United 93 (2006)

Door het sentiment rondom de verschrikkelijke aanslag is deze film zo goed ontvangen, lijkt me. Het zien van de beelden en het beseffen van het drama doet wellicht ook wel wat met je als kijker, maar dat komt niet zozeer door het schript, de karakters of anderzijds door deze film.

De insteek om, zeker in het eerste deel, het verhaal te vertellen vanuit de luchtverkeersleiding is niet verkeerd. Sentimenteel gedoe blijft je zodoende als kijker bespaard en de chaos en paniek wordt treffend neergezet op deze manier.

De scenes op het vliegveld en in het vliegtuig zijn echter zeker niet sterk. Je krijgt de karakters niet te kennen en de terroristen komen ook niet goed uit de verf. De rommelige regie met korte scenes en rondvliegende camera werkt in een Bourne film beter dan hier. Veel deed de film mij als kijker niet, behalve wanneer we de echte beelden zien van de crash in de toren.

Een erg indrukwekkende en meeslepende film. Je weet al hoe het gaat aflopen, maar toch hoop je dat iedereen het overleefd (op de terroristen na dan). De mensen die terugvechten tegen de de terroristen zijn echte helden. Ze weten dat ze het waarschijnlijk niet zullen overleven, maar door terug te vechten zorgen ze ervoor dat het vliegtuig zijn doel niet kan bereiken.

Camera werkt was helaas wat minder. Toch is het wel de een van beste films die ik heb gezien die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal.

Dikke 4

Aardige film over 9/11. Dat de cast bestaat uit (voor mij) louter onbekende gezichten, is op zich wel een meerwaarde. Het legt de nadruk daardoor wat meer op de inhoud. De film geeft een aardige weergave van hetgeen zich op 11 september 2001 heeft afgespeeld. Heel erg meeslepend wordt het niet, maar de film is op zich wel de moeite waard.

Bizar eigenlijk wat mensen elkaar aan kunnen doen.

Geweldig.

Tot nu toe absoluut de beste Greengrass die ik heb gezien. Zelden zo in spanning gezet tijdens een film. Het helpt er ook niet echt bepaald bij dat vliegen nu mijn grootste angst is. Deze film speelt daar dus op in, dat het alleen maar intenser maakt.

TV achtig gefilmd inderdaad, met wat standaard karakters, maar gelukkig duurt het niet al te lang voordat ze in het vliegtuig zitten. Daarna is de film ongekend intens en erg spannend. Iedereen acteert wel goed, vooral die terroristen zijn vrij geloofwaardig.

Een einde waar je je adem bij inhoud, ondanks je al weet wat er gaat gebeuren. Dat maakt het allemaal niet minder spannend en hoop je toch echt wel dat ze het overleven. Uiteindelijk maakt Greengrass wel een goede keuze. Topfilm! Een van mijn favorieten.

Zo! Hier was ik toch wel even van onder de indruk. In die zin eigenlijk een beetje een tv achtige film, snel gemonteerd, veel dialoog zonder bijvoorbeeld expliciet de gebeurtenissen van 9/11 te tonen, beelden die we allemaal wel kennen en deze invalshoek is best wel goed bedacht. Laten we eerlijk zijn, de helft van de film zit je naar vluchtleiders te kijken die oeverloos in hun headset lullen en naar groene puntjes op een scherm zitten te kijken. Ik bedoel, hou dat maar eens spannend en daar slaagt Greengrass prima in. Al die mensen die aan het werk zijn en proberen te bevatten wat er aan de hand is, wat er gebeurt en waar die vliegtuigen blijven. De schier onmogelijke frustratie en onmacht. En toch bijzonder goed gemonteerd met spanningsboog, en dan die rokende torens op de achtergrond en dan heel langzaam dat doorsijpelende besef. Het zal toch niet..?
Het geharrewar overigens van de militairen die zich de haren uit de kop trekken want wie moet beslissen wie opdracht geeft die toestellen neer te schieten? De president? De vice-president? Overigens beide niet bereikbaar.

Vervolgens gaat de film over naar United 93 waar de situatie escaleert. Wat mij betreft eigenlijk heel bescheiden en geplaatst zonder overdreven toestanden in beeld gebracht. Dit laatste deel en afloop duurt minder lang, wat mij betreft logisch is want hoe lang hou je dat interessant voor je de melodramatisch wordt?

