Cat People (1982)

Zag deze film ooit rond 1990 en vond hem destijds aardig, maar had er meer van verwacht (qua film). Was daarentegen onder de indruk van Nastassja Kinski (wie niet?). Dat heb ik niet snel, dus toch 3,5 sterren.

Ik zit nu het origineel te kijken, is Kinski het waard om dit ook te kijken? Was dat niet de dame die ik zag naast Sheen in Terminal Velocity, zo lang geleden? in mijn herinnering is die niet zo hot... Maar als ik het commentaar hierboven zie...

Kijken.

Herzien na een jaar of dertig

Lelijk jaren-80 geluid (toen vonden we dat mooi, geloof ik).

Erg twijfelachtig acteren met alleen Kinski als uitzondering.

Nogal slordigjes geedit.

Viel wat tegen dus.

Remake van de gelijknamige film uit 1942, met destijds de mooie Franse actrice Simone Simon in de hoofdrol. Voor deze remake werd het destijds 20-jarige Duitse fotomodel Natassja Kinski gecast. Dat is meteen ook het grootste pluspunt van deze remake. Net als Simone Simon is Kinski een oogverblindende schoonheid.

Voor de rest is dit echter een tamme remake, die zich meer op de seksualiteit van het verhaal richt dan op de horror. Nergens is de film dan ook echt spannend. De scène waarin Kinski langzaam in een panter veranderd is echter goed gedaan en de film wordt uitermate plezierig ondersteund door de typische jaren 80 soundtrack van Giorgio Moroder.

Op ZDF tijdens een nachtelijk uurtje en meteen gefascineerd door een walgelukke-exploitation/woman-in-jeopardy-scene die nog eng en raar was bovendien. (er lag een puma onder het bed van een lingeriemodel) Verder in deze film van Harcore Shrader: wat gory effecten en veel onnodig naakt in een quasi Louisiana-neo-noir-setting.

Ook zijn er veel enge rotbeesten (ik vind beesten niet okay) te zien en wat semi transformatiescenes die net te ingewikkeld bleken qua techniek of geld, en nooit afgerond werden zoals in de betere weerwolffilm. Ik heb wel wat gemist want ik ben ergens even in slaap gevallen.

Maar de kern van het verhaal zal wel de onderliggende-sexuele-onderhuidse-ontluikende-jonge maagden-spanningen zijn, dat nogal plat, van dik hout, is verteld, zoals altijd.

Toch vond ik de film best spannend ook dankzij de onberekenbare Kinski (miauw) en een merkwaardig sleaziy, creepy, eurotrashy sfeertje.

Goedgekeurd!!

Deze film staat mij ook bij als enorm sfeervol en spannend met Natassja Kinski.

Wilde hem gisterenavond dan ook eindelijk weer eens zien op ZDF (zoals m'n bovenbuurman al schreef), maar helaas ben ik ook ergens in het begin in slaap gevallen. (Waarschijnlijk ook omdat ik ervoor Ouija(2014) heb gekeken..)

Buurman. Ik bleef knokken tegen de slaap want ik wist dat die scene moest komen: dat ze naakt door een bos sluipt, als een poema. Net als in die andere film over een wolf.

En hij kwam ook nog! Ik dacht nog: heerlijk die voorspelbaarheid!

Sfeervolle horror van regisseur Paul Schrader, met een mooi hoofdpersonage en heerlijke muziek van Giorgio Moroder (machtig die synths - doet mij als fan altijd goed) en natuurlijk de plaat 'Cat People' van David Bowie zelf. Nastassja Kinski wist mij als kijker met haar ogen en uiterlijk constant te intrigeren. Het verhaal(tje) zelf is zo simpel en bezopen wat, maar Schrader weet constant een heerlijke onderhuidse erotische spanning te creëren. Ondersteund door de goede muziek en sfeervolle beelden boeit deze prent van begint tot eind. Ben nu ook wel benieuwd naar het origineel uit 1942. Ook die maar eens zien.

