The Acid House (1998)

Zowel boek als film zijn echt veel minder dan Trainspotting.

Het boek las ik destijds met hoge verwachtingen. Op enkele aardige na waren de meeste verhalen echter stomvervelend.

Voor de film lagen mijn verwachtingen duidelijk lager. En ik kreeg gelijk.

Het eerste verhaal is het slechtst. Niet grappig en niet goed. Matig verhaal, slecht verfilmd. Het tweede verhaal deed af en toe nog een poging om iets te worden maar bleef uitendelijk enorm pointless. Het derde verhaal heeft het leukste plotidee, maar de uitwerking laat nogal te wensen over.

Wel veel mooie muziek, maar vaak totaal verkeerd gebruikt. De soundtrack-cd opzetten is veel leuker.

1.5*

Bizarre drieluik, waarvan het eerste verhaal me nog het meest boeide. Laten we het verder maar 'niet mijn ding' noemen: 2*.

Eindelijk gezien, ik moest 'm pindakazen en daardoor zag ik hem zonder ondertiteling; gelukkig had ik de verhalen gelezen, want soms was het niet te volgen !

Lijkt af en toe inderdaad op "Trainspotting," met die namen en zo. Ik heb het boek nog niet helemaal uit, de novelle, "Een Lepe Lul" ("A Smart Cunt"), daarin ben ik nog bezig, de korte verhalen heb ik allemaal uit.

"The Granton Star Cause" is geweldig, vanwege de heftig vloekende God ! Als ie echt zo is, is ie best wel cool! Tja, vóórdat Bob (of Boab) in een vlieg wordt veranderd is het voor mij meer zo van: 'ja ja, ik ken dit verhaal, spoel nou maar door,' hoewel nog wel onderhoudend; tot het moment dat ie met God in discussie raakt, natuurlijk. Dan wordt het pas écht leuk! Dit verhaal krijft van mij (de film-versie, dus) een drie en 'n half.

"A Soft Touch" is zeker waar 't het acteerwerk van Kevin McKidd betreft meesterlijk bewerkt. Op zich vrijwel hetzelfde als het verhaal waarop het gebaseerd is, met een cameo van God uit "The Granton Star Cause" . Goed geacteerd, onderhoudend, maar verder bood het geen visuele verrassingen; deed "The Granton Star Cause" wel. Ook dit verhaal krijgt een drie en 'n half.

Het laatste verhaal blonk uit; "The Acid House" is een verhaal waarover ik zelfs in spoiler berichten weinig wil zeggen, je moet 't gewoon zien ! En/of hebben gelezen, natuurlijk. Verder wil ik wel opmerken dat de gedaanteverwisseling was te wijten aan blikseminslag, niet aan die trip. Het einde is iets anders dan het originele verhaal, en daarom ook het leukst. Dit verhaal krijgt een vier.

Oh ja, die schoonmaker in de kleedkamer aan het begin van de film, met dat T-shirt van "Reservoir Dogs" aan; da's dus Irvine Welsh !

Al met al krijgt de film het voordeel van de twijfel; ik geef een vier. Zou leuk zijn als er meer verhalen uit de bundel waren verfilmd.

The Granton Star Cause:

Soms erg grappig, met name de conversaties tussen Boab en god . Leuk, dat dat ze in discussie gaan en dat god fel van zich afbijt en de schuld bij de mensen legt. Maar ook zijn grove scheldpartijen mochten er wezen.