Ander dingetje wat mij dan bijzonder intrigeert, de film duurt net zolang als dat het toestel opsteeg en neerstort. Opnieuw ook een erg knap aspect van de film.

De beste 9-11 film die ik heb gezien. Super knap gemaakt. Ook de docu van een uur bij de extra's is erg interessant.

Deze zeer trieste en angstwekkende gebeurtenissen zijn onderwerpen om interessante films over te maken, vreselijk wat er toen gebeurd is, je leeft enorm mee met de slachtoffers.

Maar United 93 vond ik een rommelige film die pas tegen het einde kon boeien.

Vooral het camerawerk was irritant, je kreeg het gevoel dat de cameraman constant achter iedereen en alles aanholde. Dat dit af en toe gebeurd om extra chaos te creëren snap ik, maar de hele film door ? Dat is teveel van het goede, ik werd er bij momenten duizelig van.

Ik ben niet zo van de complot theorieën maar dit hele verhaal lijkt mij klinkklare onzin.

Wat er echt gebeurd is zullen wij in onze tijd wellicht nooit horen.

Moet je voor de grap eens proberen als je vliegt dat je dan je oma gaat bellen.

Wedden dat je haar niet aan de lijn krijgt?

Dat kan goed kloppen, zou ik best raar vinden ook want mijn oma's zijn al jaren dood.

Zei ik toch?

Na 14 jaar heb ik deze aangrijpende film toch maar eens een tweede kijkbeurt gegeven. Ondanks dat het dus een eeuwigheid geleden is dat ik United 93 heb gezien, is de film altijd een beetje door mijn hoofd blijven spoken. Wat die mensen mee hebben gemaakt en hebben gedacht is ook 19 jaar na de aanslagen nog altijd vreselijk heftig. De aanslagen van 9/11 hebben altijd enorm geïntrigeerd. Afgrijselijk wat er is gebeurd, maar ook hoe het heeft kunnen gebeuren en vooral ook de onmenselijke dingen die er gebeurden. Wanhopige mensen die uit de torens sprongen om niet te verbranden, dappere mensen in dit vliegtuig die wisten dat ze gingen sterven, maar toch alles gaven om de aanslag te verijdelen. Ieder voor zich moet bepalen wat ze er van vinden, maar ik denk dat ik het qua wereldnieuws de belangrijkste dag na de periode van WO II vind. Er is een wereld van voor en na deze aanslagen.

Dat laatste merk je ook wel terug bij deze film, want het lijkt me volledig uitgesloten om na 9/11 nog zaken het vliegtuig in te smokkelen die deze terroristen mee kregen. Een bom, een mes? Hoe dan? Ik vroeg me dat echt af tijdens het kijken. Tegenwoordig voel ik me heel erg veilig in een vliegtuig. Regisseur Paul Greengrass is een man die geregeld vrij goede films aflevert, maar wel een eigen stijl heeft. Net als bij zijn Utoya-film 22 July kiest hij ervoor om het vooral bij feiten en een reconstructie te houden en laat hij de menselijke kant met emoties grotendeels weg. Dit heeft voor en nadelen. De film lijkt me behoorlijk accuraat en zonder het Hollywoodsausje voelt het ook niet misplaatst om dit 5 jaar na de aanslagen te verfilmen. Het is met veel klasse en respect voor de slachtoffers gedaan. Maar doordat de film wat afstandelijk is met het vertellen van het verhaal voel je als kijker ook die afstand en is zo'n emotionele ramp wel erg zakelijk gebracht. Pas in de laatste 20 minuten is er ruimte voor wat menselijkheid, met bijvoorbeeld de telefoontjes naar huis of het besef dat het einde nabij is. En dat vind ik toch wel de meest indrukwekkende stukken van de film. Ik zoek toch wat meer the human touch in zo'n verhaal, zonder dat het aangedikt had moeten worden.

