Jackie (2016)

Geen problemen met een "gezichtsloze" Jackie bij mij : ze komt misschien afstandelijk over, maar bij de White House Tour is dat eerder onzekerheid, en bij het interview is ze juist steeds aan het afwegen wat ze wel en niet wil zeggen en hoe dat op de journalist zal overkomen. Prachtig en ontroerend allemaal; ik ben nooit een fan van Portman geweest, maar van haar rol in déze film ben ik bijzonder onder de indruk. Ook goed bezette bijrollen, met voorop Billy Crudup die controle over het interview probeert te houden en daartoe af en toe een beetje provoceert, en een intrigerende score van Mica Levi, wier eerdere werk in Under the skin ook al ijzersterk was.

Ben het ook wel met eRCee eens. Natuurlijk is Jackie hier ‘de vrouw van’ – de film gáát nota bene over haar reactie op de moord op haar man (overigens zeker niet alleen over dat) – maar ‘gezichtsloos’ is ze hier toch niet bepaald, niet in de laatste plaats door het opmerkelijk sterke optreden van Nathalie Portman, die bijna de hele speelduur in beeld is.

We zien iemand die getraumatiseerd is, wier wereld is ingestort, op de toppen van haar zenuwen; maar tegelijkertijd worstelt om de regie te behouden, en tegen de regering, en tegen de Kennedy’s, háár monument bouwt, en háár versie van de geschiedenis weet door te drukken.

Deze film is daarom zo sterk, omdat het tegelijkertijd de ‘bouw’ van dat monument als een werk in uitvoering toont, het ontstaan van de mythe, en (daarom) daarmee eigenlijk afrekent; maar tegelijkertijd in zekere zin haast sympathiseert met die behoefte aan Betekenis in een zinloze wereld, in de oprechte passie en woede van Jackie, voor wie de constructie van het sprookje tevens een vorm van rouwverwerking lijkt.

Wat nou, ‘afstandelijk’...

Anti-sentiment, anti-romantiek, deze film (misschien daarom ook bij nogal wat mensen niet voldoend aan de verwachtingen), maar tegelijkertijd dat sentiment en die romantiek... begrijpelijk makend.

Dat zeg ik toch ook niet? Ik geef juist aan dat het verschil in beleving mij zo verwondert. Hoe kan het dat ik dit een fantastisch portret vindt van Jackie Kennedy, waarin haar man tot een voetnoot wordt gereduceerd, terwijl jij de film vindt gaan over JFK? Weet niet of het ergens hier in het topic staat, maar dat Larrain het script kreeg en vervolgens alle scenes zonder Jackie eruit haalde, typeert de film.


Dat kan natuurlijk, maar dat maakt nog niet dat de film dan niet over haar gaat. Ik vond haar wel ongrijpbaar, grillig, dan weer berekenend en dan weer emotioneel, maar zeker niet kil of afstandelijk (ze huilt op heel veel verschillende manieren in de film, van geluidloze tranen als ze naar Camelot luistert, het uitschreeuwen in de auto en het gebroken snikken voor de spiegel).

Heeft de "afstandelijkheid" ook niet vooral te maken met haar nogal ... maniëristische ... manier van acteren? Het zal vast heel accuraat en geschiedsgetrouw (zie de tv interviews die zo uit het archief getrokken lijken) Jackie Kennedy zijn, maar het komt toch ook wat vreemd over. Zelf had ik daar in het begin erg last van, maar vond het ergens ook wel heel "authentiek" en non-romantisch overkomen. In de zin van dat de film niet kijkt als een Mad Men, als een esthetische blik op de 60s.

eRCee Daarin verschillen we dan van mening. Ik moet ook wel zeggen dat de manier waarop het verhaal wordt verteld mij uit de film haalde. De raamvertelling werkte voor geen meter en creëerde voor mij al gelijk een grote barrière tussen de kijker en Jackie.

