Marie Antoinette (2006)

Ik vond 't een ontzettend sterke film. Een terugkerend thema van Sofia Coppola lijkt eenzaamheid, afzondering en het 'er niet bij passen/horen' te zijn. Waar dat in de Virgin Suicides naar boven kwam doordat de ouders hun dochters geen kind/puber lieten zijn en in Lost in Translation ontstond door de Amerikaanse hoofdpersonen in het overweldigende Tokio met een overduidelijk andere cultuur te plaatsen, komt de afzondering hier zowel in het begin (Marie Antoinette die opeens in een hele formele wereld terecht komt) en op het eind (de vervreemding van het Franse volk, voorzover daar al een band mee was) het best tot haar recht. Maar eigenlijk spelen dergelijke thema's de hele film een rol (bijvoorbeeld Marie Antoinette en Louis XVI die eigenlijk geen band met elkaar hebben (die anti-spanning vond ik overigens heel erg sterk aanwezig tussen die twee, goed geacteerd), vooral de bedscenes vond ik knap en eigenlijk hylarisch en de minnares van de Louis XV die door niemand geaccepteerd wordt). Knap om te zien hoe dergelijke thema's door de film vervlochten zijn.

Wat ik erg sterk aan de film vond, is dat deze in zekere zin in het verlengde van Lost in Translation lag, maar er tegelijkertijd mijlenver vandaan staat. Wat Lost in Translation wat mij betreft fantastisch en fascinerend maakt, is het ongelooflijk subtiele in die film. Ik zag 'm voor het eerst met drie andere mensen, waarvan er twee de film "waardeloos" vonden, omdat "er niets in gebeurt". Dat kan ik me goed voorstellen: als je niets met dat soort subtiliteiten hebt, is het ongelooflijk moeilijk de film uit te zitten, lijkt me. Ik hou er van en vond 'm dan ook fantastisch.
Wat heeft dat met Marie Antoinette te maken? Nou: die subtiliteit is ook hier aanwezig (daarin ligt deze film in het verlengde van Lost in Translation), zie bijvoorbeeld de wantrouwende blikken die Marie Antoinette onder andere van haar toekomstige schoonzus toegeworpen krijgt als ze net aankomt, de liefde van Marie Antoinette voor die andere kerel (waarvan ik de naam kwijt ben), de eenzaamheid die ze voelt als ze net in Versailles aankomt, de dood van Louis XV, de dood van de moeder van Marie Antoinette, misschien zelfs dat Marie Antoinette in het begin van haar eigen hondje wordt 'beroofd', het had allemaal breder uitgemeten kunnen worden en dat gebeurt in het gros van de gevallen ook in Hollywoodfilms, zeker in kostuumdrama's. De zogenaamde romantische stortvloed aan nonsens binnen dit genre is normaal gesproken zo groot, dat ik al snel afhaak, maar dat is hierbij godzijdank niet het geval. Alleen daarvoor verdient Sofia Coppola wat mij betreft alle lof.

Maar die subtiliteit die ik in de film zie, speelt zich af in het meest pompeuze en hedonistische decor dat maar mogelijk is: het paleis in Versailles, vlak voor de Franse Revolutie. En daar ligt het verschil met Lost in Translation, wat zich voor een groot gedeelte in dat suffe hotel afspeelt. Als het bij Lost in Translation bont wordt (de avonden uit in Tokio), dan is het ook wel wat pompeus, maar het verschil is dan dat de hoofdpersonen zich daarin totaal niet thuisvoelen, waar Marie Antoinette het vol lijkt te houden omdat ze het pompeuze nog heeft en dat geweldig vindt. Het pompeuze is tegelijkertijd een lust voor het oog voor de filmkijker.

Daarbij wordt Marie Antoinette heerlijk neergezet door Dunst. Marie Antoinette was nog een tiener toen ze trouwde. In het begin is ze dan ook te zien als een giechelend tienermeisje. Later wordt ze (ietwat) opstandig tegen alle protocollen, merkwaardige gebruiken en repatitieve handelingen, wat overigens door Coppola en Dunst knap wordt neergezet, want na twee keer het repertoire, dacht ik al: "O, mijn god, je zou dit toch elke dag zo moeten doen, wat een gedoe."
Dit keurige vertoon staat haaks op alle roddel en achterklap die in Versailles de ronde doet. Van buiten ziet het er allemaal keurig uit, maar achter deze facade roddelt de een nog harder dan de ander. Eenzelfde verschijnsel doet zich voor bij de seks (of liever: het gebrek aan seks) bij Louis XVI en Marie Antoinette. Er wordt met allerlei omwegen over gesproken (zogenaamd netjes), maar ondertussen bemoeit zo'n beetje iedereen zich ermee en wordt erover geroddeld bij het leven.

