Black Snake Moan (2006)

Dit is weer een erg fijne film. Brewer begint op deze manier toch één van mijn huidige favorieten te worden. Het is allemaal iets minder dan Hustle & Flow naar mijn smaak (vooral wat betreft het verhaal), maar hij geeft weer een lekkere gritty sfeer van de zelfkant, ditmaal een hele andere setting dan Hustle & Flow, maar toch ook weer veel parallellen.

Muzikaal en visueel alweer erg goed.

Dikke 3,5 half voorlopig.

Vond de film helaas een tikkeltje braver dan ik verwacht had, maar de broeierige setting en het acteerwerk (vond Timberlake ook prima) maken dit toch na Hustle & Flow toch wederom een fijn filmpje van meneer Brewer, benieuwd naar toekomstig werk

De Blues

Brewer is duidelijk een muziek man. En hier maakt die een film over de blues met stijl. Heerlijk broeierig sfeertje begeleid door de blues. Het is niet een film die een verhaal heeft waar je dagen over zult napraten. Maar het is een sfeerfilm, je moet de blues voelen in deze film en dat lukt Brewer behoorlijk. En hij laat Samuel weer eens goed acteren na toch wel een behoorlijke hoop poep de laatste tijd. Einde is wat bravig maar stoorde me erg weinig, vond het wel passen eigenlijk.

4 sterren, Ga ik zeker nog een keer kijken om een veel te warme zomernacht.

Aangename verassing deze Black Snake Moan. Brewer brengt het leven in de Mississippi delta met een ruig, broeierig en zweterig sfeertje. Opgezweept door de donkere bluestonen weet Ricci de temperatuur tot boven het kookpunt te laten stijgen.

Muziek speelt weer een prominente rol in deze film, het gaat deze keer om de blues. De muziek van de zwarte afrikaanse slaven, ooit ontstaan uit gospels waarin de misère van alledag wordt bezongen. Zo wordt er troost en hoop en kracht geput uit de muziek. Ik vind het dus niet zo vreemd dat de film ook doorspekt is met een religieus tintje. Dat hoort bij de muziek, bij de personages en de thematiek van de film. Dit is hun leven, een moeilijk leven maar ook een leven dat nieuwe kansen biedt. Ik vond het happy-end ook best wel passend eigenlijk, uiteindelijk gaat het toch om hoop, geloof en liefde en de nieuwe start aan het eind maakt de cirkel mooi rond.

De acteurs krijgen flink de ruimte in dit, met een snufje amerikaanse folklore en met een art-house tempo opgeserveerde, drama. Vooral Jackson en Ricci maken daar goed gebruik van en spelen vol overgave. Maar eerlijk is eerlijk, ook Timberlake wist mij best te verassen door een helemaal niet onaardige prestatie neer te zetten. En voor de critici onder ons wil ik nog even in herinnering roepen dat Mark Wahlberg (oa The Departed, Three Kings) zijn carrière ooit begon als "Marky Mark and the Funky Bunch" en als onderbroekenshower voor KC. Het kan verkeren... om maar bij het thema van de film te blijven

"Everything is hotter down south", kopt de (overigens erg gave) filmposter en met het beeld van Ricci in cowboylaarzen en verder niet veel meer om het lijf heupwiegend over een stoffige landweg lijkt dat aardig te kloppen. Brewer is er een om in de gate te gaan houden de komende jaren. 4*

Black Snake Moan is nogal een zwalkende film, die gelukkig uiteindelijk toch nog bevredigt. Dit komt overigens niet alleen doordat Ricci gedurende de halve film in haar blote kont staat. Sterke rol van Ricci trouwens, met Jackson heb je wel eens van die rollen waar je denkt dat je toch vooral naar Jackson zelf aan het kijken bent; soms stoort het, soms niet, maar hier wel enigzins. Timberlake daarentegen verraste me weer; mooie kleine rol, breekbaar vooral. Erg mooi en kijk uit naar ander werk van hem. Het geheel zwalkt echter nogal door enkele zijverhaallijntjes waar niet echt iets mee gedaan wordt en een nogal braaf einde, waar ik een licht nare nasmaak van kreeg...

3*

Verassende film. De filmposter en het begin van de film doen anders vermoeden, maar gaanderweg ontwikkelde de film zich tot een waardig plaatje. Positieve wending. Jackson als een blueslegende blijft me nog steeds wat dubieus voorkomen, maar al met al goed geacteerd.

