The Trouble with Harry (1955)

Een verrassende Hitchcock die meer een klucht is dan een thriller. De dialogen zijn vrij lang en voelen soms oubollig aan; bij sommige scènes moest ik zelfs aan Swiebertje denken. Heel mooi geschoten met al die schitterende herfstkleuren; kitscherig bijna, als zo'n idyllisch Happy Little Trees schilderijtje van Bob Ross. Ik heb de film op Blu-ray gezien en het ziet er allemaal haarscherp uit. Ik kan me wel goed voorstellen dat Hitchcock wat deed met mensen in die tijd, want hoewel de film zo op het eerste gezicht oogt als een goedkoop stuiverromannetje, ligt daar natuurlijk wel de volle film lang het lijk van een vermoorde man. Het lijk wordt gevonden, dat blijft daar maar liggen, zijn schoenen worden gejat, hij wordt begraven, vervolgens weer opgegraven.. Aardig luguber natuurlijk, maar de dorpelingen blijven er maar vrolijk onder en er hangt aanhoudend een ongedwongen sfeertje.

The Trouble with Harry was een experiment van Hitchcock om te zien hoe het publiek zou reageren op een film zonder bekende acteurs. Hitchcock's geliefde vlucht voor de arm der wet-thema en de suspense zit er zeker in, maar daar is veel dan ook mee gezegd.

De locaties in Vermont zijn prachtig in beeld gebracht. De mooie herfstkleuren komen helemaal tot hun recht in technicolor. Echt Hitchcockiaans camerawerk is hier echter helemaal niet te vinden.

De acteurs praten veel in zich zelf, houden monologen en hebben - tamelijk bizarre - dialogen. Niemand is echt geschokt dat er een lijk licht en ze maken er een olijk gebeuren van. Toegegeven de film was bij vlagen charmant en op zich wel vermakelijk, maar het is goed dat Hitchcock zich verder niet meer aan het komedie genre heeft gewaagd.

Een nogal atypische Hitchcock-film, deze gemoedelijke zwarte komedie over een lijk dat maar blijft opduiken. De prima cast weet gelukkig wel raad met het maffe maar vreemd genoeg luchtige materiaal en de dialogen zijn sporadisch behoorlijk droogkomisch. Uiteindelijk heeft alles weinig om het lijf en is de plot te flauw om de volle lengte te blijven boeien, maar zoals alle Hitchcock-films heeft ook dit werkje zeker zijn kwaliteiten.

Fraaie, kleurrijke beelden van herfstig Vermont (maar ook deels van sets in Californië). Eigenaardig, simpel verhaaltje. Vele grappig bedoelde, vernuftige dialogen, tof acteerwerk van Forsythe en Gwenn, maar... niet ''mijn'' type 'zwarte komedie'... kan inzien dat het voor mensen lachwekkend werkt, maar voor mij helaas niet. Bij de term zwarte komedie moet het voor mij toch echt meer in de richting gaan van dit soort films.

De score van Bernard Herrmann helpt de film in ieder geval nog wat, maar kan hem uiteindelijk niet redden om een geslaagde prent af te leveren. Dit was blijkbaar de eerste van vele fenomenale samenwerkingen tussen Herrmann en Hitchcock, dat dan weer wel.

Geen doordeweekse Hitchcock dit waarbij de komische ondertoon het haalt van de suspense of thrillergehalte. Ik moest er eventjes inkomen, maar naarmate de film vorderde werd hij beter en komischer. Intussen en eigenlijk de gehele film door kon je genieten van het prachtige kleurenpallet die de herfst te bieden heeft. Heerlijk hoe ongedwongen de bewoners omgaan met een lijk alsof het iets banaals of alledaags is. Leuke twist op het einde ook.

De film is bij momenten repititief, maar stoort niet. Integendeel, het is net de kracht voor de humor in de film. Heel serieus moet je het allemaal niet nemen, maar de film mag zeker niet onderschat worden als plot. Goede acteerprestaties en dialogen houden toch een bepaald niveau aan. Leuk om eens gezien te hebben, maar er zijn andere referenties om Hitchcock te typeren.

Ondermaatse Hitchcock. Hij gooit hier de vertrouwde structuur van de whodunnit door elkaar en maakt er een zwarte komedie van. Niet iedereen is geschokt of ongelukkig door Harry's dood en dit zorgt voor absurditeit bij de kijker. Waar de conventies voorschrijven dat een dood dramatische en woedende reacties uitlokken, zijn de mensen redelijk happy dat Harry het loodje heeft gelegd. Ten eerste zijn vrouw, Jennifer, tegen wie Harry geweld heeft gebruikt, of oude tante Gravely, die een tik gaf aan Harry met de hak van haar schoen nadat de sloeber "indelicate" was met haar?