Verder vond ik Dunst gedurende de hele film ontzettend mooi om te zien, wat bij deze film belangrijk is. De film heeft veel kleur, is eigenlijk een zuurstokkleurig kostuumdrama en daar past Dunst perfect in. De ene jurk staat d'r nog mooier dan de andere, het ene kapsel is nog grootser dan het andere, maar ze blijft er mooi onder (letterlijk 'onder'). Dat überpompeuze bereikt zijn hoogtepunt in het zo'n beetje een half meter hoge haar van Marie Antoinette als de 'visagiste' (of zoiets) weer eens bezig is geweest, waarop zij vraagt: "It's not too much, is it?", waarop hij bijna verontwaardigd: "Oh, no!" roept. Geniaal! Iemand zei hier dat Kirstin Dunst geen Bill Murray is en dat wel zo zijn, toch denk ik niet dat hij een betere Marie Antoinette had neergezet (ok, misschien wat flauw), wat mij betreft is Dunst ideaal voor deze rol.

Dan nog de muziek. Die valt op. Ik had vanaf het begin en eigenlijk vanaf toen ik hoorde dat Coppola Marie Antoinette ging maken, niet het idee dat het een historisch verantwoorde film zou worden en dat was (wederom godzijdank) dan ook niet de bedoeling van Coppola. Misschien dat de Fransen erdoor beledigd zijn, waarschijnlijk heeft ze wat kostuumdramapuristen tegen de schenen geschopt, maar ik zie niet in waarom dat wel zou moeten zijn. Het bijzondere aan deze film is dat je 'm in elke tijd kan plaatsen, er worden emoties tentoongespreid die we (in ieder geval ik) niet zo snel zouden verbinden aan het Frankrijk van Louis XV en Louis XVI en aan Marie Antoinette, maar die hier geheel op hun plek zijn en juist aanvoelen. Het zijn universele en historische (in de zin van: in de historie ook aanwezig geweest) emoties. Dat er vervolgens muziek wordt gebruikt uit een andere tijd, maakt het alleen maar sterker en geeft aan dat het hier emoties en thema's van alle tijden betreft. Ik vond alle muziek goed bij de beelden passen. I Want Candy is een pure feesttrack en is bij een groot feest op het juiste adres, maar ook What Ever Happened? van de Strokes pas prima op dat moment in de film. Het houdt de boel erg levendig (en maakt het m.i. een beetje een anti-kostuumdrama). Maar wat mij betreft had Sofia Coppola meer aan geschiedvervalsing mogen doen. Dus niet alleen de muziek, ook qua beelden (dingen die niet in die tijd zouden moeten passen). De muziek had ook wel iets extremer gemogen, bijvoorbeeld door iets elektronisch in de film te gooien. Het had (nog) wat rebelser gemogen. Dat had de zaak helemaal interessant gemaakt. Dit is een van de twee kritiekpunten die ik heb op Marie Antoinette. Ter verdediging van de film, zeg ik erbij dat met (meer) waanzin, de film misschien teveel richting klucht zou zijn gegaan. Het andere kritiekpunt dat ik heb, is het einde. Het gaat niet echt ergens heen (figuurlijk, dan), zoals anderen al zeiden en dat is jammer. Dat zorgt ervoor dat ik niet de maximale score geef, maar 4,5 sterren.

Niet onaardig, maar zeker niet geslaagd. Coppolla gooit het met MA over een geheel andere boeg dan bij haar vorige twee films. Het gebruik van popmuziek is wel grappig, maar draagt uiteindelijk niet echt bij aan het dramatische element (voor zover dit aanwezig was dan) in de film. Want dat is eigenlijk het grootste probleem; het gebrek aan het fatsoenlijk plot met genoeg dramatische elementen. Het blijft nu vaak hangen in wat oppervlakkig gedoe met een koning die z'n meisje niet ziet staan, de moeite om een kind te baren en een volk dat rebbeleert (waar, totaan een kwartier voor het einde met geen woord over is gerept overgens).

Had veel meer ingezeten, maar niet onder regie van Coppola. Schoenmaker blijf bij je leest; dromerige films over mooie vrouwen.

2*

Leuke bijdragen hier, en het was wel te verwachten dat dit een 'love it or hate it' film is.

