La La Land (2016)

Het is altijd een droom van me geweest om in Los Angeles te wonen. Ik ben er helaas nog nooit geweest, maar het lijkt me een prachtige stad om deel uit van te maken en La La Land heeft dit droombeeld alleen maar versterkt.

Ik had niet verwacht zo lyrisch te zijn over deze film, vooral niet toen het begon met twee wel érg 'musical-achtige' ensemble liedjes. Prima, ik vind musicals best leuk om naar te kijken. Ik kan het wel accepteren dat mensen uit het niets beginnen te zingen en dansen. Maar bij een geprezen film als La La Land moet er toch wel iets meer zijn dan dit? En dit werd me gegeven. Vanaf A Lovely Night werd ik meegenomen door de werkelijke prachtige muziekstukken en de showtune-achtige riedeltjes die zich drie dagen na mijn bioscoopbezoek nog steeds in mijn hoofd blijven afspelen. De Hollywood en LA sfeer is heerlijk, de muziek die hierbij past is superfijn en ik had me nog wel een tijdje langer kunnen blijven bevinden in de wereld van Mia en Sebastian. Wat een naar moment toen ik de Pathé uit liep en ontdekte dat ik me weer in het koude, regenachtige Nederland bevond.

Ik ben meegenomen door de sfeer en de muziek van La La Land en het heeft me niet meer losgelaten.

*4.5

Aanvaardbaar deze La La Land maar de hype eromheen echter is mij volkomen onduidelijk.

Ik moet nog een groot aantal Oscar genomineerden zien zoals Moonlight en Manchester by the Sea en verwacht dat deze een stuk beter zijn als La La Land. Zelf hoop ik op Arrival voor beste film maar dat lijkt mij vrij onmogelijk. La La Land vindt ik gewoon te zwak om de hoofdprijs binnen te slepen.

Van musicalfilms ben ik sowieso geen fan dat vooropgesteld, en bij de eerste scene op de snelweg had ik even het idee dat dit een lange zit zou worden. Gelukkig zwakken de massale dans en zing uitvoeringen na het eerste kwart af, vandaar dat ik wat beter in de film kon komen. De kleurrijke scenes zijn bij vlagen erg aangenaam en hier en daar de mooie shots van Los Angeles idem dito. Toch vond ik La La Land niet de lofzang over Los Angeles die anderen in deze film zien. Het is voldoende maar heb Los Angeles velen malen beter in beeld gezien. Verder geeft de film ook veel kritiek op Los Angeles in verschillende vormen, zoals jazzclubs die plaats maken voor een samba-tapas bar en de bij vlagen inhoudsloze bevolking die teveel met zichzelf bezig is.

De hoofdpersonages zijn in feite ook teveel met zijn of haar eigen droom bezig, dat is de reden waarom de relatie uiteindelijk ook gewoon niet werkt. De relatie is niet mogelijk als zowel Sebastian en Mia de dromen die ze hebben waar willen maken. Deze boodschap wordt best goed overgebracht in het einde, alleen komt deze wat minder binnen omdat de film in het gedeelte daarvoor behoorlijk ingekakt is.

Ik geef de film een voldoende omdat het op momenten best een fijne film is, maar de film is toch echt te wisselvallig om die Oscar mee naar huis te nemen.

Best aardig nog. Vooral Los Angeles (grotendeels) als setting is bijzonder fijn - samen met het zomerse sfeertje. Chazelle weet visueel bij vlagen een waar kunststukje op te zetten. Goed gedaan. Leukste scene is het 'A-ha, Flock of Seagulls' moment tijdens het feest in de achtertuin. Geweldig. Verder niet altijd even interessant en de musical momentjes zijn toch echt veruit de minste momenten uit de film. Heb 't nog altijd niet zo op acteurs die vanuit het niks beginnen te zingen. Verder prima vermaakt.

Zelden zag LA er zo relaxed uit als in La La Land- beetje New York-achtig maar dan met palmbomen en veel zon; lekkere slenterstraatjes, hippe koffiebarretjes, rokerige jazz-tenten- terwijl de stad meestal wordt voorgesteld als nep, gewelddadig, behaagziek of anoniem. Of het beeld van La La Land klopt weet ik niet -hoogstwaarschijnlijk niet- maar het zal het lokale toerisme geen windeieren leggen.

