The Seventh Victim (1943)

The Seventh Victim is een degelijke film die duidelijk niet boven de middelmaat uitsteekt. Met name het acteerwerk is matig. Verder is het script lang niet perfect en zijn een aantal karakters en plotlijnen nogal overbodig. Op zich vrij apart in een film van 70 minuten.

Toch weet deze film op een aantal momenten te verrassen. Ten eerste is er de visueel sterke scène die zich afspeelt in de douche. Deed mij lichtelijk terugdenken aan Psycho, hoewel de impact daar wel groter was. Verder is de slotscène best opvallend te noemen, vooral voor films die in deze vroege periode gemaakt zijn.

Tsja, dit is toch minder goed dan je vooraf zou verwachten. Het plot en het acteerwerk verlopen allesbehalve soepel. Kim Hunter is charmant en trekt je in het eerste halve uur mee in de mysterieuze zoektocht naar haar zus. De sekte en het creepy sfeertje dromheen wil The Seventh Victim nog wel naar een voldoende trekken, maar voor de rest is het een niet noemenswaardig niemendalfilmpje.

Inderdaad die douche scene deed aan Psycho denken. Zijn tijd op een aantal punten vooruit, maar tempo ligt zeker voor die tijd echt veel en veel te laag.

Dit was wel een erg zwak filmpje. Meestal wil ik voor oudere suspense films wat milder zijn maar hier kon ik werkelijk niets goeds uithalen. Een satanische sekte die geen geweld wil gebruiken. Een speurtocht met meer suffe dialogen dan daadwerkelijke actie naar een verdwenen zus die de sekte verraden heeft en een passie voor de dood heeft. Er zijn nogal wat karakters die er niet echt toe lijken te doen en dan nog een ongeloofwaardige liefdesverklaring. Dit vond ik echt een waste of celluloid.

Weinig aan de vier bovenstaande berichten toe te voegen. Dekt de lading aardig.

Eenzaamheid. Net als ik, helemaal alleen in het waarderen van dit wederom mooi stukje Lewton.

"I run to death, and death meets me as fast, and all my pleasures are like yesterday." (Holy sonnet #I Jonne Donne)

Het uitgangspunt is standaardpulp. Een schoolmeisje, Mary Gibson (Kim Hunter), zoekt naar haar vermiste zus Jacqueline (Jean Brooks) in New York City. Ze ontdekt relaties met een minnaar, een psychiater en een vreemde kliek die zichzelf de Palladists noemen. (gebaseerd op een Franse sociëteit van satanisten waarvan gezegd wordt dat ze in de negentiende eeuw hun praktijken beoefende)

Maar Val Lewton films zijn alles behalve standaardpulp. Het zijn horrorfilms die een tegenpool zijn van de monsterfilms van Universal en voor minder dan de helft van het budget. Suggestief in plaats van expliciet, met uitzonderlijk veel aandacht voor cameravoering en geluid en voorzien van intelligente verhaallijnen. Macabere werelden, waarin plaats is voor poëzie, kunst en literatuur maar ook voor het kwaad. Verhalen die ook zonder het horrorelement overeind blijven. En door sterk acteerwerk en schitterende zwart/wit-fotografie is er dan ook volstrekt niets tweedehands of tweederangs aan.

En zo is deze film dan ook weer een beleving! Naast het prima camerawerk en goede regie van de regisseur Mark Robson (zijn tweede Lewton) is dit een film die je bij elke kijkbeurt weer nieuwe dingen zal laten zien. Bovenstaande quote waarmee de film opent (en meerdere keren terugkeert), is eigenlijk een soort van clou waar de film omdraait. Direct daarna zien we een meisjes-kostschool en horen we in de klaslokalen het werkwoord 'zoeken' in het Frans vervoegen. De psychiater Dr. Louis Judd (Tom Conway) is hetzelfde personage dat het jaar ervoor in "Cat People" verscheen. Hij verwijst zelfs naar de patiënt ( "raving lunatic") die hij in die film had. Al klopt het niet helemaal want de goede dokter overleefde die ontmoeting niet!

“I’ve been so quiet, oh so quiet, I hardly move, yet it keeps coming for me all the time.”

