Hei Yan Quan (2006)

Ja wadde dadde!

Nog maar eens herkeken, was al een goed jaar geleden dat ik het geluk gehad heb deze te kunnen bekijken in Flagey. Toen mijn eerste aanraking met Tsai, maar ondertussen bijna zijn hele oeuvre bekeken. Dit moet wel Tsai's persoonlijkste, intiemste film zijn.

De ervaring is wat minder nu. Geen Tsai die je alles verduidelijkt en vragen beantwoord, geen luxezetels, geen bioschoopscherm, maar het blijft een aangrijpend filmpje.

Wat me toch steeds opvalt is dat Lee Kang-Shen steeds emotioneel of fysiek zware rollen voorgeschoteld krijgt. Hier weer, als geparalyseerde. Dat moet zo zwaar geweest zijn. Lee speelt twee rollen, dat had ik vorige keer zelfs niet door. Die geparalyseerde leek mij een andere persoon toen .

Aangrijpend, choquerend, zoals in The Wayward Cloud, wordt bijvoorbeeld de geparalyseerde bevredigd door zijn moeder en haar werkneemster Chyi. Geweldig toch. Het is ziekelijk, maar die mensen hebben ook nood aan die dingen, denk ik dan.

De boodschap achter de film is volgens mij als je iemand ziet die hulp nodig heeft, dan help je die. De geparalyseerde ziekerd wordt dagelijks verzorgt door zijn moeder. De bestolen buitenlander en matras komen onder de vleugels van een arbeider, waar ze beiden verzorgt worden. En de arbeider voelt zich zo ook een beter mens.

Eenzaamheid is, zoals in elke Tsai, ook weer een sleutelwoord.

Ik moet mezelf nog iets of wat verbeteren met mijn vorige post: Die videoclip ben ik nu niet meer tegengekomen. Ze kijken met een groepje wel op een bepaald moment met zijn allen naar een televisie in een vitrine, en daar speelt ook een Indisch nummer, maar niet hetgene dat ik bedoelde. Ik blijf er van onvertuigd dat ik die clip zag in de film, dus misschien bij de 3e kijkbeurt dat ik het wel tegenkom.

Jammer dat er geen extra's op de dvd staan, daar had ik wel zin in. Maar goed, de 3.5* blijven zeker staan, een viertje zit er net niet in.

Normaal stem ik nooit op films hier, maar deze wil ik toch wat opwaarderen. 7 niet-hiërarchische redenen waarom ik van Tsai en vooral van deze film hou:

1. Elk shot in deze film is statisch.

2. Zijn cameraposities, m.n. zijn gebruik van de (architecturale) ruimte! Vaak is 2/3e van het kader afgesneden door indrukwekkende architecturale composities. De New York Times noemde hem terecht 'modern cinema's reigning genius of camera placement'.

3. Zijn long shots

4. ...om zo te werken met beweging binnen het kader (movement within the frame), zoals bv. een Ceylan (op een andere manier) ook zo goed doet.

5. De locatie in deze film: de verlaten bouwwerf als een soort (post-)industrieel operagebouw.

6. Geen dialogen. De muziekteksten af en toe becommentariëren perfect het visuele. En wat voor muziek, die is fantastisch in deze film!

7. Een zekere ongrijpbare gelaagdheid. Wie droomt wat wanneer (de parabel van de vlinder), hoewel dit er eigenlijk niet toe doet en niet de interessantste interpretatie is. Er wordt zoveel verteld: over Maleisië + universeel. Erbarme dich.

Echt met de beste wil begin ik aan een Ming-liang Tsai film, maar het werkt gewoonweg niet. Er is voor mij bijna niet doorheen te komen. In een recensie las ik dat voor Tsai, lust, verlangen en liefde omlosmakelijk verbonden zijn met de drift om te overleven en dat er in deze film sprake is van een schimmige wereld vol mensen zonder verleden en toekomst. En dat er zich rondom de personen verbanden en relaties ontspinnen, die grotendeels op de achtergrond blijven en waarnaar de filmliefhebber alleen maar kan gissen. Naast de voor mij ingewikkelde en cinematografische langdradige stijl, heb ik daar juist moeite mee.

Na The Wayward Cloud en Good Bye, Dragon Inn mijn derde Tsai. Waar de genoemde andere films van Tsai elk een geniaal concept hadden waaruit de nodige humor geput kon worden, moet deze film het bijna volledig hebben van de emoties die uit de handelingen van de zwijgzame personages spreekt, al is de stijl hier nog steeds echt typisch Tsai waar ik eigenlijk niet helemaal weg van ben. Veel statische shots op een grauwe lelijke locatie namelijk. Ik moest daar even aan wennen, maar wat schept mijn verbazing? Tsai weet nota bene nog schoonheid tevoorschijn te toveren, daar middel van een vrije belichting. Vooral de scènes rondom de matras met de klamboe eromheen zagen er mooi uit. Wel moet gezegd worden dat andere scènes soms lichtelijk onderbelicht lijken.