Ryan Gosling en Emma Stone doen het erg goed, met name de laatste. Hun danspasjes waren misschien niet vergelijkbaar met Ginger & Fred, laat staan met Gene Kelly, maar het zag er toch aardig uit. Hun liedjes waren met overtuiging gezongen, en hun chemie beperkt zich niet tot het elkaar lief aankijken, maar (vooral) ook tijdens de lange en behoorlijk geloofwaardige ruzie-scene, de botsing tussen mannen- en vrouwenlogica.

De liedjes- ik zal het niet snel opzetten, maar zo in de film waren ze toch wel bovengemiddeld goed, een enkel liedje zou het wel eens tot klassieker kunnen schoppen. Niet a la Singin' in the Rain, maar toch. Regie en fotografie valt weinig op aan te merken, Chapelle heeft zelfvertrouwen en toont dat met een bepaalde zwierige stijl, geholpen door uitstekend camerawerk, maar is ook niet vies van kleurrijke kitsch- het past allemaal prima.

Ten slotte, dat moet ik er natuurlijk wel even bijzeggen- ik hou óók niet zo van musicals, maar daar waar ik mezelf tot voor kort als musicalhater voorstelde (bij wijze van spreken, ik ging natuurlijk niet elk gesprek in met de mededeling dat ik musicals haat)- ben ik na het zien van enkele klassiekers en ook deze moderne musical toch enigszins om, en ga ik met open vizier de volgende musical in.

Ik heb er lang naar uitgekeken om deze film te zien. De verwachtingen lagen bijgevolg ook vrij hoog. Ik moet zeggen dat deze helemaal zijn ingelost. Prachtige film! Ik ben allesbehalve een musicalman, maar I love this film!
De openingsscene en de eerste 20 minuten vond ik het minste van de film. Ik vond die scene tijdens de file niet zo fantastisch en met de song met de 4 vriendinnen dacht ik even dat het helemaal fout ging lopen, maar gelukkig herstelde zich dit.

Eenvoudig verhaal, maar erg goed gebracht. Aan de andere kant een eenvoudig verhaal met een achterliggende betekenis. Het leven is niet altijd wat je ervan verwacht, niet in slechte tijden, maar ook niet in de betere tijden. Eénieder streeft zijn ultieme droom na (American Dreamprincipe), maar eerst moet je jezelf verloochenen vooraleer je kunt zijn wie je bent. Het einde van de film was schitterend. Ik vreesde (of ik verwachtte) een klef einde (ik nam daar dan ook al vrede mee), maar die parallelle scene was erg goed uitgewerkt (idem tijdens andere delen van de film).

Emma Stone doet het fantastisch! Erg goed geacteerd. Niets zo moeilijk om te acteren dat je aan het acteren bent. Goede stem ook. Gosling ook met een goede performance. Zang iets minder, maar zeker goed.
Goede muziek, uitstekende choreografie en camerawerk. Alles mooi in beeld gebracht, uitmuntende sfeerschepping. Ook een pluim dus voor Chazelle!

Een inkijk in film via film. (Ah, verrukking!)

Waar vorm en inhoud elkaar raken: laat cinema zijn zoals jazz – vindingrijk, tragisch, komisch, verrassend, in het moment, in het hier en het nu. (Ah, ah, verrukking!)

‘La La Land’ als frisse wind, als de keerzijde van Hollywood – dat oord waar zovele jonge meisjes het nooit maken, dat oord waarover gezegd wordt “they worship everything and they value nothing”, dat oord waar het echter ook anders kan, want ja hoor, ook dit is Hollywood, net zoals Baz Luhrmann in Hollywood rondloopt. (Ah, ah, ah...en de rest kent u inmiddels.)

Via film over film allesbehalve film: het magisch-realisme van de musical, een alternatieve levensloop uit de pen van een scenarist, jazz die geen jazz meer is en uiteindelijk de vraag of een kunstenaar een publiek nodig heeft of vooral trouw moet blijven aan zichzelf, hetgeen het brein achter deze creatie ook probeert te zijn door iets genre-overstijgend in elkaar te flansen. (Of anders gezegd: het is hoe het medium zichzelf overstijgt. Of niet soms?)

Echter botst Damien Chazelle op de idyllische verheerlijking van de bohemien en van de succesvolle actrice. Zijn Emma Stone en Ryan Gosling – verdorie, wat een duo! – niet op hun best en mooist en gelukkigst wanneer ze verzaken aan het leven, helemaal niets zijn, nog dromen hebben die ze niet verwezenlijken omdat de werkelijkheid in de weg zit? Is dàt niet het leven om te omarmen – het incorporeren van de onmogelijkheid van de droom en desondanks blijven dromen, het koesteren van ambities zonder nog te geloven in de potentie van hun verwezenlijking, het kunstenaarschap enkel en alleen voor het ‘ik’? (Ja hoor, het galmt weer eens ‘Paterson’ door mijn hoofd.)

