Jackie (2016)

Portman is fe-no-me-naal. Absoluut de rol van haar leven. Ze zet een getraumatiseerde vrouw neer die op een bijna-manische manier met niet alleen de dood van haar man omgaat, maar ook met de moord zelf, haar huwelijk vol barsten, de ogen van de wereld, de druk van de legacy van het Witte Huis. Tour-de-force, noemen we dit, geloof ik.

NO vond ik een hele aardige film, maar met Neruda vorige maand en nu deze heeft Larrain zich wel echt bewezen. El Club en de oudere titels staan op de lijst. Na Neruda wist ik al dat Larrain een meester is in het schakelen tussen stijlen/tempo's en dat lukt hem ook hier. Het is geen Malick-film, maar bevat zeker wel 'Malickiaanse' elementen de monoloog van John Hurt. De val waar veel regisseurs in trappen met dit soort historische non-fictie verhalen is dat men vaak elke gebeurtenis wil behandelen. Larrain kiest echter zijn momenten. Hij houdt het klein qua tijdsspanne en persoonlijk qua drama. Qua kleurenpalet en filter deed deze film me soms een beetje denken aan Carol. Die was ook zo bloedmooi geschoten.

geweldige film, audiovisueel een hoogtepuntje, inhoudelijk zeer boeiend en intrigerende rollen over de gehele linie.

In aanvulling op de lofzang van voorgaande users, nog een duit in het zakje.

De film begint. Al snel blijkt dat Portman een prestatie van formaat neerzet. Larraín laat zich ook van zijn goede kant zien door wéér op een uiterst pakkende wijze de historie te verbeelden. Geluid, acteerspel, beeld: ze versterken elkaar. De echte beelden lopen over in de oorspronkelijke beelden. Met als hoogtepunt voor mij: het beeld dat Jackie in de auto zit en de weerspiegeling zichtbaar is het glas: ogenschijnlijk een truc door in het raam oude beelden te projecteren: prachtig. Nu weet ik ook weer waarom deze dame bekend is geworden als onafhankelijke vrouw en stijlicoon. Nadelen heeft de film ook: het is een praatfilm, Jacky praat niet al te hard en dat kunnen mensen vast irritant vinden. Het was een hele zit, het begin leek iets sterker dan het einde. Nu had ik ook weinig geslapen de nacht ervoor...maar een film als deze had ik niet graag willen missen.

Het echte interview tref je overigens HIER!

Goede film inderdaad. Sowieso als de biografieën zoals ik ze graag zie, met slechts een korte periode behandeld, een sfeerschets haast en dat je zo iemand leert kennen. Lincoln van Spielberg was een goed voorbeeld hoe het moet, een The Iron Lady een heel slecht voorbeeld.

Jackie heeft twee sterren, de regisseur en Portman. Om met die laatste te beginnen want hoezeer iedereen een prima rol heeft in de film is er maar één die straalt. Portman zet Kennedy neer als een zeer zelfverzekerde gedreven vrouw, ijdel (lees: licht narcistisch) en met enige grootheidswaanzin waarna ze, als manlief is doodgeschoten, in een control freak verandert. En altijd even geloofwaardig, of ze nu haar charmantste glimlach opzet of verdriet moet tonen.
Daarnaast is dit ook de film van regisseur Larraín. Vaak prachtige dromerige beelden met verwarrende cellomuziek die deze film een heel eigen smoel geven. Het zijn ook vaak losse beelden (flarden haast), een registrerende camera (heel fijn!) en veel close-ups waardoor de film enorm invoelbaar wordt. En enkele shots en scènes zijn gewoonweg geweldig, vooral dat beeld met de weerspiegeling van het publiek in de autoruit zoals hierboven beschreven. Maar ook dat beeld als Jackie naast de echtelijke sponde staat.