De sfeer ontwikkelde zich, zoals soom hierboven beschreef, van rauw subtiel naar sympathiek, aangenaam.

De film begon voor mij op 1,5 en eindigt op 3,0*.

Laat ik voorop stellen dat ik na het kijken kan concluderen dat dit niet mijn favoriete soort film is. Een drama film (als genre dus haha) met muziekale elementen.

Maar de film heeft me alles bij elkaar genomen wel vermaakt. Het verhaal staat hierboven beschreven en dat was het ook wel. Er gebeurde niet geweldig veel. Maar het acteerwerk, zeker van Samuel L. Jackson voorop, was prima.

Christina Ricci is overigens wel een erg mooie dame.

3,5*

Vond alleen Christina Ricci leuk in deze film. Hoogtepunt vond ik dan toen zij aan de ketting de veel jongere klusjesman verkracht

De rest van de film vond ik maar saai. Samuel L. Jackson vind ik normaal prima in films maar hier vond ik hem niet geweldig. Vooral toen hij begon te zingen en gitaar te spelen. Justin Timberlake vond ik totaal overbodig in deze film want hij acteerde als een zak hooi.

Aardige film, maar daar blijft het dan ook bij.
Het verhaal zat redelijk goed in elkaar en Jackson speelt zijn rol als gelovige met verve. Ricci speelde ook heel aardig, maar dan vooral wanneer ze dr mond hield. Op het moment dat zij sprak vond ik de film op de een of andere manier toch iets inkakken, alsof er wat pit miste.
Timberlake vond ik in het begin niet storend maar bij de eindscene, waarbij hij begint te hyperventileren, vond ik dat hij zwak acteerde.

Groot pluspunt: de geweldige muziek.

'Black Snake Moan' begint als een spannend psychologisch portret in een interessante setting (verpauperd en gemarginaliseerd). Waar moet het heen met het ontwrichte karakter van Christina Ricci?

In Hollywood hebben ze echter de verkeerde keuzes gemaakt: vanaf het Bijbelse gedoe (Samuel L. Jackson werd duidelijk analoog gecast naar zijn preken in 'Pulp Fiction') verliest Brewer scherpte, en uiteindelijk drijft de film op een gigantische contradictie: de God-minnende Lazarus die zich overgeeft aan de goddeloze blues in een exotische r&b-club, de pastoor van het ene moment op het andere niet meer meedoet, etc.

Is het goed dat in Hollywood ook "serieuzere" scripts ingang vinden? Zeker, maar de finale bewijst dat het publiek nog steeds krijgt wat het wil. Echt irriteren doet 'Black Snake Moan' immers alleen maar het laatste kwartier, al begint het na een uurtje al fout te lopen - de concessie aan het publiek mag duidelijk zijn. Eind goed al goed? Niet dus.
2,5*

Heerlijke Ricci en Jackson levert een redelijke prestatie. Jusin is om te janken en het scenario heeft een storende moraal waardoor ik de film geen hoge beoordeling kan geven.

Onderhoudend drama, dat ondanks de ietwat rauwe sfeer behoorlijk braaf uit de verf komt. Ook voelt de film soms wat onevenwichtig aan met een iets te happy end. Zeker niet slecht, maar ook de acteerprestaties van Timberlake zijn niet om over naar huis te schrijven. Ricci en Jackson daarentegen zijn uitstekend en geven het verhaal kleur.

Redelijk.

Ik hou van blues, moet ik toegeven. Ik hou van mannen die met een hese stem hun verdronken verdriet in mijn oor hijgen. En een beetje feeling met wat blues is en waar blues voor staat s wel nodig om deze film ten volle te apprecieren.

De film begint met een seksscene tussen Rae (Ricci) en (Ronnie) Timberlake. Als vervoglens Ronnie op legerdienst vertrekt, zien we een eerste paniekuitbarsting van Rae. Hijgen, krabben, schreeuwen. We leren Rae verder kennen als een nymfomane slet, zonder veel moraal. Als ze Ronnie probeert te vergeten door onooglijk veel drugs te nemen, loopt het fout af en belandt ze met een gebroken neus langs de kant van de weg.

Hier komt Lazarus (Samuel L. Jackson ) op de proppen. In de inleiding kregen we al te zien dat ook hij zijn portie pijn moet verdragen. Zijn vrouw is er, zeer bluese-esk, vandoor met een ander. Hij vindt Rae en besluit, na een hoop getwijfel, haar te genezen van haar ‘ziekte’. Of zoals hij het zegt: “I ain't gonn' be moved on this. Right or wrong, you gonn' mind me. Like Jesus Christ said, "Imma suffa' you. IMMA SUFFA' YOU!" Get yo ass back in my house!”

