Nikita (1990)

Aardige film, maar niet veel meer dan dat.

Nikita is een leuk personage, er zitten enkele fijne actiescenes in, en het geweld is dikwijls flitsend. Ander pluspunt is Jean Reno, die een gewelde rol neerzet, dan wel veel te kort.

Jammer van het melige plotje, de geforceerde humor en een jammerlijke finale. Ik zie de film dan ook eerder als een soort leerschool voor Léon, waar alles veel beter uit de verf komt.

Maar verder wel een aangename film, die soms licht irriteert, maar verder wel leuk wegkijkt. 3*

Goede film met goede acteurs. Je kon echt zien hoe gestoord Nikita was.

4,5

Deze film behoort al jaren tot mijn persoonlijke favorieten, heb hem een jaar of 5 geleden als Engelse import dvd gekocht en kan dus nu hem kijken let op: in het Frans met Engelse ondertitels of in het Engels nagesynchroniseerd, tja geen geduld, he?

maar goed, de film:

heb soms het idee onder het kijken dat Besson ons als kijker niet helemaal serieus neemt, het verhaal switcht van serieus naar bizar en ook hoofdrospeelster Parillaud lijkt soms de rol niet al te serieus te nemen.

de muziek is trouwens van Eric Serra, die de vaste hofcomponist is van Besson en hij heeft bv ook de muziek van de James Bondfilm GoldenEye gemaakt, waar op ook veel kritiek was.

Toch blijft het voor mij een fascinerende film!

4 sterren!

Aardige film.

3e Besson en deze zit er wat tussen in. Kent een paar sterke (ook redelijk spannende) scènes, maar heeft ook wat minpunten. Het personage Nikita is acceptabel, maar wel enigszins zwak geacteerd. Had wel wat beter uitgewerkt mogen worden (met een knappere vrouw..). Het beste van de film is misschien nog wel de korte bijrol van Jean Reno (en de poster), de humor was te waarderen, maar soms misplaatst of niet leuk. Het einde had wel wat vond ik. Mini 3,5'je.

Nikita kijkt vlot weg, heeft de beschikking over een goede dosis actie - drama, maar weet toch niet helemaal te overtuigen. Luc Besson heeft gewoon al veel apartere films gemaakt waarin hij zijn hele hebben en houden geeft, terwijl ik hier het idee had dat het een wat vluchtig in elkaar gedraaide thriller is, die binnen het verstrijken van een oogwenk, bij elkaar geschoten is. Het doet op de een of andere manier allemaal ook wat aan als een 13 in een dozijn film, zonder de cruciale stempel van de meester. Huiscomponist Eric Serra heeft ook vele betere scores op zijn naam staan. 3*

Besson is voor mij al heel lang die regisseur met één geweldige film (Leon) en één grote misser (het flauwe the Fifth Element). Meer zag ik er nog niet van hem en heb dus nog geen idee wat voor vlees ik in de kuip heb.

De serie vond ik altijd wel potentie hebben en zo was ik dus alles bij elkaar wel benieuwd geworden naar deze film. Belangrijkste is dat de actiescenes (zeker 4/5) erg goed zijn. Netjes vespreid over de film. Dit gaat samen met een behoorlijke visuele flair. Het verhaaltje is wat ver gezocht en soms ook flauw, toch is het wel leuk om te zien hoe het leven van een huurmoordenaar problemen geeft in de dagelijkse rompslomp.

En wat een vette rol voor Reno zeg. Echt heel cool. Die scenes zijn het hoogtepunt van een toch al zeer aardige film en brengt hem net aan op 4 sterren. Ook de beginscene en de scene in het restaurant zijn niet moeilijk te herkennen als hoogtepunten. Tempo had iets hoger gemogen, hoewel de film nooit vervelend wordt (ook niet op de momenten dat er dus geen actie is).

Heb zijn debuutfilm liggen en die zal definitief de kater van het kinderachtige the Fifth Element moeten wegspoelen.

Grillig. Het ene moment een excentrieke geweldsfilm (neem alleen al die flamboyante, opgefokte en kleurrijke openingscène; très cool), het andere moment een redelijk intens gebrachte transformatie van Nikita. Zo gaat het er bij haar relatie met Marco best innig aan toe. Afzonderlijk van elkaar de moeite waard, maar samen vind ik 't toch niet helemaal lekker lopen. De opdracht in Venetië brengt beide nog het dichtst bij elkaar. In het slot staat Reno behoorlijk cool te doen en de eindscène is an sich een sterke, maar ook hiervoor geldt dat de combinatie van beide uiteindelijk wat minder effect sorteert.

Ouch.