Verder zijn de stukken met de interviews an sich wel een goede kapstok maar wel een stuk minder interessant dan de rest van de film. Maar het stoort niet. Dan vind ik de gesprekken met de pastoor (dominee, wat is het?) eigenlijk het enige echte minpunt. Te veel gepraat en te veel waarin expliciet wordt gezegd wat men denkt. Nergens lijkt dat bij de rest te passen. 4,0*.

Ik trok het niet. Vind het maar een ijdele performance en volslagen oninteressant.

Ik kan me ergens wel iets bij Wouters commentaar voorstellen want dit gaat ook niet iedereen trekken. Portman speelt Jackie theatraal en niet subtiel of echt naturel. Voor mijn gevoel een bewust gekozen stijl die vrij naadloos in de toon en thema's van de film past en Larrain kiest daar bovendien vaker voor. Maar het zal waarschijnlijk ook genoeg mensen afstoten. Je moet daar wel tegen kunnen.

Ook ik vond het een biografische film zoals ik ze graag zie. Jackie gaat niet zozeer over het ganse leven van de hoofdpersoon en is al helemaal geen poging tot een chronologische , obejctieve weergave ervan, maar is veel minder conventioneel en een stuk uitdagender. De interviews zijn een kapstok voor een serie subjectieve herinneringen die uiteindelijk het ontstaan van het definitieve verhaal voor Jackie zelf laten zien. Jackie speelt al vele jaren een soort rol in de film van het presidentschap van haar man en zoekt naar haar plek in de geschiedenis die naar de moord leidt/

De stempel van Larrain is ook te zien in het neerzetten van het tijdsbeeld, in het combineren van archiefmateriaal met de film en hoe hij daarin soms naadloze overgangen weet te maken. Ik vind het echt genieten hoe hij daarmee speelt. Fijne film.

Deze biografie is vrij traditioneel gestructureerd: een journalist heeft een diepte-interview met Jackie Kennedy, kort na de moord op en de begrafenis van John F Kennedy. Het scenario kent derhalve weinig verrassingen, omdat het verhaal in grote lijnen wel bekend is. Maar datzelfde scenario bevat ook momenten waarin we merken hoe emotioneel verscheurd Jackie was, zowel voor als na de dood van haar echtgenoot. En dat aspect wordt op indrukwekkende wijze uitvergroot door een werkelijk geniale vertolking door Nathalie Portman, die dan ook terecht de Golden Globe won en wellicht ook met de Academy Award aan de haal gaat. Eén van de beste acteerprestaties van de 21e eeuw, die bijna doet vergeten dat de overige rollen ook sterk gecast zijn. Jammer dat het scenario zich wat teveel richt op de bekende historische feitjes en dat de regie ook wat onevenwichtig is, vooral in de niet geheel geslaagde gebruik van archiefbeelden.

Ik vond er weinig aan. Een saai portret over Jackie Kennedy vlak na de moord op JFK dat maar niet van de grond wil komen. Portman doet haar best maar speelt te veel een typetje, and I'm not buying it! De rest van de cast doet het gelukkig wel beter en het ziet er allemaal prima uit maar het verhaal wist me niet te pakken. Ik heb me dan ook behoorlijk verveeld.

De genrebenaming geeft een aardig accurate omschrijving. Wat een drama was dit. Ik kon Portman totaal niet serieus nemen in haar rol als Jackie Kennedy. Ze deed me denken aan Sanne Wallis de Vries' Koefnoen-imitatie van Beatrix. Hoewel gebaseerd op een waargebeurd verhaal, vond ik deze film van A tot en met Z ongeloofwaardig.

Het zag er mooi uit, dat wel, en op de een of andere manier was mijn sympathie voor de makers groter dan de ergernis. Misschien juist doordat het allemaal zo magertjes was. Dat ik vergat dat die lui hun sporen allemaal ruimschoots verdiend hebben en dacht: ach, die mensen doen ook maar hun best. Daarom toch nog twee sterretjes, voor wat het waard is.

Onverwachts toch een redelijk intense biografie en zeker geen standaardfilm.

