Professione: Reporter (1975)

Wat een saaie, trage film. Slap verhaal, dat aan alle kanten rammelt. Als je echt op zoek bent naar een film over een man met een identiteitscrisis, kijk dan Five Easy Pieces, of van mijn part About Schmidt en laat dit prul links liggen. Oh ja, de dame die Nicholson vergezelt in de film acteert bijzonder slecht. Waste of time, je zou er een identiteitscrisis van krijgen.

1,5*

Weinig dialoog, weinig close-ups en ultrastrak gefilmd. Het enige uitbundige in The Passenger komt van Gaudi's architectuur.

In deze stijl past ook het kale verhaal, maar dat was me net wat te gezapig. Het leven van Nicholson zou opwindend moeten worden maar deze ontwikkeling maakt de film niet. Het blijft kleurloos en vrijwel zonder spanning. Mooiste scene zit voor mij nogal aan het eind, wanneer Nicholson het verhaal vertelt van de blinde die weer kan zien. En dat verbluffende shot door het hekwerk natuurlijk. 3,5*

Na `L Avventura en La Notte onderbreek ik Antonioni `s trilogie over moeizame communicatie eventjes voor deze wat ' latere film van hem '.

3 shots springen er echt uit op mijn kwaliteitsmeter. Dat shot waarin Nicholson zich in de lucht begeeft en naar achteren leunt tegen een wand van blauwe zee, een shot wat na 3 seconden alweer onderbroken wordt. Kortom over een gebrek aan ritme gesproken.....

Als Antonioni dan eindelijk zijn juiste ritme te pakken heeft zit de film er alweer op. Dat langdurende, prachtige maar tevens onmogelijk geachte eindshot is van pure schoonheid. Net zo als dat moment waarin Maria Schneider in die auto gaat staan en zich in rap tempo door een bladerdek begeeft, alleen werd ook dit shot te vroeg afgebroken.

Met het verhaal kon ik eigenlijk weinig. Niet dat het verveelde, maar de bijbehorende dorre landschapsfotografie in het begin en de verkeerde ' focus ' of een scene nou kort of lang moest duren braken de film wat op. Er viel gewoon te weinig te zien. Moeilijke vent die Antonioni, in vergelijking met `L Avventura veel toegankelijker maar eigenlijk weer veel te standaard allemaal voor wat ik in La Notte van hem gezien heb.

Zijn films willen mij niet echt aangrijpen. Alhoewel het niet zozeer saai was, had ik na afloop een wat futloos gevoel. Toch wil ik zijn trilogie nog wel afronden. 3*

In de herziening.
Het meesterwerk van Antonioni wat mij betreft.
Qua fotografie één van de mooiste films aller tijden met o.a. de prachtige archtectuur van Gaudi.
Thriller-elementen dienen voornamelijk om Nicholson (zeer ingetogen hier) een beetje existentialistisch rond te laten zwerven.
Film draait dan ook om de sfeer en de onmogelijkheid om te ontsnappen aan je bestaan.
Fameuze klassieke eindscene (camera glijdt door getralied raam naar buiten en kijkt weer naar binnen..hebben heel wat film-studenten op mogen blokken).
Meesterwerk!!

En weer een erg goede film van Antonioni gezien.

Ik ken weinig regisseurs die de beeldtaal zo duidelijk over kunnen brengen als deze regisseur en deze film is daar een prima voorbeeld van. Jack Nicholson speelt in deze film de hoofdrol en doet dat overtuigend. Het is echter geen drukke veelpratende rol zoals in One Flew Over the Cuckoo’s Nest of The Shining. Nee, Nicholson speelt een ingetogen rustige rol, zonder veel dialoog en duidelijk een man die op zoek is naar spanning en zijn eigen leven op de een of andere manier zat is.

Antonioni houdt de beweegredenen vaag en laat zoals gezegd de beeldtaal vaak spreken. Cameratechnisch gezien is dit een geweldige film. De beelden van de lege en dorre woestijn aan het begin van de film. Het tempo van de film is uiterst traag en er is weinig dialoog, maar de film verveelt geen moment. De beelden die voorbij komen zijn vaak erg mooi en de muzikale ondersteuning is uiterst aangenaam. Ook de beelden van de prachtige gebouwen in Barcelona, zijn op een erg mooie manier geschoten.

Maar het beste moment van de film moet dan nog komen. Een magistrale in één take geschoten zeven minuten durende eindscène, die werkelijk fenomenaal gefilmd is. Alle lofuitingen voor die scène hier zijn terecht en zien is geloven zou ik bijna willen zeggen. Ook mooi trouwens om te zien dat alle achtervolgers van Nicholson daar samen komen. Dit behoort ook gemakkelijk tot de beste eindscènes, die ik ooit heb gezien in een film.

