Marie Antoinette (2006)

Vooruitstrevende muziek hadden ze in die tijd.

Eigenlijk vrij typisch Sofia Copolla. Ergens is het deze film het net niet. Er zitten wel leuke probeersels in, maar de moderne elementen zijn te aanwezig, te veel als gimmick gepresenteerd. Een beetje de subtiliteit die Somewhere ook mist. Aan de andere kant is ook dit weer een goede film. Vooral het verhaal is namelijk interessant, de verwachtingen, de ontwikkelingen, de link met de historie, terwijl Copolla daar wel haar eigen film van maakt. Ik zie dat mensen hier klagen over een missende spanningsboog, maar hoe realistisch denk je dat biografieën zijn die een perfecte spanningsboog hebben?

En voor Copolla doe ik er, zoals eigenlijk altijd, een halve ster bovenop. Goede film, met helaas te weinig opveermomenten.

Ik vond deze film erg tegenvallen:

- de muziek was om te huilen (disco-muziek in een balzaal!?)

- Veel slordige foutjes: champagneglazen, vork, all-stars in beeld, enz)

- Veel te grote sprongen in de tijd waardoor je totaal geen binding met de karakters krijgt

- Veel losse eindjes die er gewoon tussendoor gegooid worden en waar dan verder amper aandacht voor is, zoals de affaire die ze heeft

Enige pluspuntjes aan deze film zijn de scene waarin MA voor het eerst wordt aangekleed en de acteerprestaties van Louis XVI

pppppppppppffffffffffff wat een drama

2 uur zitten kijken en me eigen dood verveeld. Het enige wat mooi was waren de kostuums en de omgeving.

ik hou van kostuumdrama`s ,maar dit 1 keer gezien en nooit meer.

de muziek sloeg ook nergens op . toen de film begon had ik al zoiets van huh? rare muziekkeuze voor zo een film ,En toen de film echt begon dacht ik nog van ach misschien een foutje .Wie verzint

er nu zulk muziek in zo een verhaal.

Heel erg jammer ik had me er op verheugd..

saai filmpje, waarschijnlijk alleen bedoelt voor het vrouwelijke publiek.

AAH kijk kirsten dunst als marie antoinette! ECHT COOL

Sofia Coppola zou oorspronkelijk de film Control maken (wat uiteindelijk werd gedaan door Anton Corbijn) over Ian Curtis en Joy Division, maar omdat deze uitliep kon ze het niet doen.

De soundtrack in deze film is ook een van de hoogtepunten om juist die post-punk liedjes derin te zetten

Zo klinkt het bijna alsof Coppola de muziek erin heeft gestopt om toch nog een beetje met moderne muziek te kunnen werken, na het missen van Control.

Je kunt de soundtrack een van de hoogtepunten vinden, ik vond het tenenkrommend ergerlijk. Een flauw trucje wat naar mijn idee gewoon niet werkte.

nu ja, moderne muziek? alle post-punk tracks van Siouxsie & The Banshees, Bow Wow Wow, The Cure, en New Order zijn van eind jaren 70 of begin jaren 80

Vergeet Adam and the Ants niet!

Ik zie weer diverse reacties van mensen die de film niet snappen en hem daarom maar slecht noemen.

Tja, nou ja, vergelieken met de tijd waarin het verhaal zich afspeelt kan men dit toch gerust hele moderne muziek noemen.......

Enne, aan Aazhyd: een beetje matiging misstaat niet. Iemand kan best een film snappen en hem toch slecht vinden. Maar wellicht kun je de film in een mooie recensie uitleggen en trachten anderen van jouw zienswijze te overtuigen. Staat beter dan dergelijke aanmatigende uitlatingen die kant nog wal raken.

Op pagina 7 zie je mijn recensie (kort, maar m.i. wel duidelijk).

Ik kan me voorstellen dat je een 2,5 voor deze film geeft. Maar een 1,5? Die krijgt alleen complete bagger van mij.

De volgende quote geeft het ook heel mooi weer:

Flickfilosopher recensie

Ik bestrijd helemaal niet het verschil van mening wat we hebben over deze film maar louter de manier waarop je mensen met een andere mening neerzet als personen die de film niet snappen en daarom een laag cijfer geven, of dat suffe 'duh' na een mening van jouw zijde over het al dan niet kostuumdrama zijn (en daarover zijn de meningen ook uiteenlopend).

Dan nog: de quote die je hier neerzet is een wellicht heel fraai verwoorde mening van iemand, maar dan nog kan ik het er volstrekt mee oneens zijn. En dat ben ik dan ook niet.

