is wou zien.

hij is wel leuk , nu ook saai

2.0*** was toch nog een hit he

Ik vind scream super toffe films , ik heb 1,2,3 en ik krijg 4 kheb ze ooit direct allemaal achtereen gezien midde in de nacht ! ALEEN ! echt super freaky je denk bij elk geluid dat iemand je aanvalt ! maarja drome enz doe ik niet over die film !

x ..

Prima griezelfilm die destijds zeer succesvol was. Kent een aantal zeer spannende scenes en het who-dun-it verhaaltje weet genoeg te boeien. De verplichte vervolgen zijn een stuk minder. Met een leuk bijrolletje van Barrymore als sreamqueen. Goed.

Midden jaren '80 kwam er een eind aan de slasherfilm zoals we die kennen van Halloween, A Nightmare on Elm Street en Friday the 13th. Een genre dat als geen ander het slachtoffer werd van z'n eigen succes. Maar in 1996 was er één man die het genre nieuw leven inblies en verantwoordelijk was voor een nieuwe golf aan (neo)slasherfilms: Wes Craven, nota bene één van de regisseurs die mee aan de wieg stond van het genre.

Zijn film Scream was echter veel meer dan zomaar een nieuwe slasherfilm. Het was een ode, maar tegelijk ook een persiflage waarin het genre en de roemruchte clichés compromisloos op de hak werden genomen. En als kers op de taart was Scream een bloedstollende horrorfilm die moeiteloos het gewone publiek dat niet de minste affiniteit had met de geschiedenis van de slasherfilm wist in te pakken.

Voor mij was het de week van de herzieningen en aangezien Halloween - de moeder van alle slasherfilms - al eerder de revue gepasseerd was, was het nu de beurt aan Scream, Craven's eigenzinnige interpretatie van het genre. Wat volgt is een pleidooi voor Scream om aan te tonen dat dit niet de zoveelste doorsnee horrorfilm is, maar wel degelijk een klein kunstwerkje waar een hart en een ziel in steken. Ik heb me afgelopen nacht 100 minuten gefocust op alle mogelijke verwijzingen naar andere horrorfilms die Craven in zijn werk heeft verstopt. Uiteraard zal ik daarbij dingen over het hoofd gezien hebben (voel je dus vrij om aan te vullen), maar ik denk toch dat ik een respectabel aantal referenties heb ontdekt. Hier gaan we:

De openingsscène, tevens de beste uit de film, is enorm rijk aan verwijzingen naar horrorklassiekers. De manier waarop in en rond het huis van Casey Bekcer met point-of-view camerawerk wordt gespeeld doet sterk terugdenken aan de openingsscène in Halloween. Wat later zien we hoe Casey Becker wordt geterroriseerd door een anonieme beller, net zoals dat in When A Stranger Calls en/of Black Christmas het geval is. Als dan blijkt dat de anonieme beller Casey's vriendje in de tuin heeft gekneveld, ontstaat er paniek. De enige manier waarop Casey haar vriendje kan redden is door juist te antwoorden op enkele filmvragen die door haar belager gesteld worden. In die quiz worden de moordenaars van Halloween, Friday the 13th (1&2) en A Nightmare on Elm Street genoemd, allemaal rechtstreekse verwijzingen. Casey beantwoordt helaas niet alle vragen correct en haar vriendje wordt onherroepelijk afgeslacht, waarna Casey de volgende is. We zien dan naar analogie met Halloween hoe de ouders thuiskomen, maar net te laat zijn om het onheil te voorkomen. Casey wordt vermoord en opgehangen aan een boom. De manier waarop deze scène in beeld wordt gezet vertoont parallellen met de openingsmoord uit Suspiria.

Na de openingsscène verschuift het verhaal naar Sidney die in haar slaapkamer bezoek krijgt van haar vriendje Billy. Billy, die uit is op seks met Sidney, omschrijft hun relatie als de geknipte versie van The Exorcist: alle leuke stukken zijn eruit gelaten. Hiermee lijkt Craven tevens de ganse censuurpolitiek op de hak te nemen waarmee hij en vele andere horrorregisseurs te kampen hadden en nog steeds hebben.