Een sterke film dus, waar ik erg van genoten heb. De sterke beeldtaal, de fraaie cameravoering en het beklemmende sfeer dat de film weet op te roepen zorgen voor een unieke, maar uiterst aangename kijkervaring.

4,0*

Plot houdt op zich weinig in en toont een man die vastzit tussen twee identiteiten. Hij denkt dat hij uit zijn opgebrande leventje kan ontsnappen door iemand anders te zijn. Daarna wordt hij achtervolgd door zijn eigen verleden (zijn ex) en door dat van de andere man (wapenhandelaars). Hoe goed hij zijn best doet om te ontkomen des te meer komt hij tot het besef dat je altijd herinnerd wordt aan wie je bent.

Het dunne verhaal maakte weinig indruk, maar de werkelijk schitterende fotografie en het sublieme camerawerk zijn toch wel ongelooflijk zelfs nu nog. Antonini neemt de tijd om van elke scène een tafereeltje te maken. Hier zie je geen flitsende montages waarbij de beelden om de zoveel seconden verspringen. Nee, Antonini beheerst wat zich binnen het decor afspeelt en laat de camera traag over de scène glijden. Dit is echte cinema die me overtuigt dat flitsende montages zoals we vandaag vaak zien de onkunde van het hedendaagse camerawerk verbergen. Hij lijkt ook zijn decors zorgvuldig gekozen te hebben : van moderne Gaudi bouwsels in Barcelona, stoffige haciendas in het rurale Spanje, de vieze vervallen dorpjes in Tsjaad. Het zorgt voor flink wat stemming. En zoals ook de meesten al duidelijk gemaakt hebben, is het camerawerk in de lange voorlaatste scène een waar summum voor de filmliefhebber. Ook het eerste hoofdstuk in de Afrikaanse woestijn vond ik erg de moeite.

Nogal saai.

Hoewel het eerste half uur het hoofdpersonage schetst gebeurt er feitelijk niets. Pas na dat half uur komt er wat schwung in de boel.

Die schwung duurt niet lang, want het blijft allemaal maar gezapig voortkabbelen, zonder ergens interessant of spannend te worden.

Jack Nicholson zet anders wel een degelijke rol neer. In tegenstelling tot een hoop andere rollen is hij hier vrij sober en op weinig franjes en typische kenmerken te betrappen.

Ook Maria Schneider is niet geheel onaardig en Ian Hendry valt eveneens goed mee ondanks een beperkte rol.

De grootste troef van The Passenger is echter het camerawerk, dat bij momenten fantastisch is. Veel mooie beelden en langgerekte, veelzeggende shots zetten de toon. De laatste scène is cinema zoals het hoort: één lang shot op een mooie locatie waarin spanning wordt opgebouwd.

Ook aangenaam is de ondersteunende muziek.

Mooie verpakking, ronduit teleurstellende inhoud.

2,5

Uitstekende film van Antonioni, die vooral inhoudelijk nogal teleurstelt.

We krijgen het verhaal van een man die zijn leven achter zich laat en onder een andere identiteit voortleeft. En vervolgens wordt er heel veel bijgehaald en lijkt de film alle kanten op te vliegen en uiteindelijk nergens heen te gaan. Zo zou dit een film kunnen zijn (en wellicht moeten zijn) over iemand die een ander gaat worden, en wat zijn daar de consequenties van? Heel interessant, alleen, er wordt zo weinig mee gedaan op een enkele scène na. In plaats daarvan komt er nog een stukje thriller bij en een aantal mensen die hem zoeken. Elk onderdeel kan een prima prent opleveren, maar dat allemaal tezamen is vlees noch vis.

Nu is Nicholson ook niet de acteur daarnaar. Ik vergelijk hem het liefst met John Wayne: een man met een eindeloos charisma die met speels gemak een memorabele rol kan neerzetten, maar je moet geen psychologische uitdieping verwachten. Ook in deze film dus niet. Nicholson is voor de verandering eens behoorlijk ingetogen en komt altijd geloofwaardig over en heeft een prima chemie met Schneider, maar daar blijft het dan bij. Nergens kruipt hij in de huid van Locke of toont echt de crisis die hij doormaakt. Vergelijk dat eens met O’Toole in Lawrence of Arabia, waar dat punt wel goed uit de verf komt.