Maar het vraagt niettemin wel een behoorlijk interesse in Jackie van de kijker, iets wat ik maar tot op zekere hoogte heb.

Denk ook dat de film buiten de VS heel wat minder aanslaat.

Hinderlijk muziek

Ik weet niet of het aan zaal 1 Tuschinski lag maar ik vond de soundtrack nogal allesoverheersend danwel te dik aangezet. Het begon me wat te irriteren. En dat is jammer want Nathalie Portman deed het niet onverdienstelijk als Jackie Kennedy. Bij vlagen was het wellicht een tikkeltje karikaturaal maar op een gegeven moment wen je er wel aan. De diverse emoties van verdriet, woede, onzekerheid en vastberadenheid waren voldoende overtuigend.

Briljante film, een onvervalst meesterwerk als je het mij vraagt, en het beste dat ik in de bioscoop heb gezien sinds La vie d'Adele (2013).

Kenmerk van een meesterwerk is dat alle verschillende aspecten van film tegelijk onderscheidend zijn maar ook met elkaar in balans. Juist dat is waarin Jackie glansrijk slaagt.

Allereerst is er het uitgekookte scenario. De film focust zich op de periode van de aanslag tot de begrafenis, waarbij er gebruik wordt gemaakt van een raamvertelling: de omlijsting is een interview van Jackie met een journalist vlak nadien. In beide delen van het verhaal zijn meerdere lagen te onderscheiden. Zo is er de verhouding tussen de waarheid en het beeld dat Jackie wil nalaten; dit speelt vooral (maar niet uitsluitend) in de interactie met de verslaggever. Daarnaast is er de vraag wat Jackie precies wil bereiken. Wat zijn haar motieven? Doet ze alles voor de nagedachtenis van haar man, of is het primair voor zichzelf? Deze laag zit met name (maar ook niet uitsluitend) in de terugblikken op de voorbereidingen van de begrafenis.

Los van dat het sterk geschreven is (de scene in de auto met de kist waarin Jackie zich richt tot de chauffeur, zo effectief om haar in één keer te kunnen begrijpen), biedt het scenario ook alle ruimte voor emotie. Niet alleen tijdens het intense begin, door heel de film heen weten Larrain en Portman de kijker diep te raken met het verdriet van een vrouw die niet alleen haar man naast zich heeft zien sterven maar zich ook een publiek figuur weet met een enorme taak die geen tijd laat voor rouw.

Die emotie wordt ondersteund door de prominente muziek. Vooral de strijkers die bij de opening reeds klinken zijn heel sterk. Verder is er weer de kenmerkende cameravoering van Larrain, met die ultra-dynamische shots vlakbij de hoofdpersoon, continue variatie, ook met groothoekshots en out-of-focus technieken. De montage is eveneens zeer goed en geeft de film samen met de cinematografie dat hoge tempo. Over het fenomenale acteerwerk van Nathalie Portman hoeven we het niet eens te hebben, dat is simpelweg buitencategorie. Alle vormaspecten samen zorgen ervoor dat je Jackie Kennedy op de huid zit en haar gevoelens en worstelingen meebeleeft.

Jackie is een film waarbij ik een groot deel van de tijd met een brok in de keel zat. Aan het einde is er misschien wat teveel dialoog met de pastoor (hoewel de scene in dat bootje en de opmerking over de kop koffie in de ochtend heel mooi zijn). Ik kende tevoren de figuur van Jackie Kennedy niet, had er ook geen bijzondere belangstelling voor, maar Larrain heeft me 100 minuten in z'n greep gehouden met deze fantastische film.

Echt een prima film, kon mijn aandacht vasthouden in tegenstelling tot lala land.

