Profondo Rosso (1975)

Oké, goed om te weten, thnx!

Als je naar de poster kijkt zou je eerder een soort Vertigo verwachten, maar het is eerder een variatie op het thema van Psycho. In ieder geval behoorlijk Hitchcockiaans. De plot heeft wel wat weg van L'Uccello Dalle Piume di Cristallo, maar Profondo Rosso is audiovisueel sterker. David Hemmings is goed als pianist in den vreemde, de overige acteurs (de hoofdinspecteur, Gianna) zijn duidelijk minder.

De plot zit goed in elkaar, met leuke verwijzingen, maar er zijn wel wat losse eindjes. Zo had ik verwacht dat er wel iets zou gebeuren met dat stuk kalk dat opeens losliet in het spookhuis- een of andere gruwelijke aanwijzing- maar daar gebeurt niks mee. Sowieso is zijn speurwerk na de eerste moord eigenlijk zinloos, want ondanks dat er wat mensen worden vermoord komt hij geen stap dichterbij, en moet hij uiteindelijk weer in zijn geheugen graven om het gezicht van de moordenaar te zien.

Maar de film moet toch vooral worden gezien als een audiovisueel spektakel, want het ziet er gewoon supermooi uit, de kadering, de close-ups van objecten, het gebruik van kleur, de inventieve shots, Argento trekt een mooie trukendoos open en weet een aangenaam sfeertje op te roepen. De soundtrack is minstens even belangrijk, opvallend aanwezig en daardoor misschien niet naar ieders smaak, maar ik vond het heerlijk: de versnelde drums, electronica, zelfs wat alternatieve rock.

Wat mij vooral aantrekt in dit soort films zijn de vaak geweldige sfeer en suspense/spanning. Verder is het allemaal erg stijlvol zoals we gewend zijn van Argento en ook erg bloederig. Niet voor mensen met een zwakke maag, verder een meesterlijke thriller/horror. Volop mysterie en een ongekende sfeer en warmte wat de film uitstraalt. Echt met liefde gemaakt dat zie je.

Hè bah, wat valt dit ontzettend tegen. Heb er letterlijk jaren naar uitgekeken, maar er was gewoon geen doorkomen aan, zo saai. Ontnuchterende ervaring.

De kleur rood is aanwezig in het bloed, de lippenstift, de bekleding van de schouwburg, artefacten... De Renaissancekunst en de kindertekeningen zorgen voor een spookachtige aanwezigheid van het verleden.

Het is een slasher en een whodunit met een paranormaal elementje. De ontknoping komt eigenlijk al na achttien minuten, wanneer de moordenaar even in een spiegel te zien is tussen die griezelige portretten. Het gaat echter zo snel dat je het wellicht niet merkt. Zoals gewoonlijk is de politie onbekwaam en moeten twee amateurdetectives het oplossen. De onderonsjes tussen Hemmings en Nicolodi zorgen voor komische afwisseling, net als de scène waarin hij van die voorgevel naar beneden dondert. Het heeft een bloederig gehalte, al is de dreiging net daarvoor soms interessanter. Sommige mensen sterven op een ongewone, zeer visuele manier.

De muziek van de Italiaanse progrockband Goblin vermengt allerlei invloeden, van blues tot de maatwisselingen van Mike Oldfield. Het kinderliedje krijgt iets griezeligs door een mineurwending.

Matige film waarin een pianist op onderzoek gaat naar de moord op zijn onderbuurvrouw. De film duurt te lang en het toch al simpele verhaal wordt te lang uitgerekt. Bovendien verraad de close-up van het oog met make-up te veel. Wel prima camerawerk dat hier en daar een mooi shot oplevert en ook de soundtrack is goed.

Zoals steeds moeten de films van Argento het hebben van het visuele en de soundtrack (hoewel die soms iets te bombastisch was en repetitief). Het verhaal is erg mager, de personages niet zo geweldig uitgewerkt. Een aantal moorden of de opbouw er naar toe waren wel goed gedaan. Helaas zit er ook veel opvulsel in hetgeen de vaart er uit haalt. Sowieso is de film te lang, dit had gerust in anderhalf uur kunnen worden gemaakt ipv 2.

Na twee jaar dit meesterwerk van Dario Argento opnieuw gezien. Dit maal de prachtige blu-ray restauratie van Arrow in het Italiaans met 5.1 surround audio.

