La La Land (2016)

Deze film gezien in de sneak in Arthouse Lux in Nijmegen. Er liepen zeven mensen weg uit de sneak waarvan de conclusie mag worden getrokken dat zij überhaupt niet van musical houden, want als je deze musical slecht vindt, hoe wil je het dan hebben? Het zag er allemaal perfect uit. Beter kan het gewoon niet. Schitterende dansscènes met dank uiteraard aan het koppel Emma Stone en Ryan Gosling. Die Emma zag er met haar kanariegele jurk toch wel supermooi uit. Uiteraard moest ik bij het zien van deze film onmiddellijk denken aan de MGM musicals uit de jaren vijftig met Gene Kelly en Fred Astaire. Je zou haast zeggen dat deze film een hommage is aan die musicals zoals Singin' in the Rain en An American in Paris om maar eens een paar voorbeelden te noemen. In dat geval is deze film uitermate geslaagd. Maar nogmaals, houd je niet van musical, dan kun je het beste deze film maar links laten liggen want het verhaaltje is net zoals bij de meeste musicals flinterdun.

4.0*

Zeer aangename verrassing. Verwachtte wel een fijne film maar niet zo goed als dit. Wat bij Whiplash al opviel is hoe fysiek de muziek voelt bij Chazelle, en dat is toch wel een doorslaggevende onmiskenbare unieke kwaliteit. La La Land is geen uitzondering, en dit kan hij omdat het een musical film is nog verder doorvoeren. Wat mij betreft mogen alle sound Oscars naar La La Land gaan, hoe magnifiek Arrival op dit vlak ook was.

De film bruist van de energie. Daarnaast komt nog dat L.A. echt ademt en misschien wel het belangrijkste personage is van de film, en dus de titel meer dan waard is. Je voelt de zon branden op je huid, de aantrekking en afstoting van de stad vol big dreamers die kansen zien in onmogelijkheid en het hedonistische Californië. Om dan nog maar te zwijgen over het dromerige kleurengebruik en de film een hele fijne surreële sfeer meegeeft. Het einde geeft La La Land een nog surreelere laag, waar je iets mee kan doen, maar niet hoeft.

Cast is magnifiek, de chemie tussen Gosling en Stone is nog steeds om je vingers bij af te likken, en het is nog beter dan in Crazy, stupid, love. De love story is heel aandoenlijk en ondanks het nodige drama niet te vermijden is is het nooit theatraal of storend. La La Land is een magnifieke musical film maar vergis je niet, stilistisch staat La La Land nog sterker. Een film die in mijn hart zit, denk niet dat je een musical liefhebber hoort te zijn voor La La Land. Ga dit zien.

"Here's to the fools who dream"

La La Land. De film waar ik dit jaar het meeste naar uitkeek. De film waar mijn verwachtingen zo hoog waren dat de film alleen maar kon tegenvallen. Gelukkig is dat niet gebeurt. Het is alles wat ik er van verwacht had en meer. Damian Chazelle weet na Whiplash weer met een ontzettend intense ervaring te komen. Dit keer helemaal in de stijl van de oude musicals. Het moderne gemixt met het klassieke werk echt fantastisch. La La Land heeft echt een heerlijke feel. De kleuren spatten van je scherm af, de personages zijn heel erg fijn om te volgen, de muziek is heerlijk, en de dans is geweldig om naar te kijken. L.A. is geweldig als locatie voor "Dreamers" die het willen maken in de showbusiness, maar ook de minder glossy kant wordt getoond. Hoewel de film toch ruim twee uur duurt, voelt dat nergens zo. Ik wilde niet dat het ophield. Ik wilde alleen maar meer. Het romantische aspect werk ook zeer goed. En dat is vooral te danken aan de chemie tussen Gosling en Stone. Hoogtepunt van de film is ook meteen het moment wat op de poster staat. Wat een heerlijke scene is dat toch. Naast het feel good aspect weet de film je af en toe ook zeker te raken met emotionele momenten.

Zoals gezegd is de chemie tussen Ryan Gosling en Emma Stone geweldig. Ze zorgen echt voor vuurwerk op het scherm. Maar ook individueel zijn ze heel goed. Alleen kan je niet wachten tot ze weer samen te zien zijn. Je krijgt geen genoeg van ze. Simmons laat ook fraai acteerwerk zien. Toch wel een acteur die ik meer en meer ga waarderen. En ik had het niet helemaal verwacht, maar ik vond John Legend ook een fijne performance geven.

Chazelle doet er alles aan om je als kijker in de juiste sfeer te brengen, en slaagt daar helemaal in. De feel van oude musicals als Singin' in the Rain. En dan vermengd met een moderne manier van filmen. En hoewel er niet in gezongen wordt, is de planetarium scene daar een mooi voorbeeld van. De cinematography is echt geweldig. Wat een mooie shots, wat een prachtige belichting. De production design is geweldig. Echt alles wordt gedaan om je mee te nemen naar La La Land.

In een musical zijn de muziek, de liedjes en dans natuurlijk erg belangrijk. En ook daar stelt de film absoluut niet teleur. Mooiste nummer voor mij is toch wel Audition (The Fools Who Dream). Hierin toon Stone haar hele kunnen. Een erg krachtige performance. Erg mooi gezongen en met zeer veel gevoel. We kennen het liedje natuurlijk al erg goed van de trailer, maar om het nu volledig te zien maakt het liedje zoveel beter. Maar ook Gosling heeft die echte musical skills. Die man lijkt echt alles te kunnen. Toch wel een van mijn favoriete acteurs van dit moment. De dans choreografie is erg goed. De muziek Justin Hurwitz is natuurlijk de driving force in de zang/dans scenes. Echt een prachtige "jazzy" score. Past ook weer perfect in de feel die de film uitstraalt.

Het kon niet anders of La La Land zou de film van het jaar voor mij gaan worden. En dat is het dan ook. Zelfs meer. Wat een heerlijke beleving is dit. Eentje waaraan ik in de toekomst nog heel plezier ga beleven. Ik kan niet wachten om hem weer te gaan zien.

Lang naar uitgekeken en absoluut niet teleurgesteld. By far de film van het jaar voor mij. Ik ben dan ook zeker een sucker voor dit soort films en deze stijl. Eigenlijk wel voor alles in deze film. Het is misschien wat zoet, maar echt wauw wat een film.

