Marie Antoinette (2006)

Ik sluit me geheel bij mijn voorganger aan. Leuk en fris, met een perfecte hoofdrolspeelster, een paar acteurs die alles uit hun leuke bijrollen weten te halen (met name Steve Coogan en Rip Torn), en warempel een zeer jonge Tom Hardy in een piepklein rolletje. Mooi ook hoe de prachtige vormgeving geen seconde in de weg staat van de psychologische en sociale portretten. Genoten.

Hele leuke film en heel leerzaam

De film is minder saai omdat er meerdere grappen in zijn verwerkt, zoals all stars schoenen en disco muziek. Flauwe grappen met een groot effect. Ik ben 14 jaar oud maar vind deze film alsnog te gek! Superr

...èn een goede film om je eerste bericht over te schrijven. Welkom!

Maar het is natuurlijk geen disco. Het is vooral New Wave uit eerste helft jaren 80.

Al die kostuumdrama's lijken bij voorbaat suf en aan de saaie kant te zijn, ook al ziet het er vaak schitterend uit. Sofia Coppola probeert met Marie Antoinette daar een andere draai aan te geven en dat lukt haar maar half vind ik. Hoe Marie Antoinette zich voelde aan het Franse hof komt uitgebreid aan bod. Ze wordt sympathiek vertolkt door een uitstekende Kirsten Dunst (de rest van de cast verbleekt) en dat maakt de film nog best goed.

Ergens hoopte ik dat de film meer zou 'ontsporen' met moderne fratsen, maar dat soort artistieke vrijheden durfde Coppola blijkbaar toch niet aan. De film dreigt dan ook als een nachtkaars uit te gaan, maar het einde zelf was toch weer schitterend. Lekker kalm sfeertje trouwens met al die mooi geschoten plaatjes. Er wordt niet oeverloos gepraat, maar genoeg ruimte gegeven aan de kijker om de beelden te zien en zelf te interpreteren wat er gebeurt.

De muziek klinkt aardig, maar past totaal niet in het plaatje. Natuurlijk, dit is opzet en daarom word dit door sommigen als artistiek en geweldig ervaren. Het blijft echter nep. Weet je, waarom geef je de cast dan ook geen levi's, smartphones en scooters? Oh wacht, nee; we willen een historische film neerzetten, een verhaal uit het verleden vertellen. Wel, kap dan met die onzin; die muziek is 2000+, die hoort er gewoon niet thuis, basta!

Met de juist ondertoon, had de film met gemak 3 sterren van mij gekregen. Daar trek ik nu minsten 1 ster vanaf want de beleving was matig met die niet passende muziek. Net zoals er niet één goede romantische film te vinden is, waar teletubbie muziek inzit en/of heavy metal. Sommige dingen werken nu eenmaal niet, behalve, hooguit in een komedie. Schoenmaker; blijf bij je leest!

Film nog meer ontsporen met moderne fratsen ? Waarom vind je dat leuk? Echt , ik snap het niet.

Nog meer geweld aandoen aan een verhaal, wat op zich al die rariteiten helemaal niet nodig heeft.

Zie liever dat de regiseur zich bezieg houd met een sterke acteer prestatie neerzetten, diepgang en finesse ipv. rariteiten en belachelijke muziek keuzes.

dubberlpost . excuus.

De muziek was vooral jaren 80. Het hele idee erachter is dat Marie Antoinette in een gouden kooi leeft, geisoleerd van wat er buiten het paleis gebeurt. Daarom heeft die muziek dat vervreemdende effect, dat is bewust gedaan. Ik vind dat juist heel sterk. Maar goed, ik ben dan ook een kind van de jaren 80.

Dit is geen doorsnee kostuumfilm, ik zeg het nog maar eens.

Super kostuumdrama. Snap niet dat het zo'n lage waardering heeft. 4/5

Sofia Coppola weet mij altijd te verrassen, hoewel ik dit een van haar mindere film vind. Toch is het een mooi portret geworden van een vorst die eigenlijk nog even kind wil zijn. Uiteraard mooi aangekleed, maar ik had het gevoel dat ik iets miste, een soort punchline. Desondanks genoten van deze film vanwege de mooie kostuums en de goede acteurs.

