La La Land (2016)

Wat een tegenvaller..had er zoveel van verwacht maar het heeft mij geen moment kunnen bekoren. Slechte dans, slechte muziek., flinterdun verhaal, maar goed dat mag dan wel weer in een musical.

Zoals meerdere mensen begrijp ik niet de oscars die aan deze film zijn toegekend.

Alweer 2 keer gezien, en dit blijft een topfilm. Begin tot eind is mooi gefilmd, met mooie felle kleuren en een mooi gebruik van verlichting. Leuke liedjes die na afloop nog lang in je hoofd blijven zitten, vooral City Of Stars die regelmatig terugkeert in de film. Gosling en Stone acteren beiden prachtig, met vooral Stone die de show steelt. En naast al dat gezang zit er ook nog een mooi verhaal achter over 2 mensen die hun dromen achtervolgen, een simpel verhaal wat hier heel effectief verteld wordt, met een passend einde wat bitterzoet aanvoelt. Ik kan er weinig slechts over kwijt!

Een prachtfilm met een leuke sfeer, alles aan de film is ontzettend goed uitgewerkt, 4,5!

Leuk filmpje om eens te kijken en een oordeel te geven binnenin het perspectief van hier en nu.

Is me opgevallen dat deze film regelmatig wordt vergeleken met de klassiekers vanuit de jaren 30/40 vorige eeuw en zelfs al enkele keren beter werd bevonden.

De film zat destijds in zijn beginfase, klank hadden ze juist uitgevonden, een muis vertoonde meer kleur dan een regenboog en acteurs werden destijds veel meer in een vakje geplaatst.

'La La Land' krijgt hier en nu van mij 3*.

Rogers zet er haar hak op, Astaire tapdanst er omheen en zowat elke goede komiek uit diezelfde periode maakt er zijn eigenste slapstickversie van.

Ik heb het geprobeerd maar dit is wel een genre film voor de liefhebber. Daar ben ik er niet eentje van. Wel teleurgesteld want na alle buzz rondom deze film verwachte ik er veel van. De locaties in LA zijn prachtig en daar heb ik meer meer dan met het verhaal. Daarbij kan ik Ryan Gosling totaal niet plaatsen in deze rol terwijl Stone het uitstekend brengt.

Ik had hier veel meer van verwacht, vooral door diverse recensies op verschillende forums.

Onlangs "The Greatest Showman" gezien en er was vooral lof over "La La Land" v.s. "The Greatest Showman".

Ik heb de film besteld en vol verwachting denk je nog betere songs te horen en zien dan "The Greatest Showman".

Helaas, ik vond de film niet Oscar waardig, en zeker geen 6 Oscars, wat een deceptie deze film.

Voor eens en voor altijd geen films meer kopen die meerdere Oscars hebben gewonnen want het valt altijd weer tegen, maar dat is mijn mening

Verschrikkelijke film. Heeft me geen moment kunnen boeien.

Oef, wat een verschrikkelijke kitsch. Ergens verbazingwekkend dat dit zo'n enorm succes was, maar als overduidelijke Oscar-bait is het in ieder geval wel geslaagd. In dat opzicht doet de film me nog steeds denken aan zo'n ander zelf-feliciterend Hollywood project als Once Upon A Time In Hollywood. Daar waren de personages, dialogen en gebeurtenissen echter nog interessant te noemen. La La Land blinkt vooral uit in felgekleurde matigheid waarbij er constant knipogen gemaakt worden naar musical-gerelateerde zaken die de fans ooit wel eens gezien of gehoord hebben.