Een Jazz-pianist ziet hij zijn onderbuurvrouw - een medium - op gruwelijke wijze wordt vermoord. Hij denkt dat hij iets belangrijks heeft gezien, maar kan het niet echt plaatsen. Samen met een journaliste gaat hij op onderzoek uit. De moordenaar vermoord echter iedereen die hem op het spoor is...

Begin jaren '70 was Dario Argento erg succesvol met zijn drie Giallo's. Die zijn vervolgens ontelbare keren geïmiteerd door vrijwel heel filmend Italië. Hierdoor wilde Argento naar een ander genre en verkende hij Horror met Door Into Darkness en Komedie met The Five Days of Milan, wat zeer onsuccesvol is gebleken. Vanaf de helft van de jaren '70 was de Giallo-rage een beetje voorbij, maar Argento besloot juist terug te keren naar het genre waar hij mee begonnen was.

Profondo Rosso is in vele opzichten de ultieme Giallo. Argento neemt de zelfde structuur als hij in zijn eerdere films gebruikt heeft. Namelijke een Engelsprekende man in Italië is getuige van een moord heeft clue in zijn herinnering en gaat op onderzoek uit met de hulp van een love-interest. Uiteindelijk lijkt de zaak opgelost omdat de persoon waar alles naar wijst is gestorven, maar dan volgt een confrontatie met de werkelijke moordenaar. Toch is de film ook heel anders en veel vrijer dan de meeste Giallo's van die tijd. Argento gebruikt een heel eigenzinnige vertelvorm.

De acteurs lijken spelers op een groot toneel (waar ook naar verwezen wordt met de theatergordijnen in het begin) in plaats van dat de film verteld wordt vanuit de beleving van een personage (zoals gebruikelijk is). De echte hoofdpersoon in de film is de camera. Locaties worden aangedaan en er vinden ontwikkelingen in het verhaal plaats, niet omdat de personages daar nu zo nodig moeten zijn, maar omdat de camera daar is. Sommige zouden het style-over-substance noemen, maar in werkelijkheid is het stijl wat hier de substantie is. In zijn latere werk zou Argento steeds meer deze kant op gaan en een coherent logisch verhaal loslaten (uiteindelijk zelfs teveel).

Het verhaal zit namelijk al vol van zijn kenmerkende non-logica. Het is in principe gewoon een Giallo-detective, maar vreemd genoeg zijn er voortdurend bovennatuurlijke krachten aan het werk. Een medium ontdekt de moordenaar in het begin, continu beweegt er een soort POV-camera die naar de personages gluurt met heel onheilspellende spookachtige geluiden eronder en dan is er ook nog een spookhuis in de film. Al deze hints naar het bovennatuurlijke zijn duidelijke voorboden van Suspiria, Inferno en Phenomena.

Een groot verschil is hier dan de toon op sommige momenten nog heel luchtig is en er ook een hoop humor in zit. Daria Nicolodi zou hierna nooit meer de luchtige positieve rol van love interest spelen. Naar mate de relatie tussen haar en Argento verslechterde kreeg ze steeds meer duistere rollen te vertolken. Sommige filmcritici zien feministische genderkritiek in de film. Omdat Daria's personage een "bevrijde vrouw" is en de mannelijkheid van David Hemmings’ pianist een beetje belachelijk wordt gemaakt in de komische scènes. En verder ook om het feit dat Gabriele Lavia's personage homoseksueel is. Sommige denken zelfs dat de pianist ook homoseksueel is omdat hij zichtbaar moeite heeft met de man in vrouwenkleding (overigens gespeeld door een vrouw). Toch vergeten de mensen die dat hebben uitgedacht dat ze hier met Argento te maken hebben. In een interview op de blu-ray worden al deze theorieën namelijk heel snel van de kaart geveegd. Wat Argento wel doet in zijn films is commentaar geven op hoe mannen invulling moeten geven aan hun 'mannelijkheid' in een wereld met veranderende verhoudingen. Zijn hoofdpersonen zijn geen macho's maar creatievelingen en de moordenaar is heel vaak een diabolische vrouw.

