Ai Qing Wan Sui (1994)

De vrouw gaat in bad. De geyser gaat niet aan. De vrouw gaat naar de keuken en sluit het gas af.

Waarom is dit een essentieel onderdeel van de film? Heeft het een betekenis? Draagt het bij aan het plot? Is het op een of andere wijze interessant? Is het op bijzondere wijze in beeld gebracht? Als je hiervoor openstaat, wat voor sensatie krijg je dan?

Ik zeg het nog een keer en dan is het genoeg van mijn zijde (zie ook deze topic):

Laat dat plot gerichte denkkader varen, dat is immers niet op alle films toepasbaar. Ik herken dat dat moeilijk is, maar het kan wel lonen. Het is natuurlijk geen garantie dat je deze film, of dit soort films ooit leuk zult gaan vinden. Ik kan niet zo specifiek ingaan op de voorbeelden van yesplease, omdat het een tijdje geleden is dat ik deze film zag.

Enkele karakteristieke belevingen van dit soort films zijn:

- een inkijk in een andere wereld, mede door de documentaire stijl die veel van dit soort films hebben.

- ruimte om te contempleren op het beeld, vanwege het lage tempo, de lange takes de grote scherptediepte etc.

- Ruimte om zelf betekenis te genereren dmv je verbeeldingskracht, mogelijk door de ambiguiteit van het plot. Op zich heeft yesplease gelijk dat een te grote ambiguïteit geen verbeelding op gang zal brengen. Maar daarentegen verschilt dit vooral per persoon: ieder heeft een eigen 'horizon', is meer of minder gewend aan conventies etc.

Dat je iets ervaart wat anders is dan anders, iets nieuws, een originele invalshoek, hoe je het ook noemen wilt...

Ik sluit me hierbij aan, hoewel ook ik onmiddellijk erken dat voor elk individu een persoonlijke ervaringshorizon breed of smal kan zijn - ieder zijn eigen ding gewoon...

In showrooms zie je vaak boekenkasten gevuld met dummy’s. Ze zien eruit als een boek, maar dat geldt alleen voor de buitenkant. Ik zou dit willen duiden als een filmdummy. Het is een verzameling beelden zonder verhaal, zonder karakterontwikkeling, zonder diepgang. Kortom een “lege” film. Ik heb twee keer moeten aanleggen om de film helemaal te zien. De eerste keer ben ik ongeveer halverwege in slaap gesukkeld. De tweede keer heb ik met opzet ’s middags gekeken, zodat ik in ieder geval fris was. Helaas heb ik moeten constateren dat ik de eerste keer niets gemist had.

Ik lees in een van commentaren hierboven dat ik een plotgericht denkkader moet laten varen. Ik kijk wel uit. Ik ben al zo’n jaar of zestig een groot liefhebber van films (en boeken). In de loop van de jaren heb ik voor mezelf een aantal randvoorwaarden ontwikkeld. Een paar uitzonderingen daargelaten hebben de films, die ik graag zie, een begin, een eind (open is prima) en daartussenin een of meerdere verhaallijnen; geen horror en geen overmatig bloederig geweld.

Van dit laatste is in deze film geen sprake, maar het is daarentegen slaapverwekkende (mijn eerste kijkbeurt!), onbegrijpelijke, kunstzinnig bedoelde onzin met als hoogtepunt drie personen die op hetzelfde moment in dezelfde kamer seks bedrijven. Een heteropaar buiten beeld op bed, een handwerkende homo in beeld onder hetzelfde bed. En niet te vergeten, de meloen uit Tsai’s latere The Wayward Cloud is hier al prominent aanwezig.

Kunst of kitsch? Velen zullen het kunst noemen. Prima. Een kwestie van smaak en perceptie. Ik noem het veeleer kitscherig elitairisme. Niettemin wil ik dit commentaar best positief afsluiten. Als je het niet erg vindt om minutenlang te kijken naar een vrouw, die doelloos door een park loopt en vervolgens in een minuten durende, slecht geacteerde huilbui uitbarst, dan mag je deze film absoluut niet missen. Alle anderen kunnen er volgens mij maar beter niet aan beginnen, want het schouwspel is even boeiend als het kijken naar het groeien van gras...

Pff. Ik moet dit niet doen, maar ik ga er toch weer op in.

Akkoord. Er is inderdaad smaak en perceptie in het spel bij waardering van deze film (en welke film dan ook). Maar, zoals haast de norm is hier op MoMe, lijk je niet te kunnen accepteren dat jij iets niet begrijpt of waardeert waar anderen dat wel doen. Dus neem je je toevlucht tot gratuite, weinig verhelderende gemeenplaatsen als: 'onbegrijpelijke, kunstzinnig bedoelde onzin' en 'kitscherig elitairisme'. Doe dat niet! Probeer eens te doorgronden welke artistieke keuzes de regisseur heeft gemaakt en met welk achterliggend doel. Nogmaals, je hoeft dit niet te waarderen, maar beoordeel films toch liever op hun eigen (genrespecifieke) merites. Peace!

