Die Große Stille (2005)

Dat is nu juist het mooie van deze docu. Een docu die meer is dan alleen informatie en toch z'n doel dient. En in dit geval toepasselijk omdat het over contemplatief leven gaat. Er is dus sprake van een soort visuele poezie, om het maar a la Tarkovski te proberen (in alle bescheidenheid). te zeggen

Met radio kan dit ook, er is meer mogelijk dan plaatje-praatje, al hoor je dat weinig en vraag ik me af of ze dit op de media-academie in Hilversum nog begrijpen anno 2013.

Kijk ook eens naar

Dharmaga Tongjoguro Kan Kkadalgun (1989)

Alternatieve titels: Why Has Bodhi-Dharma Left for the East?, Waarom Vertrok Bodhi-Dharma naar het Oosten?

Dat is geen docu... maar.....maar....

Kun je uitleggen waarom een goede documentaire schokkende beelden of zielige mensen moet hebben? Omdat je zo bent doof getoeterd dat je zachte geluiden niet meer kan horen? Dat alles met veel lawaai en energie moet flitsen en schreeuwen omdat het anders niet bij je binnenkomt? Dat zou jammer zijn, want hoe kun je dan de stilte en de kleine dingen als iets aanwezigs ervaren? Die monniken leiden een minimalistisch leven. Het is een andere vorm van intensiteit.

Prachtig. Had de film graag op een groot scherm willen zien voor een sterker effect, maar het was oké. Tikje arty-farty met de korrelige beelden tussendoor en de herhaling van de teksten, toch deed dit wat met me. Volledig rustgevend, heerlijk kalm waar alle afleiding uit is gefilterd en het me verbluffend genoeg nog bleef boeien ook, fascineren zelfs. Heb normaal weinig met contemplatieve cinema - Bela Tarr en Lisandro Alonso zijn niet mn favoriete makers - dit was de uitzondering op de regel. Machtig.

4,5*

Jammer van de kunstgreep om kloosterleden als tableaux vivants voor de camera te positioneren. Vraag me af waarom de regisseur hiervoor kiest. Het strookt in het geheel niet met de bijzondere gemeenschapszin die hier observerend wordt geschetst. Ook de herhaalde quotes stoorden (frases komen twee of zelfs drie keer terug, ik heb niet gericht geteld). Een film als deze mag verder voor immersie gaan en de elementen van té bewuste constructie ver achter zich laten.

Ik kan begrijpen dat kijkers dit een zware kluif vinden. Naast dat het natuurlijk een soort van slow tv is, meditatief met bijna drie uur geschoten beeld van de observaties van de filmmaker binnen de muren van het kartuizer klooster La grande Chartreuse in de Franse Alpen. Mijns inziens heeft de zwaarte van deze documentaire alles te maken met de achtergrond van deze kloosterorde; de kartuizers zijn een strenge orde met een hoog kluizenaarsgehalte. Ze brengen de meeste tijd alleen in hun kloostercel door en delen zelfs de maaltijden niet samen. Ik vind het mateloos fascinerend en snap hoe bijzonder het is dat een filmmaker toegang kreeg tot zo'n geïsoleerd levende orde.

Gepraat van talking heads er tussendoor die zich uitspreken over hetgeen we te zien en horen krijgen, zou hier ook echt niet bij passen. Ik denk dat Gröning heel goed wist dat dit de enige juiste manier was om deze levens vast te leggen. De tableaux vivants waar tbouwh aan refereert even buiten beschouwing latend.