Allereerst de muziek is geniaal, zowel de score als de liedjes. De teksten zijn mooi en passend. En hoewel Gosling en Stone beide niet de beste zangers zijn brengen ze het heel erg mooi en treffend. City of Stars zal voorlopig nog wel door mijn hoofd galmen.

Ik vond Whiplash goed, maar een beetje overrated. Maar Chazelle heeft hier ook visueel echt een meesterwerk neergezet. Een perfecte ode aan oudere Hollywood films wat ook knap is aangezien hij wel in de moderne tijd plaatsvind. Maar hij voelt toch lekker nostalgisch. De kleuren en decors zijn daarin ook leidend. Soms zie je duidelijk dat het 'nep' is, maar het past en dat is het belangrijkst.

Het verhaal is klein maar teder. Het einde zonder er iets te verklappen is briljant en bezorgde mij kippenvel.

En de cast.. Beter gecast had er niet kunnen worden. Ryan Gosling en Emma Stone zijn de perfecte match. Ze spelen, dansen, lachen en zingen perfect. Zelden zo'n goede chemie gezien. Zeker niet in recente films.

MEESTERWERK!

5*

Naomi Watts (goed je weer te zien!) denkt niet dat je een musical liefhebber hoeft te zijn voor La La Land, en ik denk dat hij daar volkomen gelijk in heeft. Als je van tevoren besluit met je armen over elkaar er niets aan te vinden, lukt dat je heel misschien, maar met een enigszins open mind, is de kans meer dan een beetje aanwezig dat La La Land je volkomen verrast.

Ik hou zelf niet eens zozeer van musicals, al kan ik enkele wel waarderen. Maar de meeste elementen die me in het genre vaak storen, lijken hier te ontbreken of worden overschaduwd door de chemie tussen de acteurs, de liefde voor film, muziek en dans die wordt uitgeademd, en de aansporing om niet te snel de brui te geven aan je dromen. Gosling en Stone spetteren van het scherm, en zelf als Portman fanboy van het eerste uur, zal ik eventjes aan deze performance denken, mocht Natalie er met Jackie met de Oscar voor beste actrice vandoor gaan.

Vanaf de openingsscène is duidelijk dat de nog jonge Chazelle er gelijk mee aan de haal gaat. Remmen los. Terwijl de soundtrack nog naswingt, glijden de beelden in bed nog door mijn hoofd. Wat een moves. Wat een long takes. Boy meets girl, yes. Maar de manier waarop Chazelle dat verbeeldt, heeft me met open mond doen kijken. En luisteren naar de lekker jazzy sounds. Wat mij betreft snel weer. Met koptelefoon.

4,5*

Stone overleeft dit debacle, maar Gosling is kleurloos en heeft een veel te zwakke zangstem. Minstens net zo erg is het totale gebrek aan chemie tussen de twee hoofdrolspelers. Hoewel de spectaculaire, maar volstrekt zinloze openingsscène de indruk wekt dat we hier te maken hebben met een uitbundige, luchtige en vrolijke musical, blijk je opgezadeld te worden met een flinterdun verhaaltje van boy-meets-girl, boy-loves-girl, boy-loses-girl, boy-gets-girl-back. Natuurlijk, veel van de musicals uit de hoogtijdagen van het genre draaiden ook om dit simpele verhaal, maar het ontbreekt hier aan vlotte, messcherpe dialogen, aan humor en aan boeiende ondersteunende karakters. Kortom: het script van La La Land is ronduit slecht en het is onbegrijpelijk dat het slappe verhaaltje is uitgerekt naar een speelduur van ruim twee uur! De liedjes zijn stuk voor stuk zwak, Stone en Gosling zijn matige dansers en de melodramatische scènes werken niet, omdat dit extreem overschatte curiosum te nadrukkelijk zoekt naar de lach én de traan en daar hopeloos in faalt.

Ik wil nog wel een bescheiden lans breken voor de kostuums en de set-decoratie: dat zijn prima imitaties van de MGM-look uit de jaren '50, toen de musical [met o.a. The Band Wagon en Singin' In The Rain] zijn artistieke hoogtepunt bereikte. Maar La La Land komt kwalitatief nog niet in de buurt van een middelmatige lowbudget-musical uit die periode.

“It's pretty strange that we keep running into each other.”

Pure filmmagie. Ik bedacht me tijdens het kijken van La La Land dat dit is waarom ik ooit verliefd ben geworden op film. Je wordt twee uur lang meegevoerd in een andere wereld, en voor twee uur bestaat er niets anders dan deze wereld vol muziek, romantiek, nostalgie en melancholie. Maar regisseur Chazelle maakt niet de fout door te veel te zwelgen in nostalgie voor het oude Hollywood. De film staat met beide benen in het hier en nu en Hollywood staat ook symbool voor gebroken dromen, die door de steun die Mia en Sebastian bij elkaar vinden toch nog kunnen uitkomen.

De regie van Chazelle is precies en zelfverzekerd. Hij is niet bang om lange stiltes te laten vallen en de gezichten van de acteurs het werk te laten doen. Gosling is sterk, maar het is Stone die de grootse indruk maakt. Haar gezicht wanneer ze tijdens haar doorbraakauditie “The Fools Who Dream” zingt zal ik niet snel meer vergeten. Net zoals de muziek die op dit moment op repeat staat op Spotify. Ik had veel meer muziek verwacht, maar dat valt best wel mee. De relatie tussen Mia en Sebastian staat centraal en de muziek is eigenlijk een uitvergroting van hun gevoelens op dat moment. Pas op het laatst gaat Chazelle echt los met een slotakkoord waarbij je ogen en oren te kort komt. Die blik en dat lachje van Stone en Gosling op het laatst…. Schitterend.

"It's pretty strange that we keep running into each other."

Normaal gesproken ga ik musicals het liefst uit de weg, maar voor deze titel maak ik graag een uitzondering. Damien Chazelle weet namelijk na 'Whiplash' wederom te imponeren met een film waarin muziek centraal staat.

Aan de basis staat een simpel boy-meets-girl verhaal waar beginnend actrice Mia en jazzpianist Sebastian elkaars pad alsmaar blijven kruisen. Als kijker volg je de ontwikkelingen die de twee met elkaar doormaken gedurende de jaargetijden. Het vormt de opmaat naar het vervullen van diens dromen en geconfronteerd worden met de harde realiteit.

