L'Enfant (2005)

Een weinig succesvolle sjacheraar staat centraal in deze film, Bruno is de naam. Hij leeft met zijn vriendin Sonia en baby Jimmy in de marge. Het acteerwerk en het script vind ik de pluspunten van deze film. Mij persoonlijk spreekt deze film niet echt aan.

Tja, ik zal nooit een groot fan zijn van de Dardennes. Na Rosetta en La silence de Lorna was mijn zin in hun films al snel over. Ze brengen geen dramafilms, maar dramadramadramafilms. Een mens kan niet meer genieten hiervan. Geef me dan liever een goeie documentaire die dergelijke situaties in beeld brengt dan een film als deze. Terwijl het evengoed anders kan. Ik zag pas Lilja 4-ever nog eens opnieuw en vond dat dan weer wel een sterke film.

De film begon wel goed. Een koppel dat voor de verandering gewoon door het leven ging in die zin dat ze een kind kregen, nog altijd verliefd waren op elkaar en op hun jonge en naieve manier proberen om het beste te doen voor elkaar en het kind. Het feit dat ze leven aan de rand van de maatschappij zorgt dat je compasie krijgt met hen en benieuwd bent hoe ze met opstakels om zouden gaan. Maar dan verknoeien de Dardennes het aanlokkelijke gerecht met een klad mayonaise (figuurlijk uiteraard) door het slechtst denkbare op te voeren en het arme gezinnetje nog verder te laten ontsporen.

Als ze in Cannes allemaal van dit soort films te zien krijgen moet de hoeveelheid anti depressiva niet te overzien zijn... 't zal nog even duren voor ik nog een film van de Dardennes zie.

Rosetta is een film die in mijn gedachte beter en beter is geworden. Waar ik hem tijdens het kijken wel aardig vond, staat ie inmiddels in mijn geheugen als een erg knappe en sterke film. Net als Rosetta is L’Enfant een film waar ik echt in moest komen. De documentaire stijl begint pas te werken, als je weet wat voor vlees je in de kuip hebt met de personages. Dat duurde bij beide films zeker 20-30 minuten. Je gaat pas meeleven als je weet wat de karakters beweegt.

Bruno is een geval apart. Hij probeert zijn eigen baby te verkopen, beroofd oude vrouwtjes, liegt alles en iedereen voor en jat alles dat los en vast zit. Hij doet dat niet zozeer omdat hij geen keus heeft, maar omdat hij van moraal verwrongen is. Hij heeft gewoon geen zin om te werken. Het is een speels kind die geen onderscheid kan maken tussen goed en fout. En dat speelse, naïeve maakt hem ondanks de verschrikkelijke misdaden niet tot een typische badguy. Ik had zelfs nog wel sympathie voor hem toen hij steeds verder in de problemen kwam. De tasjesroof scène en alles dat daar op volgt vond ik zelfs heel spannend. Knap omdat er geen gebruik gemaakt wordt van verhaaltechnische trucjes of een spannende soundtrack. Ik hoopte ook echt dat ze niet gepakt zouden worden. Maf eigenlijk.

Ik weet nog steeds niet wat ik van het einde vind, wat in 18 verschillende geïmproviseerde versies schijnt opgenomen te zijn. Op zich kun je een sentimentele uitspatting na alles op een gegeven moment wel verwachten, maar toch lijkt het niet helemaal te passen. De films van de Dardennes zijn een tikkeltje zwaar op de maag (om het woord saai te vermijden, dat geldt namelijk niet voor de films als geheel), maar het zijn zeker unieke filmmakers met visie. Twijfel een beetje tussen 3,5 en 4 sterren. Maar misschien dat deze film ook in mijn herinnering beter en beter zal worden.

De eigentijdse verhalen van de gebroeders Dardenne spelen bijna altijd overal en nergens in een lelijk industriegebied. Steekwoorden die 'L'enfant' bij me opriep: compact, sociaal realistisch, simpel, ontvankelijk, authentiek, consequent, schraal en eigenzinnig. Zoals je van de regisseurs gewend bent spreken ze ook dit keer geen moreel oordeel uit en zijn de kinderen (hoofdpersonen) behoorlijk volwassen voor hun leeftijd. In tegenstelling met vorige werken blijft de psychologische vorming achterwege.

Uitstekende film over een jong rondzwervend koppel dat net een baby heeft gekregen. Een schrijnend verhaal waarbij het hoofdpersonage zichzelf steeds verder in de problemen werkt door een naïef onbesef tussen goed en kwaad. Met veel realisme in beeld gebracht waarbij de camera dicht op de huid van de acteurs blijft en er zelfs geen muziek is. Samen met het naturelle acteerwerk levert dit een redelijk indringende film op.

Na Rosetta en Le Fils mijn derde Dardennefilm.

Helaas voel ik hier iets minder bij. Rosetta uit de gelijknamige film en Olivier uit Le Fils waren eindeloos fascinerende personages waar je je ogen niet van af kon houden. Met het koppeltje uit l'Enfant had ik dat veel minder. Hier werd ik niet echt meegesleept in hun verhaal - het was meer van 'ik sta erbij en ik kijk erna...'
Daarbij was het slotbeeld in zowel Rosetta als Le Fils wonderlijk en van een intense schoonheid - hier bij l'Enfant vond ik het wat bij de haren erbij gesleept, alsof de broertjes Dardenne per sé weer zo'n opmerkelijk einde wilden creëren en het hier wat gingen forceren.