Dit wordt Hitchcock's vergeten meesterwerk genoemd, maar ik denk dat moest iemand anders dit hebben geregisseerd, niemand veel over deze film zou praten. Het is een aanslepende, trage film zonder suspense en met zwakke humor die absoluut geen grote indruk maakte bij mij. De oude Edmund Gwenn als de olijke kapitein Wiles vond ik het best bezig.

dit is niet echt wat je van hitchcock verwacht maar meer iets in de trend van Billy Wilder .

Verder is hij wel amusant naarmate het verhaal zich verder ontwikkeld word hij wel beter .

De droogheid en nuchtere reacties van de spelers is hetgene waar de film zijn humor vandaan haalt

maar het werkt niet altijd even lekker .

Mooie lentekleuren en een pittoresk dorpje. Sommige taferelen spelen zich wel duidelijk in een studio af. De dialogen zijn vaak nogal geforceerd en de acteurs lijken een toneelopvoering te geven. Heel grappig wordt het allemaal niet, eerder een luchtige klucht waarbij mensen over een lijk heenstappen alsof het om een dode tak in het bos gaat. Toen ik deze film jaren geleden voor het eerst zag kon ik er wel om lachen, nu vind ik het eerder oudbollig en een beetje flauw. Hitchcock wou een zwarte komedie maken, maar er zijn betere zwarte komedies gemaakt. Iemand noemde al Arsenic and Old Lace (1944) met Cary Grant, ook zo'n toneelachtig stuk dat zich bijna uitsluitend op een plaats afspeelt. Die film vond ik toch beter en vooral grappiger. John Forsythe als vlotte jongen en Edmund Gwenn als de stuntelige oude jager spelen hun rol wel goed, en Shirley MacLaine in haar eerste rolletje ziet er leuk uit maar schittert zeker niet. Er valt nu en dan eens te glimlachen om de gekke toestanden, maar vooral om de onschuld die deze film uitstraalt. Er zitten overigens wel enkele leuke stukjes in de film, zoals Forsythe die het pakje sigaretten dat hij wil aankopen in tweeën knipt en zegt "Morgen koop ik de andere helft", in plaats van de helft van de sigaretten uit het pakje te halen, en dialogen zoals "How old do you think I am?" "50... How old do you think you are?".

Gehannes met Harrie.

Hele rare Hitchcock. Toch een aparte comedy over het raadsel wie Harry heeft vermoord en veel gehannes eromheen.

Ik zag de film in Blue Ray wat het nog aparter maakt. Zo'n oude film die er zo gepolijst en kleurrijk uitziet. De beelden bevatten veel geweldige vergezichten. De film begint wat saai en kabbelt erg langzaam voort met hier en daar een rare grap, soms meer grappig op een meta niveau, grappig omdat het zo'n rare grap is. Later wordt het allemaal iets interessanter.

Heb toch wel weer genoten van de Maestro die bij mij na zijn 15e film nog steeds gevrijwaard blijft van een onvoldoende. 3*.

Hitch! Weer 's aan de beurt. Droog dit. Geestig om te zien niemand een flikker geeft om een lijk die zomaar in de heuvels ligt. Niet koud of warm worden de personages er van. Net of ze de hele film door aan het bespreken zijn hoe ze een lekkage kunnen verhelpen. Nou ja, Harry is dood in ieder geval.

Wat direct in het oog springt zijn de overweldigende herfstkleuren. De film ziet er op blu-ray echt fantastisch uit. Prachtige reclame voor de staat Vermont, waar Hitchcock op een paar locaties filmde. De ontwikkelingen tussen de vallende herfstblaadjes variëren van geinig tot totaal idioot en de ietwat ''donkere'' ondertoon die we van Hitchcock z'n humor kennen is lekker aanwezig. Gemoedelijk filmpje even voor op de middag.

Herrie om Harrie is toch een geweldige titel!

Prachtig decor, goeie muziek en acteurs, vooral Edmund Gwenn. Verhaal vond ik wat tegenvallen, nooit wordt het spannend en dat wil je eigenlijk wel.