Wat volgt is Rae’s opsluiting en beetje bij beetje wordt ze gelouterd. Ondertussen komt ook Ronnie terug en ontdekken we de reden achter Rae’s nymfomane gedrag.

Dit alels wordt in en uitgeleid door

Het grootste struikelblok bij de critici lijkt een filterdun verhaal lijn en een onaavaardbare moraallijn te zijn. Over die moraal kan ik kort zijn: Dat kan geen weldenkend mens schelen. Een film is entertainment, geen pedagoog. Verder wordt er veel minder aan verheerlijking van geweld en drugs gedaan dan in een tarantino.

Dat filterdun verhaal, dat begrijp ik. Het verhaal heeft inderdaad niet veel om handen. Maar dit wordt makkelijk goedgemaakt door de verschillende thema’s die mooi in elkaar overlopen. (Lazarus’ pijn en genezing, Rae’s angst, Ronnies angst,...) het interessante sfeerbeeld en de personagevorming. Ik had meer dan genoeg aan een verfilming van een willekeurig Mississipi-blues lied.Een voorbeeldje hiervan is het kleine glansrolletje voor rapper David Banner als Theronne, de booty call van Rae. Veel meer dan wat vuilbekken doet hij niet, maar hij past daarmee perfect in een geloofwaardige context.

Ik hou van de blues, en dat gaat verder dan de muziek. Ik vrees dat er nergens nog zo’n zuiders dorp bestaat. Mocht het wel zo zijn, y’all mothafuckers can find my coochie over there. Ik stoorde me niet eens aan Justin Timberlake. Ik vrees dat ik diep vanbinnen, moet toegeven dat hij niet zo verschrikkelijk acteert als de haute culture ons wil doen geloven. .

Kijk deze film voor Jacksons teruglopende haarlijn, ricci’s lichaam, de muziek en als sociale dierentuin, en ik beloof je een spektakel.

Sterke rollen van Jackson en Ricci, een lekker sfeertje, visueel best oké, maar vond het voor de rest niet echt bijzonder eigenlijk. Het begint erg interessant, met een paar sterke scénes, maar het zakt naar het einde toe allemaal steeds een beetje meer in.

Op een gegeven moment kon het verhaaltje me niet echt meer boeien eigenlijk. De muziek is goed, vooral de scéne met Jackson in het café, maar dan vond ik het té brave happy-end teleurstellend en niet passend. Toch best leuk om eens gezien te hebben.

Goede film waarin Samuel L. Jackson en Ricci het goed doen.

Ik had het idee dat de heropvoeding een beetje te snel ging en de film te lang in de ziekte en naweeen van de drugs bleef hangen.

Geweldig stuk dat jackson de blues speelt voor Ricci terwijl het gaat onweren. Dat was gewoon subliem gedaan.

Het einde van de film was jammer. Had gedacht dat de confrontatie het einde was maar de film ging door wat de sfeer een beetje verpeste.

maar het blijft een zeer goede film die voor herhaling vatbaar is. al was het maar voor de muziek

Een heel apart verhaal die heel erg goed verfilmd is. De film wordt eigenlijk vooral gedragen door het zeer sterke acteerwerk van zowel Jackson als Ricci. Het is hartverwarmend om te zien hoe de band tussen de twee groeit. Het verhaal zelf vind ik wat dunnetjes maar door het sterke acteren stoorde mij dat niet. Leuk dat Samuel L Jackson zelf zong. Het einde vond ik ook een beetje zwakjes. Het had van mij wel wat indringender gemogen. Maar toch is dit wel een film die bij je blijft hangen.

Een goede dramafilm...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteur Samuel L. Jackson speelt goed...

Prima HD kwaliteit breedbeeld....

Prima achtergrond geluid/muziek (Dolby Digital)...

Smullen...

Deze film kent zo'n fijn, broeierig Louisiana achtig sfeertje. Zo'n veel te warme, uitgedroogde leefomgeving met dorre gewassen en zanderige wegen. Iedereen lijkt ook constant plakkerig van het zweet en schone kleren zijn ook een zeldzaamheid in het stoffige, zweterige straatbeeld. Leg alsjeblieft een waterpark aan denk je dan. De Pick-up truck is lokaal veruit het meest verkochte model en de moeizaam ronkende Coca Cola automaat bij het ogenschijnlijk verlaten tankstation oogt altijd alsof ie al minstens 30 jaar in de stoffige zon staat te branden, maar laat je verrassend genoeg nooit in de steek. Voeg daarbij zo'n lokale bar waar steevast een Rebel vlag aan de muur pronkt en je bevind je geheid in één van de zuidelijke staten van Amerika. Op dat gebied deed de sfeer me wel wat denken aan bijvoorbeeld U Turn.

