Kiraware Matsuko no Isshô (2006)

Nieuwe van de regisseur achter Kamikaze Girls. Trailers, officiële site en andere zooi u aangeboden door de heren van Twitch. Ziet er weer een fijn filmpje uit

Mooie film, met mooie kleuren.

Het had voor mij alleen wat beter kunnen zijn als al die dramatische liedjes er niet inzaten. Ook vond ik dat het einde wat te lang doorgerakeld werd. Verder was het een mooi en tragisch verhaal, maar de muziek en het einde weerhouden mij van de 4* dus 3.5* voor deze toch wel mooie film.

Tetsuya Nakashima laat zich echt helemaal gaan.

Kamikaze Girls lijkt wel een opwarmertje voor deze film. Niet dat alles even geweldig uitpakt. Memories of Matsuko is bij momenten een stuurloze ramp van een film waarbij Nakashima compleet de teugels kwijt lijkt, maar die vreemd genoeg wel de gehele speelduur op de baan blijft.

Als basis is dit eigenlijk een naargeestig drama. De herinneringen van Matsuko brengen een leven van ongeluk en drama aan het licht. De film zelf is bubblegum luchtigheid, verzuipt in frisse kleurtjes, hippe montage en gekke personages. Het mag een wonder heten dat het drama nog blijft werken.

De film duurt op zich wel te lang, maar klasse dat Nakashima echt van begin tot einde met de kleuren en belichting blijft spelen en draaien. Vaak verzanden die pogingen van regisseurs na een 45 minuten, waarna het drama overneemt.

Enkel geslaagde liedjes, maar ook enkele irritante liedjes. Het mag dan poppy qua concept zijn, het J-Pop gehalte lag toch te hoog.

Boeiende film dit. Een hoop is compleet mislukt, maar een nog grotere hoop is wonderwel geslaagd. Fijn experiment, hopelijk leert Nakashima iets subtieler om te gaan met sommige elementen zonder daardoor z'n frisheid en manisch poppy smaakje te verliezen.

4*

Op IMDB haalde iemand al Big Fish aan, een film waar ik bij het kijken van deze ook enkele keren aan moest denken. Niet zozeer vanwege de fantasievolle benadering van Big Fish, maar eerder de narratieve structuur waarin de film gegoten is. We worden via een personage geconfronteerd met de dood van een onbekend iemand en via vele verhalen leren we diegene beter kennen.

Qua inhoud had het daarentegen veel meer weg van Breakfast on Pluto, waarbij eveneens de ellende, tragiek en misère eigenlijk heel luchtig gebracht wordt. Ergens toch knap hoe in beide films je enerzijds geen begrip kunt opbrengen voor hetgeen de hoofdpersonages doen, maar je tegelijkertijd ergens toch sympathie voor ze opwekt en met ze meeleeft.

Visueel is het genieten. Editing, montage, camerastanden, kleurfilters; ieder shot weet net even van de norm af te wijken, zonder al te ambivalent en extreem te worden als in zijn eerdere film Kamikaze Girls. De toegepaste CGI weet het vrijpostige gevoel van Matsuko fijn te versterken zonder te storen (denk aan blije 2d vogeltjes terwijl ze een pad over huppelt), evenals de aanstekelijk muziek, al ervaarden anderen dat niet zo als ik eerder commentaar zo lees.

Een klein pareltje.

Van de regisseur die dat knotsgekke Kamikaze Girls maakte. Hier slaat de gekheid-meter ook vaak genoeg in het rood met allerlei stijlen, gekke liedjes en hippe kleuren. Ondanks de visuele vrolijkheid is het verhaal vrij donker. Deed me af en toe denken aan het mislukte Un Long Dimanche de Fiancailles dat ook drama met luchtigheid probeert te mengen. Hier lukt het wel en dat is knap, want de film vliegt alle kanten op.

Leuk!

Wat zie ik zo'n filmpjes toch graag. Speels, visueel sterk, karaoke!