En wat ik ook bij mijn tweede kijkbeurt wat ervaarde was dat de film ontzettend moeizaam op gang komt. Het eerste uur is gewoon geregeld vrij saai te noemen. We zien constant de mannen van de luchtverkeersleiding in hun consolecentrum, die aan een gewone dag beginnen en merken wat er gaande is. Dit duurt gewoon te lang, al is het wel weer indrukwekkend om te zien als zij gewoon tijdens hun dienst de WTC-torens geraakt zien worden. Ook dit brengt Greengrass gewoon zakelijk, zonder overdreven gekrijs. De film had misschien wel een half uurtje ingekort mogen worden in dat eerste uur en wat meer focus op United 93 in het restant. Eigenlijk wordt het daar pas in de slotfase heftig. Er is nog een beetje hoop dat ze de terroristen nog kunnen pakken, maar eigenlijk weten ze dat het zinloos is. Wel vroeg ik me af, het waren er niet al te veel. Hadden ze niet met een gerichte actie meer terroristen in een actie kunnen pakken om daarna meer tijd bij de cockpit te hebben? Al weet ik ook wel dat dit wel heel makkelijk praten van me is, zittend voor de tv naar dit te kijken met een colaatje en een bakje chips. De werkelijkheid was natuurlijk dat niemand daar dood wilde gaan en er een man met een bom en mes rond liep. Dat einde grijpt me nog wel steeds aan, echt vreselijk. De mensen die nog een poging hebben gewaagd zijn helden. Mooi dit deze rollen door onbekende acteurs zijn gespeeld, zodat de focus echt op de mensen is gebleven.

United 93 is nog altijd een film die je een keer gezien moet hebben, maar het had beter gekund. Ook het schokkerige camerawerk is niet helemaal mijn ding bij een film als deze, al snap ik het nut wel. Het geeft je wel het gevoel dat je er zelf middenin zit. Ik ga ook binnenkort maar eens de televisiefilm Flight 93 kijken, ook uit 2006. Benieuwd wat de verschillen zijn.

3,5* (was 4*)

Wat een enorm vervelende film. Veertig minuten lang zit je een 50 tal verschillende personen te aanschouwen die elkaar opbellen en spreken van een 'possible hijack'. Ik kon het op een gegeven moment niet meer aanhoren. Met de beste wil kun je niet alle personen en instanties uit elkaar houden die voorbij komen. Wat resulteert is mijn aandacht die overal heengaat, behalve naar waar die zou moeten zijn. Geef me dan maar Flight 93, wellicht besmeurd met het 'Hollywoodsausje' zoals benoemd, maar deze komt i.i.g. een stuk sneller to the point, is lekker kort en neemt je gelijk mee naar de angst in het vliegtuig: ook geen top film, maar wel doeltreffender.

Er is al veel neergepend over deze film en over de tragische gebeurtenissen op 9/11. United 93 is het enige vliegtuig dat geen extra slachtoffers heeft gemaakt dan diegene in het vliegtuig zelf. Deze soort van reconstructie gaf een sterk beeld weer van hoe het er mogelijks aan toe ging het laatste uur.

Ook de weergave op de begane grond werd sterk naar voren gebracht. Het was één en al chaos. Een kaping leek onwaarschijnlijk, laat staan 4 tegelijk. Wie weet wat er met dit vierde vliegtuig zou gebeurd zijn als er géén delay was bij vertrek en er geen nieuws van buitenaf was met wat er gebeurd is met het WTC. Waren de passagiers dan ook in opstand gekomen?

Prima film met een uitstekende regie en montage. De film bleef de hele tijd onderhoudend. De angst, de chaos, het ongeloof en machteloosheid kwamen goed naar voren. Flight 93 zag ik nog niet, moet ik ook maar eens meepikken.

En toch en toch en toch zijn er verhalen, theorie, die (be)wijzen ( naar) dat de Amerikaanse Overheid, Bush er zelf achter zat. Om verschillende redenen; Inval in irak, opvijzelen begroting defensie.. Op Youtube is een video, meerdere , waar te zien is dat VOOR het vliegtuig de Tower in vliegt er BENEDEN al ontploffingen zijn. waarom stort een flat in, als er een vliegtuig hoog de flat in vliegt?

Laten we (men) dat eens empirisch uitzoeken . Wedden dat de flat voor een groot gedeelte blijft staan?.

Bij het neerhalen van gebouwen/ flats, plaatst men altijd dynamiet ONDERAAN. Nooit HOOG...so whats yer point ?? Je ziet NET VOOR het invliegen van de Tower, EXPLOSIES rond de tweede , derde verdieping!!! Laag!!!Er zijn heel veel vraagtekens bij deze terroristische actie >>lees er maar over. Heel veel zaken kloppen niet. Dit is zo'n vies zaakje als de moord op JFK.

