The Sea Wolf (1941)

Ik had het boek van Jack London heel lang geleden al gelezen: zeer donker van toon, geen enkele luchtigheid. Dat heeft de film dan ook niet. De film is beter gemaakt dan het boek is geschreven.

Toch laat het je als kijker allemaal behoorlijk koud, zonder dat je overigens je aandacht er niet bij kan houden. Wellicht is gewoon het thema natuur-cultuur, wilde-geciviliseerde etc. al een beetje te vaak uitgekauwd.

Niet mijn ding. Het camerawerk is dik in orde en er wordt ook best goed geacteerd door Robinson, Garfield, Lupino en Fitzgerald, maar het verhaal spreekt mij totaal niet aan. Een van de zwakkere films van Michael Curtiz.

Schitterende film. Nochtans moeilijk om te doorgronden over wat het nu echt gaat. Het is zelfs moeilijk om te weten wie de hoofdpersonages zijn. De vedetten Lupino en Garfield zijn wel 'first billed' maar komen het eerste uur bijna niet in voor en hebben slechts in de tweede helft de zijlijn van ontsnapping en romance. We kregen meer focus op het personage van kapitein Wolf (een intense Edward G. Robinson) die als een dictator regeert maar ook een filosoof is en een trauma met zijn broer probeert te verbergen. De confrontatie met de aristocraat Humphrey Van Weyden is de motor van het verhaal. Beiden zijn zeer interessante personages. Van Weyden is aangetrokken tot de charismatische Wolf die de donkere kant van een intellectueel belichaamt en voelt dus een verwantschap die op een bepaald moment echter overslaat in vijandschap. Kapitein Wolf wordt door zijn demonen mentaal aangevallen en ook fysisch zal hij tot zijn ondergang gedwongen worden. We wanen ons in het voorgeborchte van de hel en wanneer kapitein Wolf door de vlammen wordt verteerd is zijn de destructie bijna een letterlijke toch naar de hel. De manschappen zijn trouwens verschoppelingen der aarde met hun zwaktes (de dokter bv ook een zeer boeiend personage) en met hun venijn (de kok). Al die secundaire personages beleven hun moment (zelfs een onderbelicht personage die mee zit in de boot der ontsnapten krijgt een prachtig stil moment) maar ook de hoofdpersonages vechten tegen hun lot waarin verraad en opoffering steeds centraal staat. Regisseur Curtiz gebruikt een contrastrijke fotografie om het kwaad dat in de mens zit te visualiseren. Sol Polito was de DOP van dienst en er zijn een paar hemelse close ups van Lupino te bewonderen. Om de isolatie van het schip (en de personages) te accentueren, is er de mist en een onheilspellende sound (klok, gehuil, etc). Curtiz is een begenadigd vakman die met gemak een Hawks of een Ford kan evenaren en zelfs overtreffen. De film bezit dus tonnen sfeer waarin personages en motivatie (script is van Robert Rossen naar een boek van Jack London) belangrijker zijn dan een ingewikkeld plot. Een kleine parel.

John Garfield, Edward G. Robinson èn Ida Lupino in één film, dat moet ik dus een keer zien.