Ik heb genoten van Marie Antoinette, wat veel meer Sofia Coppola's jeugd is, vertaald naar een soort van prinsessensprookjeswereld. Niet alleen met hoofdzakelijk neo-romantische muziek van de eighties, maar ook met handelingen als blowen, flirten, dansen, snoepen, roddelen en (schoenen) shoppen. Gedurende vele eeuwen is er in het leven van een puberende jongemeid weinig veranderd.

Probleem is echter dat Coppola ook genoodzaakt was enige historische feiten aan te houden omtrent Marie Antoinette, en daar kan ze niet al te goed mee overweg. Ze banjert te veel als een puberende meid door de film, waardoor sommige gebeurtenissen 'gevoelloos' en 'versneld' op de kijker wordt afgevuurd.

Gelukkig staat de humor en gehele aankleding op hoog niveau. Maar net als Coppola's The Virgin Suicides voelt ook Marie Antoinette iets te pretentieus aan. 3,5*, iets minder gefragmenteerd zou de film beter gedaan hebben.

Goede film dit. Het is geen ouderwets kostuumdrama, maar een frisse en gedurfde prent: erg origineel in zijn soort. De moderne muziek, evenals de moderne interpretatie van het verhaal maken het tot een zeer interessante film, die volledig losstaat van oudere kostuumdrama's die een verhaal uit de betreffende tijd te vertellen hebben. De manier waarop MA bij het gemaskerde bal losgaat tot na half 4 's ochtends, het zoenen in de hoeken van de dansvloer, het roken van dubieuze tabak bij een intiem gezelschap, samen met de moderne muziek: haal de kostuums en het decor weg, en het is een modern verhaal geworden.

Zoals ik al zei erg fris, doet wat mij betreft niet veel onder voor Lost in Translation.

Ik ben verliefd Nee, zo'n vaart zal het nu ook niet lopen, maar ik heb wel de hele film met open mond zitten kijken hoe ze om de minuut van gedaante veranderde en steeds even aanbiddelijk bleef. Los daarvan is de film ook best het bekijken waard: het verhaal is prachtig in zijn leegheid (er gebeurt helemaal niks, en als er al iets gebeurt - de geboorte van het kind waar zo naar is opgebouwd, de revolutie op het einde - wordt er amper aandacht aan besteed). Er zijn veel (soms zelfs er goede) kostuumfilms gemaakt over de ondraaglijke leegte van het adellijke bestaan in die tijd, maar het contrast met de jonge, vrolijke en decadent luxueuze prinses met haar probleempjes die eigenlijk die uit een doordeweekse meisjes-puberroman amper overstijgen, is wat deze film zo af maakt. Het spelen met historische en moderne elementen (in de muziek maar ook in het scenario) vond ik origineel en goed werken. Maar toch wordt de film in de eerste plaats gemaakt door de beeldschone Kirsten Dunst, aangevuld met prachtige kostuums en decors - een lust voor het oog, en dan mag het verhaal wel eens wat minder intellectueel

Als een zuurtje, zo zoet!!

Met het risico mijzelf te herhalen vind ik deze magnifieke Marie Antoinette een Lust Voor Het Oog.

Dit begint voor mij bij de eerste seconde. Ik heb zo ongelooflijk genoten van vooral de eerste 15 minuten (plusminus). Kirsten in de koets, op reis naar haar toekomst, dromerig naar buiten starend, wasem op de ruit ademend en daarna een figuurtje erin tekenend... Wat een speciale, surrealistische sfeer. Alsof de tijd even helemaal stilstaat.
Ik werd betoverd.

Hier en daar vind ik de film *een pietsje* langdradig, net een vleugje te weinig voortgang in het plot. Maar het vreemde is, bij de ene ziening stoort me dit, bij de andere niet. Toch een reden om nu niet het volle pond te geven.

Lachen, wanneer je er al zo'n uur op hebt zitten, is Marie jarig. "Gefeliciteerd met je 18e"
Huh ? !!

Een extra uitroepteken verdient de muziek. Een sexy mix van oude maar zeer opwindende barokke melodieën en stoere hedendaagse (rock)nummers. Wanneer Louis Seize gekroond wordt zijn de extatische tonen te horen van het briljante Plainsong. Een traktatie!

Kirsten is vertederend. Wat een mooi en lief meisje (dat veel in haar mars heeft). Hetgeen ik heel fijn vind, is de wijze waarop Sofia (Ja, ik mag Sofia zeggen @ Flipman) haar geregisseerd heeft. Kirstens woorden zijn zo lekker Kirsten, er is niets gekunsteld - 'ik speel Marie Antionette dus doe ik extra deftig' - achtigs aan. Hoe ze eenmaal 'good night' zegt tegen haar eega in het prinselijke bed: verrassend leuk!

