La La Land (2016)

Wat een tegenvallende film. Echt ongelooflijk saai. De opening is sterk en lijkt veel belovend, maar daarna zakt het echt in. Ryan en Emma zijn zeer goede en leuke acteurs om naar te kijken. Maar het verhaal is te langdradig en de liedjes niet boeiend. Jammer. Voor ons viel het allemaal tegen. Natuurlijk ziet het camera werk en de kleuren er geweldig uit, maar daar redt je de film niet mee.

Uitstekende film over een jongen en meisje die beiden hun eigen droom najagen en elkaar ontmoeten. Mooi camerawerk met een aantal lange shots. Ryan Gosling en Emma Stone doen het goed samen en vooral die laatste weet voor een aantal ontroerende momenten te zorgen. Mede dankzij het prachtige en onconventionele einde nog net 4.0 sterren.

Ik was al een tijd benieuwd naar deze film, dus ik was blij toen ik 'm in de bieb aantrof. Ik verwachtte niet dat ik 'm geweldig zou vinden. Musicals kan ik erg goed en leuk vinden, maar ik ben er lang niet altijd voor in de stemming. Ik vind La La Land een romantische film die goed in elkaar zit en prettig wegkijkt. Ik ben niet helemaal ondersteboven van de liedjes, maar ik vind ze ook niet slecht en er zit mooie pianomuziek in de film. Ik vind het verhaal niet zo indrukwekkend. Het is wat mij betreft vooral de manier waarop het gebracht is die de film interessanter maakt. Het acteerwerk vind ik goed en het beeld mooi helder en kleurrijk. Er zit een heel dromerig, fijn sfeertje in. Het is niet voor 100% mijn ding, maar ik ben blij dat ik 'm eindelijk gezien heb. 3,5*

Toen ik deze film een maand of vijf geleden via de spetterende Blu-ray voor het eerst zag, was ik zó onder de indruk dat ik hem eigenlijk geen tweede keer durfde te bekijken uit angst dat hij pijnlijk tegen zou vallen, en zo begon ik langzaam maar zeker –ik weet, het klinkt absurd– als een berg op te zien tegen dat éne doosje in mijn kast. Toen de overige stapels "nog te zien" waren weggeslonken ben ik hier dan toch maar een tweede maal aan begonnen, met lood in mijn schoenen, maar al halverwege de openingsscène was ik weer helemaal gewonnen door de muziek, de kleuren, de energie, de goede zin en de joie de vivre, en toen moesten Gosling en Stone nog komen. Wat is híj geweldig in de korte scène waarin zijn zus al zijn nog ingepakte dozen becommentarieert, wat is zíj geweldig wanneer ze na haar mislukte première aan de grond zit, en wat zijn deze twee geweldige acteurs sámen fantastisch (onbegrijpelijk dat zíj wèl maar híj dan weer níét door de Academy werd bekroond). Meer een verhaal over dromen en liefde en hoe die twee niet altijd samengaan dan een pur-sang-musical, hetgeen niet wegneemt dat de liedjes prachtig zijn en de vertolkingen van zang en dans tussen adekwaat en uitstekend variëren (bij Gosling en Stone niks geen lood in de schoenen). En dan de onbeschrijflijke blik van verstandhouding en liefde die ze op het einde uitwisselen... Nu geen vijf maanden meer wachten op de derde kijkbeurt.

Eens herbekijken nu de hype en mijn (al te) hooggespannen verwachtingen zijn gaan liggen.

Nog steeds is het niet helemaal mijn soort film (vanwege mijn allergie voor klassieke musical-elementen), waardoor ik me er tijdens sommige momentjes echt wel wat doorheen moet worstelen. Vooral bij de scènes waarin er gedanst wordt, krijg ik het nogal snel op de heupen.

Daar staat tegenover dat de magie tussen Gosling en Stone (allebei in een staat van genade verkerend) me bij een tweede kijkbeurt veel meer te pakken kreeg. Ook de pijnlijkere momenten waren soms echt raak: de scène waarin het koppel ruzie krijgt tijdens het eten is overweldigend.

Ook op visueel vlak wel leuk en kleurrijk en vooral de wat meer ingetogen nummers vind ik erg geslaagd.

