A Hard Day's Night (1964)

Overduidelijk snel gemaakte tienerfilm om destijds de beatlefans tevreden te houden. Nauwelijks script, maar toch best leuk.

Grappige milde opstandigheid van de jeugd. Soms erg leuke (zelf)parodie. Paar grappige scenes en zichzelf spelen gaat The Beatles best behoorlijk af. De grote reputatie die de film hier en daar heeft zie ik er verder niet in.

Best geinig en een leuk tijdsbeeld, niet meer en niet minder.

3.0*

Het leukste waren die interviews

So do you think these haircuts of yours are around to stay?

Well, mine's pretty firmly attached I think.

How did you find America?

We went left at Greenland

Etc. .


En de geweldige liedjes maken een hoop goed natuurlijk.

Bizarre film over het leven van de Beatles, hopeloos overdreven en met merkwaardige pogingen een soort slapstick humor in te brengen. De liedjes zijn onveranderd goed maar met film heeft het geheel niet zoveel te maken.

2*.

The Beatles

Wereldberoemd, deze langbehaarde knakkers, en dat moest toch érgens vandaan komen. Uit nieuwsgierigheid heb ik daarom een paar jaar geleden papa's cd's maar eens beluisterd, en sindsdien ben ik Beatle in hart en nieren (niet in haren overigens). Hey Jude. Deze film, een samenkomen van 2 van de dingen die mij zielsgelukkig maken (Beatles+film) moest er een keer aan geloven. Vrijdagavond was het zover.

Nu is het natuurlijk altijd spannend hoe zoiets het doet. Ik verwachtte eigenlijk half een goedkoop pamflet om de mania te exploiteren, in plaats van kwalitatief vuurwerk, en misschien had ik wel gelijk. Feit is sowieso dat A Hard Day's Night in zijn tijd een stuk meer teweeg zal hebben gebracht dan hij nu doet. Waar het om draait zijn The Beatles, en meer eigenlijk niet. Zonder zijn 4 hoofdrolspelers was het een veel mindere film geweest, ook al was de muziek nog precies hetzelfde geweest.

Er is namelijk iets vreemds aan de hand bij deze film. Hij lijkt heel weinig te bieden te hebben, en toch blijft het een interessante kijkervaring. De móet wel komen doordat je de Fab Four ziet spelen, die oh zo geweldige en onbereikbare Beatles, niet? De humor is absurd, vaak niet eens grappig, de liedjes die worden gespeeld zijn niet eens live maar precies de studio-versies en zijn volledig functie-loos in het verhaal, en de plot stelt niks voor. Paul, Ringo, George en natuurlijk John acteren het geheel verder wel aardig, ook al lopen veel dialogen niet echt door een gebrekkige montage. Het is wel te zien dat deze kerels op elkaar ingespeeld zijn.

A Hard Day's Night is duidelijk meer vorm dan inhoud. Het zal ook wel die vorm zijn die zo interessant blijft. Het camerawerk van de film is namelijk werkelijk van-je-stoel-liftend zo mooi. Ik stond te kijken. Ruim 40 jaar oud, deze film! De muziek helpt ook wel. Studioversies of niet, gemakkelijk vermaak of niet: het blijven heerlijke songs, al ben ik groter fan van The Beatles na 1967. Hun beheersing van de instrumenten is tof om te zien, en de uitzinnige reacties van het publiek zijn, hoe overdreven en zichzelf herhalend ook, grappig. Wel viel het me op hoe weinig verwijzingen naar The Beatles erin zitten. Toegegeven, je moet wel zo stom als een varken zijn wil je niet weten dat deze 4 meesters de beruchte band zijn, maar áls je het niet zou weten kom je er pas aan het einde achter.

Maargoed. Het plot is niks, de humor slechts bij vlagen hilarisch maar in ieder geval uniek en daarom blijvend interessant, het uiterlijk van de film schitterend en voor iedere Beatle-fan krijgt de film sowieso meerwaarde. Vermakelijk, vreemd en boeiend inéén. Het bekijken ook nu nog waard.

