Moartea Domnului Lazarescu (2005)

Schijnt een festivalhit te zijn met droge zwarte absurde humor. Ben wel benieuwd. Zal hem binnenkort bekijken.

Nou van droge humor is hier absoluut geen sprake. Eerder van een bijzonder realistisch en bij tijd en wijlen schrijnend verslag van de laatste levensuren van een man die beginnen met klachten over hoofdpijn en overgeven maar gaandeweg alsmaar verergeren. We zien meneer Lazarescu steeds verder wegzakken uit zijn bewustzijn. Ondertussen wordt hij van ziekenhuis naar ziekenhuis gesleept en komen we artsen tegen van allerlei allooi: nors, aardig, (mateloos) arrogant en (dodelijk) vermoeid. De film is weliswaar wat te lang, maar toch is het een zeer boeiend en aangrijpend relaas over een triest levenseinde. 4/5

De film draait momenteel in de Belgische cinema's. Misschien ga ik dit weekend wel kijken...

Ik zag hier ook de komedie niet van in. Gewoon een drama zou ik dit noemen, en kwa stijl zeer realistisch. Het is triest en soms absurd, maar grappig, nee hoor.

Soms is het beter om gewoon nauwelijks iets van een film te weten voordat je hem gaat zien (begrijp nooit zo goed waarom mensen willen weten waarover het gaat voordat ze een kaartje kopen...). Mijn baggage was: es effe lachen om de bureaucratie en gezondheidszorg in minder bedeelde landen, lees Oost-Europa. Dat is de strekking van een hoop reviews die me naar deze film leidden. Met die insteek ga je zo'n film in en word je in dit geval onbewust gaandeweg teleurgesteld.

Wat een gelul, die reviews. Daar gaat het helemaal niet over. De film is bijna real-time geschoten en binnen een uur of 5 is iemand met klachten in hoofd en buik klaar voor een ingrijpende hersenoperatie na een duidelijke diagnose. Geen enkele indicatie dat ze in Nederland die tijd zouden weten aan te scherpen. Goed, we hebben de arrogantie van doktoren jegens onderdanen, we hebben de zwarte humor, de indicaties dat dokters hun werk slechts als werk zien, het gesol met een zieke omdat ziekenhuizen vol zitten vanwege een groot ongeluk. Het zou me zeer verbazen als dat in ons land afwezig is.

Blijft over... Ja een hele goede film. Over de menselijke breekbaarheid en wat een mensenleven waard is. En dit idee op een interessante manier weergegeven. Zelfs de zuster die met de patient het beste voor heeft vertrekt in de laatste scene zonder oponthoud. Geen sentimentalisme dus. Fijn dat ik dit heb mogen concluderen, want een film die teleurstelt omdat hij niet voldoet aan wat reviewers ervan vonden, en in dit geval er GOED aan vonden, dat is natuurlijk de omgekeerde wereld.

Het blijft prijzen regenen voor deze film. Gisteravond won het de BBC Four World Cinema Award (van o.a. Volver, L'Enfant, Caché).

Na de vele awards en nominaties en pure ongeloof dat de film geen distributie heeft gekregen in Nederland, heb ik gisteren tijdens dat evenement een aantal korte scenes gezien. Ik betrapte me op hard lachen + schuldgevoel dat ik zo hard lachte. Volgens mij is dat de kracht van de film, wier humor gitzwart is, hopelijk door de gehele film. Mijn verwachtingen liggen nu nog hoger dan voorheen.

Dan nog even een korte bijdrage uit de speech van Puiu tijdens de ontvangst van de award: "Why did I made this movie? In 2000 I was so sick I had to go to the hospital in Budapest. I coughed up 2 litres of blood. The doctor said: 'you are going to die!', and he left me alone. ..... well .... I did not die. So never trust Romanian doctors blindly."

Zij die niet kunnen lachen hierom, schrap dit van je 'to see list'. Bij mij staat ie torenhoog bovenaan. ['mijn' filmhuis heeft de film weten te importeren en zal die gaan vertonen in maart/april, nu al voorpret]

De film wordt vanaf 15 februari tóch in Nederland gedistibueerd door het NFM (filmmuseum). Daar is tevens zijn eerste film Stuff and Dough een aantal maal te zien. Daarnaast zijn ook andere Roemeense films te zien.

Ook ik ben erg benieuwd.