Wanneer we enkele scènes later de studenten horen speculeren over de identiteit van de moordenaar, roept iemand dat het nooit een vrouw kan geweest zijn gezien de brutale aard van de moorden. Dit wordt door iemand weerlegd door de film Basic Instinct op te noemen waarin Sharon Stone de moordenaar is. We maken in deze scène eveneens kennis met Randy, de filmkenner die de gruwelijke gebeurtenissen in het stadje Woodsboro koppelt aan scènes uit horrorfilms. In die zin lijkt hij wel een verlengstuk te zijn van regisseur Craven die zich bewust is van alle clichés en die ook herhaaldelijk benoemt.

Craven zet de kijker trouwens op schrandere wijze op het verkeerde been wat de identiteit van de moordenaar betreft. In bepaalde scènes geeft hij hints over wie de moordenaar zou kunnen zijn (telefoon van Billy en schoenen van directeur), maar dit wordt enige tijd later weer ontkracht zodat het mysterie in stand blijft. Zo wordt Billy buiten verdenking gesteld doordat de moordenaar nog op vrije voeten rondloopt. De directeur kan de moordenaar niet zijn aangezien hij zelf afgeslacht wordt. Kort nadat hij wordt vermoord zoomt de camera in op zijn oog en houdt dit shot even aan, waardoor (bewust?) wordt gesuggereerd dat hij zich schuldig maakte aan voyeurisme. In een scène voor zijn dood zien we een korte conversatie tussen hem en de conciërge - een cameo van Wes Craven trouwens - die gehuld is in een roodgroen gestreepte trui die refereert aan Freddy Krueger uit A Nightmare on Elm Street.
Ook interessant is de manier waarop het politieonderzoek naar de moordenaar in beeld wordt gebracht. De klunzige hulpsheriff Dewey is hierin de sleutelfiguur en met zijn onhandigheid lijkt Craven de onmacht van de politie te willen onderstrepen, ook weer een cliché dat in vele vroegere slasherfilms naar voor komt.

Verwijzingen in de scènes daarop zijn: The Howling (iemand die deze film zoekt in de videotheek), Frankenstein (film die afspeelt in de videotheek?), Prom Night (wanneer er gespeculeerd wordt over de identiteit van de moordenaar), Texas Chainsaw Massacre (wordt twee maal aangehaald, één keer als filmtitel en één keer als het personage Leatherface), A Nightmare on Elm Street (waarvan wordt gezegd dat enkel het door Craven zelf geregisseerde origineel goed was), Evil Dead, Hellraiser en Halloween (komen alledrie ter sprake op het feestje), I Spit on your Grave (wordt per opzet verkeerdelijk als I Spit on your Garage gezegd door Tatum, vlak voor haar dood), Silence of the Lambs (wanneer Billy het traumatische verleden van Sidney vergelijkt met dat van Jodie Foster in de film). Ook op het feestje wordt nog een dialoog gewijd aan screamqueen Jamie Lee Curtis (Halloween) door het vermelden van Terror Train en Prom Night, twee slasherfilms waarin zij meespeelde.

Naar het einde toe wordt het personage Randy steeds belangrijker voor het verloop van de film. Op het drinkfeestje van de jongeren is hij degene die de anderen voor het onheil wil behoeden door hen tips te geven over hoe ze buiten het vizier van de moordenaar blijven. Zijn tips zijn: 1) Geen seks 2) Geen drank of drugs 3) Zeg nooit 'ik ben zo terug'.
Ook de figuur van Gale Weathers is belangrijker dan ze op het eerste gezicht lijk. Ze is de katalysator in het ontmaskeren van de moordenaar en ze is uiteindelijk ook degene die mee voor zijn ondergang zorgt.

De film komt dan tot de ontknoping en we leren dat er twee moordenaars zijn, namelijk Billy en Stuart. Een slimme zet van de scenarist omdat hij hierdoor de moordenaars steeds buiten verdenking kan stellen door de ene te laten moorden terwijl de andere verdacht wordt, en andersom. In de finale komen we ook te weten wat het motief is van Billy. Hij wou namelijk wraak nemen op Sidney omdat haar moeder zijn ouders destijds uit elkaar heeft gedreven door met z'n vader te slapen. Het resultaat is dat hij sindsdien zijn moeder niet meer ziet. Dit gemis vergelijkt hij met het gemis van Sidney, wiens moeder exact een jaar geleden vermoord werd (eveneens door Billy en Stuart). In dit motief zien we meteen twee typische slasherelementen: het jeugdtrauma en de herdenking van een belangrijke gebeurtenis, in dit geval de dood van Sidney's moeder. In de meeste bekende slasherfilms wordt de herdenking van de belangrijke gebeurtenis gereflecteerd door de titel (vb. Halloween, Friday the 13th, My Bloody Valentine), wat hier dus niet het geval is. De titel 'Scream' verwijst (bewust?) naar het masker van de moordenaar dat rechtstreeks lijkt overgenomen uit het beroemde schilderij'De Schreeuw' van Edvard Munch. Saillant detail: de oorspronkelijke titel voor deze film was Scary Movie, nu beter bekend als de populaire franchise die een hoop kaskrakers op de hak neemt.