Prima film. Sowieso, als je begint met die heerlijke gitaarmuziek van Gang of Four, komt het al snel goed. Dat is hoe dan ook hetgeen het meest in het oog springt, die muziek. Coppola toonde ook al in haar andere films aan een fijne smaak te bezitten, maar het is hier ook natuurlijk de frictie met het tijdsbeeld die opvalt. In wezen is dit een film over een jong meisje dat opgroeit en die muziek, veel punk en new wave uit Coppola's eigen jeugdjaren- legt die link voor de moderne kijker maar zegt ook: jonge meisjes zijn allemaal hetzelfde, waar en wanneer ze ook opgroeiden. Dus zowel inhoudelijk als esthetisch een sterke keuze. Verder vallen de luxe decors op en vooral de keur aan schitterende jurken.

Coppola doet veel goed. Met Dunst heeft ze sowieso een prima speelster die volledig overtuigend de groei van de jonge vrouw toont, maar ze kiest ook vaak de goede zaken en zet zo een mooi portret neer. Niet alleen van een jong meisje, maar ook van de omgeving waarin ze opgroeit (al deed Les Adieux à la Reine dat nog beter). Wel wordt de politiek iets te halfbakken erin verwerkt. Natuurlijk is dat een essentieel onderdeel van haar leven, maar juist die focus op haar als persoon wat zo fijn. Had het of uitgebreider gedaan, of weggelaten. Nu komt het er ineens bij aan het eind. Verder duurde de film ook net iets te lang, vooral omdat een enkele scène soms net iets te lang sleepte. Niet dat ik het idee had dat er veel overbodigs inzat, maar dat is een stukje gevoel dat je als regisseur moet hebben. Bij Somewhere had ze dat wel, hier iets minder. Ook mist de film soms wat diepgang. Daarmee nog wel 3,5*.

Redelijke film.. Ik kan alleen geen minuut naar Kirsten Dunst kijken. Wat vind ik dat een irritant mens.

Op zich een aardig inkijkje in het Franse hofleven tussen de zonnekoning en de Franse revolutie in. Wel vond ik het jammer dat de film stopt voordat de koninklijke familie wordt berecht en uiteindelijk onder de guillotine eindigt. De strafzaak tegen Marie Antoinette is bijzonder boeiend omdat ze van de meest verschrikkelijke zaken werd beschuldigd (waarvan ze aan de meeste waarschijnlijk niet schuldig was).

Ik zag de 'making of' en zag dat men er vooral naar streefde om Marie Antoinette 'in een ander daglicht te zetten'

???

Welk ander daglicht vraag ik me dan af? Misschien heeft ze de beroemde cake-uitspraak nooit gedaan, maar: 'they had it coming'. Niet dat ik vind dat iemand ook maar de doodstraf verdient, maar domheid of onwetendheid is wel een erg zwak excuus voor de levenstijl die men er op nahield en het schrille contrast met omstandigheden waarin 99.999% van de Franse bevolking toen leefde.

Typisch Hollywood om de geschiedenis weer misplaatst romantisch over te laten komen.

Deze, vrij briljante, interpretatie van Marie Antoinette doet haar meer recht dan alle filmvertolkingen tot nu toe en daarmee is de film ruim geslaagd. Een puntje van kritiek is de onhandig vormgegeven catharsis die teveel als een donderslag bij heldere hemel komt. De scène in het theater waarin niemand meer applaudisseert mist een aanloop en ook de revolutie zelf had al wat eerder merkbaar mogen zijn. Al met al heeft Coppola een weergaloze film gemaakt die de historische Marie Antoinette reuze zou hebben geamuseerd.

De film volgt de geschiedenis zoals beschreven in de biografie door Stefan Zweig. Hij verdiepte zich in talloze historische verslagen, documenten en correspondentie mbt haar leven. Kirsten Dunst zet een tikkeltje moderne versie neer van de Marie Antoinette die Zweig beschrijft. De film volgt de geschiedenis vrijwel op de voet: het afstaan van haar bezit en kleding bij het oversteken van de grens, de irritatie met Madam Dubarry en de, in gebreke blijvende, besluiteloze koning. Het verhaal focust op de periode dat de koningin haar slechte huwelijk probeerde te compenseren met speeltafels en Bal Masqué.

De film komt hierdoor naar het einde toe duidelijk in tijdnood. Marie Antoinette's vriendschap met Marie Louise van Savoye, Prinses de Lamballe en de rechtszaak naar aanleiding van de collier-affaire moesten eraan geloven terwijl vooral die laatste een opmaat vormde naar het verlies van haar koninklijk gezag. Het verhaal stopt eigenlijk op het meest interessante moment: daar waar Marie Antoinette verandert in de koningin van Frankrijk. Vanaf dat moment zou de film echter niet meer de lichtzinnigheid hebben die Coppola zo nastaat en die beide karakters schijnt te verbinden.