Toch is deze film zeker niet geheel humorloos. De onhandige vrijage waarbij de rook de in de weg zittende mondkapjes vanwege het hoesten noodzakelijk maakt was toch wel behoorlijk hilarisch.

Het gebrek aan het geniale concept wordt hierdoor gedeeltelijk gecompenseerd, maar nog meer door de ontroering die de personages bij me opwekken, met als culminatie de laatste scène van de matras in het water waarop de hoofdpersonages liggen. Erg poëtisch.

Uiteindelijk visueel minder mooi dan andere films waarbij de emotie ook uit de handelingen van zwijgzame films gehaald moet worden (bijvoorbeeld van Kim Ki-duk en Ishikawa), maar nog altijd ruim 3,5* waard.

belchinees schreef:
Lee speelt twee rollen, dat had ik vorige keer zelfs niet door. Die geparalyseerde leek mij een andere persoon toen .

Sterk (weer)

Het is even wennen aan het wat rumoerige begin. Kuala Lumpur brengt toch een duidelijk ander sfeertje met zich mee. Maar al snel ontplooit zich een typische Tsai film. Eentje die wat met details speelt, maar verder een typisch werkje is geworden.

Iets minder humoristisch dan z'n eerdere film, soms wat nodeloos complex (zoals de onduidelijke dubbelrol van Lee, waarvan ik eerst dacht dat het over een tijdssprong ging), maar verder weer heerlijk beschouwend en rustig voortkabbelend.

Een film die zichzelf verkoopt. Tsai fans kunnen hier weinig mis mee doen, Tsai haters zullen absoluut niks goeds vinden aan deze film. Heb er mij in ieder geval weer goed mee geamuseerd.

4.0* en een uitgebreide review

De eerste Tsai die ik zag, en het is meteen duidelijk dat hij bepaald geen conventionele films maakt. Nauwelijks tekst, de enige keer dat de vertaler serieus aan de slag moest is als de radio of televisie aanstaat. Ook nauwelijks plot of context. Nu is door de regisseur voortdurend bij de hand gehouden worden niet prettig, maar Tsai doet het ander uiterste, je wordt als kijker zonder plattegrond in Kuala Lumpur gedumpt en je moet het maar uitzoeken (of niet). Het andere uiterste dus, ook niet heel prettig.

Soms denk je even houvast te hebben gevonden, maar het gebrek aan context en uitleg, en daarbij opgeteld de niet geringe culturele kloof, maken dat ik er niet zo veel mee kon. Ik zal me nog wel eens aan zijn oeuvre wagen, weet dan alvast dat ik niet hoef te zoeken naar enige sturing - deze film moet je zelf ontdekken.

Heel anders dan The Wayward Cloud, wat mij betreft saaier en iets te traag, maar nog steeds intrigerend. Alles is weer totaal onopgesmukt en 'in your face' wat betreft sommige scènes, iets wat ik eigenlijk altijd wel kan waarderen in Tsais films.

Je kaapt mijn woorden weg! Inderdaad hebben de beelden van de lelijke grauwe appartementen toch ergens iets moois en blijf je er gebiologeerd naar kijken??? Weet ook niet waarom, het is bijna hypnotiserend!

Al met al geen teleurstelling, maar ook geen film die je vermoeid moet ingaan (zoals ik vanavond was).

Dit is pas mijn derde Tsai, na What Time Is It There en The Wayward Cloud, dus ik durf nog niet te zeggen of de man in wezen steeds dezelfde film maakt, maar de verbeelding van eenzaamheid en de hunkering naar menselijk contact lijkt me althans in deze drie films de constante.

Films met een toon, tempo en sfeer als deze zie ik niet iedere dag, en misschien duurde het daarom best lang voordat ik hier 'in' zat, maar dit groeit nu gewoon al een paar dagen dóór in mijn hoofd; ik krijg steeds meer het gevoel dat deze film met veel minder spektakel en verluchtende humor misschien wel méér voor elkaar krijgt, méér tot de kern komt, dan genoemde Wayward Cloud, die toch echt één van mijn topfavorieten is.

We gaan het nog eens aanschouwen. Dat zal so wie so een waar genoegen zijn.

Ach ja, Tsai. Hoewel ik in de basis zijn films kan waarderen vind ik zijn films te afstandelijk om echt gegrepen te worden. Dat ligt ook aan de stijl en personages die nauwelijks iets zeggen. Hoewel het niet eens geforceerd aanvoelt (en dat is oprecht knap te noemen) vind ik het wel wat moeilijkdoenerij en kijk ik naar personen die vooral dat aan zichzelf te wijten hebben. Wederom is het meisje van de film weer het leukste personage waar ik het meeste nog bij voel, de enige waarvan je denkt dat zij slachtoffer is van de omgeving en niet van eigen gedrag. De beelden zijn prima, de film geeft ook een soort rust die heerlijk is en zo redelijk wegkijkt, maar aan het eind dan toch te lang gaat duren. 3,0*.