The Bodyguard (1992)

Standaard en doorzichtig filmpje, dat maar niet echt slecht wil worden door de aanwezigheid van Kostner. Voor hem zijn de 2,5*.

Wat een hit was deze film bij uitkomen!

Voor mij tussen de 5e en 10e ziening van The Bodyguard.

Dit is volgens mij een perfecte film om compleet af te serveren, finaal met de grond gelijk te maken. (Volgens mij gebeurt dat ook overvloedig op MM.)
Ik doe daar niet aan mee.
Sterker nog, ik heb weer genoten van het ingetogen spelen van Costner en Houston, van het eigenlijk prima verhaal, van de muziek.
Het is een feest der herkenning.

Natuurlijk, er zitten hier en daar tenenkrommende momenten in de film. Zo na dertig minuten wilde ik de film een 8 geven, ongeveer op de helft leek me een 7 een mooi compromis, na volle lengte ben ik afgezakt naar een 6. Een voorbeeld is de treurige keuze hoe Marron reageert op Farmers reddingsactie van Fletcher. Of hoe vals Marron reageert op Farmers afwijzing. Ze verwordt hiermee tot een karikatuur.

Ik denk dat Costner hier zijn beste rol speelt. Frank Farmer is hem werkelijk op het lijf geschreven. De acteur heeft een onopvallend gezicht, wat kan hij beter spelen dan de man van de stille waters, diepe gronden.
Toegegeven, ook in JFK doet hij het prima, hoewel de emotie die hij daar tentoonspreidt hem beduidend minder goed afgaat.

Houston ontstijgt het-zangeres-wil-actrice-worden-niveau met gemak. Ze doet het met veel grace.

Dik 5 jaar geleden sinds ik deze voor het laatst zag en wat blijft dit een onderschatte film op veel filmsites.

Vooral de chemistry tussen Houston en Costner is wat deze mierzoete film naar een bovengemiddeld niveau trekt. Heerlijke soundtrack en een verhaal die heel lekker wegkijkt. Costner speelt zijn beste rol ooit en Houston's magistrale stem met haar prachtige uithalen is de slagroom op de taart.

Ik ga ver in mijn herbeoordeling van de film en ik denk dat dit wel één van mijn favoriete romantische films is.

Opzicht vond ik het zeker een vermakelijke film. Kevin Costner heeft misschien betere rollen gespeeld, ik vond zeker dat hij het niet slecht deed. Whitney Houston deed het ook wel aardig. De spanning vond ik ook wel meevallen, ik werd toch wel nieuwsgierig wie ''het'' was.. Sommige scenes vrij langdradig, maar opzicht vond ik het een erg aardige film.

3,0*

Tsja, qua acteerwerk vind ik hem niet zo sterk. Het blijft allemaal wat geforceerd overkomen bij zowel Costner als Houston. Maar de chemie spetterde wel tussen die twee en dat maakt deze film toch wel heel prettig om naar te kijken. Als je daar ook nog het superromantische verhaal bij optelt en een hele mooie soundtrack dan is deze film zeker wel een aanrader om naar te kijken.

Best comedie ever. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik als anti-Costner-fan, wel degelijk gecharmeerd was van Frank Farmer... 2.5 ster...

Noem me sentimenteel maar wat hou ik van deze film. Ik heb deze film op 9-jarige leeftijd voor het eerst gezien en ik snapte er niets van maar vond het wel heel mooi met alle prachtige muziek. En vond het altijd mooi dat mijn moeder ontroerd raakte door deze film.

Hoe ouder ik werd hoe meer ik de film ging waarderen. Kijk 'm eigenlijk elk jaar wel een keertje en krijg er gewoon geen genoeg van. Misschien is het jeugdsentiment, misschien hemel ik de film veel meer op dan dat 'ie verdient maar ik vind het gewoon een heerlijke film om even bij weg te dromen.

Costner is prima in zijn rol, net als Whitney Houston trouwens. De chemie is duidelijk zichtbaar en dat maakt deze film, samen met de prachtige songs uiteraard. Bepaalde scenes staan me bij en kan ik echt minuut tot minuut voor de geest halen. Niet vreemd als je de film zo vaak hebt gezien als dat ik 'm gezien heb, maar goed

Anyway, vind het echt een aanrader voor iedereen. Gewoon zo'n film die in een must-see lijstje hoort te staan.

Onderhoudende film waarin een professionele bodyguard een populaire zangeres beschermd, die bedreigd wordt. Het verloop is voorspelbaar, de uiteindelijke dader is niet bepaald origineel en ook de romance komt geforceerd over. Maar de film kijkt lekker weg en heeft een paar redelijk spannende momenten. Verder een slimme casting van Whitney Houston die uiteraard deels verantwoordelijk is voor de goeie soundtrack. Een ruime 3.0 sterren.

