Nikita (1990)

Goede sfeervolle klassieker

Met Leon toonde Besson zich sterker qua dialoog, decor, casting en visuele uitwerking van het scenario.

Hoge verwachtingen had ik van deze film. De TV-serie Nikita (2010-...) beviel me erg goed, maar al het goede uit die serie ontbreekt hier wel. De opbouw in de film is slordig en volstrekt ongeloofwaardig. Niet alleen het verhaal, maar ook de persoonsontwikkeling die Nikita doormaakt mist overtuigingskracht. Van de ene op de andere dag is ze zonder enige aanleiding veranderd van een meedogenloze killer tot zowat een huilende huisvrouw, en dat terwijl ze de baas is geworden van een eenheid moordenaars... De personage Nikita uit de serie vind ik een stuk beter uitgewerkt en meer overtuigend dan hier. Alleen als Jean Reno zijn intrede doet komen de komische noten uit de film ook werkelijk over, de rest van de film werkt het niet echt. Hier duurt zijn rol veel te kort, maar in Léon (1994) zie we hem als hoofdrolspeler goed schitteren. Ook Besson's The Fifth Element (1997) vond ik prima te doen, en daar werkt de humor wel.

Uit deze film is vermoed ik veel goeds uitgekomen (de serie, de samenwerking met Reno), aardig om een keer gezien te hebben maar voor mij is het niet de topfilm geworden waar ik op hoopte. 2,5*

Tegenvaller! Het begint veelbelovend met een nouveau violence openingsscene, maar dan zakt het tempo in en krijgen we een eindeloos lange opleidingssequence. Grootste minpunt is Nikita zelf. Vervelend mens. Dat blijkt een euvel dat de rest van de film parten blijft spelen. Daar kan zelfs de scene met het zoutzuur niets aan veranderen.

Jammer. 3tje

Na minstens 25 jaar geleden eens gezien te hebben, en daarvan herinnerde ik me alleen Reno nog, de badkuipscene en het feit dat ik het allemaal niet bijster geweldig vond, toch maar weer eens geprobeerd met verse moed en de verwachting dat ik het nu meer zou vinden.

En het begint goed, de karakters en het brute geweld in de apotheek in de openingsscènes, beloven veel goeds en zijn op zijn zachts gezegd des Besson's. Maar daarna zakt het toch als een pudding in elkaar. De momenten van haar opdrachten worden in die zin goed opgebouwd, zijn spannend en hebben shockeffect en het nodige rauwe geweld, maar naast dat zijn de personages niet interessant genoeg en lijkt de film wat te missen. Een mooi duister sfeertje heeft de film wel op bepaalde momenten en wat wel mooi is te zien zijn de herkenningen met Leon. De cameravoering, de muziek, Jean Reno zelf in een soortgelijke onderkoelde rol, hoe karakters reageren, Nikita is een voorloper en oefenmoment voor het betere werk wat Leon zal gaan heten.

Karyo doet het prima in een voor hem altijd wel passende gladde onpeilbare rol en Parrilaud zet haar rol ook met verve neer van hardheid naar emotie en van ongeleid projectiel in het begin tot geleid projectiel. Soms is ze inderdaad irritant maar ze zet de rol in alle veelzijdigheid prima neer.

Jammer, het script valt tegen en de film boeit niet genoeg.

Lang geleden heb ik Point of No Return (1993) via televisie leren kennen zonder te weten dat het een remake is. Het origineel blijkt toch de beste versie. Anne Parillaud speelt drie personages in een: de delinquente met het verwarde haar, de getrainde staatsterroriste en de jonge vrouw die een normaal leven zou willen leiden. Hoewel ze geen ervaring had, gaf ze gestalte aan een van de meest beklijvende actieheldinnen. Als ze naar dat liedje van Elton John genoemd is, kan Nikita niet haar geboortenaam zijn. De beste nevenrol is voor Jean Reno als Le Nettoyeur - de gevoelloze robot die de boel op komt kuisen.