Kijk, wat ik bedoel is: heeft het einde niet iets vreselijk? De relativering van hun amoureuze affaire, het “ah ja, we zijn tevreden geweest met elkaar, maar uiteindelijk bleken we inwisselbaar”, terwijl de film net het tegendeel lijkt te illustreren: dat sommige verstandhoudingen te uniek zijn om zomaar weg te gooien, dat geen zinnebeeld van succes of bekendheid of talent zoiets in de weg zou mogen zitten? (Dat idee wringt toch met de laatste glimlach die Stone en Gosling elkaar cadeau doen, “nou ja, wat we gehad hebben hebben we gehad” – dit menen ze toch niet?)

En verder: soms slepen de liedjes wat lang aan, zeker aan het slot. Niettemin zijn het enthousiasme, de virtuositeit, de sfeer, de humor, de creativiteit en nog zoveel meer gewoonweg hartverwarmend. Tot de ijskoude douche die het einde is. (Ik moest er bijna van huilen – om de verkeerde redenen welteverstaan.)

3,5*

Heb deze film gisteren, en zaterdag, voor de zesde en vijfde keer mogen zien.

Een verhaal met achterliggende gedachte.

Mooie kleuren.

Er wordt verwezen naar het universum, cult liedjes. De dialogen zijn fenomenaal.

De dans vind ik voortreffelijk.

5*****

Een recordaantal Oscarnominaties zeggen me weinig, maar een nieuwe film van Chazelle, man achter de beste film van 2014, deed me erg uitkijken naar La La Land. De vele positieve reacties maken de nieuwsgierigheid uiteraard groter, hoewel er inmiddels - zoals gebruikelijk met films die hoog worden aangeschreven - weer een tegengeluid is door mensen die de film juist de grond in willen trappen, vaak om zogenaamd hip tegendraads te zijn. Nu ik La La Land gezien heb, snap ik beide partijen niet. La La Land is zeker geen slechte film, maar waarom men zo lyrisch is ontgaat mij ook volkomen.

Chazelle heeft een duidelijke lijn in zijn speelfilms; twee personages en muziek. Leverde dat bij zijn tweede speelfilm Whiplash nog een spannende film op met intrigerende personages en scènes waarbij je op het puntje van je stoel zit, daar plofte ik bij La La Land onderuit en zakte steeds iets dieper weg. Met als voornaamste reden dat deze twee hoofdpersonages me echt 0,0 interesseerden. En dat is lastig als de film echt enkel over deze twee figuren gaat, alle andere acteurs zijn enkel decoratie. J.K. Simmons moet het doen met een nietszeggende cameo. Het spel van Stone en Gosling mag dan nog prima zijn (Oscarwaardig is anders, vond Gosling in The Nice Guys vele malen beter), maar de personages zelf zijn geen boeiende wezens. Twee vreemdelingen die elkaar ontmoeten en hun dromen najagen, dat is allemaal leuk en aardig als opzet, maar Chazelle heeft op dat gegeven na schijnbaar verder niets anders te vertellen. Hij speelt met vorm - lange takes, creatieve belichting hier en daar - maar inhoudelijk voelt de film leeg.

Paar leuke scènes en vormtechnisch een aardig experiment, maar ik zou niet weten waarom ik me deze film over een aantal maanden - laat staan een paar jaar - nog kan herinneren.

3 sterren.

Nette film. Mooi in beeld gebracht en het verhaal mocht er ook wel zijn.

Echter nooit echt een super gevoel gehad of aan overgehouden over de hele film. In dat opzicht nergens een climax en eigenlijk meer richting een anti-climax hoe dichter je bij het einde van de film komt.

Een 'net niet' gevoel als je het kan omschrijven.

Kan echter wel begrijpen waarom deze film genomineerd is. Is weer eens iets anders dan al die superhelden en actiefilms. Het acteerwerk is prima, maar het zijn dan ook niet de minsten die de hoofdrollen vertolken.