Beetje jammer was de speelduur en het dramagebeuren. Daarom was het drama nog niet slecht, maar dempt toch dat vrolijke sfeertje dat hier van af straalde.

Nakashima maakt mooie films, dat zeker. Hop naar Paco en zijn magische fotoalbum!

Leuke, vlotte film. En een peuke Miki Nakatani. Hoewel ik me niet ben gaan vervelen, had van mij de speelduur wel wat korter mogen zijn.

Inderdaad, de typisch Japanse sentimentaliteit hield véél te lang aan. Minnetje!

Maar verder vond ik de film de moeite waard.

130 minuten kunnen soms zo lang zijn, maar niet hier. Wat een heerlijke film! Erg apart als drama met soms een hilarische uitval. Kiraware Matsuko no Isshô is ook visueel erg leuk. En zelfs het zanggebeuren kon me niet storen (oké een beetje dan), bijzonder.

4*

Gisteravond gezien en eerste wat in me opkwam toen hij was afgelopen was 1 woord: wow..

Knettergek, grappig, veel kleurtjes en experimentjes zoals disney vogeltjes met als basis een tragisch verhaal. En verdomd het werkt ook nog...

Toen ik het woordje musical zag staan vreesde ik een Disney achtig iets waar ze om de haverklap gaan zingen, maar zelfs dat is mooi verwerkt in de film zodat het niet stoorde. Alle liedjes zijn of op de achtergrond of hebben daadwerkelijk een functie.

Dus nogmaals: Wow..

heel erg tof

Een uitstekende komedie met een ongelooflijke veelkleurigheid, sprookjesachtigheid en beweeglijkheid, waarbij de regisseur er in slaagt dat het verhaal nooit absurd of belachelijk wordt en het moralistische tintje bijna onzichtbaar aan de oppervlakte blijft. De musicalnummers zijn om door een ringetje te halen en de cast is uitstekend. Hier helaas onbekend maar aanbevolen.

Ik had hier best hoge verwachtingen van, maar heb er uiteindelijk een nogal dubbel gevoel aan overgehouden. Aan de ene kant is het visueel een mooie film waarin een hoop gebeurd, maar aan de andere kant een te lange zit en een aantal elementen die ik niet goed vond werken. Bovendien deed de film me af en toe aan het mierzoete ruk Amélie denken, brrr.

Memories of Matsuko is een enorm kleurrijke film. Vaak werkt het goed bij aan de sprookjesachtige sfeer, maar af en toe was er een lichte overkill waardoor het leek alsof Nakashima een klap met een zuurstok in mijn gezicht gaf. Teveel kitsch wederom kwam die Franse doos in me op. Het eerste uur is veel te zoet naar mijn smaak, maar kantelt daarna bijna volledig om naar drama. Plot klinkt zo leuk, maar veel te lachen viel er niet.

Natuurlijk zijn daar de gekke personages, maar dat zorgt hooguit voor een zuinig glimlachje. Elke keer als Matsuko een gekke bek trok wilde ik mijn drinkglas door de beeldbuis sodemieteren, wat was dat ongelofelijk slecht zeg! Een teleurstelling dus, zeker omdat het drama me ook niet echt wist te raken. Matsuko vind ik niet zo'n boeiend persoon en de vele dingen die ze heeft meegemaakt leken meer op losse scenes dan dat ze samen een geheel vormden.

En dan zijn er nog de liedjes, die gaan van vermakelijk tot afgrijselijk en tenenkrommend. Nietszeggend en mierzoet waardoor het glazuur meerdere malen van mijn tanden sprong. Nee, deze film maakt mijn verwachtingen niet waar en ik hoop dat Kamikaze Girls van een andere orde is. De film is kleurrijk en onderhoudend, maar ik had gehoopt op wat hilarische situaties en goede grappen. En oh ja, dood aan musicalliedjes.