Als ik de informatie op de website van het Filmmuseum goed interpreteer, zal de film niet gedistribueerd worden. Vanaf 6 februari is het wel de Roemeense week, waar de film te zien zal zijn in het Filmmuseum. In het kader van twee andere Roemeense films die wel een release krijgen, The Way I Spent the End of the World en 12:08 East of Bucharest.

Ik ga eens verhaal halen...

Dat dacht ik in de nieuwe Filmkrant te hebben gelezen, maar het kan ook zijn dat ik nu even al die 'nieuwe' Roemenen door elkaar heb gegooid...

Even nagekeken. Het filmmuseum vertoont de film van 15 februari twee weken om 21.15u en de film wordt daarna met een andere aanvangstijd geprolongeerd. Dus geen distributie, wel een langere vertoningsduur.

Sorry dat ik je blijmaakte met een dooie mus, maar gaaf dat filmhuizen zich inspannen om dit soort dingen naar Nederland te halen.

Ik las eerst mug...

:D

Op dit moment ben ik nog niet toe aan een remake van The Death of Mr. Lazarescu...

Inmiddels 'onze man van het Filmmuseum' een pm gestuurd voor meer informatie.

Tenslotte, nogmaals, kan ik er met mijn 'gezonde' verstand niet bij dat deze film geen release heeft gehad in Nederland. Na het winnen van de 'Un Certain Régard' award op het Cannes festival [niet de minste prijs], en vele lofuitingen (zelfs op het IFFR vorig jaar) en publieks- en jury-prijzen op vele festivals, is het uitermate opmerkelijk dat de Nederlandse distributeurs deze film links hebben laten liggen. Ze verdienen allemaal een natte scheet in hun gezicht. Het wordt de hoogste tijd voor een frisse wind/storm in NL distributie-land, dit is opnieuw een van hun vele flaters.

[rustig rustig, let op je bloeddruk, straks staat er echt een ambulance voor de deur]

Goed nieuws van 'onze man van het Filmmuseum':

Het Filmmuseum heeft de kopie uit België gekocht voor Nederland en heeft ook de vertoningsrechten voor ons hele land verworven. Dat betekent dus dat de film te boeken is door alle filmvertoners in Nederland. In het Filmmuseum is de film vanaf 15 februari 2 weken en waarschijnlijk 4 weken lang te zien en daarna start een roulement, waarvan ik nu weet dat in ieder geval Eindhoven en Groningen de film gaan vertonen, maar hoogstwaarschijnlijk nog wel een aanzienlijk aantal andere theaters.

De film wordt dus niet uitgebracht in de zin van een groter aantal kopieën en zo, maar in principe is de film dus echt overal in potentie te zien.

Woensdag en donderdag is zijn eerste film Stuff and Dough in het Filmmuseum in Amsterdam. De film staat nog niet op MM, maar dat kan nog komen.

Ik ga er als alles goed gaat wel naartoe. Lijkt me zeer de moeite waard.

Dante Remus Lăzărescu,

Telkens als er zich weer een nieuw ziekenhuis aandiende moest hij zijn naam weer uitkramen, terwijl hij het liever had over de ongelofelijke pijn aan zijn ' ulcer '. De manier waarop hij telkens zijn naam moest herhalen had iets statigs.

Voordat de hellenrit begint die ons van ziekenhuis naar ambulance naar ziekenhuis voert. Start de film wat traag in Dante Remus `s doorleefde woninkje. Hij heeft pijn, al gauw krijgt hij aanspraak van zijn buren, die hem vervolgens ook een helpende hand toesteken. De buurvrouw maakt later enkele cynische opmerkingen tegenover de vrouwelijke ambulancier, zo vertelt zij dat Dante Remus haar man mee heeft gesleurd in zijn niet te stillen honger naar drank.

Drank, dit is iets wat Dante Remus nogal nekt in deze film. Waar hij in het vervolg van de film ook gaat of staat, telkens wordt hij vakkundig op zijn vingers getikt om zijn vermeende alcoholmisbruik. Echt grappig om te zien hoe Dante Remus lijdt en men dit toeschrijft aan zijn alcoholmisbruik. Niet gelijk een hele gekke gedachten, maar grappig dat men hem constant weer veroordeeld omwille van de alcoholdamp die om hem heen hangt.