Een tijdje geleden heb ik Leon weer eens gezien, en wat me daar vooral bij opviel was dat de film als hij nu zou uitkomen nog steeds ijzersterk zou zijn. Nergens aan te zien dat het twintig jaar geleden is dat hij gemaakt is. Maar bij deze film is dat echt anders. Er ligt een nadrukkelijk jaren-80 gevoel over de film, dat maakt dat hij echt gedateerd aanvoelt. Dat ligt aan de goedkopige beelden, de zwakke soundtrack met lelijke synthesizers, maar ook aan het nogal zwakke verhaal en de af en toe wat stuntelende acteurs.

Moeilijk om nu nog te snappen waarom de film indertijd dan zo'n verpletterende indruk maakte. Het zal de rauwe botheid van het verhaal wel zijn, in de periode dat de Nouvelle Violence nog niet op gang was. Nu zijn we daar wel wat aan gewend geraakt, en vallen de fouten des te meer op.

Meer dan 20 jaar oud, maar nog steeds overweldigend. Luc Besson toonde al met Léon dat hij een vernieuwer is in de actiefilms door de focus te leggen op koelbloedige moordenaars met wat achtergrond, harde actie. Dat in tegenstelling tot de Amerikaanse films die het meer moeten hebben van achtervolgingen en explosities. Nikita kwam vlak voor Léon en zit qua stijl in dezelfde richting. Besson heeft duidelijk een trend gezet en heeft vele latere films met deze Nikita beïnvloed. Denk maar aan Mr. Wolfe in Pulp Fiction of Alice uit Resident Evil.

Ik zat zelf met de gedachte dat een remake hiervan niet slecht zou zijn, maar tegelijk had ik ook wel door dat een remake nooit zou werken. (ik weet wel dat er een vervolg/remake en een tv-serie van is). Ik heb die nog niet gezien, maar denkelijk zijn de rauwe kantjes eraf en figuren als Nikita of Victor zijn moeilijk te benaderen. Ook weer genieten van Jean-Hugues Anglade die ik ook al kon appreciëren in 37°2 le matin.

Hoge verwachtingen had ik van deze film. De TV-serie Nikita (2010-...) beviel me erg goed, maar al het goede uit die serie ontbreekt hier wel. De opbouw in de film is slordig en volstrekt ongeloofwaardig. Niet alleen het verhaal, maar ook de persoonsontwikkeling die Nikita doormaakt mist overtuigingskracht. Van de ene op de andere dag is ze zonder enige aanleiding veranderd van een meedogenloze killer tot zowat een huilende huisvrouw, en dat terwijl ze de baas is geworden van een eenheid moordenaars... De personage Nikita uit de serie vind ik een stuk beter uitgewerkt en meer overtuigend dan hier. Alleen als Jean Reno zijn intrede doet komen de komische noten uit de film ook werkelijk over, de rest van de film werkt het niet echt. Hier duurt zijn rol veel te kort, maar in Léon (1994) zie we hem als hoofdrolspeler goed schitteren. Ook Besson's The Fifth Element (1997) vond ik prima te doen, en daar werkt de humor wel.

Uit deze film is vermoed ik veel goeds uitgekomen (de serie, de samenwerking met Reno), aardig om een keer gezien te hebben maar voor mij is het niet de topfilm geworden waar ik op hoopte. 2,5*

Na minstens 25 jaar geleden eens gezien te hebben, en daarvan herinnerde ik me alleen Reno nog, de badkuipscene en het feit dat ik het allemaal niet bijster geweldig vond, toch maar weer eens geprobeerd met verse moed en de verwachting dat ik het nu meer zou vinden.

En het begint goed, de karakters en het brute geweld in de apotheek in de openingsscènes, beloven veel goeds en zijn op zijn zachts gezegd des Besson's. Maar daarna zakt het toch als een pudding in elkaar. De momenten van haar opdrachten worden in die zin goed opgebouwd, zijn spannend en hebben shockeffect en het nodige rauwe geweld, maar naast dat zijn de personages niet interessant genoeg en lijkt de film wat te missen. Een mooi duister sfeertje heeft de film wel op bepaalde momenten en wat wel mooi is te zien zijn de herkenningen met Leon. De cameravoering, de muziek, Jean Reno zelf in een soortgelijke onderkoelde rol, hoe karakters reageren, Nikita is een voorloper en oefenmoment voor het betere werk wat Leon zal gaan heten.

Karyo doet het prima in een voor hem altijd wel passende gladde onpeilbare rol en Parrilaud zet haar rol ook met verve neer van hardheid naar emotie en van ongeleid projectiel in het begin tot geleid projectiel. Soms is ze inderdaad irritant maar ze zet de rol in alle veelzijdigheid prima neer.