Maar al met al had er meer uit een film met The Beatles gehaald kunnen worden.

3* (I'll pretend that I'm kissing the lips I am missing ...)

What a clean old man.

A Hard Day's Night is een hele fijne film om slechts een hele simpele reden: het is gewoon een enorm relaxte film. Zelden zie je zo weinig conflict in een verhaal. Het geheel lijkt bijna compleet te steunen op levensenergie. The Beatles zingen, rennen wat in het rond en maken wat grappen en dat is in principe alles wat er gebeurt, of je moet een enorme zwak voor Ringo Starr hebben en zijn persoonlijke crisis in het verhaal serieus nemen. Dit zou eigenlijk een enorm saaie en gedateerde film moeten zijn zoals ik het omschrijf, maar het is onweerstaanbaar. De vier rockers (of mockers) hebben veel charisma. Ze hebben deze film niet zelf geschreven of bedacht, maar de regisseur en de schrijver zijn erin geslaagd om de visie van de Beatles vast te leggen op film. Het siert ze ook om ook andere grappige mensen buiten het kwartet om grappig te laten zijn. Die opa van McCartney was er geestig. Wel opvallend trouwens dat Lennon hier de minste aandacht lijkt te krijgen en Starr de meeste. Waar komt dat vandaan?

De hamvraag is: moet je een fan zijn van The Beatles om van A Hard Day's Night te kunnen genieten? Nee, zeker niet. Ik ben ook absoluut geen fan van het viertal. Slechts een handvol liedjes vind ik geweldig en geen een daarvan zit in deze film (al zijn het verder best aardige nummers die hier wel in zitten). Je moet natuurlijk The Beatles niet verafschuwen, maar iedereen met een beetje zwak voor dit tijdsbeeld of die anders graag een totaal relaxte film wil zien moet dit toch een kans geven. Best knap werk als je bedenkt dat dit eigenlijk een product moest worden dat snel incashte op de hype rond The Beatles. Kennelijk hebben zowel de band als de film de hype overleefd.

4*

What a clean old man!

Volgens de statistieken op de site was het 4 jaar geleden dat A Hard Day's Night nog eens op Vlaamse televisie was vertoond dus was mijn eerste kennismaking met The Beatles ook van die periode. Ik weet nog dat ik toen niet bijzonder veel aan de film vond en dat de humor me eigenlijk compleet niet boeide. Waarom al die muziek erin zat, dat wist ik ook al niet. Maar dat gat in mijn cultuur werd in de loop der jaren gevuld en ik leerde de Beatles kennen en het was directe liefde. Vanaf die tijd ben ik altijd al eens van plan geweest om de film terug te zien maar ik kon hem nergens vinden, tot hij opeens op de BBC werd vertoond. Opgenomen en gisteren maar eens gekeken.

En eerlijk gezegd, A Hard Day's Night is een erg leuke film maar het wordt toch nergens zo goed als Help! Het grootste gebrek is voornamelijk het ontbreken van een plot. Waar ik met Help! het gevoel had dat er effectief was nagedacht over een plot, althans toch in de mate van het mogelijke, maar hier werd het allemaal iets te lang gemaakt. Natuurlijk is er wel weer die typische Beatles humor die voornamelijk in de dialogen vaak tot zijn recht komt. In hun interviews voor de pers hadden de vier vaak al erg gevatte antwoorden en dat is hier niet anders. Hilarische opmerkingen worden afgewisseld met al even droge situaties en hiermee wordt de film toch nog serieus vermakelijk. Ook de toevoeging van de (enige) verhaallijn met de grootvader van Paul was grotendeels geslaagd. En als Beatles fan, is de muziek natuurlijk ook erg fijn. Velen vinden de latere albums het beste wat ze ooit hebben gemaakt maar dat geldt niet voor mij. Albums zoals Revolver en Rubber Soul zijn wel leuk maar ik betrap me er toch vaak op dat ik albums zoals A Hard Day's Night, Help!, Beatles for Sale, ... het meeste draai. In dat opzicht is de muziek dan ook een groot pluspunt voor mij. Erg aanstekelijke nummers en gecombineerd met de filmbeelden, zorgt het er allemaal voor dat de film voorbij vliegt.