Wie goed z'n best doet zal nog wat symboliek terugvinden in die finale. Er is namelijk de trendbreuk dat de maagd het overleeft net omdat ze maagd is (seks is uit den boze in een slasherfilm). Sidney werd namelijk vlak voor de apotheose ontmaagd door Billy, iets wat eigenlijk strijdig is met één van de belangrijkste wetmatigheden in het genre.
Moordenaar Billy gebruikt een steekwapen (= fallus), wat symbool zou kunnen staan voor zijn relatie. Het gebrek aan seks, wat in het begin van de film nadrukkelijk wordt aangehaald, wil hij compenseren door zijn vriendin met het mes te penetreren. Een theorie die bevestigd kan worden door het feit dat hij Sidney reeds als slachtoffer zag nog voor hij haar had ontmaagd.

Naast de verborgen staat de finale ook bol van expliciete en impliciete verwijzingen. Zo wordt er gerefereerd aan Psycho door Billy's psychotische gedrag, aan Carrie door het valse bloed waarmee Billy en Stuart zichzelf schijnverwondingen aanbrengen, aan Henry: Portrait of a Serial Killer en/of Friday the 13th part 4 door de moord met de televisie en aan Hannibal Lecter en Norman Bates omdat hun schijnbaar motiefloze moorden meer angst inboezemen dan moorden met motief.
Met het citaat 'These days you gotta have a sequel' worden we herinnerd aan de grote franchises uit de hoogdagen van de slasherfilm. Ook lijkt Craven de populaire kritiek dat horrorfilms mensen aanzetten tot geweld te ondergraven door te zeggen dat horrorfilms geen moordenaars maken, maar dat ze de bestaande moordenaars enkel creatiever maken.
In de slotscène, wanneer Billy nog een laatste keer tot leven komt, worden we herinnerd aan de bovennatuurlijke kracht van horroriconen als Michael Myers en Jason Voorhees die steevast elke aanval overleven om zo een sequel te verzekeren. Maar niet in Scream, want Sidney plant na deze laatste stuiptrekking een mes in Billy's borst en doet hem voorgoed inslapen. Of niet?

Conclusie: Scream is, behalve dé slasher die het vuur weer aan de lont stak voor het genre, een bijzonder slim geschreven horrorfilm die balanceert tussen ode en persiflage, horror en komedie. Respect voor Craven met andere woorden, maar ook zeker evenveel respect voor scenarist Kevin Williamson die met zijn spitsvondige dialogen en een flinke lading suspense een herkenningsfestijn voor de kijker heeft gebrouwen.

Best wel een goede horror/thriller/humor film die me positief verraste. De delen daarna zijn eigenlijk allemaal een aanfluiting maar deze is best goed en was ook nog redelijk verrassend.

Viel me flink tegen.

Opzet van het verhaal is nog wel aardig en ook de knipogen naar oudere horrorfilms zijn leuk maar daar is dan het meeste ook wel mee gezegd. Het is vooral een gebrek aan spanning wat scream de nek omdoet en ervoor zorgt dat ik het halverwege toch ook wel weer gehad had. Sfeer is vooral erg melig en pogingen deze wat beklemmender te maken mislukken. Heb me ook behoorlijk gestoord aan het acteerwerk en audiovisueel is de film vooral erg saai.

Hopelijk bevalt de 2de Craven beter, 1*

Ik vond dit een hele goeie film,goed verhaal,veel spanning,lekkere schrik effecten,niet eng maar wel leuk.deze film is meer voor de jeugd.

5 sterren

Wel goed en de beste van de Scream reeks maar de beste horror film van Wes Craven blijft nog steeds de film A Nightmare On Elm Street.

Niet zo'n leuke horror van Wes Craven en ik ben in tegenstelling tot A Nightmare On Elm Street getriggerd meer Scream-delen te zien.