Eigenlijk behoorlijk zeldzaam. Biografien zijn vaak rise and fall-verhaaltjes, waardoor het makkelijk mee te voelen is met de personages, maar Nakashima toont hier het leven van een vrouw, die nooit echt gelukkig is geweest, qua werk totaal van de baan raakt en van de ene slechte relatie naar de andere slechte relatie. Het is een wonder dat de film die hieruit ontstaat zo vol met leven, kleuren en ook emotie zit. Wellicht maakt dat het zelfs nog meer authentiek, dat Nakashima dit experiment is aangegaan.

Vind het zelf nog een stapje beter dan Kamikaze Girls, omdat het allemaal wat ambitieuzer is en beter afgerond. Wat mij betreft is de film ook niet te 'poppy' door de muziek; ook omdat de muziekdichtheid van de film nou ook weer niet op het niveau ligt van een echte musical. Erg leuke film, ben benieuwd naar wat Nakashima verder nog gemaakt heeft.

Voor het eerst (in de drie films die ik zag) dat vorm en stijl bij Nakahisma helemaal tot hun recht komen. Boeiend en meeslepend - een vergelijkbaar gevoel dat me bij een Japanse film voor het laatst overkwam bij Riri Shushu no Subete (2001)

Wow!! Toverbal van een film!!!

In visueel opzicht zo'n beetje de felste kleuren die ik ooit in een film zag.

Meer verwijzingen naar andere films dan het hele oeuvre van Tarantino bij elkaar.

Musicals, videoclips, Disney en dan is heeft het verhaal zelf nog een triest karakter.

En er zitten ook yakuza, sex en bloed in.

Meesterwerkje!

I'm Sorry for being born"

Opnieuw een voltreffer van Nakashima. Hij maakt van een levensverhaal een bijzonder aandoenlijk, muzikale en visueel opzwepende film.

Een zoektocht naar het ultieme geluk staat centraal in Memories of Matsuko. Is het iets simpel als een gek gezicht trekken, mannen tevreden houden in een massage salon of is het weer thuis mogen komen. Nakshima houd dit punt uit het verhaal centraal en geld niet alleen voor het hoofdpersonage, maar ook voor de bij karakters. Een uitstekende keus van de regisseur ook om met de dood van Matsuko. Aan de hand van flashbacks schetst hij het leven van Matsuko zorgvuldig voor zodat je aan het einde van de film met zowel een gelukkig gevoel als een wrang gevoel blijft zitten. Daarin ligt ook de kracht van deze film. Een perfecte balans tussen drama en komedie. Nergens is het echt overduidelijk het een of het ander, maar werkt meer onderhuids. Het roept een bepaald gevoel bij je op zonder er van bewust te zijn.

De flashbacks kennen momenten van geluk en verdriet. Ook hierin is een perfecte balans gevonden waarin het niet eens echt wat uitmaakt waarin een sprong van van iemand die zich voor een trein gooit naar Happy Wednesday wordt gemaakt. Alles wordt geloofwaardig voor geschoteld aan de kijker, terwijl de film toch op momenten ook erg surrealistisch kan zijn. Naast een drama en komedie is het ook een musical, waarin de liedjes allen het verhaal dienen. Vooral de titel song is prachtig en overal perfect in gezet. In de zoektocht naar het geluk gaat er ongelofelijk veel mis en net als je denkt dat het verhaal een bepaalde kant op gaat, nemen Nakashima en zijn team een andere weg. Alles klopt tot aan het perfecte einde aan toe. Zat echt nog overweldigd aan het einde van de aftiteling na te genieten.

Nakashima weet wat hij wil. Op visueel vlak, qua muziek en ook verwacht hij iets van zijn acteurs en vooral van zijn actrices. Hoewel Nakatani het perfect doet lag ze vaak met Nakashima in de clinch en was er tussen beide geen fijne werksfeer. Nakatani heeft zelfs aangegeven dat ze nakashima nooit weer wilde zien na de afronding van Matsuko, terwijl Nakashima heeft aangegeven nog wel eens met de actrice te willen samenwerken ondanks hun verschillen in mening. Toch is van deze clinch nergens wat af te zien aan de film en is het acteerwerk van zowel de leads als de supporting cast geweldig om aan te zien.