Cast is natuurlijk ook geweldig. Het is me al meerdere keren opgevallen (o.a. ook in, weeral, Help!) dat de Beatles wel degelijk kunnen acteren. Het zijn geen houten planken zonder enige vorm van charisma of het acteertalent van een natte dweil maar stuk voor stuk komen ze erg spontaan over. Het geeft de film toch net weer dat beetje extra doordat de speelsheid er vanaf spat, zonder echt geforceerd over te komen. Het is alleen jammer dat het dikke Liverpool accent er zo vaak doorkomt. Op zich begrijp ik het wel, ik heb zelf ook een redelijk dik Antwerps accent en weet hoe ongemakkelijk het is als je opeens 'net' moet gaan praten, maar zonder ondertiteling is dit soms echt enorm moeilijk te verstaan. Ik deed dit voornamelijk voor The Beatles maar er is nog een vijfde acteur die erg vaak een glimlach op mijn lippen wist te brengen en dat was natuurlijk Wilfrid Brambell die de rol van Paul's grootvader op zich neemt. Geweldig droge acteur die eenzelfde sfeer als de Beatles zelf weet uit te stralen. De vele cynische opmerkingen, de scène dat hij met Ringo in het politiebureau zit, ... Geweldig allemaal.

Minste film die ik tot nu toe heb gezien van The Fabulous Four maar nog altijd wel ontzettend leuk. Het gebrek aan het verhaal is het grootste minpunt maar de muziek, de spontane Beatles en de geweldige Brambell maken ontzettend veel goed. Alleen het zwart-wit kwam niet echt tot zijn recht had ik de indruk, dan zie ik ze liever in kleur optreden.

Dikke 3.5*

Beroemde artiesten die zich op het acteerpad begeven, ik vind het maar een linke combinatie... In A Hard Day's Night worden The Beatles gevolgd in een verhaaltje dat werkelijk nergens over gaat. De grappen zijn te flauw voor woorden en alles is maar rommelig in elkaar geflanst. In het begin had ik ook moeite met het acteerniveau van hen, maar dat trekt later wel bij. Blijft over de liedjes zelf van de Beatles. Die zijn oke om te horen, al had er wat minder nummers herhaald mogen worden.

Voor een Beatles-liefhebber zeker de moeite waard, vooral door de unieke sfeer en de uiteraard geweldige muziek. Verder doen de vier bandleden het aardig op het witte doek en is de typisch Britse humor leuk om te zien.

Deze Beatlesfilm is denkelijk enkel interessant als je van The Beatles houdt. Qua verhaal is het natuurlijk niet veel en echt acteren kan je het niet noemen. Maar we zien wel de Beatles die hun ding doen. Er wordt veel geïmproviseerd en ze blijven zichzelf: The Beatles. Muzikanten en zangers die anno 1964 nog volop optreden en doorbreken in heel de wereld. Dit zijn echte supersterren. Tegelijkertijd zijn dit 4 twintigers die zich goed amuseren en een eigen humor hebben die nogal aansluit bij die van Monty Python. Niet ontoevallig, want 15 jaar later zou George Harrison de film Life Of Brian van hen financieren en er een rolletje in meespelen.

Je hebt een tweedelig gevoel bij deze film. Er is gekozen voor veel improvisatie, wat meer natuurlijke Beatles met zich meebrengt. En die vallen best wel mee met hun humor. Anderzijds had een andere regisseur hier misschien wel meer uit kunnen halen. Maar zou dat wel lukken met het kwartet dat vooral muzieksterren zijn en geen acteurs?

A hard day's night is vooral een muzikale terugblik op één van de grootste muzikale acts ooit in de geschiedenis. Het doet alvast smaken naar een grootse documentaire of biopic van hen.

Amper een film.