I'm letting life hit me until it gets tired. Then I'll hit back. It's a classic rope-a-dope

La La Land, naar het schijnt één van de leukste feelgood films van de laatste jaren en bovendien een film die gedurende de laatste maanden al met een hele hoop prijzen naar huis is gegaan. De Oscars zijn weliswaar nog niet uitgereikt, maar dit hersenspinsel van Damien Chazelle kwam al met een historisch aantal nominaties (14 stuks, een eer die enkel nog maar voor Titanic en All About Eve is weggelegd) thuis en dan heb je toch wel mijn interesse gewekt. Niet dat een film valt of staat met het aantal prijzen dat hij krijgt (ik heb al in beide richtingen lelijke tegenvallers of mooie meevallers gehad) maar ik had sowieso wel zin in wat nostalgische cinema en dan leek dit daar perfect aan te voldoen.

Een goede keuze in ieder geval, want La La Land is een heerlijke film geworden. Te beginnen met het leuke visuele mopje rond Cinemascope dat wordt gevolgd door een grootschalige choreografie die meteen de toon zet tot aan de mooie droomsequentie rond hoe het allemaal had kunnen eindigen. Het moet geleden zijn van Les Demoiselles de Rochefort van Jacques Demy dat ik nog zo heb genoten van al deze kleurrijke pracht. Ondertussen krijgen we nog veel knipogen en referenties naar de klassiekers in het genre (Gosling die à la Singing in the Rain rond een lantaarnpaal draait of Stone die onder de Arc de Triomphe staat met een hoop ballonnen zoals in Funny Face!) en wordt er ook nog een erg fijne jazzy soundtrack afgeleverd. Toch is niet alles altijd even goed te noemen. Zeker naar het einde toe begint de film ietwat te slepen en het is eigenlijk vooral die getormenteerde blik van Seb wanneer hij Mia in zijn club ziet (en dan vooral de heerlijke sequentie die daarop volgt) die de film ineens terug de schop geeft die hij nodig had.

Het is alweer de derde keer dat Ryan Gosling en Emma Stone het scherm deelden (ze waren al eerder samen te zien in Crazy, Stupid Love en Gangster Squad) maar dit zou wel eens met erg veel gemak hun hoogtepunt kunnen zijn. Had het op voorhand niet verwacht dat ze zo'n chemie gingen hebben en zo vreselijk onweerstaanbaar gingen zijn. Is het de hand van regisseur Chazelle die ervoor zorgt dat hun performance zo bruist? Ik weet het niet, maar gezegd kan worden dat Gosling de wederopstanding van Fred Astaire en Cary Grant gecombineerd is en hij doet dat verdomd goed. Het schijnbaar uiterste gemak waarmee hij die piano beroert.. Toch mag ook Stone niet vergeten worden. Die vormt het perfecte klankbord voor Gosling en weet regelmatig zelf de show te stelen. Leuke bijrol ook nog van J.K. Simmons die van een Jazz enthousiast in Whiplash (de vorige film van Chazelle) geëvolueerd is naar een Jazz hater.

Kleurrijk, aanstekelijk, meeslepend, ... Het zijn maar een handvol woorden waar je La La Land mee kunt omschrijven, maar het zijn wel correcte trefwoorden. De film is één gigantische ode aan de musicals van weleer en slaagt er tegelijkertijd toch in om zich in onze huidige tijdsgeest staande te houden. Beetje jammer dat de film uiteindelijk wat inzakt, ik zie dit echter met een herziening wel helemaal goed komen.

Dikke 4*

Saaie film, ben halverwege weggegaan.

Bijna jammer dat La La Land zóveel Oscarnominaties heeft gekregen; daardoor word je als kijker haast gedwongen een tikkeltje cynisch naar deze (zoveelste) ode aan de Arts in het algemeen en Hollywood in het bijzonder te kijken; de Oscarbait was zelden zo groot.

Wat me verder tegenstond aan de film is dat het (mede door het musicalgenre) allemaal zó afstandelijk is dat de emotionele slotkwartier (5 jaar later) me niet zoveel deed. Toch heb ik me er wel mee vermaakt, dat is het verder niet, maar over een jaar ben ik deze film echt wel vergeten.

Stone is overigens duidelijk de ster van La La Land; haar frisse en naturelle uitstraling doet weer volop dienst en elk jurkje staat haar even ravissant. Gosling speelt eigenlijk meer in dienst van haar, is haast vlak te noemen. Al met al best een fijne film, maar speciaal, nee dat niet.

La la land, moonlight.. Oscars waren toch voor de beste films? Of de mening van mn vriend: Bij La la land vroeg je je al af... wanneer begint de film nou? Bij Moonlight is het net zo erg.

