La La Land (2016)

Welke is nu beter Zwolle, La La Land of The Greatest Showman .

La La Land, absoluut. Maar beide prachtig en afgeronde negens. Alleen de een naar boven en de ander naar beneden.

Musicals zijn zo jaren '50 '60. Maar blijkbaar zijn er nog veel mensen die terug verlangen naar die tijd gezien de recensies. Het begon echt als een originele circustheater musical met een hoop geren en gespring maar gelukkig had ik op een gegeven moment niet dat gevoel meer en werd het geblaat niet overheersend maar gefocust en kreeg het verhaal wat meer de ruimte. Zeker geen slechte film en als musical je ding is dan zal deze film je zeker kunnen bekoren.

Uitstekende film over een jongen en meisje die beiden hun eigen droom najagen en elkaar ontmoeten. Mooi camerawerk met een aantal lange shots. Ryan Gosling en Emma Stone doen het goed samen en vooral die laatste weet voor een aantal ontroerende momenten te zorgen. Mede dankzij het prachtige en onconventionele einde nog net 4.0 sterren.

Wat een verrassing deze film. Vol kleur, mooie lange shots, mooi camerawerk en prachtige omgevingen. De film gaat over een jongen en een meisje die elkaar ontmoeten en allebei andere dromen hebben. En het einde zo simpel eigenlijk maar prachtig. Voor mij echt een plezier en betoverend om naar te kijken, deze film! En ik houd niet eens van films waarin mensen ineens gaan zingen.

Enige minpuntje: Gosling, wat een stijve, saaie acteur begint het te worden, altijd dezelfde rollen waarin hij niet lacht en een beetje socially awkward is.

Ik was al een tijd benieuwd naar deze film, dus ik was blij toen ik 'm in de bieb aantrof. Ik verwachtte niet dat ik 'm geweldig zou vinden. Musicals kan ik erg goed en leuk vinden, maar ik ben er lang niet altijd voor in de stemming. Ik vind La La Land een romantische film die goed in elkaar zit en prettig wegkijkt. Ik ben niet helemaal ondersteboven van de liedjes, maar ik vind ze ook niet slecht en er zit mooie pianomuziek in de film. Ik vind het verhaal niet zo indrukwekkend. Het is wat mij betreft vooral de manier waarop het gebracht is die de film interessanter maakt. Het acteerwerk vind ik goed en het beeld mooi helder en kleurrijk. Er zit een heel dromerig, fijn sfeertje in. Het is niet voor 100% mijn ding, maar ik ben blij dat ik 'm eindelijk gezien heb. 3,5*

Toen ik deze film een maand of vijf geleden via de spetterende Blu-ray voor het eerst zag, was ik zó onder de indruk dat ik hem eigenlijk geen tweede keer durfde te bekijken uit angst dat hij pijnlijk tegen zou vallen, en zo begon ik langzaam maar zeker –ik weet, het klinkt absurd– als een berg op te zien tegen dat éne doosje in mijn kast. Toen de overige stapels "nog te zien" waren weggeslonken ben ik hier dan toch maar een tweede maal aan begonnen, met lood in mijn schoenen, maar al halverwege de openingsscène was ik weer helemaal gewonnen door de muziek, de kleuren, de energie, de goede zin en de joie de vivre, en toen moesten Gosling en Stone nog komen. Wat is híj geweldig in de korte scène waarin zijn zus al zijn nog ingepakte dozen becommentarieert, wat is zíj geweldig wanneer ze na haar mislukte première aan de grond zit, en wat zijn deze twee geweldige acteurs sámen fantastisch (onbegrijpelijk dat zíj wèl maar híj dan weer níét door de Academy werd bekroond). Meer een verhaal over dromen en liefde en hoe die twee niet altijd samengaan dan een pur-sang-musical, hetgeen niet wegneemt dat de liedjes prachtig zijn en de vertolkingen van zang en dans tussen adekwaat en uitstekend variëren (bij Gosling en Stone niks geen lood in de schoenen). En dan de onbeschrijflijke blik van verstandhouding en liefde die ze op het einde uitwisselen... Nu geen vijf maanden meer wachten op de derde kijkbeurt.

Eens herbekijken nu de hype en mijn (al te) hooggespannen verwachtingen zijn gaan liggen.

Nog steeds is het niet helemaal mijn soort film (vanwege mijn allergie voor klassieke musical-elementen), waardoor ik me er tijdens sommige momentjes echt wel wat doorheen moet worstelen. Vooral bij de scènes waarin er gedanst wordt, krijg ik het nogal snel op de heupen.