Maar goed, toch dik vier sterren, puur omdat dit stiekem wel een audiovisueel meesterwerk is. Het komt vooral neer op het opsommen van vele shots die echt geweldig zijn, maar ik houd het bij enkele: Nicholson in de kabelbaan boven het water, de auto’s die langsrijden bij een restaurant en de camera die steeds meebeweegt en de scène in de slaapkamer met flash-backs erin verwerkt. Vooral die laatste was echt het geniale en absolute hoogtepunt, zoals heden en verleden en beeld en geluid samenvloeien. Dit moet ermee worden bedoeld als een regisseur een verrassing in petto heeft, niet bij een zoveelste domme plottwist. Ook de schitterende kadreringen, de weinige muziek maar wel op juiste momenten, de geluidsmix (overduidelijk uit de studio, maar het klinkt toch lekker, al die voetstappen op steen met de klank van hout) en het opvallende gebruik van abstrahering en de kleur blauw. En dan vond ik dat befaamde shot nog niet eens heel bijzonder.

Nee, was de inhoud wat strakker geweest, dan was dit echt een fenomenaal ding geweest, nu vooral is het een kijkenswaardige film. 4,0*.

Antonioni heeft als regisseur met 'Zabriskie Point' bijzonder veel krediet opgebouwd bij mij. Een bijzondere film en een waar meesterwerk. Uiteraard wordt je als kijker dan al snel getriggerd om meer films van een regisseur te zien natuurlijk. 'Professione: Reporter' leek me de juiste keus te zijn gisteravond.

Het zal ongetwijfeld in m'n nadeel zijn geweest dat ik erg moe was, want deze film had ik beter kunnen zien in fittere omstandigheden. Toch wist de film me lang te boeien, beginnend bij het bloedhete begin in de woestijn. Weinig dialoog en een langzaam tempo zorgen hier niet voor een saaie film.

Naar het einde toe - en dat is doodzonde - begon de vermoeidheid me wel wat op te breken. Alleen om het laatste lange shot ga ik het laatste deel snel herzien. En dan niet na zo'n vermoeiende dag.

Een reporter die wil ontsnappen aan de chaos in zijn bestaan heeft aanleiding tot een knap opgebouwd verhaal, wat toeval in de story, met rustige thrillermomenten maar ook met nog veel genietbaars zoals de overduidelijke Antonioni filmstijl zoals ik ze leerde kennen in "Blowup" : de "stille" scènes met het geluid van voetstappen, het ruisen van de wind, het ritselen van de bladeren aan bomen en struiken, de vele, soms betekenisvolle achtergrondgeluidjes, het ontbreken van muziek...

Stijlvol acteerwerk ook, zoals van een Jack Nicholson, niet in zo'n charismatische, expressievolle rol als wel meer met hem, maar wees gerust : hij vult de scène meer nog dan Maria Schneider.

Het slot van de film is heel mooi, wat verrassend, en laat de kijker het wat voor zichzelf uitmaken...

Tijdloze klassieker.

Over de betrekkelijkheid van het bestaan, en de vergankelijkheid van de kunsten. Onbedoeld waarschijnlijk, maar het brengt mij aan het mijmeren wat iedereen indertijd ooit in Maria Schneider gezien heeft. En over hoe ik het merendeel van de getructe shots volstrekt over het hoofd gezien heb - ik las er achteraf wat over, en moest de film terugspoelen om te zien waar het over ging. Dan vraag je je toch af hoeveel waarde dat eigenlijk heeft.

Het verhaal ligt dan aanmerkelijk beter bij mij, en dat houdt wellicht ook meer relevantie. Al moet je er misschien voor in de stemming zijn. En Nicholson speelt zijn rol prima - een uitzondering voor mij, meestal kan ik die kop niet zo goed hebben.

Ik dacht voorafgaand aan deze cyclus dat Anonioni me beter zou liggen dan na de paar films die ik zag was gebleken. Maar dat hij me zo goed zou liggen dat was vooraf bijna ondenkbaar voor me en hier zijn we dan met de zoveelste hoge waardering. Wat een fantastische film. Een existentialistische film over identiteit en soort van uitgeklede thriller in een. Met een Nichelson (hij was begin jaren '70 sowieso al in de beste fase van zijn carriere) die een werkelijk schitterende en zelfs subtiele hoofdrol speelt. Dan ben je bovendien nog niet herstelt van het einde van L'Eclisse, dan krijg je dit einde er nog eens bij. Een zweterige film die je nergens loslaat over een man die nergens meer is wie hij is en ook vooral niet meer thuis is. Prachtig.