Visueel is de film overweldigend. Prachtig gebruik van kleuren, fantastisch camera werk en een prachtige belichting. Af en toe zijn de effecten wat nep, maar past gek genoeg perfect in de film. Straalt een bepaalde dromerigheid uit. Verder technisch erg sterk zoals je van Nakashima kan verwachten. En ook credits naar de editing crew die van het vele materiaal en alle drukke scenes een fantastisch geheel hebben gemaakt.

Ondanks mijn enthousiasme toch niet de volle score. Komt vooral omdat de film nogal lang is. Tegen het einde zakt het behoorlijk in en lijkt het een eindigheid te duren voordat men er een einde aan brengt. En dan zijn er nog twintig minuten te gaan. Maar dan herpakt de film zich wat vreemd aan het einde en kent de film toch een perfecte afsluiting van het levensverhaal van Matsuko die gek genoeg toch uiteindelijk haar geluk gevonden lijkt te hebben en iedereen in haar leven gelukkig heeft gemaakt. .

Mooier kon de film niet eindigen.

Oké, laten we het eens even allemaal op een rijtje zetten wat Matsuko allemaal overkomt. Ze heeft een ziek zusje dat alle aandacht krijgt van haar vader, waardoor ze zelf genegeerd wordt behalve als ze een bepaald gezicht trekt. Ze komt als lerares op voor een slechte jongen die geld gestolen heeft en krijgt uiteindelijk de schuld, moet haar borsten laten zien aan de schooldirecteur en wordt uiteindelijk ontslagen. Hierop probeert ze haar zieke zusje te wurgen en wordt ze uit de familie gezet. Hierna volgt een reeks baantjes zoals masseur en stripper. Ze heeft relaties met meerdere mannen, twee die haar gewoon zomaar laten vallen en drie die haar mishandelen. Één van deze ziet ze zelfmoord plegen door op een spoorweg te gaan staan, waarna ze zijn lichaamsdelen de rondte in ziet vliegen. Hij had net in een korte brief berouw getoond. De tweede man die haar mishandelt vermoord ze. Hij zit nauwelijks in de film waardoor het bijna een willekeurige scène wordt. Ze gaat de gevangenis in, waar ze op de been gehouden wordt door de liefde, maar die liefde blijkt onbeantwoord te zijn als ze terugkomt uit de gevangenis. Haar enige vriendschap is met een pornoster, maar die verbreekt ze omdat ze jaloers is op diens huwelijk. Dan begint ze dus een relatie met een crimineel die ook dezelfde jongen was die haar haar baan kostte als lerares. Uiteraard slaat hij haar, waardoor ze alleen maar meer van hem gaat houden. Hij gaat de gevangenis in, zij wacht, maar hij laat haar daarna alleen achter. Ze brengt de laatste 10+ jaar van haar leven door in haar kleine kamertje vol vuilniszakken die ze nooit opruimt terwijl ze zich vet eet en wacht op brieven van een tienersterretje. Net als ze eindelijk weer de drang voelt om werk te gaan werken (in de porno-industrie uiteraard) wordt ze vermoord door... kinderen!

What the...

Verwacht werkelijk iemand van me dat ik dit serieus neem? Dat is teveel gevraagd. Natuurlijk brengt Nakashima het met veel (enorm slechte) humor, maar hij wil het ook duidelijk als drama laten werken. Alleen deze aanpak is echt niets voor mij. Ik hou al zelden van melodrama en iedere vorm van extreem drama moet het van mij al snel van realisme en oprechtheid hebben om te overtuigen. Nakashima gebruikt de tegenovergestelde aanpak. Alle narigheid die hij kan verzinnen zit gewoon in één film. Nou ja, niet alle, alleen de meest extreme narigheden. Dit wordt met geen greintje integriteit, subtiliteit of terughoudendheid gebracht. Memories of Matsuko speelt als een stortvloed aan fysieke en psychologische mishandelingen die kennelijk uiteindelijk levenskracht moeten uitstralen. Echt waar, what the...