Daar staat tegenover dat de magie tussen Gosling en Stone (allebei in een staat van genade verkerend) me bij een tweede kijkbeurt veel meer te pakken kreeg. Ook de pijnlijkere momenten waren soms echt raak: de scène waarin het koppel ruzie krijgt tijdens het eten is overweldigend.

Ook op visueel vlak wel leuk en kleurrijk en vooral de wat meer ingetogen nummers vind ik erg geslaagd.

Ik ga naar 3,5*

Ja, ik denk ook dat ik deze nog eens zal herbekijken (wanneer ik in de juiste mood ben). Ik moet wel echt eerlijk bekennen dat ik echt nog bar weinig van deze film weet... Misschien omdat ik de interesse echt snel verloor, maar als ik een beetje inspanning toon is er wel wat meer mogelijk. Misschien moet ik ook wat leren wennen aan musicals.

Mnee. Een flinterdun verhaal over het verloop van een romance heb ik al meerdere keren in andere films gezien. Hier wordt het "opgeleukt" door dans en gezang. Ik ben geen kenner van de oude musicalfilms, maar zelfs ik kan zien dat de hoofdrolspelers nou verre van geweldige dansers zijn. Dat geldt ook voor de zang, maar daar kan ik nog wel de charme van inzien. Veel beter dan de afgrijselijke autotune van Emma Watson in Beauty and the Beast in ieder geval. Het probleem is meer dat de liedjes me gewoon weinig boeien. Op een enkel lang camerashot geldt dat ook voor het camerawerk, waardoor ik hier helaas niet het meesterwerk in kan zien dat velen er blijkbaar wel in zien. 1,5*.

Die is zo mooi dat het pijn doet. Erg emotioneel moment.

Toch vind ik het einde uit Les Parapluies de Cherbourg (1964) hartverscheurender.

Ik ben fan van musicals en kan op tijd een goeie musicalfilm waarderen, maar deze kon mij niet bekoren... Ik snap de hele hype met de oscars echt niet. Ja, mooi in beeld gebracht. Maar de liedjes vond ik zo zwak. Het was helemaal niet wat ik ervan verwacht had. Er zijn véél betere musicalfilms dan deze!

Een film over het najagen van dromen, met een vleugje romantiek.

En dat vleugje romantiek is juist hetgene waar ik mij aan stoor. Het is gewoon te weinig, op sommige momenten heb je wel dat '' romantiek-gevoel'' maar ik mis dat naar-elkaar-verlangen-ik-ga-anders-dood-gevoel dat je bijvoorbeeld bij Goslings Notebook wel hebt (voor een totaal ander genre te noemen).

Had ook wel wat problemen met de muziek/dansscenes. Begon soms uit het niets, totaal geen aanleiding toe? Waar je toch gewoon bent dat dit uit emotie, handeling,... gebeurt.. En sommige songs konden mij niet echt boeien.

Het neemt niet weg dat de film leuk gemaakt is, er leuke scènes inzitten, mooie beelden, het acteren goed zit en het verhaal een goed uitgangspunt heeft, maar ik mis meer ❤️.

Het einde, toch wel verrassend te noemen, bevalt me dan wel. Hoe een romantische ziel ik ook ben, deze film verdient zo een einde.

Zonder elkaar was het ze waarschijnlijk niet gelukt, maar daar hebben ze wel hun liefde voor elkaar moeten voor opgeven...

Score tussen 2,5-3*, toch een 3*

De openingsscène deed me onmiddellijk aan West Side Story denken, maar daarmee houdt de vergelijking op. West Side Story is 100 X beter dan deze film, waarvan ik niet snap dat hij zoveel Oscars in de wacht heeft kunnen slepen.

Mooie plaatjes, dat wel, maar de muziek is maar pover, geen uitschieters waarvan je zou zeggen 'wauw!!'.

Ook het verhaal is niets bijzonders...

2 uur lange zit, waarvan ik blij was dat het voorbij was.

Ik ben geen fan van musicals, maar deze film kon ik wel waarderen. De sfeer is heel mooi in beeld gebracht. Met name het einde was prachtig gedaan.

Beter als ik had verwacht. Met wat meer catchy songs had het de ultieme musical film kunnen worden van deze tijd. De acteerprestaties van Emma en Ryan zijn super tof om naar te kijken.

