Show Boat (1951)

Of is dit Love Boat ?

Ook.

Hoe bedoel je Love Boat? Die serie heeft hier niets mee te maken, volgens mij

NU kan ik er volop van genieten. Showwereld met onvergetelijke melodieën van Kern en Hammerstein en performers als Howard Keel en Kathryn Grayson en de mystieke schoonheid van Ava Gardner.

Als een film moet recht gehouden worden door het verhaal alleen, smijt hem dan maar op de vuilbak. Zien en in dit geval horen is even belangrijk. I'm all in.

Leek me vroeger al niks, ik heb hem nu gezien maar heb in al die jaren niets gemist. Een beroemde Mississipi-stoomboot met zo'n groot rad achter neemt een belangrijke plaats in, maar er zal ook wel het nodige studio-werk aan de orde zijn gekomen. (Het waren river-cruiseboten, dus term Love Boat, is terecht)

Geen gemakkelijk toegankelijke musical, in hoeverre die dat voor mij wel zijn. Beroemde nummers, Ol' man river, Make believe, Can't help loving that man .... maar het zijn "hoog"-gezongen versies. Niet zo vreemd met Paul Robeson, Kathryn Grayson ....

Veel show, geen vrolijk verhaal. Ik vond het maar saai. Oude broadway show in filmversie, zijn meerdere films van gemaakt. Wel grappig om Joe E. Brown in deze film terug te zien. 2.0.

But I can't fight this Lady Luck of yours, this fancy queen in her green felt dress

Als liefhebber van de oudere (en vaak onterecht vergeten) films is TCM een godsgeschenk. Toegegeven, ze zenden vaak dezelfde films uit maar meestal gaat het hier wel om films die moeilijk op DVD zijn te vinden (The Swan met Grace Kelly onder andere) en wat nog leuker is, is dat ze vaak een resem films uit de filmografie van één bepaalde actrice/acteur geven. Zo heb ik mijn Elizabeth Taylor films verder kunnen uitbreiden en heb ik ook kennis gemaakt met Bette Davis en Ava Gardner. Show Boat is dan ook alweer de 8e film die ik van die laatste zie.

Maar eerlijk is eerlijk, haar films stellen vaak niet erg veel voor. Ik weet niet hoe het komt want Gardner is meestal erg goed op dreef maar er zijn maar weinig regisseurs die erin slagen om haar tot haar volle potentie te benutten. Nunnally Johnson met The Angel Wore Red bijvoorbeeld maar ook John Huston met The Night of the Iguana kon dit maar jammer genoeg behoort George Sidney niet tot die categorie. Want wat doet Sidney? Hij laat het interessante verhaal over een verboden huwelijk tussen Julie en Steve liggen voor een saai drama over een koppel dat uit elkaar gaat en waar de vrouw zwanger is zonder dat de man dat weet. Waarom doet hij dat? Het is een vraag die ik me tijdens het kijken enorm veel heb afgevraagd want de schamele momenten met Julie tillen de film naar een hoger niveau. Voor de rest blijft er een enorm voorspelbare film over die nooit ergens interessant wordt en waar het wachten is tot de aftiteling over het scherm loopt.

Het is ook bijna onmogelijk voor te stellen hoeveel muzikale intermezzo's hier in zitten. Ik kan een musical meestal wel waarderen maar dan verwacht ik wel dat de liedjes iet of wat amusant of catchy zijn. In Show Boat krijg je het ene na het andere nummer op je afgeschoten (vaak zonder enige vorm van dialoog tussen beide nummers, gewoon van het ene nummer op het andere overschakelen) en met uitzondering van de dansjes van Schulz & Schulz en het immens indrukwekkende Ol' Man River door William Warfield is het allemaal nogal dertien in een dozijn. Wat vooral opvalt is de kleurrijke setting (onder andere paarse kostuumvesten!) en natuurlijk de rol van Gardner. Die is echter vrij miniem en de rest van de cast is niet zo goed op dreef. Joe E. Brown is als Captain irritant met zijn continue Hap--py New Year en de relatie tussen Howard Keel en Kathryn Grayson als Gaylord en Magnolia mist elke vorm van chemie.

Het gevoel overheerst dat hier veel meer in had kunnen zitten. Mocht de film zich geconcentreerd hebben op het personage van Gardner, dan had het veel interessanter kunnen uitdraaien. Nu krijgen we een voorspelbaar verhaaltje voorgeschoteld dat nooit meer weet te worden dan een gemiddelde aflevering van een gemiddelde soap op televisie. Zonde!

2*

Opnieuw enorm genoten van de onsterfelijke liederen van Jerome Kern en Oscar Hammerstein II, zoals vertolkt door Howard Keel en coloratuursopraan Kathryn Grayson. Het enigszins sentimentele verhaal is eigenlijk maar bijzaak, hoewel het niet terugdeinst om problemen als rassensegregatie, gokverslaving en huwelijkstrouw aan te stippen. Maar feitelijk dient het plot enkel om de tijdloze songs met elkaar te verbinden. “Make Believe” is zo’n lied dat nog dagen in mijn hoofd blijft rondzingen en dat vind ik allesbehalve een ramp. Ga nu snel op zoek naar de filmversie van Show Boat uit 1936 met Irene Dunne en de onvolprezen Paul Robeson.

Het eerste half uur is sterk, met als hoogtepunt het lied "Ol' Man River". Wat een stem heeft die William Warfield! Daarna zakt het verhaal ineen en komen er nogal wat overbodige liedjes. Ava Gardner zingt niet zelf, de anderen wel.

De rol van Ava Gardner hadden ze beter aan Lena Horne gegeven. Zij zingt een formidable versie van Can't Help Lovin' That Man of Mine in Till the Clouds Roll By, ook the zien in That's Entertainment! III. Ze werd wellicht gemeden wegens haar huidskleur.

Van deze film herinner ik mij vooral het fantastische "Ol' Man River" gezongen door William Warfield, en natuurlijk de ongelooflijke schoonheid van Ava Gardner wiens versie van "Can't Help Lovin' That Man" niet werd gebruikt in de film. Voor de rest is dit zeker niet mijn favoriete musical.

Zo. Dat begin met die blije katoenslaven. Niet erg fijntjes. Gelukkig wordt het daarna iets beter. Keel heeft een fijne stem (zag hem van de week ook in Seven Brides for Seven Brothers) en Ava Gardner is ook niet verkeerd om weer eens te zien. Toch niet helemaal mijn ding, en ik was ook nog eens confuus, want ik wilde eigenlijk Show Boat (1936) zien