Dit is toch een cultfilm die stof deed opwaaien. Sfeervol en gewaagd: de seksuele aantrekkingskracht tussen broer en zus. De krachtige en sensuele muziek van legende David Bowie (Putting Out Fire) helpt natuurlijk ook! En de schoonheid van de erg jonge Nastassja Kinski evenaart zeker de schoonheid van het prachtige dier, de zwarte panter.

Begin jaren '80 in het zelfde jaar als John Carpenter's remake van The Thing maakte Paul Schrader, een van de minder bekende Movie Brats van New Hollywood, een remake van Val Lewton's klassieker Cat People.

De hoofdrol wordt vertolkt door Nastassja Kinski, de knappe dochter van het Duitse heethoofd Klaus Kinski. Haar broer door Malcolm McDowell (A Clockwork Orange) en haar love-intrest Oliver door John Heard (je weet wel de vader uit Home Alone).

Destijds flopte de film omdat door de vergelijking met het origineel de film slechte kritieken kreeg. Tegenwoordig is dat nog steeds een grote reden voor onderwaardering. Ik snap met op zich wel, want waar het origineel veel aan de verbeelding overliet en de nadruk legde op het mysterie is de remake nogal direct. We zien mensen verscheurt worden door panters, bloed gore en indrukwekkende transformaties en de achtergronden worden aan ons uitgelegd. Precies het tegenovergestelde van het cryptische en mysterieuze origineel, maar het past op zich wel bij de tijd waarin de film gemaakt is. Op zichzelf is de film trouwens zeker niet slecht, al is het script een beetje rommelig.

Het sterkste punt aan Cat People is dat de film audiovisueel een heerlijk jaren '80 product is. De special effects van Albert Whitlock (The Thing, Dracula 1979, The Birds) en de briljante gore effecten zien er geweldig uit. Ook de kattentransformatie is zeker van het niveau van An American Wherewolf in London. Schrader heeft de film sfeervol geschoten, al waren de beelden van 'het midden-oosten' een beetje fout. Maar het allerbeste is toch wel de heerlijke soundtrack van Giorgio Moroder met themesong van David Bowie. De muziek weet de broeierige duistere sfeer perfect weer te geven met analoge synthesizerklanken.

Helaas is nergens terug te vinden of er geen dierenmishandeling heeft plaatsgevonden tijdens de opnames met de panters. Over dierenmishandeling gesproken, wat een ontzettend dieronvriendelijke dierentuinen waren er toen nog in de VS. Een leeuw of een luipaard in betonnen kooi van 4 bij 2 meter, dat is hetzelfde als een mens zijn leven lang in een doodskist opsluiten. En dan heb ik het nog niet eens over stroomstokken en met kogels op dieren schieten...

Al met al een aardige remake die niet de waardering krijgt die hij verdient. Al is het origineel misschien wat beter, deze film mag er ook zeker wezen.

Na 20 jaar deze nog eens in de herziening gegooid. Het origineel zou ik pas veel later zien en heb ik ondertussen al meerdere maken bekeken. Eigenlijk heb ik deze remake vooral opnieuw bekeken omdat wibro zo lyrisch erover was dat ie deze overtuigender vond dan het origineel. De meeste mensen noemen Kinski het grote pluspunt. Zij heeft weliswaar een mooi snuitje maar ze is duidelijk een model en geen actrice. Simone Simon was mooi en een goede actrice. Kinski moet vooral sexy wezen en gaat zonder veel schroom uit de kleren. Ik hou niet van zulke platte vrouwen dus die naaktscènes deden me niets. Ik vond enkel de topless-scène van Annette O'Toole (veel betere actrice en veel mooier dan Kinski) daadwerkelijk erotisch en een beetje spannend.

