Ravenous (1999)

Wat een rare film zeg . Op zich een zwaar thema, en dan op zo'n luchtige manier gebracht. Hippe, stuiterende muziek gaat gepaard met toch wel lugubere fotografie en rare karakters. 3*

Vooral het eerste uur is uitmuntend. Daarna wordt het steeds meer een standaard dader/slachtoffer verhaaltje, met hier en daar nog wel wat leuke vondsten; Major Snow die verkondigd dat kanibaal zijn vrij eenzam is, omdat het nogal moeilijk vrienden maken is, de generaal die ook zijn eerste hapje mensenvlees eet uit de ketel en als hoogtepunt de conversatie in de berenklem.

Na een sterk begin valt de film jammerlijk in door en door herhaalde Hollywood-cliché's en het weet hier maar af en toe aan te ontsnappen...

Vond hier eigenlijk niet veel aan.

Setting boeit mij niet, verre van mooi en leuk concept voor een soundtrack maar wat belabberd uitgevoerd. Heb eigenlijk maar enorm weinig te melden over deze film, behalve dan dat het geregisseerd lijkt te zijn door iemand die vond dat Deliverance "erover" was. Foute inschatting dus.

Het macaber sfeertje is een pluspunt, maar had zoveel beter gekund, en ook de zwarte humor is te spaars en veels te braaf. Carlyle zet een geweldige rol neer, maar Pearce is gewoon vervelend om naar te kijken.

1* voor het sfeertje, nog een halfje voor Carlyle's rol, en verder is er eigenlijk niks te zien. Met films als Calvaire in het achterhoofd is dit dodelijk saaie cinema. 1.5*

Bizarre mix van verschillende genres is gewaagd, maar niet overal gelukt. Niet eng genoeg voor een horrorfilm, niet grappig genoeg voor een komedie... de boter-nog-vis mentaliteit zal sommigen goed smaken, maar ik heb toch liever dat ik weet wat op m'n bordje ligt.

2*.

Maakte het voor mij vrijwel onmogelijk de film normaal te kunnen kijken en besloot na een half uur em maar stop te zetten. Nyman betreurt dat ie Damon Albarn (die meer dan hij deed en er eerder bij betrokken was) niet kon aanvullen en andersom. Hij mocht de gaten als het ware vullen. Anders was er misschien wel iets heel anders uitgekomen.

Raar, creepy, horror, absurd, zwart.

Aparte film, ik heb ´m nog op video van 10 jaar geleden en was toen best onder de indruk en heb geboeid gekeken. Het niet alleen "eten om sterker te worden" maar meer in het algemeen "in oorlog en strijd nemen om er zelf beter van te worden" is bv een parallel die de film meer diepgang geeft. De sfeer en beelden van een afgelegen legerpost en de kleding/kostuums (uit circa 1800) zijn goed gekozen en uitgewerkt.

Lekker onconventioneel, zet er een normaal muziekje onder en je hebt een totaal andere film, waarschijnlijk een slechtere. Al die banjo's, violen, drums en de hele zooi liggen me hier wel.

Het script is leuk en origineel, heb het nog niet eerder zo gezien, en dan ook nog in een oorlogs- en western-achtige setting. De laatste tien minuten van de film zijn het beste; een erg gave muziekopbouw en aardig camerawerk (van dat laatste had ik wel meer willen zien). Ook de scene waarin Boyd van de klif springt en zich vestopt mag er zijn.

Hoewel het nergens uitblinkt of memorabel wordt, heb ik me niet verveeld met het vrij onvoorspelbare Ravenous; een horror met een eigen smoel, leuk personage van Carlyle, en oneliners en monoloogjes die voor de komische noot zorgen.

A native scout told me a curious story. Man eats the flesh of another, he takes the other man's strength, absorbs his spirit. Well. Naturally I just had to try. Consequently I ate the scout first and you know, he was absolutely right.

Als je op zoek bent naar een originele horrorfilm met een intrigerend plot en sterke personages, dan zit je hier aan het goede adres.

Dit is echt zo'n film waarvan je het plot eigenlijk niet moet bespreken om er zo fris mogelijk in te gaan en je te laten verrassen door de geweldige wendingen in het verhaal. Wat ik wel kan zeggen is dat Robert Carlyle en Guy Pierce een geweldige ontwikkeling doormaken gedurende de film, en dat het plot van deze film één van de meest unieke is die ik ooit heb mogen aanschouwen: het wordt nooit of te nimmer voorspelbaar en de hele mythe fascineert gewoon.