Volgens mij worden er zo'n 10-tal liedjes opgevoerd in deze film, elk voorzien van een clipje ala "we geven ze een instrument en laten ze lipsyncen". Aan gemiddeld 3 minuten per nummer is dat een derde film die eigenlijk geen film is. Ik begrijp dat ze zoveel mogelijk muziek van The Beatles in een film als deze willen duwen, maar dat kan ook op andere manieren.

Verder is er echter ook helemaal niks te beleven. The Beatles zelf acteren stroef, de humor is belegen en toevoegingen zoals het oude ventje zijn eerder irritant. De hele intro in de trein somt de hele film op, daarna wordt het er ook niet beter op, integendeel zelfs.

De film gaat nergens heen, verzuipt in de muziek en oogt veel te stroef om ooit grappig te worden. Een slimme manier om zoveel mogelijk geld uit een hype te slaan, maar meer zie ik er absoluut niet in. Enige leuke was het allerlaatste clipje, al was het maar omdat Jay-Z er een geweldige mash-up van heeft gemaakt.

0.5*

A Hard Day’s Night vertelt het verhaal over 1 dag uit het leven van The Beatles, maar probeert dit dan op een komische, slapstickachtige manier te brengen, die terug doet denken aan de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw.

Je moet denk ik wel een erge Beatles fan zijn om dit leuk te vinden, van filmisch stelt het allemaal niet zo veel voor. Een verhaaltje is er niet of nauwelijks aanwezig en dient vooral als kapstok voor de talrijke muzikale nummers van The Beatles, die voorkomen en voor de slapstickhumor. Deze combinatie zorgt er blijkbaar voor dat de film zich een rijtje in de klassiekers heeft geschaard, want de film komt in menige filmlijst voor. De muziek vind ik niet onaardig, al ben ik verre van een fan. Maar de film zelf is verder maar weinig bijzonder. The Beatles zelf zijn maar weinig grappig en ook dat oude mannetje is niet echt leuk. Hierdoor komen de meeste pogingen tot humor, bij mij in ieder geval niet door.

Het is vooral de soundtrack die nog wel enigszins wat goed maakt, want toegegeven, zingen konden ze wel. Het is een werk dat duidelijk met veel plezier en levenslust gemaakt is, maar niet iets waar ik echt van heb kunnen genieten. Het enthousiasme en de paar goede nummers die voorbij komen, zorgen voor de kleine positieve bijdrage hier.

2,0*

Onthou de Beatles-nummers en snij de rest weg, tenzij ge ooit in de Beatle-mania opging en dan is iedere seconde van de film een "precious moment.

Ik heb deze prent nu op blu-ray en dat is een heel groot pluspunt.

Ik had de prent al eens gezien, dat kan je uit mijn eerdere commentaar opmaken, en ik blijf ook toch wel bij dat commentaar, alleen..

Deze versie heeft me zo verrast, de kwaliteit van deze blu-ray, zowel de beelden als het geluid zijn ronduit schitterend.

Zodanig zelfs dat ik deze film nu een maximum score geef.

De nummers vooral zijn puik gedigitaliseerd naar een 5.1 surround soundtrack en de beelden van een toch wel 50 jaar oude film zijn haarscherp.

Dit is zeker een prent die elke Beatle-fan in zijn collectie moet hebben en dan zeker nog in deze uitgave, waarbij je nog eens 4,5 uur aan extra's krijgt.

Ik kan de Beatles best waarderen, hoewel ik de latere albums toch wel wat beter vind dan deze periode, maar met de muziek is toch ook gelijk het enige goede punt van de 'film' genoemd. Film is nog een groot woord, want dit is natuurlijk puur een vehikel om de Beatles uit te melken voor toendertijdse dertienjarige meisjes. De humor is er dan ook naar, wat een verschrikking - het deed me nogal denken aan Spice World (don't ask), maar dan flauwer. Ik heb hier ook een aantal keren de vergelijking met Monty Python voorbij zien komen, maar qua stijl zie ik al nauwelijks overeenkomst (behalve af en toe een ad rem opmerking), laat staan qua niveau. Een plot, redelijk acteerwerk of een geslaagde grap is helaas in geen velden of wegen te bekennen, ik heb me echt door deze draak heen moeten worstelen. Dan toch nog een halve ster erbij voor de muziek: een ster, meer kan ik er niet van maken.