Sofia eindigt haar film op een mooi moment. Kijk alsjeblieft ook Lost in Translation (mijn beschrijving).

Marie Antoinette staat in de geschiedenisboekjes als een dom wichtje dat heeft moeten boeten voor het falend beleid van haar man. Met deze biografie wil Sofia Coppola een heel andere kant van deze markante dame laten zien. Dat doet ze door doelbewust de film vol te stoppen met anachronismen en zodoende de belevingswereld van haar protagoniste aan te passen aan die van de moderne '' post-sex and the city '' vrouw. De film is een zinnenprikkelend filmisch hoogstandje geworden, vol met schitterende decors en een uitgebreide selectie achtergrondfiguren. Het grootste compliment gaat naar Kirsten Dunst, die op sublieme wijze haar karakter laat veranderen van jong meisje tot een volwassen vrouw gedwongen tot een ondenkbare beslissing. Klein puntje van kritiek; er hadden wel een paar scenes uit gemogen, nu duurde het mij net iets te lang.

Marie Antionette

Film leek me niet echt mijn ding maar omdat het dochter van is wou ik het wel eens proberen.

Het is niet slecht maar toch ook zeker niet goed genoeg. Een aantal punten waar de film op miste was het gebruik van de muziek (die er echt totaal niet bij paste) en het acteerwerk. De Dauphin keek de hele tijd of hij in zijn broek had gezeken en Kirsten Dunst kon het precies allemaal niet echt schelen.

Het verhaal viel mee, was allemaal wat oppervlakkig, tot aan het einde wanneer er opeens een opstand van het volk is waarin de gehele film niets is over gezegd.

1.5* Misschien ooit eens iets anders van Sofia Coppola zien maar voor nu wordt het terug overschakelen naar haar vader...

Met Lost in Translation op nummer 1 is het eigenlijk een schande dat ik deze film nu pas zie. Want mevrouw Coppola zet de lijn van LiT in Marie Antoinette moeiteloos door. De film straalt één en al sfeer uit. Door middel van prachtige dromerige shots en een diversiteit aan muziek wordt de kijker 2 uur lang het extravagante wereldje van het Franse hof ingezogen.

Dunst is prima gecast als jonge vrouw die worstelt met haar in de schoot geworpen rol. Marie Antoinette moet leven met belachelijke protocollen, een sulletje van een man, een complete roddelfabriek om haar heen en, misschien wel het belangrijkst, de enorme verveling. Door deze zaken subtiel in beeld te brengen kwamen haar buitengewone hobbies nog geloofwaardig over ook.

Over de muziekkeuze is al veel gezegd, bij mij werkte het prima. Niet alleen ondersteunde het de verschillende gemoedstoestanden van Marie Antoinette, het is ook weer eens een luchtige afwisseling op andere historische films.

Of de film veel afwijkt van de historie weet ik niet maar is ook totaal niet relevant, de film richt zich volledig op het wereldje van Marie Antoinette. Dat de gebeurtenissen aan het einde niet in de film toegelicht worden is daarom ook niet meer dan logisch.

Na weer een parel op haar naam wordt het nu echt tijd dat we weer wat van Sofia horen, want het is al veel te lang angstvallig stil rond haar.

Dit is een heel subtiele film, ik denk dat veel mensen een heleboel ontgaat (ook gezien de reacties hier).

Marie Antoinette is iemand die in een gouden kooi leeft. De manier waarop de film is vormgegeven en de verhaallijn (die er eigenlijk niet is) benadrukken dat. De film doet aan als een felgekleurde zoete taart en dat is met opzet. Dat is het knappe aan deze film.

Verder is de soundtrack echt geweldig (jaren 80 new wave) en die maakt de vervreemding en het isolement alleen maar groter. En dus heel bewust en heel treffend gekozen.

Door de losbandige levensstijl van Marie Antoinette te verwoorden met moderne muziek, wat in sterk contrast staat tot de strakke levensstijl in Versaille, probeert Sofia Coppola ongetwijfeld aansluiting te vinden bij een modern publiek. Natuurlijk plaatst dit het leven van de koningin in een voor ons beter behapbare context en zal het de huidige generatie ongetwijfeld helpen met haar mee te leven, maar die moderne muziek werkt helaas niet altijd even sterk.