Goed getimed in de flashbacks

Hoewel ik Jackie een intrigerend persoon vind, kon deze film mijn aandacht niet vasthouden. Erg traag verloop. Natalie Portman acteert fanatstisch, soms iets over de top met beverige stem en trillend lipje, toch terecht dat zij is genomineerd voor een oscar

Sterke film die niet voor iedereen is weggelegd. De film vertelt een interressant gedeelte over het leven van deze first lady. Larrain belicht de zeer trieste kant van haar leven en weet je daarbij, uitstekend geholpen door een krachtige acteerprestatie van Portman, goed te raken. De keuze om zo nu en dan oude "originele" beelden te laten zien maakt het allemaal nog tastbaarder. Prima film. 4.0

Beetje merkwaardig gevalletje deze film. Ging me een lichtje branden toen ik bij de aftiteling zag dat Darren Aronofsky een van de producenten was. Denk dat deze wat controversiële filmer een flinke vinger in de pap had bij de totstandkoming, want je herkent zijn signatuur. Jackie heeft de allure en het groteske van bijzondere cinema, maar verhalend wilde het maar niet vlotten. Quasi intellectueel geneuzel wat mij betreft, oogt gekunsteld, lijkt bij vlagen ook te veel op verfilmd toneel om echt indruk te maken. Jammer, want ruim vijftig jaar na dato is alles rondom de aanslag op Kennedy nog immer intrigerend genoeg om een goede film te fabriceren, maar bij deze poging zit je met gefronste wenkbrauwen te kijken. Qua vormgeving en tijdsbeeldweergave ziet het er niettemin allemaal voortreffelijk uit, een oscar voor costume designing zit er dan ook in vanavond. Portman in de titelrol oogt erg sterk en verdiend wat mij betreft ook een beeldje. Staat tegenover dat Sarsgaard als Bobby Kennedy met zijn mal kapsel en chagrijnige kop de plank flink misslaat. Ook Gerwig is raar gecast en heeft weinig te doen. John Hurt is daarentegen in een van zijn laatste rollen als de priester waar Jackie te biecht gaat als het ware het geweten van de film, en neemt zo waardig afscheid van ons, hoewel de film als geheel deze uitstekende acteur geen recht doet.

"In this room lived John Fitzgerald Kennedy and his wife, Jacqueline,

during the two years, ten months, and two days he was President of the United States:

January 20, 1961 - November 22, 1963 "

Indien ik een aantal Amerikaanse presidenten moet opnemen, dan kan ik er waarschijnlijk makkelijk 10 opnoemen, maar moet ik een aantal presidentsvrouwen opnoemen, dan kom ik waarschijnlijk niet verder dan een handjevol en daaronder valt dan ook Jacqueline Kennedy (of sinds ze hertrouwd is Jacqueline Kennedy Onassis). Vrijwel iedereen weet wat er destijds met president John F. Kennedy is gebeurt (doodgeschoten) en de meesten hebben daarvan waarschijnlijk ook de beelden van gezien en ook de beelden m.b.t. de begrafenisstoet, maar hoe Jacqueline Kennedy dit allemaal heeft ervaren en verwerkt, is me onbekend en dat wordt in deze Biografie / Drama film dan ook mooi en zeker ook tragisch weergegeven.

In dit verhaal wordt Jacqueline Kennedy (gespeeld door Natalie Portman) geïnterviewd in Hyannis Port, Massachusetts (waar Jacqueline Kennedy dan woont) in 1963, m.b.t. haar eigen versie van de gebeurtenissen omtrent John F. Kennedy, omdat ze zich niet kan vinden wat de pers over hem geschreven heeft, vlak na zijn dood. Ze behandelen hem volgens haar als een stoffig oud ding. M.b.t. "de gebeurtenissen", betreft het de periode van vlak voor de aanslag op haar man John F. Kennedy, tot aan zijn begrafenis. Oftewel de periode waarin ze de liefde van haar leven verloor, maar tevens de liefde won van het volk.

