Sid and Nancy (1986)

Als adolescent schuurde mijn houding tegen punk aan vanwege de maatschappijkritische statements, maar het nihilisme dat bij punk lijkt te horen is mij altijd bespaard gebleven. De Sex Pistols vind ik echter nog altijd fijn om aan te zetten, die oprecht boze, maar ook energieke muziek doet het bij mij goed.

Deze film was dan ook verplichte kost voor mij, ook omdat ik nu eenmaal van muziekbiografieën houd. En dat doet deze film toch wel goed. Ik kreeg echt het idee een inkijk te krijgen het Engeland van de jaren 70, met alle ellende die daarbij hoorde. De houding van de punks is te verklaren in deze maatschappij. Het trieste verhaal van Sid en Nancy wordt treffend in beeld gebracht en de wanhoop van beide voelt realistisch.

Toch is het een film die ik niet per se graag op zet. Het enorm negatieve wordt uiteindelijk vermoeiend, en de uiteindelijke moord en overdosis komen dan ook bijna als een verlossing. Wat het misschien ook wel daadwerkelijk was voor deze gedoemde zielen.

3,5*

Voor liefhebbers van deze cultuur: The filth and the fury is een goede docu over de Pistols, en plaatst hun muziek ook goed in de culturele context.

Ik vind wel dat Gary Oldman de rol van Sid Vicious heel goed speelt. Maar Chloe Webb? Wat een gedrocht zeg, hadden ze daar niet iemand anders voor kunnen nemen want zo lelijk was Nancy nou toch ook weer niet. Chloe Webb lijkt wel een heel lelijke travestiet, echt, net een kerel.

Even een briljante anekdote uit de biografie van Keith Moon, drummer van The Who.

Toen de Sex Pistols the talk of the town waren in Londen, toog hij in zijn Rolls en bontjas naar het concert. Straal bezopen als altijd parkeerde hij zijn Rolls op de stoep, liep langs alle punkers die keurig in de rij stonden en sprak de historische woorden: ‘And you call yourself anarchist?’ En stapte voor iedereen naar binnen.

Ik was in in 1986 17 toen ik deze film voor het eerst zag, volgens mij daarna in die jaren nog wel een aantal keren gezien. Punks, dus dit was dé film.

Nu weer terug gezien. Viel me niet mee. Okay Nancy was in het echt ook irritant naar het schijnt, maar in deze film is ze wel heel erg irritant. Sid Vicious en Johnny Rotten lijken in het begin wel twee kinderen die samen kattekwaad uithalen. De andere twee Pistols worden helemaal neergezet als halve zolen, met name de drummer. Sid was jong en naief, maar in deze film is ie een wel heel sullig kereltje. Karikaturen in een film die aan het eind, het deel na de break, ook wel wat saai begon te worden. Ik vond het leuk om hem weer eens terug te zien, maar ik vond het eigenlijk best wel een slechte film.

Deze biografie eens bekeken, maar was er niet echt in thuis. Tja, er wordt wel heel veel ruzie gemaakt in deze film, dus na een zoveelste ruzie heb je het wel een beetje gehad.

Gary Oldman deed het naar mijn mening wel goed.

Er was niet alleen muziek van de Sex Pistols, maar ook nog wat andere, vond het wel een mooie mix.

Vond het goed voor een keertje, maar ben niet echt uit m'n sokken geblazen.

Shit and Nancy? Ik heb het volgens mij maar 10 minuten volgehouden. Het is zuipen, boeren, naaien, snuiven, slopen en lomp doen. Het begint nog wel interessant met de gearresteerde Vicious die duidelijk fantastisch wordt gespeeld door de geniale Gary Oldman die compleet in zo'n karakter kruipt (voor wie nog zo'n sterk staaltje wil zien kijk bijv True Romance). Maar het is daarna al snel zo puur decadent dat het me gewoon niet interesseerde wat deze gasten aan het doen waren. Kun je zeggen duh het gaat over punk maar ik vond bijv Velvet Goldmine, toch ook over decadentie in een muziekperiode niet lang voor punk, wel interessant om af te kijken. Was toch net iets creatiever gedaan allemaal.

Ik vind ergens de punk beweging interessant, over de Sex Pistols had ik al eens een docu gezien. "Anti-muziek" zei iemand toen tegen me en daar zat wel wat in. Sid Vicious kon niet eens fatsoenlijk gitaar spelen. Johnny Rotten was ook duidelijk anti-media en anti-interview. Het leverde wel een vermakelijk stukje popgeschiedenis op.

Tsja je ziet hetzelfde uiteindelijk als met de hippies. Een heel klein gedeelte blijft erin hangen (met dank aan de krakersbeweging en het sociale vangnet), een deel gaat toch maar iets opbouwen qua baan en/of gezin en een deel blijft zelfdestructief met "no future".

Als dit een VHS was geweest, was het meest punk om te doen natuurlijk geweest om die tape helemaal los te trekken, dan in de fik te steken en daarna uit het raam te donderen.

Maar goed dit is geen recensie he. Soms knap je gewoon te snel af op een film.