Ik begrijp jouw visie op de film best en ook waar jouw waardering vandaan komt, maar ik deel die mening gewoon niet.

Tot slot: ik vind dit daadwerkelijk niet meer dan een 1,5 waard. Dat is geen 'complete bagger', dat is naar mijn maatstaven 'erg matig'. En dat dan om de redenen die ik in mijn eerste post al aangaf.

Het eerste uur was het meer een tienerfilm voor meisjes van 15/16. Het ging over de nieuwste mode, de leukste schoentjes en wie welke ‘crush’ op welke jongen had.

Het laatste stukje gebeurde er tenminste iets, maar dat kwam dan wel een beetje laat

De uitvoering qua beeld en decors/kostuums was wel heel mooi gedaan.

Van de muziekkeuze snapte ik helemaal niets, het waren zeer moderne liedjes bij die klassieke setting.

Dat maakt het ook vreemd voor wat betreft de sfeer.

Precies, jij snapt het dus wel.

Jaren geleden heb ik deze film gezien en toen wist ik niet goed wat ik ervan moest denken. Onlangs zag ik het grootste deel van de film weer, ik heb helaas wel het begin gemist.

Na deze tweede keer kijken ben ik toch wel onder de indruk. Marie Antoinette is allesbehalve een standaard kostuumdrama, hoewel de kostuums overigens schitterend zijn. Het vreemdste aan de film vond ik de afwezigheid van een duidelijk verhaal. Wat we krijgen te zien is meer een beeld van het leven van Marie Antoinette, zonder dat altijd duidelijk wordt waarom we het ene wel te zien krijgen en het andere niet. Echter is het genoeg om je een goed beeld te kunnen vormen van de koningin, de tijd waarin ze leefde, de lasten waaronder ze gebukt ging en hoe ze daaraan probeerde te ontkomen.

Marie Antoinette is het grootste deel van haar leven een verwend kind geweest, maar toch heeft ze wat sympathieks over zich. Het leven aan het hof is natuurlijk ook heel verstikkend en de druk om toch vooral een zoon op de wereld te zetten is erg groot. Ze beseft niet dat de manier waarop ze hieraan probeert de ontsnappen haar alleen nog maar verder in de problemen brengt. Eén van de mooiste scènes is wanneer Marie Antoinette op het balkon zich buigt voor het opstandige volk, hierin zie je dat dan toch - helaas te laat - het tot haar is doorgedrongen hoe haar handelswijze bijgedragen heeft aan haar ellende.

Het einde vind ik nu mooi - in tegenstelling tot de eerste keer. Toen was ik nog verontwaardigd dat er nergens een guillotine te vinden was, nu vind ik juist dat de wetenschap dat die nog gaat komen het einde des te ontroerender maakt. Ik vind het mooi om te zien dat in het laatste deel van de film er een soort bondgenootschap ontstaat tussen Marie Antoinette en Lodewijk. De laatste zin vind ik bij nader inzien een prima einde - 'I'm saying goodbye.' Ze beseft heel goed dat ze niet meer terugkomt.

De hedendaagse muziek vond ik nogal een vreemde keuze, maar het heeft me niet echt gestoord. De rest van de soundtrack was alleraardigst. Het acteerwerk was zeker prima, de locaties en kostuums oogverblindend en de sfeer precies goed. Ik had een hogere score gegeven als het verhaal wat evenwichtiger was geweest, vooral in het middenstuk. Desalniettemin is deze film wel 4 sterren waard.

Ik weet het niet. Ik heb een vriendin die deze van voor naar achter kan spellen, maar ik weet het niet. Ik vind het idee van de moderne muziek leuk, maar toch is het hem net niet. Misschien moet ik hem over een tijdje herkijken en komt de geweldigheid me tegemoet, maar ik denk het niet.

In bijna alle negatieve recensie's is de muziek een nadeel, terwijl dit juist een geniaal idee is. Eén van de beste soundtracks in mijn ogen (wat wel de gewoonte is van Sofie Copolla als je The Virgin Suicides hebt gezien)

Let them eat cake, she said. Just like Marie Antoinette.

Zo wordt de tekst van Queen’s Killer Queen alweer een stukje duidelijker. Of ze het daadwerkelijk gezegd heeft of niet, lijkt me niet echt van belang. Het gaat er vooral om dat dit perfect de houding weergeeft van de Franse adel ten opzichte van het gewone volk. Behalve het stukje minachting, denk ik zelf dat de adel vooral te druk met zichzelf bezig was. Het is niet de schuld van Marie Antoinette dat de situatie in 1789 zo uit de hand liep dat zowel de koning als de koningin eindigden onder de guillotine.