De cast is fenomenaal; het is echt een ensemble van totaal uiteenlopende personages. Deze personages worden in het begin allemaal bliksemsnel voorgesteld, maar deze korte scènes weten meteen hun karakter goed over te brengen. Iedereen acteert ook uitermate sterk, met misschien als enige uitzondering David Arquette, maar zelfs die had wel wat unieks. Guy Pierce heeft misschien wel de moeilijkste rol maar deze speelt hij met verve; het lijkt me niet makkelijk om constant op de rand van een zenuwinzinking te moeten spelen.

Audiovisueel is deze film zeldzaam qua schoonheid. De weelderige, met sneeuw bedekte bergtoppen van Tsjechië (dat hier instaat voor Californië) zijn prachtig om te aanschouwen, en de hele setting van het kamp is zeer fraai. De muziek van Michael Nyman en Damon Albarn is uniek in zijn soort. Het lijkt af en toe verstoken van melodie, maar af en toe zwelt het aan tot orkestrale hoogtes. Het geeft de film een eigen identiteit, iets unieks wat ik moeilijk kan omschrijven. Eén van de meest aparte soundtracks ooit, en eentje die ik dan ook op CD bezit.

Dit is allemaal maar erg vaag wat ik typ, maar deze film verdient het om ervaren te worden zonder er van te voren te veel van af te weten. En wat je ook doet, bekijk niet eerst de trailer, want die werkt vreselijk misleidend: met uitzondering van een paar gitzwarte grappen heeft deze film niets, maar dan ook niets met komedie te maken; dit is een uiterst originele, venijnige horrorfilm met een geweldig, onvoorspelbaar plot.

Historische horrorfilm die gebaseerd is op een oude indianenlegende over de geneeskrachtige werking van mensenvlees. Ravenous begint sterk, met een luchtige toon die langzaam maar zeker omslaat in een grimmig sfeertje wanneer de mysterieuze vreemdeling zijn verhaal doet. De film is goed voor enkele ijzingwekkende momenten, tot halverwege de plot een zijsprong maakt. Het verhaal komt dan te snel in zijn definitieve plooi en het is te lang wachten op de teleurstellende finale. Het morele vraagstuk waarmee Pearce in het tweede deel worstelt is best interessant, maar te typisch uitgewerkt waardoor zijn personage niet het nodige medeleven opwekt. Voor mij had de film mogen ophouden bij de scène waar Pearce noodgedwongen de andere soldaat opeet om te overleven. Pas dan heb je een psychologisch sterk slot dat de beoogde weerzin oproept.

Was wel een grappige combi van Horror, oorlog en komedie met om te beginnen al wel een verzameling goede acteurs. Guy Pierce deed het zeer goed als burgeroorlogstrijder en ook Robert Carlyle was weer prima van de partij als ..... ja als wat eigenlijk? De settings van Amerika van 1800zoveel waren ook stijlvol en er zit ook hier en daar een portie gore in. Ook het kat en muis spel tussen Pierce en Carlyle was weer erg leuk gedaan. Beetje een historische horrorfilm die ook nog wel wat lijkt op The Brotherhood of the Wolf en Red Riding Hood.

Gewoon een vermakelijke wegkijkertje

3,5*

Op het laatst liep Pierce wel in een trainingsbroek. ... in 1800 zoveel.

Halfslachtige en krakkemikkige mix rondom een indianenlegende. Leuk, zo'n antwoord op Nietschze, maar de rest van de komische noot pakt vooral verkeerd uit. Een aantal halve idioten in de bijrollen, de dartele score en dan een getormenteerde lafaard als oersaaie hoofdrol. Een contrast dat op geen enkele manier werkt. Voor Boyd's dilemma neemt Bird te weinig tijd en de rest is weliswaar bloederig met een donkere rand, maar mist body om iets te kunnen voorstellen.

Wel een aardige film maar niet meer dan dat. Ik had er ietsje meer van verwacht. Dat 'vreemde' waar mensen het over hebben kon ik eigenlijk wel waarderen, dat vond ik er bij vlagen denk ik juist wel leuk aan.

Een film die op een originele wijze kannibalisme in het verhaal probeert te verweven. Helaas slaagde men er voor mij niet in om de film daardoor boeiend te houden. Met veel van de scenes wist ik niet goed wat men er nou mee wilde. Waren ze grappig bedoeld, angstaanjagend, moesten ze een gewenst gevoel zien op te wekken? Het kwam op mij in ieder geval niet over.