Alweer lang geleden dat 'k deze had gezien dus deze maar eens bekeken. 'k vond het een goeie film. Het verhaal wist eigenlijk van begin tot einde te boeien en heeft voor elk wat wils: romantiek, spanning (vooral naar het einde toe), een goeie soundtrack en toch ook wel een prima cast.

Het is wel wat voorspelbaar, maar dit is wel wat vaker het geval in dit soort films. Toch de moeite om te bekijken.

De liedjes van Whitney zijn mooi ingevoegd in de film. Samen met het feit dat zijzelf vaak en mooi in beeld is en heel aardig acteert, maakt het daardoor tot een mooi document ter nagedachtenis.

Het acteerwerk van Kevin Costner vond ik ook fijn en de chemie + ook spanningen tussen die twee kwamen heel natuurlijk over.

Het verhaal is een romantisch drama met een thriller element en ook wat actie, onderhoudend.

Kreeg het idee dat Whitney Houston zichzelf speelde en verder vond ik Kevin Costner een groot suf gebeuren. The Bodyguard is een onvervalste draak van een film met veel te veel sentiment, cringeworthy scenes en muziek die me niet bepaald trekt. Wat dokterromans zijn voor literatuur, is the Bodyguard voor film, wat een vreselijke pulp was dit .

Vrij standaard filmpje, maar wel vermakelijk. Costner en Houston hebben een goede klik samen en toegeven, het slot vond ik vrij goed uitgewerkt met een aardige spanningsboog bij de Oscaruitreiking. Op romantisch vlak had de film beter gekund, al was het niet slecht. Dikke plus is natuurlijk de muziek van Whitney Houston, dat klinkt gewoon echt goed. Ze had echt zo'n vreselijk mooie stem, zo zonde dat ze zo is afgegleden en veel te jong is overleden.

3*

Beetje een onverdiend gemiddelde. Het is geen meesterwerk maar de film is goed in wat hij dient te doen: entertainen. Een wat aangelengde thriller (weinig suspense) met een vleug romantiek ertussen. Het werkt wel voor mij en ik blijf me er mee vermaken; Whitney Houston brengt het er opvallend goed van af vond ik. Je vergeet haast bijna dat ze eigenlijk niet echt een actrice is. Madonna mag daar lessen uit trekken. Haar prachtige stem wordt gemist, want de soundtrack mocht er zeker wezen. Costner speelt weer waar hij goed in is: de oppervlakkige en ernstig kijkende held; vroeger keek ik naar de man op in dergelijke films, nu is het toch allemaal wat minder maar ik klamp me alsnog vast aan de goede herinnering die deze film bij mij teweeg brengt.

Whitney Houston speelt een personage dat op haarzelf lijkt qua beroepsactiviteiten. Haar personage is wispelturig: het ene moment vertoont ze divagedrag, dan is ze opeens poeslief. Kevin Costner is geen spierbundel, wel een bekwame, alerte lijfwacht die geplaagd wordt door een incident uit z’n verleden. Enkele bekende figuren hebben een nevenrol: Gary Kemp van Spandau Ballet als de manager, Ralph Waite van The Waltons als de vader van Farmer, en Debbie Reynolds als zichzelf met één grappig zinnetje.

De intrige is goed opgebouwd, met een afwisseling tussen spannende en romantische scènes, en met misleidende aanwijzingen. Een subjectieve cameravoering tussen de bomen lijkt de waarneming van de indringer te tonen, maar dan blijkt het de zangeres zelf te zijn die aan het joggen was. De stalker is een red herring. Het eerste gesprek met Nicki maakt duidelijk dat ze jaloers is op haar zus, maar de indringer was met zekerheid een man. Uiteindelijk blijkt de titel een aanwijzing te bevatten: de dader is die andere bodyguard. Na de aanslag op Reagan vond hij geen werk meer. Daarover gefrustreerd raakte hij op het foute pad en ging hij liegen over z’n activiteiten. De hectiek en onechtheid van de showbusiness worden getoond, bijvoorbeeld wanneer mensen uit haar entourage handtekeningen zetten in haar plaats. Het berghutje van de Farmers, met het meer en de sneeuw, is een oase van rust, totdat ook daar het gevaar binnendringt.

Covers worden afgewisseld met originele liedjes; ballads met dansbeats. Whitney Houston weet altijd iets toe te voegen aan een melodie, met krachtige uithalen maar ook met warme en intieme momenten. Naast de hits is het mooi om haar even gospel te horen zingen, wat ze reeds als kind deed. Haar debuut was meteen haar beste rol en heeft als romantische thriller goed stad gehouden.