Het verloop mag dan clichématig zijn, maar de aandoenlijkheid houd je vast. Mede dankzij Ryan Gosling en Emma Stone die de sterren van de hemel acteren, bovenal voelt de chemie tussen deze twee erg oprecht en natuurlijk aan. Deze ongebreidelde enthousiasme zet de toon van de film maar weer eens goed aan.

Met 'La La Land' weet Chazelle op zijn eigen manier een hommage te brengen aan de klassieke musicals uit de jaren '50. In het bijzonder valt de prachtige mise-en-scène op; voornamelijk one-shot scènes waar de kleuren en het decor de overhand krijgen. En dan heb ik het nog geen eens gehad over de aanstekelijke muziek en geweldige choreografie. Het is gewoonweg genieten geblazen waar een wirwar aan emoties de boventoon voert, met een fantastisch slot die zo uit het hart gegrepen is.

Al met al een heerlijke musical die je een ongenaakbare magische ervaring geeft. Dit is zonder twijfel een must-see, ook al houd je niet van het genre.

4,5 Sterren.

Ik haat musicals...maar wat een geweldige film! De chemie tussen de hoofdrolspelers druipt van het scherm. Over de top romantisch, magische scenes. Film van het jaar.

La La Land, onder meer een nickname voor L.A. maar het klinkt ook gewoon heel vrolijk. En vooral dat laatste geldt in dezen; lange tijd terug dat ik zo blij en warm werd van een film. Dan heb je helemaal geen bijzonder plot nodig (misschien moet het juist simpel gehouden worden), zolang de aankleding maar goed is. En die is geweldig, met fleurige jurkjes die heerlijk afsteken tegen de achtergrond, een leuk inkijkje bij de studio's en dat alles tegen het zachtroze decor van L.A. En dan met een Emma Stone die elk moment in beeld staat te shinen van heb ik jou daar. Wat een verschijning, met daarnaast ook nog een knap staaltje acteerwerk. Of ze nu audities doet, of dat ze daadwerkelijk emotie moet tonen. Fijn ook dat er chemie is tussen haar en een degelijke maar verder wat flegmatieke Gosling. Dan maakt het ook niet uit dat beide niet de beste dansers en zangers zijn, die blik aan het eind maakt dan alles goed.

Maar de chemie met Gosling ten spijt, uiteindelijk is dit de film van Stone en Chazelle. Want ook de regisseur maakt er en feest van. Mooie lange shots (alleen al dat knappe geweldige eerste shot), soms leuke ideeën (plons in zwembad was fantastisch) en vooral de hele ode aan film. Net als die grote musical Singin' in the Rain speelt ook deze La La Land rond Hollywood. Daarnaast mag de plot dan niet bijster origineel zijn, hij eindigt wel fantastisch. Het eerste deel van de film is vooral musical, daarna meer een normale film (al raakt de film hier heel even wat flow kwijt) en aan het eind haalt Chazelle nog eenmaal genadeloos hard uit. Het begint al met dat liedje dat Stone zingt vol emotie, om dan te eindigen in die jazzclub met die alternatieve geschiedenis (of wat je er ook in wilt zien). Perfecte film voor kerst. 4,5*.

Musicalfilms, het kan wat zijn. We kennen natuurlijk heel veel musicalfilms, zoals de Sound of Music en Grace. La La Land was een musicalfilm met., zoals mijn moeder dat zo goed verwoorde, romantiek met 9 hoofdletters. Ik ben er geen fan van en na vanmiddag is mijn mening daardoor niet veranderd.

Allereerst de titel ''La La Land'' bezat geen enkele betekenis aan de film. Het verhaal was langdradig en veel scenes waren behoorlijk saai. Aan de film ontbrak een factor die, zeker met romantiek, prima samengaat: humor. Ik heb geen één keer kunnen lachen.

Over het acteerwerk was ik zeker te spreken. Ryan Gosling en Emma Stone speelden al eerder een stel, maar dan in de film Gangster Squad (2013). Ik ben nog steeds fan van het acteerwerk van Gosling.

De levenslessen ''ga je droom achterna'' en ''laat de mensen maar lullen (ofzo?)'' komen wel in de film voor en daar kan ik ook zeker mee leven. Het einde van de film was wel erg goed.

Conclusie: langdradig, saai, humorloos. Een ster voor het einde, een ster voor het acteerwerk en een halve ster voor het verhaal. Kom ik toch uit op 2,5 sterren.

Mijn vrees werd bewaarheid: het is niet mijn soort film. Net als bij Whiplash zien we mensen die knokken om hun droom waar te maken in de entertainmentwereld maar mis ik diepgang of iets origineels in het verhaal of de dialogen. La la land is bovenal een standaardliefdesverhaal in een semi-standaardmusicalvorm, hetgeen sowieso geen genres zijn waar ik snel voor warm loop. Het einde was wel aardig, al is de betekenis ervan en daarmee van de hele film wat vaag of dubbelzinnig: het leven is kut, je moet hard knokken om iets te bereiken en door die strijd kun je zo maar de liefde van je leven kwijtraken zodat je uiteindelijk toch ongelukkig blijft, zoiets? De film is wel goed gemaakt en heeft beslist leuke momenten, maar met name het middenstuk – waar Mia en Sebastian een stelletje vormen en er niet in slagen hun droom waar te maken – vond ik langdradig en saaiig.

PS. En wat heeft Chazelle toch met het promoten van jazz? Zelfs in deze semi-musical (semi omdat er maar een paar liedjes in worden gezongen) lijkt het vooral om jazz te gaan (en dat die muziek niet dood mag gaan)... Gaan al zijn films over jazz?

Wát een prachtige film. Van de magnifieke lange takes, de exploderende kleuren tot de chemie tussen Gosling en Stone die van het scherm spat. Bijna alles klopt aan La La Land. Tot het ontroerende einde aan toe. Wat mij betreft de mooiste film van het jaar en een waanzinnige ode aan het oude Hollywood.

Wat was dit een fijne verrassing. In alle opzichten een verbetering ten opzichte van Chazelle's toch matige Whiplash: ditmaal geloofwaardige personages, dito plotontwikkeling en de passie voor jazzmuziek komt nu wél goed naar voren. Wanneer Chazelle het goed doet, dan doet hij het érg goed: La La Land blies me vanaf de eerste scène volledig weg. Een bitterzoet en eenvoudig verhaaltje dat nergens zijn hand overspeelt, waanzinnige choreografie en aansluitende cinematografie, heerlijke liedjes, gevatte dialogen en de onovertroffen chemie tussen Stone en Gosling maken dit makkelijk het meest plezierige bioscoopbezoek van het hele jaar.