Tegelijkertijd lukt het Dunst niet om tussen haar dialogen door echte diepgang in haar personage te leggen, wat bij een minimaal script als dat van Sofia eigenlijk cruciaal is. Haar verveling tussen alle etiquette door komt wel over, evenals haar losbandigheid en desinteresse voor politiek, maar je zou verwachten dat Sofia haar ingang bij het jonge publiek zou gebruiken voor het voeden van meer wetenswaardigheden. Helaas, c'est tout.

Natuurlijk is de setting van de film werkelijk prachtig, zijn de kostuums een lust voor het oog en is de film bij vlagen mooi geschoten (met name in de laatste akte), maar over het algemeen had ik meer van een regisseuse als haar verwacht; het mist diepgang tussen de dialogen door. 3.5*

Wat een ontzettend trage film. Hij duurt twee uur, maar het hele verhaal had met gemak in drie kwartier gepast.

Verder is het geen historisch document. Dat claimed men ook nergens, dus dat valt Coppola niet kwalijk te nemen. Maar het kan wel een teleurstelling zijn voor mensen die het wel verwachten. Wie een diepgaand verhaal verwacht wordt ook enigzins teleurgesteld want personages als b.v. Marie Antoinette of du Barry worden amper uitgewerkt. Coppola laat diverse kansen liggen om dat wel te doen en schakelt liever over naar de zoveelste vijf minuten durende scene van kletsende mensen onder een jaren '80 new wave muziekje.

Anderhalve ster voor de moeite.

Toen deze film in 2006 uitkwam wilde ik hem niet zien, omdat ik dacht dat de mix tussen moderne liedjes en Frankrijk vlak voor de grote revolutie niet zou werken. In de jaren daarna begon ik toch op te warmen voor het idee, ondanks de lauwe reacties de luidruchtige vernietiging van de film tijdens de vertoning in Cannes.

De reactie op Cannes was overdreven, want dit is zeker niet slecht. Sterker nog, de hand van een geweldige regisseur is hierin gemakkelijk te herkennen (persoonlijk hoogtepunt: het tonen van de dood van een kind (of was het een miskraam?) doormiddel van een schilderij dat verwijdert wordt). Stijlvast en met oog voor detail weet Coppola haar eigen versie te scheppen van Versaille. De interesse ligt duidelijk niet in de politiek, want de momenten waar daarop ingegaan wordt zijn het zwakst. Het gaat meer om hoe Marie Antoinette verloren raakt in traditie. Het leven aan het hof van Versailles is niet bepaald stimulerend voor ambities en de vele protocollen en gebruiken zijn vooral absurd (ik vraag me af of hoe lang het duurt om een maaltijd te eten, met deze procedure). Dit is erg vermakelijk om naar te kijken. Sommige momenten zijn waarschijnlijk wat dik aangezet, maar het mafste is natuurlijk dat deze levenstijl toch gebaseert is op feiten. Geen wonder dat Marie Antoinette zich ontpopt tot een enorm dom gansje dat alleen maar geïnteresseerd lijkt te zijn in schoenen. Er is niets anders voor haar te doen en de machteloosheid en verveling van deze dauphine is regelmatig goed voelbaar. Tevens ook zeer begrijpelijk dat hier een opstand tegen kwam. De Franse bevolking lijdde grootte armoede en honger en om dan te zien dat de machthebbers voornamelijk bezig zijn met excessieve vormen van eten, aankleden, dansen en roddelen. De misdaad van Lodewijk XVI en Marie Antoinette zoals neergezet in deze film was niet harteloosheid, maar onwetendheid. Het zijn eigenlijk gewoon enorme idioten.

Toch is Marie Antoinette geen geweldige film. Het probleem zit hem toch in de inhoud. Het uitbundige leven in Versailles is even leuk, maar zeker niet voor langer dan anderhalf uur. Het leven van deze mensen wordt geregeerd door verveling en is gewoon enorm leeg. Coppola komt echter niet verder dan zeggen dat het leven aan het Franse hof weinig inhoud heeft en daardoor wordt de film zelf ook wat eenzijdig. Er valt zo gewoon weinig te vertellen. Zo'n romance met een Zweedse graaf voegt dan maar weinig toe. Coppola mag dan misschien kritisch zijn geweest op de Franse aristocratie van die tijd, ze is er misschien ook iets teveel door gefascineerd. Zo komt ze zelf over als een tienermeisje dat zojuist Versaille als haar poppenhuis heeft gekregen. Het levert een interessant eindproduct op dat ook zeker goedgemaakt is, maar tevens te vluchtig en te leeg is om indruk te maken.
3*

Slecht is het niet, maar de film mist een spanningsboog. Het is te fragmentarisch. Er worden wat verschillende stukken uit het leven van Marie Antoinette getoond, die allemaal niet bijster interessant waren. Dat komt wellicht ook omdat haar leven dat niet was (en dit ook het hele punt was), maar dan nog. Ik geloofde de acteurs ook niet echt. Op zich speelde ze niet heel slecht of zo, maar zat toch vooral naar een kostuumdrama te kijken, waarin bekende acteurs een verkleedpartijtje houden.