Als kind ooit flarden van meegekregen en daarna nooit meer gezien, dus grotendeels vergeten. Misschien ook maar goed, want deze film is verre van goed, met name omdat er wat mij betreft geen chemie tussen de hoofdpersonages is. Zij is een wispelture en vooral een onredelijke diva en het is wat mij betreft compleet ongeloofwaardig dat hij voor haar valt. Ja, het is een mooie dame, maar iemand met zijn intellect en professionaliteit moet daar toch doorheen kunnen kijken. Het verloop kan verder makkelijk uitgetekend worden en dat het allemaal maar plichtmatig in beeld gebracht wordt, helpt ook niet. Tenslotte is dit de film van het liedje "I Will Always Love You", maar dat hangt er ook maar raar aan vast aan het einde. Een halfje extra voor de stem voor Houston, en dan ben ik nog erg gul, want dat kan je ook gewoon via Spotify ofzo tot je nemen, daar heb je deze film niet voor nodig. 1* dus.

The bodyguard is eigenlijk wat jeugdsentiment voor me. In mijn jeugd om één of andere reden verschillende keren gezien. Achteraf bekeken kan je je misschien de vraag stellen waarom. Niet dat de film gigantisch slecht is, maar de middelmaat overstijgen doet hij allerminst.

Van een echte chemie tussen Rachel en Frank is er eveneens weinig sprake. De ontluikende romance lijkt vrij geforceerd en niet geheel geloofwaardig, laat staan professioneel voor een gereputeerd veiligheidsagent die zijn strepen al meermaals verdiend heeft.

Misschien ligt het aan de muziek en het showbizzgehalte? Op zich is het personage van Rachel wel goed gekozen en speelt ze zowat zichzelf als Whitney Houston. De songs zijn uiteraard reëel en die waren in de jaren 90 gewoon catchy. De songs zijn mooi verwerkt in de film en je krijgt ook een eenvoudige inkijk in het leven van een popster en de neveneffecten die ermee gepaard gaan als er een losgeslagen gek het op je gemunt heeft.

Als romantische thriller wel geslaagd, maar niet met brio. Het is wellicht een film die de jongere generatie wellicht niet zal kennen. De oudere generatie herinnert hem zeker wel nog, maar ook dat is een compliment.

Lang geleden dat ik deze film nog eens gezien had. Een film die vooral bekend staat vanwege het zeer goed verkochte album en de single I Will Always Love You, dat door de vele trouwfeesten en karaoke acts niet bij iedereen hoog gewaardeerd wordt. Maar de film herleiden tot een goed gezongen cover lijkt me niet eerlijk.

Whitney Houston acteert best goed, al is dat vooral doordat ze een rol speelt die op haar lijf geschreven is. Met naast haar de toen alomtegenwoordige Kevin Costner als haar bodyguard. Het verhaal is goed onderhouden met de nodige vaart en gelukkig is dit geen film uit de jaren '80, want dan zou er nog een pak meer humor bij zitten. Het is een thriller geworden die best wel spannend is. De film speelt wat op veilig, maar zelfs in een verhaal dat weinig verrassingen biedt, zit je toch met de volle aandacht te kijken.

Visueel heeft het een passend 90's look en de nummers passen best wel bij het verhaal. Een onderschatte film.

Nogal een dingetje deze film toen hij in '93 uitkwam. Één van de grootse muzikale sterren in de jaren '90 samen met één van de grootste acteurs op dat moment. Ja, dit moest je gezien hebben, voor mij duurde het bijna 30 jaar tot het er eens van kwam wegens verschillende redenen namelijk vooroordelen en dat het mijn genre niet is.

Het verhaaltje is niet al te ingewikkeld met de superster die beschermd moet worden van een maniakale fan. Aan Frank de ondankbare taak bescherming te bieden in een chaotische wereld, en vooral bepaalde details waar Farmer oog voor heeft zijn aardig. Geen breedgeschouderde blufkikker die overal invliegt maar zowaar kleine en grondige dingetjes laat zien die herkenbaar zijn voor dergelijk werk, en dat is testen, controle en heel veel routine.

Het laatste is wel het enige echt overtuigende. Alle privé besogne waar Frank zich in mee laat slepen is melodramatisch, de happerende wisselwerking tussen bodyguard en te beschermen artieste diw niets lijkt te willen begrijpen van de ernst van de situatie omtrent de bedreigingen, noch de objectiviteit van de bodyguard en diens keuze is regelmatig stuitend net als haar achterban, haar manager bijvoorbeeld, die haar alleen maar in meer problemen brengt. Heeft deze dame bescherming nodig? Wel zeker, en nog het meest van haar zelf en haar wispelturigheid. En de muziek en dat kleffe liedje doet me ook weinig.