Waarschijnlijk heeft Bill Gates 5G chips geïmplementeerd in het navigatiesysteem van de vliegtuigen. Zover was die evil Bill destijds al. En de explosieven waren van Harvey Lee Oswald, die vanuit de gevangenis als geest alsnog materiaal kon leveren aan George W. Bush die natuurlijk dolgraag zijn eigen land op wilde blazen voor een paar vaatjes olie.

We zijn eruit!

ik zou wat minder snuiven als ik jou was....

Ik zeg helemaal nergens dat je gelijk of ongelijk hebt. Lees wat ik zeg. Ik heb geen interesse in jouw kijk hierop verder.

Veel van verwacht maar viel toch wat tegen. Heel de opbouw duurt voor mij veel te lang, is warrig en hoewel het chaos waarschijnlijk diende te tonen, stoorde me het vooral. Op het vliegtuig was het beter, hoewel soms gekozen wordt voor goedkope scènes (dat bidden ). Redelijk, maar had beter gekund.

Ik vond de film Flight 93 een stuk beter dan dit rommelige gedoe, voor de liefhebber.

Altijd lastig om films over dit onderwerp te bekijken. Enerzijds ben ik er gemakkelijk door geboeid, maar het is allesbehalve prettig om te zien natuurlijk. Met het verhaal over dit vliegtuig was ik eigenlijk helemaal niet zo bekend, dus dat maakte me wel nieuwsgierig. Paul Greengrass is natuurlijk vooral bekend vanwege de Bourne-films, maar ik was ook erg onder de indruk van Bloody Sunday en Captain Philips. Genoeg redenen om me toch maar eens aan United 93 te wagen.

Laat ik vooropstellen: de film is zeker de moeite van het bekijken waard. Met name de tweede helft is bij vlagen behoorlijk intens. De kaping wordt behoorlijk overtuigend in beeld gebracht; dusdanig dat het lijkt alsof je naar een daadwerkelijke registratie zit te kijken. Wat dat betreft zit er een voordeel aan het feit dat de film zich niet zozeer focust op één of enkele personages in het bijzonder (op de terroristen zelf na), want dat maakt dat het authentiek overkomt. Wanneer je naar een daadwerkelijke registratie zou kijken zou je immers ook niet met name zitten mee te leven met één persoon, maar met de complete groep passagiers. Het sterke acteerwerk van iedereen aan boord draagt ook bij aan dat realistische gevoel. Erg sterk!

Toch kan ik niet zeggen dat ik alleen maar onder de indruk was. Sterker nog, de eerste helft, waarin we vooral kijken naar de luchtverkeersleiding die de chaos van 11 september 2001 voor de kiezen krijgt, wist mij niet zo te boeien. Ik wil niet zeggen dat die drukte en onrust niet goed worden overgebracht, maar uiteindelijk zit je toch vooral te kijken naar een hoop mannen die achter hun schermen zitten en dingen roepen. Nogmaals: begrijpelijk dat het zo gegaan is - en veel respect voor de betrokkenen in kwestie - maar ik moest me op den duur wel door dat gedeelte heen worstelen.

Uiteindelijk geeft het niet echt, want de film herpakt zich op imponerende wijze, greep mijn aandacht en liet me vervolgens tot het einde op het puntje van mijn stoel zitten. Dit is ook absoluut zo'n film waar je aan het einde even blijft zitten om te verwerken wat je zojuist gezien hebt. Het drukke camerawerk is misschien niet altijd even geslaagd, maar tijdens die laatste scènes is het perfect. De worsteling in de cockpit en het neerstorten worden afschuwelijk goed en pakkend in beeld gebracht.

Naar mijn mening is United 93 als geheel niet feilloos, maar dat dit een must-see is onder de 9/11 films staat wat mij betreft buiten kijf.

3,5*

Zo is het toch gegaan in het commandocentrum logisch dat het dan in de film zit.

Bedankt voor deze nuttige toevoeging. Welkom op het forum.