Uitstekende film. De film begint zeer overtuigend en weet die lijn tot het eind vast te houden. Leuke, vrolijke liedjes, die over het geheel genomen goed gedoseerd worden. In het begin komen er best veel nummers voorbij, maar naderhand wordt dat iets afgebouwd. Het plot is uitstekend uitgewerkt en het acteerwerk prima. Met name Emma Stone zet een zeer sterke rol neer, maar ook Ryan Gosling doet het prima. De chemie tussen de twee hoofdrolspelers is onmiskenbaar aanwezig. Dat blijkt naar het einde toe nog het meest. Visueel is het ook uitstekend. Andere pluspunten zijn de mooie dansscènes, goede locaties, het sfeervolle kleurgebruik en de uitstekende liedjes. Persoonlijk ben ik geen liefhebber van musicals, maar deze film is de moeite meer dan waard.

Neen, toch gezien de commotie en heel het gedoe rond de film veel meer verwacht van deze film.

Om te beginnen vind ik de Oscars, zeker voor de vrouwelijke hoofdrol gewoon niet echt verdiend. Doet ze het slecht...neen, maar opvallend of memorabel is toch wel iets anders. Gosling had het even goed dan kunnen krijgen. Maar ook het verhaal biedt te weinig. Een beginnende actrice en een jazz muzikant met hun ontgoochelingen, hun passies, de succeservaringen en de niet tegen te houden keuzes die ze moeten maken. Daarbij hun liefdesperikelen bekeken vanuit de verschillende seizoenen. Vond het nogal een saai voorspelbaar gegeven. Maar wat voor mij helemaal niet werkte ( en hier ook het belangrijkste ) was de muziek, de sfeer, de aankleding en het dansen. Geef mij maar Mary Poppins, The Wizard of Oz, Grease of desnoods Fred Astaire ( niet mijn ding, maar die kon er wel echt iets van ) .

Film die voor mij geen tweede kijkbeurt ooit zal krijgen. 5/10

Ben je romantisch aangelegd, dan zal je ongetwijfeld deze Muziek / Romantiek film goed, mooi en leuk vinden. Zelf ben ik dat niet, maar desondanks heb ik me er nog redelijk mee weten te vermaken. Daarbij wel de kanttekening, dat er zodra er gezongen (en dat gebeurde best veel) of gedanst werd, ik gelijk begon vooruit te spoelen, want ik heb een hekel aan gezang en gedans in films.

Het verhaal (draait om liefde, passie, dromen, carrière, ambitie, tegenslag en doorzettingsvermogen) is eerlijk gezegd behoorlijk clichématig, maar zit toch wel mooi in elkaar en dat komt door de twee hoofdrolspelers, te weten Emma Stone (in de rol van Mia die actrice wil worden) en Ryan Gosling (in de rol van Jazz pianist Sebastian, die graag zijn eigen Jazz-club wil hebben), die deze relatief eenvoudige film naar een hoog niveau tillen en ze hadden ook zichtbaar veel plezier in het maken van deze film en ook in elkaar. Normaal gesproken ben ik geen liefhebber van Emma Stone, maar in deze film kon ze me zeker bekoren en ze zag er ook wel mooi uit (o.a. omdat ze veelal rondloopt met kleurrijke jurkjes). Visueel gezien gezien werd overigens alles mooi in beeld gebracht en o.a. de decors op de locaties Los Angeles en Hollywood waar het verhaal zich afspeelt.

Het verhaal is opgebouwd uit 5 jaargetijden en wel in de volgorde, Winter (30 minuten) -> Lente (30 minuten) -> Zomer (15 minuten) -> Herfst (30 minuten) -> Winter (15 minuten) en de laatste dan 5 jaar later. In deze 5 jaargetijden draait het om Mia en Sebastian en dan met hun introductie en eerste kennismaking (Winter), het verliefd worden op elkaar (Lente), hun carrières en in eerste instantie vooral die van Sebastian (Zomer), relatieproblemen i.v.m. hun carrières die niet lopen zoals gewenst/gedroomd (Herfst), de toekomst van Mia en Sebastian (Winter). Het laatste jaargetijde is behoorlijk clichématig wat betreft hun carrière, maar zeker niet qua verhouding met elkaar (Mia is inmiddels getrouwd met iemand anders en heeft ook een dochtertje) en daarom is deze film wel niet één en al clichématig. Wat dat betreft geeft deze film eigenlijk als boodschap af, dat carrière en ambities wel eens voor liefde gaan. Het laatste jaargetijde vond ik overigens best mooi en mede omdat je daarin via een flashback/droom te zien krijgt hoe het ook anders het kunnen lopen. Omdat daarin wel werd gedanst, heb ik dat wel gedeeltelijk vooruit zitten te spoelen