Een meer passende film had Damien Chazelle niet kunnen maken. In een chaotisch Amerika, politiek verdeeld en gebrandmerkt door de Geist des kapitalismus (zoals Max Weber het eens definieerde), bestaat the American Dream alleen nog bij gratie van harde, waar nodig meedogenloze werkers. De dromers zijn voorgoed de dromers; het oude is voorbij, het nieuwe gekomen. Of toch niet? La La Land is pure melancholie, een greep naar vervlogen tijden. ‘They don’t make movies like this anymore’, las ik ergens in een recensie-tagline. Een rakere uitspraak kwam ik naderhand niet meer tegen met betrekking tot deze film.

Eigenlijk is alleen het eerste shot van La La Land al een droomsequentie waar Dali jaloers op zou zijn. Surrealistisch ten top, want waar het musicalgenre in de ‘50s nog prominent vertegenwoordigd was, vereist het voor veel mensen vandaag de dag de nodige gewenning mensen spontaan tot zang en dans te zien overgaan. Niets getreurd echter voor de musicalhaters. Waar het begin van de film nog gekenmerkt wordt door een (mijns inziens dan weer erg fijne) dosis musicalgeweld, drijft het vervolg veel meer op de dramatiek tussen hoofdrolspelers Emma Stone en Ryan Gosling.

De conventies zouden me er normaal toe drijven Gosling eerst te noemen, maar dat doe ik in dit geval niet. Het is immers Stone die in dit geval de show steelt. Haar enthousiasme lijkt gemaakt voor het musicalgenre, maar tegelijk is ze als actrice-in een actrice het levende uithangbord van de quote ‘Hollywood sucks’. Stone geniet en heeft verdriet. Moeiteloos schakelt ze tussen die emoties, terwijl ze zich vocaal staande houdt. Dat is knap, want een zangeres is ze niet, en dat is ook wel te horen. Ryan Gosling gaat dat allemaal minder goed af. Hij mag van mij voor altijd die mysterieuze romanticus achter de piano blijven. Of de acteur die 90 % communiceert via gezichtsuitdrukkingen. Maar zingen hoor ik hem liever niet meer…

Of een andere casting La La Land goed had gedaan, weet ik niet. De chemie met Stone is er immers wel. Maar toch, evenals het uiteindelijk toch wat simpele scenario zorgt zo’n tekortkoming toch voor de nodige olievlekjes op een verder prachtig schilderij. Want een schilderij, dat is het toch bijna. Visueel-esthetisch is La La Land een lust voor het oog. Na style=substance gooi ik er graag een neologisme in: production design=sfeer. Wat mij betreft ging dat zeker op hier. Onmisbaar is dan eigenlijk ook de muziek, want wat heeft Justin Hurwitz weer een onweerstaanbare soundtrack gecomponeerd. De musical-liedjes zijn qua vorm en tekst al ijzersterk, maar de muzikale omlijsting van de instrumentale score (beluister bijvoorbeeld de ‘Epilogue’ eens) is zo mogelijk nog beter.

En toch, ondanks al die superlatieven, miste ik nog iets. Misschien ligt het aan de torenhoge verwachtingen die ik van tevoren had, misschien heeft het iets te maken met het minder in het oog springende middenstuk. De balans was wat weg, toen er na twee nagenoeg perfect gechoreografeerde musical-performances ineens louter aandacht werd besteed aan de ups-and-downs van dreamcatchers Stone en Gosling. Ook ben ik er niet uit of ik nu heel gelukkig was met de bijrol van John Legend. Los van het feit dat Legend geen acteur is (en dat wat mij betreft ook niet moet willen zijn), oogde het wat paradoxaal juist de soulvolle Legend Gosling te zien meesleuren in een wereld van commercie en pompende beats. En een vermomd betoog opvoeren over de pracht van jazzmuziek, dat deed Whiplash uiteindelijk toch beter.

Maar die gedachten kwamen pas later, en vormden niet de hoofdmoot van mijn oordeel toen ik de bioscoop uitliep. Nee, toen was ik toch bezig met de positieve details. De aanstekelijk enthousiaste Stone, het uitgekiende camerawerk, de intertekstuele referenties die Chazelle’s liefde voor het medium film mede tentoonspreiden. En natuurlijk met het prachtige einde. Dromers zijn voorgoed dromers, zei ik ergens aan het begin al. Een spel met alternatieve verhaallijntjes, strak aaneen gemonteerd: zo maak je een schijnbaar simplistisch plot fris, spannend en nog enigszins inventief ook.

Ruim 4* (en die herziening komt er nog wel).

It feels a little nostalgic. Are they gonna like it?

Fuck them.

Wat heerlijk dat deze film gemaakt is. Ik denk weleens dat ik een van de laatsten ben die musical als genre kan waarderen, met zoveel mensen die er een hekel aan hebben. En om een 'echte' te zien ben je toch al gauw gedwongen om 60 jaar terug in de tijd te gaan voor bijvoorbeeld een Singin' in the Rain. Tegenwoordig wordt het al snel een bakvissenverfilming van zoiets als Hairspray, dat natuurlijk in niets te maken heeft met de films van weleer.

Snap ik ook wel weer, want personages die onder de maneschijn in tappen uitbarsten zijn anno 2017 natuurlijk eigenlijk niet meer geloofwaardig te brengen, laat stáán als het zich in onze eeuw afspeelt.

Deze film heeft heeft daar (getuige bovenstaande quote ) lak aan, en trakteert de liefhebber op een musical zoals ze ooit back in the day wisten te schitteren, met de middelen van nu. En dat niet alleen, daarnaast is het hele verhaal ook met zoveel liefde, zorg en klasse uitgewerkt dat het misschien ogenschijnlijke clichématige uitgangspunt van 'volg je dromen, en accepteer dat ze niet altijd volgens de perfecte route gaan' weer raker dan ooit verfilmd is.