In plaats van te beginnen met de moord op JFK (of net daarvoor) en de nasleep te laten zien (hoe Jackie de legacy van haar man veiligstelt en een mythe creëert, het interessantste deel van de film), begint de film gelijk met een valse noot door de saaie scenes tussen Crudup en Portman. Voor mij werkte dit deel van de film gewoon niet. En net zoals de langdradige scenes tussen de priester (een geweldige Hurt overigens) en Jackie slokt dat veel tijd op. Tijd die beter te besteden was.

Oke, dus het lijkt er vooral op dat je geen band kreeg met Jackie door bepaalde vormelementen van de film. Dat snap ik wel. En het is ook geen traditionele biografie, in de zin dat de levensloop van Jackie Kennedy verder buiten beschouwing blijft.

Maar de film gaat altijd en overal over Jackie, van haar innerlijke twijfels (gesprekken met de priester) tot haar berekenende media-manipulatie (gesprekken met de reporter) en haar rouw (de huilscenes). Je zit er als kijker bovenop.

Dat media-element is ook gewoon erg belangrijk voor de historische rol van Jackie, als schepster van een geidealiseerde nalatenschap. Het gaat dus om meer dan enkel de keuze voor een structuur die boeiend Is. Ik vond het interview in het begin juist sterk gevonden. (IH88)

Je hebt ook gelijk tbouwh, het is een belangrijk element. Maar het haalde mij meerdere malen "uit" de film (net zoals de priester scenes). Ik denk dat het enige wat ik kan zeggen is dat Jackie niet mijn cup of tea is. Sterke acteerprestaties, mooie aankleding en schitterende muziek, maar toch was het een moeizame zit. Soms is er geen verklaring voor waarom een film je wel of niet ligt.

Een film die wisselende gevoelens bij mij losmaakte. Soms indrukwekkend, dan zakte het weer wat weg en begon het wat langdradig te worden om dan weer te boeien. Ik was ook verbaasd toen ik zag dat ie "maar" 100 minuten duurde, voelde veel langer.

De acteerprestatie van Nathalie Portman vond ik wel erg goed, ik ken de Kennedys niet zo goed (ik vraag me ook af of JFK ook zo'n legende was geweest als ie niet na twee jaar presidentschap doodgeschoten was), ik zat eerst dan ook wat raar te kijken toen Jackie op mij de indruk maakte dan wel aangeschoten of stoned te zijn, maar zo bleek ze dus te praten.

Kon de echte Jackie nauwelijks van de Portman Jackie onderscheiden, knap gedaan dus.

Eindconclusie: Indrukwekkend verhaal over de dagen na de aanslag, goed geacteerd, maar niet boeiend over de hele linie.

Nathalie Portman was gewoon goed, maar de film vanuit dit perspectief was voor mij niet boeiend genoeg. Het voelde aan alsof ik een matig boek aan het lezen was. Zo een dat je wel wilt uitlezen maar net te weinig boeit, waardoor et langdradig wordt. Ik begrijp vanuit dit standpunt het gevoel dat hier wordt beschreven dat de film lang duurde. wat mij betreft slechts 2,5*

Kan niet anders dan me aansluiten bij bovenstaande reactie. Lange zit en wat mij betreft een tegenvaller.

Ken je dat?

Het moment waarop een actrice zodanig komt te versmelten met haar rol, dat de lineaire werking van de tijd ophoudt - alsof Natalie Portman Jackie Kennedy is, waarbij de historische figuur transformeert in een romanesk personage uit de overlevering en de actrice het overneemt van het op reële gebeurtenissen gebaseerde script.

Het moment, anders gezegd, waarop de fictie een feitelijkheid creëert die de feiten zelf naar het onberekenbare en niet verifieerbare landschap van het geheugen en de fantasie verwijst.

Het moment waarop cinema zo onwerkelijk echt wordt, dat het echte verleden oplost in de waas van het hier en nu.

Het moment waarop film de magie blijkt te bezitten om het verleden te herschrijven in het heden - kijk, daar, op het witte doek!