Het idee dat de Franse geheime dienst een veroordeelde inzet voor gevaarlijke missies, is twijfelachtig maar niet onmogelijk. Humor zit in de dingen die misgaan, zoals wanneer iemand de ruit van een apotheek kapotslaat terwijl ze de sleutel hebben. De opeenvolging van locaties zorgt voor afwisseling, van het blauwe neonlicht in de apotheek tot het gulle zonlicht van Venetië. De beste scène is die in het restaurant met het dichtgemetselde wc-raampje en de daaropvolgende ontsnapping. De synthesizermuziek van Éric Serra, typisch voor die periode, versterkt het gevoel dat het allemaal in een grote roes plaatsvindt.

Nikita is een film die een moeizaam begint kent en het wordt eigenlijk pas echt interessant eenmaal we over de helft zitten. Nu maakt Nikita tijdens deze 2 uur durende speelduur ook een best grote evolutie door qua persoonlijkheid. Je zou denken dat ze steeds meer gehardend is door al wat ze heeft meegemaakt maar ze lijkt juist steeds softer te worden. De hoofdrolspeelster Anne Parillaud speelt vooral in het begin zo irritant dat ik steeds minder zin kreeg om verder te kijken.

Uiteindelijk is het niet eens zo'n slechte film met nog een aantal leuke scènes. De scène in het wc waar het raam dichtgemetseld is. De scène met het zuur en Jean Reno die emotieloos een bijna gerobotiseerde mens speelt. Ook de scènes met Marco zijn aangenaam om te zien.
Een ruime 3*.

Uit een raar leven gegrepen spannende film, beetje traag

"Nikita" AKA "la Femme Nikita" is een mooie actiethriller geregisseerd door Luc Besson en met in de hoofdrollen Anne Parillaud, Tchéky Karyo, Jean-Hugues Anglade, Jean Reno en wijlen Jeanne Moreau.

De film toont het leven van een jonge crimineel die door de rechtbank is veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf en vervolgens door de overheidsinstanties wordt veranderd in een keus om spion en huurmoordenaar te worden. Deze rol wordt door Anne Parillaud op zich genomen en die doet dat prima.

Het plot van de film is goed en de uitvoering is subliem. De film houdt je de hele tijd geboeid en wordt prachtig ondersteund door een aangrijpende climax. De film is zo realistisch gemaakt dat het voelt alsof je ook een deel van de film bent en alles voor je neus gebeurt.

Het acteerwerk van Parillaud is fantastisch en het lijkt erop dat deze rol alleen en alleen voor haar is gemaakt, omdat ze zo perfect was dat Jean Reno ook indrukwekkend was in zijn beperkte schermtijd. De rest van de personages waren ook indrukwekkend. De climax van de film is ook mooi.

Als je graag een goede film wilt zien met sterk acteerwerk en geweldige uitvoering, dan is dit de film voor jou.

Een 8!

Ambitieuze actiefilm waarin regisseur Luc Besson een hoop voor elkaar probeert te boksen en daarmee wellicht de belangrijkste elementen vergeet in te vullen. Zo zit de wereld van Nikita vol met allerlei excentrieke figuren en maffe locaties, maar Anne Parillaud wordt daarbinnen bijzonder vervelend neergezet. Helaas moet dit verhaal het wel hebben van haar ontwikkeling, waardoor de speelduur van 115 minuten niet heel fijn worden om te volgen. Een aantal actiescenes missen daarnaast wat peper, want ondanks de kleurrijke vormgeving zijn ze niet hard of opvallend genoeg. Bijzonder teleurstellend is de fijne intrede van Jean Reno, die helaas van veel te korte en beperkte duur is. De finale is dan ook beslist niet geweldig, maar door alle vreemde attributen blijf je als kijker wel geboeid kijken. De inhoud zit daarnaast best goed in elkaar.