Het musicalaspect is slechts ten dele schuldig aan de problemen van de film. Nadat ik afgelopen jaren tweemaal best genoten heb van nieuwe musicalverfilmingen (Rocket Man: subliem en Cats: hilarisch over the top slecht op een vermakelijke manier) en ik altijd best wel fan ben geweest van Jesus Christ Superstar en Phantom Of The Opera, kon ik La La Land in ieder geval een soort van voordeel van de twijfel geven. Het feit dat mensen zingen en dansen tussendoor is niet per se een probleem, het is meer de manier hoe het wordt vorm gegeven en hoe het past binnen het universum. La La Land heeft hier vooral een consistentie probleem. De film begint met een verschrikkelijk stukje kitsch van mensen die in de file aan het dansen zijn, wat doorgezet wordt in het met basiskleuren opgeleukte stukje introductie/karakterontwikkeling van Emma Stone's personage of wat daarvoor moet doorgaan. Veel dieper dan 'wil actrice worden' gaat het niet, net zoals Gosling's onsympathieke personage niet veel meer zoekt dan authenticiteit. Als de twee eerst een Fred Astaire/Ginger Rogers hommage niet bijster goed uitvoeren, daarna overstappen in een stukje magical realism en dit vervolgens afwisselen met 'pure' jazz, 'inferieure' poppy jazz en een cliché tranentrekkende musical-ballad is het extra duidelijk: de film heeft geen echte visie of stijl, maar moet het vooral hebben van 'HEY, HERKENNEN JULLIE DIT NOG (NOG... nog... no...) sfeer.

Goed, het gekozen allegaartje van stijlen is niet mijn ding, maar ook qua performances is er weinig aan. Gosling trekt zijn 'ultieme vanille-smaak'-shtick nog even verder door en laat horen dat zijn dans- en zangskills dik ondermaats zijn. Stone komt er iets beter mee weg en krijgt het enige aardige lied uit de hele film voorgeschoteld wat haar iets van persoonlijke ontwikkeling mee geeft. Maar gedurende de film en alle saaie of absurd kitscherige scenes vroeg ik me vooral de hele tijd af waarom ik ook maar iets om deze mensen zou moeten geven en waarom dit zo geprezen wordt. Ik haat een Mama Mia! nog meer, maar deze film had in ieder geval een duidelijke stijl, La La Land heeft dit niet. Plotloosheid kan ik een musical verder nog wel vergeven (*kuch* Cats *kuch*), maar als de rest dan ook faalt, wordt het toch wel een erg duffe aangelegenheid.

Musicals zijn meestal 'hit or miss' bij mij. Een echte live uitvoering vind ik dan nog een ander verhaal dan een musicalfilm. Bij films stoor ik me er veel meer aan als personages uit het niks beginnen te zingen. Dat is waarschijnlijk de voornaamste reden dat ik La La Land lang gemeden heb. De vele positieve verhalen en een stukje dat ik op tv voorbij zag komen zorgden er uiteindelijk wel voor dat de nieuwsgierigheid het won van de vooroordelen.

Laat ik meteen met het negatieve beginnen: La La Land kent wel degelijk een paar van die vervelende 'en nu ga ik een liedje zingen' momenten waar ik zo bang voor was. Gelukkig blijft dit wel tamelijk binnen de perken en veel tijd voor frustratie was er niet, omdat de film overloopt van schoonheid. Ik was veel meer bezig met het prachtige kleurgebruik en hoe lang Damien Chazelle bepaalde shots laat doorlopen dan met wat er precies gezongen wordt. De choreografie was dusdanig vloeiend dat ik bij vlagen (in positieve zin) moest denken aan een geanimeerde Disneyfilm. Muzikaal steekt het ook goed in elkaar, maar het is niet zo dat ik me meteen geroepen voel om de soundtrack nog eens in de herhaling te gooien op Spotify. Tijdens de film vond ik het wel genietbaar; ook de jazzstukken.

Visueel is de film om door een ringetje te halen. Er zitten talrijke prachtige scènes in, maar met name die waar Sebastian en Mia als het ware opstijgen en tussen de sterren dansen sprong eruit. Echt schitterend! Daarnaast wil ik de film complimenteren voor een zekere mate van realisme. Ik moet toegeven dat ik hier ook had kunnen leven met een happy ending, maar het siert de film wel dat er gekozen wordt voor de insteek dat de (droom)carrières er uiteindelijk voor gezorgd hebben dat de twee uit elkaar zijn gegroeid. Ook vlak voor het einde heeft Chazelle nog een schitterend moment voor de kijker in petto: een alternatieve weergave van hoe het had kunnen lopen. Wederom een cinematografisch feestje. Qua acteerwerk kan ik ook alleen maar lovend zijn: de chemie tussen Ryan Gosling en Emma Stone is er gewoon en beiden spelen zeer overtuigend. Met name Stone laat hier echt zien wat ze waard is.

