Jackie (2016)

Bravo Natalie

Vele reacties hier: wat een zware film.....tja het gaat hier ook niet over een romantisch verhaaltje! De moord op JFK geldt als 1 van de heftigste en brutaalste aanslagen in de geschiedenis.tot op de dag van vandaag zijn er wel 100 theoriën bedacht over deze gebeurtenis.dus dan krijg je een zware film met een weergaloze Portman als JFK echtgenote/weduwe.in tegenstelling tot vele reacties hierboven vind ik haar vertolking grandioos.toen ze als klein meisje in Léon the professional speelde kon je al zien wat er voor een geweldige actrice in schuil gaat.daar komt bij dat ze een hele fijne verschijning is.4 stars.

Hinderlijk muziek

Ik weet niet of het aan zaal 1 Tuschinski lag maar ik vond de soundtrack nogal allesoverheersend danwel te dik aangezet. Het begon me wat te irriteren. En dat is jammer want Nathalie Portman deed het niet onverdienstelijk als Jackie Kennedy. Bij vlagen was het wellicht een tikkeltje karikaturaal maar op een gegeven moment wen je er wel aan. De diverse emoties van verdriet, woede, onzekerheid en vastberadenheid waren voldoende overtuigend.

Zeer sterke biografie over een zeer sterke vrouw.

Portman weet overtuigend jackie neer te zetten.

Niet een film voor iedereen, maar ik vondt hem prachtig.

Ik vond Natalie Portman echt heel goed acteren en ik kon me ook goed inleven in haar personage maar het verhaal vond ik maar niks. Zoals hierboven al iemand zegt de film is inderdaad niet voor iedereen. Ik ging de film in zonder verwachtingen en kom er niet heel ontevreden uit maar hij was ook niet goed.

5/10

Briljante film, een onvervalst meesterwerk als je het mij vraagt, en het beste dat ik in de bioscoop heb gezien sinds La vie d'Adele (2013).

Kenmerk van een meesterwerk is dat alle verschillende aspecten van film tegelijk onderscheidend zijn maar ook met elkaar in balans. Juist dat is waarin Jackie glansrijk slaagt.

Allereerst is er het uitgekookte scenario. De film focust zich op de periode van de aanslag tot de begrafenis, waarbij er gebruik wordt gemaakt van een raamvertelling: de omlijsting is een interview van Jackie met een journalist vlak nadien. In beide delen van het verhaal zijn meerdere lagen te onderscheiden. Zo is er de verhouding tussen de waarheid en het beeld dat Jackie wil nalaten; dit speelt vooral (maar niet uitsluitend) in de interactie met de verslaggever. Daarnaast is er de vraag wat Jackie precies wil bereiken. Wat zijn haar motieven? Doet ze alles voor de nagedachtenis van haar man, of is het primair voor zichzelf? Deze laag zit met name (maar ook niet uitsluitend) in de terugblikken op de voorbereidingen van de begrafenis.

Los van dat het sterk geschreven is (de scene in de auto met de kist waarin Jackie zich richt tot de chauffeur, zo effectief om haar in één keer te kunnen begrijpen), biedt het scenario ook alle ruimte voor emotie. Niet alleen tijdens het intense begin, door heel de film heen weten Larrain en Portman de kijker diep te raken met het verdriet van een vrouw die niet alleen haar man naast zich heeft zien sterven maar zich ook een publiek figuur weet met een enorme taak die geen tijd laat voor rouw.

Die emotie wordt ondersteund door de prominente muziek. Vooral de strijkers die bij de opening reeds klinken zijn heel sterk. Verder is er weer de kenmerkende cameravoering van Larrain, met die ultra-dynamische shots vlakbij de hoofdpersoon, continue variatie, ook met groothoekshots en out-of-focus technieken. De montage is eveneens zeer goed en geeft de film samen met de cinematografie dat hoge tempo. Over het fenomenale acteerwerk van Nathalie Portman hoeven we het niet eens te hebben, dat is simpelweg buitencategorie. Alle vormaspecten samen zorgen ervoor dat je Jackie Kennedy op de huid zit en haar gevoelens en worstelingen meebeleeft.

Jackie is een film waarbij ik een groot deel van de tijd met een brok in de keel zat. Aan het einde is er misschien wat teveel dialoog met de pastoor (hoewel de scene in dat bootje en de opmerking over de kop koffie in de ochtend heel mooi zijn). Ik kende tevoren de figuur van Jackie Kennedy niet, had er ook geen bijzondere belangstelling voor, maar Larrain heeft me 100 minuten in z'n greep gehouden met deze fantastische film.