Scream betekende een ware revival van de ouderwets tiener slashers, met de bekende clichés sterk uitvergroot: een groepje tieners, veel gegil en een onbekende vermomde, killer die maar niet kan doodgaan. De wending en climax-opbouw in Scream zijn goed, maar het wel en wee van de irritante tieners interesseert me weinig. Het sfeertje is er te lacherig voor.

I.i.g. leuk dat het genre weer zo populair werd en is gebleven. Scream is een soort eerbetoon aan Halloween en Friday the 13th, maar helaas lang niet zo spannend (misschien wel voor de doelgroep). Vooral Halloween vind ik vanwege de zenuwslopende muziek en de achtegrond van de killer onovertroffen in dit genre.

Geen van de 'modernere' slashers (Urban Legend, I Know what you did..etc) kunnen me eigenlijk boeien. Ze hebben geen originele toevoegingen aan het concept. Maar voor Scream maak ik een uitzondering omdat het met succes een oud subgenre nieuw leven inblies.

Vorige keer heb ik deze 3* gegeven. Nu 4*. Na al die tijd heb ik nu Hellraiser, Evil Dead, Friday the 13th en Halloween gezien. Daardoor word deze nu ook leuker omdat ik eerst de verwijzingen ernaar niet snapte

Geweldig ook hoe die ghostface beweegt als hij bierflesses naar hem toe gegooit krijgt. Of als hij tegen de koelkast aan loopt.

Geweldig, destijds erg originele film. Wes Craven heeft altijd geweldige fantasie. Kevin Williamsion is ook een onwijs goede schrijver, niet voor niets waren de Scream films en I Know What You Did Last Summer zulke 90e jaren horrorhits. Een hele frisse cast ook voor Scream, sommigen (o.a Courteney Cox, Drew Barrymore) waren dan wel meer bekend, maar ik vond het verfrissend dat ze voor de hoofdrolspeelster een frisse nieuwe actrice hadden gekozen. Neve Campbell was te zien in Party of five, maar had verder nog maar weinig gedaan, en ze brak dan ook echt door in Scream, waarin ik haar een extreem goede acteer prestatie neer vond zetten voor een onervaren actrice in horrorfilms, voornamelijk. Het verhaal gaat ook wat dieper dan in de meeste horrorfilms, het is niet zomaar een hoop slachtpartijen zonder goed verhaal, aan het einde komen we er dan ook achter, waarom hoe en wat. En dat is iets wat ik denk niet veel mensen konden voorspellen (met Sid's moeder en al). Goede acteurs, prachtige locatie, en de altijd overheerlijke Courteney Cox was zeker niet erg om naar te kijken. Ik heb een zwak voor haar sinds ik haar zag in deze film in de jaren 90. Wat een vrouw, en ook erg anders dan in haar Friends-rol, waar je totaal niet aan denkt wanneer je haar in deze film ziet. Dat is iets wat de andere Friends acteurs nooit hebben gekund, hun friends personage van zich afschudden.

Lijkt niet boeiend, maar deze kent iedereen.

Zoals gezegt een klassieker en het kostuum voegt heel wat toe. Origineel dus omdat je bij andere films vaak wél gewoon de dader in beeld ziet, het blijft spannend tot het einde!

- 4,5 -

Een film die ik heel graag nogmaals wilde zien door het personage van Jamie Kennedy, met wie ik mij zeer verbonden voel, omdat wij beiden op verjaardagen andere mensen vervelen met uitgebreide analyses van films die er eigenlijk niet toe doen (in mijn geval het slechte b-actiegenre, in zijn geval het b-horrorgenre). Scream is namelijk totaal niet spannend, de gore is teleurstellend en enkele acteurs zijn rampzalig, maar het eindresultaat is desalniettemin (onder andere door Kennedy dus) zeer vermakelijk.

Het is vooral lachen geblazen om alle clichées, het stomme masker van de badguy, de soms puberale grappen en de 'aantrekkelijke vrouwen' (goed, Neve Campbell en Cox mag er zeker zijn, maar die huppeldozen als McGowan en Barrymore zijn hier afgrijselijk). Buiten alle clichées om zijn het script en de dialogen erg goed en valt de film geen minuut stil.

Leuk overigens ook om Craven in een cameo te zien met Freddy Krueger kostuum. Eigenlijk leek de hele school scene verbazingwekkend veel op zijn Nightmare On Elmstreet meesterwerk qua regie en belichting. Leuk om die trademark zaken terug te zien in ander werk, helemaal omdat NOES 1 van mijn favoriete horrorreeksen was (al is de verwijzing naar het feit dat alleen de eerste film uit die reeks goed was, nog leuker!)