Vrijwel alles draait om stijl in Profondo Rosso, want niet alleen het camerawerk is erg stilistisch. De sets zijn dat namelijk ook. In de scène waar de pianist met zijn dronken vriend bij de Piazzi C.L.N in Turijn staat, recreerd Argento eigenlijk het schilderij ‘Melancholie van een mooie dag’ (1913) van Giogio de Chirico. De Blue Bar waar de pianisten werken is dan weer een verwijzing naar Edward Hopper’s ‘Nighthawks’ (1942). Om het schilderachtige effect te versterken staan de figuranten stil als etalagepoppen. Naast de bekende plaatsen in Turijn krijgen we ook de prachtige Villa Scott te zien als het spookhuis. Het gebouw is in de zogenaamde Vrije Turijnse-stijl gebouwd, een soort mix tussen Jugendstil, Barok en Art Deco.

Dan is er ook nog de muziek van Goblin. Argento zocht naar een bandje om een totaal andere muziek te maken als dat hij eerder van Morricone had gekregen. In de Cinevox studio kreeg hij The Goblins te horen, een Italiaans prog-rock bandje die een jaar in Londen waren geweest en qua stijl waren beïnvloed door Emerson, Lake and Palmer. Argento was meteen om en liet de bandleden behoorlijk vrij in het maken van de soundtrack.

Het echte onderliggende thema van Profondo Rosso is familie. De hele film is eigenlijk Argento’s commentaar op familiebanden. Hij is van mening dat een familie alleen maar tot last is en een beperkende factor is in het leven. Hoewel zijn vader uiteindelijk zijn films heeft geproduceerd was deze namelijk niet aanmoedigend voor zijn creativiteit. Als kind mocht Argento nooit Horror of Sciencefiction zien van zijn ouders, wat er toe lijdde dat hij deze films juist wilde zien. Hier in de film vermoord een labiele moeder haar man, wat een levenslang trauma veroorzaakt bij hun zoon. De moord wordt uiteindelijk ontdekt omdat de vrouw door een medium ontdekt wordt als ze in het publiek ziet. Alle moorden die volgen zijn om haarzelf en haar zoon te beschermen. Om nog wat extra herkenning te bewerkstelligen zijn alle moorden op zo’n manier dat je er als kijker een voorstelling van hebt. Je kunt je niet goed voorstellen hoe het voelt om te worden neergeschoten of neergestoken, maar iedereen heeft zich wel eens gebrand aan warm water of weet hoe gevoelig tanden zijn als je die ergens tegenaan stoot. Argento speelt hier heel erg op in bij de vele moordscènes.

De langste film die Argento ooit maakte en in Italië ook de meest succesvolle. De soundtrack LP heeft weken op de nr. 1 gestaan in meest verkochte albums en zelfs een jaar in de top 10. Ongekend omdat voorheen progressieve elektronische muziek helemaal niet succesvol was in Italië.

Ik vond het typisch zo'n jaren 70 film die, i.t.t. vele andere, behoorlijk door de tand des tijds is aangetast. Kan me goed voorstellen dat het toen werkte, maar nu niet meer vind ik (beetje zoals een oude aflevering van Derrick ). Aardig, meer niet (meer).

... en na de aantasting door de tand des tijds werk het nu niet meer.

duidelijk toch?

Na Suspiria en Phenomena heb ik Profondo Rosso ook maar eens een kans gegeven. Dit vond ik duidelijk de minste van de drie. Ik ben al geen groot fan van Gialli, maar Suspiria en Phenomena hadden ten minste nog een leuk concept en thematiek die me aansprak. Dat geldt helaas een stuk minder voor Profondo Rosso.

Het begon goed met de helderziende vrouw in een fraai ogende scène. Helaas mondt het al gauw uit in een vrij oninteressant whodunnit verhaaltje met bordkartonnen personages. Het enige wat me aanstond was de cameravoering, dat kun je wel aan Argento overlaten. De gewelddadige scènes komen echter wel erg knullig over. De opzwepende muziek van Goblin draagt daar ook een steentje aan bij, waardoor het nogal een kitscherige bende wordt. En die dubs... Ik zal er waarschijnlijk nooit aan kunnen wennen. Wat dat betreft ben ik maar wat blij dat ik niet in Italië of Duitsland woon.

Niet mijn kop thee dus. Voorlopig ook wel even de laatste film van Argento die ik heb opgezet.

Wellicht net een beetje aan de lange kant, maar mijn hemel wat kan die Argento filmen.

