La Tigre e la Neve (2005)

Deze film wordt meteen vergeleken met 'La Vita è Bella' ( combinatie van liefde, oorlog, humor en tragedie ) maar komt heel wat minder sterk tot uiting. Het grappige gedeelte is er wel, maar de drukte, het irritant gedoe van Attilio de Giovanni (Roberto Benigni) overschaduwt het geheel en maakt de kijker soms zelf nerveus.

Een wonder schone bijna sprookjes achtige film.

Zoals Roberto Benigni dat zo fabelachtig kan.

Een vrolijke en humorvolle en kwetsbare vertolking van Roberto Benigni die je weer weet te raken.

Met de oorlog op de achtergrond en met zijn altijd positieve houding,ondanks alle omstandigheden.

Ook de film muziek is weer prachtig.

Een juweel van een film, van hoog niveau.

Het typetje van Benigni zit een beetje gewrongen tussen Mr Bean en een Woody Allen. Niet meteen de beste plaats om vast te zitten. Soms werkt het wel (wanneer ze hem voor een terrorist met bomgordel aanzien, zijn les over poëzie) maar vaak ook niet. Nochtans is de opening zeer mooi. Tom Waits op de piano. Prachtig. Maar misschien waren mijn verwachtingen dan wat te hoog gespannen. De schuld van Tom Waits. Het blijkt over de liefde te gaan. Het absoluut geloof dat echte liefde overwint. Er zijn kleffere films gemaakt over dit onderwerp. Maar toch morrelt de film te veel aan de grens van flauwe grappen, kinderlijke naïviteit en romantisch gezwets. Benigni trekt ten strijde gewapend met poezie om onrecht aan te klagen. Mooie beelden ten spijt, maar La tigre e la neve maakt zijn opzet niet waar. En degene die mij kan zeggen wat het personage van Renoir daar komt zoeken, mag het mij altijd laten weten.

Een aaneenschakeling van onnozelheden aan de lopende band, die eigenlijk tot niets leiden. Zeer irritant ventje die Benigni, gelukkig draait hij niet veel films meer, of halen ze bij ons de bioscoop niet meer, dat kan natuurlijk. Overslaan is hier overduidelijk de boodschap.