De vreemde buurvrouw Mimi (Elizabeth Russell) die we al een paar keer hebben gezien spreekt aan het einde dan eindelijk. Haar personage komt uit de opera "La Bohème" by Giacomo Puccini. Maar veel interessanter is de vraag; Was zij ook een verwijzing naar "Cat People"? Zij is namelijk dezelfde acteur die daarin verscheen als de vrouw die ook leed aan de ziekte. Ze is trouwens ook aanwezig in "The Curse of the Cat People" (1944). Kijk ook even naar het nummer van Jacqueline’s apartment? Het is namelijk een verwijzing naar de titel en maakt de cirkel compleet.

Verwacht geen tweede "Cat People" want die film is een stuk toegankelijker dan deze maar wie het werk van Val Lewton kan waarderen kan wederom 71 minuten lang genieten! Al is deze Val Lewton dan iets minder door een minder goed plot, het is nog steeds beter dan een heel stel andere films uit zijn tijd!

Alweer een low budget horrorfilmpje van RKO dat veel decors uit voorgaande producties recycleert. De herkenbare trap uit The Magnificent Ambersons maakt hier voor de derde keer zijn opwachting. Ook acteur Tom Conway hervat zijn rol uit Cat People als 'mysterieuze' psychiater Judd. Er zijn veel film noir elementen in terug te vinden, zoals privé-detectives, een kwaadaardige vrouw, een onschuldige vrouw, veel low-keybelichting en een grimmig einde. Het magere verhaaltje lijkt af en toe potentieel te bevatten, maar wordt bijna voortdurend gefnuikt door een allesbehalve charismatische cast en het totale gebrek aan spanning. Je zou denken dat satanisme een aantal sinistere scènes kan opleveren, zelfs met een beperkt budget, maar helaas wordt de sekte enkel afgebeeld als een klein groepje dames en heren die gezellig koffie drinken in een salon. Er wordt op dat vlak misschien iets te veel aan de verbeelding overgelaten. De personages komen weinig geloofwaardig over en nemen bizarre en ongemotiveerde beslissingen teneinde een beetje sensatie in het verhaal te wurmen. Denk aan Mary die te lang op de metro zit en uiteindelijk tegenover de dode P.I. en twee sekteleden komt te zitten. Hier en daar zijn er enkele interessante scènes. Het silhouet op het douchegordijn zal bij velen wel een belletje doen rinkelen. Visueel interessant, maar het gevoel van wanhoop en onderdrukking komt niet tot zijn recht.

Debuutfilm van Mark Robson en meteen ook zijn eersteling onder de vleugels van visionair Val Lewton. En meteen een mooie binnenkomer die het patent van psychologische horror waarmaakt. Met medewerking van cinematograaf Nicholas Musuraca (met wie hij verscheidene films zou gaan maken) krijgt de kijker een smaakvolle schaduwrijke film voorgeschoteld. Het script komt enigszins warrig over al vormt dat niet echt een bezwaar om meegezogen te worden in de donkere mood die over de film heerst, draagt er misschien net toe bij.

De acteerprestaties zijn op niveau naar de maatstaven van die tijd.

In zijn geheel genomen vind ik dit een film die zijn tijd vooruit was. Persoonlijk deden bepaalde scenes en opvattingen in de film me denken aan diverse jongere horrorklassiekers; Rosemary's Baby (het thema), Psycho (douchescene), Suspiria 1977 (, thema, schaduwrijke douchescene en warrig script haha).

De froefroe van Jean Brooks was eveneens ongeëvenaard en heb ik nadien enkel nog teruggezien in het personage van Vampira in Plan 9 from Outer Space (Ed Wood) wat bewijst dat dames met een strakke froefroe behoorlijk out of this world zijn.

De film kent een gitzwart einde dat blijft nazinderen. En hoe langer hoe meer kom ik tot de conclusie dat Mark Robson toch wel een mooi oeuvre bijeengeregisseerd heeft.