Wat overblijft is geneuzel in een fort ergens ten tijde van de burgeroorlog(?) dat me niet genoeg wist te boeien. Het acteerwerk is over het algemeen nog best goed, maar helaas werkt het verhaal niet altijd mee.

Origineel, maar ik vatte hem niet helemaal.

Wat een maf filmpje zeg !

Een angstaanjagend verhaal waarbij het kannibalisme op een aparte en originele wijze wordt weergegeven. Degelijk acteerwerk en boeiend tot het einde. Setting en sfeer zijn ook nog pluspunten.

7/10

“"Ravenous'' is clever in the way it avoids most of the cliches of the vampire movie by using cannibalism, and most of the cliches of the cannibal movie by using vampirism. It serves both dishes with new sauces.” – Roger Ebert

Eind januari, in de maanden voorafgaand aan de horrorchallenge had ik na decennia van uitstel toch Cannibal Holocaust (1980) maar eens gekeken, deels om van de ontsteltenis van andere users (dat ik die nog niet had gezien) af te zijn, maar ook omdat ik tóch benieuwd was. Het was niet direct iets voor mij... De maand daarvoor had ik echter die andere goede kandidaat Grave (2016) ook al gezien, en hoewel ik die ontzettend sterk vond, wilde ik voor de challenge toch liever iets nieuws kijken voor het kannibalisme-taartje, zoals een triviant stukje bij ons heet. En wanneer je gaat zoeken naar de beste horrorfilms met kannibalisme van de afgelopen twintig jaar, dan kom je Ravenous steeds weer tegen. En met acteurs als Guy Pearce en Robert Carlyle is dat zeker een gokje waard. Veel bekende gezichten in de bijrollen ook.

Ik had nog nooit een film van Antonia Bird gezien, en deze stond ook niet echt op de radar. Wellicht dat ik Face (1997) te zijner tijd ook eens meepak, die naast Carlyle ook Ray Winstone heeft. Of Priest (1994), met Tom Wilkinson, en wederom Carlyle, die zowat een regular cast member lijkt in Birds films.

Ravenous is uniek genoeg om zijn bestaan te legitimeren, zoals bovenstaande quote suggereert. Tel daar een fijne Michael Nyman score bij op en een flink blik acteurs, en je hebt een bijzondere toevoeging aan het genre, die desondanks niet iedereen zal bevallen. Ravenous verkiest namelijk sfeer boven snelle plotontwikkeling, en daar moet je wel een beetje van houden.

3,5*

“If you die first, I am definitely going to eat you, but the question is, if I die, what are you going to do? Bon appétit... Eat or die.”

Ik snap het gemengde commentaar onder deze film wel goed, het is een vrij donkere film die je eigenlijk soms iets te abrupt mee neemt naar een volgend dialoog. Het is vrij direct, en zonder enige aankondigen of whatever gaat de film door het verhaal heen, het gebeurd allemaal heel snel en je moet er wel bij zitten met je gedachten. Ook het onverwachtse is vaak aanwezig en zorgde de film eigenlijk constant voor een leuke verassing.

Ik zelf vond het horror-element wel leuk in de film gestopt, het is nergens overdreven waardoor het verhaal over kannibalisme erg goed aanslaat. Maar soms word er ook ingehouden, en mistte ik toch wat meer bloed, de film was daarvoor iets te zacht. Ook de setting vond ik aangenaam om naar te kijken, ik houd vaak wel van dit soort films die zich afspelen in de oudere tijd van de Verenigde Staten vooral rond de civiele oorlog, al viel deze tijdens een andere oorlog dat wel. Afijn, het kannibalen effect spatte er vanaf, waardoor film erg creepy aanvoelde.

De film is gelikt en erg leuk uitgewerkt, er is duidelijk tijd ingestoken en de sluwe scenes maken de film al snel af. Hij is gruwel en hard in het begin, maar word wat rustiger in het midden. We krijgen inderdaad een fijne connectie met de hoofdrolspeler die ook geïnfecteerd is al kannibaal maar dit tegen probeert te houden en zijn strijd met de anderen. De film had een goede sfeer, was leuk en spannend op den duur maar nergens overdreven. Erg duister op sommige momenten en best creepy, maar ook leuk om te volgen. Ik heb me prima vermaakt!

3.5*

Deze in een ver verleden eens gezien, maar me er nu toch nog eens aan gewaagd. Toch wel een opmerkelijke film, met toch wel een bekende cast. Ook opvallend is de muziek. Deze springt er zeker uit. Verder is het geen traditionele horrorfilm, want het speelt zich af tijdens de burgeroorlog, maar het weet toch te boeien.