Niets is genoeg, dus ook niet belachelijk overdreven drama. Het moet ook nog allemaal gefilmd worden in een stijl waarin ieder shot extreem anders is. Alles ziet er apart uit en daardoor voel ik me bijna verplicht het te waarderen. Maar in feite vond ik het een spuuglelijke film, ondanks dat het wel origineel was. Het was erg kitscherig en de unieke stijl kan niet verhullen dat geen enkel shot sfeer of emotie uitstraalt. Het is plastic-interessantdoenerij.

En de liedjes... Ik wil het niet over de liedjes hebben. Ik wil ze vergeten.

Ik snap eigenlijk niet dat Nakashima hier zo mee weg komt op deze site. Is een extreme stijl genoeg? Het drama is zo dik aangezet en zo ontzettend sentimenteel dat het Douglas Sirk laat lijken op Michael Haneke. Een Amerikaanse film moest maar eens proberen te komen met eenzelfde einde waarin de hoofdpersoon onder zang van alle andere personages de hemeltrappen beklimt waar ze haar zusje ontmoette, dan had iedereen zijn messen al geslepen. Daarnaast is er een verzameling aan tegeltjeswijsheden, dat gecompleteerd wordt met opmerking dat Matsuko voor God kan doorgaan, omdat ze het alleen maar iedereen naar de zin wilde maken, ondanks dat de film haar meerdere malen als egoïstisch heeft getoond.

Het zal wel. Hier en daar zit er een effectieve scène in, maar dit soort extreme flauwekul hoeft van mij verder niet. Ik vind het verhaal nergens op slaat, de humor irritant, het drama te idioot voor woorden en de stijl afgrijselijk. Is de rest van het werk van Nakashima ook zo?
2*

Je zou het beter kunnen omkeren bij een hele hoop andere films. Is zoveel nietszeggende middelmaat genoeg? Liever één van deze dan 20 "kijkt wel aardig wel" films, los van het feit of de stijl je bevalt of niet.

Daar valt wat voor te zeggen en de originaliteit is het enige dat me nu van een lagere score afhangt. Maar is het ook niet van belang of een film werkt? Dat is persoonlijk natuurlijk, maar hoe dan ook heb ik niet de indruk dat Nakashima bezig was met alleen een stijloefening. Hij lijkt ook echt drama te willen maken en ik heb nooit gemerkt dat op MovieMeter dit soort overdreven melodrama zo populair was. Of het moet hier zijn dat het wel gewaardeerd wat omdat deze film nog wat verder gaat met overdrijven in drama door alles in het extreme te trekken?

Tja, ik denk niet dat mensen zich echt puur alleen aan "melodrama" storen, maar vooral de sfeer die ermee geassocieerd wordt. Vaak is het jankerig, volledig geënt op het bovenhalen van snotterdoeken. Daar kan je deze film niet echt van beschuldigen.

Memories of Matsuko is nog wel een gevalletje apart, maar de laatste jaren is er in Japan wel een kleine tendens waar overdreven drama gekoppeld wordt aan humor en luchtigheid. De scores van die films vallen vaak een pak lager uit hier op MM, maar ik hou er wel van. Kan je wel zeggen dat wanneer Nakashima puur het plot op een traditionele manier had uitgewerkt ik ook geen 4* had gegeven.

En om nog op een andere vraag van je te antwoorden: Nakashima is niet enorm stijlvast (maar wel altijd erg gestileerd), dus z'n andere films hoef je niet meteen af te schrijven.

Correct me if i'm wrong, maar Matsuko is door de film heen ook niet bepaald een sympathiek personage. Dit is dan ook een dik aangezet levensdrama, maar mijns inziens geen melodrama waarbij wij enorm veel sympathie zouden moeten voelen.