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik niet helemaal 100% overtuigd ben dat Ryan Gosling en Emma Stone de acteurs waren voor deze rollen. Ze storen ook niet, en mijn waardering wordt er ook niet lager van, maar ik krijg het gevoel dat de makers soort van op safe spelen door zulke bekende gezichten te casten, in plaats van acteurs die écht goed kunnen zingen en dansen. Heel erg uitgepakt met zang en dans wordt er namelijk niet, maar misschien is dat eigenlijk ook wel weer de charme van de film dat de acteurs het niet hoeven uitbelten, maar het klein en echt houden. De nummers zelf zijn er overigens niet minder om, en daarnaast pakt de film zelf wél uit, met een mooie eindfinale, zoals deze ook in de klassieke musicals vaak te zien waren. Schitterend stuk in de film, net als de betoverende scene in het planetarium.

De Golden Globes zijn wat mij betreft dubbel en dwars verdiend, op alle vlakken.

Ik denk dat ik de beste film van het jaar nu al gezien heb. Ik geef films niet meteen 5*, ze moeten eerst een tijdje 'rijpen', maar ik denk dat deze niet al te lang hoeft te wachten op de hoogste waardering, en een plekje in mijn top 10.

4,5* going on 5

Een film die in een ding zo goed is, namelijk de visuele aankleding, dat het voor de rest genoegen heeft genomen met de middelmaat. De fantasiewereld van Chazelle komt in deze prent prachtig tot uitdrukking door het camerawerk, het rijke kleurenpalet en de gekozen locaties. De regisseur laat zijn idealisme zo virtuoos zien dat je geneigd bent niet meer kritisch te kijken naar het verhaal, de acteurs en de dialogen. Die aspecten zijn namelijk verre van exceptioneel. De twee hoofdpersonages hebben simpelweg niet zo veel bijzonders te melden. In geen enkele dialoog is een scherpe zinsnede te ontdekken, er is alleen maar gemijmer in het middenkader. Naar gelang is ook hun levensgang niet bepaald origineel: bijeengekomen door hun tomeloze ambitie, elkaar steunen in de beren op de weg die ze bij de verwezenlijking van hun wensbeelden tegenkomen en uit elkaar als die beren verdwenen zijn. Nu zijn dat logische conclusies, maar als je zo'n cinematografische pracht en praal voorgeschoteld krijgt hoop je toch stiekem dat je tenminste eenmaal een horizonverleggend inzicht gepresenteerd krijgt. Helaas, Chazelle heeft het gehouden op de expressie van zijn idealisme waaraan zijn personages dienstbaar zijn gemaakt. En in die expressie is de film uitnemend. 3,5 dus.

Wat een draak van een film. Een musical film waarbij zang en dans niet eens echt goed zijn. Tenenkrommende niet realistische stukken. Na die zoetsappige dansjes en liedjes verwacht je dan in ieder geval een einde dat het dan ook maar zoetsappig afmaakt om dan maar overladen door zoetsappigheid met een glimlach naar buiten te gaan. Wanneer het einde dan in het teken staat van 'kijk hoe geweldig het had kunnen zijn maar hoe het niet is gelopen', blijf ik totaal ontevreden achter, nog sterker geërgerd door de overdreven zoetsappigheid door dansjes en liedjes. De film komt niet echt op gang en ik kan me geen enkel diepzinnig dialoog herinneren. Het enige wat deze film nog 2 sterren waard maakt is de prachtige jazz muziek en de chemie tussen beide (geweldige) hoofdrolspelers. Overigens de enige goede acteurs in deze film. Ik heb veel romantische films gezien maar deze was zonde van mijn tijd.

Na gehoord te hebben van lovende kritieken en de prachtige poster te hebben gezien, was ik wel nieuwsgierig geworden naar La La Land.

Mijn vriendin ging de film zien in de bios en was in extase toen ze de bioscoop weer uitliep, dus ik werd de eerstvolgende mogelijkheid -door weer en wind- aan de arm meegesleurd de bioscoop in.

Wat er zich afspeelde op het witte doek stelde me zeker niet teleur. Van de warme kleuren van Hollywood tot de free jazz deuntjes, het is als een warm bad. Niet in de laatste plaats vanwege Emma Stone en Ryan Gosling, die zeker twee van de fijnere acteurs zijn vandaag de dag.
Hoewel het openingslied de gemiddelde musicalhater misschien zou afschrikken (doet een beetje Glee-achtig aan), vond ik het catchy en knap gefilmd. Het zet gelijk de toon voor de film en laat dit niet meer los tot na het slotakkoord.

Niet dat ik zonder kritiek ben; je zou kunnen zeggen dat het middenstuk (zeg maar tegen het einde van 'Summer') wat inkakt, en dat de film dan eventjes niet meer lijkt te weten waar het heen moet. Gelukkig maakt de film vanaf de laatste auditie van Emma een hoop goed. Ook het slot is pakkend en laat een onuitwisbare indruk achter.

Qua zang- en danstechniek mag La La Land een musical als Singin' in the Rain misschien niet overtreffen (dat lijkt me geen beginnen aan als je geen Gene Kelly heet), maar de liedjes zijn in hun eenvoud juist zo fijn. Dus ja, welverdiende 4,5*.

Belachelijk overhypete mislukking die de plank voornamelijk misslaat.

Matige muziek, slap verhaal, gebrek aan chemie tussen Ryan en Emma, geen vuur, geen bloed. Ik had niet verwacht dat Damien Chazelle zich zo zou vertillen na de perfectie van Whiplash.

De laatste scène had overdonderend mooi kunnen zijn (zoals die van zijn voorganger), maar dan moet er wel iets leven tussen de personages. En daar is dus geen sprake van.

Knullige dialogen (vooral bij het verrassingsetentje viel mijn mond bijna open van verbazing over hoe klungelig geschreven dit was), doorzichtig drama.

Ook jammer dat Chazelle blijkbaar niet echt weet wat er in vrouwen omgaat. In Whiplash was hij daar tenminste nog eerlijk over en werd het vriendinnetje vrij bruut geloost. Hier doet hij alsof Emma Stone heel wat in haar mars heeft, maar wat haar talent precies is, daar moeten we blijkbaar naar raden, terwijl Ryan Gosling zijn muzikale trucjes constant mag opvoeren.

Wél een vet applaus voor de montage, die de (zeer vergeetbare) muziek en de beelden op fenomenale wijze aan elkaar breit!

In de loop van de jaren heb ik tientallen musicals uit de glorietijd van Hollywood gezien. Sommige wonderschoon, andere matig tot slecht. Gezien de talrijke onderscheidingen en lovende commentaren was ik vooraf erg gelukkig met de komst van La La Land. Helaas heeft de film mijn hoge verwachtingen niet waargemaakt.