Ik ga naar 3,5*

Mnee. Een flinterdun verhaal over het verloop van een romance heb ik al meerdere keren in andere films gezien. Hier wordt het "opgeleukt" door dans en gezang. Ik ben geen kenner van de oude musicalfilms, maar zelfs ik kan zien dat de hoofdrolspelers nou verre van geweldige dansers zijn. Dat geldt ook voor de zang, maar daar kan ik nog wel de charme van inzien. Veel beter dan de afgrijselijke autotune van Emma Watson in Beauty and the Beast in ieder geval. Het probleem is meer dat de liedjes me gewoon weinig boeien. Op een enkel lang camerashot geldt dat ook voor het camerawerk, waardoor ik hier helaas niet het meesterwerk in kan zien dat velen er blijkbaar wel in zien. 1,5*.

Een film over het najagen van dromen, met een vleugje romantiek.

En dat vleugje romantiek is juist hetgene waar ik mij aan stoor. Het is gewoon te weinig, op sommige momenten heb je wel dat '' romantiek-gevoel'' maar ik mis dat naar-elkaar-verlangen-ik-ga-anders-dood-gevoel dat je bijvoorbeeld bij Goslings Notebook wel hebt (voor een totaal ander genre te noemen).

Had ook wel wat problemen met de muziek/dansscenes. Begon soms uit het niets, totaal geen aanleiding toe? Waar je toch gewoon bent dat dit uit emotie, handeling,... gebeurt.. En sommige songs konden mij niet echt boeien.

Het neemt niet weg dat de film leuk gemaakt is, er leuke scènes inzitten, mooie beelden, het acteren goed zit en het verhaal een goed uitgangspunt heeft, maar ik mis meer ❤️.

Het einde, toch wel verrassend te noemen, bevalt me dan wel. Hoe een romantische ziel ik ook ben, deze film verdient zo een einde.

Zonder elkaar was het ze waarschijnlijk niet gelukt, maar daar hebben ze wel hun liefde voor elkaar moeten voor opgeven...

Score tussen 2,5-3*, toch een 3*

Romantische musical die pas naar het einde toe sterker wordt in het verhaal wanneer wordt aangevoerd dat uiteenlopende ambities een hinder kunnen vormen in een relatie.

Inderdaad, hommage aan de vroegere musical. In een paar dansscènes in het begin dacht ik instinctmatig aan Fred en Ginger, maar dan helaas zonder de muziek van een Porter, Gershwin, Kern, Hammerstein.., en op het einde, wanneer vroegere geliefden die onderussen hun professioneel- en privéleven hebben uitgebouwd, elkaar nog eens zien, kwam me een gelijkaardige scène uit "Les Parapluies de Cherbourg" voor de ogen.

Ryan Gosling en Emma Stone overtuigen als het romantisch koppel in deze vlotte, kleurrijke musical die naast zijn filmische waarde ook voor altijd zal herinnerd worden aan die belangrijke Oscar die in die andere enveloppe zat.

Gisteren voor de tweede keer gezien. De eerste keer was toen hij net uit was en in een Franse bioscoop. Een vreemde gewaarwording, omdat er in het Frans gesproken werd, maar in het (originele) Engels gezongen. Het went, maar ik wilde daarom wel nog eens graag de originele versie zien.

Omdat ik de afloop kende, zat ik toch met een ander gevoel te kijken dan de eerste keer. Immers: je weet dat de wegen van Mia en Sebastian zullen scheiden. Hierdoor voelden sommige scènes een beetje wrang. Net als mijn eigen fijne herinneringen van relaties die uiteindelijk gestrand zijn.

Wat ik vooral mooi vind zijn het kleurenpallet, dat LA tot een sprookjesstad maakt, alle knipogen naar de klassieke cinema en het fantastische acteerwerk van met name Emma Stone. Het genre musical ligt me niet altijd, maar hier voegt het waarde toe.

Een half puntje minder vanwege de zang die niet altijd optimaal was (vooral in vergelijking met de gastrol van John Legend), maar dit stoorde mij verder niet bijzonder.

Misschien is deze film als een goede wijn. Hij moet even rijpen.