Voor mij is het door de kleuren en muziek veel meer een film over het leven en over iemand die daar nooit haar plek heeft kunnen vinden.

Eigenlijk wel. Het wordt anders gepresenteerd dan gewoonlijk, dat wel, maar het effect blijft hetzelfde. Die finale waarin Matsuko de hemeltrap beklimt kwam op mij over als pure tranentrekkerij. Misschien niet conventioneel, maar wel melodramatisch.

Ik weet niet eens of ik meer dan een halve ster zou geven, puur voor het plot. De stijl maakt me nog relatief mild.

Melodrama's hoeven niet per se sympathieke personages te hebben, vaak zijn de onhebbelijkheden in het karakter zelfs een belangrijk onderdeel van zo'n film. Dat we echter sympathie voor Matsuko moeten voelen lijkt me eigenlijk vrij duidelijk. Die voice-overs van die jongen, zeker tegen het einde aan, dwingen je bijna medelijden te hebben. Vooral als hij haar als een God omschrijft en uitlegt waarom. Hij noemt haar slechte kant zelfs als onderdeel van waarom ze als God door zou kunnen gaan. De film ondersteunt deze beschrijving door het verhaal, maar ook door de beelden die deze voice-over begeleiden en min of meer door het einde. De film spot soms licht met Matsuko, maar empathie is toch het belangrijkst.

Het probleem dat ik hiermee heb is dat juist zo'n gestileerde aanpak, met al die zang, effectjes, excentrieke humor en kleuren, er voor zorgt dat het juist niet meer op het leven lijkt. Dat hoeft van mij verder ook niet; ik verwachtte geen film over "het leven", maar als zodanig vind ik het ook te gemaakt en overigens ook te plat.

Je verwoordt perfect waarom dit in mijn ogen ook een mislukkeling is, TOR! Zijn Shimotsuma Monogatari / Kamikaze Girls schiet ook alle (verkeerde) kanten op maar is in zekere zin nog 'kijkbaar'. Onverdedigbare speelduur trouwens. Het sleepte zich maar voort en voort...

Mnee. Er zit een groot verschil tussen sentimentele strijkers, pruillipjes en melig camerawerk en de zoetgekleurde nummertjes en effecten van Matsuko. Het beoogt misschien een soortgelijk resultaat (meevoelen met het hoofdpersonage - al kan je dat van 99% van alle films zeggen), maar het effect is compleet anders.

Ook dat geldt voor 99% van alle films. Er zijn bitterweinig goeie plots, zelfs onder 5* films.

Het leek mij dat de film vol zat met referenties (o.a Stairway to Heaven, The wizard of Oz, Dancer in the dark misschien Magnolia) en thematisch ook sterk gelinkt is aan Von Triers oeuvre. Von Trier meets Almodovar meets Shion Sono, zoiets. Zit ik er helemaal naast met deze observaties? Hoe dan ook, onderhoudende film die in lang niet alles geslaagd is, maar aan de andere kant veel aanstekelijke scenes en gedurfde stijloefeningen biedt.

De openingstitels kwamen ook nog zo uit Gone with the Wind. Het jammere is dat die verwijzingen niet echt een doel hebben en het geheel niet versterken.

Voor mij toch wel. De toon- en stijlwisselingen, de knappe opbouw van het verhaal, de verwijzingen naar andere films en andere zaken. De toverbal (zoals Wendy Vortex terecht opmerkt) dat maakt voor mij de film en dat maakt dat de film makkelijk wegkomt met de opeenstapeling van ellende en het sentiment. Het is juist wat er voor zorgt dat de film me boeit en raakt. Ik weet lang niet zeker of ik een andere film van deze regisseur ook zo goed ga vinden, want het is een heel dun koordje waarop Nakashima loopt, maar deze vond ik erg mooi.

4.0*

Japan goes Hollywood!

Ik ben een beetje teleurgesteld: ik kan niet meer op de vaste MM-users rekenen bij het uitzoeken van dit soort filmpjes! Bah! Wat een plat melodrama! Staat juist haaks op 't drama waar de Japanners goed in zijn.