Een heerlijke komische film met wat bloed en eigenlijk de enige tienerhorrorreeks die me enigszins kan bekoren. Veel grappiger dan de rampzalige scary movie films in ieder geval.

Scream 1 heeft mij totaal verrast, klonk een beetje als een flauwe film met dito humor erbij (zoals scare movie) maar vanaf het begin (en wat voor een beging was het) zeer spannend en onderhoudend..

Neve Cambell (wat een heerlijke vrouw) speelt zeer aardig en ook de andere acteurs laten zich van hun beste kant zien, trouwens ook een film met wat meer diepgang dan de meeste slasher films...

Kortom een erg spannende film en nu maar hopen dat de volgende delen ook zo bijzonder zijn....

No, please don't kill me, Mr. Ghostface, I wanna be in the sequel!

Het was alsof het lot er voor iets tussen zat. de dag dat ik hier zag dat er een vierde deel van Scream gemaakt ging worden, vond ik in de Mediamarkt de trilogie voor nog geen 7 euro. Ik had ooit eens deel 1 gezien maar dat was al lang geleden en de andere delen had ik zelfs nog nooit gezien. Een goede kameraad kende hetzelfde probleem dus we maakten er gisteravond een Scream marathon van.

Scream is niet eng. Veel daarvan is te wijten aan het feit dat we een aantal jaar geleden overspoeld zijn met de Scary Movie films die een groot deel van deze films parodiëren. Het is een tikkeltje jammer want nu verliest de film toch veel van zijn verrassing omdat je soms aanvoelt wat er gaat gebeuren. Maar daar zit tegelijkertijd ook de kracht van Scream, het blijft erg leuk om te zien wat er gaat gebeuren. Ik zei daarjuist al dat ik de film al eens had gezien maar veel was er niet blijven hangen buiten het feit dat Stu er voor iets tussen zat. Craven zorgt dan ook voor een film die zelfs met een herziening blijft boeien. Het plot zit lekker in elkaar maar het zijn vooral de vele filmverwijzingen naar andere klassiekers in het horror genre die de film net dat beetje extra geven. De conciërge die ineens in de outfit van Freddy tevoorschijn komt op school, het Friday the 13th telefoongesprek en nog zoveel meer. Cravens opzet is in dat opzicht in ieder geval meer dan geslaagd, een horror film maken die tegelijkertijd spannend is maar ook een parodie/hommage op het genre. Scream is bij vlagen erg cliché (zowel qua personages of moordwapens) maar is wel één van de klassiekers het genre. Tegenwoordig wat achterhaald door nieuwere horrors maar de sfeer spat er gewoon van af. Ik blijf het alleen jammer vinden dat ik eerst Scary Movie heb gezien.

Tieners in horror films. Meestal staat het garant voor een potje vreselijk acteerwerk maar daar is bij Scream niet zo bijster veel van te zeggen. Leuk om Neve Campbell nog eens in een film te zien naast Wild Things en ze doet het hier meer dan goed. Maar het zijn vooral de bijrollen die fantastisch zijn om te zien. David Arquette als de idiote Dewey, Scary Movie heeft blijkbaar niet veel aan dit personage moeten veranderen, Courtney Cox als de bij vlagen irritante Gale Weathers (wel grappig dat ze uiteindelijk in real life ook samen zijn). Toch wordt de kroon gespannen door de killer, althans één van de twee. Ik heb het natuurlijk over Matthew Lillard. Ik kende hem alleen maar van de Scooby Doo reeks, nu niet echt een film waarmee deze te vergelijken is, maar hier zet hij de rol van Stu zo heerlijk gestoord neer Een waar genot om naar te kijken Leuk feitje is dat het in de eindscène helemaal niet de bedoeling was dat hij de telefoon op zijn kop ging krijgen maar dat Craven zijn reactie zo authentiek vond dat hij het er maar heeft in gelaten Ook Skeet Ulrich doet het zeker en vast niet slecht maar wordt toch wat weg gespeeld door Lillard, al kent Billy ook wel een paar gestoorde scènes. Het is ook fijn om de mooie Rose McGowan te zien verschijnen, zaten uiteindelijk toch meer bekende gezichten in dan dat ik me kon herinneren want dan zou ik bijna nog Liev Schreiber en Henry Winkler vergeten.