Heel gek, en onverwacht, maar na een spontane herziening kwam de film beter bij me binnen.
En raakte de liefdesperikelen en ambitiedromen me meer zoals de ruzie tijdens het etentje en het 'wat als' einde. Verder nog steeds gecharmeerd van het kleurgebruik en enkele songs pasten toch wel heel goed bij bepaalde scènes.
Bij een volgende herziening misschien nog wel een halfje erbij.

Regie indrukwekkend, beelden wat minder.

Chazelle is wel een naam die filmliefhebbers in de gaten moeten houden, al vind ik deze La La Land de minste tot nu toe in de loopbaan. Wel merk je nog zijn verfrissende en knappe regie, maar het verhaal zelf laat het helaas afweten.

Chazelle trapte destijds sterk af met Whiplash. Ook in deze film is er een behoorlijke aftrap aanwezig. De meest indrukwekkende scene zien we echter helaas al in de opening. Prachtige long-take, prima choreografie en Chazelle mag zijn stempel behoorlijk neerzetten. Alles wat daarna komt is minder.

Stone en Gosling doen het wel aardig. In dansen en zingen is het niet heel indrukwekkend, maar het valt al snel een beetje op dat op de opening na, geen enkel nummer echt indrukwekkende choreografie of zangkracht bevat.

Wat me ook een beetje een raadsel is is waarom Chazelle de sfeer soms zo vreemd als een auto tegen elkaar aan laat knallen. Alles in de film geeft een jaren 50 vibe af, maar toch speelt het zich soms zo overduidelijk af in het huidige jaar. Het is een vreemde keuze.

De verhaal zelf weet ook nooit optimaal te boeien. Je gelooft het eigenlijk allemaal wel zo'n beetje. Een beetje dansen, springen en zingen dat allemaal nooit al te veel indruk maakt. Zo gaat het dan ook eigenlijk na de opening, zowat elke minuut.

Maar wat wel geslaagd is, is de regie. Deze was knap, het camerawerk was erg sterk. De bewegingen zijn energiek en de sfeer, alhoewel het wel eens tegen elkaar knalt, is zeker aanwezig. Als Chazelle zijn truckendoos er soms ook even bijpakt, en met de belichting mag knoeien, is het feest dan ook compleet soms.

Regie is dus knap, het verhaal is echter een beetje het element dat de film in de weg zit. Ik heb ook een beetje een gevoel dat Chazelle totaal geen controle heeft over zijn verhalen en geen idee heeft wat hij er mee aan moet, maar dan toch goed zijn best doet met indrukwekkende regie.

Boy meets girl

Maar dan net even anders dan je aanvankelijk zou verwachten. Dit muzikale drama begint suikerzoet, maar wordt naar verloop van tijd steeds meer met de realiteit vergelijkbaar. Aanvankelijk vroeg ik mij af hoe ik de film in godsnaam uit zou gaan zitten, omdat met name de eerste liedjes echt door mijn strot geduwd leken te worden. Echt catchy waren de meeste songs voor mij niet, wat niet bepaald bijdraagt aan het feit dat ik al geen musical fan ben. La La Land heeft dit niet opeens weten te veranderen, maar met name het krachtige slotakkoord heeft mijn eindbeoordeling van een magere zes, wel in een klap naar een zeven weten te brengen.

De regisseur heeft zijn sterkste troef duidelijk tot het laatst bewaard, want het verhaal werd in een rap tempo interessanter nadat er een sprong in de toekomst gemaakt werd. De alles veranderende auditie van Mia net hiervoor was ook al niet mis, maar het is met name na deze tijdsprong dat de film zijn piek bereikt. Buiten het feit dat het (zuiver instrumentale) slotakkoord muzikaal prachtig in elkaar steekt, maakt de hele scène indruk omdat hij zowel naast romantisch, eveneens tragisch is, en daarnaast ook voor heel veel mensen herkenbaar zal zijn. Het is op dit moment dat het hele verhaal in een klap een diepere laag krijgt, en dat is denk ik ook de hele kracht van deze productie.

Hoewel de diepere laag uitnodigt voor een herziening, sta ik hier niet meteen om te springen. Hiervoor vond ik het verhaal te traag op gang komen, en met name de liedjes tot aan de auditie voor Parijs te weinig indruk maken. De cinematografie was de gehele tijd wel dik in orde, met een aantal indrukwekkende lange shots, maar dit was niet voldoende om mij aan het scherm gekluisterd te houden. Wellicht geef ik La La Land over wat langere tijd wel alsnog een herziening, omdat ik met de kennis van het sterke slotakkoord wel eens heel anders naar het geheel kan gaan kijken. Maar voorlopig eerst maar eens deze eerste kijkbeurt laten bezinken.