Berichten verplaatst naar Dario Argento

Hm.

Dario Argento zet zijn dalende lijn bij mij voort. Met horrorsprookje Suspiria had hij zijn eerste punten bij mij gescoord maar ging met Tenebre een stapje terug. Deep Red is beter dan Tenebre, maar ook niet al te best vind ik. Wellicht smaakt de stijl van Argento me toch niet zo goed.

Zo is ook Deep Red niet bepaald een horrorsprookje en wordt er weinig geëxperimenteerd met lichtjes en felrode kleurtjes. Je ziet ze nog wel, maar in vergelijking met Suspiria in ieder geval een stuk minder. Daardoor is het eerste deel wel ellendig saai, en dat is jammer.

Want het tweede deel is toch echt wel wat stijlvoller, intrigerender en gaver dan het eerste deel. Bijzonder dat deze film ook uiteraard weer 126 minuten moest duren. Voor dit soort verhaaltje is dat echt te lang. Knip er dan maar wat onzin uit tussen die journaliste en die pianist. Voegt toch niks toe en de karakters blijven poep.

Toch is Argento nog weleens stijlvol bezig. De opening beloofde in ieder geval wat, maar daarna is het een stuk minder en een paar moorden kunnen daar niks meer tegenin brengen. Het boeiend vond ik het in ieder geval niet en pas in de laatste 45 minuten begon de film weer wat kracht te winnen, maar dat was wel te laat.

De film kent wel wat detail en een vele stijlvolle momenten, maar die momenten komen pas in het tweede deel echt goed tot hun recht. Betere moorden, intrigerender camerawerk en meer detail. Mij kon dat in ieder geval wel smaken.

Acteerwerk is wel een drama, maar omdat Argento nog weleens wat uit de kast trekt qua visuele stijl is er nog wel wat te beleven. Maar toch niet genoeg om het tot een voldoende te brengen. Zo'n scene als een medium in het theater die hysterisch loopt te weten vind ik ultiem zwak. Maar richting het einde was het weer opvallend sterk. Aparte afwisseling.

Toch niet heel beroerd. Dankzij de laatste 45 minuten dus nog 2,5*. Die waren wel goed. Maar van Argento hoeven ze van mij niet 126 minuten te duren. Maximaal 100 minuten denk ik zo.

Als hoofdpersonage Marcus (David Hemmings) ergens in het begin van de film voor de tweede keer door een gang loopt met aan de muren schilderijtjes en foto’s, vraagt hij aan iemand of er iets is veranderd. Dat blijkt volgens die persoon niet zo te zijn en Marcus vergeet het weer denkende dat zijn observatie eigenlijk niet erg belangrijk is. Deze scène met een terloopse waarneming, blijkt achteraf toch erg cruciaal te zijn.
Dario Argento heet de regisseur. Hij laat in zijn films wel vaker een personage een terloopse waarneming doen, die bij het personage en de kijker vervolgens snel in de vergetelheid raakt. Het gaat altijd om iets kleins. Om een detail. De oplossing van een mysterie, blijkt achteraf meestal te liggen in die aarzelende interpretatie van de eigen waarneming. Die truc is volgens mij wel iets dat bij Dario Argento hoort. In deze whodunnit gebeurt het ook. En als je met die wetenschap de film bekijkt is de filmbeleving extra fascinerend.
Profondo Rosso is een lange film met een speelduur van ruim twee uur. Niet alles is even boeiend. De film bevat ellenlange stukken waarin weinig gebeurt. Daarnaast is het plot niet zo geconstrueerd dat er een logisch en dynamisch verhaal wordt verteld. Zoals je wel vaker in Giallo films tegenkomt, verzandt het verhaal soms in erg trage overbodigheid door scènes te rekken of door vage dialogen in te bouwen. Het verhaal loopt op die momenten niet lekker door. Die stottermomenten verstoren de fijne kijkcadans, die je daarna weer opnieuw moet zien te vinden.
Dat komt uiteindelijk allemaal wel weer goed, maar enigszins irritant zijn die momenten wel. Het is klein leed, want de mooie stilering met oog voor detail die na het irritatiegolfje ook weer onmiddellijk in de beelden opvalt, doet de kritiek weer snel verstommen.
De belangrijkste momenten die bijdragen tot begrip en oplossing van het whodunnit mysterie worden subtiel en goed verstopt gepresenteerd. Uit een kort beeld van een voorwerp of een situatie, uit een onopvallende verschijning in de achtergrond valt veel af te leiden. Het zijn niet eens altijd clous, maar het zijn soms ook gewoon bijzondere momentopnames. Omdat die momenten bij de eerste kijkbeurt veelal ongezien passeren (in mijn geval dan hè), is het leuk om na afloop nog even terug te spoelen en hier en daar een scène opnieuw te bekijken.
Een leuk voorbeeld van zo’n scène is de weergave van het beroemde schilderij ‘Nighthawk’ van Edward Hopper. Het schilderij is opeens in levende lijve zichtbaar achter de nietsvermoedende protagonist Marcus als de kijker in de achtergrond door het raam van een café kijkt en het schilderij in levende lijve door figuranten gekopieerd ziet worden. Smullen!
Het titulaire rood komt in de film bescheiden voor. Veel moordscènes zijn er niet. Maar goed. Als het bloed vloeit, dan vloeit het meteen hevig. De killer die geheel in Giallo stijl zwarte handschoenen draagt, houdt zich op dat vlak niet in.
Verder opvallend. De mooie glijdende shots over de dodelijke attributen van de moordenaar, die een sinister gevoel opwekken. En natuurlijk de stevige muziek van Goblin met een groot aandeel in de immer voelbare dreiging die hoofdpersonage Marcus ondergaat.
Ja, dit was een fijne Argento.