Soms nogal frustrerend en daardoor uitlopend op een teleurstelling omdat een leuk uitgangspunt nogal banaal wordt uitgewerkt. toen hij een vlieg werd verwachtte ik immers een overvloed aan grappige situaties . 2,75*

A Soft Touch:

De minste van de 3 verhalen. Alles draaide om het verhaaltje en dat had weinig om het lijf. De lijdensweg van de softie vond ik gewoonweg niet grappig. Ondanks dat hij helemaal uitgebuit werd. Slechts de buurman was grappig, schijt aan alles en iedereen en grappig toen hij deed alsof hij Johnny een dienst verleende. Je mag voor 10 pond Catriona neuken . 2,25*

The Acid House:

Dit filmpje red de film van een onvoldoende. Geweldige rol van 'Spud ' ( zo zal hij mij altijd bijblijven ) als hallucinerende gast. Het uitgangspunt werd nu juist erg grappig uitgewerkt. Erg leuk, toen hij een gedaante verwisseling met een baby onderging en de hersencapaciteit van een adolescent op hem losliet. Ik heb toen constant in een deuk gelegen, erg leuk hoe mama meeging in de wensen van haar baby . 4,5*

Conclusie: deze mag nog geen eens in de schaduw staan van Trainspotting. Slechts het laatste filmpje kon mij echt vermaken. 3*

Beetje vage film. Het zijn drie van elkaar losstaande verhalen en dat vind ik jammer. Beter was het geweest als deze drie verhalen op de een of andere manier met elkaar te maken hebben.

wel grappig trouwens dat in het derde verhaal de vlieg uit het eerste verhaaltje langskomt

1e verhaal: 3,5 *
Iemand die alles verliest en dan toevallig God tegenkomt, die hevig vloekend duidelijk maakt dat het een waardeloze klootzak is. Grappig uitgangspunt wel eigenlijk. Dit deel vondt ik het grappigste.

2e verhaal: 2,5*
Geweldadig verhaaltje over een laffe en domme man die met een vrouw trouwt die nogal gemakkelijk met de benen uit elkaar gaat. Ze is flauw van hem, gaat een paar nummertjes met de buurman maken, raakt zwanger, buurman wil er niks meer van weten, dan maar weer terug naar haar man. Neemt die sukkel haar ook nog weer terug. Klinkt mij ongeloofwaardig in de ogen, maar werd wel mooi in beeld gebracht. Dat was trouwens een groot pluspunt van de hele film.

3e verhaal: 3,5*
Een grote trip. Spud van Trainspotting is wel weer een genot om te zien. Vondt ik in Trainspotting geweldig, maar hier is ie ook weer goed. Ik vond de baby er niet uitzien, maargoed, de opzet van dit verhaal is wel heel leuk en het stoort ook niet echt

Totaal geef ik een kleine drie sterretjes.

Wat een absurde maar prachtige film van 3 verhalen vol humor en tragedie.

Ieder verhaal begint met een rustige en gecontroleerd opbouw om vervolgens steeds verder in goede zin te ontsporen. De goede score en verschillende cameratechnieken maken het een genot om naar te kijken. Ook de cast is erg goed en vooral overtuigend met als uitschieters Bremner in het beste van de 3 verhalen.

Het sterke aan The Acid House is dat ieder verhaal iets interessants heeft, of dit nu het verhaal is of de karakters die lekker overdreven en (anti-)sympathiek zijn. Dit samen met de vlieg, de baby en God krijg je een uiterst vermakelijke film die waarschijnlijk niet iedereen zal bekoren.

Mij in ieder geval wel.

4*

Blijft fijn.

Dat Schots is zo heerlijk sappig dat McGuigan eigenlijk niet eens zoveel moeite meer hoeft te doen om een leuke film af te leveren. Samen met het schrijfwerk van Welsh zorgt het voor een karrevracht aan leuke, maar ook vaak tragische personages.

Nu iedereen zit uit te kijken naar de nieuwe Trainspotting, is dit eigenlijk de ideale film om de leegte tot de release van Boyle's nieuwste te vullen. Het begint leuk, tweede short is iets dramatischer, maar uiteindelijk is dit toch de film waarin Ewen Bremner één van z'n beste rollen neerzet.

Vernoem The Acid House en ergens gaat er bij een stemmetje af dat "Coco fuckin' Bryce!" schreeuwt. Heerlijke laatste short die de film een fikse boost geeft. Visueel soms wat kaal (wel fijne editing en leuke camerastandpunten), maar acteerwerk is goed, de verhaaltjes zijn leuk en de film vliegt voorbij.