Ik weet niet of Damien Chazelle met Ryan Gosling en Emma Stone bewust heeft gekozen voor bekende filmsterren in plaats van te putten uit de overvloedige musicalkweekvijver, die dagelijks op Broadway te bewonderen valt. Ik ben in ieder geval niet onverdeeld gelukkig met zijn keuze, want zodra de protagonisten hun mond open doen om te zingen —toch een wezenlijk onderdeel van een musical— gaat het mis. Met uitzondering van de zinderende openingsscène zien de dansscènes er flets uit als je die vergelijkt met het soms fluwelen, soms spectaculaire voetenwerk van Kelly, Astaire, Rogers, Charisse, Miller e.a. tijdens de gouden studiojaren. “City of Stars” daargelaten geldt dat mutatis mutandis ook voor de liedjes.

In de commentaren wordt regelmatig verwezen naar Singin’ in the Rain. Dat is niet helemaal eerlijk, vind ik. Zoals François Truffaut ooit opmerkte: “Singin’ in the Rain, c’est la perfection”. La La Land is dat in mijn ogen zeker niet. Daarvoor telt de film te veel tekortkomingen. Dat mijn waardering toch nog redelijk hoog uitvalt, komt voornamelijk vanwege de fraaie cinematografie en vanwege het feit dat Chazelle een lovenswaardige poging doet om de filmmusical (een van mijn lievelingsgenres) opnieuw op de kaart te zetten. Dat verdient vast en zeker navolging, maar dan graag met acteurs die zich thuis voelen in het genre en daar ook het specifieke talent voor hebben. Immers op dat gebied schiet deze film schromelijk tekort.

Misschien door de hype waarin de film zich bevindt dat ik met hele hoge verwachtingen ben gaan kijken. Ongelukkig is ook in die zin dat ik een paar dagen geleden Singin' in the Rain (1952) (4,0*) heb gezien. Al met al vind ik La La Land erg mager. Visueel mooi en kleurrijk (lijkt me de ideale film voor Pedro Almodóvar om met Penélope Cruz te remaken, als je dit ziet is het bizar eigenlijk dat hij zich nog niet aan een musical heeft gewaagd) maar het heeft heel wat minpunten, of anders gezegd, punten waar het niet aan andere films kan tippen.

Het lijkt wel een ode aan de jaren '50 en ook bevat het wat knipogen naar Singin' in the Rain, net als die film gaat ook deze over (o.a.) acteurs. Wel lastig om dat jaren '50-gevoel te rijmen met het eigentijdse waarin het zich afspeelt, misschien was het dan beter geweest om de hele film in de jaren '50 te laten afspelen. Ook veel linkjes met Whiplash, de jazz en de opvallende camerafocus op het instrumentale gebeuren (wellicht een noodzaak vanwege het gebrek aan zangtalent van Gosling). Gelukkig heeft Chazelle deze keer wel door dat je in een musicale film niet zo ongegeneerd met playbacks moet aan komen zetten als in Whiplash.

Wat de minpuntjes betreft, ik zag geen Sebastian en Mia maar een Ryan en Emma. Gosling heeft hier steeds dezelfde emotie- en uitstralingsloze vrolijk glimlachende look. Emma Stone doet haar best om Mia te zijn, maar van Gosling kan ik dat niet zeggen, de chemie vloeit ook voor geen meter. Onlangs zag ik een interview waarin Emma behoorlijk geërgerd over kwam toen hen gevraagd werd of de vonk tussen hen van het scherm naar het echte leven was overgesprongen. Ryan antwoorde met humor en Emma kwam behoorlijk beledigd over (vanwege de vraag). Weinig chemie tussen die twee.

Wat het zingen betreft, de schaarse liedjes waarin Stone en Gosling zingen zijn duidelijk gekozen op hun technische eenvoud, of althans de uitvoering doet dat wel vermoeden. Gosling is, laten we eerlijk zijn, niet om aan te horen, Stone doet het beter maar het is geen Anne Hathaway in Les Misérables (2012) (5,0*). In die zin een juiste keus van de regie om hun zingkansen beperkt te houden. Ook hun danstalent is voor een musical erg bescheiden, hier geen prachtige nummers en choreografieën zoals in Singin' in the Rain, ook liedjes die bijblijven ontbreken, dat geldt tenminste voor mij. Ter illustratie, als deze choreografieën voor de Olympische Spelen waren bedoeld dan gingen bij Singin' in the Rain de borden met 10.0 en 9.9 bij de juryleden in de lucht en bij deze blijft het bij borden met 4.0, 5.0, 2.0, e.d. In die zin krijg ik het gevoel dat ik Singin' in the Rain met 4,0* te laag heb gewaardeerd. Het gebrek aan technisch sterke choreografieën (en zang van de hoofdrolspelers) valt de regie te verwijten. De soundtrack (buiten de musicale acts die zich op de voorgrond afspelen) was wel erg aangenaam.

Daarmee is dit dus zeker géén Singin' in the Rain, hooguit een imitatie of een ode eraan. Een ruime 2,5* en ik betwijfel dat deze de oscars gaat winnen. Veel technische prijzen (costume design, make-up, sound mixing, score, etc.) lijken me een zekerheidje maar de hoofdprijs gaat vermoed ik aan ze voorbij.

La La Land is een voorbeeld van een project van iemand die denkt dat hij helemaal te gek is. Regisseur en schrijver Damien Chazelle heeft geluk gehad met Whiplash. Het rammelde aan alle kanten vooral qua verhaal en karakterisering. En in La La Land is dit wederom het geval. Er is vrijwel niks boeiends aan het verhaal of de karakters. Ze worden verliefd omdat dat zo geschreven is en niet omdat er een klik was. Misschien was die er soms wel maar dat heeft meer te maken met hun charisma and acteer kwaliteiten dan hoe de karakters zijn geschreven. Zoiets moet je laten zien op het scherm. In een musical moeten de vonken eraf spatten. Of er had tenminste een muzikale nummer in kunnen zitten waarbij aangetoond wordt hoezeer ze verliefd zijn op elkaar. Het zogenaamde conflict komt ook uit de lucht vallen en is logischerwijze niet te verklaren. Nergens in de film wordt er verteld wat ze eigenlijk belangrijk vindt in een relatie of t.a.v. haar dromen. Eigenlijk weten we heel weinig over de karakters en dat is echt zwak.

