Everybody Wants Some!! (2016)

Ik was het er ook niet helemaal mee eens. Ik snap het wel, maar het nagenieten van deze film was langer dan ik verwacht had. Ik heb ook ook paar dagen later pas opgehoogd naar die 4*

Film was ineens klaar. Snap het einde niet zo. Vreemd.

Vond ik Dazed and Confused best een aardige film, deze poging van Linklater om daar een vervolg aan te breien gaat helemaal de mist in. Deze komedie-zonder-humor over een aantal overjarige, karikaturale studenten annex baseball players gaat niet zo zeer ten onder aan tegenvallend acteerwerk —dat trouwens amper het niveau van middelbare schoolamateurs haalt— als wel aan oeverloos quasi filosofisch geleuter en gekunsteld stoer gedrag. De muziek is eigenlijk het enige wat deze film nog enigszins overeind houdt.

Heer-len!

Oh, pardon.

Heer-lijk! Wat een prettige film was dit. Op basis van de trailer had ik een door-en-door Amerikaans-Hollywoodse domme poep&plasgrappenfilm (niveautje The Hangover) verwacht en ik zou er ook niet heen zijn gegaan als ik ook maar iets beters te doen had, maar het viel me alleszins mee. Ik moest best vaak lachen (wat een zeldzaamheid is), de personages waren stuk voor stuk zeer geslaagd en het ontbreken van een duidelijk plot maakte het een stuk minder voorspelbaar dan, zeg, 98% van wat de programmeurs van de bioscopen en filmhuizen ons doorgaans voorschotelen (tuig dat het is). Alleen die zoetsappige liefdesaffaire hadden ze achterwege mogen laten, maar die eiste gelukkig niet heel veel tijd op en ik meende er enige ironie in te bespeuren, wat het niet goed praat, maar het maakt het wel minder vervelend.

Dazed and confused ken ik niet, maar verder ga ik helemaal mee met BBarbie.

Film is alleen al de moeite waard voor de werkelijk schitterende soundtrack.

Amusante film. Leuke muziek en erg mooi die jongens-onder-elkaar sfeer. Onderling gekloot en eeuwige wedstrijdjes, weddenschappen en spelletjes. Drank en drugs. Er wordt een hoop lol gemaakt en iedereen probeert een beetje zijn draai in de groep te vinden. Linklater maakt een soort menselijkere versie van films als Porky's. Die vrijblijvende sfeer is erg mooi maar gaat wel net iets te lang door. Eigenlijk wel een uur of zo, wat toch wel toch een tikkeltje vermoeiend wordt. Een film als deze hoeft op zich geen twee uur te duren.

Na een uur komt Beverly wat meer in beeld en dat doet de film wel goed. Linklater is toch op zijn best als hij de meer intieme sfeer (niet per se van het romantische soort) van twee personen in gesprek toont, wat meer van intimiteit van de Before-trilogie. Leuke cast ook wel. Jenner is er weer eentje die me wat aan Tom Cruise doet denken. Zijn hoofdrol als Jake is een beetje het personage waar de kijker zich mee mag identificeren. Hij doet leuk mee met de rest maar houdt zich wat meer op de achtergrond en moet zijn draai nog vinden.

Hoechlin en Powell spelen leuke rollen met bravoure, vooral Powell brengt leuke energie in de film. Het personage van Street valt een beetje uit de toon en zou ik niet gemist hebben als hij was weggelaten. Mooi trouwens wel hoe de film geheel zijn eigen weg volgt. En ondanks dat de film vol zit met mooie kleine details uit begin jaren tachtig vond ik de film wel iets tijdloos hebben eigenlijk. Verder opvallend dat je in de film eigenlijk enkel vrouwen ziet die er bovengemiddeld goed uitzien. Misschien is het een bewuste keuze van Linklater, om terug te blikken op een mooie tijd door een roze bril. Een stevige 3.0*.

Een echt tijdsbeeld, deze film. Ik werd er ingezogen en de karakters waren ook best wel interessant en prachtige vrouwen.