Goed geobserveerd, en helemaal mee eens! Een fijne Argento is het zeker.

Aardige giallo met mooie beelden en de soundtrack is ook in orde.

De verwijzingen naar andere kunstwerken en een aantal andere scenes zoals het telefoneren in de bar zijn om te smullen. Maar voor een giallo vind ik het wat aan de saaie en brave kant. De kills zijn ook niet al te spectaculair. Het hoofdpersonage spreekt mij ook niet aan moet ik zeggen, wat saai.

Wel prima mee vermaakt en de film isvaak een lust voor het oog maar er zijn giallos die ik meer waardeer.

Een paar geweldige scènes biedt deze film van Argento. Vooral de moordscenes zijn geweldig mooi gemaakt en gestileerd. Helaas is een voor mij bekend euvel in Italiaanse horror en giallo films is dat er tussen die scènes door een verhaal verteld moet worden wat heel matig verteld wordt en wordt regelmatig de vaart er compleet uitgehaald. Vind ik toch altijd erg jammer.

Niettemin blijft er voldoende te genieten over met een prachtige stijl van Argento.

Het moet zeker 10 jaar terug zijn geweest dat ik deze eerder op dvd zag. De blu ray van Arrow stamt uit 2010 en stond nog verzegeld in mijn kast.

Erg fijne giallo die dankzij een paar schitterend in beeld gebrachte kills en een heerlijke soundtrack naar een hoger niveau wordt getild. Ruim twee uur is behoorlijk lang voor een dergelijke film, maar de personages en de sfeervolle regie wisten me geboeid te houden.

Sterk, verhoogd naar ruime 4*

Ten gevolge van het favoriete horrorlijstje van James Wan deze ook eens meegepikt. Vrij matige film die meer weg heeft van een detectiveverhaal met de whodunnit vraag. Weliswaar een sterke openingsscène ook al vond ik het allemaal vrij theatraal overkomen.

Het plot zelf wordt nogal lang uitgesponnen en sleept halfweg zeker aan. Gelukkig bracht de uitstekende opzwepende muziek me nog enigszins in vervoering. Het bracht extra sfeer en cachette aan bepaalde spannende scènes. Ook het camerawerk was bij momenten een pluspunt.

Al bij al vermakelijk, maar niet eentje die ik in mijn geheugen zal griffen.

Juist! Gokje gewaagd, best wel het nodige van verwacht, en wat een deceptie. Ik vind er echt geen kloot aan terwijl de film wel de indruk geeft met zorg gemaakt te zijn. Het beste aspect is dan nog wel de muziek die me overigens in zekere mate aan Mike Oldfield doet denken.

