Ravenous (1999)

Goede film die zich baseert op een griezelig Indiaans volksverhaal. Het vraatzuchtige sprookje blijkt zeer geschikt om het filmhistorische thema van het kannibalisme te verbreden met de kijk van het hoofdpersonage dat een geheel eigen reden heeft om zich niet aan welk vlees dan ook tegoed te doen.

Een hybride film. De film is een western, een survival-horror en een cynische comedy. Al die diverse genre invloeden zouden gemakkelijk een onevenwichtig geheel op kunnen leveren. Het zou in de film dan al snel kunnen draaien om excessieve uitspattingen binnen die genres, met als gevolg dat belangrijke zaken als verhaal, acteerwerk en sfeer eronder lijden. Dat gebeurt gelukkig niet. De regisseur zit er strak in.

Regisseur Antonia Bird zet juist stevig in op verhaal en sfeer en creëert daarmee een stabiel klankbord met ruimte voor alle oprispingen uit de diverse genres. Geen genre overheerst zodat de kern van het verhaal, zijnde de noodlottige strijd tussen twee personages, centraal blijft staan.

Aan de ene kant is dat een acceptabel acterende Guy Pearce. Ik ben geen fan van Pearce, maar Pearce geeft zijn personage best goed gestalte. Het schuldgevoel en het lijden dat hem de gehele film omkleedt zet hij heel tastbaar neer.

Aan de andere kant een fijn acterende Robert Carlyle. Hij is het duivelse hoogtepunt van de film. Een amoreel manipulatief monster. En erg geloofwaardig.

De hoofdpersonages strijden niet enkel tegen elkaar, maar ook tegen zichzelf. De persoonlijke strijd krijgt zeker zoveel aandacht. Het innerlijke gevecht dat bepaalt in hoeverre zij nog autonoom beslissen over vleselijke lust dan wel slaaf zijn van kannibalistische zucht, is boeiend. In die innerlijke strijd wordt de drang naar overlevings en zelfbehoud gekoppeld aan ethisch normbesef. Het geeft de film wat extra laag.

Ravenous overtuigt verder met prachtlocaties, een prachtscore en zeer aangename bijpersonages.

Best wel vermakelijk. Het duurt even voordat Ravenous op gang komt, maar na een half uur begint het dan echt. Ravenous is een film die qua sfeer een beetje laveert tussen een aantal genres, en dat kon ik in dit geval wel waarderen - een beetje horror, redelijk wat mystery, een beetje avontuur, wat zwarte humor her en der, en een verhaal wat vaak genoeg weet te verrassen. De kern van Ravenous is de legende van de Windigo, een Noord-Amerikaanse legende uit de noordelijke bossen die zich (in ieder geval in deze film) manifesteert als een soort van kannibalistische vampier. Iets anders dan in de andere films waar ik deze legende ben tegengekomen, waar het meer een soort weerwolf was. Hoe dan ook, het was vooral erg vermakelijk; heel grimmig wordt het niet, grappig ook niet, maar er gebeurt genoeg om je niet te hoeven vervelen. Leuke cast ook, met veel bekende koppen die een prima prestatie leveren. En met dit soort weidse bossen heb je ook al een streepje voor.

Mwa.

Ravenous is een aardige toevoeging aan het horrorgenre, vooral omdat de film best origineel te noemen is. Waar je in het begin nog denkt dat je het verhaal kan voorspellen blijkt uiteindelijk wat meer onder de mantel te hebben. Ik kende de regisseuse verder ook niet, dus ik wist eigenlijk niet wat ik precies van deze film kon verwachten.

Deze film begint redelijk mysterieus en wild, om zichzelf later om te bouwen naar een film die nog steeds vervreemdend werkt maar veel rustiger is. Buiten de wilde montages en belachelijk bombastische muziek zit er ook een goede film verscholen. Het concept is origineel, het plot is mysterieus, eigenlijk had Ravenous heel goed kunnen en moeten werken.

Visueel ontbreekt het de film niet aan details, maar daar eindigen mijn complimenten ook weer. Ik mis echt overweldigende shots. De editing tijdens spannende scenes is sterk, maar wanneer de film normaal van aard is, verdwijnt het talent van editen. Alsof er verschillende personen achter het knippen zaten. Ook de soundtrack is behoorlijk opgeblazen en heeft net als de editing alleen effect bij scenes die spannend zijn.