Craven zorgde in de jaren '90 voor een heropleving van het genre en hij doet het goed. De film staat nog altijd als een huis, al zijn de fundamenten ietwat aangetast, maar het is en blijft een sterke film. Het plot zit goed in elkaar, de vele verwijzingen zijn leuk om te spotten en de cast acteert over het algemeen erg goed.

4*

Leuke en zeer vermakelijke scary movie. Wat deze film vooral onderscheid van de andere scary movies is dat de film zich zelf bewust is van de horrorcliches, maar ze vervolgens schaamteloos gebruikt zonder dat het een parodie of een farce wordt. De humor is ongelooflijk tongue-in-cheek en de vele verwijzingen naar andere horrorfilms erg leuk.

Een leuke jonge cast en de openingsscene met Drew Barrymore mag al wel klassiek genoemd worden.

Aaaah, pure nostalgie!

Na jaren nog eens opnieuw bekeken en staat nog steeds als een huis!

Spanning, een onderhoudend plot, prima acteerprestaties en nog een portie humor, het zit er allemaal in. Leuk ook al die verwijzingen naar andere horrorfilms en naar het horrorgenre in het algemeen. Ook een keertje leuk om al die nog jonge acteurs en actrices te zien.

Halfje erbij.

Wes Craven. Op een of andere manier hou ik van die man zijn werk. Ik kan niet altijd alles even goed waarderen, maar hij heeft een fijne, eigen stijl en weet er toch een authentieke draai aan te geven. Wanneer je zijn films kijkt, voel je dat de beste man een grote liefde voelt voor 'zijn' genre. Scream is een film met een enkele bibber, en af en toe een lach.

Deze film heeft dan ook één van de leukste, nouja, leuk is niet het juiste woord.. meest boeiende prologen die ik ken. De aandacht is meteen gevestigd en de toon is gezet. Hoewel het nergens het platte en kinderlijke niveau van Scary Movie heeft, neemt de film zich nergens echt serieus, en dat is een verademing. Een flinke portie ironie is dan ook aanwezig en de knipogen die gegeven worden zijn zeer vermakelijk.

De personages zijn niet allemaal je-van-het, het acteerwerk is niet altijd even sterk, maar gelukkig is dit nergens storend. De originaliteit maakt veel goed, zeker voor die tijd. Inmiddels zijn er tientallen soortgelijke films gekomen, spoofs, parodieën etc, waardoor ik het kan begrijpen dat je, wanneer je nu deze film voor het eerst ziet, het niet zo goed kunt waarderen. Gelukkig was mijn eerste kennismaking met Scream in de jaren '90, toen ik zelf nog een kleine gup was. Ik draag de film nog steeds een warm hart toe, ondanks dat ik 'm niet meer kan kijken zonder tegelijkertijd Scary Movie en I Still Know What You Did Last Summer in mijn hoofd af te spelen....

Heerlijke scary move die net niet tè scary is voor mij en dat kan ik zeker waarderen. Voor het echte superenge werk moet je niet bij deze film zijn maar wat betreft humor zit het wel helemaal goed met deze film. Vooral het stukje waarin die ene gozer maar naar het beeldscherm bleef roepen "look behind you" terwijl de moordenaar ook echt achter hem stond was één van de vele scène's die ik echt grappig vond. Leuke luchtige horror.

Never say "who's there?" Don't you watch scary movies? It's a death wish. You might as well come out to investigate a strange noise or something.

Aangezien Scream 4 binnenkort gaat draaien, is het nu een mooi moment om de voorgaande 3 delen eens te herzien. Ik heb de films sinds mijn jonge jaren (goh, dat klinkt best wel of ik nu oud ben...) niet meer gezien. Ik herinner me nog dat ik Scream voor de eerste zag op tv en het best wel eng vond. Ik was dan ook niks gewend nog op horrorgebied.

Na het herzien van de film kan ik nu wel concluderen dat de film last heeft van 1 probleem...ik kan Scream niet meer kijken zonder telkens te moeten denken aan Scary Movie 1
Echt, bij alle momenten moest ik terugdenken aan hoe dat gedeelte in Scary Movie getoond werd. Die film heeft echt bijna elk stuk uit Scream overgenomen.

Scream is een heerlijke ode aan het slashergenre geworden. Vroeger wist ik daar niks van en dus vielen de vele, vele verwijzingen en knipogen naar hororrfilms niet op, maar tegenwoordig herken ik het dus goed. Van de 1e tot de laatste minuut neemt Wes Craven het genre, inclusief eigen werk, in de zeik. De vele verwijzingen zijn echt grappig. Neem de schoonmaker op school in de klassieke Freddy Krueger trui, heerlijk! Zo zit de film bomvol met verwijzende quotes, karakters en namen (Wes Carpenther, hehe). Leuk, leuk, leuk!