3,5*

Alweer 2 keer gezien, en dit blijft een topfilm. Begin tot eind is mooi gefilmd, met mooie felle kleuren en een mooi gebruik van verlichting. Leuke liedjes die na afloop nog lang in je hoofd blijven zitten, vooral City Of Stars die regelmatig terugkeert in de film. Gosling en Stone acteren beiden prachtig, met vooral Stone die de show steelt. En naast al dat gezang zit er ook nog een mooi verhaal achter over 2 mensen die hun dromen achtervolgen, een simpel verhaal wat hier heel effectief verteld wordt, met een passend einde wat bitterzoet aanvoelt. Ik kan er weinig slechts over kwijt!

Een prachtfilm met een leuke sfeer, alles aan de film is ontzettend goed uitgewerkt, 4,5!

Verschrikkelijke film. Heeft me geen moment kunnen boeien.

Oef, wat een verschrikkelijke kitsch. Ergens verbazingwekkend dat dit zo'n enorm succes was, maar als overduidelijke Oscar-bait is het in ieder geval wel geslaagd. In dat opzicht doet de film me nog steeds denken aan zo'n ander zelf-feliciterend Hollywood project als Once Upon A Time In Hollywood. Daar waren de personages, dialogen en gebeurtenissen echter nog interessant te noemen. La La Land blinkt vooral uit in felgekleurde matigheid waarbij er constant knipogen gemaakt worden naar musical-gerelateerde zaken die de fans ooit wel eens gezien of gehoord hebben.

Het musicalaspect is slechts ten dele schuldig aan de problemen van de film. Nadat ik afgelopen jaren tweemaal best genoten heb van nieuwe musicalverfilmingen (Rocket Man: subliem en Cats: hilarisch over the top slecht op een vermakelijke manier) en ik altijd best wel fan ben geweest van Jesus Christ Superstar en Phantom Of The Opera, kon ik La La Land in ieder geval een soort van voordeel van de twijfel geven. Het feit dat mensen zingen en dansen tussendoor is niet per se een probleem, het is meer de manier hoe het wordt vorm gegeven en hoe het past binnen het universum. La La Land heeft hier vooral een consistentie probleem. De film begint met een verschrikkelijk stukje kitsch van mensen die in de file aan het dansen zijn, wat doorgezet wordt in het met basiskleuren opgeleukte stukje introductie/karakterontwikkeling van Emma Stone's personage of wat daarvoor moet doorgaan. Veel dieper dan 'wil actrice worden' gaat het niet, net zoals Gosling's onsympathieke personage niet veel meer zoekt dan authenticiteit. Als de twee eerst een Fred Astaire/Ginger Rogers hommage niet bijster goed uitvoeren, daarna overstappen in een stukje magical realism en dit vervolgens afwisselen met 'pure' jazz, 'inferieure' poppy jazz en een cliché tranentrekkende musical-ballad is het extra duidelijk: de film heeft geen echte visie of stijl, maar moet het vooral hebben van 'HEY, HERKENNEN JULLIE DIT NOG (NOG... nog... no...) sfeer.

Goed, het gekozen allegaartje van stijlen is niet mijn ding, maar ook qua performances is er weinig aan. Gosling trekt zijn 'ultieme vanille-smaak'-shtick nog even verder door en laat horen dat zijn dans- en zangskills dik ondermaats zijn. Stone komt er iets beter mee weg en krijgt het enige aardige lied uit de hele film voorgeschoteld wat haar iets van persoonlijke ontwikkeling mee geeft. Maar gedurende de film en alle saaie of absurd kitscherige scenes vroeg ik me vooral de hele tijd af waarom ik ook maar iets om deze mensen zou moeten geven en waarom dit zo geprezen wordt. Ik haat een Mama Mia! nog meer, maar deze film had in ieder geval een duidelijke stijl, La La Land heeft dit niet. Plotloosheid kan ik een musical verder nog wel vergeven (*kuch* Cats *kuch*), maar als de rest dan ook faalt, wordt het toch wel een erg duffe aangelegenheid.