Het is eens iets anders en vond het wel het bekijken waard.

Goede film die zich baseert op een griezelig Indiaans volksverhaal. Het vraatzuchtige sprookje blijkt zeer geschikt om het filmhistorische thema van het kannibalisme te verbreden met de kijk van het hoofdpersonage dat een geheel eigen reden heeft om zich niet aan welk vlees dan ook tegoed te doen.

Een hybride film. De film is een western, een survival-horror en een cynische comedy. Al die diverse genre invloeden zouden gemakkelijk een onevenwichtig geheel op kunnen leveren. Het zou in de film dan al snel kunnen draaien om excessieve uitspattingen binnen die genres, met als gevolg dat belangrijke zaken als verhaal, acteerwerk en sfeer eronder lijden. Dat gebeurt gelukkig niet. De regisseur zit er strak in.

Regisseur Antonia Bird zet juist stevig in op verhaal en sfeer en creëert daarmee een stabiel klankbord met ruimte voor alle oprispingen uit de diverse genres. Geen genre overheerst zodat de kern van het verhaal, zijnde de noodlottige strijd tussen twee personages, centraal blijft staan.

Aan de ene kant is dat een acceptabel acterende Guy Pearce. Ik ben geen fan van Pearce, maar Pearce geeft zijn personage best goed gestalte. Het schuldgevoel en het lijden dat hem de gehele film omkleedt zet hij heel tastbaar neer.

Aan de andere kant een fijn acterende Robert Carlyle. Hij is het duivelse hoogtepunt van de film. Een amoreel manipulatief monster. En erg geloofwaardig.

De hoofdpersonages strijden niet enkel tegen elkaar, maar ook tegen zichzelf. De persoonlijke strijd krijgt zeker zoveel aandacht. Het innerlijke gevecht dat bepaalt in hoeverre zij nog autonoom beslissen over vleselijke lust dan wel slaaf zijn van kannibalistische zucht, is boeiend. In die innerlijke strijd wordt de drang naar overlevings en zelfbehoud gekoppeld aan ethisch normbesef. Het geeft de film wat extra laag.

Ravenous overtuigt verder met prachtlocaties, een prachtscore en zeer aangename bijpersonages.

Best wel vermakelijk. Het duurt even voordat Ravenous op gang komt, maar na een half uur begint het dan echt. Ravenous is een film die qua sfeer een beetje laveert tussen een aantal genres, en dat kon ik in dit geval wel waarderen - een beetje horror, redelijk wat mystery, een beetje avontuur, wat zwarte humor her en der, en een verhaal wat vaak genoeg weet te verrassen. De kern van Ravenous is de legende van de Windigo, een Noord-Amerikaanse legende uit de noordelijke bossen die zich (in ieder geval in deze film) manifesteert als een soort van kannibalistische vampier. Iets anders dan in de andere films waar ik deze legende ben tegengekomen, waar het meer een soort weerwolf was. Hoe dan ook, het was vooral erg vermakelijk; heel grimmig wordt het niet, grappig ook niet, maar er gebeurt genoeg om je niet te hoeven vervelen. Leuke cast ook, met veel bekende koppen die een prima prestatie leveren. En met dit soort weidse bossen heb je ook al een streepje voor.

Mwa.

Ravenous is een aardige toevoeging aan het horrorgenre, vooral omdat de film best origineel te noemen is. Waar je in het begin nog denkt dat je het verhaal kan voorspellen blijkt uiteindelijk wat meer onder de mantel te hebben. Ik kende de regisseuse verder ook niet, dus ik wist eigenlijk niet wat ik precies van deze film kon verwachten.

Deze film begint redelijk mysterieus en wild, om zichzelf later om te bouwen naar een film die nog steeds vervreemdend werkt maar veel rustiger is. Buiten de wilde montages en belachelijk bombastische muziek zit er ook een goede film verscholen. Het concept is origineel, het plot is mysterieus, eigenlijk had Ravenous heel goed kunnen en moeten werken.

Visueel ontbreekt het de film niet aan details, maar daar eindigen mijn complimenten ook weer. Ik mis echt overweldigende shots. De editing tijdens spannende scenes is sterk, maar wanneer de film normaal van aard is, verdwijnt het talent van editen. Alsof er verschillende personen achter het knippen zaten. Ook de soundtrack is behoorlijk opgeblazen en heeft net als de editing alleen effect bij scenes die spannend zijn.