Muziek was ok, cinematografisch was het behoorlijk goed, maar de film boeide me al niet meer om daar van te kunnen genieten. Ik kan geen enkel moment noemen waarvan ik het idee had dat ik naar iets bijzonders zat te kijken of wat me zelfs ook maar de noodzaak van deze film met zijn verhaal duidelijk maakte. De andere twee van Coppola waren een stuk sterker. 2,5 sterren.

Man o man wat ziet deze film er mooi uit zeg. De kostuums zijn om van te smullen en Dunst straalt als nooit tevoren. Ik heb echt een kleine 2 uur zitten genieten van wat er allemaal op mijn scherm werd getoverd. Het eerste uur ging dit ook nog is gepaard met de introductie van Marie Antoinette in het Franse high class leven, wat echt humoristische beelden oplevert.

Samen met die ondeugende blik van Dunst de hele tijd heeft Marie Antoinette dat heerlijke luchtige sfeertje die je niet vaak in kostuumdrama ziet. Ook de zeer hippe muziek zorgde voor een kostuumdrama die een zeer eigentijdse stijl heeft en niet saai en bekakt overkomt.

Style over substance geldt overduidelijk in Marie Antoinette, want het verhaal laat af en toe wat steken vallen en richting het einde ligt het accent soms op de verkeerde zaken en verbaas je je over de gang van zaken.

Puik werk van Coppola, heb nu alles van haar gezien.

Dikke 3,5*

Eerst en vooral vond 'k wel dat ze beter een actrice gekozen hadden die toch iets jonger was, vooral omdat de film grotendeels over een 14-15 jarige prinses gaat. 'k wil natuurlijk niet zeggen dat Kirsten Dunst het er slecht van af gebracht heeft (integendeel zelfs!), maar ze kon toch niet voor een 14 jarige doorgaan.

De film zelf vond 'k eens leuk om te bekijken, al zou 'k hem niet direct kopen. De film doet je wel zin krijgen om meer over haar te leren kennen. Wel raar je niets over de onthoofding en dergelijke te zien krijgt (zelfs niet met tekst op het einde)

'k ben toch blij dat 'k in deze tijd leef en niet toen. Zo'n stijve bedoening met al hun regeltjes (het ochtendritueel met de kleren ). Wie beweerd dat het vroeger beter was

Goed om zo eens te bekijken, maar 'k had het gevoel dat er nog meer in kon zitten.

Eigenlijk vrij typisch Sofia Copolla. Ergens is het deze film het net niet. Er zitten wel leuke probeersels in, maar de moderne elementen zijn te aanwezig, te veel als gimmick gepresenteerd. Een beetje de subtiliteit die Somewhere ook mist. Aan de andere kant is ook dit weer een goede film. Vooral het verhaal is namelijk interessant, de verwachtingen, de ontwikkelingen, de link met de historie, terwijl Copolla daar wel haar eigen film van maakt. Ik zie dat mensen hier klagen over een missende spanningsboog, maar hoe realistisch denk je dat biografieën zijn die een perfecte spanningsboog hebben?

En voor Copolla doe ik er, zoals eigenlijk altijd, een halve ster bovenop. Goede film, met helaas te weinig opveermomenten.

Ik vond deze film erg tegenvallen:

- de muziek was om te huilen (disco-muziek in een balzaal!?)

- Veel slordige foutjes: champagneglazen, vork, all-stars in beeld, enz)

- Veel te grote sprongen in de tijd waardoor je totaal geen binding met de karakters krijgt

- Veel losse eindjes die er gewoon tussendoor gegooid worden en waar dan verder amper aandacht voor is, zoals de affaire die ze heeft

Enige pluspuntjes aan deze film zijn de scene waarin MA voor het eerst wordt aangekleed en de acteerprestaties van Louis XVI

Het eerste uur was het meer een tienerfilm voor meisjes van 15/16. Het ging over de nieuwste mode, de leukste schoentjes en wie welke ‘crush’ op welke jongen had.

Het laatste stukje gebeurde er tenminste iets, maar dat kwam dan wel een beetje laat

De uitvoering qua beeld en decors/kostuums was wel heel mooi gedaan.