Het verhaal zit best luchtig (zeker ook met de nodige dramatiek) in elkaar en hier en daar valt er ook wat te lachen en dat vooral in het begin van het verhaal. Geweldig was daarbij de discussie (beter gezegd de dialogen) tussen Sebastian en clubeigenaar Bill (gespeeld door J.K. Simmons, die een hele kleine rol heeft in het verhaal) wat betreft de te spelen muziek in zijn club en ook de gevolgen (ontslag van Sebastian) daarvan enige tijd later, als Sebastian zich daar toch niet aan houdt. Ook is het wel geinig om te zien dat Sebastian zich verlaagd heeft (om toch aan wat inkomsten te komen) en op een feest jaren 80 muziek op verzoek speelt van de bands "a-ha" en "A Flock Of Seagulls" (het nummer van deze band wordt overigens bewust aangevraagd door Mia als een soort van terug-pak actie en ze deed dat heel leuk en het was ook heel leuk om te zien).

Hoewel ik verwacht had dat deze Muziek / Romantiek film helemaal niets zou zijn voor mij (daar leek het in de eerste 15 minuten ook sterk op en toen was ik aan het twijfelen om te stoppen of om verder te kijken en dat laatste heb ik dus gedaan), heb ik me er toch nog redelijk mee vermaakt en dat komt puur en alleen door de goede, leuke en mooie rollen van de twee hoofdrolspelers Emma Stone en Ryan Gosling. De film duurt precies 120 minuten, maar omdat ik vrijwel alle zang en dans scenes vooruit heb zitten te spoelen, heb ik hem waarschijnlijk bekeken in circa 90 minuten.

Musical voor beginners. Ik lees vooral positieve commentaren van mensen die beginnen met 'Ik hou normaal niet van musicals, maar deze is wel leuk'. Als La La Land de deur kan openen voor musicals is dat mooi meegenomen, maar het is ook niet meer dan een deur.

Geen kritiek op verhaal, dat hoeft niet groots te zijn. Dit genre vraagt vooral aankleding, sterke regie en een visueel plaatje. Net dat wat La La Land toch wel mist. Er wordt verwezen naar Singin' in the rain, vooral om dat die film zelf ook een ode aan Hollywood was. Maar daar straalde de energie van de spelers. Gene Kelly zat deels als regisseur mee aan het stuur om de choreografieën te leiden. Je hebt eigenlijk twee soorten musicals. Die rond de liefde voor het vak en verfilmingen van Broadway. La La Land zit in de eerste groep met twee figuren die het willen maken in Hollywood. Maar daar wringt al het schoentje. Veel passie hebben de figuren niet. Emma Stone valt best nog mee, maar kan niet tippen aan de groten. Gosling is misplaatst.

In de film wordt kritiek gegeven op de oude jazz, dat je mee moet gaan met je tijd. Terwijl Sebastian net een passie heeft voor de oude glorie. De film blijft ook tussen die twee keuzes zitten. Ofwel vernieuw je het genre, ofwel doe je een gepaste ode aan de oude Hollywood musicals. La La Land zit er duidelijk tussen.

Visueel is het ook weinig creatief. Die seizoenen zijn een magere kapstok en het is hier en daar letterlijk en figuurlijk een gepaste spotlight als één van hen wat meer (jawel) belicht wordt. Voor een film over de passie voor muziek en film mag je toch meer verwachten. Het einde maakt nog wel iets goed. Maar zoiets heb ik ook al gezien in The Muppet Movie.

Geef mij maar goed gechoreografeerde musicals als West Side Story, Singin' in the Rain, Footloose, The Red Shoes en zelfs modernere musicals als Les Misérables, Sing Street of Phantom of the Opera. Ofwel mensen die hun passie achterna gaan, zoals The Black Swan, Whiplash, 8 Mile of zelfs Step Up.

La La Land is eerder een muzikale romantische komedie geworden, ipv een musical. Maar voor mensen die niet houden van musicals is dat goed nieuws natuurlijk. Hopelijk vinden ze de weg naar de echte parels.