Sorry, dit was het absoluut niet. Snap niet waarom deze film zo goed gescoord heeft. Zelfs mijn vrouw en schoonmoeder (musical fans pur sang) vonden het niets. Kon alleen de openingsscene wel waarderen, daarna werd het alleen maar slechter. Onaansprekende liedjes, een nietszeggend, saai verhaal in een mooi jasje.

Romantische musical die pas naar het einde toe sterker wordt in het verhaal wanneer wordt aangevoerd dat uiteenlopende ambities een hinder kunnen vormen in een relatie.

Inderdaad, hommage aan de vroegere musical. In een paar dansscènes in het begin dacht ik instinctmatig aan Fred en Ginger, maar dan helaas zonder de muziek van een Porter, Gershwin, Kern, Hammerstein.., en op het einde, wanneer vroegere geliefden die onderussen hun professioneel- en privéleven hebben uitgebouwd, elkaar nog eens zien, kwam me een gelijkaardige scène uit "Les Parapluies de Cherbourg" voor de ogen.

Ryan Gosling en Emma Stone overtuigen als het romantisch koppel in deze vlotte, kleurrijke musical die naast zijn filmische waarde ook voor altijd zal herinnerd worden aan die belangrijke Oscar die in die andere enveloppe zat.

Ik volg Karst wel, ik had er i.i.g iets anders van verwacht. Ten eerste is dit geen musical, aan het begin is er een scene en heel aan het einde ene die me herinnert aan een musical, alles daartussen is een gewone holywood film met muziek. Ten tweede is de film emotioneel ongebalanceerd, de verhouding van Mia en Seb wordt mooi en geloofwaardig uitgebouwd om dan tegen het einde om simpele redenen afgevoerd te worden, terwijl ze duidelijk te kennen geven van elkaar te houden en oplossingen te kunnen vnden. Kers op de taart is dan als Mia precies dat leven voert dat ze bij haar oorspronkelijke vriend opgeeft.

Het geheel klopt emotioneel gezien gewoon niet.

Gisteren voor de tweede keer gezien. De eerste keer was toen hij net uit was en in een Franse bioscoop. Een vreemde gewaarwording, omdat er in het Frans gesproken werd, maar in het (originele) Engels gezongen. Het went, maar ik wilde daarom wel nog eens graag de originele versie zien.

Omdat ik de afloop kende, zat ik toch met een ander gevoel te kijken dan de eerste keer. Immers: je weet dat de wegen van Mia en Sebastian zullen scheiden. Hierdoor voelden sommige scènes een beetje wrang. Net als mijn eigen fijne herinneringen van relaties die uiteindelijk gestrand zijn.

Wat ik vooral mooi vind zijn het kleurenpallet, dat LA tot een sprookjesstad maakt, alle knipogen naar de klassieke cinema en het fantastische acteerwerk van met name Emma Stone. Het genre musical ligt me niet altijd, maar hier voegt het waarde toe.

Een half puntje minder vanwege de zang die niet altijd optimaal was (vooral in vergelijking met de gastrol van John Legend), maar dit stoorde mij verder niet bijzonder.

Misschien is deze film als een goede wijn. Hij moet even rijpen.

Heel gek, en onverwacht, maar na een spontane herziening kwam de film beter bij me binnen.
En raakte de liefdesperikelen en ambitiedromen me meer zoals de ruzie tijdens het etentje en het 'wat als' einde. Verder nog steeds gecharmeerd van het kleurgebruik en enkele songs pasten toch wel heel goed bij bepaalde scènes.
Bij een volgende herziening misschien nog wel een halfje erbij.

Regie indrukwekkend, beelden wat minder.

Chazelle is wel een naam die filmliefhebbers in de gaten moeten houden, al vind ik deze La La Land de minste tot nu toe in de loopbaan. Wel merk je nog zijn verfrissende en knappe regie, maar het verhaal zelf laat het helaas afweten.

Chazelle trapte destijds sterk af met Whiplash. Ook in deze film is er een behoorlijke aftrap aanwezig. De meest indrukwekkende scene zien we echter helaas al in de opening. Prachtige long-take, prima choreografie en Chazelle mag zijn stempel behoorlijk neerzetten. Alles wat daarna komt is minder.

Stone en Gosling doen het wel aardig. In dansen en zingen is het niet heel indrukwekkend, maar het valt al snel een beetje op dat op de opening na, geen enkel nummer echt indrukwekkende choreografie of zangkracht bevat.

Wat me ook een beetje een raadsel is is waarom Chazelle de sfeer soms zo vreemd als een auto tegen elkaar aan laat knallen. Alles in de film geeft een jaren 50 vibe af, maar toch speelt het zich soms zo overduidelijk af in het huidige jaar. Het is een vreemde keuze.