Excuseer waarde filmliefhebbers. Mag ik even tussenkomen ? Er zijn hier nu toch een aantal lage scores opgedoken en mijn gevoel van rechtvaardigheid breekt weer los. Ik wil dan ook de film met hand en tand verdedigen en zijn claim tot klein meesterwerk kracht bij zetten. Visueel is dit grandioos, cinema dat ligt waar creativiteit en inventiviteit samenkomen. Scenes als de achtervolging van Brooks of inbraak in de cosmetica winkel met de detective zijn groots. Fotografie van Nicolas Musuraca is een les in belichting. Zijn naam komt geregeld voor in klasse noir films jaren '40. Maar ook inhoudelijk is dit vernieuwend. We laten het plotverhaaltje even achterwege en focussen ons op de thema's. Lees gerust de knappe analayse van joolstein als inleiding. Trouwens, scenario is van Bodeen DeWitt die ook ... Cat People schreef. Film kan soms simpel zijn. Maar we gaan verder. Kwaad zit in de maatschappij en verbergt zich achter een spiegel van respectabele burgers. Daarom ziet de bende eruit als een boekenclubje alsof de makers willen zeggen : het kon onze buur zijn dat het kwaad predikt. Kwaad verspreid zich dan ook mentaal. Geen monsters, geen serie moordenaars maar een ommekeer in een geestelijke toestand. De zelfmoordneigingen van Brooks, het personage van de dame naast de kamer, waarom de duivelssekte wil dat Brooks zelf het gif uitdrinkt (mentale druk) en natuurlijk het geniale en beklijvende einde. Onze geest wordt langzaam gemanipuleerd door het kwaad. Onzichtbaar zoals het ook visueel wordt verteld. Film die ook inspiratie was voor latere klassiekers - zoals Bobbejaantjeal aangaf - als oa Rosemary's baby. Je kon het slechter treffen.

The Seventh Victim was het regiedebuut van Mark Robson. Daarvoor deed hij de montage voor films die door Val Lewton werden geproduceerd. Een van die films was Cat People (1942). In die film was Tom Conway als Dr. Louis Judd te zien. In The Seventhe Victim speelt hij hetzelfde personage en dat betekent dat je beide films in hetzelfde universum kunt plaatsen.
The Seventh Son is eerder een psychothriller dan een horrorfilm. De film schermt wel met het bovennatuurlijke maar laat deze elementen nooit expliciet zien. De vervelende gebeurtenissen in de film worden echter wel veroorzaakt door mensen die in het bovennatuurlijke geloven en wel door duivelsaanbidders. Ze zijn niet heel zichtbaar en dragen bij aan de paranoïde sfeer, die in de film aanwezig is. Een belangrijk aandeel in de sfeer is er daarnaast voor het fantastische spel met licht en schaduw. Ook de setting in de grote stad New York draagt bij. De stad laat zich van zijn duistere kant zien. Een kille kant die het heel voorstelbaar maakt dat eenzaamheid en anonimiteit tot een negatieve spiuraal kunnen leiden. De film laat heel treffend zien hoe gemakkelijk het is om gedrenkt in angsten en zonder schijnbaar perspectief alleen nog maar naar het levenseinde te verlangen.
Het verhaal is vrij simpel. Een jonge vrouw op zoek naar haar verdwenen zus. De film moet het hebben van de verontrustende sfeer, de prachtige cinematografie en van de talloze curieuze personages. Of eerder atypische personages. Ze gedragen zich merkwaardig, zijn niet transparant, zijn taboedoorbrekend. Zo zitten er overduidelijke lesbische tintjes aan de relatie tussen de vermiste zus en een vriendin van haar. Zo is het vreemd dat de echtgenoot van de vermiste zus zijn huwelijkse staat verzwijgt. Voorbeelden van ongewoonheden. En dan is daar nog het schokkende en ongewone einde van de film. Val Lewton verklaarde het einde destijds met de mededeling dat de film uiteindelijk slechts één boodschap had. Death is Good, luidde die boodschap. The Seventh Victim is een intrigerende film.

The Seventh Victim: een titel die nergens op slaat tot ongeveer het begin van de derde akte. Het is een horror/noir film die vooral uitblinkt in zijn nihilisme. Serieus, het is echt hard in mijn mening. Erg sfeervol en prachtig geschoten. Vooral de laatste tien minuten waren enorm spannend en zijn te vergelijken met die ene bekende scène uit Cat People (Film, 1942). De weg richting de conclusie kan wat vaag zijn wat wel wat afbreuk doet aan de algehele kijkervaring.

3,5*