Hartstikke goed dat je reageert.

Met mijn commentaar doe ik niets af aan het recht van anderen om het geweldig te vinden. Citaat: "Velen zullen het kunst noemen. Prima." (einde citaat). Maar ik heb hetzelfde recht om het "(...) kunstzinnige onzin" te vinden. Dat kan toch? Dat mag toch?

Bij nader inzien moet ik erkennen dat de term "kitscherig elitairisme" op een wat ongelukkige plaats in mijn commentaar staat. Die term slaat niet op de mening van mijn medeforumgenoten, maar op regisseur Tsai, die hier en ook in The Wayward Cloud naar MIJN mening elitair gedrag vertoont, dat neigt naar kitsch. Het zal je niet verbazen dat ik ook geen fan ben van Antonioni, Godard en andere eigenzinnige regisseurs. Ik weet het: het zijn belangrijke figuren binnen de filmwereld en filmgeschiedenis en ik zou dat eigenlijk ook moeten vinden, maar ik moet er niets van hebben. Een enkele utizondering daargelaten (Il Grido, Vivre Sa Vie) past hun werk voor geen meter binnen mijn (allicht al even eigenzinnige) waarderingsmaatstaven voor films. Gezien mijn leeftijd is de kans, dat daar nog verandering in komt, minimaal. Jammer voor mij allicht, maar het is niet anders. Daar waar anderen dat eigengereide of experimentele of wat dies meer zij allemaal prachtig vinden, haak ik af.

Desondanks even goeie vrienden, toch? Want... peace indeed!

De reden dat ik er op in ging, is dat ik voelde dat je twee dingen doet: toegeven dat er smaakverschillen zijn, maar tegelijk toch proberen te verdedigen waarom het eigenlijk de film is die artistiek/esthetisch of inhoudelijk (whatever) tekort schiet.

Inderdaad, er valt natuurlijk over de keuzes van de filmmaker te discussiëren. Bijvoorbeeld de cinematografie (de lange takes), het acteerwerk(amateurs voornamelijk denk ik). Maar dan moet je, wat mij betreft, aannemelijk weten te maken waarom een uitvoering tekort schiet, in het licht van het beoogde effect van de regisseur. Anders verzandt het tot een onoplosbaar appels met peren vergelijken. Ik bedoel: als je inderdaad met je verwachting: ' een begin, een eind (open is prima) en daartussenin een of meerdere verhaallijnen' naar deze film (of over het algemeen wat bekend staat als contemplatieve film) kijkt, dan komt je bedrogen uit. Omdat je de film niet op (om mezelf te quoten) 'eigen (genrespecifieke) merites' beoordeelt.

En even goede vrienden, ik ben actief op dit forum omdat ik mijn passie - films kijken - met anderen wil delen. Ik wilde je niet persoonlijk aanvallen of in diskrediet brengen. En uit je reactie maak ik op dat je, gelukkig, niet snel op je tenen getrapt bent en openlijk een discussie aan durft te gaan.

Tsai gebruikt in deze film geen amateurs. Chao-jung Chen, Kang-sheng Lee (vaste klant) en Kuei-mei Yang zijn in meerdere van zijn films te zien en ook in die van andere regisseurs, o.a. Ang Lee. Daarmee heb ik meteen een link naar een regisseur, wiens werk ik wel bijzonder kan waarderen. Zijn Taiwanese films (Wo Hu Cang Long, Yin Shi Nan Nu, Sè Jiè (prachtig!) en Xi Yan) hebben niet alleen een fraaie cinematografie, maar ook een boeiend verhaal. Vooral dit laatste mis ik in de films van Tsai (ik heb er trouwens nog maar twee van gezien). Het zal best zijn dat dat “genrespecifiek” is, maar dan moet ik concluderen dat het genre mij niet ligt.

Net als altijd moet ik overigens oppassen met veralgemeniseren, want er zijn films in het contemplatieve genre, die ik zeker wel mooi vind. Zo uit de losse pols schieten mij twee titels te binnen: Bom Yeoreum Gaeul Gyeoul Geurigo Bom en Jeanne Dielman. Erg mooi allebei.

Ik net zo, in de wetenschap dat ik de waarheid en het grote gelijk niet in pacht heb. Maar dat geldt evenzeer voor de andere leden van dit forum. Door de confrontatie van verschillende meningen steek je allicht nog eens wat op. Maar of smaken daardoor veranderen, betwijfel ik. Dat is ook niet nodig volgens mij. Ieder zijn ding...