Musicals zijn meestal 'hit or miss' bij mij. Een echte live uitvoering vind ik dan nog een ander verhaal dan een musicalfilm. Bij films stoor ik me er veel meer aan als personages uit het niks beginnen te zingen. Dat is waarschijnlijk de voornaamste reden dat ik La La Land lang gemeden heb. De vele positieve verhalen en een stukje dat ik op tv voorbij zag komen zorgden er uiteindelijk wel voor dat de nieuwsgierigheid het won van de vooroordelen.

Laat ik meteen met het negatieve beginnen: La La Land kent wel degelijk een paar van die vervelende 'en nu ga ik een liedje zingen' momenten waar ik zo bang voor was. Gelukkig blijft dit wel tamelijk binnen de perken en veel tijd voor frustratie was er niet, omdat de film overloopt van schoonheid. Ik was veel meer bezig met het prachtige kleurgebruik en hoe lang Damien Chazelle bepaalde shots laat doorlopen dan met wat er precies gezongen wordt. De choreografie was dusdanig vloeiend dat ik bij vlagen (in positieve zin) moest denken aan een geanimeerde Disneyfilm. Muzikaal steekt het ook goed in elkaar, maar het is niet zo dat ik me meteen geroepen voel om de soundtrack nog eens in de herhaling te gooien op Spotify. Tijdens de film vond ik het wel genietbaar; ook de jazzstukken.

Visueel is de film om door een ringetje te halen. Er zitten talrijke prachtige scènes in, maar met name die waar Sebastian en Mia als het ware opstijgen en tussen de sterren dansen sprong eruit. Echt schitterend! Daarnaast wil ik de film complimenteren voor een zekere mate van realisme. Ik moet toegeven dat ik hier ook had kunnen leven met een happy ending, maar het siert de film wel dat er gekozen wordt voor de insteek dat de (droom)carrières er uiteindelijk voor gezorgd hebben dat de twee uit elkaar zijn gegroeid. Ook vlak voor het einde heeft Chazelle nog een schitterend moment voor de kijker in petto: een alternatieve weergave van hoe het had kunnen lopen. Wederom een cinematografisch feestje. Qua acteerwerk kan ik ook alleen maar lovend zijn: de chemie tussen Ryan Gosling en Emma Stone is er gewoon en beiden spelen zeer overtuigend. Met name Stone laat hier echt zien wat ze waard is.

Met het eveneens veelgeprezen Whiplash - van dezelfde regisseur - had ik persoonlijk niet veel op, maar La La Land was liefde op het eerste gezicht. Het is een film die veel emoties verkent en erin slaagt deze op de kijker over te brengen. De twee uurtjes vlogen voorbij en de film deed met me wat een film behoort te doen: alles om me heen even vergeten. Ik heb continu geboeid zitten te kijken. Het komt enigszins als een verrassing voor mezelf, maar ik kan zonder twijfel zeggen dat La La Land een aanrader is.

4*

Voor een jazz-musical is 'La La Land' (2016) verrassend flets. Waar regisseur Damien Chazelle in 'Whiplash' (2014) nog met paukenslagen de ritmiek van het drummen wist te vangen, lijkt hij in deze muziekfilm weinig binding te hebben met de muziekstroming. Het is meer een clichérijke Disneyficatie vol karikaturale verwijzingen naar Hollywoodmusicals, dansfilms en een zoveelste variant op 'A Star is Born' (1937) van William A. Wellman. Vanuit de postmoderne gimmick dat de zoetgevooisde fantasie van het perfecte samenzijn van twee zielen wordt verstoord door alledaagse banaliteit en grilligheden van het lot. Jazz als een nostalgisch verlangen naar een tijd die niet meer bestaat, maar nog net binnen handbereik lijkt te liggen. Als vergane glorie die beschermd moet worden door een witte jazzpianist (Ryan Gosling) en een witte actrice (Emma Stone). Maar op deze manier doet het jazzsprookje nu niet bepaald recht aan de energie van het muziekgenre, of aan de bijzondere plek die jazzmuziek inneemt in de Afro-Amerikaanse geschiedenis. En onvergeeflijker: de zang van Gosling/Stone is ondermaats. Hun acteerwerk maakt een hoop goed, maar muzikaal stelt het weinig voor. Het brave 'La La Land' (2016) mist vitaliteit en klinkt zelf meer als liftmuziek.