Tja, A Hard Day's Night... Het is een goed nummer en een goed album maar helaas geen goede film.
De humor is soms hartstikke leuk maar dat komt maar sporadisch voor. Het enige moment waar ik echt moest lachen was dat The Beatles allemaal een soort van kort interview kregen waar ze heel droog op antwoorden.
"How did you get to the United States?" "Turn left at Greenland." o.i.d.
Het verhaal (was dat er?) vond ik moeilijk te begrijpen en totaal nergens op slaan. En zoals hierboven vaak wordt gezegd: Die opa vond ik na een tijdje vervelend worden. De muziek, daarentegen vond ik weer een dikke plus punt, maar dat kan ook liggen aan dat ik een fan van the Beatles ben.

Mooiste moment voor mij was wanneer ze "And I Love Her" speelde, ik ken dat nummer vanwege een cover van Kurt Cobain maar het originele nummer is ook prachtig.

Het is een leuke film om te zien als je een Beatle-fan bent, anders is er geen reet aan (denk ik).
2*

Als groot muziekliefhebber mogen The Beatles niet ontbreken. Deze film is deels een documentaire over de legendarische Britse band.

Halverwege de jaren '60 domineerden The Beatles en The Rolling Stones de muziekwereld. Gillende meiden liepen de bandleden overhoop. In 1964 werd de 1e bioscoopfilm gemaakt, en de enige die in zwart-wit werd uitgebracht. Later verschenen nog 4 films waarin The Beatles te zien zijn. United Artists had geen hoge verwachtingen, maar het succes werd groot. De schreeuwende fans bleken een groot obstakel te zijn, en dwongen de regisseur om zijn locaties zorgvuldig uit te kiezen. Tijdens de openingsscène viel George Harrison op de grond, maar dankzij de amusementswaarde werd de scène niet verwijderd. Zo zijn er nog tal van gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld. Bijvoorbeeld de ontmoeting tussen John Lennon en zijn vader na 17 jaar tijd. Deze ontmoeting verliep niet bepaald soepel. De film laat eveneens een paar scènes met Pattie Boyd zien, en een jonge Phil Collins. Pattie Boyd en George Harrison stapten binnen 18 maanden na de film in het huwelijksbootje.

Zelfs voor kijkers die geen groot Beatles-fan zijn, kan deze film veel betekenen. Hij werd 2 keer genomineerd voor een Oscar, maar heeft deze helaas nooit gewonnen. De film was wel goed voor 2 andere prijzen en nominaties.

3,5 *

Regisseur Richard Lester maakte veel avonturenfilms ('The Three Musketeers' en een paar 'Superman'-delen), maar The Beatles schieten hem te hulp om van 'A Hard Day's Night' een flitsende. vlot gemonteerde komedie te maken. Typisch Britse humor, noemen we dat nu. Oh ja, er zit ook nog best leuke muziek in.

Iets beter dan Help! die ik gisteren zag. De humor werkt wat beter, het verhaaltje (voor wat er voor door moet gaan) vind ik net wat leuker en het is een boeiend inkijkje in een culturele periode. Ook visueel best mooi in contrastrijk zwart-wit. De muziek verder spreekt voor zich. Maar ook, door gebrek aan plot en net iets te veel ongein is dit na 45 minuten wel klaar. De volgende drie kwartier weten weinig nieuws meer toe te voegen en gaan behoorlijk slepen, daar waar Help! in ieder geval nog vermakelijk bleef. 2,5*.

Suf.

Leuk dat The Beatles zelf de hoofdrollen vertolken, maar bij mij krijg je er echt geen bonuspunten voor. Zingen kunnen ze goed, acteren gaat ze duidelijk wat minder af. Ik vraag me ook ernstig af of de bandleden wel plezier hadden tijdens het filmen, want dat merk ik namelijk niet.

