Zendegi va Digar Hich (1992)

Prachtige film. Overtreffende trap van waar Jean-Luc Godard 35 jaar geleden en de neorealisten nog eerder mee bezig waren.

Ik weet het niet zeker, maar heb zo´n vermoeden dat enkele scènes en beelden echt zijn. En dat Kiarostami hier documentaire en fictie op een voortreffelijke manier met elkaar heeft vervlochten. Bijvoorbeeld de file in de bergen, de breuk in de grond die we van zijaanzicht te zien krijgen of beelden van de verwoeste huizen in de dorpen zagen er erg realistisch uit.

Het is goed om te zien hoe de authentieke cinema van weleer eind jaren 80 en begin jaren 90 op een positieve manier is geëvolueerd.

Abbas Kiarostami is een van de allergrootsten meesters in de geschiedenis van cinema!

***** / *****, ben nog niet uit welke film van de trilogie de mooiste is; deze of Zire Darakhatan Zeyton ?

Erg mooie film weer van Kiarostami. Ik vind de vervaging tussen realiteit en fictie hier uit alle Kiarostami's het best uit de verft komen. Fascinerend om telkens te gissen wat realiteit en wat fictie is en hoe sommige situaties in elkaar zitten of bepaalde locaties perfect in de context van de scène passen. Wat ik zowaar nog genialer vind is hoe de Koker-films aan elkaar zijn verwant. Dat alles in 'n uitermate levensechte omgeving, mensen en harmonie die van de film spat. Zeer passend het gebruik van de klassieke-muziek ook.

Ik zou de andere twee delen van de Koker-trilogie misschien eens moeten herzien, of vooral het geroemde Close-Up uit deze periode. Die waren minder goed dacht ik. Nog wat slordig, maar als ik dit zeer soepele werk zie... Fascinerend was het weer en toch ook wel zo goed als zijn hoogtepunten die hierop volgden (Taste of Cherry / Wind Will Carry Us).

Tsjonge wat blijft het toch bijzonder deze terloopse cinema, waarvan je zou denken dat het een documentaire was. Als er geen aardbeving was geweest waren ook de landschappen een indrukwekkend staaltje decorbouw (al verdenk ik Kiarostami hier ook wel wat naar zijn hand heeft gezet). Dit genre is erna alleen geëvenaard door de Roemeense New Wave. Muziek wordt hier door rokkenjager al genoemd/geroemd. Zeer goed gekozen.

Geef die man een standbeeld!

Raden we tegenwoordig ook al films aan om die op YT te gaan kijken?

Godzijdank wel, ga hem nu direct kijken, ik heb al zoveel miskopen gedaan in mijn leven dus vind ik het wel lekker om hem eerst te zien voor ik hem koop.

Ik heb bv ''Idi i Smotri'' via Youtube leren kennen en die briljante film heb ik dan maar liefst 3x gekocht terwijl ik deze film anders misschien nooit had ontdekt en oeioeioei wat was dat een gemis geweest in mijn sobere leventje.

Prachtige film van Kiarostami, die vooral terugkijkt op het eerste deel van de koker-trilogie, die ik nog niet gezien heb, maar dat maakt de beleving gelukkig absoluut niet minder.

Er zit een ongelofelijke lekker sfeertje in deze film. Ondanks dat er in de tussen tijd een aardbeving geweest is, die mensenlevens gekost heeft, is de sfeer positief. Kiarostami rijdt samen met zijn zoontje in zijn oude Renault 5 door het prachtige, maar soms moeilijke begaanbare Iraanse landschap, spreekt mensen, geeft ze een lift, wordt soms zelf ook geholpen en zo komt hij langzaam in de buurt van de plaats waar hij naartoe wil.

De grens tussen realiteit en fictie is zo miniem, dat het voor de kijker soms echt niet te zien is en juist dat geeft dit soms net dat beetje extra. Bij vlagen is het prachtig gefilmd, met een paar fijne in en uitzoom shots, zoals ik dat al vaker bij Kiarostami zag. Ook het eindshot is prachtig en vat de film in één scene prachtig samen. Grappig hoe een mens zich van tevoren ook kan vergissen. Ik had vooraf namelijk op een ietwat zware film gerekend. Ik kreeg echter een uiterst luchtige en zelfs de beste, die ik tot nu toe van deze regisseur zag.

4,0*

Voor mij vooral een ode aan het Iraanse volk. Aan het doorzettingsvermogen en positivisme.

" A masterpiece... In many ways the most beautiful and powerful Iranian film I've seen " - Jonathan Rosenbaum

v1.tiff.net

binnenkort in EYE!

Mooie film, die me perfect leek om te bekijken na Khane-ye Doust Kodjast?, maar het blijkt absoluut niet nodig om deze volgorde aan te houden en de vraag/het doel in deze film lijkt ook minder belangrijk dan de reis er naar toe..

Deed me ook denken aan Taxi Teheran dat ik gisteren zag. Ergens moet die film ook een beetje een ode aan Kiarostami van Panahi zijn?

Deze film bevat prachtige shots een plaatjes en een soundtrack die passend genoemd mag worden.

Panahi was crewlid bij Through the Olive Trees (en bij Taste of Cherry, als ik me niet vergis) en zal bijgevolg enkele dingetjes hebben opgepikt. Een ode lijkt me bijgevolg niet vreemd, nee. Ook omdat hun werkwijze, als in spontane dialogen en handelingen die in feite geregisseerd zijn, overeenkomen.

De gerestaureerde versie van dit illuster meesterwerk wordt dit jaar door Criterion uitgebracht . Kan zich met gemak meten met het allerbeste van JLG …

twitter

Antonio Vivaldi: Concerto For 2 Horns =

Laat je vooral [ook], met terugwerkende kracht, op een andere manier kijken naar Waar is het Huis van mijn Vriend?.

maar een mooie film wederom, dit.

Kiarostami maakt in zijn eigen unieke stijl nl minimalisme in mis-en-scene waarin docu en fictie door elkaar vloeien een zeer indringende schets hoe een bevolking probeert de draad des levens op te nemen na een aardbeving. Een man (alter ego van de cineast) en zijn zoon gaan vanuit Teheran naar het gebied op zoek naar de acteurs en locaties van hun vorige film ‘Waar is het huis van mijn vriend’. Met een paar getuigenissen krijg je ongelooflijk scherp de savoir vivre van die mensen. Een koppel is getrouwd daags na de aardbeving want ja, de volgende keer kunnen zij ook gedood worden dus beter het leven optimaal te leven. Het leven gaat immers door.

Met prachtige details (die constante helikopter geluiden van bergingswerkers, een kruideniers stal waarin nog een paar warme cola’s liggen tussen de scherven, de voetbalmatch als rode draad, die poster!) en ontmoetingen met de bewoners toont de cineast zowel de catastrofe, pijn en verdriet als hoop, wijsheid en flexibiliteit. Het is ook een magnifieke road movie door de verwoeste gebieden waarin de natuur nog steeds mooi en massief het landschap bepaalt. Wat een prachtig shot van zij aanzicht van een bergflank die nu vol spleten zit en waar de mensen moeten overspringen om hun weg te vervolgen. Het is gefilmd op een verre afstand, de camera komt nooit dichterbij en toch raakt dit zo diep.

And life goes on ... is waarlijk een wonderlijke registratie van moed en nuchterheid na een ramp.