Professione: Reporter (1975)

ThomasVV, ik bedoel te zeggen dat deze film voor mij volkomen door het ijs zakte. Ik vond de film op bijna alle fronten zo slecht, het kostte me echt moeite de lange film uit te kijken. Maar dat wilde ik toch doen, zij het in twee keer. Je hoeft er maar een willekeurig aspect uit te halen (Dat deed ik o.a. met die toeristische rondtoer in Barcelona. ) en het is slecht en goedkoop en vol met effectbejag. Dat we dit pikten toentertijd, onvoorstelbaar. Met de dialogen als het absolute dieptepunt. Een duidelijk voorbeeld van hoe de meeste films zo enorm aan tijd onderhevig zijn en slechts een handvol films dat weten te overleven. Misschien moeten we wel een kleine 40 jaar wachten met het geven van commentaar op een film om de ware kracht te zien.

Ik begrijp nog altijd niet goed wat je bedoelde met "diepgravend" (in combinatie met "goedkoop effectbejag") , Leo...

Dat was cynisch bedoeld Thomas.

Dan snap ik het. Sorry, Leo. Ik vind deze film ook minder goed dan Antonioni's (oudere) Italiaanse films; die volgens mij in een andere context en voor een ander publiek gemaakt zijn. Maar afgezien daavan stoort de "condition historique" van een film mij blijkbaar minder dan jou. Ook bij andere kunstgenres vind ik dat aspect vaak zelfs een meerwaarde!

Feitelijk vind ik de snelle veroudering van het medium film waar ik echt van houd, een teken aan de wand. Er zijn uitzonderingen, zoals eerder gezegd, maar het is toch bijna altijd het geval. En dit is niet eens echt een oude film. Dit in tegenstelling tot bijna alle andere kunstvormen. Zou dat aan de oppervlakkigheid liggen, gevoeligheid voor modegrillen, aan de voortschrijdende techniek, aan de commerciële bedoelingen van een film? Ik heb er geen echt antwoord op.

Ik denk inderdaad dat het commerciële aspect bij de film vaak (veel) belangrijker is dan bij de "klassieke" kunstgenres, en dat daardoor veel kan verklaard worden. Maar anderzijds kan ook dat aspect - historisch - interessant zijn op zich!

Mijn nummer 1 van mijn top tien is uit 1972. "Overleeft" een film de tijd dan is het vaak ook heel goed. Of zelf een beeld van die tijd geeft. Maar het blijft m.i. bij uitzonderingen. Als het medium film me niet kon schelen, zou ik er vermoedelijk niet eens over nadenken. Maar ik ben gek op film, al mijn hele leven.

Een film waarin je ziet dat Jack Nicholson kan acteren, maar de film zelf vind ik eerder verwarrend, heel traag van opbouw vind en niet erg goed kan plaatsen, misschien nog eens herbekijken om wat meer te letten op nog andere dingen... Geef hem voorlopig een 6/10 ?

Ik vind Nichsolon vooral iemand die een typetje kan neerzetten, heel goed zelfs en op een geloofwaardige en realistische manier. Niet per se iemand die écht kan acteren. Chinatown is allicht nog een beter voorbeeld van hem.

Jack Nicholson is een groot acteur. Ik zou Five Easy Pieces een keer opzetten mkj87.

Én:

Carnal Knowledge (1971)

The Pledge (2001)

Reds (1981)

Ik schrijf ze op m'n lijstje.

Ja daar heb je eigenlijk gelijk in... Chinatown speelt hij heel goed! Maar kvind hem toch een goed acteur door de typetjes dan die hij aankan...

Èn About Schmidt (2002)...

Misschien wel, maar voor mij is degene die zo goed een 'typetje' kan 'doen' dezelfde als een groot acteur!

Antonioni heeft als regisseur met 'Zabriskie Point' bijzonder veel krediet opgebouwd bij mij. Een bijzondere film en een waar meesterwerk. Uiteraard wordt je als kijker dan al snel getriggerd om meer films van een regisseur te zien natuurlijk. 'Professione: Reporter' leek me de juiste keus te zijn gisteravond.

Het zal ongetwijfeld in m'n nadeel zijn geweest dat ik erg moe was, want deze film had ik beter kunnen zien in fittere omstandigheden. Toch wist de film me lang te boeien, beginnend bij het bloedhete begin in de woestijn. Weinig dialoog en een langzaam tempo zorgen hier niet voor een saaie film.

Naar het einde toe - en dat is doodzonde - begon de vermoeidheid me wel wat op te breken. Alleen om het laatste lange shot ga ik het laatste deel snel herzien. En dan niet na zo'n vermoeiende dag.

Ontzettend saaie film waarbij ik me suf verveeld heb, maar het zou zomaar eens kunnen dat ik dit over een tijdje een tweede kans ga geven. Ik ben ook een paar keer heel kort in slaap gevallen - verkeerd ingeschat dat ik dit makkelijk kon gaan kijken op een lome zaterdagochtend met ontbijt op bed. Maria Schneider was in die Nederlandse film met Monique van der Ven al vreselijk, hier is ze even erg. Geen idee waarom deze vrouw zo beroemd is geworden of uberhaupt een sekssymbool want er zit geen kraak of smaak aan. Nicholson is leuk als altijd, en ik ben erg benieuwd naar het audio-commentaar.