Ook de romance met Axel von Fersen komt duidelijk tijd tekort. Jammer dat Coppola niet laat zien dat Fersen Marie Antoinette op het moment van crisis niet in de steek liet: hij voegde zich bij haar op het moment dat iedereen Versailles had verlaten. Wellicht is zijn rol te groot en te klein om hem verder in het verhaal toe te laten. Fersen deed er alles aan om zijn geliefde Marie Antoinette en haar familie te redden. Hij organiseerde hun vlucht maar het koninklijk paar werd in Varennes onderschept en teruggebracht naar Parijs. Het lot was Fersen Von Fersen sowieso niet gunstig gezind want 20 jaar later zou hij eveneens omgebracht worden door een woedende menigte. Het wachten is op een regisseur die de geschiedenis eens van zijn kant belicht.

Lodewijk XVI wordt prima neergezet als de zachtmoedige en onhandige heerser. Zo besluiteloos als hij in de geschiedenis te boek staat, zo zeker was hij dat hij Versailles niet zou verlaten. Daarbij wees hij het voorstel van enkele edelen van de hand om op het volk te schieten en ze onder de voet te lopen. Wat er ook aan vooraf was gegaan, wat voor fouten ze ook hadden gemaakt en wat er ook zou gebeuren; ze zouden, zelfs gescheiden van elkaar, de rol van koning en koningin tot aan het bittere einde blijven spelen.

'...eerst als de revolutie met geweld over het kleine rococo-toneel tot in de grootste, tragische wereldgeschiedenis binnendringt, ziet ze in hoe verschrikkelijk ze gedwaald heeft door de nietige rol van soubrette en salondame te verkiezen, terwijl het lot haar de kracht en spanning had gegeven voor een heldinnenrol. Op het ogenblik dat zij in de rol van koningin alleen de sterfscène kan spelen in het tragische naspel, wordt zij zichzelf bewust. eerst als het spel in ernst overgaat en haar de kroon wordt ontnomen, eerst dan wordt Marie Antoinette van binnenuit koningin.' (Stefan Zweig)

Prima film. Sofia Coppola heeft er bewust voor gekozen geen biopic te maken over het leven van Marie Antoinette en zorgt voor een moderne twist, die mij wel aansprak. Plaatst Marie Antoinette met één been in onze tijd, want we zitten niet meer zo te wachten op die historisch verantwoorde plaatsjesboeken. Overigens, een plaatjesboek is het zeker, want de opnamen van Versailles, Trianon en al die kostuums, taarten en gebakjes, het is van een kleurenpracht en een lust voor het oog.

Ook Kirsten Dunst is een lust voor het oog en ze heeft precies die mix van bravoure en onzekerheid die voor deze rol nodig is. Het portret van een gewone jonge vrouw, die wil doen wat ze moet doen, maar die ook beetje wil genieten van het leven. Ik heb zitten genieten. Maar ze was wel het product van haar opvoeding natuurlijk, als Habsburgse aartshertogin. De geschiedenis is niet erg zachtzinnig voor haar geweest. Ik mag dat wel, een vrouwelijke regisseur, die het opneemt voor haar heldin.

Ik had niet echt de indruk dat ik een biografisch-historische film aan het bekijken was, maar eerder een kostuumfilm. Desalniettemin was dit een opmerkelijk verzorgde kostuumfilm. Er werd veel aandacht besteed aan de luxueuze omgeving, decadente feestmalen, modieuze kledingstukken, ... De sprookjesachtige locatie en de uitstekende vertolking van personages door bekende sterrenacteurs –en actrices leverde zeker geen slecht resultaat. Deze film is een waar feest voor het oog, maar we misten diepgang en spanning in het verhaal.

Ook stoorde ik me ons aan de talrijke anachronismen (zoals vb. de hedendaagse muziekkeuze, enkele eigentijdse kledingstukken,…).

Ook het abrupte en onaangekondigde einde was een ware teleurstelling. Hieruit kan ik besluiten dat de regisseuse, Sofia Coppola, zeker geen miserabele film heeft geregisseerd. Toch heeft ze me nogal teleurgesteld, zeker op vlak van spanning en inhoud. Ik geef deze film een score van 6.5/10.

In hoeverre kan je daadwerkelijk van anachronisme spreken in dit geval. Ik zou het eerder een anachronisme noemen als ze een platenspeler erbij zou pakken en dan platen af zou spelen. Daarnaast is Marie Antoinette nogal jong van geest in een groot gedeelte van de film en dan past die muziek er juist wel bij. De muziek staat voor haar gedachten (die modern waren, dus niet voor het tijdsbeeld.