Als horrorslasher is Scream niet zo geweldig. Het is niet spannend en het is niet goor. Maar het totaalplaatje van de film is gewoon erg vermakelijk geworden. Ghostface is ook een herkenbare killer die ik best wel mag. Nog geen Michael Myers of Jason Voorhees, maar dat ghost masker vind ik wel erg fijn. De film begint ook zeer sterk met de prachtige proloog met Drew Barrymore. Die scene mag je toch wel een classic noemen ondertussen. De film weet tot het einde toe prima te vermaken (oa de garagedeur scene was weer leuk). Alleen is het absolute einde wel bijzonder matig. Zelfs bijzonder vervelend. De 2 Ghostface killers zijn echt irritant en die vervelende overacting verknalde het einde toch wel behoorlijk. Zonde. Maar het is gelukkig maar een klein gedeelte van een verder overtuigend grappige en sterke film. Scream noem ik ook niet echt horror. Het is vooral komedie met wat horror eroverheen gegoten. Binnenkort ook maar eens delen 2 en 3 herzien.

4* (0,5* verhoging)

Er valt zoveel te vertellen over Scream. In de periode dat deze slasher onder de mensen kwam, was het horrorgenre een beetje aan het doodbloeden. De jaren 90 wist weinig nieuws te bieden, het waren vooral de vervolgdelen op Hellraiser, Nightmare on Elm Street en Halloween die de jaren vulde. De fut was er een beetje uit, niet alleen voor het genre....maar ook voor de genre-regisseur Wes Craven, uiteraard legendaisch geworden met Last House on the Left, Hills have eyes maar boven alles: met A Nightmare On Elm Street. Deze Scream zou de eerstvolgende klapper worden. En met een lading aan vervolgdelen en andere slashers als gevolg, kun je niet ontkennen dat Scream invloedrijk is geweest.

Waar deze film z'n status aan te danken heeft, is geen raadsel. Iedereen met enige ervaring binnen dit genre zal bedolven worden onder de quotes, verwijzingen, maar ook enkele shots doen je verdrinken in de sfeer die je kent uit die oude, goude en vertrouwde slashers. De opening is een heuse classic geworden, het spel tussen de killer en het slachtoffer (de jonge Drew) is zowel grappig als spannend en ondertussen erg slim geschreven. Deze lijn zet Craven uiteindelijk moeiteloos door, en daar ligt echt de kracht.

Hij pakt alle denkbare clichés en gebruikt die als 't ware spottend, omdat hij weet dat ze vaak niet te omzeilen zijn. Hij is er dus volledig bewust van en verwijst ermee naar andere films, het is soms niet eens meer de spot drijven met... het vormt één grote ode! En daar werd ik erg blij van. Ik had Scream al eens gezien, vroegah, toen ik nog een kleine jonge was (en mijn naam dus eer aan deed...) maar had toen geen enkel besef van de scherpte en speelsheid van deze oer slasher.

Zo valt er niks aan te merken op Scream, maakt het me benieuwd naar de herzieningen voor de overige delen en kan ik absoluut niet meer wachten op Craven's 4e deel. Hij kan wel weer zo'n impuls gebruiken, een hitje... gewoon ouderwets griezelen op de clichés die dit genre groot hebben gemaakt. Volledig volgens de regels, natuurlijk

Look, Kenny, I know you're about fifty pounds overweight, but when I say hurry, please interpret that as MOVE YOUR FAT TUB OF LARD ASS NOW!

Bijzonder vermakelijke horrorfilm. In mijn beleving had het veel meer gore en/of horror, maar het was voornamelijk een grote grap: wat echt werkten. Ik heb de box deze week aangeschaft omdat ik in het bijzonder wat ''moderne'' klassiekers wil zien (in horror-land) en te beginnen met scream, een lekker film die speelt met de clichés, leek mij een goed begin. En of, hoewel er niet zo'n hele grote sfeer hangt, is het toch wel een lekker flot filmpje en kijkt het lekker weg. Ondanks dat de film hier juist mee speelt, kan ik de clichés niet op een extreme manier waarderen, meer dan een glimlach wekt het niet, waardoor ik daardoor ook niet heel enthousiast ben. Ook Neve Campbell weet werkelijk waar een verschrikkelijk slechte rol neer te zetten, maar het goede aan Wes Craven is dat het je niet stoort. Alles lijkt met opzet gedaan te zijn, waardoor je als kijker enorm twijfelt aan wat je nou werkelijk te zien krijgt. In die zin, is de film echt geslaagd. Toch geef ik maar 3 sterren omdat het voor mij veel te recht is, met weinig sub-onderwerpen of iets in die richting. Wel een memorabele openingsscène. Voor nu 3 sterren, wellicht verhoging naar 3,5 binnenkort.