Voorlopig 2,5*

Een reporter die wil ontsnappen aan de chaos in zijn bestaan heeft aanleiding tot een knap opgebouwd verhaal, wat toeval in de story, met rustige thrillermomenten maar ook met nog veel genietbaars zoals de overduidelijke Antonioni filmstijl zoals ik ze leerde kennen in "Blowup" : de "stille" scènes met het geluid van voetstappen, het ruisen van de wind, het ritselen van de bladeren aan bomen en struiken, de vele, soms betekenisvolle achtergrondgeluidjes, het ontbreken van muziek...

Stijlvol acteerwerk ook, zoals van een Jack Nicholson, niet in zo'n charismatische, expressievolle rol als wel meer met hem, maar wees gerust : hij vult de scène meer nog dan Maria Schneider.

Het slot van de film is heel mooi, wat verrassend, en laat de kijker het wat voor zichzelf uitmaken...

“We Translate Every Experience into the Same Old Codes”: In Michelangelo Antonioni's ‘The Passenger,’ Jack Nicholson Attempts a Transference of Self

Tijdloze klassieker.

Over de betrekkelijkheid van het bestaan, en de vergankelijkheid van de kunsten. Onbedoeld waarschijnlijk, maar het brengt mij aan het mijmeren wat iedereen indertijd ooit in Maria Schneider gezien heeft. En over hoe ik het merendeel van de getructe shots volstrekt over het hoofd gezien heb - ik las er achteraf wat over, en moest de film terugspoelen om te zien waar het over ging. Dan vraag je je toch af hoeveel waarde dat eigenlijk heeft.

Het verhaal ligt dan aanmerkelijk beter bij mij, en dat houdt wellicht ook meer relevantie. Al moet je er misschien voor in de stemming zijn. En Nicholson speelt zijn rol prima - een uitzondering voor mij, meestal kan ik die kop niet zo goed hebben.

Herzien

Ondank het zeer trage tempo vond ik m bij m’n 3e kijkbeurt toch wel sterk. Mooie existentialistische reis van een journalist die de kans krijgt zijn identiteit in te ruilen.

Fijne slowburner.

Verhoogd naar 4.

Goede nieuwe poster.

Ik dacht voorafgaand aan deze cyclus dat Anonioni me beter zou liggen dan na de paar films die ik zag was gebleken. Maar dat hij me zo goed zou liggen dat was vooraf bijna ondenkbaar voor me en hier zijn we dan met de zoveelste hoge waardering. Wat een fantastische film. Een existentialistische film over identiteit en soort van uitgeklede thriller in een. Met een Nichelson (hij was begin jaren '70 sowieso al in de beste fase van zijn carriere) die een werkelijk schitterende en zelfs subtiele hoofdrol speelt. Dan ben je bovendien nog niet herstelt van het einde van L'Eclisse, dan krijg je dit einde er nog eens bij. Een zweterige film die je nergens loslaat over een man die nergens meer is wie hij is en ook vooral niet meer thuis is. Prachtig.

Professione: Reporter, m'n eerste Antonioni, is me niet zonder meer fantastisch bevallen. Ik had hier op voorhand best hoge verwachtingen van, maar het was uiteindelijk een vrij moeizame zit. Waarom, daar kan ik voorlopig moeilijk de vinger op leggen. Het slome tempo vond ik in ieder geval absoluut geen probleem. Het had misschien nog ietsje beter geïmplementeerd kunnen worden - heel diep of poëtisch vind ik de film in de meeste scènes niet - maar het past wel bij de existentiële sfeer, thematiek en vraagstukken. Een thematiek die natuurlijk ontzettend interessant is en me op theoretisch/intellectueel niveau wel prikkelde, maar me op geen enkel moment in de film op een dieper niveau bij de keel greep. Nicholson is prima en 'ingetogen'. Hij speelde in de jaren '60 en '70 toch zijn beste rollen wat mij betreft, als gezicht van de 'countercultuur'-films. Denk ook maar aan Easy Rider. Maria Schneider doet het verdienstelijk. Visueel is de film in orde, maar wellicht had ik er wel iets meer van verwacht. Misschien iets poëtischer. Afgaande op zijn filmografie gaan de eerdere films van Antonioni me misschien beter liggen, we zullen zien. De broeiende sfeer in de woestijn in het begin van de film wordt niettemin wel enorm adequaat in beeld gebracht, en voornamelijk de eindscène is een absolute masterclass in cameravoering. Terecht dat die bijna vijf minuten durende sequentie - althans, naar mijn gevoel - wereldberoemd is geworden, want dat was echt knap. Het laatste moment is opvallend niet-ambigu.