Vraag me alleen af welke moderne kledingstukken je dan op doelt.

[quote]rep_robert schreef:

Vraag me alleen af welke moderne kledingstukken je dan op doelt.

ik denk bijvoorbeeld aan converse all stars

Heb je een voorbeeld van wanneer in de film dit is lisa.f? Dan kan ik dit foutje opspeuren. Want ik ga ervan uit dat dit niet bewust in de film zit.

Dit ja, en Coppola lijkt zo te zeggen dat jonge meisjes van toen niet zo anders zijn dan jonge meisjes anno nu.

Bedoel met modern trouwens wel meer als in... Verschilt een tiener qua gedachten in die periode meer dan een huidige tiener? Dezelfde dilemma's spelen. Dus past dezelfde muziek er ook bij.

Je merkt ook dat als de film wat serieuzer van toon wordt, dat de muziek dit ook wordt.

Beste film van Coppola tot dan toe; de drie films daarna heb ik nog niet gezien.

Allereerst zijn de decors en aankleding schitterend. Nogal veel pracht en praal en het wordt allemaal best mooi in beeld gebracht. Niet bepaald experimenteel, maar in ieder geval komt het allemaal wat frisser over dan andere kostuumfilms. Dat geldt ook voor hoe de personages neergezet worden: als jongeren die eigenlijk gewoon willen feesten. In veel andere kostuumfilms voelen feestjes toch altijd een beetje stijfjes aan; hier totaal niet en waarom zou men in die tijd niet net zo goed hebben kunnen feesten als nu? De champagne vloeit in ieder geval rijkelijk tijdens het verjaardagsfeest van de hoofdpersone en door hoe het gefilmd wordt (met veel close-ups bijvoorbeeld) krijgt het feest echt een spetterend karakter.

Ook de muziek speelt daar een rol in. De new wave muziek (die toch een beetje als verplichte nummertjes aanvoelen bij Coppola) voelt enerzijds misplaatst aan gezien het anachronisme, maar aan de andere kant geeft het een keer wat meer sjeu aan een niet al te boeiend genre. Is het echt geslaagd?

Dat ook weer niet, maar het is tenminste eens iets anders. En daarnaast klinkt er toch af en toe ook muziek uit die tijd, met name op de wat serieuzere momenten, zoals de treurmuziek bij Castors dood uit Castor & Pollux van Rameau, wat ik nog niet kende, maar wat echt prachtig is en uitnodigt om de hele opera eens te beluisteren.

Qua plot wordt grofweg het leven van Marie Antoinette gevolgd tot vlak voor haar dood, maar geheel vanuit haar oogpunt. Geen moment wordt er aandacht aan wat er verder in het land gebeurt geschonken; de kijker krijgt er nog minder van te zien dan de echte Marie Antoinette ervan heeft gezien. Kortom, we krijgen te zien wat Marie Antoinette zag in haar beschermde cocon, of beter gezegd, in haar gouden kooi, want veel meer dan roddel en achterklap is er niet, waardoor het begrijpelijk wordt dat de hoofdpersone zich maar op feestjes en in de decadentie stort. Een interessant invalshoek, wat dus ook de nodige mooie beelden oplevert.

Kortom, een aardige kostuumfilm, die frisser oogt dan de meeste andere films uit dat genre. En toch krijg ik het gevoel dat er veel meer met dat concept te doen valt, met name qua de montage. Ik heb het gevoel dat het nog zoveel hipper zou kunnen. Desalniettemin 3* voor deze poging.

Benieuwd naar geworden door het kijken van The Favourite gisteren. Had wel zin in nog een onconventioneel (dat is wat ik in ieder geval altijd begreep van deze film) kostuumdrama die een wat andere vorm heeft dan normaal.

Dat viel eigenlijk in het begin nogal mee (of tegen), want de film is behoorlijk normaal uitgewerkt, om niet te zeggen bijna saai of suf, en vooral erg langzaam. Tot een uur in de film is er eigenlijk nog weinig gebeurd, alleen een bijna kinderlijk simpele 'zo ging het in de 18e eeuw aan het hof'-samenvatting en hun onvermogen om hun huwelijk te consummeren.