Bevreemdend gaat de film van start met de lezing van het medium, iets dat een zekere sfeer met zich mee draagt, en het lijkt dat de film het daar van moet gaan hebben, sfeer namelijk. Maar dat is na de eerste dode al snel onderhevig aan verval door de slepende scènes met Gianna en Carlo. Wat een geouwehoer, dat kletst en dat praat, armpje drukken, trucjes met sigaartjes...het is voor mij genoeg om iedere opbouw van spanning te ondermijnen en onderuit te halen.

Temidden van veel Italiaans gekwetter, acteren dat wel eens naar melodrama neigt, 'horror' dat cult lijkt, een hoofdpersoon die op een randje staat te stuntelen terwijl hij dat net het zo goed vanaf binnen kan doen, een zelfde hoofdpersoon die vreest voor zijn leven maar zich wel alleen en tot donker toe in een vermeend spookhuis bevindt...en de uiteindelijke spanning en griezel is gering. Één van de weinige dingen de moeite waard positief te benoemen is de soundtrack. Goed, het is duidelijk, Deep Red is niet aan mij besteedt.

Begint wel wat langdraderig, maar daarna wordt het steeds beter.

Voorbeeldige nonsens. Exquisiete gore. Audio classic. Hail Dario!

Als leek in het Giallo subgenre had ik geen enkel idee waar te beginnen. Suspiria had ik al gezien, maar daar bestaat een heel debat over of het wel Giallo is of niet. Dus ben ik maar lijstjes beginnen opzoeken en met de, volgens velen, beste in het genre gegaan. Uiteindelijk kwam ik dan weer bij Dario Argento uit.

Profondo Rosso wist me bijna onmiddelijk te overvallen met het prachtig gebruik van kleuren, composities en vloeiende camerabewegingen. De gecreëerde schaduwen zijn duister en pikzwart waardoor de onderliggende dreiging nog beter overkomt. Oh ja, de soundtrack mag zeker niet vergeten worden. Wat een geweldige score die perfect past bij de sfeer en spanning.

Het enige minpuntje is dat de Director's Cut iets te lang kan duren om de volledige 126 minuten mijn aandacht erbij te horen. Het opgebouwde mysterie wordt daarom iets te lang uitgerekt om een grote impact te hebben. Dit wordt gelukkig goedgemaakt door de eindscène die me toch wel even deed opkijken.

4*

Had er meer van verwacht. De moorden zijn weer lekker gore - griezelen geblazen - maar de pauzes tussen de moorden worden wel erg traag en saaiig ingevuld. Ellenlange shots, van David Hemmings vooral, ondersteund door muziek die me ook niet zo veel deed.

Met het helderziendheidsthema had meer gedaan kunnen worden, al zit er af en toe wel iets leuks bij. Dat zij bij die deur staat bijvoorbeeld en aanvoelt dat zich achter die deur iets kwaads bevindt.

Maar het verhaal is nog altijd honderd keer beter dan die lege flutverhalen die ze tegenwoordig uitpoepen.

Net als in The Cat O'Nine Tails ook hier weer een fantastisch eindshot met een lift.

Enne... is Nighthawks van Hopper al genoemd..? Hahaha...

Wat een sfeer gedurende de gehele film! De scene met de "clockwork butler" duurt slechts kort, maar hij steelt de show. Wat een onvergetelijk eng en onheilspellend ding was dat!!! In het filmmuseum in Turijn (de films werd daar overigens opgenomen) zag ik dat butlertje afgelopen zomer staan tijdens een Dario Argento expositie. Geweldig gestileerd. Onberispelijke beeldkwaliteit van de nieuwe Arrow 4K UHD blu-ray Deep Red Arte Originale Limited Edition 4K Ultra HD - Arrow Store Exclusive | Arrow Films UK - arrowfilms.com

Shocktober #43

Ook deze in herziening. Heb deze film pas 2 keer eerder gezien en pas de tweede keer kon ik m goed waarderen. Ook deze keer vind ik het weer een fijne giallo. Niet mijn favoriete genre, maar Argento doet hier heel veel goed. Mooie fotografie (de 4k UHD is echt meer dan de moeite waard), goede art direction en goede kills. Maar de grootste ster van de film is de soundtrack. Een fantastische prog rock score van het debuteerde Goblin. Geeft echt een geweldige vibe.

Leuk weetje dat in het interview met Argento aan bod kwam is dat hij eerst Deep Purple had benaderd, maar die gingen net op tour. Vervolgens klopte hij bij Pink Floyd aan, maar die hadden zich al gecommitteerd aan The Wall: The Movie en tot slot Genisys die ook op tour gingen en dus geen tijd hadden.

