La Tigre e la Neve (2005)

Benigni cijfert in La Vita E Bella de verschrikkelijke gebeurtenissen en de slachtoffers die dat hebben opgeleverd niet weg voor de kijker (wel voor z'n zoontje), dat is het hoofdpunt. Ach ja, de oude discussie aldaar. Misbruik volgens velen, die niet kunnen doorprikken tot de essentie van de film.

Hetzelfde geldt hoogstwaarschijnlijk voor La Tigre e la Neve. Het probleem hier is dat zijn grote liefde in een soort coma ligt in een ziekenhuis in Bagdad. Hij hoeft niks voor haar te verbergen als het ware. Dus gaat hij op zoek naar medicijnen (alleen voor haar, andere oorlogsslachtoffers komen niet eens aan bod, toch vreemd voor een 'arts van het Rode Kruis'). Er is niks sterkers dan liefde is het motto. Maar liefde voor wie? Deze keer maakt Benigni wel degelijk misbruik van een (waargebeurd dramatische) situatie.

Ik lees hier boven allemaal negatieve reacties, maar toch vond ik dit wel een schitterende feel good film met een Jarmusch snufje derin. Roberto Begninni kan ook alweer zo lekker irritand acteren waardoor de film ook steeds leuk word. Daarnaast is het ook erg leuk om Jean Reno hierin tegen te komen als Arabier. Wat kon die man het toch weer goed, en dat nog in een Begnini film. En daartussendoor mag Tom Waits nog ff wat muziek laten horen. En het sfeertje is ook schitterend, zomers, vrolijk en meeslepend en toch vind ik dat zo'n "irritande spaghettivretertje" toch wel een prachtige film heeft gemaakt. En dan ook nog met een cynische knipoog naar het Irak oorlog, dat uiteindelijk ook een grote rol speelt hierin. Irak is wel een beetje goedkoop nagebouwt maar daar weer Begnini toch ook weer de boel op stelten te zetten. Vooral met die scene's als: Dat die vliegveldmedewerkers hem uitlachen omdat ie een reis naar Bagdad wil en hem vervolgens de volgende dag zomaar op het journaal tegen komen bij het team van het rode kruis, die scene met die kameel, die scene dat die Amerikanen denken dat het een zelfmoord terrorist is, en natuurlijk het hoogdepunt, zijn vriendin die daar in het ziekenhuis op sterven ligt en dat Attilo en Jean Reno op maffe wijze een medicijn proberen te vinden. Dat stukje deed me ook wel wat denken aan Good Bye Lenin, in een coma liggen terwijl er buiten oorlog of iets anders naars aan de gang is. Je kan het allemaal zo gek nog niet bedenken.

En ook de Rome-scenes waren erg sfeervol en het is toch ook een perfecte locaties voor dit soort films. Alles is ook lekker zonnig en vrolijk en die scene met die zogenaamde sneeuw van paardebloemen en dat er dan zogenaamt zomaar ineens een circus is opengebroken waarbij de giraffen en struisvogels en tijgers loslopen door de straten. Dat zon overbodige leuke iets ff het hoofdzaak van de film word. Zie titel.

Wat wel weer jammer was was de zelfmoord van Jean Reno.

Maar voor de rest een schitterende sublieme feelgood, anti-oorlogsfilm. Roberto Begnini mag op zon manier wel meer films maken en kan nog wel eens de broederregiseur van Jarmusch worden. (alleen op komische stijl dan)

5,0*

Voorlopig 2 sterren, viel na 45 minuten in slaap. Eerlijk gezegd vond ik de dialogen en grappen erg zwak en irriteerde Roberto zelfs een beetje. Hoewel ik helemaal weg bent van La Vita e Bella, schijnen niet perse alle films van een meesterwerk-regisseur tot zijn recht te komen. Erg zwak en erg oninteressant allemaal. Ga hem morgen wel nog even afkijken, hoorde van mijn mams en zus dat de film wel een andere twist kreeg maar ook weinig goeds beloofde. 2 sterren

De film heeft zo z'n momenten, maar vergeleken met Benigni's La Vita è Bella is dit een tamelijk waardeloos prul. Ik had voortdurend moeite om mijn aandacht er bij te houden. Een regelrechte tegenvaller.

Een wonder schone bijna sprookjes achtige film.

Zoals Roberto Benigni dat zo fabelachtig kan.

Een vrolijke en humorvolle en kwetsbare vertolking van Roberto Benigni die je weer weet te raken.

Met de oorlog op de achtergrond en met zijn altijd positieve houding,ondanks alle omstandigheden.

Ook de film muziek is weer prachtig.

Een juweel van een film, van hoog niveau.