De verhaal zelf weet ook nooit optimaal te boeien. Je gelooft het eigenlijk allemaal wel zo'n beetje. Een beetje dansen, springen en zingen dat allemaal nooit al te veel indruk maakt. Zo gaat het dan ook eigenlijk na de opening, zowat elke minuut.

Maar wat wel geslaagd is, is de regie. Deze was knap, het camerawerk was erg sterk. De bewegingen zijn energiek en de sfeer, alhoewel het wel eens tegen elkaar knalt, is zeker aanwezig. Als Chazelle zijn truckendoos er soms ook even bijpakt, en met de belichting mag knoeien, is het feest dan ook compleet soms.

Regie is dus knap, het verhaal is echter een beetje het element dat de film in de weg zit. Ik heb ook een beetje een gevoel dat Chazelle totaal geen controle heeft over zijn verhalen en geen idee heeft wat hij er mee aan moet, maar dan toch goed zijn best doet met indrukwekkende regie.

Komt hier nou ook een Albert Verlinde musical van?... Teiltje!

Bron?

Tsja, als je dit ziet dan realiseer je je waarom Emma Stone de best betaalde actrice was van 2017. Aldus wikipedia. Wat kan ze een scala aan gevoelens uitdrukking geven. Feelgood movie met een slice of reality. Aan het eind. Mooie beelden. Zwierig. Wel wat 2D. Zal het de test of time doorstaan als een grootse musical achtige film? Denketnie.

Wat een schitterende film! Vooral het acteerwerk was echt uitmuntend. Prima, niet 'alledaags' einde ook. Mooie cameravoering, mooie plaatjes. De muziek lag er niet té dik bovenop, waardoor het (liefdes)verhaal genoeg ruimte kreeg.

Wat mij betreft nu al een klassieker.

Mee eens! La La Land heeft veel te danken aan DOP Linus Sandgren, die ook No Time To Die heeft geschoten. Dat belooft nog wat, in ieder geval op visueel gebied.

Ik sluit me aan bij de mensen die de hype rond deze film niet begrijpen. Ik vond het verhaal slap, de liedjes oninteressant, de teksten zwak. Camerawerk en effecten waren mooi, daarvoor krijgen ze nog 1,5 sterretje. Ik had hier echt veel meer van verwacht.

Boy meets girl

Maar dan net even anders dan je aanvankelijk zou verwachten. Dit muzikale drama begint suikerzoet, maar wordt naar verloop van tijd steeds meer met de realiteit vergelijkbaar. Aanvankelijk vroeg ik mij af hoe ik de film in godsnaam uit zou gaan zitten, omdat met name de eerste liedjes echt door mijn strot geduwd leken te worden. Echt catchy waren de meeste songs voor mij niet, wat niet bepaald bijdraagt aan het feit dat ik al geen musical fan ben. La La Land heeft dit niet opeens weten te veranderen, maar met name het krachtige slotakkoord heeft mijn eindbeoordeling van een magere zes, wel in een klap naar een zeven weten te brengen.

De regisseur heeft zijn sterkste troef duidelijk tot het laatst bewaard, want het verhaal werd in een rap tempo interessanter nadat er een sprong in de toekomst gemaakt werd. De alles veranderende auditie van Mia net hiervoor was ook al niet mis, maar het is met name na deze tijdsprong dat de film zijn piek bereikt. Buiten het feit dat het (zuiver instrumentale) slotakkoord muzikaal prachtig in elkaar steekt, maakt de hele scène indruk omdat hij zowel naast romantisch, eveneens tragisch is, en daarnaast ook voor heel veel mensen herkenbaar zal zijn. Het is op dit moment dat het hele verhaal in een klap een diepere laag krijgt, en dat is denk ik ook de hele kracht van deze productie.

Hoewel de diepere laag uitnodigt voor een herziening, sta ik hier niet meteen om te springen. Hiervoor vond ik het verhaal te traag op gang komen, en met name de liedjes tot aan de auditie voor Parijs te weinig indruk maken. De cinematografie was de gehele tijd wel dik in orde, met een aantal indrukwekkende lange shots, maar dit was niet voldoende om mij aan het scherm gekluisterd te houden. Wellicht geef ik La La Land over wat langere tijd wel alsnog een herziening, omdat ik met de kennis van het sterke slotakkoord wel eens heel anders naar het geheel kan gaan kijken. Maar voorlopig eerst maar eens deze eerste kijkbeurt laten bezinken.

3,5*