11 september 2001, late namiddag in België. Het moment dat ik hoorde dat een vliegtuig tegen het WTC was gebotst, staat me nog helder voor de geest. Op de werkvloer met collega’s samentroepen voor een computerscherm om wat info op te vangen van een nieuwssite, ons afvragen : is dit een ongeval ? Had de piloot een hartaanval ? Maar verstomming en verbazing sloeg snel om naar verschrikking toen we hoorden dat een tweede vliegtuig ook in het WTC was gevlogen. Een uur later snelde ik naar een vriend om daar gans de avond te kijken naar de – nu legendarische – beelden. Tegelijkertijd besef ik nu ook dat de nieuwe generatie (mensen van ongeveer 28 jaar en jonger) die gebeurtenis niet meer bewust heeft meegemaakt. Voor hen is dit geschiedenis. Voor ons een verleden. En de oorlog in Oekraïne heeft ons geleerd wat er gebeurd als we de geschiedenis (Koude oorlog, Val van de Berlijnse muur) vergeten.

Het is dan ook met dit gevoel dat ik de DVD in de speler steek en meteen komen de rillingen opnieuw boven. Op het menu van de DVD - dus nog voor de film is gestart - komen de namen tevoorschijn van de mensen die zijn omgekomen. Het einde staat vast, er is geen ontkomen aan en zo begin ik aan de film met dit in mijn achterhoofd en ondersteunt door de volgens mij perfecte dreigende score van John Powell. Dit wordt geen gemakkelijke rit voor mij.

De film United 93 werd geschreven en geregisseerd door Paul Greengrass. Op het eerste zicht een vreemde keuze want dit is de man die ons actie spektakels als de Bourne films bracht. Maar dieper graven in zijn CV zien we ook het knappe Bloody Sunday of 22 july staan. Greengrass wil ook historische dramatische gebeurtenissen vast leggen. Hij doet dat met een respect voor de betrokkenen. Geen vedetten of zelfs bekende namen in de cast, sommigen in de verkeerstoren spelen zichzelf, piloten waren ook werkelijke piloten en geen acteurs. Er is ook geen verhaallijntje van een individu die een trauma moet overwinnen en geen analyse van de terroristen of hun geloof. Gewoon een sobere registratie van die dag (detail : de film duurt even lang als de werkelijke vlucht van UA 93) waar dus het eerste gedeelte het inchecken, de vertraging om op te stijgen en het eerste deel van de vlucht. Ondertussen snijdt Greengrass weg naar de verschillende controle torens die langzaam door een waas van onduidelijke signalen (waar is dat vliegtuig ?) ontdekken wat er aan het gebeuren is. Tweede deel focust dan op de situatie in het vliegtuig. Opgebouwd als een semi docu, de camera op de huid van de personages, veel handcamera om de verwarring en chaos te evoceren. montage van de verschillende locaties, soms in snel tempo om chaos en desoriënteren opnieuw te laten voelen. Dus enkel een neutrale overdacht van die dag ? Hm, volgens mij smokkelt Greengrass hier toch een kritiek naar vooral het militaire apparaat van de USA. Hij toont opvallende veel scenes in die militaire controle kamer (Noordoost luchtverdedigingscommando Rome/New York) waar de machteloosheid en chaos troef is. Er is niemand te bereiken die kan beslissen, beslissingen worden uitgesteld (ze kregen geen toelating om eerst te vliegen boven Manhattan en dan geen toelating om te schieten bv) en vliegtuigen vlogen de verkeerde kant op. Met als kers op de taart op het einde, in de epiloog tekst nog even vermelden dat 'militair commando werd pas verwittigd van de kaping 4 minuten na de crash. De jets waren 100 mijlen er vandaan'. Het falen van één van de grootste militaire machten op aarde (volgens Greengrass).

Tussen de beslissing om de kapers aan te vallen en de feitelijke daad is er nog wat tijd voorbijgegaan. Je moet de moed in jezelf vinden om dit te doen, dit gaat niet vanzelf. Dat dit een ode is aan de moed van gewone burgers, is juist maar dit staat niet gelijk aan een happy end. Voor mij is dit hoop dat wanneer leiders en instituten falen de burger de verantwoordelijkheid opneemt om te doen wat er moet gedaan worden. Nee, geen happy end. Het vliegtuig crasht. Geen overlevenden.