Begrijp me niet verkeerd: hier wordt weer een schrijnend verhaal verteld over jonge mensen in de marge van de samenleving en de film bevat enkele aangrijpende momenten (de twee jongens die het koude water in duiken om zich te verstoppen voor de politie, Bruno die 's avonds buiten in een kartonnen doos slaapt...) maar een echt meesterwerkje zoals de twee eerder genoemde films is het niet kunnen worden....

De derde film van de Dardennes, die ik zie. Ik moet wel zeggen dat ze een vrij constante factor zijn, want ook L’Enfant is me goed bevallen, is een vrij goede film, en gaat wederom over een paar mensen uit de lagere regionen van de samenleving.

Vooral het personage Bruno, die overigen goed gespeelt wordt door Jérémie Renier, is de moeite waard. Hij is niet door en door slecht, maar neemt in ieder geval toch wel een aantal opmerkelijke beslissingen. Hij is impulsief en daarom koopt hij zomaar dezelfde jas voor Sonja, omdat hij daar op dat moment zin in heeft. Maar toen hij zonder aarzelen besloot ombaby Jimmy te verkopen, zat ik toch wel even met verbazing te kijken. Toch had ik niet echt een hekel aan hem en ondanks alles zelfs een lichte sympathie. Ik gunde Bruno en Sonia het geluk, ondanks alles.

Wel jammer dat Sonia een wat matig uitgewerkt personage blijft. Alles draait eigenlijk om Bruno, terwijl de rest niet echt aan bod komt. De plotselinge uitbarsting van hem aan het einde, was wat sentimenteel, maar kwam aan de andere kant ook niet helemaal als een complete verrassing. Ik vond het in ieder geval niet geheel onlogisch, en wel goed passen bij de loop van het verhaal. L’Enfant is een typische film, die goed past in het rijtje van hun andere films. Somber met vaak toch nog wel een beetje hoop en daarnaast wordt er iedere keer lekker dicht op de huid gefilmd. Zo ontstaat een eigen stijl, die mij tot nu toe blijkbaar redelijk goed ligt.

3,5*

Bruno is een net volwassen geworden blaag, die zich op het verkeerde pad begeeft. Groot was mijn verrassing dat hij naast het gewone jatwerk ook zijn baby verkoopt! Zijn vriendin trekt dat uiteraard niet en wordt opgenomen in het ziekenhuis. Vervolgens probeert ie zijn leven te beteren. Het levert behoorlijk spannende scenes op, iets wat je niet meteen verwacht van een dramafilm. Voor de rest een heel solide en realistische film van de Dardennes. Vond het in het begin wat vreemd dat de film meteen zo aangrijpend, half climax-achtig startte, maar uiteindelijk zat het wel goed in elkaar.

Andermaal mooie, levensechte film van de gebroeders Dardenne. Met een heftig ontroerend

slot.

Wederom de moeite, maar toch net een tikkeltje minder dan Rosetta en Deux Jours, Une Nuit voor mij.

Vanmiddag voor nog geen euro in de kringloopwinkel gevonden. Ik vind het een erg goede film! Het kostte mij geen moeite om in het verhaal te komen. Vanaf het eerste moment pakte het mij. Voornamelijk de achtervolging vond ik erg spannend. Ik zat zeg maar aan het scherm gekluisterd. Interessante hoofdpersonages, ook al is Bruno niet de sympathiekste. Ik vind het acteerwerk van de gehele cast sterk en geloofwaardig. Ik ben erg blij dat ik deze heb aangetroffen! 4*

De gebroeders Dardenne vissen steeds in hetzelfde net met hun thema’s rond sociale achterstelling. Ook met l’Enfant gaat ze opnieuw die richting uit met een jong koppel dat pas een baby heeft gekregen en van dag tot dag moet kijken om rond te komen. Kleine criminaliteit is de hoofdbezigheid van Bruno, maar zijn problemen zijn ruimer wanneer zijn schuldeisers hem onder druk zetten om zijn schulden in te lossen.

In de hoofdrol Jeremie Renier die we ook al aan het werk zagen aan de gewetensvolle Igor in La promesse. Geen sympathiek personage, maar wel een interessant figuur om zijn drijfveren te achterhalen waarom hij zijn kind verkoopt. Olivier Gourmet komt ook even piepen, maar heeft een zeer beperkte rol.

Wederom een sombere film en een camerahantering die letterlijk dicht op de huid zit. Het maakt dat de emoties en de handelingen van de personages direct op je afkomen. Less is more, typisch voor de Dardennes.

Een spannend sociaal drama is dit. Prima acteerprestaties, met enkele oude bekenden uit Dardenne films, waaronder hoofdrol Jérémie Renier. Zoals dikwijls in de Dardenne films krijgen we een open einde maar hier vind ik dat wel gepast. De camerastijl is eveneens in huisstijl - met veel beweging - maar niet in die mate dat je er zeeziek van wordt. Voor mij is dit een topper van de gebroeders, werd er helemaal in meegesleept.

Prima film van de gebroeders Dardenne over een jong stel dat totaal onvoorbereid zit opgescheept met een kind. De gebeurtenissen zijn afwisselend grappig en tragisch, passend rauw en zonder opsmuk in beeld gebracht. Het ongedwongen akteerwerk van hoofdrolspelers Jérémie Renier en Déborah François is eersteklas. Je kunt de belgische regisseurs ervan beschuldigen continu min of meer dezelfde film te maken, maar gelukkig is het dan wel steevast een goede.