Echt een prima film, kon mijn aandacht vasthouden in tegenstelling tot lala land.

Goed getimed in de flashbacks

Hoewel ik Jackie een intrigerend persoon vind, kon deze film mijn aandacht niet vasthouden. Erg traag verloop. Natalie Portman acteert fanatstisch, soms iets over de top met beverige stem en trillend lipje, toch terecht dat zij is genomineerd voor een oscar

In welke zin is dit traditioneel gestructureerd? Het feit dat er in het verhaal een interviewer verwerkt zit maakt het nog geen Citizen Kane-structuur (wat ook al verre van traditioneel is). Ik ben juist achterover geslagen door de structuur van de film, ik ben er nog niet uit welke lijn we nou feitelijk volgen want er zitten continu dezelfde scenes en momenten door de hele film versneden waarbij er geen enkele chronologie te herkennen valt. Zo op het eerste oog vermoed ik dat we het gedachteproces van de rouw van Jackie Kennedy volgen. Dat ik daar echter niet precies uit ben terwijl de film me gigantisch heeft aangegrepen en van begin tot eind geboeid heeft vind ik een wonderbaarlijke prestatie.

Het leven van Jackie Kennedy heeft mij nooit erg geïnteresseerd en na het zien van deze film nog steeds niet. De verdienste van Natalie Portman is dat ze een mooie vrouw is en op de echte Jackie lijkt. Er zal vast wel een Oscar in één of andere B-categorie te halen zijn voor deze degelijke maar saaie productie.

Het kleine rolletje van John Hurt is misschien zelfs het enige dat hier echt de moeite waard is.

2,5*

Eens met Drs. DAJA: de film is helemaal niet traditioneel gestructureerd. Sterker nog, Larrain geeft met Neruda en Jackie het genre van de biopic een stevige opfrisbeurt.

Sterke film die niet voor iedereen is weggelegd. De film vertelt een interressant gedeelte over het leven van deze first lady. Larrain belicht de zeer trieste kant van haar leven en weet je daarbij, uitstekend geholpen door een krachtige acteerprestatie van Portman, goed te raken. De keuze om zo nu en dan oude "originele" beelden te laten zien maakt het allemaal nog tastbaarder. Prima film. 4.0

Portman was wel heel sterk. Vind het overigens heel moeilijk vergelijken met de prestatie van Emma Stone. Ik weet niet wie ik hem meer gun. Then Again, ik ben sinds Leon al Natalie fanboy. Dus.

Beetje merkwaardig gevalletje deze film. Ging me een lichtje branden toen ik bij de aftiteling zag dat Darren Aronofsky een van de producenten was. Denk dat deze wat controversiële filmer een flinke vinger in de pap had bij de totstandkoming, want je herkent zijn signatuur. Jackie heeft de allure en het groteske van bijzondere cinema, maar verhalend wilde het maar niet vlotten. Quasi intellectueel geneuzel wat mij betreft, oogt gekunsteld, lijkt bij vlagen ook te veel op verfilmd toneel om echt indruk te maken. Jammer, want ruim vijftig jaar na dato is alles rondom de aanslag op Kennedy nog immer intrigerend genoeg om een goede film te fabriceren, maar bij deze poging zit je met gefronste wenkbrauwen te kijken. Qua vormgeving en tijdsbeeldweergave ziet het er niettemin allemaal voortreffelijk uit, een oscar voor costume designing zit er dan ook in vanavond. Portman in de titelrol oogt erg sterk en verdiend wat mij betreft ook een beeldje. Staat tegenover dat Sarsgaard als Bobby Kennedy met zijn mal kapsel en chagrijnige kop de plank flink misslaat. Ook Gerwig is raar gecast en heeft weinig te doen. John Hurt is daarentegen in een van zijn laatste rollen als de priester waar Jackie te biecht gaat als het ware het geweten van de film, en neemt zo waardig afscheid van ons, hoewel de film als geheel deze uitstekende acteur geen recht doet.

Helemaal eens. Ik ben geboeid door elke verfilming van Kennedy's regeringsperiode en deze tragische gebeurtenis. Maar, hoewel ik begrijp dat deze film gaat over Jackie en de droevige nasleep, kon deze film mij niet boeien. De film is wel degelijk (historisch) interessant en er wordt goed geacteerd. Maar de traagheid, de overdreven theatrale verfilming en irritante muziek doen de film geen goed (naar mijn smaak).