Hitchcock noemde deze film de meest Britse film die hij in de Verenigde Staten draaide. Vol ironische en zwarte humor vertelt de film hoe de inactieve Harry die als lijk niet veel te doen heeft, ervoor zorgt dat vier fatsoenlijke burgers hun dag in een chaotische warboel zien veranderen.

Geen typische Hitchcock. De film is een komedie, die amper de gebruikelijke thriller effecten gebruikt. Je zou de film als een soort schelmenfilm kunnen kenschetsen. Een film over vier schelmen die op een kwajongensachtige manier dingen doen die eigenlijk niet kunnen en op charmante wijze proberen het gezag te slim af te zijn.

Geen van de personages kan het iets schelen dat Harry dood is. Van enige piëteit met de dode is geen enkele sprake. Er wordt met het lijk nogal respectloos omgegaan. Dat klinkt macaber maar is in het licht van de vette ironische en absurde laag die over de film hangt, juist erg grappig. Zelfs het herhaaldelijk begraven en weer opgraven van het lijk dat zonder enige vorm van rouw of treurigheid geschiedt, is hilarisch.

De vraag wie Harry heeft vermoord is niet belangrijk en dient vooral als middel om het verhaal op gang te brengen. De film draait om de acties van de personages en om de bizarre gevolgen van die acties. Die vertelstructuur zie je in andere films van Hitchcock trouwens vaker. Het verschil met die films is dat Hitchcock de identiteit van de moordenaar altijd in een vroeg stadium weggeeft. Dat gebeurt hier pas laat.

Een beetje opmerkelijk is die afwijking wel. Vreemd genoeg gebeurt met dit gegeven vrijwel niets. De dader is een raadsel dat nauwelijks ter sprake komt. De personages zijn er niet echt mee bezig. Gelukkig voor de kijker, wordt de oplossing van het raadsel uiteindelijk wel gegeven. Prettig om dit puntje af te kunnen vinken, maar ik moet eerlijk zeggen dat de wie-vraag mij ook niet heel erg interesseerde.

The Trouble with Harry is een ongewone Hitchcock film. Onder het genot van veel gevatte dialogen en oneliners, heerlijk understatement en met de plaatsing van verrassende verhaalwendingen is warrig gedoe rondom een lijk boeiend, amusant en erg grappig.

Een wat absurde film die pas halverwege echt op gang komt. De tot dan toe onbekende cast is zeer verfrissend. De beeldkwaliteit van de restauratie is uitmuntend.

Zeer matig filmpje. Het is gewoon een klucht. Weinig humor en niet mijn ding.

Een buitenbeentje van Hitchcock en toch met zijn gekende spanning en whodonit. Een film met de nodige zwarte humor en mooie warme kleuren. De setting is een klein dorpje met kleurrijke figuren en dat alleen al zorgt meteen voor sfeerzetting. Het lijkt wel weg van deze wereld, recht in de fantasie van Hitchcock. De film staat ook vooral met de aankleding en het best wel leuke verhaal. De acteurs doen het op zich wel goed, maar minder legendarisch dan in andere Hitchcock films. Wel leuk om Shirley MacLaine te zien in haar debuutrol. Geen slechte begin van een carrière.

Deze film was inderdaad "The unexpected from Hitchcock"

Ik ben echt verbaasd over Hitchcock's aanpak voor deze film. Je zou een spannende film verwachten van de master of suspense, krijg je een comedy. Een erg leuke ook nog. Hitchcock's stijl is duidelijk aanwezig. Hij stopt hier veel van zijn morbide humor in. Het voelt echt als een liefdesproject waarin Hitch zijn ei ook echt in kwijt kan en en het publiek iets heel anders geeft dan ze zouden verwachten.

Fijne herziening. Van Hitchcocks Amerikaanse films is dit misschien wel de meest Britse met dank aan de tongue in cheek humor en het stevige flegmasausje. Het is een film van de jaren ’50 en het kleurt qua humor dan wel binnen de lijntjes maar voor de goede verstaander zit er dikwijls een laagje innuendo onder een aantal dialogen (tussen de seksen). Toch wel een unieke film. Uniek binnen het oeuvre van Hitchcock maar zeker ook uniek als black comedy. Het is bij wijze van spreken een deurenklucht die zich verplaatst over het hele rustieke dorpje. De rustieke sfeer wordt prachtig ondersteund door de muziekscore van Bernard Herrmann. Hiermee bewijst hij ook nog eens wat een alleskunner hij was. De score mag van mij met een halfje omhoog.

hitchcock challenge # 23