En dan kun je geen 0,5*-en geven; daar zijn de visuele vondsten en ideeen te leuk voor. Tsja...

Ik had wat andere verwachtingen bij deze film. Kamikaze Girls en Paco and the Magical Picture Book waren kleurrijke, fantasievolle films, en zeker de laatstgenoemde kwam nogal sprookjesachtig over. Vanwege de poster had ik een soortgelijke film verwacht, het bleek eerder om een anti-sprookje te gaan, gezien het leven vol dromen van de hoofdpersone, waarvan in de praktijk maar bitter weinig terechtkwam.

Duidelijk een opstapje naar Confessions dus, maar wel bijzonder kleurrijk en hypergestileerd. De film bestaat bijna louter uit oogstrelende beelden; waren maar meer films visueel zo mooi. Ook leuk zijn de getekende vogeltjes, die aan Disney doen denken, en waarmee het contrast tussen sprookje en de werkelijkheid in de film benadrukt wordt. Muzikaal haalt Nakashima weer het een en ander uit de kast. Niet alles werkt even goed, soms voelt het te vrolijk voor de sfeer van het moment, maar soms ook behoorlijk spetterend, zoals tijdens de bordeelsequence.

Narratief is het aanvankelijk een beetje warrig, later wordt de structuur wat duidelijker met verschillende mensen die over een bepaalde episode in het leven van de hoofdpersone spreken. Het drama spreekt me wel aan; iemand die haar plek in het leven niet weet te vinden, en keer op keer teleurgesteld raakt. Pas op het einde wordt het wat te melodramatisch, met name met dat laatste liedje, maar voor de rest een boeiend en onstuimig portret.

Zeker geen perfecte film, maar wel behoorlijk interessant, en visueel bijzonder mooi. Met name daarom kom ik toch op een kleine 4,5* uit.

Het turbulente leven van een ontslagen onderwijzeres vervat in een boeiende, wonderlijke caleidoscoop. Naast de kleurrijke beelden een opmerkelijke tour-de-force van Miki Nakatani en volop muziek, die lekker in het gehoor ligt. In weerwil van het wrange verhaal in velerlei opzicht een feestelijke film.

Fijne herziening.

Beter dan de eerste keer, hoewel ik ondertussen toch al aardig wat vergeten was van de film. Vooral het extreme contrast tussen stijl en inhoud vond ik ook de tweede keer best verrassend. Ik rekende Memories of Matsuko altijd bij Nakashima's "vrolijke" periode, maar eigenlijk heeft de film inhoudelijk meer weg van z'n latere werk.

In ieder geval dubbel genieten. Zowel van de krachtige en doorgedreven stijl, als van het tragische verhaal dat zich in de achtergrond voltrekt. Het verbaast me niet dat deze mix niet voor iedereen werkt, maar net dat is de kracht van de film. People pleasers hebben we echt genoeg.

Visueel is het helemaal mijn ding, van de musical elementen kon ik deze keer ook iets meer genieten en het contrast met het verhaal van Matsuko is gewoon wat deze film compleet maakt. Nakashima is gewoon één van Japan's beste regisseurs, alleen jammer dat hij steeds zoveel tijd nodig heeft om een nieuwe film te maken.

Deze gaat in ieder geval met een halfje omhoog na tweede kijkbeurt.

4.5* en een uitgebreide review

Oké.

Nakashima is een regisseur die films maakt die ik niet per definitie leuk vind, maar wel steengoed zijn. Volgens mij zet hij veel van zijn recentere films ook niet op aarde om van te genieten, maar meer om te beleven. Memories of Matsuko is echter anders, want deze geeft me juist de indruk dat je er voor een deel wel van moet genieten.

