Planta 4ª (2003)

Mooie poster

Een mooie film Maar niks voor mij.

Een prachtige film. De ideale mix tussen humor en drama.

Topfilm. Heel aangrijpend. Ik weet alleen niet of je het bij dit onderwerp een komedie moet noemen. Er zitten zeker grappige stukken in, maar ik denk dat de ondertoon te serieus is om het te kwalificeren als een komedie.

Het genre komedie vind ik ook geen goede keus! Ik zou het liever enkel willen aanduiden als 'drama' want krom van het lachen is niet van toepassing op deze film.

Deze film is meesterlijk, want deze jongens weten toch nog het beste te maken van een heel vervelende tijd maar toch is het leven niet gemakkelijk voor deze jongens, zeker omdat het gewoon echte pubers zijn.

De lach en de traan liggen soms heel erg dicht bij elkaar en dat had ik ook bij deze film. Want wat moet het klote zijn om zowat te wonen in een ziekenhuis en met zo'n rot ziekte! Toch weten deze jongens d.m.v. hun vriendschap nog iets moois te maken van deze periode en dat maakt deze hele film tot wat het is, een juweeltje!

Ik vond de casting heel erg goed, het camerawerk en het geluid vond ik tegenvallen, het is niet slecht maar ik dacht dat ik naar een film zat te kijken die aan het eind van de jaren '80 was geschoten maar dat blijkt dus 2003 te zijn! Met die wetenschap zou ik een hoogwaardigere kwaliteit verwachten, ook al is deze kwaliteit verre van slecht!

Ik heb echt genoten van deze film, en je gaat echt meevoelen met die jongens en als een film dat voor elkaar krijgt, verdient hij het predikaat; Meesterlijke Film!

Maar haal alsjeblieft het genre 'komedie' weg, want dat doet afbreuk aan de film mijns inziens.

Er staat komedie / drama. En dat is ook juist. Want er is zeer veel ruimte voor 'de lach'. Er wordt heel wat kattenkwaad uitgehaald en de film zit vol echte puber-gesprekken met puber-humor [dat tevens de grote kracht is van de film].

Daarnaast is er ruimte voor 'de traan'. Vanzelfsprekend. De angst voor chemo-therapieen, uitslagen, en daarnaast natuurlijk nog bij-zaken in de film zoals een kind van wie de ouders net zijn gescheiden.

Zelf vind ik er meer humor in zitten dan drama.

Goede jeugdfilm met uitstekend acteer-werk. Misschien hier en daar iets te luchtig en dan weer iets te dramatisch. Maar de te verwachten clichés bleven gelukkig ver weg. Knap.

Het einde was wel erg zuur...een optreden van hun favoriete band, en dan gaan ze nog playbacken ook ... het zou een gepast einde zijn, maar helaas kwam er nog een domper met het vertrek van Jorge en de blikken van de drie vrienden. Het vloeide niet lekker in elkaar.

Dikke 3,5*

Heb deze film vandaag met school gezien en ik dacht eigenlijk dat hij niet zo geweldig was maar hij viel uiteindelijk best wel goed mee alleen het badkamermoment met de muziek van Beethoven vond ik erover gaan

3*

Best wel leuk, had deze film gezien met de school. Deze film kwam vooral met pubergrappen opdraven. Deze film viel mij bijzonder goed mee . Zeker 3*** waard!

Ik ben hier met de school naar gaan kijken dus ik verwachtte er al niet veel van maar ik heb me toch vergist. Ik vond het toch aangrijpend hoe zo'n kinderen beseffen dat ze over een paar jaar ofzo mis. dood zijn er toch mee lachen ( het natuurlijk een film ).

3,5

Geschreven als verplichte schoolopdracht:

De geneugten van het hospitaal

2004 lijkt voor de Spaanse cinema wel het jaar van de serieuze film. De anders zo luchtige Pedro Almodóvar regiseerde ‘La Mala Educación’ (over het Franco-regime), Alejandro Amenábar verraste de Oscarjury met zijn ‘Mar Adentro’ (over euthanasie) en met ‘Planta 4ª’ toont ook nobele onbekende Antonio Mercero zich van zijn ernstige kant. Met de hulp van co-scenarist Albert Espinosa poot Mercero een vrolijke film neer tegen het duistere kader van de naderende dood. Dat hij tijdens zijn vrolijke beschouwing van de ziekenhuissfeer geen emotie schuwt speelt ongetwijfeld in zijn kaart, al had het allemaal misschien net iets rauwer gemogen...

Na een hele reeks onbekende producties komt Antonio Mercero met een film voor de dag die zijn status als lichtvoetig cineast aan het grote publiek moet bewijzen. In ‘Planta 4ª’ steekt veel van zijn eerdere films, al verwaarloost hij dit maal het tragische aspect van de omstandigheden (kanker) minder. Mercero slaagt met verve in zijn bedoeling: tonen dat ook kankerpatiënten maar gewone mensen zijn, op zoek naar een waardige behandeling door de medemens. Dat hij daarvoor te rade ging bij Albert Espinosa (die zelf kanker overwon), was een minder goede keuze. Omwille van de stereotiepe karakters en het gebrek aan diepgang, gaat diens zedenles op den duur zelfs irriteren. Dinseygewijs stelt hij het ziekenhuis voor als een ontmoetingsplaats tussen goed en slecht, met bijvoorbeeld de overduidelijke goedheid van de jonge dokter tegenover de verzuring van de oude arts - om u maar één voorbeeld te geven van de voorgekauwde karaktertekeningen die de geloofwaardigheid kelderen. Doe daar echter nog wat bombast (een masturbatiescène op de tonen van Strauss’ Radetzky Mars – u had het wellicht zo gek niet kunnen bedenken) of enkele filmische cliché’s (een “spectaculaire” rolstoelenrace door de ziekenhuisgangen) bovenop en je hebt de juiste formule om het ver te schoppen in Hollywood... Maar dat is gelukkig buiten Mercero gerekend, die bij momenten verrassend oprecht uit de hoek komt en zo ‘Planta 4ª’ redt van een totale afgang. Samen met zijn jonge cast tovert hij bijwijlen een magische tragiek op het doek, die – in tegenstelling tot de verwachtingen – niet wringt met de anders zo vrolijke hoofdpersonages. Maar echte emotionele diepgang blijft uit, omdat ‘Planta 4ª’ net iets teveel mikt op kinderen en daarbij volwassenen op hun honger laat.