Met het eveneens veelgeprezen Whiplash - van dezelfde regisseur - had ik persoonlijk niet veel op, maar La La Land was liefde op het eerste gezicht. Het is een film die veel emoties verkent en erin slaagt deze op de kijker over te brengen. De twee uurtjes vlogen voorbij en de film deed met me wat een film behoort te doen: alles om me heen even vergeten. Ik heb continu geboeid zitten te kijken. Het komt enigszins als een verrassing voor mezelf, maar ik kan zonder twijfel zeggen dat La La Land een aanrader is.

4*

Die openingsscene is overigens een van de meest cringy scenes die ik ooit gezien heb, lijkt wel een parodie..

Het is in elk geval een eerbetoon aan de oudere musicals uit de jaren '40, '50. Parodie vind ik ook prima, ik vind het in beide gevallen fantastisch werken.

Kreeg bij het kijken niet het idee dat het om een parodie ging, maar goed smaken verschillen.

Voor een jazz-musical is 'La La Land' (2016) verrassend flets. Waar regisseur Damien Chazelle in 'Whiplash' (2014) nog met paukenslagen de ritmiek van het drummen wist te vangen, lijkt hij in deze muziekfilm weinig binding te hebben met de muziekstroming. Het is meer een clichérijke Disneyficatie vol karikaturale verwijzingen naar Hollywoodmusicals, dansfilms en een zoveelste variant op 'A Star is Born' (1937) van William A. Wellman. Vanuit de postmoderne gimmick dat de zoetgevooisde fantasie van het perfecte samenzijn van twee zielen wordt verstoord door alledaagse banaliteit en grilligheden van het lot. Jazz als een nostalgisch verlangen naar een tijd die niet meer bestaat, maar nog net binnen handbereik lijkt te liggen. Als vergane glorie die beschermd moet worden door een witte jazzpianist (Ryan Gosling) en een witte actrice (Emma Stone). Maar op deze manier doet het jazzsprookje nu niet bepaald recht aan de energie van het muziekgenre, of aan de bijzondere plek die jazzmuziek inneemt in de Afro-Amerikaanse geschiedenis. En onvergeeflijker: de zang van Gosling/Stone is ondermaats. Hun acteerwerk maakt een hoop goed, maar muzikaal stelt het weinig voor. Het brave 'La La Land' (2016) mist vitaliteit en klinkt zelf meer als liftmuziek.

Voor de mensen die geinteresseerd zijn waarom Chazelle koos voor de ending die de film heeft, ga naar: 'La La Land’ Producer, Director Defend Ending as an Alternative to the Hollywood Fairy Tale | Hollywood Reporter - hollywoodreporter.com

The plan was always for the two leads to go their separate ways, something he saw as a more realistic outcome. “[Fellow producer] Jordan [Horowitz], [director] Damien [Chazelle] and myself made a pact that under no circumstances will [Emma and Ryan's characters] end up together in the end," says Berger. "He will always play jazz and not a more acceptable form of music; she will always be an actress, this will always be a love letter to L.A.

Mijn probleem met musicals is het onrealistische gedrag, waarbij men plotseling op straat gaat zingen en dansen. Iets dat je in werkelijkheid nooit ziet. Desnoods in huis of in een zaal. Maar daar moet je blijkbaar niet moeilijk over doen.

Het meest opmerkelijke vond ik het goede pianospelen van Ryan Gosling. Het verhaal is nogal standaard. De oscars begrijp ik niet goed.

Goh... ruim een uur lang vroeg ik mij af waar ik naar aan het kijken was. Mijn concentratie kon ik er niet bijhouden en op meerdere momenten stond ik op het punt te stoppen. Verbazingwekkend genoeg zat ik er plots in, vielen de puzzelstukjes op hun plaats en werd het prachtig.

De cinematografie is prachtig, mooie kleuren en animatie. De chemie tussen de twee hoofdrolspelers is sterk.

Het duurde even, maar ik ben blij dat ik ben blijven kijken.

Prachtige film: alles klopt. Het enige minpuntje is de muziek: deze blijft niet hangen.

Tja, dat is ook zo jammer van horrorfilms: dan komt er opeens een zombie of een haai. Iets dat je in werkelijkheid nooit ziet...