Zoals ik al eerder aangaf is het acteerwerk van de bandleden niet al te best. Starr heeft nog wel een beetje gevoel voor humor, maar de rest kon ik wat minder pruimen. Veel grapjes en veel fratsen, maar eigenlijk wil niks echt werken en dat is jammer.

De komediescenes volgen elkaar in noodtempo op. Elke 5 minuten staat garant voor een stuk of 3 grappen minimaal. Jammer dat werkelijk elke grap gescript aanvoelt. Er is overduidelijk niets geïmproviseerd (tenminste dat lijkt zo), wat niet erg is, maar als al het gescripte materiaal niet overkomt hoop je dat de wat oprechtere humor wel aanslaat.

Visueel is het niet zo bijzonder. De sets zijn leuk versierd, maar het is vooral naar 4 knullen in zwart-wit kijken die zich van de ene naar de andere grap werken. Ondanks dat de vaart er wel goed inzit en de film daardoor best vermaakt is het gewoon niet erg grappig. Humor is bekend terrein, toen zal het misschien wat unieker zijn geweest maar nu zie je het in elke cartoonfilm wel terug.

Ik zie ook niet echt een verhaallijn, waardoor het daadwerkelijk gewoon een aaneenschakeling is van grappen en grollen. Het voelt daarom inderdaad aan als iets om de fans even tevreden te houden. Een cash-in op het succes van de bandleden. Alleen een niet erg grappige. Wel een vlotte en vermakelijke.

Veel stelt het inderdaad niet voor maar ik vond het best een lollige compilatie van droge humor en bekende liedjes. Muzikaal zijn ze nog niet op hun best en het is vooral van lalala love love love lalala, maar soms klinkt er al wel wat genialiteit in door.

Verder nemen de Fab Four de Beatlemania flink op de hak en zijn er dus de nodige grappen. Leukst is als Starr er in zijn eentje op uit trekt, ik weet niet waarom maar ik moest best lachen om de mislukte selfie en zijn flaters in de kroeg. Geen hoogstaande humor maar hij brengt het leuk. Ook de opmerkingen van opa over Ringo's neus waren best komisch ("look at him, sitting there with his hooter scraping away at his book") maar ik ben er nog niet helemaal uit of ik hem nou wel of niet een geslaagd personage vond. Monty Python wordt hier al genoemd en daar heeft de humor soms ook wel wat van weg, de scène dat ze een hardloopwedstrijdje lijken te gaan doen is door Python zelfs tot sketch uitgewerkt.

Echt zo'n vrolijke niets aan de hand film waarbij het beeld wordt geschetst dat de 60s een leuke tijd was voor rebelse jongeren. En dan moest de seksuele revolutie eigenlijk nog beginnen.

Gezien het twintig jaar geleden is dat Harrison overleden is, was het passend om deze film vandaag te kijken, al was deze planning eerder toevallig. Ik had al besloten de film te gaan kijken toen ik erachter kwam dat het z'n sterfdag was. Ironisch overigens dat meerdere keren in de film een personage zich voorneemt om Lennon te vermoorden.

Ik ben best een grote Beatles fan, maar dit is helaas niet veel soeps. Het helpt natuurlijk niet dat de periode waarin deze film gemaakt werd niet mijn favoriete Beatles periode is, al is de muziek nog steeds veel beter dan dat van de gemiddelde film. Maar echt filmmuziek is het niet en wil ik het horen, kan ik ook wel de plaat opzetten.

Als film schiet dit in ieder geval zwaar tekort. Het moet grappig overkomen, maar dat doet het niet zo ontzettend flauw het is. Het plot is nagenoeg leeg, en de liedjes vullen een groot gedeelte van de tijd, waarbij de lipsynching zelfs behoorlijk slecht is. Tenslotte zijn de beelden ook vrij waardeloos. Lelijk zwart/wit, niets meer dan simpel registreren.