Mysterie en spanning zijn er genoeg in het origineel, geen van beide zijn aanwezig in de remake. De remake komt wel met een aantal nieuwe zaken zoals het incest thema en dat we nu met 2 zwarte panters zitten en uiteraard een ander einde. Maar uiteindelijk volgt de remake in grote lijnen hetzelfde verhaal. Mysterie, spanning en subtiliteit zijn hier vervangen door wat droombeelden, redelijk wat naakt (helaas vooral van Kinski) en wat grafische scènes al valt dat nog mee. Van de sterke transformatie-scènes waar baspls van spreekt misschien hadden ze die er uit geknipt want daar heb ik niet veel van gezien. Speelduur van de versie die ik zag was 115 minuten dus dat zou best eens kunnen. Ik twijfel of ik de film er veel beter mee had gevonden. Bovendien was de film al zeker een half uur te lang. Het einde tja het maakte weinig indruk op mij zeker als ik met het origineel moet vergelijken.

Het is jammer want ik had er wel zin in, maar ben van een kale kermis teruggekomen. Moest je deze ondertussen nog niet hebben gezien John Milton ik raad deze film dus duidelijk niet aan, het origineel des te meer.

Ik vond het origineel juist niet heel geweldig, maar moet deze nog zien

mooi beest, geweldige Bowie

Redelijke film waarin een een broer en zus elkaar na jaren weer terugzien. Een film die met gemak een stuk korter had kunnen zijn, want qua verhaal stelt het niet veel voor. Het ziet er allemaal wel goed uit (niet alleen Nastassja Kinski, maar ook de hele look van de film en de make-up effecten). Sfeervol en mooie muziek van Giorgio Moroder. Een kleine 3.0 sterren.

De mens ziet zichzelf graag als een redelijk wezen dat boven de rest van de schepping verheven is, maar daaronder schuilt nog steeds een dierlijke, instinctieve kant. Irena raakt verscheurd door die innerlijke tweespalt. Haar broer Paul heeft voor de dierlijke kant gekozen. Zij wil niet worden zoals hij. Daartegenover staat Alice, die mooi, jong en gezond is. Irena wil haar job - met dieren werken - en haar vrijer.

Irena lijkt telepathisch contact te hebben met de zwarte luipaard in de zoo. Ook andere katachtige roofdieren zitten daar, net als een groenvleugelara, en een olifant die zich met plezier nat laat spuiten. De eeuwenoude band tussen mens en dier wordt geïllustreerd met grotschilderingen, beeldhouwwerken en de animatieserie Top Cat.

Nastassja "Kinky" had een katachtige uiterlijk, lenig en groenogig. Malcolm McDowell leerde een stuk vlees te verorberen in de stijl van een luipaard. Slechts twee dingen werden ontleend aan de versie van 1942: het basisidee van de katmensen - een sensuelere tegenhanger van de weerwolf - en de zwembadscène.

De openingsscène toont een droomlandschap uit de tijd van de verre voorouders, met een baobab en kleurfilters - roze voor de dag, blauw voor de nacht. De volle maan suggereert bovennatuurlijke invloed. Tijdens de scène met de luipaard in een motel, komt een reproductie van Da Vinci's Laatste Avondmaal in beeld, gevolgd door een reclameaffiche voor junkfood. Schaduwen roepen een duistere sfeer op. De synthesizerklanken van Giorgio Moroder creëren een dromerige stemming; elektronische percussie geeft de dreiging aan. Het is een zwartgallig, symbolistisch ballet over de verborgen, duistere kant van de mens.

Eindelijk, na al die jaren deze film weer eens gezien en nu niet in slaap gevallen, al blijft het soms lastig om er niet bij weg te dromen natuurlijk.

Het blijft een prachtige film, lekker spannend en een betoverende sfeer, ondersteunt door de fantastische sound van Moroder en Bowie. Ook een uitstekende cast met de jonge McDowell die me aan z'n rol uit Clockwork Orange doet denken, met ook hier weer z'n perfecte psychopatische trekjes.

En Nastassja Kinski, ja wat een prachtige meid was dat toch hè, acteert ook gewoon uitstekend, ook in andere films trouwens, niets op aan te merken. Kan trouwens niet één van de huidige actrices opnoemen die haar zouden kunnen beconcurreren.

Zowiezo worden films als deze nog zelden of eigenlijk gewoon niet meer gemaakt, het moet allemaal spectaculairder en gewelddadiger maar worden eigenlijk steeds softer en preutser. Oudere films hebben over het algemeen toch meer impact dan de moderne, uitzonderingen daargelaten natuurlijk.