Het acteerwerk is slecht, behalve van Carlyle die de sterren van de hemel speelt in een rol die hem de ruimte geeft lekker te schmieren. Pearce loopt er nogal verloren bij en krijgt daarnaast ook totaal niet de ruimte om een leuke rol te spelen. De rest van de personages kan ik me maar moeilijk voor de geest halen. Deze hele film ben ik ook voor zo'n origineel gegeven binnenkort waarschijnlijk weer helemaal vergeten.

Ravenous teert op wat intense beelden die bizar worden opgebouwd en de rol van Carlyle. Ook is het fijn dat je als kijker moeilijk kan voorspellen waar de film precies heen gaat. Het concept is origineel om het pad van de clichés voor een groot deel te ontwijken. Jammer genoeg vond ik het qua regie zelf wat ondergaan, en dat haalt de spanning en de sfeer uit de film.

Deze eindelijk gezien, mede door het eerder artike hier op MM.

Ik vind de film echt goed uit de startblokken schieten, er heerst een vet sfeertje, je krijgt gevoel, hier kan vanalles gebeuren en shots komen lekker bizar over met momenten...maar naarmate de film vordert, blijf ik dan toch wel echt op m'n honger zitten en stoorde ik me aan bepaalde acteerprestaties, hoe ik voelde, hier zat echt veel meer in, mits deftige uitwerking. Carlyle stelde me dan wel niet teleur, oef, love that guy. Mja, wat uiteindelijk overheerst, qua gevoel, is toch een bepaalde teleurstelling. En sorry, dan moet ik het op een 5/10 houden.

Gemiddeld.

Redelijk originele film, deze Ravenous. Ik had op voorhand niks gelezen, dus dat helpt ook wel. In ieder geval is het een zelfbewust filmpje dat een paar genres weet te vermengen tot iets verfrissend. Heel gelikt is het allemaal niet. Zo nu en dan oogt de film een tikkeltje goedkoop - anderzijds zit daar misschien net de kracht.

Robert Carlyle schittert in een rol die hem op het lijf geschreven is. Geweldige acteur is dat eigenlijk. De rest van de cast is minstens even bekend, maar al sneller inwisselbaar. De film zet eerder in op sfeer, dan springt acteerwerk er al iets minder bovenuit. De horrortaferelen hadden mij nog wel iets meer horror mogen zijn. Het ziet er allemaal redelijk braaf uit.

2,5

Robert Carlyle schittert als wendigo-kannibaal-sekssymbool. Ik weet het niet, ik vind hem gewoon enorm aantrekkelijk in deze film. Veel heeft te maken met zijn gigantische charisma en schwung die hij op het scherm tovert. Je kan je ogen niet van hem afwenden. Je merkt dat hij zoveel plezier heeft in dit filmpje en dit krikt mijn score wat op.

De rest van de cast bevat heel wat bekende gezichten. Geen van hen doet het slecht, maar door het script hebben ze niet veel kans om uit te blinken. Verder is de score best aardig, al vond ik sommige momenten dat de sfeer van de film niet overeenkwam met de muziek die erop werd geplakt.

Verder is dit een fijn filmpje over de wendigo, kannibalisme en toegeven aan verlangens. Ietsje meer gore en een spannender eindgevecht hadden deze film zoveel beter gemaakt. Desalniettemin heb ik me erg vermaakt.

3,5*

Een goede, maar toch wat vreemde film, verder prima mee vermaakt.

Jaren 90 cultfilm. Nooit in de bios gekomen en de aandacht gekregen die het verdiende. Het is dan ook geen film waar je zomaar een genre op kunt plakken. Een klein garnizoen in een afgelegen fort wordt in de val gelokt door een sadistische kannibaal... Maar daarmee de hele film samenvatten is wat kort door de bocht. Het kannibalisme symboliseert modernere visies op consumptie, bezitterigheid, het vergaren van macht ten koste van anderen, kortom de vraatzuchtige natuur van de mens in onze consumptiegerichte maatschappij.

De wendigo mythe wordt hier ook aangehaald en laat volgens mij doorschijnen dat mythe en realiteit vaak twee kanten zijn van eenzelfde medaille. Hetzelfde verhaal op een andere manier verteld. Mij inspireert deze film wel, met vooral Carlyle in een bloedstollende rol. Een fijn Britse acteur die vaak met Antonia Bird samenwerkte. De finale is erg bloederig en dat is weer iets voor de horrorliefhebber. En eigenlijk hebben alle kannibalistische scènes een vrij donkerkomisch randje...