'Jackie' is een cinematografische mokerslag. De intensiteit waarmee Pablo Larraín de wankele psyche van een vrouw in beeld brengt die door enkele fatale seconden haar hele hebben en houden verliest, is enorm. Daar staat tegenover dat de toenemende verinnerlijking van de film (de priester, het witte huis - het gevoel dat de ruimte steeds meer verengt?) geen verpletterende uitwerking heeft, wel integendeel. De finale, waarin Jackie (of was het Portman?) nog maar eens het roer van haar gedachtewereld en gevoelsleven wil omgooien, lijkt er wat te veel aan.

Niettemin waait dit soort experiment het publiek als een frisse wind tegemoet. De soundtrack, die een klankenkast is van wat zich plotmatig voltrekt, onderstreept subtiel en subliem de broze en trefzekere hand waarmee dit ongewone portret werd getekend.

Enige reserves, enige twijfels, maar toch vooral: ontroering. Omwille van de wijze waarop het medium wordt aangewend en omwille van de fenomenale vertolking van Portman.

Om te hernemen.

3,5*

Misschien erg goed geacteerd maar vond het vreselijke saaie film waar niet doorheen te komen viel. Mogelijk moet je ook geinteresseerd zijn in dit onderwerp maar ik zag geen reden waarom deze film gemaakt moest worden, de maker toonde te weinig lef waardoor het een te doorsnee film was, die weinig tot niets aan andere films toevoegd.

Jackie beschrijft het relaas na de moord op JFK tot aan zijn begrafenis, pakweg een week waarbij de focus wordt gelegd bij Jackie. Natalie Portman haalt hier een fenomenaal hoog niveau. In mijn ogen één van de beste acteerprestaties de laatste jaren. Alles klopte gewoonweg, ongelooflijk hoe sterk zij verweven was met de échte Jackie. Eigenlijk moest de Oscar voor beste actrice naar haar gaan, en niet naar Emma Stone voor La La Land, hoezeer ik deze film ook apprecieer. Ik volg JJ_D en Walter S (om er maar twee te noemen) hier dus volledig in en begrijp perfect wat zij bedoelen.

Alleen al deze acteerprestatie en de omkadering van Larrain rechtvaardigt bij mij deze hoge quotering. Ik begrijp dat velen dit een saaie dulle film vinden. Misschien kon de klemtoon verschoven worden. Misschien moest de moord een belangrijker deel laten uitgemaakt hebben van de film.

Het interview vond ik minder geslaagd. Het haalt me uit de film, uit de magie van Jackie. Tijdens het interview zie je een vrij koele afstandelijke beredeneerde Jackie. Tijdens de helse week een getraumatiseerde vrouw wiens man voor haar ogen werd vermoord. Verbouwereerd dat het leven gewoon doorgaat en dat het protocol ten koste van alles heilig is. Toch duwt ze haar mening betreft haar kinderen door. Het is tenslotte haar man en voor de kinderen hun vader die ten grave wordt gedragen, niet de president ... pakkend vond ik eveneens de eedaflegging van L. Johnson. Sterk staaltje cinema en alweer tekenend voor het protocol: life goes on ...

Uber saaie film, valt echt niks te zien! 1 ster voor de moeite.

Uitstekende film over Jackie Kennedy en de dagen na de dood van haar man de president. Een redelijk indringend portret over een vrouw en haar verlies, maar aan de andere kant soms wel wat eentonig (ondanks de non-lineaire vertelstijl) . Mooi aangekleed en ook een aantal prachtige shots. Natalie Portman draagt de film met gemak en is gewoon het titelpersonage. Een nipte 4.0 sterren.

Best een goede film. Nathalie Portman speelt indrukwekkend. Toch was het niet een hele sterke film. Ik had het verhaal meer chronologisch ingedeeld. De makers wilde meer de achtergrond laten zien hoe Jackie dealde met het verlies van haar man. Op één of andere manier werd dit toch niet duidelijk vertelt. Ik miste ook wat bijrollen. Waar waren haar ouders, zussen, etc?