Indien je niets weet over John F. Kennedy en Jacqueline Kennedy, dan moet je deze film zeker niet kijken, want dan zal je deze film vooral als saai en langdradig ervaren. Persoonlijk kon me het verhaal zowel interesseren en boeien en vond ik het op bepaalde momenten ook best ontroerend. Wat dat betreft heeft Jacqueline Kennedy zich destijds kranig gedragen (eerst ben je nog de vrouw van de president en na de dood van de president wordt je min of meer al bij het grofvuil gezet) en heeft ze de begrafenis (o.a. marcheren met de doodskist met John F. Kennedy door de straten van Washington D.C.) van haar man op schitterende wijze geregeld (natuurlijk ook een mooi eerbetoon aan hem) en dat ondanks veel weerstand (omdat men een begrafenis in deze stijl gevaarlijk vond m.b.t. eventuele verdere aanslagen). Origineel was het wel niet, want ze heeft gewoon de begrafenis van Abraham Lincoln gekopieerd, die destijds (15 april 1865, oftewel bijna 100 jaar eerder) ook werd doodgeschoten. Overigens was het ook wel leuk dat je via Jacqueline Kennedy nog wat weetjes te horen krijgt over John F. Kennedy, zoals voordat men ging slapen ze eerst nog wat muziek draaiden op een antieke platenspeler en dat de titelsong van de musical "Camelot" van Lerner en Loewe, tot de favorieten van hem behoorden. Tijdens het interview vergelijkt ze daarom ook haar jaren in het Witte Huis (daarin heeft ze haar gelukkigste jaren gehad) met die van Koning Arthurs mythische "Camelot".

De film wordt naar een hoog niveau getild door Natalie Portman (in de rol dus van Jacqueline Kennedy, die met 64 jaar natuurlijk veel te vroeg gestorven is op 19 mei 1994) en wat dat betreft was het zeker verdiend dat ze genomineerd was bij de Oscars van 2017 als beste vrouwelijke hoofdrolspeler (die weliswaar is gewonnen door Emma Stone, vanwege haar rol in de Muziek / Komedie film "La La Land (2016)". Omdat ik die film nog niet heb gezien, kan ik niet oordelen of dat terecht was). Ook was het mooi gedaan, dat men soms originele beelden van vroeger heeft verwerkt in dit verhaal en ook vraag ik me af of men tijdens de rondleiding door het witte huis, de echte stem van Jacqueline Kennedy heeft gebruikt, want de manier van praten van Natalie Portman met stemgeluid erbij, kwam bij die scenes wat raar over. Visueel gezien werd ook alles fraai in beeld (inclusief de gedetailleerde beelden van John F. Kennedy toen hij werd doodgeschoten, waarbij een flink gat in zijn hoofd is te zien met stukjes van zijn hoofd liggend op de kofferbak) gebracht en spat de jaren 60 stijl van het scherm.

Omdat het in dit verhaal vrijwel enkel en alleen om Jacqueline Kennedy draait, komt de overige cast er wat karig vanaf, maar desondanks deden ze het wel verdienstelijk zoals Billy Crudup (in de rol van de journalist die het interview met Jacqueline Kennedy doet en die verder niet bij naam wordt genoemd. Hij heeft tijdens het interview veel respect voor Jacqueline Kennedy en zegt op het einde tegen haar "U liet de voorbije dagen uw stempel achter op dit land. Dat is het verhaal"), Peter Sarsgaard (in de rol van Bobby Kennedy die zich ontfermd over Jacqueline Kennedy en die nota bene een aantal jaren later, 6 juni 1968, ook werd doodgeschoten tijdens campagne), John Hurt (in de rol van priester, waar Jacqueline Kennedy volgens Bobby Kennedy steun bij moet zoeken), John Carroll Lynch (in de rol van Lyndon B Johnson, die na de dood van John F. Kennedy de nieuwe president werd van Amerika en die tijdens de terugvlucht van Dallas in de "Air Force One" wordt beëdigd, met de aanwezigheid van Jacqueline Kennedy en de doodskist met John F. Kennedy erin) en Greta Gerwig (in de rol van Nancy Tuckerman, die voor Jacqueline Kennedy werkte in het Witte Huis).