Van de muziekkeuze snapte ik helemaal niets, het waren zeer moderne liedjes bij die klassieke setting.

Dat maakt het ook vreemd voor wat betreft de sfeer.

Jaren geleden heb ik deze film gezien en toen wist ik niet goed wat ik ervan moest denken. Onlangs zag ik het grootste deel van de film weer, ik heb helaas wel het begin gemist.

Na deze tweede keer kijken ben ik toch wel onder de indruk. Marie Antoinette is allesbehalve een standaard kostuumdrama, hoewel de kostuums overigens schitterend zijn. Het vreemdste aan de film vond ik de afwezigheid van een duidelijk verhaal. Wat we krijgen te zien is meer een beeld van het leven van Marie Antoinette, zonder dat altijd duidelijk wordt waarom we het ene wel te zien krijgen en het andere niet. Echter is het genoeg om je een goed beeld te kunnen vormen van de koningin, de tijd waarin ze leefde, de lasten waaronder ze gebukt ging en hoe ze daaraan probeerde te ontkomen.

Marie Antoinette is het grootste deel van haar leven een verwend kind geweest, maar toch heeft ze wat sympathieks over zich. Het leven aan het hof is natuurlijk ook heel verstikkend en de druk om toch vooral een zoon op de wereld te zetten is erg groot. Ze beseft niet dat de manier waarop ze hieraan probeert de ontsnappen haar alleen nog maar verder in de problemen brengt. Eén van de mooiste scènes is wanneer Marie Antoinette op het balkon zich buigt voor het opstandige volk, hierin zie je dat dan toch - helaas te laat - het tot haar is doorgedrongen hoe haar handelswijze bijgedragen heeft aan haar ellende.

Het einde vind ik nu mooi - in tegenstelling tot de eerste keer. Toen was ik nog verontwaardigd dat er nergens een guillotine te vinden was, nu vind ik juist dat de wetenschap dat die nog gaat komen het einde des te ontroerender maakt. Ik vind het mooi om te zien dat in het laatste deel van de film er een soort bondgenootschap ontstaat tussen Marie Antoinette en Lodewijk. De laatste zin vind ik bij nader inzien een prima einde - 'I'm saying goodbye.' Ze beseft heel goed dat ze niet meer terugkomt.

De hedendaagse muziek vond ik nogal een vreemde keuze, maar het heeft me niet echt gestoord. De rest van de soundtrack was alleraardigst. Het acteerwerk was zeker prima, de locaties en kostuums oogverblindend en de sfeer precies goed. Ik had een hogere score gegeven als het verhaal wat evenwichtiger was geweest, vooral in het middenstuk. Desalniettemin is deze film wel 4 sterren waard.

Een heel eigenzinnige kijk op het leven van Marie-Antoinette.

Misschien wel een heel realistische. Het zal je tenslotte maar gebeuren, net zoals we het in de film zien langskomen - weg van je familie, je omgeving, alles wat je kent en hebt achterlaten, zelfs je hondje mag niet mee. En dan kom je terecht in het politieke wespennest van het Franse hof, waar je nog niet aan je eigen kont mag krabben omdat je dan iemand z'n positie ontneemt. De volstrekte ledigheid daarbij - de ondraaglijke ledigheid van het bestaan, haast.

Heel herkenbaar ook als een film van Sofia Coppola, het verstilde en kijkerige van haar kenmerkende stijl past heel goed bij hoe het verhaal loopt. Kirsten Dunst doet het daar ook heel goed in, maakt dat je meegenomen wordt in het wel en wee van de arme koningin.

De veelbesproken soundtrack valt bij mij prima. Net als de manier van filmen, de keuze van precies wat we wel en niet te zien krijgen uit het levensverhaal van Marie-Antoinette, past ook dit goed bij elkaar. Daardoor krijgen we een nieuwe film te zien, die een nieuwe kijk geeft, een nieuw inzicht geeft. Dat voegt wat toe.

Sofia Coppola laat zich in deze film weinig gelegen liggen aan de werkelijke geschiedenis van Marie Antoinette. In plaats daarvan kiest zij ervoor het publiek een nogal gammel verhaal voor te schotelen, dat –het moet gezegd– opgesierd wordt met oogverblindende kostuums en schitterende locaties. De keuze voor Kirsten Dunst in de titelrol is zonder meer een vondst.

Daarmee heb ik de pluspunten wel gehad. Dat Coppola veel beter kan heeft ze eerder laten zien met The Virgin Suicides (1999) en vooral met het geweldige Lost in Translation (2003). Ik ben benieuwd of ze dat niveau ooit nog een keer zal halen.