Ik heb weinig tot niets met Jackie Kennedy (ook niet tegen haar trouwens) maar besloot deze film een kans te geven. Nathalie Portman is erg goed - ik ga er maar van uit dat Jackie ook zo praatte en bewoog, dat soort acteerprestaties op detail niveau kun je Hollywood wel toevertrouwen- maar daarnaast weet ze haar personage ook boven de toch soms wat banale gebeurtenissen heen te tillen. De film is knap geschoten, heeft een aparte, indringende stijl waarbij je letterlijk dicht op de huid zit - wat met name bij de aanslag een indringende scene oplevert, en ook de aankleding overtuigt. Na het zien van de film weet ik nog altijd niet wat Jackie Kennedy nou zo bijzonder maakt dat haar naam nog steeds rondzingt. Of misschien was haar legacy niet meer dan het zijn van een jaren 60 stijlicoon, zoals de mannequins op het eind suggereren?

Gelukkig is er voor gekozen slechts de gebeurtenissen rond de moord op JFK centraal te stellen, en krijgen we geen biopic van wieg tot graf. Portman is uitstekend, ontpopt zich toch wel tot een veelzijdige actrice. Sarsgaard vond ik wel een beetje een miscast als Bobby. De scenes met John Hurt, in wat een zijn laatste films zou worden, kregen veel extra lading.

Uitstekende cast, mooi acteerwerk, sterke soundtrack, en toch... bij zo'n historisch en overbekend verhaal mis ik de charme van de verrassing. Want dat is toch wat een goed verhaal doet.

Ik had toch flink wat moeite om de aandacht er af en toe bij te houden , al moet ik zeker zeggen dat natalie portman prima in haar rol zit en overtuigend acteert .

Ook de soundtrack draagt bij aan de algehele neerslachtige sfeer wat goed gekozen was .

Is het een slechte film ? nee maar de film speelt zo puur op het gevoel en sfeer in dat het echt jou cup op tea moet zijn .

Gezien de cruciale dagen in het leven van Jacky Kennedy waarover deze film gaat, had ik van tevoren veel meer betrokkenheid en emoties verwacht. De film kom nogal kil en afstandelijk op mij over door de invulling die Natalie Portman geeft aan haar rol. Of dat terecht is kan ik niet beoordelen, maar ik vind het wel teleurstellend.

Dat gevoel had ik ook. Maar volgens mij is die kille afstandelijke sfeer vooral te wijten aan de stylistische keuzes van de regisseur. In die zin vind ik haar wel goed gecast; ze heeft denk ik alles gegeven wat binnen haar acteerpallet mogelijk is.

De film was naar mijn mening niet de gehele speelduur even boeiend (ik kan mij voorstellen dat je op een laag cijfer uitkomt) maar wat een indrukwekkende acteerprestatie zet Portman hier neer. Volgens mij is dit filmpje nog niet gedeeld hier. De scenes uit Jackie worden hierin vergeleken met de beelden van o.a. het originele interview met Jackie Kennedy. Zo zie je pas goed wat een sensationeel goede performance Portman hier heeft neergezet.

Vond het behoorlijk gedurfd : een film die zich beperkt tot de impact die de moord op Kennedy en de harde dagen die er op volgden hadden op de weduwe van de president, haar verdriet en emoties, haar wil om haar familie boven alles te stellen en haar omgang met de harde werkelijkheid van het protocol, de opvolging...Alleen daarom toch wel waardering voor deze film en voor hoofdrolspeelster Natalie Portman.

Film kon het echter, m.i. niet volledig boeiend houden en eigenlijk sprak hij mij niet zo erg emotioneel aan, behalve dan de scène van de aanslag zelf naar het einde toe en het fragment met haar dochtertje.

Blijft itoch interessant dit dramatisch gebeuren uit 1963 van uit die hoek te zien belicht.