Helaas is er weinig dat de film kan redden. 0,5*.

Het zal ongetwijfeld helpen dat ik de vroege Beatles veel leuker vind dan de latere (en dat ik in dat kader A hard day's night één van de hoogtepunten uit hun discografie vind), want deze film is een soort visualisering van de energie en de levensvreugde die nog altijd van deze band afspat. Niks jeugdsentiment, gewoon muziek die nog net zo levend is als toen hij 58 jaar geleden op de plaat werd gezet. Niet alle one-liners komen aan, en wie niets heeft met de "likeability" van de vier Scousers hoeft hier niet aan te beginnen, maar wat mij betreft straalt de lol die ze met z'n vieren (en met "Pauls opa") hebben dwars door het scherm heen op mij af.

Je kan echt zien dat mijn houding naar films toe is veranderd. Ik heb de 2-disc edition. Op disc 2 staat een documentaire (Things we said today), alleen jammer dat The Beatles zelf ook niet aan het woord komen bij deze flashback, anders dan wat foto's en beeldmateriaal. Vooraf stond al vast dat er 3 films zouden worden gemaakt, dit omdat The Beatles ook graag in films wilde spelen. De film zou eigenlijk The Beatles No 1 heten maar toen Ringo Starr de uitspraak A hard day's night deed was dat een uitstekend idee voor de titel van de film. Verder niet zulke bijzondere making of/extra's op de dvd. Het heeft best geholpen dat ik de dvd met Nederlandse ondertitels heb want vooral aan het begin zijn er behoorlijk veel dialogen. Dat de film een succes werd wisten ze vanwege de enorme populariteit van the Beatles al van te voren en de aard van de film past eveneens bij ze want in interviews grappen ze ook vaak.

De 4 jongens gaan samen met Norm, de manager (in wezen Epstein) naar de studio. Paul heeft zijn opa meegenomen. Deze man is een echte lastpak en een sex maniak maar ja hij is wel schoon. Na persconferentie volgt repetitie en optreden maar dit duurt nog even en het valt voor Norm niet mee om de vier bij elkaar te houden. Ringo opgestookt door opa weet er zelfs vandoor te gaan.

Gezien budget, daardoor waarschijnlijk ook in zwart wit maar ook beschikbare tijd, heel snel in elkaar gezet, toch knap gemaakte film en geeft ook wel blik naar realiteit van opdringerige fans.

Gelukkig niet zo'n lange film. Alles wat een aanleiding geeft voor een grap daar wordt dan ook gebruik van gemaakt en dat is dan het nadeel van komedie. Terugkerende grapjes over de neus van Ringo Starr en over opa lastpak/schoon werken wel maar toch werkt lang niet alles. Het gedeelte in trein duurt veel te lang. Hoewel het een muziekfilm is het ook beslist wel een musical. In de trein (opeens) I should have know better te zien/horen. Maar duurt een half uur voor we The Beatles echt in actie zien met If I fell daarna volgen later nog And I love her/I'm happy just to dance with you. Als het tv optreden plaats vindt, dat is het laatste gedeelte van de film volgen Tell me why/If I fell/I should have known better/She loves you waarbij live en studio-opnamen handig gecombineerd worden met de film.

Ik had het niet verwacht maar zodra ze aankomen bij hotel/studio best een heel leuke combinatie van (droge) humor (en slapstick, Norman Wisdom, Comedy Capers,...) met Beatles (British invasion)-muziek.

Gisteren weer eens herzien. Ik doe er toch maar een halfje af. De videoclipachtige scènes onder de gespeelde nummers blijven iconisch, maar voor de rest toch voornamelijk geforceerd bijdehante humor en rommeligheid, op het irritante af. En als satire op Beatlesmania maar half gelukt.

Ringo komt er door zijn dromerige uitstraling nog het beste mee weg, het gedeelte waarbij hij ontsnapt met zijn fototoestel is denk ik het leukste. Lijkt ook een beetje nouvelle vague parodie eigenlijk dat stukje.