Maar voelde ik echt iets bij het kijken van de film? Helaas niet. En misschien is dat lege gevoel dat ik ervaarde doelbewust; Nicholson's personage ontbreekt het aan een vaste identiteit, weet op den duur niet meer wie hij is of wilt zijn, en sterft uiteindelijk ook een heel lege en zinloze dood. Ik zie het allemaal wel, maar ik voelde het niet. Ik vermoed dat het kwartje ooit nog wel een keer gaat vallen, want ik wil dit zeker nog eens in de herziening gooien in de toekomst. En de rest van Antonioni's oeuvre maakt me nog steeds benieuwd. Dus all in all niet geheel negatief. 2.5*.

Graag gezien. Thriller als kapstok met politieke commentaar (over Afrika) en inhoudelijk over Antonioni's bekende thema's als identiteit en vervreemding. Ruilen van identiteit in een schitterende scene waarin op een geniale manier eerst de flashback wordt teniet gedaan. De kijker denkt aan een flashback door stem van de echte Robertson te horen maar het blijkt een bandopnemer te zijn. Dan de echte flashback maar alweer op het verkeerde been gezet door Antonioni door in het zelfde shot van Locke plots naar een gesprek van Locke en Robertson te gaan. Het verwisselen van hemd (rood naar blauw) en zo is de ruil uitgevoerd. Locke heeft dus een ander leven opgenomen. Als reporter was hij niet kritisch, kwam hij niet tussenbeide maar als wapenhandelaar voorziet hij de rebellen van wapens en zo maakt hij een verschil. Doch er is geen bevrediging. Hij voelt zich niet goed, er is steeds de leegte (in de vorm van het landschap in Andalusië ) en niemand komt opdagen naar zijn afspraken zodat hij alleen sterft.

De leegte in de woestijn metafoor voor zijn frustratie en desillusie (job beu, vrouw beu, leven beu) maar in zijn ander, nieuw leven hetzelfde gevoel – ook leegte en desillusie.

Personage van Schneider (die ook geen naam heeft) is vaag ook al is dat de kijk van Antonioni nl moderne leven kent geen geschiedenis, geen verleden, geen bagage (personages hebben dus geen verleden en letterlijk weinig bagage) en kan zomaar reizen zonder familie te missen. Ook Lock is een reiziger, iemand die langskomt en voorbij gaat, voorbijganger, passagier.

Beeldvoering wat vlak, niet de deep focus en striemende zwart wit fotografie van zijn jaren '60 films maar eerder documentair, observatie shots (totaal shots met pannen naar links of rechts), een objectieve camera (pov van de verteller niet van het personage – zo verliest de camera het hoofdpersonage een paar keer uit het oog)?

The passenger / Professione : Reporter is niet de beste Antonioni maar wel nog steeds bij vlagen interessant, fascinerend (dat veelbesproken einde) en maatschappelijk relevant.

Auteurscinema - of moet ik zeggen slow cinema - uit de jaren zeventig. Het is noir maar dan van de meditatieve soort. Een thriller zou ik het niet noemen want er is tijd zat om alles rustig te overdenken. De settings in het Europa en Noord-Afrika van midden jaren ‘70 vormen een mooie achtergrond voor de existentiële crisis waar Jack Nicholson doorgaat. Maria Schneider vormt in haar jeugdige onschuld een mooi counterpoint. De beelden en sfeer zijn me enkele dagen bijgebleven. Sowieso valt op dat er nauwelijks een soundtrack te horen is. Dat is een gewaagde keuze omdat de muziek meestal gebruikt wordt als glijmiddel om de beelden goed te laten slikken door de kijker. Cinema puur hier. En ook dat verleent een zeker gevoel van traagheid en realisme aan wat zich afspeelt. Het is noir zonder enig vermoeden van glamour en met focus op een mens die door een crisis gaat.

Naar wat ik er verder ook nog over lees heeft het binnen de visuele aanpak een bepaalde artistieke ambitie wat het interessant maakt en wat uitnodigt om deze in de toekomst nog een keer opnieuw te bekijken, of te ondergaan.

Volgens mij pas mijn 2de Antonioni na Blow-up een kleine 20 jaar geleden. En toch wel onder de indruk van deze prent.

Heel sfeervol en ik vond het erg interessant om de beelden te zien uit het Spanje van de jaren '70. Toch wel het land dat ik al het vaakst heb bezocht in mijn volwassen leven, en heerlijk om bv. het Barcelona van toen te zien. Maar ook de weidse, dorre landschappen maken indruk. Knap in beeld gebracht allemaal.

Vond de acteurs ook sterk. 70's Nicholson is prime Nicholson, erg ingehouden en mooie rol hier. En over Maria Schneider ben ik in tegenstelling tot anderen op deze site wel enthousiast, ze spat van het scherm. Ik kende haar naam eigenlijk enkel uit de dEUS-song 'The Vanishing of Maria Schneider'. Ik herinnerde mij haar ook niet meer uit Last Tango in Paris, al te lang geleden.

Echt wel een slow-burner die me vanaf de eerste seconden wist te intrigeren maar eigenlijk had ik pas naar het einde toe door dat de film echt onder de huid was gekropen. Geweldige slotscène ook natuurlijk. Beetje moeilijk om er een score op te plakken, maar ik zet in op 4* (met kans op verhoging) en ga achter wat meer van Antonioni aan.