Het tweede uur wordt wel frivoler en leuker om te zien. Je ziet ook wel dat Coppola heeft geprobeerd om te laten zien dat jonge mensen in die tijd ook jong waren zoals nu. De decors, locaties en kostuums helpen natuurlijk ook mee, het is regelmatig of je kijkt naar rococo-schilderijen, vooral de buitenscènes, best mooi gedaan. Er worden soms leuke creatieve keuzes gemaakt (zoals met dat wisselen van het schilderij). Ook Kirsten Dunst is uiteraard leuk om naar te kijken.

Maar goed, dat is allemaal vorm en buitenkant, de inhoud en dan vooral de pacing zijn vrij zwak. Het eerste uur is zoals gezegd vrij langzaam en suf, dan volgt er een opleving die wel aardig is om te zien, en het laatste kwartier komt er een beetje afgeraffeld drama met een erg abrupt en vreemd gekozen einde. Had dan die opstand er gewoon helemaal uitgelaten als je het op die manier verfilmd.

De moderne muziek en dergelijke waar regelmatig kritiek danwel lof over wordt gegeven vond ik overigens nauwelijks boeiend genoeg om er iets over te zeggen, zowel in positieve of negatieve zin. Daarvoor is heel die stijl niet consequent of ferm genoeg doorgetrokken.

2,75*

De stijl is juist heel consequent doorgevoerd. Dit is een film die het van de aanpak moet hebben, niet van het verhaal.

Prachtig gemaakte film over Marie Antoinette in haar beschermde cocon aan het Franse hof in de 18e eeuw, zeer indrukwekkend en mooi, film kwam te langzaam op gang, duurde mij te lang, het einde van de film viel tegen. Wel geef ik de film een 3.5 omdat de film het zeker verdiend.

Marie Antoinette is de film bij uitstek als je meer te weten wilt komen over het leven van de Franse koninklijke familie tijdens de Franse revolutie

De film “Marie Antoinette” is grotendeels opgenomen in het prachtige kasteel van Versailles. In de film werden er verschillende soorten muziek gebruikt van onder meer The Cure tot de barokmuziek van Vivaldi.

Marie Antoinette is een historische film over het leven van de Franse koningin Marie Antoinette. Deze film werd geregisseerd door Sofia Colpa en de film verscheen voor het eerst op 24 mei 2006. Marie Antoinette werd gebaseerd op het boek Marie Antoinette: The Journey geschreven door Antonia Fraser. Dit boek werd uitgebracht in 2001. De film is een goede hulp om je een beeld te kunnen schetsen van het leven van Marie Antoinette en Lodewijk XVI. De dramatische maar ook romantische film draait dan ook om hen.

Marie-Antoinette is een Oostenrijkse prinses die moet trouwen met Lodewijk XVI. Ze krijgt in Versailles met verschillende problemen te maken. Marie-Antoinette kan er maar niet in slagen haar echtgenoot te verleiden, daar komt veel kritiek op van de Franse bevolking, want het is nu eenmaal haar taak om te zorgen voor een troonopvolger voor Frankrijk. Marie-Antoinette zal hier uiteindelijk wel in slagen en ze zorgt voor maar liefst 3 nakomelingen. Marie-Antoinette geeft ook veel geld uit aan extravagante feestjes en ze laat vele kleren, schoenen en juwelen voor zich maken. Lodewijk XVI beslist geld te investeren in de oorlogen die Amerika op dat moment aan het voeren is. Door al deze uitgaven en de Franse revolutie komt Frankrijk in grote geldnood waardoor de bevolking geen voedsel meer heeft. Hierop komen de Franse inwoners in opstand en vallen ze Versailles binnen. Uiteindelijk zullen Marie-Antoinette en Lodewijk XVI naar Parijs worden overgebracht.

Wij geven deze film een 6/10

De waarheid was misschien nog ongeloofwaardiger dan de film. De echte Marie Antoinette trouwde op haar 14e met de 15-jarige Louis XVI. Naïef in de liefde, elke handeling werd gestuurd en beiden leefde in een gouden kooi. Ze sprak amper Frans voor haar huwelijk, wat de relatie ook niet gemakkelijk zal gemaakt hebben. Hip bij de jonge garde, onbeschoft en tactloos voor de oudere generatie. Haar slechte reputatie bij de Fransen en het gat in haar had (in combinatie met de grote uitgaven bij de oorlogsvoering van haar man), zorgden er voor dat Frankrijk zich tegen haar keerde en de monarchie ten val bracht met Marie Antoinette letterlijk een kopje kleiner als grote schuldige.