Voor ons was het toen onmiddellijk duidelijk dat de wereld plots was veranderd. Ons veiligheidsgevoel was beetje bij beetje aan het wegkwijnen, onze vrijheid werd bedreigd (zie de poster met een stuk van het vrijheidsbeeld op de voorgrond), de samenleving kwam terecht in paranoia, onverdraagzaamheid en extremisme maakte opmars. Nog steeds maken we aanslagen mee (bv de aanslag op Salman Rusdie) die misschien alweer vergeten zijn want ja, energie kosten en onze portefeuille dat is toch belangrijker. Maar misschien daarom deze herinnering aan 9/11 want we mogen niet vergeten dat als het bergafwaarts gaat met de samenleving, als onverdraagzaamheid de bovenhand krijgt dat wij vroeg of laat ook de gevolgen zullen dragen

“Hi, Mom, it's me. I'm on the plane that's been hijacked. I'm just calling to tell you that I love you, and goodbye. This really kind woman handed me the phone and she said to call you.”

Zoals ik bij mijn eerdere mening van gisteren ook al aangaf vind ik het altijd heel erg interessant om films te kijken die een bepaald onderwerp bevatten van een gebeurtenis op die dag. Elf september is natuurlijk een wereldbekende gebeurtenis waar ik zelf niks meer van herinner maar, waar ik wel enige tijd mij in had verdiept. Er zijn vele films over de twin towers gemaakt maar, ik heb nog nooit een film gezien van de andere gebeurtenissen, en zo kwam eigenlijk heel snel deze ‘United 93’ bij mij op. Een film waar de gebeurtenissen met de twee torens natuurlijk ook veel aanwezig waren maar, waar een ander gekaapt vliegtuig wordt behandeld die eigenlijk op het witte huis af ging.

Ik moet zeggen dat ik persoonlijk met best veel interesse naar de film keek, ik had echt gehoopt op een ander inzicht van deze tragische dag en wat er nou met dat vliegtuig is gebeurd. Ik heb mezelf namelijk nooit echt heel erg verdiept in de andere twee vliegtuigen wat, wellicht niet heel netjes is maar waarvan ik er wel achter gekomen ben dat men die misschien niet héél belangrijk hebben gevonden, althans het waren genoeg mensenlevens.

De film begint vrij interessant, waar wee een inzage hebben van de vier terroristen die zich voorbereiden om naar het vliegveld te vertrekken, en daarna gaan we eigenlijk gelijk door tot actie. Alleen kiest ‘Greengrass’ voor veel opties om deze aanslagen in één gehele film te krijgen met als middelpunt vlucht ‘93’. Hierdoor worden we eigenlijk door de film heen geloosd met alle tragische momenten die zich die dag hebben afgespeeld, wat ervoor zorgde dat de film geen overdreven Hollywood achtige heldendaad film te zien krijgen met veel macho gedrag nee, ‘Greengrass’ blijft respectvol, met een waardigheid voor alle mensen die deze dag slachtoffer zijn geworden en eigenlijk de zwakte van de daders in beeld te brengen. Maar, ook een bepaalde sneer naar het nalaten van het land, wellicht is er erg slecht ingegrepen? Goed dat is een discussie waar ik me verder ook niet mee wil mengen.

Voor de rest vloog de film voorbij, aangezien ‘Greengrass’ toch meerdere en verschillende gebeurtenissen gebruikt blijf je eigenlijk constant in beweging met de film. Ik las in het bericht onder mij dat de film net zo lang duurt als de vlucht heeft geduurd, dat is een prachtig detail maar, ook triest en best eng om je dat te beseffen. Goede film, met een tragisch einde. Ik wil er ook niet veel meer woorden over kwijt, ik denk dat iedereen zichzelf wel kan beseffen wat er in deze film gebeurt.

Sterke film uiteraard gebaseerd op ware feiten. Ik vond het een film zonder onnodig effectbejag of overdrijvingen zoals je regelmatig ziet in dit soort Amerikaanse films. Ik bedoel overdreven patriottisme, bezorgde vrouw en kinderen thuis terwijl de helden hun werk doen etc. Het moment dat zowel kapers als passagiers aan het bidden zijn stemt toch tot nadenken.

Deze 'film' had ik nooit helemaal gezien vanaf het begin. Mijn punt van 3,5 blijft echter wel staan. Goed dat ze deze film hebben opgebouwd in 2 delen. De regiekamer en het gekaapte 4e vliegtuig. Dat alles heel chaotisch zou verlopen vind ik gans normaal. Het geeft best wel een apocalyptisch gevoel. Dat had ik thuis ook toen WTC werd aangevallen. Blijft een indrukwekkende film die je in werkelijkheid echt nooit wil meemaken! RIP.