4.0* en een uitgebreide review

Trainspotting is één van mijn favoriete films, maar deze verfilming van enkele andere verhalen van Irvine Welsh is behoorlijk vervelend. Een paar akteurs uit Trainspotting duiken ook hier op, maar daar houden de overeenkomsten dan ook wel mee op. Dit drieluik is erg lelijk in elkaar gezet en matig gespeeld. De plotlijntjes weten daarnaast absoluut niet te boeien. Het is allemaal vooral erg overdreven, flauw en voor de hand liggend. Shite, kortom.

Een verwarrende duik in de rafelranden van het Schotse leven.

Waar Trainspotting al een flinke inkijk gaf in het leven van junkies en losers in Edinburgh, gooit Acid House er nog een flinke hysterische schep bovenop. Soms geslaagd, soms minder. De vergelijking met Trainspotting kan deze film zeker niet aan, ook al komt het van dezelfde schrijver af. De gelaagdheid van die film is ver te zoeken in deze film, hoewel het middendeel qua oprecht drama nog goed in de buurt komt van de kwaliteit van Trainspotting

.

De openingsfilm is grappig, maar uiteindelijk ook echt over de top, en daardoor minder scherp. Sommige scenes voelen wat plat aan, waardoor de shockvalue het verhaal in de schaduw zet. Grappig en origineel begin wel van deze collagefilm.

Het tweede deel vond ik altijd het sterkst. Dit uiterst sombere verhaal biedt geen sprankje hoop, maar wel een realistische inkijk in het keven van een destructief stel, waarbij de man nog probeert de relatie in stand te houden omwille van het kind. Wanneer hij keer op keer op de proef wordt gesteld door zijn asociale buurman wordt het steeds dramatischer. Dit verhaal is een perfecte korte film. Zo rauw, dit ging wel onder mijn huid zitten, en nog altijd kan ik met de hoofdpersoon meeleven. De onmacht die hij keer op keer voelt kun je begrijpen, en de uitzichtloosheid van het leven in een kansarme wijk als deze werd zelden treffende verbeeld.

De laatste akte is het minst. Het kinderachtige gegeven klinkt wellicht leuk op papier, maar verandert tijdens de film al snel in een flauwe opvolging van voorspelbare grappen. Vooral na het tweede deel is dit een bijzonder luchtige afsluiting, maar door dat contrast valt des te meer op hoe leeg dit verhaal is en hoe plat de karakters.

Een film met een paar goede scenes, en het middendeel is top drama, maar over de gehele linie te mager en te onsamenhangend. Wel een one of a kind.

2,5*

Leuke Irvine Welsh verfilming weer, zo enkele jaren na Trainspotting. Niet beter, maar wel vermakelijk.

Beginnend met die ene loser Coyle met zijn vuilgebekte voetbalteam en dan uiteindelijk die geheime aanbidder, trekt je al meteen mee in de typische sfeer zoals hij bedoeld is. De rafelrandjes van Schotland zijn in deze kwestie toch wel de wateren waar Welsh als een vis maar al te graag in zwemt... en laat verwerken. De uitzichtloosheid. Die scenes bij die ouders die Coyle een keertje weg willen, en uiteindelijk de wankelende relatie met zijn vriendin. En dan is er ook nog dat moment dat Coyle een vlieg als alter ego krijgt. Levert best wel vieze scenes op.

Dan hebben we een soort huwelijksverhaal. Het stel kan elkaar niet uitstaan en dan hebben we ook nog die gestoorde buurman.

En dan het laatste, wat eigenlijk een beetje op een uitvergrote versie van die afkicktrip uit Trainspotting lijkt. Dit moet wel genoeg zeggen.

Ja, dit was een fijne aaneenschakeling aan vuilbekkerij en een uitzichtloosheid zo groot, dat het op je lachspieren werkt. Het wordt tijd dat Welsh weer eens wat meer aandacht in Nederland krijgt.

3,5*