Al met al vond ik dit een mooie, interessante en tragische Biografie / Drama film (tevens een mooi eerbetoon aan Jacqueline Kennedy) met een uitstekende Natalie Portman in de rol van Jacqueline Kennedy. Omdat de film ook maar iets van 90 minuten duurt, kijkt hij ook wel lekker weg.

“I will march with Jack, alone if necessary.”

Tweeledig gevoel bij deze film. Visueel ziet het er prachtig uit, het acteerwerk is waanzinnig en het verhaal over JFK en Jackie spreekt natuurlijk tot de verbeelding. Maar ik had de hele tijd het gevoel dat er veel meer uit het verhaal te halen was. Het is allemaal erg abstract en de raamvertelling is eigenlijk onnodig.

Ik had de hele tijd het gevoel dat ik mee zou moeten meeleven met Jackie, maar dat gevoel kwam maar niet. Regisseur Larrain en Natalie Portman maken van Jackie een erg afstandelijk personage en wat haar nou drijft (buiten haar man's legacy veiligstellen) wordt niet duidelijk. De film zou moeten gaan over Jackie, maar ondanks dat JFK maar 30 seconden in beeld is gaat de film nog meer over hem. Jackie blijft de “vrouw van” en dat is een gemiste kans.

Zoals door een aantal al genoemd is de film theatraal en komt Jackie afstandelijk over.

Het begin was rommelig en richting het eind vond ik de film eigenlijk pas interessant op gang komen, maar toen was het al afgelopen.

Op papier indrukwekkend en interessante historische gebeurtenis. In realiteit (op film) komt het verhaal niet goed over en is het theatrale perspectief vanuit Jackie niet boeiend genoeg.

Top acteerprestatie van Natalie Portman, vooral het accent, maar helaas kon ook zij deze film niet redden. Wat mij betreft kan je deze rustig overslaan...

Het verlies van haar man verwerken, maar tegelijkertijd in korte tijd een imago creëren. In de eerste dagen na de aanslag op John F. Kennedy (22-11-1963) deed Jackie Kennedy beiden. Regisseur Pablo Larraín (Neruda) en scenarist Noah Oppenheim (The Act of Killing) bundelden hun krachten om een film te maken die meer biedt dan alleen een biografisch portret. Op het eerste oog is Jackie met name een indringend drama, maar daarachter schuilt een intelligente reflectie op politieke beeldvorming en de kunstmatige aard van herinnering.

Bijna obsessief komt ze over, Natalie Portman. In een andere setting was haar strak geregisseerde gelispel door niemand serieus genomen, hier leverde het de gevierde actrice een Oscarnominatie op. Heftige beelden van die bewuste autorit blijven niet uit. Bloedspetters vallen uit de toon op Jackies gezicht, op haar gepolijste ambtskleding. De camera volgt de voormalige first lady van angstvallig dichtbij, als ze zich in de uren en dagen na de aanslag door de vele ruimtes van het Witte Huis beweegt. Duidelijk wordt al snel dat Jackie een vrouw met een missie is.

Verder lezen: klik

Geen problemen met een "gezichtsloze" Jackie bij mij : ze komt misschien afstandelijk over, maar bij de White House Tour is dat eerder onzekerheid, en bij het interview is ze juist steeds aan het afwegen wat ze wel en niet wil zeggen en hoe dat op de journalist zal overkomen. Prachtig en ontroerend allemaal; ik ben nooit een fan van Portman geweest, maar van haar rol in déze film ben ik bijzonder onder de indruk. Ook goed bezette bijrollen, met voorop Billy Crudup die controle over het interview probeert te houden en daartoe af en toe een beetje provoceert, en een intrigerende score van Mica Levi, wier eerdere werk in Under the skin ook al ijzersterk was.

Ken je dat?

Het moment waarop een actrice zodanig komt te versmelten met haar rol, dat de lineaire werking van de tijd ophoudt - alsof Natalie Portman Jackie Kennedy is, waarbij de historische figuur transformeert in een romanesk personage uit de overlevering en de actrice het overneemt van het op reële gebeurtenissen gebaseerde script.