Toen Wes Craven nog wist wat regisseren was.

Nog goed kan ik het me voor de geest halen: mijn eerste kennismaking met de Scream reeks.

Het was een late vrijdagavond. Mijn vader had zich op de bank met een zak chips geïnstalleerd voor een avondje lekker griezelen. Ik dacht al heel wat gewend te zijn door het bekijken van de Kippenvel reeks die destijds uitgezonden werd op Fox kids dus stond ik er op dat ik deze film ook mee mocht kijken. Ik was immers al een jaar of 11,12. Mijn vader aarzelde even maar stemde uiteindelijk toch in. Vol spanning zat ik op het puntje van de bank in afwachting van wat komen ging. Dit puntje van de bank werd al snel verruild voor het hoekje van de bank met de handen voor de ogen. Heel nonchalant wist ik een half uur later te melden dat ik toch wat moe begon te worden en dat ik er toch maar voor koos om te gaan slapen, het was immers al laat genoeg. Mijn vader lachte een keer doorzichtig, deed net of hij mijn smoesje niet doorhad en wenste me een fijne nacht. Van dat slapen was vervolgens weinig meer terechtgekomen..

Vele jaren later besloot ik deze klassieker weer eens te herzien na aankondiging van het 4e deel wat binnenkort in de bioscopen gaat draaien. De ijzersterke beginscené stond me nog goed bij. Wat mij betreft een van de sterkste openers die de filmgeschiedenis rijk is. Wat zich vervolgens aandient is eigenlijk behoorlijk standaard. Maar doordat Craven de spot drijft met de cliche's van de horrorfilm en er zo alsnog een unieke draai aan weet te geven heeft hij een gouden greep gedaan. Voeg daarbij de ijzersterke verschijning van de killer toe die in het zelfde rijtje thuishoort als Freddy krueger, michael myers en Jason Voorhees en je weet dat je zit te kijken naar een top formule.

Het moet natuurlijk wel gezegd worden: Ano 2011 voelt het allemaal niet al te origineel meer aan maar bedenkende dat dit in 1996 toen de film uitkwam behoorlijk revolutionair was en de status die het jaren later alsnog heeft zeggen genoeg. De film ziet er nergens nep uit, heeft lekkere bloederige kills en de acteurs vervullen hun rollen verdienstelijk. Met een extra vermelding voor Planet Terror babe Rose McGowan. Wat een heerlijke eye candy is zij in deze film. Haar niet verwacht te zien opduiken in een scream film dus dat was een aangename verassing. Had haar liever in de leading role gezien dan Campbell omdat ik haar een beetje suf vond, maar goed smaken verschillen.

Een zeer krachtige prent die ik weet te waarderen vanwege het feit wat de film nu bereikt heeft maar ook wat de film vroeger met me gedaan heeft. Kan goed begrijpen dat dit voor jongere kinderen doodeng kan zijn. Films als Nightmare on elmstreet hebben beslist een gedeelte van hun kracht verloren doordat ze enigszins gedateerd overkomen als je ze herziet. (Ook al is die film natuurlijk dubbel zo oud) Maar ondanks het feit dat deze film toch ook alweer 15 jaar oud is staat hij nog steeds als een huis. En ik meen het oprecht dat hij er nog steeds erg goed uitziet. Een film die de filmindustrie mede gemaakt heeft tot wat hij nu is. Het hele gegeven is nu niet eng meer te noemen, maar het sterke verhaal, de vele humor en de cynische zelfspot maken deze film!

Op naar de volgende delen waar ik wel bewust wat tijd tussen probeer te gaan laten omdat je dit soort films niet te snel achter elkaar moet gaan zien. Met name benieuwd wat Craven van het nieuwe deel weet te gaan maken. De beste man heeft de laatste jaren weinig fatsoenlijks geproduceerd, maar laten we hopen dat hij met Scream 4 weer op zijn oude niveau terugkomt.

4,5*