De nadelen waren dat het over 1980 gaat en niet een paar jaar vroeger, het 'verhaal' bleef echt in z'n beginfase en wanneer het dan echt begon, was dat het einde van deze film. En ook ging het er wel heel positief aan toe en dat is misschien wel eigen aan een komedie, maar ik vond het niet zozeer een komisch verhaal, er werd echt een tijdsbeeld geschetst en dan was het voor mij wat te positief. Het mag feel-good zijn maar mocht ietsje meer gebeuren, een beetje opwinding. Maar zeker geen tijdsverlies deze film, ik vond het jammer wanneer de aftiteling kwam en ik weer naar 2016 moest.

De positieve vibe is prettig, maar helaas zijn de personages nogal irritante losers. Linklater kan dit volgens mij een stuk beter, want de basis is er wel. Ik ga meteen Dazed and Confused nog maar eens kijken, stukken beter en stijlvoller.

Die is me beter bevallen dan Daze & Confused, maar dat komt omdat ik meer affiniteit heb met de 70s en de 80s dan met de 90s, en ook omdat ik deze film minder puberaal vond. Deze film speelt zich dan ook af op de rand van beide decennia (1980). Er zit niet zozeer een verhaal in. Linklater wil tonen wat de jongeren uit die tijd deden, waarover ze praatten, waar ze zich mee bezighielden, hoe ze dachten. Dat levert vaak gevatte dialogen en leuke situaties op en is een knipoog naar een tijd waar het persoonlijk contact nog volop intens was. Met facebook, digitalisering is dat allemaal sterk verwaterd. Het was ook een tijd waar de mensen zich niet zo ernstig namen als nu.

Grappen zoals met die baseballspelers die met tape aan een bord bevestigd zijn zou men nu al snel verontwaardigd "pesterijen" noemen terwijl dat toen acties waren die de vriendschappelijke band tussen jongens nog sterker maakte. De jaren 2010 zijn de triomf van het politiek correcte, terwijl de jaren 80 ongedwongen vrij aanvoelden op alle vlak. Ondanks men het voortdurend over genieten genieten genieten heeft, is de mens veel minder vrij in zijn gedachten als toen. Neem nu de verschillende muziekscènes waar de film doorwandelt: de disco, de countrycultuur , de opkomende punkscène... een spectrum van bruisende creativiteit. Ook de jongeren zelf zijn bruisend creatief op de manier waarop ze zich bezighouden (eerste computerspelletjes, pingpong was inderdaad een rage en uiteraard fuifjes). En dan die kleding, met de veel te korte shorts , porno-snorren (die men ook eens moet kammen), weelderige haartooien. Zalig. Vooral die Detroit kerel Jay en die weedrokende hippie waren echte mafkezen maar zo'n gevallen zien we allemaal "once in a lifetime".

Heel leuke soundtrack ook, met lekkere nummers die me nog vrolijker maakten. Zonder dat het een meesterwerk is, is dit een heerlijke reproductie van een inmiddels verdwenen tijdperk. Tot slot wordt de rol van het snoepje vertolkt door Zoey Deutch, de beeldschone dochter van Lea Thompson, die in de 80s ook mocht gezien worden als de moeder van Marty McFly in Back to the Future.

Kleine correctie : Dazed&Confused is dus jaren 90 film en speelde zich af in de jaren '70, had het totaal verkeerd op.

Prima film. Niet zo goed al D&C, maar correct hoe met details wordt omgegaan.

Als voorbeeld geen plaat in de soundtrack komt van na 1980.

Matig. Film begint niet onaardig, maar al snel blijkt dit veel minder te zijn dan Dazed and Confused. De basis is gelijk: we volgen enkele personen enkele dagen lang (D&C zelfs nog korter). Er gebeurt niet zo veel, maar juist dat is zo fijn. En Linklater is dan ook op z'n best met rake observaties en goed geschreven dialoog. Alleen interesseren me de personen hier veel minder, waarschijnlijk ook doordat ze allen een beetje karikaturaal zijn. En D&C had een gevoel van nostalgie, iets waar je bij wilde zijn als kijker. Dat heeft deze film totaal niet. Je ziet mensen ook alleen flink feesten maar je hebt nergens het gevoel dat het echt is. Blijft wel dat enkele losse scènes fijn zijn en de muziek goed wordt gebruikt (buiten dat het langere muziek is). 2,0*.