Ik hoef maar aan Someone in the Crowd te denken of dat nummer blijft de hele nacht vrolijk in mijn hoofd hangen.

En ik doe nu mijn best het te herinneren.

Bij horrorfilms weet iedereen dat het verzonnen onzin is. In een musical wordt realisme gesuggereerd en dan vind ik dat zingen vaak onlogisch.

Sinds wanneer wordt er in een musical realisme gesuggereerd? Is bij uitstek het genre waar men de fantasie de vrije loop laat gaan.

Ik denk bij titels als Wizard of Oz, Cats, Jesus Christ Superstar, Anna and The Apocalypse of La La Land, nu niet direct aan realisme.

Wanneer was jij voor het laatst in La La Land?

Normaal hou ik wel van musicals, maar deze muziek bevalt me niet. Geen echt catchy songs ofzo. Vind de film best saai, waarom moet die zo lang duren?

Ik blijf normaliter ver weg van films waarin gezongen en gedanst wordt, maar voor La La Land heb ik de stoute (tapdans)schoenen aangetrokken. Niet helemaal mijn kopje thee, maar ik kon het prima hebben en snap de algehele allure wel. Ben je iets minder cynisch dan ik ingesteld, dan ga je vermoedelijk helemaal lekker op deze feel good injectie.

De hoge score ontgaat me..... Zo bijzonder is de film nou ook weer niet... Apart scenario.... Maar het kon me weinig boeien...... Het einde maakte me depressief....... Geen herhaling.

Ik gun de liefhebbers hun hoge scores en ben zelfs een beetje jaloers.

Maar zelf vond ik het nergens meer dan 'aardig'. Gosling is een bink en Stone is getalenteerd en mooi… maar niet genoeg. Ja, hij heeft piano leren spelen, maar het plezier spat er toch niet af. De scène waar hij Stone introduceert in 'echte jazz' is zelfs pijnlijk. Donkere mannen in pak op een podium in een donkere , rokerige club… cliché, cliché, cliché… en ondertussen maar door de muziek heen lullen. Het ware grappig geweest als de band zou stoppen met spelen en mijnheer Gosling zou manen a.u.b. even zijn kop te houden.

Maar wat de film nog het pijnlijkste maakt zijn de scènes die refereren naar de grote voorbeelden van weleer en daar niet eens aan de enkels komen van die massale choreografieën om van die lauwe tapdansact nog maar te zwijgen.

Dan vond ik 'Moulin Rouge ' vele malen beter én aangrijpender.

Ça va.

Musicals zijn mijn ding niet echt. Het is misschien mijn minst favoriete genre. Ik ben niettemin wel overtuigd dat een potentieel favoriete film uit elk genre kan komen. La La Land heeft in ieder geval ook z'n reputatie mee.

Uiteindelijk is het wel een oké film. Het ziet er allemaal mooi en gezellig uit, met leuke kleurtjes hier en daar. De muziek zelf vind ik wat minder, klinkt soms wat te gekunsteld. Hetzelfde geldt voor de dans, maar dat is voor mij al vaker een euvel geweest in een musical.

Ryan Gosling en Emma Stone zijn niet geheel onverdienstelijk maar hun romance blijft mij te apathisch. Op het moment dat ik het begon te geloven kwam het verplichte drama en was het verrassend genoeg opeens gedaan met het samen zijn. Tja.

3

Inmiddels ook al twee keer gezien. Tweede keer niet in waarde ingeboet, dus dan is het voor mij per definitie een goede film. Mooi verfilmd, toch wel aanstekelijke liedjes, en mooi verhaal. En ben in het algemeen geen musical fan, dus had heel lang gewacht met deze te zien, maar blij dat anderen me toch wisten te overtuigen.

