Gabrielle (2005)

Mooie verfilming van Josephs Conrads roman The Return - die ik overigens niet gelezen heb. Het personage van Isabelle Huppert laat haar echtgenoot per brief weten dat ze zojuist vertrokken is en nooit meer bij hem terugkomt. Maar dezelfde dag keert ze weer terug (eigenlijk geen spoiler, want het gebeurt al erg vroeg in de film en is vooral deel van 'het gegeven', maar omdat de synopsis het niet vertelt, doe ik dat ook maar niet).

De film onderzoekt de motieven bij die fascinerende gebeurtenis en wordt zo een karakterstudie van een bijzonder onsympathieke man en zijn vrouw. Praktisch alleen maar door gesprekken tussen de twee. Hoewel in dat opzicht vrij toneelmatig en intellectueel van opzet, wist de film mijn interesse goed vast te houden. Bovendien zijn twee echte filmaspecten subliem uitgevoerd: de film ziet er oogstrelend uit en de score (van ene Fabio Vacchi) is schitterend.

'Gabrielle' is uiterst pretentieuze bourgeoscinema, waarbij enkel het bijwijlen fabuleuze gebruik van cinemascope, het bijbehorende spel met het 'levende' decor en het 'dodelijke' groen, en de brutale uitspattingen van de muzikale score in het oog vallen.

Chéreau zweert bovendien bij de invloed van Scorsese en Huston, lijkt onderweg ook nog inspiratie te halen bij Visconti en ergens zelfs de Nouvelle Vague (kwestie om de kijker te wijzen op het filmische: spelen met de continuïteit, jump cuts en een onderliggende klankband), maar geeft daarbij zelden een samenhangende indruk.

Centraal in 'Gabrielle' staan de machteloosheid en kille emoties van beide protagonisten. De oppervlakkige uitwerking van deze protagonisten, bestaande uit intellectuele prietpraat, maken het de kijker echter moeilijk om enig begrip op te brengen voor hun huidige situatie.

2*