Qua verhaal is dit ook een originele prent die geen moment verveeld. Ook het puike werk van Jackson verdiend weer een pluim, maar het was toch bovenal Christina Ricci die mij met haar rol enorm heeft weten te verrassen. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik bij de aftiteling pas door had dat zij het was. Tijdens de film herkende ik wel soms haar ogen maar dat zij het ook werkelijk was had ik niet gedacht. Staat haar toch wel akelig goed zo'n naïef, trashy & slutty personage

Ook de soundtrack zit tegen het fenomenale aan. In het begin hoorde ik meteen al The Black Keys en eigenlijk heb je me dan al. Een beter passende soundtrack voor deze film is vrijwel ondenkbaar.

Tsja, heb je zin in een bluesy, broeierige, originele & sexy prent dan word je hiermee op je wenken bediend.

Bovengemiddeld goed. Voor nu alvast 4,0*

Interessant en muzikaal drama gedragen door twee heerlijke acteerprestaties van L. Jackson en Ricci. Van eerstgenoemde wisten we natuurlijk al hoe goed hij was, Christina Ricci blies mij omver met haar performance. Wat een rol zeg! Ze heeft haar uiterlijk natuurlijk niet tegen, maar dit was echt goed.

Black Snake Moan zuigt je binnen no-time in het broeierige Tennessee en alsof dat al niet genoeg is voor een heerlijk warm sfeertje gooit Brewer er nog eens een fijne soundtrack tegenaan waardoor het zelfs voor de tv zweten geblazen is. En na een erg sterk eerste half uur lijkt het niet meer mis te kunnen gaan. Toch gaat het vanaf het moment dat de hoofdpersonen bij elkaar komen iets minder. De verlossing cq genezing waar de film om draait had wel wat beter uitgewerkt mogen worden. Er wordt wel degelijk geprobeerd om diep te gaan, dit lukt echter niet helemaal. En het einde is dan eigenlijk ook net wat te zoet.

Toch is de setting al zó fijn, en de Blues zó lekker (in Jackson blijkt overigens een prima Blues zanger te schuilen) dat dit een heel fijn filmpje genoemd mag worden.

3,5*

Opnieuw bekeken, en voor de muziek alleen al is hij het zeker waard, maar blijf het scenario zwak vinden.

Ik weet niet meer welke blueslegende het zei, maar ik heb ooit een uitspraak gelezen dat God de man en de vrouw schiep, en daarmee ook de blues.

Deze film doet in ieder geval de blues eer aan. De muziek is erg fijn, en tot mijn verrassing kan Samuel L. Jackson ook zingen en spelen. Het plot mag niet heel veel om het lijf hebben, het kijkt allemaal wel prettig weg, en mede dankzij de muziek is het geheel erg sfeervol. Verder prima acteerwerk van Ricci en Jackson, en Timberlake valt ook honderd procent mee.

De uitwerking kan een film als deze maken of kraken. In dit geval helpt de sterke broeierige sfeer enorm. 3*.

Toch iets anders.

Keek deze film voornamelijk vanwege het absurde concept en de verwachtingen van een Grindhouse-achtige film. Zeker de poster doet wat vermoeden dat je naar zo'n type film gaat kijken. Uiteindelijk veel het best mee op dat gebied en kregen we een veel humanere film.

Jammer dat het daarmee wel een minder leuke film is geworden. Je kan me wel wakker maken voor een gek verhaal maar als ik had geweten dat van het vastketenen maar ongeveer 30-45 minuten van sprake was dan had ik wel twee keer nagedacht voordat ik de film opnam. Het is wel jammer eigenlijk, dat is nu juist waar de film op kan scoren.

Acteerwerk is in ieder geval bovengemiddeld. Jackson kan dit ondertussen wel met zijn ogen dicht. Het blijft een goed acteur. Schrok ook best van Ricci. Dit lijkt me nu niet meteen het type rol dat ze normaal speelt gezien haar onschuldige uitstraling. Maar ze doet het in ieder geval met verve.