Deed ik dat dan ook? Niet echt, maar het is geen slechte film. Ik denk dat ik wat voorzichtiger moet zijn met zijn oudere films. Deze film is een stuk vrolijker namelijk, en dat brengt een hoop onderbroekenlol met zich mee. Dat was van een soort die me niet echt ligt. Ik kan het moeilijk afkraken aangezien alles binnen deze film wel een betekenis heeft, maar toch vond ik details zoals dat trekje met het gezicht waanzinnig irritant.

Verder de soort film die je kan verwachten van Nakashima. Visueel bijna tot in de perfectie uitgewerkt met prachtige montages en decoraties. Ik vond wel dat de voortdurende felheid van de film nadelig was, aangezien de kleuren regelmatig leken te vloeken met elkaar. De helderheid naar 250% zetten pakt niet altijd even mooi uit, hoe mooi je je camera ook positioneert.

Acteerwerk vond ik ook 3x niks. De personages worden ontzettend goed uitgediept, maar het is de vorm van acteren die me keer op keer niet ligt. Toch was dat voorheen met Nakashima anders, maar in deze film vind ik het weer ouderwets vervelend waardoor ik moeilijk sympathie kan hebben voor de personages. Het is me te overdreven, ook al is dat duidelijk een intentionele stijloefening.

Nee, dit viel me toch wat tegen. Vlotjes, regelmatig sterk op het visuele vlak en een pakkend einde. Memories of Matsuko was echter een film die ik erg haat, maar ook een film die ik prachtig vind. Met elkaar verbonden komt dat op een middelmatig cijfer aan, maar een regisseur als Nakashima is eigenlijk te goed om een onvoldoende te krijgen. Ik kijk uit naar zijn nieuwe project. Ik hoop eigenlijk niet dat hij terugkeert naar zijn oude roots.

Grappig,

Ik lees nu even de melodrama discussie terug en hoewel ik op zich wel snap waar de "irritatie" bij sommigen vandaan komt is het in deze film natuurlijk vooral een kapstok voor alle visuele glorie. Al moet ik wel zeggen dat juist ik vaak de gene ben die zich aan melodramatische onzin stoort; Lilja-4-Ever, Changeling, Revolutionary Road noem ze maar op. Zelfs in een film als Grave of the Fireflies werd ik er helemaal gek van. Het grote verschil tussen deze en al die andere producties is dat het met een redelijke knipoog verteld wordt. Als de film zichzelf niet heul serieus neemt dan doe ik dat ook niet. Sono kan bijvoorbeeld ook enorm overdrijven, maar vanwege de komische lading en gekheid van het alles vind ik ik het echt helemaal prima.

Mja, dan moet je daar wellicht wel doorheen kunnen prikken, want zo'n einde tsja, dat zie ik toch vooral als kapstok om visueel nog even alles uit de kast te kunnen trekken. Is er natuurlijk een perfect moment voor. Een beetje hetzelfde als waarom Noé z'n personages vol met drugs pompt. Zo heb je een excuus om visueel (in dit geval met de camera) nog wat extra's te geven.

Al zal ik je ook eerlijk zeggen dat als Lilja-4-Ever zo hypergestileerd en kleurrijk was ik het ook gewoon 5 sterren had gegeven, maar dat terzijde. Ja, Tetsuya haalt qua kleur en stilering echt alles uit de kast: Heerlijke contrasten zoals blauw en groen, maar ook rood en wit, en soms gewoon alle kleuren van de regenboog op drie vierkante meter. Want tja, waarom niet? Nog een mooi J-pop nummertje eronder en done. En het knappe is dat werkelijk elk shot er wel iets is gedaan met kleur, of het nu een paarse jurk is of een groene ventilator, alles heeft kleur. Bovendien valt Tetsuya nergens in herhaling, sterker nog, hij blijft nieuwe kleurrijke dingetjes erin slingeren ook nog na dik 2 uur film dus..

Doe daarbij een heule hoop J-pop nummertjes (love it) en een aantal excentrieke personages en je hebt een film die bijna speciaal voor mij gemaakt lijkt te zijn. Ieder z'n ding, maar dit is zeker helemaal de mijne.

5*