Kang-shen Lee is uiteraard wel een twijfelgevalletje. Door Tsai van straat gepluk, zonder enige opleiding geloof ik. Het feit dat hij hiervoor (alleen maar) in 3 andere Tsais heeft meegespeeld maakt hem niet meteen een professional.

Iedereen moet een keer beginnen. De filmografie van Kang-sheng Lee op IMDb telt inmiddels 26 lange en korte films en drie als regisseur. Ten tijde van Ai Qing Wan Sui had hij inmiddels vijf jaar ervaring. Wanneer mag je iemand een professional noemen?

Ten tijde van Ai Qing Wan Sui had hij 3 films ervaring

Denk dat het grootste verschil met professionals is dat zij in ieder geval een opleiding gevolgd hebben als acteur. Het was dus niet eens zo dat Lee echt ambitie had om acteur te worden.

Ondertussen is hij wel een "professional" door z'n ervaring, maar dat lag toen nog wel even anders.

De lijst van acteurs en actrices, die op een Lana Turner-achtige wijze de filmwereld zijn binnengerold, is eindeloos lang.

Dus zijn zij toch allemaal als amateur begonnen? Lee en Tsai hadden ten tijde van deze film weinig baat bij het feit dat hij later nog films zou gaan regisseren en nog een hele carriere met Tsai zou uitbouwen.

Ik denk dat we het redelijk met elkaar eens zijn. Mijn punt is dat ik Kang-sheng Lee ten tijde van deze film geen amateur meer kan noemen.

Ah ok, een iets te snelle aanname van mij. In dit genre is het namelijk eerder regel dan uitzondering om amateurs te gebruiken. Plus dat het acteerwerk vaak nogal ingetogen is, waardoor de acteerprestaties relatief in het geheel van de film niet zo bepalend zijn als bijvoorbeeld in Hollywood.

@ Ik Doe Moeilijk,

Ingetogen acteerwerk kan soms zo veel mooier zijn dan het mega-Hollywood-geschmier. In het laatste geval kunnen ongegeneerd alle remmen los, in het eerste geval komt het op vakwerk aan en op acteren-op-de-vierkante-centimeter.... en dat is minstens zo bepalend, lijkt me, zo niet méér...

Dat lijkt me duidelijk, yorgos.dalman. Daarin verschilt acteerwerk in een film, wat mij betreft, ook van het theater. Juist door het gebruik van close-ups moet een acteur zijn expressie weten te doseren. En inderdaad zijn er binnen de filmgeschiedenis perioden en genres aan te wijzen met verschillende acteerstijlen.

Ik bedoelde te zeggen dat in veel slow films gebruik gemaakt kan worden van onervaren amateurs, om een aantal redenen:

- Soms gaat het vooral om het uiterlijk van een acteur.

- Vaak zijn er niet veel dialogen.

- Er is sprake van documentaire opnametechnieken, waarbij acteurs zichzelf zijn - of dat spelen - in hun eigen omgeving.

- Met die opnamestrategie samenhangend; er is wellicht minder gescript en gestaged.

- etc.

O, ja, nee dat begrijp ik goed. ik had het ook niet over het gebruik van amateurs. Alleen over ingetogen acteerwerk, dat dat minder opvalt dan de grote gebaren van veel Hollywoodsterren, maar dat het even zeer bijdraagt aan de film - en misschien dus nog wel meer: hoe ingetogener het spel hoe meer je als kijker zelf aan emoties en gedachten moet invullen, mooi toch?

P.s. ken je Peter Brooks versie van Lord of the flies? Alle kinderen in de film zijn ook onervaren acteurs, of wel helemaal geen acteurs - het leidt hier alleen maar tot meer tot een beleving van authenticiteit in de film...

Na Bu San, is dit de tweede film van Ming-liang Tsai, die ik zie. Waar die eerste me prima beviel, was dit helaas toch wel een heel stuk minder.

Net als Bu San hoef je ook hier niet veel dialoog te verwachten, iets wat ik ook al wel verwacht had. Ook een soundtrack is niet aanwezig. Waar het Tsai de vorige keer wel lukte om het geheel er om heen boeiend te maken, lukt hem dat hier slechts spaarzaam. Het begin is alleraardigst, maar daarna werd het toch wel minder. Het leven van de drie personen is niet al te boeiend. Tsai slaagt er echter maar bij vlagen in, om die verveling boeiend in beeld te brengen. De scene met de meloen was mooi, maar verder zaten er niet echt hoogtepunten in.

De laatste tien minuten waren dan weer wel vrij goed, maar het lange huilen van de vrouw, deed me dan weer totaal niets. Jammer, ik had stiekem gehoopt dat dit me beter zou bevallen. Dit was het niet voor me, maar ik ga in de toekomst zeker nog wel wat anders van Tsai zien.