Het eindresultaat is een film die er niet in slaagt het evenwicht te houden tussen aangrijpend drama en grappige jeugdfilm. Doordat Espinosa de (niet altijd even geslaagde) humor niet rechtevenredig verdeelt met de tragiek van de hoofdpersonages, krijg je een film die nogal stroef aanvoelt. Hopelijk doet Mercero’s nieuwste (‘Y tú quién eres’, een sobere film over Alzheimer) wel wat hij moet doen: een traan en een lach samenvoegen tot een harmonieus geheel…

2,5*

Je neemt al zelf de term jeugdfilm in de mond, maar toch vind je het vreemd dat er te veel gemikt wordt op de kinderen ipv volwassenen? Planta 4ª is een jeugdfilm, m.a.w. thematiek bekijken vanuit het standpunt van kinderen (i.c. pubers).

De discussies zijn al gevoerd, maar definieert de "betere jeugdfilm" zich niet bij het aanspreken van alle leeftijdsgroepen, i.p.v. juist dat ene publiek (= de doelgroep) te kunnen bekoren?

Wie zegt dat dat zo is? Waarop baseer je dat?

(dat de film enkel door de jeugd gewaardeerd wordt).

Ik als volwassen kerel bekijk een jeugd-/kinderfilm als 'toen Mug nog een jonge jongen was'. Alhoewel je naarmate je ouder wordt toch wel beter het verschil merkt tussen kwaliteit en troep, dat kan niet ontkend worden.

Ik ben het eens met je w.b. de hier en daar missende balans tussen komedie en tragedie.

Ikzelf, als jongvolwassene, vond de film ontoereikend.

Mug is het levende bewijs dat die uitspraak niet te veralgemenen is...

heb vorig week gezien mooie en grappige film wel jammer dat het in het spaans is ik had het liever in het engels gewild

Lodewijk Crijns schijnt bezig te zijn met een remake...

Gebeurt niet heel vaak dat ik op zondagmiddag naar de Zapp-kinderfilm kijk, maar naar deze was ik erg benieuwd.

Allereerst is het natuurlijk een jeugdfilm en gaat qua drama net niet zo ver als je eigenlijk zou willen, maar dan zou ie de doelgroep waarschijnlijk voorbijschieten.

Overigens zat ik wel met de tranen in de ogen hoor, paar scenes zijn echt wel heel raak.

Kattekwaad en humor compenseert het een beetje en de alledaagse puberproblemen.

Tsja ziekenhuizen in ieder geval de plek waar ik liever niet kom (3 oorlogstrofeën).

Acteurtjes zijn erg overtuigend (ex-kankerpatiëntjes???).

Ik ook, maar helaas kon ik niet kijken

Juan José Ballesta speelt ook in El Bola en heeft nooit kanker gehad voor zo ver ik weet.

.

'k ben echt aangenaam verrast geweest. 'k vreesde dat het (omwille van het thema) een erg depressieve film zou worden, maar is dit even anders uitgedraaid.

Nee, de film bevat verrassend veel humor, vooral door het kattenkwaad dat ze in het ziekenhuis uitsteken, maar er komen natuurlijk ook serieuze dingen aan bod.

De cast was uitstekend, de jongens speelden echt erg goed.

'k vond het een mooie mix van drama en "komedie". Aangenaam verrast.

Leuk in elkaar gezet, humor en genoeg kwajongensstreken, kijkt lekker weg.

Er komt een Nederlandse remake: Groeten van de Chemo (2013)

Gedurfd uitgangspunt, maar kanker en het langdurig verblijf in een ziekenhuis neerzetten als “Een dagje naar De Efteling”…slaat bij mij de plank mis! Erg benieuwd wat ‘de doelgroep’ hiervan vindt?

Bij de weg, met 'de doelgroep' bedoel ik de ZAPP jeugd!

Een goede film en eigenlijk beter dan ik verwacht had. Aanvankelijk is het acteerwerk niet helemaal overtuigend, maar vervolgens merk je vrij snel dat de acteurs goed op elkaar ingespeeld raken.

Verbaast mij ook dat dit een komedie is, zelfs een jeugdfilm. Het is een luchtig drama met een zwaar onderwerp als uitgangspunt. De komische noot zit er in, maar de humor met puberaal gedrag als basis krijgt niet de overhand in de film.

De artsen komen wat karikaturaal over, en ook de kwajongensstreken die uitgehaald worden zijn niet altijd even realistisch. Toch is het gebaseerd op een stuk geschreven door Albert Espinosa over zijn eigen ziekenhuiservaringen als kankerpatient van zijn 13-de tot zijn 23-ste, al gooit men ongetwijfeld in de film een schepje erbovenop wat de kwajongensstreken betreft.

Naast de Nederlandse remake bestaat er ook een Catalaanse TV-serie The Red Band Society (2011-) waarvoor ook weer een Engelstalige remake in de planning staat.