Één van die fijne horrormeesterwerkjes uit die tijd.

Nastassja Kinski in (zeer hoge) rubberen kaplaarzen en short shorts...

Die Paul Schrader toch!

En nog veel meer moois.

Komt binnenkort uit op 4k van Scream Factory

Ik heb al een prima blu-ray, maakt 4k dan zoveel verschil?

Hangt van je installatie af. Op mijn projector geeft het wel net een beetje meer kleur en stabiliteit. Maar het is vaak ook de audio (Atmos) dat echt iets toevoegt. Dichter bij de bioscoopervaring kun je haast niet komen.

Maar voor deze film hou ik het ook bij de blu ray. Tenzij het een nieuwe scan betreft en de reviews erg positief zijn.

Maar goed, blu rays zijn vaak ook fantastisch.

Mijn 'installatie' is gewoon een digitale flatscreen van alweer heel wat jaartjes oud... qua audio is dat dus weinig verheffend - of ik moet soms eens de koptelefoon gebruiken, maar dat is zelden het geval.

Onderschat. Sterke vormgeving danzij de visual consultant Ferdinando Scarfiotti (vooral meegewerkt aan films van Bertolucci), fotografie van John Bailey.(inderdaad, die ook Groundhog day heeft gefotografeerd - hoe meer divers kan je zijn ?) en de matte paintings van Albert Whitlock (stiel geleerd bij The birds). Samen creëren ze een stilistisch, artificieel kader zoals de beginscene waarin de mythe van cat people louter visueel wordt verteld. Ook in de architectuur zie je symbolen van deze mythe. En de locatie New Orleans is met de voodoo sfeer een ideale voedingsbron om duistere krachten te situeren. Schrader stond erbij, keek er naar en zag dat het goed was. Naar verluidt was hij meer bezig met het in bed krijgen van Nastassja Kinski. Wat voor Schrader falikant afliep. Blijkbaar was Kinski geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ironisch genoeg voorspelde de film een beetje hoe het zou aflopen want de tragiek van liefde, daar draait het om tussen Heard en Kinski. De lust om te beminnen doet haar veranderen in een panter die hun geliefde moeten doden om terug mens te worden. De broer McDowell functioneert louter op instincten, de zus is verwarrend omtrent haar identiteit en ze wil liefde trouw blijven. Daardoor zit ze in een onmogelijke positie. Het plot wordt door Schrader echter verwaarloosd en de vertelling is rommelig (er zit zelfs een serieuze tijdssprong in wanneer de politie de menselijke resten in de kelders ontdekt). Maar de cinematografische troeven zijn indrukwekkend. Schrader maakt van een existentialistisch drama een erotische nachtmerrie, begeerte wint het van ratio, de synthesizer van Moroder die een constante dreiging aanhoudt, een driehoeksrelatie als motor en als conclusie dierlijke instincten die door de maatschappij niet aanvaard kunnen worden. Maar David Bowie verwoordt het misschien nog het meest sprekend in de fantastische titel song nl I've been putting out fire with gasoline. Cat people hangt met haken en ogen aan elkaar maar zowel de haken als de ogen zijn van een grote kwaliteit.

Shocktober #36

Toch wel erg fijne sfeervolle film van Schrader. De 4k uhd van Scream Factory is ook om je vingers bij af te likken. Welhaast een verreisde om de film zo te zien met het diepe zwartben volle rood.

Een bijzonder verhaal dat halverwege toch wat geforceerd van toon veranderd. Maar dat mag de pret niet drukken. Kinski is natuurlijk sowieso erg fijn om naar te kijken en de soundtrack van Morroder zorgt voor de juiste toon. Erg fijn product van de jaren 80: Sex, sfeer en gore.

Love it!