Bij horrorfilms weet iedereen dat het verzonnen onzin is. In een musical wordt realisme gesuggereerd en dan vind ik dat zingen vaak onlogisch.

Ik blijf normaliter ver weg van films waarin gezongen en gedanst wordt, maar voor La La Land heb ik de stoute (tapdans)schoenen aangetrokken. Niet helemaal mijn kopje thee, maar ik kon het prima hebben en snap de algehele allure wel. Ben je iets minder cynisch dan ik ingesteld, dan ga je vermoedelijk helemaal lekker op deze feel good injectie.

Ça va.

Musicals zijn mijn ding niet echt. Het is misschien mijn minst favoriete genre. Ik ben niettemin wel overtuigd dat een potentieel favoriete film uit elk genre kan komen. La La Land heeft in ieder geval ook z'n reputatie mee.

Uiteindelijk is het wel een oké film. Het ziet er allemaal mooi en gezellig uit, met leuke kleurtjes hier en daar. De muziek zelf vind ik wat minder, klinkt soms wat te gekunsteld. Hetzelfde geldt voor de dans, maar dat is voor mij al vaker een euvel geweest in een musical.

Ryan Gosling en Emma Stone zijn niet geheel onverdienstelijk maar hun romance blijft mij te apathisch. Op het moment dat ik het begon te geloven kwam het verplichte drama en was het verrassend genoeg opeens gedaan met het samen zijn. Tja.

3

Vooral vanwege de naam Chazelle en de schare Oscars die het in de wacht wist te slepen eens geprobeerd. Chazelle is voornamelijk na het zien van Whiplash een naam die de aandacht trekt, daarnaast ontwikkelt Ryan Gosling zich steeds meer als een uitstekend acteur. Probleem vooraf aan La La Land is het musical aspect waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, maar zoals vorig jaar bleek met Rocketman is het overkomelijk mits de film en het verhaal interessant genoeg is.

De film begint voor mij dan ook op een slechte manier, namelijk met een grootse musical scene waar iedereen aan het springen en zingen is. Het verhaal herpakt zich even later op redelijke wijze met Mia en Seb beide worstelend met dromen, realiteit en mogelijk mislukking. Leuk is toch vooral het tijdsbeeld jaren '80 met aardig wat fijne jaren '80 muziek, en op dat moment ontvouwt de film zich als een redelijk drama-light helaas regelmatig hinderlijk onderbroken door musical zang en dansmomenten.

Langzaam begint samen met de wrijving tussen het stel, en hun falende pogingen tot succes, mijn interesse die niet al te groot was verder af te nemen. Teenkrommend vind ik dergelijke scènes als het dansje van het stel op het bankje in het park. Knap? Vast. Goede choreografie? Vast. Stijlvol? Ongetwijfeld. Interessant? Voor geen meter, althans niet voor mij. En even vrees ik dan ook het ergste. Sowieso bewijst het genre musical-film maar weer eens dat er altijd wel weer een acteur gevonden wordt die eigenlijk niet kan zingen. Meest hilarische op dat vlak is toch wel Pierce Brosnan in Mama Mia, en in dit geval vind ik Gosling ook niet echt bijzonder goed bij stem.

Maar in het laatste half uur heeft La La Land toch plotseling een bijzondere pinch als het blijkt dat zaken toch anders zijn gegaan en een toevallige ontmoeting leidt tot en wel erg tragische stap in de menselijke fantasie over wat ooit was of had kunnen zijn. Dromen, hoop, verlangen, hartenzeer. En dit allen in een sprookjesachtige look gegoten die mij veel meer ligt dan het musical gedeelte. Vooral de schilderachtige stijl van bepaalde momenten in die fase zijn prachtig. Even veer ik op veel te laat en veel te weinig is het wel.

Alle prijzen tenspijt is La La Land voor mij niet weggelegd en dat had ik ook niet anders verwacht. Zonder de musical invloeden was hier toch zeker een redelijk drama van te maken geweest a la Blue Valentine, een film die mij heel wat beter ligt. Maar fijn, het is wat het is.