Anyway 4* blijven staan. Zag overigens de originele versie van 127 minuten. Moet ook de internationale versie van 106 minuten maar eens kijken. Doorgaans waardeer ik de korte versies hoger.

En daar was de onvermijdelijke herkijk al mede omdat ik de film tegenkwam in een dubbel set met de voor mij nog onbekende The Cat O'nine Tails. Tja daar hoefde ik niet lang over na te denken.

En zoals te verwachten valt Profondo Rosso deze tweede keer veel beter nu ik meer weet wat te verwachten van de regisseur in kwestie. De stijl opzich valt meer en beter op hoewel ik wel van mening blijf dat de film te vaak qua tempo en spanning gebroken wordt rond Mark Daly, iemand die niet bijster interessant is en waar zich regelmatig stomvervelend en saaie discussies en scenes voor doen. Toch heb ik nu meer oog voor de betere scenes, de opgebouwde spanning, de moorden, het kinderwijsje, en ben ik van mening dat hier veel meer in had kunnen zitten. Daarnaast is Profondo Rosso niet zo zeer gruwel en horror als de meeste andere films van Argento, maar eerder een Hitchcock achtige mysterie. En toch blijft het jammer dat regelmatig de vaart uit de film geraakt met nietszeggende momenten en langdradige momenten.

Hoewel de film een véél betere indruk maakt en één van de besten zou zijn volgens de algemene consensus vind ik andere films toch leuker en vermakelijk. Maar een hoger cijfer zit er zeker wel in.

Deze horrorfilm van Argento valt toch wat tegen gezien de hoge waarderingen in vergelijking met zijn andere films. De verwachtingen lagen duidelijk hoger gezien de vele persoonlijke goede scores voor zijn ander horrorwerkjes. Deze film weet mij niet echt te pakken. Qua sfeer en kills zit het wel goed, maar het verhaal weet op de één of andere manier niet uit te pakken zoals bij de andere films. En de redenen zijn vooral de personages, de luchtigheid op sommige momenten en het verloop van het verhaal. Het duo David Hemmings en Daria Nicolodi zijn te saai en hun luchtig handelen draagt niet bij tot de spanningskracht. Daarbij is een belangrijk detail bij de moord op een medium wel goed uitgevoerd, maar een aandachtige kijker heeft het wel in de gaten wie de moordenaar dan kan zijn wat de spanningskracht ook weer niet doet verhogen. Het verloop van het verhaal is dan één speurwerk waar nog moorden plaatsvinden, maar uiteindelijk leidt het speurwerk van het duo toch naar nergens want Hemmings gaat naar het einde toe terug naar die eerste moord zodat hij iets kan herinneren. Gelukkig ziet de film wel heel goed uit qua kleuren en zijn de kills stijlvol gefilmd. 6,5/10

Nog even bijkomend van wat ik gezien heb.....horror is het woord niet,dit is kunst.dit is wel even wat anders als al die slechte horror en remakes van de laatste jaren,vaak troep zonder ziel.voor iedereen die wil zien waar de ziel van de horror of mystery ligt ,zou ik zeggen,al zou het niet mee vallen.probeer dit meesterwerk in de collector edition te pakken te krijgen.dat wil zeggen uncut ,dus de volledige 126 minuten.

Zoals de betere regisseurs van Italiaans genrespul heeft Argento veel meer interesse in stijl, spanningsopbouw van losse scenes en creatieve uitspattingen dan in plot of karakteruitdieping. En ik kan daar ook hier volledig in mee. Het is net niet Suspiria-niveau maar komt dichtbij. Niet alleen door de scenes die spanningsopbouw kennen en vaak ogen als Hitchcock on acid. Maar ook door de geweldige Edward Hopper-achtige straat en kroegshots in het begin. Alsmede de ongrijpbare korte shots van dieren of spullen. In het verhaal wordt op zeker moment iedereen verdacht. Inclusief de hoofdpersoon zelf en een kind dat in het verhaal terecht komt. Deze film laat ook nog eens duidelijk zien dat giallo's de voorouder van de slasher waren,.

Geweldige herzien gehad. Echt een heerlijke film. Dikke 4 sterren