Irritante, oninteressante personages gekoppeld aan alle mogelijke cliché's die op geen enkel ogenblik leuk worden. Nee behalve de muziek is hier werkelijk niks aan.

Goeie film over een groepje honkbal spelende studenten die bij elkaar komen voordat het schooljaar begint. De film speelt zich af begin jaren '80 en weet op een fijne manier het tijdsbeeld neer te zetten (vooral de kleding). Een echt verhaal ontbreekt, maar het kijkt allemaal wel gemakkelijk weg. Op veel vlakken vergelijkbaar met Dazed and Confused, maar de personages hier zijn net wat minder boeiend en minder gevarieerd.

Bij vlagen leuk om te zien maar mist, zoals we dat vroeger gezegd zouden hebben, cojones. Heb de tijd waarin de film zich afspeelt nog bewust meegemaakt, dus wat ik zag is, vooral het eerste uur, een feest der herkenning. Maar gaandeweg valt toch op dat Everybody Wants Some!!, behoorlijk vastloopt, meer sfeer dan een goed verhaal heeft te bieden.

Is natuurlijk normaal wel de kracht van Linkwater dat hij een ogenschijnlijk doelloos verhaal vertelt, doch deze keer is het echt te weinig effectief en niet bijzonder genoeg, slaat hij de plank een beetje mis met een film die ik wel erg vlug vergeten zal zijn. Te weinig grappig ook en de onbekende cast werkt dit keer bepaald niet mee. Als je Jenner en Deutch op knullige wijze een volstrekt ongeloofwaardig stel zie spelen, moet je onwillekeurig terug denken aan hoe Hawke/Delpy dit in zijn eerdere films met tig meer klasse deden.

Net niet mislukt deze film, maar wel een van de mindere van deze regisseur, hij kan dit op zeker veel beter.

Deze nostalgische luchtige komedie is ook een intelligent onderzoek naar groepsdynamiek. De film richt zich op de drie dagen voor het begin van het collegejaar wanneer een aantal 'freshman' honkballers intrekt in het een huis waar ze met hun aanstaande teamgenoten kennis maken gedurende een levendig weekend. Er is niet zozeer een verhaal, wel een romantisch plotje rondom nieuwkomer Jake [Blake Jenner] en studente Beverly [Zoey Deutch], maar de film zit vol rake momenten en vooral met realistische karakters. Het plezier spat van het scherm en Richard Linklater weet volkomen naturel acteerwerk uit zijn sterke cast te halen. Mooiboy Jenner maakt een indrukwekkend speelfilmdebuut in een film die het vooral moet hebben van een combinatie van 80s-nostalgie (heerlijke soundtrack) en uitstekend acteerwerk. En dat maakt deze film meer dan de moeite waard.

Een film die net als Dazed and Confused een heerlijke soundtrack heeft! Alleen nu in de prille jaren 80 is aangekomen.

Sommige personages doen ook denken aan de personages in Dazed and Confused en vooral het eerste uur van de film vond ik erg vermakelijk! Het liefdesverhaaltje was oké, maar voegde in mijn optiek niet super veel toe, behalve dan misschien dat Zoey Deutch een erg leuke actrice is.

Het is een vermakelijke Linklater film die nergens in de buurt komt van zijn meesterwerk, maar toch wel weer erg is geslaagd als feel-good film.

3,5*

Behalve de leuke muziek, een film van niks .

Unpopular opinion, maar ik vind deze absoluut beter dan Dazed and Confused.

Acteerprestaties zijn enorm naturel, je gelooft meteen dat je gewoon echt aan het kijken bent naar stel opgroeiende twintigers die het nog niet allemaal perfect weten maar ondertussen proberen te genieten van wat het campus leven hen te bieden heeft. Bende verschillende figuren bij mekaar die verbonden zijn door baseball, hun leeftijd, en in best wat gevallen het hebben van een (poging tot) snor en dat werkt wonderwel. Lijkt me een redelijk tijdsdocument ook, alleen al de openingssscène met de fantastische muziek, dito wagen en dito strakke jeans waarin het achterste van de dames perfect tot uiting komt. Sfeer is meteen gezet, en juist gezet. Dat het op vlak van verhaal wat beter kon zal ik niet tegenspreken maar ik heb er absoluut wel van genoten.