Minstens zo boeiend en eigenlijk nog boeiender dan de lijdensweg van Dante Remus is de strijd die de vrouwelijke ambulancier samen met een collega voert om hun patiënt ergens onder zeil te brengen. Zorgzaam spreekt zij haar patiënt toe, ontmoet oude bekenden, vermaand haar patiënt omdat hij zegt waar het op staat tegen ' belangrijke ' doktoren met een te groot ego en ze vecht wat af met doktoren die niets van haar aan willen nemen, ondanks dat er al een duidelijke diagnose is gesteld.

Deze film is best aardig om te volgen. Maar echt gitzwarte humor kwam ik hier niet tegen. Daarbij vond ik het vergelijkend warenonderzoek dat de buurman pleegde toen Dante Remus bloed opgaf gewoon een vorm van humor die mij niet aansprak. Na een goed half uur begon de film pas eigenlijk voor mij. Het geheel duurt uiteindelijk veel te lang. De muziek wordt verder redelijk achterwege gelaten. Net zoals de regisseur niet bezig is met mooie plaatjes te schieten. Wel een gave film om eens gezien te hebben met goed acteerwerk van met name de vrouwelijke zuster. Maar mijn hoge verwachtingen worden niet helemaal waargemaakt. Teveel drama i.p.v. komedie. 3,5*

Nogal tegenvallend. Kan me goed vinden in maxcomthrilla's analyse, dus dat zal ik niet allemaal herhalen. Teveel drama ipv wrange komedie. Omdat alles in real time is (ongeveer dan toch wel) is het erg erg langdradig. Het punt is op een gegeven moment wel duidelijk. Wat wel grappig is dat je denkt dat hij bij elke nieuwe arts wellicht dan toch eindelijk beter geholpen zal worden, hij juist van de regen in de drup beland. Goed beschouwd waren zijn buren het beste voor hemen anders de ambulanbce medewerkster wel.

Al heeft het einde dan toch wel enige impact, op basis van de lofuitingen had ik er toch meer van verwacht.

Wat een k*tposter! Momenten van zwarte humor moge dan aanwezig zijn, de tragiek overheerst. Dit is een van de meest deprimerende contemplaties van de dood in de filmhistorie, en kan zich op dat gebied meten met Ikiru, Brakhage's The Act of Seeing With One's Own Eyes, of het beste van Bergman. Ik ga meer Roemeense films zien. 4,5*

Ik heb zo het idee dat die poster welbewust is gekozen, om het contrast met de werkelijke stijl van de film des te groter te laten. Net zoals de titel, die bepaalde onterechte verwachtingen schept... Dit is één grote aanklacht tegen 'de Roemeense gezondheidszorg', maar die term is eigenlijk te clichématig om de nuances weer te geven die de film toont.

De film is in documentairestijl geschoten, met een duur van 2,5 uur die in werkelijkheid slechts het dubbele beslaat. Saaiheid dreigt dan ook in het begin, maar gelukkig mag de beste man al snel naar het ziekenhuis. Krijgen we toch nog wat drama
We volgen de klachten van Mr. Lazarescu, het van het kastje naar de muur gestuurd worden, de verhouding tussen artsen en verpleegsters, en allerlei tegenstrijdigheden die lijken voort te komen uit de totaal onbezielde en naar het schijnt ondoordachte regulering van de zorg aldaar. In tegenstelling tot Olaf K's verhaal: dit gaat ontzettend veel verder dan wat je in Nederland zou kunnen tegenkomen.

Inderdaad is het perspectief van de ambulancevrouw erg boeiend om te volgen, de moedeloosheid straalt er bijna vanaf. Mijn kritiek richt zich juist op het feit dat de film ondanks alle nuance toch nog over de top weet te gaan met de absurde scene in het derde ziekenhuis, waar de artsen volledig neerbuigend doen tegen de ambulancevrouw, en mr. Lazarescu zinloos bestormen met de vraag om dat document te tekenen. Misschien gebeurt dit, misschin niet, maar het was in elk geval erg frustrerend.

Al met al een boeiende film, voornamelijk sterk door het eenvoudige maar goede acteerwerk en de inleving met de personages.

Een tamelijk adembenemende film. Afgezien van het toch al heftige thema van ziekte, dood en eenzaamheid, ingekaderd in een maatschappelijke context van alcoholisme en de leegloop van Roemenië sinds de val van het communisme, vond ik de stijl ook erg intens. De tijd verstrijkt amper 'ingedikt', shots lijken wel tientallen minuten te duren, hetgeen het realisme ten goede komt ... werkelijk alsof je er echt bij bent. Erg knap hoe de dialogen tot op de het kleinste detail een uitwerking van zowel diepe tragedie als subtiele zwarte humor hebben.