Sofia Coppola schetst een helder en realistisch beeld van de Oostenrijkse prinses. Ze mag dan wel verwend zijn en (buiten de druk van haar moeder om) vrij zorgeloos leven, maar dat valt haar niet echt kwalijk te nemen. De hoofdpersoon kent namelijk geen ander leven dan dat aan het hof. De moderne muziek vond ik allerminst misplaatst. Ik zou zelf geen beter middel kunnen bedenken om haar situatie te verduidelijken. Dat ze vlucht in feestjes vanwege het strakke protocol in Versailles, maak je niet duidelijk aan de moderne kijker door walsmuziek voor te schotelen.

Een aangenaam kostuumdrama, ondanks dat ik geen groot fan van het genre ben. Het is jammer dat de film over andere onderwerpen erg oppervlakkig blijft.

Aan alles is te zien dat dit van de hand komt van Sofia Coppola. Lekker lange shots, traag tempo en weinig woorden, maar veel lichaamstaal.

Iedere keer krijgt Coppola het voor elkaar dat ik verliefd wordt op de hoofdpersoon. twee keer Kirsten Dunst ( In the vergian suicides en in Marie Antoinette) en Scarlett Johansson (in Lost in Translation) en dat terwijl ik al twee jaar onder de plak zit. Coppola weet haar karakters zo subtiel, mooi, gevoelig en sympatiek neer te zetten. Echt geweldig.

Helaas was dit voor mij wel verreweg de minste Coppola, Ik ben geen echte liefhebber van kostuumdrama's en behalve Kirsten Dunst konden de hoofdpersonen en het verhaal mij niet echt bekoren

Een heel eigenzinnige kijk op het leven van Marie-Antoinette.

Misschien wel een heel realistische. Het zal je tenslotte maar gebeuren, net zoals we het in de film zien langskomen - weg van je familie, je omgeving, alles wat je kent en hebt achterlaten, zelfs je hondje mag niet mee. En dan kom je terecht in het politieke wespennest van het Franse hof, waar je nog niet aan je eigen kont mag krabben omdat je dan iemand z'n positie ontneemt. De volstrekte ledigheid daarbij - de ondraaglijke ledigheid van het bestaan, haast.

Heel herkenbaar ook als een film van Sofia Coppola, het verstilde en kijkerige van haar kenmerkende stijl past heel goed bij hoe het verhaal loopt. Kirsten Dunst doet het daar ook heel goed in, maakt dat je meegenomen wordt in het wel en wee van de arme koningin.

De veelbesproken soundtrack valt bij mij prima. Net als de manier van filmen, de keuze van precies wat we wel en niet te zien krijgen uit het levensverhaal van Marie-Antoinette, past ook dit goed bij elkaar. Daardoor krijgen we een nieuwe film te zien, die een nieuwe kijk geeft, een nieuw inzicht geeft. Dat voegt wat toe.

Sofia Coppola laat zich in deze film weinig gelegen liggen aan de werkelijke geschiedenis van Marie Antoinette. In plaats daarvan kiest zij ervoor het publiek een nogal gammel verhaal voor te schotelen, dat –het moet gezegd– opgesierd wordt met oogverblindende kostuums en schitterende locaties. De keuze voor Kirsten Dunst in de titelrol is zonder meer een vondst.

Daarmee heb ik de pluspunten wel gehad. Dat Coppola veel beter kan heeft ze eerder laten zien met The Virgin Suicides (1999) en vooral met het geweldige Lost in Translation (2003). Ik ben benieuwd of ze dat niveau ooit nog een keer zal halen.

Historisch gezien klopt er weinig van deze film. Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat Coppola beter een ander boek had moetne gebruiken. De datums kloppen niet en daar naast 19 jaar later ziet ze er nog precies het zelfde uit als toen ze in 1770 er uitzag. De huwelijksscene is het absolute hoogtepunt en indrukwekkend. Daarnaast is de muziekkezue zeer verrassend.

Na herziening ben ik nog steeds niet overtuigd. Hij is een beetje saai. Een beetje best wel erg.

''Sofia Coppola laat zich in deze film weinig gelegen liggen aan de werkelijke geschiedenis van Marie Antoinette.'' + ''Historisch gezien klopt er weinig van deze film.'' Het voelde voor mij ook niet echt aan als geschiedenisfilm, maar het kan maar zo als zodanig bedoeld zijn...