Professione: Reporter, m'n eerste Antonioni, is me niet zonder meer fantastisch bevallen. Ik had hier op voorhand best hoge verwachtingen van, maar het was uiteindelijk een vrij moeizame zit. Waarom, daar kan ik voorlopig moeilijk de vinger op leggen. Het slome tempo vond ik in ieder geval absoluut geen probleem. Het had misschien nog ietsje beter geïmplementeerd kunnen worden - heel diep of poëtisch vind ik de film in de meeste scènes niet - maar het past wel bij de existentiële sfeer, thematiek en vraagstukken. Een thematiek die natuurlijk ontzettend interessant is en me op theoretisch/intellectueel niveau wel prikkelde, maar me op geen enkel moment in de film op een dieper niveau bij de keel greep. Nicholson is prima en 'ingetogen'. Hij speelde in de jaren '60 en '70 toch zijn beste rollen wat mij betreft, als gezicht van de 'countercultuur'-films. Denk ook maar aan Easy Rider. Maria Schneider doet het verdienstelijk. Visueel is de film in orde, maar wellicht had ik er wel iets meer van verwacht. Misschien iets poëtischer. Afgaande op zijn filmografie gaan de eerdere films van Antonioni me misschien beter liggen, we zullen zien. De broeiende sfeer in de woestijn in het begin van de film wordt niettemin wel enorm adequaat in beeld gebracht, en voornamelijk de eindscène is een absolute masterclass in cameravoering. Terecht dat die bijna vijf minuten durende sequentie - althans, naar mijn gevoel - wereldberoemd is geworden, want dat was echt knap. Het laatste moment is opvallend niet-ambigu.

Maar voelde ik echt iets bij het kijken van de film? Helaas niet. En misschien is dat lege gevoel dat ik ervaarde doelbewust; Nicholson's personage ontbreekt het aan een vaste identiteit, weet op den duur niet meer wie hij is of wilt zijn, en sterft uiteindelijk ook een heel lege en zinloze dood. Ik zie het allemaal wel, maar ik voelde het niet. Ik vermoed dat het kwartje ooit nog wel een keer gaat vallen, want ik wil dit zeker nog eens in de herziening gooien in de toekomst. En de rest van Antonioni's oeuvre maakt me nog steeds benieuwd. Dus all in all niet geheel negatief. 2.5*.

Auteurscinema - of moet ik zeggen slow cinema - uit de jaren zeventig. Het is noir maar dan van de meditatieve soort. Een thriller zou ik het niet noemen want er is tijd zat om alles rustig te overdenken. De settings in het Europa en Noord-Afrika van midden jaren ‘70 vormen een mooie achtergrond voor de existentiële crisis waar Jack Nicholson doorgaat. Maria Schneider vormt in haar jeugdige onschuld een mooi counterpoint. De beelden en sfeer zijn me enkele dagen bijgebleven. Sowieso valt op dat er nauwelijks een soundtrack te horen is. Dat is een gewaagde keuze omdat de muziek meestal gebruikt wordt als glijmiddel om de beelden goed te laten slikken door de kijker. Cinema puur hier. En ook dat verleent een zeker gevoel van traagheid en realisme aan wat zich afspeelt. Het is noir zonder enig vermoeden van glamour en met focus op een mens die door een crisis gaat.

Naar wat ik er verder ook nog over lees heeft het binnen de visuele aanpak een bepaalde artistieke ambitie wat het interessant maakt en wat uitnodigt om deze in de toekomst nog een keer opnieuw te bekijken, of te ondergaan.

Volgens mij pas mijn 2de Antonioni na Blow-up een kleine 20 jaar geleden. En toch wel onder de indruk van deze prent.

Heel sfeervol en ik vond het erg interessant om de beelden te zien uit het Spanje van de jaren '70. Toch wel het land dat ik al het vaakst heb bezocht in mijn volwassen leven, en heerlijk om bv. het Barcelona van toen te zien. Maar ook de weidse, dorre landschappen maken indruk. Knap in beeld gebracht allemaal.

Vond de acteurs ook sterk. 70's Nicholson is prime Nicholson, erg ingehouden en mooie rol hier. En over Maria Schneider ben ik in tegenstelling tot anderen op deze site wel enthousiast, ze spat van het scherm. Ik kende haar naam eigenlijk enkel uit de dEUS-song 'The Vanishing of Maria Schneider'. Ik herinnerde mij haar ook niet meer uit Last Tango in Paris, al te lang geleden.

Echt wel een slow-burner die me vanaf de eerste seconden wist te intrigeren maar eigenlijk had ik pas naar het einde toe door dat de film echt onder de huid was gekropen. Geweldige slotscène ook natuurlijk. Beetje moeilijk om er een score op te plakken, maar ik zet in op 4* (met kans op verhoging) en ga achter wat meer van Antonioni aan.