Een film waar ik nog wel even mee bezig ben. Want het deed me absoluut wat. Het toontje dat zo dieptragisch was dat het ook komisch werd, maar dan wel heel pijnlijk komisch. Verslag van het vastlopen van systemen. Ik heb een beetje dezelfde moeite als Arnie met met name het derde ziekenhuis als de zorgvuldige toon van de film een beetje wordt losgelaten en het geheel te absurd wordt, waar alle andere figuren als mensen met tekortkomingen reageren, zijn het hier wel erg ver van die menselijkheid afgedreven individuen. Vind de film vooral daardoor geen meesterwerk, maar het geheel is veel te goed en bijzonder om lager te gaan dan wat ik nu geef.

4.0*

Aparte film, maar op zich best goed, al duurde het wel even voordat ik erin zat.

Ik zat me op een gegeven moment steeds meer te verwonderen over de gang van zaken in de Roemeense ziekenhuizen aldaar. De arrogantie en onmenselijkheid ten top. Soms leek het ook wel een persoonlijke machtsstrijd, waarbij de dokters even moesten laten zien dat ze hoger in rang waren dan de verpleegsters aldaar.

Opvallend ook, dat ik toch steeds meer met Lazarescu mee ging leven. Bij ieder ziekenhuis had ik nieuwe hoop, maar dat werd ook iedere keer weer de grond ingeslagen. Ik had wel bewondering voor de ambulancemedewerkster, die echt het beste met Lazarescu voor had, maar ook steeds weer op die zelfde “muur” van eigenwijsheid stuit.

Het einde komt uiteindelijk niet echt onverwacht. Een einde wat ik jammer vond, maar dat helaas onvermijdelijk was. Het is een dikke aanklacht tegen de Roemeense zorg. Een aanklacht die werkt, want bij mij is de boodschap in ieder geval wel overgekomen.

3,5*

Meer dan aangename Roemeense (new wave) film weer. Vooral de lange opening in de flat is erg sterk, met beats van een zaterdagavond-feestje die op de achtergrond doordreunen. Enorm sfeervol en levendig. Vond het toch ook behoorlijk komisch hoor, maar uiteraard wel doordrenkt met tragiek. Zulke tragikomedie in combinatie met (real time) realisme geeft een unieke sfeer. De voorspelbaarheid van de film, en dan met name het van het ene naar het andere ziekenhuis sturen, kan voor vermoeidheid en langdradigheid zorgen, al valt er wat voor te zeggen dat dit de inleving ten goede komt. Je weet ook gewoon dat iedereen een snerende opmerking gaat maken over de dranklucht van Lazarescu, en daarbij de eigen verantwoordelijkheid als het ware wegschuift. Mooi om te zien was hoe de band van de ambulancevrouw met Lazarescu in die paar uur steeds groter werd, zoals dat waarschijnlijk ook bij de kijker gebeurde. De sympathie ligt ook bij die twee personen, al kan er door hun koppigheid ook begrip voor het ziekenhuispersoneel worden opgebracht. Wel deel ik de kritiek op het derde ziekenhuisbezoek, daar ligt het er allemaal net iets te dik bovenop.

Liefhebbers van deze film zou ik overigens willen wijzen op Hîrtia Va Fi Albastrã (2006), ook zo'n fijne Roemeense nachtfilm, met een zelfde chaos en miscommunicatie als hier.

Dit is een hele zwartgallige film over een ouwe Roemeen (meneer Lazarescu), die van ziekenhuis naar ziekenhuis gesleurd wordt samen met twee ambulancebroeders. Hij ondervindt telkens tegenwerkend medisch personeel. Een arts vindt het bijvoorbeeld niet waard dat ze een dronkenlap als hem op gaan knappen, of het is te druk in het andere ziekenhuis of men is gewoonweg meer geïnteresseerd in het opvolgen van bureaucratische regeltjes in plaats van iemand te helpen. Het is met 2,5 uur speelduur een ware martelgang voor zowel meneer Lazarescu als ook de kijker. Maar wat voor een martelgang! Een supergoede!