Prachtige film. Alles klopte. De muziek, de scènes, de acteurs. Ik ben sowieso al een onwijs fan van Emma en Ryan, dus deze twee samen is een genot om naar te kijken.

Wat een charisma heeft Ryan toch, elke keer weet hij me te verbazen.

Je moet er van houden, maar ik hou er van. En dat terwijl ik een bloedhekel heb aan musicals.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

La La Land

Tijden heb ik uitgekeken naar La La Land. Omdat de film Emma Stone en Ryan Gosling bevat, en ik zo van ze heb genoten in Crazy, Stupid, Love. Omdat de eerste stills uit de films mij direct aanspraken. En omdat het alweer een tijdje geleden is dat ik een nieuwe musicalfilm heb gezien. Toen de recensies in december vervolgens bijna allemaal lovend waren wist ik het helemaal zeker; deze film móést ik nog zien in 2016. En dat heb ik gedaan. Op 29 november 2016 zat ik in de Pathé in Groningen, omdat ze de film in de bioscoop in Drachten niet draaiden. Leuk feitje: André van Duin zat ook in de zaal, twee stoelen rechts van mij, naast mijn vader, haha.

Feitje: La La Land – Een euforische droomachtige mentale staat, los van de hardere realiteit van het leven. Ook gebruikt als bijnaam voor Los Angeles, Californië.

Swingend in je stoel

Wauw! Deze film is inderdaad prachtig. De film start direct met een openingsnummer waardoor je swingend in je stoel zit te kijken. Ik zeg het nog maar even: La La Land is een musical, dus mensen zullen soms zomaar in zingen of dansen uitbarsten. Of je La La Land ook leuk zult vinden als je daar gewoonlijk niet van houdt durf ik niet te zeggen. Maar ik wil je graag vragen deze film te proberen.

Gouden duo

De muziek wil ik ook echt complimenteren. De compositie die door de gehele film terugkomt is zó mooi! Vol gevoel en werkelijk een prachtige melodie. Maar alle muziek in de film is mooi, ik draai de liedjes grijs. In sommige recensies las ik dat ze vinden dat Emma Stone en Ryan Gosling helemaal niet zo goed zingen, maar ik vind ze juist verrassend goed zingen. Ik wist namelijk niet eens dat ze konden zingen, haha! Dat dit duo een goede chemie heeft bewijzen ze ook hier in La La Land waarin ze aan de bak proberen te komen als actrice en muzikant. Ik heb gedroomd, gelachen, geswingd en meegeleefd, maar bovenal genoten van de combinatie van alles tezamen.

Feitje: Emma Watson wees de rol van Mia af wegens planningsconflicten met Beauty and the Beast (2017). Ryan Gosling sloeg om dezelfde reden de rol van Beast af.

Prachtig Prachtig Prachtig

La La Land is prachtig gefilmd, en ik vond de sfeer – die mede door het kleurgebruik in de film gebracht werd – fantastisch en dromerig. De film speelt zich af in het heden, maar heeft echt de feel van films uit de jaren van Singin’ in the Rain en Rebel without a Cause, en verwijst hier ook naar. Hoewel de critici het einde denk ik zullen applaudisseren, vond ik het einde helaas ietsje minder. Het laatste stuk was in eerste instantie eventjes verwarrend en vind ik het jammer dat het uiteindelijk zo is geëindigd. Bitterzoet, zoals ik het ergens las, is een correcte term.

Conclusie

Overal hoor je “een musical zoals hij niet meer gemaakt wordt tegenwoordig”, en ik kan het niet anders dan ermee eens zijn. De personages spelen hier eigenlijk ook mee in de film; ze houden van het Hollywood van vroeger en van de Jazz van vroeger, maar het vervaagt. Ik mis dit soort films en ben blij dat we een nieuwe musical aan het rijtje klassiekers mogen toevoegen. Deze film ga ik nog vaak zien, al is het maar voor de muziek en het fijne samenspel van Emma Stone en Ryan Gosling. Het einde is bitterzoet, en dat vond ik jammer, maar al met al heb ik – zoals ik al verwachte – enórm genoten van La La Land. Als je houdt van musicals, of jazz, of van de combinatie Stone en Gosling, dan is dit een film die je gezien moet hebben.