Alles bij elkaar had ik er geen moeite mee gehad als de beruchte fout tijdens de laatste oscaruitreiking nooit hersteld was geworden(het leven is toch het mooist als de illusie in stand word gehouden, nietwaar? ). La La Land vond ik eigenlijk toch ook wel beter dan het wat overschatte Moonlight. La La Land is een goede, maar geen perfecte film, maar heeft wel de uitstraling van een hele grote Hollywoodfilm, terwijl Moonlight een geslaagd filmhuiswerkje was.
De film van Chazelle heeft een schitterende eerste helft, en de laatste tien minuten zijn werkelijk prachtig(kon wat mij betreft wedijveren met het mooi droevig einde van Splendor in the Grass). Probleem van deze film is dat het ergens halverwege, als de nadruk ligt op de relatieproblemen van het centrale duo , behoorlijk inzakt en zelfs een beetje vervelend word. Bovendien zijn niet alle songs helemaal overtuigend. De meeste liedjes zijn aardig gedaan, maar ik had niet het gevoel dat we ons deze muzikale onderbrekingen nog heel lang gaan herinneren. Maar door het kleurrijke, creatieve begin en de gedenkwaardige eindspurt heb ik toch een goede, redelijk originele film gezien, die ik over een paar jaar best nog een keer wil bekijken. Stone is voor mij trouwens de grootste verrassing van La La Land. Tot dusverre niet meer dan een degelijke actrice, maar hier gaat ze qua emoties lekker los, en de prijzen die ze hiervoor ontving zijn dan ook terecht. Gosling geeft goed weerwerk maar van hem zijn we dat min of meer gewend, heeft al met al echt nog betere rollen gespeeld, en blijft uiteindelijk wat in de schaduw van zijn tegenspeelster.

Ik had al kunnen raden dat het waarschijnlijk niets voor mij zou zijn maar het is eigenlijk zelfs zwaarder tegengevallen dan ik dacht. Nadat ik Whiplash een erg goede film vond, was dit een echte ontgoocheling. Het ligt totaal niet aan de regie, visueel is het nog wel hoogstaand maar ik vond het allemaal zo random. En ik wil het woord liever niet gebruiken, maar o zo cliché. Na het eerste kwartier dacht ik van waar slaat dit nu op. Ik wist dat Gosling en Stone de hoofdrollen spelen maar hun "verhaal" komt pas erg laat op gang. Oké ja, hier en daar zit er nog wel iets grappigs in maar ik had gewoon het gevoel dat er niets maar dan ook niets gebeurde. Er komt ook nog leuke muziek in van vroegere tijden maar wat ze zelf bedacht hebben is meestal niet om aan te horen. Jazz is bovendien ook totaal niet mijn ding, echt verschrikkelijk vind ik dat.

Soit, ik heb het geprobeerd.

Kleine teleurstelling.

Ik was wel een redelijke liefhebber van Chazelle zijn debuut. Leek nog wat ruw maar ik zag genoeg potentie. Dit is helaas niet de volgende stap. Hij overspeeld een beetje hoe ver hij is als regisseur. Hij gaat nu wat meer spelen met one track shots. Maar hij is zeker geen PT Anderson dat moge duidelijk zijn. Je voelt wat hij met zijn dop geprobeerd heeft maar het mist een bepaalde verfijndheid.

Hij weet een redelijk filmpje te maken maar je kan je oren en ogen toch niet sluiten voor alle lof. Het hangt een beetje als een zwaard boven de film. Telkens denk je is dit waar al die fuzz over was? Heel gek is de fuzz niet eens. Het is voor een simpele crowdpleaser. Doordat het wat odes brengt aan het oude Hollywood zijn de critici ook zo om je vinger gebonden.

Chazelle word op het schild geheven. Ik ben bang dat het toch wat te snel is. Ik zie hier geen Aronofsky of PT Anderson lopen.

3 kleine sterren.

hmz.

Er is best veel goed aan deze film:

muziek, cinematografie, LA sfeertje, kleur en eigenlijk is het hele idee niet onaardig.

Maarr.. Gosling is zo saaaaai en totaal niet geschikt in deze rol en Stone haakt net een beetje aan. Het is bepaald geen Ginger en Fred dit duo.

Het begin is allemaal veelbelovend maar daarna wordt het verhaaltje eigenlijk ook steeds suffer met steeds minder pizzazz om maar even in showtermen te blijven.

This end is literally killing me. Als dromer zijnde ga ik hier nachtmerries van krijgen.

Prachtig theaterstuk verwikkeld in een zoetsappig musicaljasje. Ik kreeg een beetje dezelfde vide als bij Singin' in the Rain (1952) .

De chemie tussen Stone en Gosling is gewoonweg geslaagd. Diep onder de indruk van het sentiment wat zo goed wordt overgebracht. De muziek is een kruising tussen pianostukken van Yann Tiersen en Ludovico Einaudi, althans die sfeer draagt het mee.

