Paniekzaaiers (1986)

Leuke Gaston & Leo-film.

Destijds een van de grootste successen in de Belgische bioscopen.

In België zijn beide heren wereldberoemd en het was logisch dat hun films succes zouden kennen.

Ook de ander leden van de cast zijn leuk, en het is eens leuk om vele acteurs en actrices die nu nog steeds regelmatig in verschillende series en films te zien zijn een bezig te zijn bijna 30 jaar jonger.

één en al jeugdsentiement & nostalgie, dat hij gedateerd is stoort mij niet ik kan gewoon genieten van de omgeving in de film de dingen van vroeger die zoals betalen met Belgische frank of de parkeermeters het verhaal is inderdaad wel wat simpel maar de opbouw van de film stoort geen moment de acteerprestaties zijn redelijk ca va met uitzondering van de rol van Jan Van Dyck die is heel sterk!!!! kortom aangename film om te zien

Het onvermijdelijke vervolg op Zware Jongens

Dat Gaston en Leo erg populair waren in Vlaanderen weet iedereen. Ze waren echter nogal afhankelijk van de toenmalige BRT (ondertussen hernoemd naar één) en daar kwam verandering in toen ze een deal voor 3 films wisten af te sluiten. Zware Jongens was een succes en 2 jaar later volgde Paniekzaaiers. Zo'n tweede worp is altijd wat lastig na een geslaagde eerste film en het was dan ook de vraag was Patrick Le Bon er van ging maken.

Een mindere film, dat wel. Komt misschien voor een groot stuk ook wel omdat Robbe De Hert één van mijn favoriete filmregisseurs is, maar sowieso was dat een film die me qua humor meer lag. Paniekzaaiers is bijna een exacte kopie van andere legendarische duo's zoals Laurel & Hardy (inclusief boze vrouwen) en anno 2018 vallen ze wat door de mand. Veel kolder in ieder geval en een jaren '80 soundtrack die niet echt bij de film lijkt te passen. Komt dan ook nog eens bij dat de film naar het einde toe ineens serieus uit de bocht vliegt wanneer het plot(je) toch de bovenhand moet krijgen. De beweegredenen van Max zijn zo krom als iets en passen werkelijk absoluut niet in de film. Op zich nog knap dat Le Bon en co nog een poging om eens met iets anders op de proppen te komen, maar dit was redelijk slecht.

Misschien ook wel omdat ik een hekel heb aan Jan Van Dyke. Duurde even vooraleer ik hem kon thuisbrengen, maar hij speelt altijd zo'n bijzonder vervelend en zenuwachtig typetje. Krijg er in ieder geval de kriebels van. Geef mij dan toch maar de hoofdrolspelers. Gaston en Leo blijven na al die jaren leuk op elkaar ingespeeld en zeker Leo heeft een aantal erg leuke scènes als aangever. Marilou Mermans en Janine Bischops zijn nog een goede toevoeging aan hun capriolen, maar Chris Cauwenbergs balanceert wat op het randje. Hij moet overduidelijk iets maffia-achtig uitstralen (die manier van lopen, dat kostuum, ...) maar hij geraakt er niet mee weg. Verder tof om nog wat jonge gezichten te zien zoals een Peter Van Den Begin en zijn er nog toffe bijrollen van Frank Aendenboom en Bernard Verheyden. Allebei alweer recent overleden jammer genoeg.

Let vooral ook nog op Robbe De Hert als vuilnisman in het begin van de film, altijd fijn zo'n cameo's. Sowieso zijn de bijrollen vaak het leukst (Werther van der Sarren als schele chauffeur) maar Paniekzaaiers is dan ook een film die als een aaneenschakeling van sketches aanvoelt. Wanneer het echt een verhaal moet worden, verliest de film zijn pedalen.

3*

Tja, opgegroeid met de sketches van Gaston en Leo. Nu niet dat ik het weergaloos vond, maar af en toe zat er wel iets grappigs tussen. In mijn ogen in ieder geval amusanter dan Urbanus, hoewel ik zijn films dan weer beter vond. De langspeelfilms van Gaston en Leo waren een redelijk succes. Zware jongens sowieso, maar Paniekzaaiers sprong er toch wat uit.

Het olijke duo maakt het als ordehandhavers erg bont aan de kust die geteisterd wordt door vrouwenontvoeringen. Het duo is - hoe kan het ook anders - uitstekend op elkaar ingespeeld en hoewel de humor vaak flauw en voorspelbaar is, blijft het vermakelijk. De vrouwen van de heren (oa Jeanine Bisschops) kwijten zich uitstekend van hun taak als dominante vrouwen. Maar ook de andere vertolkingen zoals die van Van Dyke of Cauwenbergs waren goed net als een aantal (beroemde) figuranten.

Het plot zelf heeft wel wat maar is binnen het genre van slapstick soms te ridicuul voor woorden. De film blijft echter spannend en vermakelijk. Dat Antwerpse accent past geweldig binnen het plaatje en houdt het authentiek. De kwaliteit is niet je dat, maar voor de rest valt het wel mee.

Chris Cauwenbergs (nu bekend als Kabouter Lui) en Max en Jan Van Dijck alias Rufus zijn een beetje te flauw, maar het duo Martin & Bergmans is hier op zijn best. Dit is dan ook mijn favoriete film van dit Antwerps/Gents duo. Vooral de scènes aan zee geven mij direct een gevoel van nostalgie.

Kan iemand me eens uitleggen wat dat hele ding nu is met Max zijn moeder. Wat is er met die tv? Waarom niet een fotokader met haar foto in.