De film richt zich vooral op de periode tussen het huwelijk en de leegloop van Versaille. Het beeld van een jonge Marie Antoinette die weinig interesse heeft in politiek, cultuur en regels. Maar vooral wil feesten en geld uitgeven aan juwelen en kledij. Haar man heeft niet bepaald veel interesse in haar en is met andere dingen bezig, dus zoekt ze zelf wie haar vrienden zijn en wie niet. Eén grote decadentie waarbij ze eerst verwonderd is en daarna alles vanzelfsprekend lijkt te zijn. Die grote levenslust wordt in de film ook extra kracht bijgezet door de rebelse 80's muziek, weliswaar afgewisseld met klassieke muziek. Die muziekkeuze is niet louter om wat catchy te doen, maar het geeft toch beter mee wat Marie Antoinette voelt beleeft. Als ze uitgaat op een feestje, dan hoor je daar een 80's rocknummer en dat past geheel bij wat wij voelen als we op die muziek zouden gaan feesten. Dat rebelse, de jonge muziekklanken die dienen om te feesten weg van huis en al dat serieuze gedoe.

Sofia Coppola zorgt niet voor een wilde film buiten die muziekkeuze, maar zet wel een mooie film neer die fris oogt. We zitten tenslotte met een personage uit de tijd van Versaille die nooit dat domein verliet en geleefd werd in alle pracht en praal met de nodige decadentie. Toch heeft de film de nodige pit. Kirsten Dunst is heerlijk om te zien in de titelrol, de muziek (zowel modern als klassiek) is mooi om horen en visueel is het een hoop pracht en praal met enkele beeldige scènes. De andere acteurs zijn niet veel bijzonder, wat het hoofdfiguur nog meer naar voor brengt natuurlijk. En geen idee hoe dat komt, maar die Louis XVI wordt toch maar als een pond vijgen neergezet. Ik weet niet of die in het echt zo weinig interessant was. Gelukkig draait de film niet over hem.

Coppola is trouwens rond de voorspelbare scènes gewalst: De 'cake'-quote is volgens Marie Antoinette een roddel (in het echt is daar ook geen bewijs voor) en ze zoekt ook geen sensatie door de onthoofding in beeld te brengen. Dat geeft een hele andere film.

Goeie film over de jonge Marie Antoinette die wordt uitgehuwelijkt aan de eveneens jonge Lodewijk XVI. Geen regulier kostuumdrama, daarvoor is de toon wat afwijkend en komt het geheel te fris over (ook vanwege de niet voor de hand liggende, maar prima werkende soundtrack). Prachtige locaties en kostuums. Kirsten Dunst doet het goed in de titelrol, maar het blijft allemaal wat aan de oppervlakte.

Eigenlijk bijzonder dat ik Marie Antoinette nooit gekeken heb, gezien hoe hoog ik Lost in Translation in het vaandel heb staan. Nu zijn kostuumdrama’s iets waar ik me in de loop der jaren toch een beetje overheen heb moeten zetten, maar anderzijds is Marie Antoinette (bijvoorbeeld met zijn muziekkeuzes) soms ook atypisch. Ik was verbaasd te zien dat de IMDb credits hiervoor Dustin O’Halloran noemen, de composer die in 2016 een Oscarnominatie kreeg voor Lion (2016), maar die ik vooral ken als de ene helft van het neoklassieke ambientduo A Winged Victory For The Sullen.

Ondanks een studie geschiedenis wist ik bijzonder weinig over Marie Antoinette, veel verder dan de hoofdzaken (no pun intended) kwam ik niet. Coppola’s film schijnt tegelijkertijd wat revisionistisch te zijn en op een Converse schoen hier en daar na, behoorlijk historisch accuraat, maar alleen al het feit dat de film op locatie in Versailles opgenomen is, maakt Marie Antoinette bijzonder. Toch is het met name haar situatie in de gouden kooi van het Franse Hof met een ongeïnteresseerde echtgenoot en de empathische blik van Coppola naar dit historische karakter, die Marie Antoinette de moeite waard maken.

Wat pracht en praal betreft, die is er in overvloed; en de weelde aan kostuums die de film heeft werd beloond met een Oscar. Mooi vind ik al die protserige tierelantijnen overigens niet, maar ze scheppen een treffend toneel voor de zich steeds meer in excessen verliezende dauphine van Frankrijk. Niet iedereen zal evenveel te doen hebben met de existentiële crisis en eenzaamheid van Marie Antoinette, maar benijdenswaardig was haar leven zoals Coppola het ons toont allerminst.

3,7*