Ja, prachtige film. Traantje weggepinkt, lang geleden. Maar dit heeft ook weer zo zijn redenen (lees: kijk de film en wacht op het eind....)

Vooropgesteld, ik heb niets met musicals. Wat dat betreft had ik dan ook absoluut geen zin in deze film, maar gelukkig valt de schade achteraf mee. De virtuoze openingsscene is in ieder geval geweldig. Met de chemie tussen Gosling en Stone zit het wel goed, alles ziet er bijzonder fraai uit en de bitterzoete plot is redelijk boeiend en zeer romantisch. Het aantal keer dat er in zang wordt uitgebarsten valt overigens erg mee. Dan, de muziek. Tja, de liedjes doen het niet echt voor mij. Echt storend zijn ze niet, maar ik kan er niet zoveel mee. Een beetje een dubbel gevoel dus. Zoals bij de meeste musicals.

Na het zien van de frisse openingsscene dacht ik gedurende zo'n 20 minuten dat deze film een niemandalletje zou gaan worden. Maar oohh!......... Wat vond ik het gaandeweg mooi worden en wat een gevoelig, liefdevol einde.

Heel eerlijk? Enorm overhyped, want dat creëert hoge verwachtingen en bij deze film kreeg ik enkel steeds lagere verwachtingen naar mate de film voortliep...

Nu kan ik af en toe de liedjes nog wel smaken, het verschrikkelijk saaie verhaal maakt het echt geen waardige film om zelf maar vernoemd te worden als één van de betere musicalfilms aller tijden.

De punten die deze film krijgt zijn dan ook enkel voor de paar liedjes zoals City of Stars die toch bleven hangen... al ligt dat meer aan de radio dan aan deze film.

Geen fan van musicals maar toch gekeken. Wat een waanzinnige en meeslepende acteerprestaties. Deze maken van deze film iets uitzonderlijk. Dat er af en toe iets gezongen werd nam ik er graag bij. Ik waardeerde deze film eerst met 4 sterren maar als tegengewicht tegen de 'filmliefhebbers' die menen dat een score lager dan 3 nog serieus te nemen is heb ik het veranderd naar 5

Ik zag er nogal tegenop maar desondanks vond ik het een knappe film hoor. Deed veel meer met mij dan verwacht. Na zijn muzikale thriller Whiplash, sober, minimalistisch en intens, gooit Chazelle het over een andere boeg met een romantisch drama dat er visueel fris en bruisend uitziet. Nochtans was de openingsscène in de file voor mij niet uitnodigend om verder te kijken en zag ik mijn vooroordelen bijna bevestigd.

En toen kwam het duo Mia en Sebastian samen. Hun geslaagde samenspel liet me vanaf dit moment niet meer los. Het was trouwens een ontmoeting die eens niet met de cliché "coup de foudre" begon (wat je van zo'n film normaliter zou verwachten) maar door toevalligheden in beweging werd gezet. Ook best knap om er een wrange nasmaak aan te geven door het koppel te laten mislukken. Ja, waren ze er meer voor elkaar geweest, dan had het anders kunnen verlopen .

Daardoor werkt Chazelle een erg hollywoodiaans concept af met echte hedendaagse relatiewendingen waarbij hij persoonlijke ambities, minderwaardigheidscomplexen en individualisme binnen de relatie hun rol laat spelen. Zeer goed! 4* want het eerste halfuur vond ik er iets minder aan.

Dit prijsbeest eindelijk ook eens bekeken en vond hem niet mis. Misschien niet de bekendste liedjes, maar zeker niet slecht. De cast deed het prima en kwam overtuigend over, er zat wel wat chemie tussen de personages.

Visueel zat het ook wel snor.

Wel niet het meesterwerk dat ik had verwacht, maar hij kon er zeker mee door.

Een goede drama/komedie/muziek/musical en romantiek film...

Goed verhaal...

Goed acteerwerk...

Maar musical is niet mijn ding niet...

Bekende acteur Ryan Gosling speelt goed...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Prima camerabeweging...

Een recente Oscartopper die er wat mij betreft zeker mag zijn (zowel voor mannen als vrouwen). Een ietwat clichéverhaal, maar met een (zeer) goede vertolking, bij momenten geweldige muziek, en natuurlijk het bijhorende "feeling good"-gevoel. En ja, niet elk einde hoeft Amerikaans te zijn. Verrassend maar voldoend einde dus!