Jammer, het script valt tegen en de film boeit niet genoeg.

Lang geleden heb ik Point of No Return (1993) via televisie leren kennen zonder te weten dat het een remake is. Het origineel blijkt toch de beste versie. Anne Parillaud speelt drie personages in een: de delinquente met het verwarde haar, de getrainde staatsterroriste en de jonge vrouw die een normaal leven zou willen leiden. Hoewel ze geen ervaring had, gaf ze gestalte aan een van de meest beklijvende actieheldinnen. Als ze naar dat liedje van Elton John genoemd is, kan Nikita niet haar geboortenaam zijn. De beste nevenrol is voor Jean Reno als Le Nettoyeur - de gevoelloze robot die de boel op komt kuisen.

Het idee dat de Franse geheime dienst een veroordeelde inzet voor gevaarlijke missies, is twijfelachtig maar niet onmogelijk. Humor zit in de dingen die misgaan, zoals wanneer iemand de ruit van een apotheek kapotslaat terwijl ze de sleutel hebben. De opeenvolging van locaties zorgt voor afwisseling, van het blauwe neonlicht in de apotheek tot het gulle zonlicht van Venetië. De beste scène is die in het restaurant met het dichtgemetselde wc-raampje en de daaropvolgende ontsnapping. De synthesizermuziek van Éric Serra, typisch voor die periode, versterkt het gevoel dat het allemaal in een grote roes plaatsvindt.

Nikita is een film die een moeizaam begint kent en het wordt eigenlijk pas echt interessant eenmaal we over de helft zitten. Nu maakt Nikita tijdens deze 2 uur durende speelduur ook een best grote evolutie door qua persoonlijkheid. Je zou denken dat ze steeds meer gehardend is door al wat ze heeft meegemaakt maar ze lijkt juist steeds softer te worden. De hoofdrolspeelster Anne Parillaud speelt vooral in het begin zo irritant dat ik steeds minder zin kreeg om verder te kijken.

Uiteindelijk is het niet eens zo'n slechte film met nog een aantal leuke scènes. De scène in het wc waar het raam dichtgemetseld is. De scène met het zuur en Jean Reno die emotieloos een bijna gerobotiseerde mens speelt. Ook de scènes met Marco zijn aangenaam om te zien.
Een ruime 3*.

"Nikita" AKA "la Femme Nikita" is een mooie actiethriller geregisseerd door Luc Besson en met in de hoofdrollen Anne Parillaud, Tchéky Karyo, Jean-Hugues Anglade, Jean Reno en wijlen Jeanne Moreau.

De film toont het leven van een jonge crimineel die door de rechtbank is veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf en vervolgens door de overheidsinstanties wordt veranderd in een keus om spion en huurmoordenaar te worden. Deze rol wordt door Anne Parillaud op zich genomen en die doet dat prima.

Het plot van de film is goed en de uitvoering is subliem. De film houdt je de hele tijd geboeid en wordt prachtig ondersteund door een aangrijpende climax. De film is zo realistisch gemaakt dat het voelt alsof je ook een deel van de film bent en alles voor je neus gebeurt.

Het acteerwerk van Parillaud is fantastisch en het lijkt erop dat deze rol alleen en alleen voor haar is gemaakt, omdat ze zo perfect was dat Jean Reno ook indrukwekkend was in zijn beperkte schermtijd. De rest van de personages waren ook indrukwekkend. De climax van de film is ook mooi.

Als je graag een goede film wilt zien met sterk acteerwerk en geweldige uitvoering, dan is dit de film voor jou.

Een 8!

Ambitieuze actiefilm waarin regisseur Luc Besson een hoop voor elkaar probeert te boksen en daarmee wellicht de belangrijkste elementen vergeet in te vullen. Zo zit de wereld van Nikita vol met allerlei excentrieke figuren en maffe locaties, maar Anne Parillaud wordt daarbinnen bijzonder vervelend neergezet. Helaas moet dit verhaal het wel hebben van haar ontwikkeling, waardoor de speelduur van 115 minuten niet heel fijn worden om te volgen. Een aantal actiescenes missen daarnaast wat peper, want ondanks de kleurrijke vormgeving zijn ze niet hard of opvallend genoeg. Bijzonder teleurstellend is de fijne intrede van Jean Reno, die helaas van veel te korte en beperkte duur is. De finale is dan ook beslist niet geweldig, maar door alle vreemde attributen blijf je als kijker wel geboeid kijken. De inhoud zit daarnaast best goed in elkaar.