De film is erg authentiek gefilmd en ook heel overtuigend. Achteraf las ik dat er nog ergere dingen gebeurd zijn in de Roemeense gezondheidszorg, dus onrealistisch vond ik het niet. Tegelijkertijd had dit ook komische momenten, al liggen die meer in het cynische van het continu tegengewerkt worden. Personeel dat elkaar in de weg loopt of mensen die elkaar niet begrijpen, dat soort humor dus.

Prachtige film die ondanks dat er weinig gebeurd en de speelduur eigenlijk zo voorbij was. Ik heb trouwens vreselijk moeten lachen om de zieke zijn buurman die zich steeds meer ging gedragen als was hij een gediplomeerd arts.
Hij was ook erg lief voor zijn vrouw overigens, wat een l*l, fantastisch!
Absolute aanrader dit!

Mooie film over een onderwerp waar veel stervelingen ooit mee te maken krijgen- ziek worden en overgeleverd zijn aan de grillen en bureaucratie van het ziekenhuis. Ik vond de volkomen machteloosheid van Mr Lazarescu (what's in a name) mooi getroffen- hij probeert zijn waardigheid te behouden, maar verliest die gaandeweg steeds meer. Schrijnend en helaas ook realistisch.

Maar ondanks de kritiek op de Roemeense gezondheidszorg is er gelukkig ook ruimte voor menselijkheid, in de vorm van de de behulpzame buren, de eerste hulp, een meewerkende arts.

De nachtmerrie-achtige zaterdagavond wordt gefilmd in sobere, lange takes, waarbij ook verder niet ter zake doende gesprekjes tussen verplegend personeel, een-tweetjes tussen artsen, lange stiltes en wachttijd zonder onderbrekingen getoond worden, wat het realisme goed doet.

Knap geacteerd door met name Ion Fiscuteanu, die niet lang na deze film overleed - nota bene aan darmkanker.

De tweede film van Puiu die ik in korte tijd zie, en wat me het meest opvalt is dat hij vrijwel volledig binnen filmt. Daar waar voor veel mensen in de Westerse wereld zich ook het grootste deel van hun leven afspeelt. Deze stilistische keuze bepaalt heel sterk het gevoel van zijn films.

Daarnaast neemt hij uitgebreid de tijd, en hoewel je je altijd kan afvragen of het niet korter kan, vind ik dat niet eens zo'n interessante vraag. De lange speelduur geeft in zichzelf al een ander soort film dan wanneer je een soortgelijk verhaal in 90 minuten vertelt. Het eerste half uur moest ik weliswaar even inkomen (ook omdat de poster je hier inderdaad vakkundig op het verkeerde been zet), maar wanneer je je overgeeft aan het ritme van de film, inclusief repeterende elementen, dan is het eigenlijk nergens te lang.

Dan het verhaal. Het gesleep met een steeds zieker wordende man langs overbelaste ziekenhuizen heeft zeker komische elementen. Alleen al het gedrag van enkele artsen, heerlijk. Maar het onderliggende verhaal is toch vooral een drama. Ik moest een klein beetje denken aan As i lay dying (Faulkner) als het gaat om het gezeul en de eindeloze maar waarschijnlijk ook nutteloze queeste die hier wordt ondernomen.

Overigens leek de uiteindelijke diagnose met niet te kloppen met wat de CT-scan laat zien, maar wellicht heeft Puiu dat bewust gedaan. In elk geval bevat The death of Mr. Lazarescu wel het meest accurate neurologisch onderzoek dat ik ooit in fictie heb gezien, en juist dat realisme is essentieel in een dergelijke film. Ook was er voldoende nuance aanwezig door de groeiende betrokkenheid van de ambulance-verpleegkundige en het verplegend personeel (maar ook de artsen in het tweede en vierde ziekenhuis).

Goeie film dus van Puiu, die zich buigt over het echte leven maar zonder te blijven hangen in droog realisme. Sieranevada schat ik overigens wat hoger in.

Een authentiek ogend relaas over een oude man, die van ziekenhuis naar ziekenhuis gesleept worden en daar bij voortduring stuit op onmacht, onbegrip of onverschilligheid. Goed beschouwd gebeurt er niet zoveel en juist dat houdt je aan het scherm gekleefd.

Een fascinerende confrontatie met wat er allemaal mis kan gaan op beslissende momenten in een mensenleven. Een trieste film met flinke scheuten gitzwarte humor.

bron