Toch is The Bodyguard ondanks al deze kritiek best in te nemen voor een keer en valt de film precies in het jaren '90 Hollywood vakje van vlot, gemakkelijk, vooral veel bioscoop publiek trekken en worden alle vakjes qua spanning, actie, beetje drama, whodunit en romantiek netjes ingekleurd. Zoals gezegd, met een beetje good will redelijk voor een keer.

The Bodyguard is een film die zijn succes toch vooral heeft te danken aan Kevin Costner en Whitney Houston. Deze twee hebben grootse chemie in de film en dat straalt er vanaf. Het verhaal op zich is gewoon prima. Hele fijne film dit.

Is er een betere manier om een maandlange film hiatus te doorbreken dan met een vergeten kaskraker? The Bodyguard, het lijkt wel een eeuw geleden dat deze film de zeitgeist beroerde. Wat een genant relikwie uit het verleden. Gelukkig hebben we Netflix te danken om ons dit soort vergeten parels weer onder de aandacht te brengen. Het valt me op dat ik nooit zelfs maar een flard beeldmateriaal van deze film opving, muv de mysterieuze cover van de videocassette die destijds in het huis van mijn grootvader lag. Ik had toen meer interesse in die van Independence Day. Recentelijk zag ik voor het eerst bewegende beelden van The Bodyguard. In een moment tussen droom en werkelijkheid, slaapdronken, zie Costner onbehouwen rondhossen met zijn slechte postuur. Zijn aanwezigheid is bijna een transgressie. Zijn personage is a dying breed, de laatste stuiptrekking van het Reagan regime. Hij houdt van koude biertjes en country muziek. Zij is een zelfbewuste zwarte vrouw, onderdeel van de nieuwe culturele elite. "Tuesday morning brunch, where did you find this guy?" Waren dit anno 1992 de grootste tegenpolen in de VS? The Bodyguard is niet bepaald een meesterwerk om anno nu te ontdekken, maar de zwelgende romantiek en het overdreven pathos zijn toch mooi meegenomen. Met de jaren heb ik de wijsheid van mijn grootvader verkregen, overdreven romantiek is inderdaad meeslepender dan één of ander overheidsgebouw dat explodeert. Ik zie opnieuw de cover van de videocassette voor me. Een grimmigheid, als een fiche uit het JFK dossier. De duisternis. En geld! Miljoenen, eindeloze miljoenen.

Zo bleek The Bodyguard kijken achteraf één van mijn beste beslissingen van 2024. De film zal voor eeuwig staan prijken als eenzame totem van de maand februari.

Interessante en behoorlijk originele Hollywoodfilm.
Het eerste uur is het best. Kevin Costner's rol is gewoon solide, maar ik miste wel een beetje de chemie tussen Whitney Houston en Costner. Ik merk wel dat ik het moeilijk vind om naar Whitney Houston te kijken, met de kennis van nu en haar tragische einde.
Het laatste half uur is wat traag en minder interessant. De film is inmiddels wel wat gedateerd.
Je gaat je wel afvragen hoe goed die beveiliging is als je op slechts een man met een oortje in moet vertrouwen, in zulke kasten van huizen en riante hotel en congresomgevingen. Maar eind goed al goed, en Costner is de hero die de kogel op vangt. Ik denk wel dat het een veel betere film geweest zou zijn als Costner bij zijn ultieme daad was overleden.
Ik denk toch dat dit meer een vrouwenfilm is.

Vrij slecht.

Willens nillens zal dé love ballad der love ballads een rol hebben in mijn leven. 't Is te zeggen: toen ik met mijn op dat moment nog aanstaande de trouwzaal binnen wandelde, werd I Will Always Love You afgespeeld. Had ik het geweten; ik had de schepen en haar assistente 1001 andere opties kunnen geven, maar het zij zo. Het deed me toen wel denken dat ik The Bodyguard nog nooit gekeken had.

En het heeft uiteindelijk nog maanden geduurd, maar het is er dan toch van gekomen. En ik ben allesbehalve onder de indruk, al kan ik niet zeggen dat dat een verrassing is. Kevin Costner is zo'n saaie klaas dat je het bijna niet voor mogelijk houdt. Maar Whitney Houston gaat daar toch nog grandioos over en is héél erg belabberd als verwend nest.

Onderlinge chemie is niet genoeg aanwezig en het slaat gewoon nergens op dat de stoïcijnse bodyguard zo'n strekenmadam achterna holt. Het misdaadgegeven errond is eveneens zoutloos, maar daar is de film uiteraard niet bekend door geworden. Blij dat ik hem van m'n lijstje kan vinken en nooit meer hoef op te zetten.

1,5