Het acteerwerk is slecht, behalve van Carlyle die de sterren van de hemel speelt in een rol die hem de ruimte geeft lekker te schmieren. Pearce loopt er nogal verloren bij en krijgt daarnaast ook totaal niet de ruimte om een leuke rol te spelen. De rest van de personages kan ik me maar moeilijk voor de geest halen. Deze hele film ben ik ook voor zo'n origineel gegeven binnenkort waarschijnlijk weer helemaal vergeten.

Ravenous teert op wat intense beelden die bizar worden opgebouwd en de rol van Carlyle. Ook is het fijn dat je als kijker moeilijk kan voorspellen waar de film precies heen gaat. Het concept is origineel om het pad van de clichés voor een groot deel te ontwijken. Jammer genoeg vond ik het qua regie zelf wat ondergaan, en dat haalt de spanning en de sfeer uit de film.

Deze eindelijk gezien, mede door het eerder artike hier op MM.

Ik vind de film echt goed uit de startblokken schieten, er heerst een vet sfeertje, je krijgt gevoel, hier kan vanalles gebeuren en shots komen lekker bizar over met momenten...maar naarmate de film vordert, blijf ik dan toch wel echt op m'n honger zitten en stoorde ik me aan bepaalde acteerprestaties, hoe ik voelde, hier zat echt veel meer in, mits deftige uitwerking. Carlyle stelde me dan wel niet teleur, oef, love that guy. Mja, wat uiteindelijk overheerst, qua gevoel, is toch een bepaalde teleurstelling. En sorry, dan moet ik het op een 5/10 houden.

Gemiddeld.

Redelijk originele film, deze Ravenous. Ik had op voorhand niks gelezen, dus dat helpt ook wel. In ieder geval is het een zelfbewust filmpje dat een paar genres weet te vermengen tot iets verfrissend. Heel gelikt is het allemaal niet. Zo nu en dan oogt de film een tikkeltje goedkoop - anderzijds zit daar misschien net de kracht.

Robert Carlyle schittert in een rol die hem op het lijf geschreven is. Geweldige acteur is dat eigenlijk. De rest van de cast is minstens even bekend, maar al sneller inwisselbaar. De film zet eerder in op sfeer, dan springt acteerwerk er al iets minder bovenuit. De horrortaferelen hadden mij nog wel iets meer horror mogen zijn. Het ziet er allemaal redelijk braaf uit.

2,5

Robert Carlyle schittert als wendigo-kannibaal-sekssymbool. Ik weet het niet, ik vind hem gewoon enorm aantrekkelijk in deze film. Veel heeft te maken met zijn gigantische charisma en schwung die hij op het scherm tovert. Je kan je ogen niet van hem afwenden. Je merkt dat hij zoveel plezier heeft in dit filmpje en dit krikt mijn score wat op.

De rest van de cast bevat heel wat bekende gezichten. Geen van hen doet het slecht, maar door het script hebben ze niet veel kans om uit te blinken. Verder is de score best aardig, al vond ik sommige momenten dat de sfeer van de film niet overeenkwam met de muziek die erop werd geplakt.

Verder is dit een fijn filmpje over de wendigo, kannibalisme en toegeven aan verlangens. Ietsje meer gore en een spannender eindgevecht hadden deze film zoveel beter gemaakt. Desalniettemin heb ik me erg vermaakt.

3,5*

Jaren 90 cultfilm. Nooit in de bios gekomen en de aandacht gekregen die het verdiende. Het is dan ook geen film waar je zomaar een genre op kunt plakken. Een klein garnizoen in een afgelegen fort wordt in de val gelokt door een sadistische kannibaal... Maar daarmee de hele film samenvatten is wat kort door de bocht. Het kannibalisme symboliseert modernere visies op consumptie, bezitterigheid, het vergaren van macht ten koste van anderen, kortom de vraatzuchtige natuur van de mens in onze consumptiegerichte maatschappij.

De wendigo mythe wordt hier ook aangehaald en laat volgens mij doorschijnen dat mythe en realiteit vaak twee kanten zijn van eenzelfde medaille. Hetzelfde verhaal op een andere manier verteld. Mij inspireert deze film wel, met vooral Carlyle in een bloedstollende rol. Een fijn Britse acteur die vaak met Antonia Bird samenwerkte. De finale is erg bloederig en dat is weer iets voor de horrorliefhebber. En eigenlijk hebben alle kannibalistische scènes een vrij donkerkomisch randje...