Dikke 4*

Rare, achterlijke film. Ik kan hier als kijker totaal niet warm van worden, vond het idee van mensen die een kat moeten nadoen en dat serieus proberen over te brengen ook te krankzinnig voor woorden. Het concept en de basis van de film lopen uiteraard een stuk dieper dan dat, maar Schrader maakt er vooral een heel vreemd geheel van. Om te beginnen is Kinski totaal ongeschikt voor hoofdrollen, dat blijkt in ieder geval wel uit deze film. Slaat een compleet achterlijk figuur. Onovertuigend, constant vervreemdend en al helemaal niet het soort sexy dat Schrader had gehoopt eruit te krijgen. Visueel zitten er soms aparte scenario's tussen waar nog wel leuk met kleur wordt gespeelt, maar in het kader van het plot maakt dat geen enkel verschil. Het is vooral een film die maar van geen ophouden weet en dat moet dan ook nog eens 118 minuten duren. Ik ben niet de grootste liefhebber van het klassieke bronmateriaal, maar alles liever dan dit. Voor enige tijd hangt er dan nog wel een degelijk tempo aan vast, maar ook dat wordt met een bizarre finale teniet gedaan. Ik kon me op geen enkele manier inleven met de personages. Ik snap ook oprecht niet wat de producers in een film als deze zagen, maar niet iedereen kent dezelfde gedachtegang als die van mij uiteraard dus dat zal daar wel aan te wijten zijn.

Horror en erotiek. In Cat People spelen beide elementen een rol. De filmposter waarop Nastassja Kinski heel prominent, heel gevaarlijk, heel zinderend en heel begeerlijk prijkt, spreekt boekdelen. Na van de positieve schrik te zijn bekomen ontwaar je op de poster nog de tekst: “An erotic fantasy about the animal in us all”. Seks en horror dus.

Het verhaal is simpel en niet erg spannend. Een mooie vrouw (Kinski) en de zoöloog van de plaatselijke dierentuin raken verliefd. Van lichamelijke consumptie van de liefde kan geen sprake zijn. Zij weet waarom, maar kan het hem niet vertellen. Tussen de geliefden staat de broer van Kinski. Hij volgt zijn dierlijke instincten en poogt Kinski over te halen hem daarin te volgen. Cat People vertelt het verhaal van een driehoeksverhouding en smukt de boel op met erotiek en horror. Het geheel werkt nogal onsamenhangend.

John Heard speelt de zoöloog. Tamelijk vlak en onopvallend. Malcolm McDowell speelt de broer. Zijn duivelse blik doet hem er steevast uitzien als een wild dier. Hij voldoet zonder daarbij opzienbarend te presteren. De ster van de film is Nastassja Kinski. Een heerlijke verschijning die in grote delen van de film naakt door het decor schrijdt. In beginsel moet zij het enkel van haar schoonheid hebben. In de loop van de film evolueert zij van een ingetogen schoolmeisjesachtig wezen naar een volwassen vrouw met een harde blik en een sonoor stemgeluid. Kinski is het enige personage dat zich ontwikkelt. Zij is het enige personage dat niet wegglijdt in een clichématige presentatie van haar karakter.

Verhalend is de film niet sterk. Stilistisch wel. Mooie uitgelezen plaatjes. Goed camerawerk. De horror is bruut maar schaars. Het tempo vrij traag. Af en toe is de film zelfs wat aan de saaie kant. Pas in het laatste ruime halve uur gaat het tempo omhoog en sluipt spanning de film in. Pas dan smijt de film met scènes die je rechtop doen zitten. Pas dan zie je scènes die je bijblijven. Rijkelijk laat. Het is maar goed dat Nastassja Kinski tot die tijd de kijker goed heeft weten te vermaken.

Na afloop van de film las ik dat regisseur Paul Schrader hevig verliefd was op de 15 jaar jongere Kinski. Hij spreekt zelf van een obsessie. Waarschijnlijk verklaart die obsessie een grotere interesse in de stijl en een mindere interesse in de substance. Spannend is het beeld van de vrouw. Niet erg spannend is de film.

Als kattenmens snap ik dit als geen ander.meer heb ik niet toe te voegen.

Verhaal met potentieel en ook wat mysterieus maar o zo langzaam.

Teveel romantiek en te weinig spanning naar mijn zin.

2*