Wat ik vooral zag was een jonge vrouw, weggerukt van haar huiselijke Oostenrijk(se schoothondje, dat ook niet terugkeerde) en geconfronteerd werd met een jonge man die al evenzeer in zijn eigen wereld verbleef - beiden 'in de weg gezeten' door een 'hogere' rolverdeling waar ze weinig kaas van gegeten hadden. Complimenten voor Schwartzman en Dunst, die beider naïviteit en oprechtheid heel leuk neerzetten. Plus positieve vermelding voor Torn en (comedy acteur) Coogan (Asia Argento, waar ik wel wat pikant vuurwerk van verhoopt had, verzoop tamelijk hopeloos).

En die clash geschiedenis / persoonlijke touch wordt door geen van beide gewonnen, noch door 3e partij Coppola ingepikt, in mijn optiek. Intrigerend en vermakelijk genoeg voor een voldoende was het wel. Misschien ooit eens een herziening - zonder k...reclames.

Nu: 3,0*.

Een goede Drama/Historie/Biopic...

Prima verhaal...

Prima kostuumdrama...

Ook prima acteerwerk...

Prima achtergrond geluid/muzek

(Dolby Digital)...

Af en toe mooi HD kwaliteit...

Commerciële zender RTL 8 heeft altijd reclame tussendoor, dit is

waardeloos...

Verhaal had weinig om het lijf, maar toch bleef de film me boeien. Ik vond vooral dat alles zo mooi in beeld is gebracht, fijne muziek eromheen ook. Daarnaast vond ik Kirsten Dunst perfect voor deze rol.

3,5*

Eigenlijk gaan Sofia Coppola's films allemaal over hetzelfde. Over het zoeken naar inhoud in lege levens. En in die zin is het veel uitbundiger Marie-Antoinette ook gewoon duidelijk een Sofia Coppola. Coppola is nooit helemaal plot gedreven en hier is dat ook niet zo. Het is vooral een film die poogt zo'n historisch figuur in een enorm decadente omgeving vol protocollen te laten zoeken. En zo decadent en zo vol protocollen vind je alleen in het verleden. Marie-Antoinette mist de poëzie en het gevoel van Coppola's eerste twee films (en ook bij Somewhere slaagt ze daar wat mij betreft niet in). En komt daardoor niet aan dat niveau, maar de lol die in deze film zit en de anachronistische grapjes vergoeden veel.

3.5*

De personages waren nogal oppervlakkig uitgewerkt. Je wil op een gegeven moment toch iets méér weten over een personage, dan alleen of ze verdrietig of verveeld zijn. Maar het visuele spectakel dwong toch respect af. Er was ongelofelijk veel oog voor detail. Alleen waren sommige details niet historisch. De keuze voor popmuziek was gedurfd, maar werkte m.i. goed. Omdat ook de klassieke muziek heel authentiek en zeer goed uitgevoerd werd, was de combinatie duidelijk een bewuste keuze; zoals sommige architecten ervoor kiezen bewust een heel moderne aanbouw aan een historisch gebouw te zetten i.p.v. er een nep vleugel aan te bouwen. De popmuziek bracht het leven van toen verrassend dichtbij in deze film.

Het slot was goed, maar je bleef toch zitten met de vraag of ze er niet méér uit hadden kunnen halen.

Ik ben met stomheid geslagen bij het lezen van sommige reacties hier.

Ik vind dit een geweldige film, en schrik er eerlijk gezegd een beetje van dat dingen als de all stars in beeld als slordigheid of een fout worden gezien. Deze film zit vol met symbolen en aanwijzingen, wat het voor mij het kijken meer dan waard maakt. De eerder genoemde all stars, bijvoorbeeld, zouden heel goed in beeld kunnen zijn geplaatst om te laten zien dat Marie Antoinette eigenlijk gewoon een tienermeisje was dat helemaal niet wist wat ze moest met al die macht.

Oh, en de soundtrack is geweldig. Dat stuk met Hong Kong Garden in de balzaal (ergens verderop in de comments DISCO genoemd?!), ge-wel-dig.

Twee keer gezien, steeds genoten. Origineel om het verhaal als zodanig te 'formatten' (met moderne elementen). Maakt dat de gevoelens van bijv. verveling en blaséheid veel universeler overkomen, en niet worden gepercipieerd als iets van de higher class in een ver verleden. Iedere keer valt me op hoe goed Kirsten Dunst is in haar rollen. Kleine gebaren, intonaties, oogopslag, uitdrukking.