Een vergelijking met het echte interview van Jackie maakt duidelijk dat Natalie Portman haar accent en manier van spreken en bewegen goed nadoet, geholpen door de afdeling make-up en kostuums. Jacqueline Bouvier was van New York, maar had Ierse en andere Europese grootouders. Op de politieke implicaties wordt hier niet diep ingegaan. We leren haar kennen als een stijlicoon met een grote interesse in kunst en decoratie. Het feit dat ze haar eigen interview redigeerde, geeft aan dat ze met haar imago bezig was en laat ruimte voor fantasie, voor de verschillen tussen de publieke en de privépersoon. Het ontbreekt wel wat aan spanning, aangezien het grootste conflict draait om de vraag of er al dan niet een rouwstoet komt. Het verweven van heden en verleden met archiefmateriaal is vakkundig gedaan.

Hoewel een trage film, met veel dialoog, is hij toch best goed.

We kennen allemaal de geschiedenis wel, de moord op Kennedy.

Maar vanuit het oogmerk van zijn weduwe Jackie wisten we nog niet alles.

Deze film brengt daar naar mijn mening meer duidelijkheid in.

Goed drama dus met een voortreffelijke Natalie Portman !!

Een lange dialoog van een vrouw met een hoogst irritant accent. Op geen enkele manier boeiende film

Een goede biografie/drama/historie fil...

Goed verhaal...

Goed acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Ouderwetse opname...

Ik vind het best gedurfd van de filmmakers. Een film over de aanslag op John F. Kennedy, die volledig draait rond de verwerking van deze gebeurtenis door diens vrouw Jacqueline Kennedy. Toch wel een erg interessante invalshoek. Je denkt er vaak niet over na, maar zo'n gebeurtenis heeft voor haar natuurlijk de grootste nasleep.

Erg knap werk van Natalie Portman, die van een kindactrice tot haast een method-actrice is uitgegroeid. Duidelijk dat ze er heel veel werk van heeft gemaakt om de manier van spreken en bewegen van de echte Jacqueline Kennedy te bestuderen. Moet wel zeggen dat ik Jacqueline's New York-accent op ten duur wel vrij irritant vond worden. Daarnaast heeft de film ook nog een leuke rol van John Hurt als de priester, een van zijn laatste.

Om de filmbeelden naadloos over te kunnen laten gaan met de nieuwsbeelden uit die tijd, heeft cinematograaf Stéphane Fontaine, gebruik gemaakt van 16mm film voor de opnames. Opmerkelijk is ook hoe de ouderwets en tegelijkertijd modern de look van de film aanvoelt. Je hebt echt het idee naar de jaren '60 te kijken, maar de hand-held camerabewegingen herinneren je eraan dat het een film uit 2016 is.

Jackie vloog voor mij voorbij, eerlijk gezegd. Het is geen typische film en doet geen enkele moeite om achter de intriges van de aanslag te komen. Het enige waar de film over gaat is de vrouw van de vermoorde president. Ik kan me voorstellen dat sommigen de film vrij afstandelijk vinden, door de nieuwsbeelden en continue formaliteiten die we te zien krijgen. Ik vond dat wel meevallen, het verdriet en de onmacht wordt wel degelijk overgebracht. Jackie vind ik een erg ingetogen en sterke film.

Sorry, eRCee, maar Neruda sprak mij meer aan dan Jackie. Camerawerk, montage en muziek waren knap, maar ik bleef wat op mijn psychologische honger zitten. Portman vond ik regelmatig overacting, en hoe verbluffend de gelijkenis met de historische beelden vaak ook was, de film voegde hier voor mij eigenlijk weinig aan toe, en juist daarin ligt voor mij de mogelijke meerwaarde van een film. Het kader van het interview bood wel ruimte voor psychologische uitwerking, maar dat werkte voor mij niet echt overtuigend. Eigenlijk verwachtte ik méér, zeker na Neruda.