Het moment, anders gezegd, waarop de fictie een feitelijkheid creëert die de feiten zelf naar het onberekenbare en niet verifieerbare landschap van het geheugen en de fantasie verwijst.

Het moment waarop cinema zo onwerkelijk echt wordt, dat het echte verleden oplost in de waas van het hier en nu.

Het moment waarop film de magie blijkt te bezitten om het verleden te herschrijven in het heden - kijk, daar, op het witte doek!

'Jackie' is een cinematografische mokerslag. De intensiteit waarmee Pablo Larraín de wankele psyche van een vrouw in beeld brengt die door enkele fatale seconden haar hele hebben en houden verliest, is enorm. Daar staat tegenover dat de toenemende verinnerlijking van de film (de priester, het witte huis - het gevoel dat de ruimte steeds meer verengt?) geen verpletterende uitwerking heeft, wel integendeel. De finale, waarin Jackie (of was het Portman?) nog maar eens het roer van haar gedachtewereld en gevoelsleven wil omgooien, lijkt er wat te veel aan.

Niettemin waait dit soort experiment het publiek als een frisse wind tegemoet. De soundtrack, die een klankenkast is van wat zich plotmatig voltrekt, onderstreept subtiel en subliem de broze en trefzekere hand waarmee dit ongewone portret werd getekend.

Enige reserves, enige twijfels, maar toch vooral: ontroering. Omwille van de wijze waarop het medium wordt aangewend en omwille van de fenomenale vertolking van Portman.

Om te hernemen.

3,5*

Jackie beschrijft het relaas na de moord op JFK tot aan zijn begrafenis, pakweg een week waarbij de focus wordt gelegd bij Jackie. Natalie Portman haalt hier een fenomenaal hoog niveau. In mijn ogen één van de beste acteerprestaties de laatste jaren. Alles klopte gewoonweg, ongelooflijk hoe sterk zij verweven was met de échte Jackie. Eigenlijk moest de Oscar voor beste actrice naar haar gaan, en niet naar Emma Stone voor La La Land, hoezeer ik deze film ook apprecieer. Ik volg JJ_D en Walter S (om er maar twee te noemen) hier dus volledig in en begrijp perfect wat zij bedoelen.

Alleen al deze acteerprestatie en de omkadering van Larrain rechtvaardigt bij mij deze hoge quotering. Ik begrijp dat velen dit een saaie dulle film vinden. Misschien kon de klemtoon verschoven worden. Misschien moest de moord een belangrijker deel laten uitgemaakt hebben van de film.

Het interview vond ik minder geslaagd. Het haalt me uit de film, uit de magie van Jackie. Tijdens het interview zie je een vrij koele afstandelijke beredeneerde Jackie. Tijdens de helse week een getraumatiseerde vrouw wiens man voor haar ogen werd vermoord. Verbouwereerd dat het leven gewoon doorgaat en dat het protocol ten koste van alles heilig is. Toch duwt ze haar mening betreft haar kinderen door. Het is tenslotte haar man en voor de kinderen hun vader die ten grave wordt gedragen, niet de president ... pakkend vond ik eveneens de eedaflegging van L. Johnson. Sterk staaltje cinema en alweer tekenend voor het protocol: life goes on ...

Uitstekende film over Jackie Kennedy en de dagen na de dood van haar man de president. Een redelijk indringend portret over een vrouw en haar verlies, maar aan de andere kant soms wel wat eentonig (ondanks de non-lineaire vertelstijl) . Mooi aangekleed en ook een aantal prachtige shots. Natalie Portman draagt de film met gemak en is gewoon het titelpersonage. Een nipte 4.0 sterren.