Briljant begin. Het logo van Cinemascope, een flard van die fifties score en dan cut to een file ergens op de autosnelweg ring LA met een kakofonie aan muziek(genres) die uit de radio komen en een lange travel langs de auto's om dan te beginnen met het het eerste musical nummer in één lange take. De flirt met die oude musicals periode is later nog te ontdekken met de film Rebels without a cause, met de locatie van het planetarium en wat verder in de film met die inside joke van ‘verschrikkelijk zicht’ als ze op het bankje bij het planetarium zitten (in de film van Ray was dit nl wel een panoramisch view). Centraal staat het boys meet girls verhaal waarin carrière en verloren dromen de breuk tussen een koppel loswikken (trouwens ook bij New York New York van Scorsese s er die verhaallijn maar veel donkerder). Toch ligt de nadruk op entertainment, op visuele grandeur. Hoogtepunt is de choreografie van het dansnummer bij het eerste feestje waarin een slow motion wordt nagebootst doordat acteurs gewoon traag of stil staan met daarop een cut naar een met sneeuw dwarrelend universum van dit feestje. Magisch. Poëtisch. Het is niet allemaal even schitterend, de film zakt wat in naar het midden toe maar het moet gezegd worden : de vertolking van Emma Stone is prachtig en maakt de link van vrolijk vertier naar ontroering. Hoe ze haar ontgoochelingen tijdens audities, haar verontwaardiging, haar vernedering overbrengt, is om stil van te worden. Bij de break up scene tijdens het avond diner is Stone de emotionele trigger die met een trillende stel zegt ; are you kiddin’ na een hard verwijt van Reynolds. Anno 2016 is zelfs in La La Land het gezegde :liefde overwint niet alles. Alsof de Goden er zich ook mee moeiden want het nieuws dat zanger Meat Loaf was overleden deze week deed me even teruggrijpen naar zijn nummer I'll do anything for love (but I won't do that). Wat dit 'I won't do that' nu precies is, wordt weer actueel en La La Land heeft ook een mening. Carrière is belangrijker. Maar ik weet niet of Meat Loaf goedkeurend geknikt zou hebben maar anyway ... het ga je goed daarboven, big guy !

Vooral vanwege de naam Chazelle en de schare Oscars die het in de wacht wist te slepen eens geprobeerd. Chazelle is voornamelijk na het zien van Whiplash een naam die de aandacht trekt, daarnaast ontwikkelt Ryan Gosling zich steeds meer als een uitstekend acteur. Probleem vooraf aan La La Land is het musical aspect waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, maar zoals vorig jaar bleek met Rocketman is het overkomelijk mits de film en het verhaal interessant genoeg is.

De film begint voor mij dan ook op een slechte manier, namelijk met een grootse musical scene waar iedereen aan het springen en zingen is. Het verhaal herpakt zich even later op redelijke wijze met Mia en Seb beide worstelend met dromen, realiteit en mogelijk mislukking. Leuk is toch vooral het tijdsbeeld jaren '80 met aardig wat fijne jaren '80 muziek, en op dat moment ontvouwt de film zich als een redelijk drama-light helaas regelmatig hinderlijk onderbroken door musical zang en dansmomenten.

Langzaam begint samen met de wrijving tussen het stel, en hun falende pogingen tot succes, mijn interesse die niet al te groot was verder af te nemen. Teenkrommend vind ik dergelijke scènes als het dansje van het stel op het bankje in het park. Knap? Vast. Goede choreografie? Vast. Stijlvol? Ongetwijfeld. Interessant? Voor geen meter, althans niet voor mij. En even vrees ik dan ook het ergste. Sowieso bewijst het genre musical-film maar weer eens dat er altijd wel weer een acteur gevonden wordt die eigenlijk niet kan zingen. Meest hilarische op dat vlak is toch wel Pierce Brosnan in Mama Mia, en in dit geval vind ik Gosling ook niet echt bijzonder goed bij stem.

Maar in het laatste half uur heeft La La Land toch plotseling een bijzondere pinch als het blijkt dat zaken toch anders zijn gegaan en een toevallige ontmoeting leidt tot en wel erg tragische stap in de menselijke fantasie over wat ooit was of had kunnen zijn. Dromen, hoop, verlangen, hartenzeer. En dit allen in een sprookjesachtige look gegoten die mij veel meer ligt dan het musical gedeelte. Vooral de schilderachtige stijl van bepaalde momenten in die fase zijn prachtig. Even veer ik op veel te laat en veel te weinig is het wel.

Alle prijzen tenspijt is La La Land voor mij niet weggelegd en dat had ik ook niet anders verwacht. Zonder de musical invloeden was hier toch zeker een redelijk drama van te maken geweest a la Blue Valentine, een film die mij heel wat beter ligt. Maar fijn, het is wat het is.