Maar hoe zeer ik Emma Stone en Ryan mag als acteurs ze waren verschrikkelijk als hoofdrolspelers in een film als dit. Ze kunnen overduidelijk niet zingen en niet dansen. En dat was erg storend zeker omdat het grote verschil wordt aangetoond in de scene waar de professionele dansers en zangers voor veel spektakel zorgen. In iedere scene waarin de hoofdrolspelers een muzikale nummer moeten doen komen ze gewoon te kort. Nee, ik had niet verwacht dat ze opeens net zo goed zouden zijn als Gene Kelly en Debbie Reynolds. Maar ik had wel meer energie en enthousiasme van hun verwacht. Het is verder wel beledigend t.a.v. de klassiekers als Singing in the Rain dat je acteurs inzet die totaal ongekwalificeerd zijn. Hugh Jackman zou het bijvoorbeeld veel beter doen. Neil Patrick Harris ook.

Verder waren de liedjes gewoon niet bijzonder genoeg. Toen ik City of Stars de eerste keer hoorde vond ik het meteen leuk. Totdat ik Emma Stone hoorde zingen in de tweede versie daarvan. Dat was echt verschrikkelijk. Er waren 2 nummers die ik leuk vond maar om nou te zeggen dat ik er helemaal warm van werd. Nee.

Ik weet dat deze film bedoeld is als eerbetoon aan de oude klassiekers en dat was ook een van mijn voornaamste redenen dat ik uitkeek naar deze film. Maar deze film is naar mijn mening een heel slecht eerbetoon en maakt de genre gewoon belachelijk omdat men er niet de moeite en tijd erin heeft gestopt die nodig is voor dit soort produkties. Er is een reden waarom deze films niet meer gemaakt worden. En waarom films van toen nu nog van erg hoge kwaliteit zijn.

Nou ben ik misschien niet de exacte doelgroep voor dit soort films, aangezien ik musicalfilms maar zelden echt interessant vind, maar La La Land kreeg zulke hoge cijfers dat ik wel degelijk flinke verwachtingen had. Jammer genoeg werd het toch nog wel een teleurstellende zit, ondanks een fantastisch leuk begin op de snelweg met dat liedje en ook door het fraaie slot. Maar daar tussenin vond ik het maar flauwtjes. Ik voelde de chemie tussen Gosling en Stone niet echt en inhoudelijk heeft het verhaal ook maar weinig te bieden. Gosling was redelijk, Stone wel vrij goed. Mooie, frisse meid die me ook nog wel redelijk overtuigde met haar zang en dans.

De jazz achtige liedjes zijn best vermakelijk, maar ook niet memorabel genoeg om te onthouden. Dit is ook wel een beetje mijn algehele conclusie over La La Land. Schitterende montage met stijlvol camerawerk, een fijne sfeer waar Los Angeles absoluut de credits krijgt die het verdient (prachtige stad weet ik uit eigen ervaring) en een prima muzikale ondersteuning, maar meer dan een mooi verpakt filmpje is het voor mij niet geworden.

3*

film reviews in 100 woorden: La La Land (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.be

La La Land is een voortreffelijke symfonie van heerlijke muziek en prachtige taferelen. Regisseur Damien Chazelle levert wederom een meesterlijk stukje cinema met dit charmante verhaal over twee jonge dromers die hun ambities willen waarmaken. De film word nergens té sentimenteel of rooskleurig, Chazelle heeft een perfecte balans gevonden tussen muziek, romantiek en drama. Gosling en Stone zijn uiteraard fenomenaal, maar de sfeervolle en kleurrijke dansscènes zijn eveneens een genot om naar te kijken. De passie voor muziek, film en dans is hier overduidelijk aanwezig en dit maakt van La La Land niets minder dan een muzikaal en meeslepend meesterwerk.

5,0*

Ik heb me kapot gelachen. Met name tijdens het eerste half uur, bij die overigens zeer kundig gemaakte massale zing-en-dans-scènes; ik had het niet meer. Het kwam op mij over als een verfilming van Family Guy.

Later zakte het flink in en bleef er niet meer over dan een suf liefdesverhaaltje. Ik weet dat bodyshamen niet netjes is, maar ik begon me dood te ergeren aan de hoofden van beide hoofdrolspelers. Die oenige blik van Gosling, Stones mond die meer en meer op een snavel begon te lijken; hebben Droopy en Katrien Duck elkaar ooit ontmoet?

Wat dan wel weer grappig was, op een bepaalde manier, was hoe Gosling over jazz sprak, en over hoe liftmuzak een belediging voor het genre is, terwijl je jazz (en muziek in het algemeen) volgens mij niet grover kunt beledigen dan met de soundtrack van La La Land. Daar heb ik op zich geen problemen mee, ieder zijn wansmaak, maar binnen deze context waren die oraties van Gosling tamelijk hilarisch.

Verder vroeg ik mij af hoe het moet zijn om gecast te worden voor de rol van Greg, dat tijdelijke vriendje van Stone. Iedereen in het zaal voelde direct: dat is een loser, die is niet opgewassen tegen Ryan Gosling. Het vergt lef of juist een enorm gebrek aan zelfvertrouwen om te zeggen: geef mij die rol, hij is voor mij geknipt.

Bijzonder matig en volledig overhypet, deze La La Land.

Een film met een flinterdun verhaal, vol clichés die nergens méér dan clichés bleken, en bijwijlen enorm zwakke dialogen. Omwille van het gebrek aan diepgang en karakterontwikkeling liet het me ijskoud wat er precies met de personages gebeurde... Bovendien leek de regisseur, in een drang om iedereen te overdonderen, volledig zijn zin voor dosering kwijt.

Ter illustratie:

- Emma Stone is blijkbaar een actrice die over een zodanig breed register beschikt dat ze naturel en onmiddellijk kan overschakelen tussen extreme sentimenten - bijvoorbeeld van casual opgewekt naar dieptreurig. De regisseur kiest er voor om de scène die ik bedoel, een werkelijk fenomenale casting, in het begin van de film te plaatsen, om haar daarna in het verdere verloop van La La Land nóg een zes- zevental keer te laten volschieten. Kwestie van zijn en haar kruit - wat betreft het emotionele plan - onmiddellijk uit te putten, en dergelijke diepgang van zijn waarde te ontdoen door deze via herhaling uit te hollen: bij elke gebeurtenis met enige gravitas moest er wel een traan blinken in één van d'r ogen.
( Ik raad de regisseur aan om eens ( beter ) te kijken naar wat David Lynch doet met Naomi Watts, in haar castingscene - en ervoor - in Mulholland Drive, voor een dergelijke truuk in full effect.)