2,0*

Vandaag de door Eye gerestaureerde versie mogen zien op het grote scherm. Wat een genot!

Heel bijzonder hoe Tsai het hevige verlangen dat de 3 personages voelen weet te verbeelden met een minimaal plot, veelal woordloosheid, doordachte mise-en-scene en uitgekiende kadering. Hij heeft duidelijk veel geleerd van de Europese cinema. Hier is Tsai vooral nog een soort Taiwanese Antonioni (thematisch, maar ook stilistisch), maar later wordt zijn oeuvre steeds meer idiosyncratisch en in zekere zin ook extremer - met als minimalistisch, avant-garde hoogtepunt Journey to the West.

Al is bij Antonioni het maatschappelijke kader altijd wel wat nadrukkelijker aanwezig, dacht ik. Tsai concentreert zich (nog) meer op de interactie (of het gebrek daaraan) tussen de personages, heb ik het idee.

Tsai is ook wat komischer dan Antonioni. Maar dat is niet zo'n heel grote prestatie

Prachtige film inderdaad, met een aantal fraaie bad- en bedscènes! Vooral die laatste is adembenemend. Komt in dezelfde geest later in I Don't Want to Sleep Alone zo mogelijk nog mooier terug. En de eindsequentie is van een werkelijk hartverscheurende schoonheid.

Ook vandaag op het grote doek herzien. Ditmaal zie ik wel het meesterwerk erin, neig zelfs naar 5*. Zin om meer Tsai in de bioscoop opnieuw te gaan kijken. Indrukwekkend hoe Tsai gebruik maakt van de ruimte waarin de drie personages zich begeven, versterkt door de totale afwezigheid van muziek.

Gisteren voor het eerst gezien in het filmhuis. Was nog niet bekend met het werk van Tsai. Indrukwekkend inderdaad, meer nog dan Rebels of the Neon God die ik ervóór zag. De eenzaamheid en het verlangen ergens bij te horen druipt ervan af. Wilde The River ook nog zien, maar na twee films op rij van deze regisseur was het wel even welletjes (in positieve zin).

Het maatschappelijke kader is hier ook wel aanwezig, maar minder prominent, iets indirecter inderdaad. Wat ik vooral bedoel is dat het bij Tsai, vergelijkbaar met Antonioni's films die spelen in het naoorlogse Italië, altijd gaat over de typische moderne, grootsteedse vervreemding en eenzaamheid van mensen die leven in een land/maatschappij in transitie naar (globalistisch) kapitalisme. Misschien is het stilistisch iets implicieter, maar het spreekt, als je goed luistert en kijkt, wel degelijk welluidend uit de beelden, de kale ruimtes, de woordloosheid, de indringende omgevingsgeluiden, en de vale, trieste kleuren die de karakters omgeven.

Beide maken narratieve films (Tsai's andere werk zoals theater of video installaties buiten beschouwing gelaten) en hebben daarom noodzakelijkerwijs een focus op 'de interactie (of het gebrek daaraan) tussen de personages,' zoals je zegt. Daarin zit dus weinig verschil.

Tsai's stijl is inderdaad veel humoristischer dan het zwaarmoedige getob van Antonioni.

Film die ik graag beter had gevonden, want dat heeft die wel in zich. Elke vorm van plot is weggehaald en dat vind ik soms heerlijk (in deze film dus), het tempo is zaligmakend rustgevend (ik heb me geen seconde verveeld) en aan het eind nog zo'n geweldig shot van het meisje dat maar blijft lopen met die klikkende hakken. Op dat punt werkt de film gewoon uitstekend als kijkvoer en als registratie van de levens van enkelen

Maar de personages zijn me soms iets te apatisch en daarmee niet heel interessant, zeker die twee jongens die niet zozeer een slachtoffer van de maatschappij zijn maar eerder zelf kiezen voor en sociaal isolement - helemaal begrijpen deed ik ze niet. Het meisje is nog het meest boeiende personage maar zij krijgt de minste speeltijd van de drie. Daarmee is dit inhoudelijk best een lege film waar er juist heel veel gezegd had kunnen worden, dan doen films van een Hou of Antonioni, waar deze film me vaag aan deed denken, dat toch beter. Verder op dat enkele shot hierboven genoemd na vind ik de film visueel wat pover. Tsai's vorige film had nog enorm veel zeggingskracht en veel sfeer in de shots, dat heeft deze Vive l'Amour veel minder. 3,5*.

Wordt een beetje vermoeiend, al die non-emotie.

Wat heeft Tsai trouwens met meloenen?

Wat veel mannen met meloenen hebben?

Ik bedoel echte meloenen.

Pas mijn derde, maar gelijk ook minste Tsai, na Ni Na Bian Ji Dian (2001) en Hei Yan Quan (2006). Ook ik werd er niet echt door gegrepen.