Uiteindelijk duurt de film vooral te lang. De regie mist wat pit. Wat nudity hier en daar om nog wat spierballen achter de regie te laten zien maar ook dat blijft tamelijk braaf. Het geweld is ook niks om over naar huis te schrijven. Die 16+ is dan ook redelijk misleidend. Verwacht beslist geen gewelddadige wegkijker.

Het drama is degelijk. Het is alleen te standaard. Want ondanks dat het concept nog wel origineel is blijven de drama elementen te braaf en daarmee te onopvallend. De drama zelf had ook wel wat degelijker uitgewerkt kunnen worden. Iets meer focus en minder focus op andere bijzaken die er uiteindelijk niet veel toedoen.

Het is niet slecht, maar duurt toch echt te lang en de regie zingt nog een toontje te laag. Dit soort concepten hebben wat viezigheid nodig, en dit ziet er te schoon uit.

Film die op voorhand een semi flauwe bedoening lijkt met een onwaarschijnlijk duo, maar zich toch ontwikkelt tot een film met inhoud rond trauma, verwerking en liefde voor de medemens.

Zonder een hele preek op te steken over de vluchtige contacten van deze tijd, de afstand tussen mensen en veelal het fysieke contact te verwarren met emotionele binding, zijn de problemen rond Rae net zo schrijnend als symptomatisch. Een probleem wiens oorzaak veel eerder gezocht moet worden. De problemen lijken echter de pan uit te rijzen tot ze gevonden worden door Lazurus, iemand wiens leven ook niet de wind mee heeft, die uitermate kort door de bocht kan zijn, maar ook verzorgend.

Wat eerst een humoristische gimmick lijkt, een halfnaakte sexverslaafde blondine aan de radiator geketend, verandert, na de introductie van de al behoorlijk oude term 'Black Snake Moan', de film toch in een serieuzer stuk over trauma en verwerking. Dwangmatige handelingen en verlossing zijn ook herkenbare elementen en vooral het tegenkomen van een medemens die herkent, hulp biedt, aanhoudt en ouderwetse naastenliefde toont zonder eigenbelang, maakt deze film tot veel meer dan de kolderieke trailer doet vermoeden.

Blake Snake Moan is daarmee een uitermate interessante, boeiende en humoristische film te noemen. Timberlake voegt op zijn beurt niets toe maar de muziek maakt daar tegen weer heel veel goed.

De titel Black Snake Moan is ontleend aan een bluesnummer van Blind Lemon Jefferson. Een nummer dat is doorzeefd met seksuele toespelingen. Een tekst als: „Black snake crawlin' in my room / And some pretty mama had better come and get this black snake soon" spreekt expliciete boekdelen. In de film wordt het thema van de zinnelijkheid succesvol vorm gegeven door Christina Ricci in haar rol van Rae. Een white trash girl met een probleem dat nymfomanie wordt genoemd. De streng gelovige Lazarus (Samuel L. Jackson) kruist toevallig haar pad en besluit in haar slonzige leefwijze wat waardigheid te injecteren.

Vanuit deze constellatie ontspint zich een boeiend drama dat zich met verlossing, zelfontplooiing en zelfinzicht bezig houdt. Een verhaal waarin de cultuur van Mississippi voor een heerlijke achtergrond zorgt. De sterke religieuze grondtonen die overal in doorklinken, het simpele landleven en natuurlijk de Blues.

In de film bestaat de score uit fijne bluesmuziek. In een paar nummers speelt Jackson een aardig stukje bluesgitaar mee. Het schijnt dat Jackson een half jaar lang elke dag intensief op de gitaar heeft geoefend om een aantal blues riffs onder de knie te krijgen. Met succes. Het klinkt goed.

Ricci speelt geen gitaar, maar valt op met geweldig acteerwerk. Ze voorziet haar personage van een enorme lading energie die haar in staat stelt om een onuitstaanbaar lid van de white trash gemeenschap uit te beelden. Een drugsgebruikende nymfomane, die zichzelf verkwanselt en door mannen als oud vuil wordt behandeld. De botsing tussen haar wereld en die van Lazarus is een heftige.

Black Snake Moan is een realistisch verhaal over de omgang met verantwoordelijkheid en onverantwoordelijkheid. Aan het eind verliest de film iets van zijn realistische gehalte als het verhaal een weeïge weg inslaat die het heerlijke melancholieke bluesgevoel dat de film meestentijds oproept, geheel wegvaagt en de kijker uitnodigt mee te gaan in zoetige contemplatie. Nee, dat laatste kwartiertje voelde goedkoop en niet goed aan.