Best een goede film. Nathalie Portman speelt indrukwekkend. Toch was het niet een hele sterke film. Ik had het verhaal meer chronologisch ingedeeld. De makers wilde meer de achtergrond laten zien hoe Jackie dealde met het verlies van haar man. Op één of andere manier werd dit toch niet duidelijk vertelt. Ik miste ook wat bijrollen. Waar waren haar ouders, zussen, etc?

Ik heb weinig tot niets met Jackie Kennedy (ook niet tegen haar trouwens) maar besloot deze film een kans te geven. Nathalie Portman is erg goed - ik ga er maar van uit dat Jackie ook zo praatte en bewoog, dat soort acteerprestaties op detail niveau kun je Hollywood wel toevertrouwen- maar daarnaast weet ze haar personage ook boven de toch soms wat banale gebeurtenissen heen te tillen. De film is knap geschoten, heeft een aparte, indringende stijl waarbij je letterlijk dicht op de huid zit - wat met name bij de aanslag een indringende scene oplevert, en ook de aankleding overtuigt. Na het zien van de film weet ik nog altijd niet wat Jackie Kennedy nou zo bijzonder maakt dat haar naam nog steeds rondzingt. Of misschien was haar legacy niet meer dan het zijn van een jaren 60 stijlicoon, zoals de mannequins op het eind suggereren?

Gelukkig is er voor gekozen slechts de gebeurtenissen rond de moord op JFK centraal te stellen, en krijgen we geen biopic van wieg tot graf. Portman is uitstekend, ontpopt zich toch wel tot een veelzijdige actrice. Sarsgaard vond ik wel een beetje een miscast als Bobby. De scenes met John Hurt, in wat een zijn laatste films zou worden, kregen veel extra lading.

Ik had toch flink wat moeite om de aandacht er af en toe bij te houden , al moet ik zeker zeggen dat natalie portman prima in haar rol zit en overtuigend acteert .

Ook de soundtrack draagt bij aan de algehele neerslachtige sfeer wat goed gekozen was .

Is het een slechte film ? nee maar de film speelt zo puur op het gevoel en sfeer in dat het echt jou cup op tea moet zijn .

Gezien de cruciale dagen in het leven van Jacky Kennedy waarover deze film gaat, had ik van tevoren veel meer betrokkenheid en emoties verwacht. De film kom nogal kil en afstandelijk op mij over door de invulling die Natalie Portman geeft aan haar rol. Of dat terecht is kan ik niet beoordelen, maar ik vind het wel teleurstellend.

Vond het behoorlijk gedurfd : een film die zich beperkt tot de impact die de moord op Kennedy en de harde dagen die er op volgden hadden op de weduwe van de president, haar verdriet en emoties, haar wil om haar familie boven alles te stellen en haar omgang met de harde werkelijkheid van het protocol, de opvolging...Alleen daarom toch wel waardering voor deze film en voor hoofdrolspeelster Natalie Portman.

Film kon het echter, m.i. niet volledig boeiend houden en eigenlijk sprak hij mij niet zo erg emotioneel aan, behalve dan de scène van de aanslag zelf naar het einde toe en het fragment met haar dochtertje.

Blijft itoch interessant dit dramatisch gebeuren uit 1963 van uit die hoek te zien belicht.

Een vergelijking met het echte interview van Jackie maakt duidelijk dat Natalie Portman haar accent en manier van spreken en bewegen goed nadoet, geholpen door de afdeling make-up en kostuums. Jacqueline Bouvier was van New York, maar had Ierse en andere Europese grootouders. Op de politieke implicaties wordt hier niet diep ingegaan. We leren haar kennen als een stijlicoon met een grote interesse in kunst en decoratie. Het feit dat ze haar eigen interview redigeerde, geeft aan dat ze met haar imago bezig was en laat ruimte voor fantasie, voor de verschillen tussen de publieke en de privépersoon. Het ontbreekt wel wat aan spanning, aangezien het grootste conflict draait om de vraag of er al dan niet een rouwstoet komt. Het verweven van heden en verleden met archiefmateriaal is vakkundig gedaan.