Historisch gezien klopt er weinig van deze film. Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat Coppola beter een ander boek had moetne gebruiken. De datums kloppen niet en daar naast 19 jaar later ziet ze er nog precies het zelfde uit als toen ze in 1770 er uitzag. De huwelijksscene is het absolute hoogtepunt en indrukwekkend. Daarnaast is de muziekkezue zeer verrassend.

Een goede Drama/Historie/Biopic...

Prima verhaal...

Prima kostuumdrama...

Ook prima acteerwerk...

Prima achtergrond geluid/muzek

(Dolby Digital)...

Af en toe mooi HD kwaliteit...

Commerciële zender RTL 8 heeft altijd reclame tussendoor, dit is

waardeloos...

Eigenlijk gaan Sofia Coppola's films allemaal over hetzelfde. Over het zoeken naar inhoud in lege levens. En in die zin is het veel uitbundiger Marie-Antoinette ook gewoon duidelijk een Sofia Coppola. Coppola is nooit helemaal plot gedreven en hier is dat ook niet zo. Het is vooral een film die poogt zo'n historisch figuur in een enorm decadente omgeving vol protocollen te laten zoeken. En zo decadent en zo vol protocollen vind je alleen in het verleden. Marie-Antoinette mist de poëzie en het gevoel van Coppola's eerste twee films (en ook bij Somewhere slaagt ze daar wat mij betreft niet in). En komt daardoor niet aan dat niveau, maar de lol die in deze film zit en de anachronistische grapjes vergoeden veel.

3.5*

Ik ben met stomheid geslagen bij het lezen van sommige reacties hier.

Ik vind dit een geweldige film, en schrik er eerlijk gezegd een beetje van dat dingen als de all stars in beeld als slordigheid of een fout worden gezien. Deze film zit vol met symbolen en aanwijzingen, wat het voor mij het kijken meer dan waard maakt. De eerder genoemde all stars, bijvoorbeeld, zouden heel goed in beeld kunnen zijn geplaatst om te laten zien dat Marie Antoinette eigenlijk gewoon een tienermeisje was dat helemaal niet wist wat ze moest met al die macht.

Oh, en de soundtrack is geweldig. Dat stuk met Hong Kong Garden in de balzaal (ergens verderop in de comments DISCO genoemd?!), ge-wel-dig.

Twee keer gezien, steeds genoten. Origineel om het verhaal als zodanig te 'formatten' (met moderne elementen). Maakt dat de gevoelens van bijv. verveling en blaséheid veel universeler overkomen, en niet worden gepercipieerd als iets van de higher class in een ver verleden. Iedere keer valt me op hoe goed Kirsten Dunst is in haar rollen. Kleine gebaren, intonaties, oogopslag, uitdrukking.

Ik sluit me geheel bij mijn voorganger aan. Leuk en fris, met een perfecte hoofdrolspeelster, een paar acteurs die alles uit hun leuke bijrollen weten te halen (met name Steve Coogan en Rip Torn), en warempel een zeer jonge Tom Hardy in een piepklein rolletje. Mooi ook hoe de prachtige vormgeving geen seconde in de weg staat van de psychologische en sociale portretten. Genoten.

Hele leuke film en heel leerzaam

De film is minder saai omdat er meerdere grappen in zijn verwerkt, zoals all stars schoenen en disco muziek. Flauwe grappen met een groot effect. Ik ben 14 jaar oud maar vind deze film alsnog te gek! Superr

Al die kostuumdrama's lijken bij voorbaat suf en aan de saaie kant te zijn, ook al ziet het er vaak schitterend uit. Sofia Coppola probeert met Marie Antoinette daar een andere draai aan te geven en dat lukt haar maar half vind ik. Hoe Marie Antoinette zich voelde aan het Franse hof komt uitgebreid aan bod. Ze wordt sympathiek vertolkt door een uitstekende Kirsten Dunst (de rest van de cast verbleekt) en dat maakt de film nog best goed.

Ergens hoopte ik dat de film meer zou 'ontsporen' met moderne fratsen, maar dat soort artistieke vrijheden durfde Coppola blijkbaar toch niet aan. De film dreigt dan ook als een nachtkaars uit te gaan, maar het einde zelf was toch weer schitterend. Lekker kalm sfeertje trouwens met al die mooi geschoten plaatjes. Er wordt niet oeverloos gepraat, maar genoeg ruimte gegeven aan de kijker om de beelden te zien en zelf te interpreteren wat er gebeurt.