- De "suprise supper" scène was werkelijk armoedig: leeg, dertien in een dozijn, en qua stijl een breekpunt met de rest van de film tot dan, tot op het punt dat ik in m'n arm moest knijpen om vast te stellen dat ik wel degelijk nog op de stoel zat waarin ik een uur en een kwart tevoren had plaatsgenomen, en niet naar de zaal ernaast, waar een Ashton Kutcher-vehikel geprogrammeerd stond, geteleporteerd was.
Dat personages tot de vaststelling komen dat ze ergens onderweg, door de realiteit van het leven, vergeten zijn hun dromen na te jagen is één ding. Dit willen vatten in een scène die we al tig keer gezien hebben in series als "7th Heaven" een ander. Ryan Gosling, wiens acteerwerk overigens nergens boven de middelmaat uittornt, op een doorprikbare - minstens onlogische - manier emotioneel oneerlijk laten wezen zodra hij in nauwe schoentjes terechtkomt in een scène die toch wel één van de, zoniet hét zwaartepunt van La La Land vormt, gaf me in het bijzonder het gevoel als kijker weinig serieus genomen te worden. Dit alles deed me uiteindelijk vooral beseffen dat Sebastian en Mia helemaal geen "speciaal" koppel - laat staan één waar ik kon voor supporteren - waren. Tamelijk nefast gezien het soort verhaal in het algemeen en de bedoeling van dit deel in het bijzonder. Op de achtergrond moest er uiteraard ook nog een taart aanbranden - vermoedelijk voor de complete debielen die nood hebben aan duiding via dit soort versleten symboliek.

...

De knappe montage, het behoorlijke slot en de wil om uiteidenlijk toch een film die uit de band springt te maken, behoedden deze van een score onder de helft.

Tegenvaller, zo eentje in de categorie zwaar ingezette reclame maar weinig om't lijf. Overhypet dus. Te zwaar leunend op de grote namen, en het feit dat ze daar met kunst en vliegwerk redelijk uitgevoerde danspassen uit hebben kunnen persen. Maar gewoon niet goed genoeg, en zeker geen klassiekerstatus waardig. Bovendien waren de liedjes ook niet speciaal genoeg, en dan is het als musical al snel weinig geslaagd te noemen.

De openingsscene is trouwens wel erg mooi geschoten, in 1 take als ik me niet vergis. En het acteerwerk is dan nog tot daar aan toe, maar kan me goed vinden in Connie Van Ortons oordeel dat het kruit met Emma Stone veel te vroeg verschoten wordt. En dan zo'n flinterdun verhaal... Blijft over misschien de stilering, maar ook die is afgezien van het kleurgebruik te weinig bijzonder om echte flair aan de film te kunnen geven. De vreemde afwisseling van stijlvolle musicalscenes met gewoon drama maakt het er ook niet beter op.

Heb altijd een haat-liefdeverhouding gehad met musicals - je moet ervoor in de stemming zijn. Maar dit is gewoon niet goed genoeg. Als er zoveel naar Singin' in the Rain verwezen wordt moet ik die maar eens opzetten.

Chazelle zet hoog in, maar 't is een boeltje geworden.

Eigenlijk vertelt de openingsscene al heel wat. Staat een beetje los van de rest van de film, vooral in choreografie wat uitbundiger (want Gosling en Stone zijn er nog niet), maar het voelt meteen al wat vreemd aan. En dat heeft er niet mee te maken dat ik geen musical gezien heb, tegendeel is waar

Deze film wordt vaak gelinkt aan de klassieke MGM musicals en er zijn ook genoeg hommages te herkennen. Maar minstens evenveel verschillen. Want die musicals hadden toch meestal kundige dansers in de hoofdrollen. Of échte zangers. La La Land heeft die niet en moet daar zeer bewust rondwerken.

Onder andere door in de muzikale scenes met zeer nadrukkelijk camerawerk op de proppen te komen. Maar waar het idee vaak wel goed is, is de uitvoering stukken minder. Cameras tollen af en toe en er zitten aardig wat one takes (maar of het echte zijn weet ik niet) in, maar het is met aardig wat bibber en weinig precisie dat alles vastgelegd wordt.

De seizoenenstructuur werkte ook niet bijster goed, al is het maar omdat die vooral een negatief einde verraadt. Als zomers pas van start is begin je als kijker al wat op te zien tegen de komende herfst en winter. Vind het een weinig gepaste opzet voor een musical. Het einde zelf ook trouwens, flauwe cop out en slechte climax.

Ondanks dat het dansen en zingen nogal houterig was, is Gosling wel geschikt voor een rol als deze. Beetje bonkige, soms wat brute vent die toch vooral erg gentleman-like is. In Emma Stone zag ik het een stuk minder. Zijn mist wat statigheid en klasse voor haar rol, ze blijft iets teveel een boertig grietje die het probeert te maken in Hollywood. Ook in haar grootse auditie moet ze het afleggen tegen Watts in Mulholland Dr., soortgelijke scene waar Watts véél meer indruk maakte.

En zo schort er aardig wat aan deze film. Aan goede bedoelingen geen gebrek en op z'n best is het af en toe wel charmant, maar de film wordt nooit een goed lopend geheel en breekt teveel met de elementen die de klassieke musicals hun imago gegeven hebben om een echte hommage te zijn.

2.5*

Ik hou totaal niet van musicals maar gezien het hoge cijfer besloot ik toch een poging te wagen. Helaas kwam ik bedrogen uit. Een simpel en oninteressant liefdesverhaaltje, niets wat we nog niet gezien hebben. Gosling kan het beter bij gewoon acteren houden, dat doet hij wel goed, maar zingen kan hij beter niet meer doen. Stone gaat het zingen iets beter af maar als actrice kan ik haar minder waarderen. De muziek in het begin stond me totaal niet aan, gelukkig was de jazzmuziek iets draaglijker. Verder is het allemaal wel fraai vormgegeven, het ziet er allemaal prima uit, maar dit is geen film voor mij. In het genre is dit misschien geen slechte film dus ik zal mild zijn, maar ik erger me teveel aan het zang en dans en het lieflijke gedoe. Zo, en nu ga ik een teiltje pakken.