Daar sluit ik me helemaal bij aan. Ben normaal ook een groot liefhebber van Portman, maar dit werd nét niet een van de zeldzame keren dat ik wegliep bij een film. Echt te saai.

Hmmm dat vond ik nu geen moment

Maar ik kan me wél voorstellen dat je dat zou kunnen vinden...

"In this room lived John Fitzgerald Kennedy and his wife, Jacqueline,

during the two years, ten months, and two days he was President of the United States:

January 20, 1961 - November 22, 1963 "

Indien ik een aantal Amerikaanse presidenten moet opnemen, dan kan ik er waarschijnlijk makkelijk 10 opnoemen, maar moet ik een aantal presidentsvrouwen opnoemen, dan kom ik waarschijnlijk niet verder dan een handjevol en daaronder valt dan ook Jacqueline Kennedy (of sinds ze hertrouwd is Jacqueline Kennedy Onassis). Vrijwel iedereen weet wat er destijds met president John F. Kennedy is gebeurt (doodgeschoten) en de meesten hebben daarvan waarschijnlijk ook de beelden van gezien en ook de beelden m.b.t. de begrafenisstoet, maar hoe Jacqueline Kennedy dit allemaal heeft ervaren en verwerkt, is me onbekend en dat wordt in deze Biografie / Drama film dan ook mooi en zeker ook tragisch weergegeven.

In dit verhaal wordt Jacqueline Kennedy (gespeeld door Natalie Portman) geïnterviewd in Hyannis Port, Massachusetts (waar Jacqueline Kennedy dan woont) in 1963, m.b.t. haar eigen versie van de gebeurtenissen omtrent John F. Kennedy, omdat ze zich niet kan vinden wat de pers over hem geschreven heeft, vlak na zijn dood. Ze behandelen hem volgens haar als een stoffig oud ding. M.b.t. "de gebeurtenissen", betreft het de periode van vlak voor de aanslag op haar man John F. Kennedy, tot aan zijn begrafenis. Oftewel de periode waarin ze de liefde van haar leven verloor, maar tevens de liefde won van het volk.

Indien je niets weet over John F. Kennedy en Jacqueline Kennedy, dan moet je deze film zeker niet kijken, want dan zal je deze film vooral als saai en langdradig ervaren. Persoonlijk kon me het verhaal zowel interesseren en boeien en vond ik het op bepaalde momenten ook best ontroerend. Wat dat betreft heeft Jacqueline Kennedy zich destijds kranig gedragen (eerst ben je nog de vrouw van de president en na de dood van de president wordt je min of meer al bij het grofvuil gezet) en heeft ze de begrafenis (o.a. marcheren met de doodskist met John F. Kennedy door de straten van Washington D.C.) van haar man op schitterende wijze geregeld (natuurlijk ook een mooi eerbetoon aan hem) en dat ondanks veel weerstand (omdat men een begrafenis in deze stijl gevaarlijk vond m.b.t. eventuele verdere aanslagen). Origineel was het wel niet, want ze heeft gewoon de begrafenis van Abraham Lincoln gekopieerd, die destijds (15 april 1865, oftewel bijna 100 jaar eerder) ook werd doodgeschoten. Overigens was het ook wel leuk dat je via Jacqueline Kennedy nog wat weetjes te horen krijgt over John F. Kennedy, zoals voordat men ging slapen ze eerst nog wat muziek draaiden op een antieke platenspeler en dat de titelsong van de musical "Camelot" van Lerner en Loewe, tot de favorieten van hem behoorden. Tijdens het interview vergelijkt ze daarom ook haar jaren in het Witte Huis (daarin heeft ze haar gelukkigste jaren gehad) met die van Koning Arthurs mythische "Camelot".

De film wordt naar een hoog niveau getild door Natalie Portman (in de rol dus van Jacqueline Kennedy, die met 64 jaar natuurlijk veel te vroeg gestorven is op 19 mei 1994) en wat dat betreft was het zeker verdiend dat ze genomineerd was bij de Oscars van 2017 als beste vrouwelijke hoofdrolspeler (die weliswaar is gewonnen door Emma Stone, vanwege haar rol in de Muziek / Komedie film "La La Land (2016)". Omdat ik die film nog niet heb gezien, kan ik niet oordelen of dat terecht was). Ook was het mooi gedaan, dat men soms originele beelden van vroeger heeft verwerkt in dit verhaal en ook vraag ik me af of men tijdens de rondleiding door het witte huis, de echte stem van Jacqueline Kennedy heeft gebruikt, want de manier van praten van Natalie Portman met stemgeluid erbij, kwam bij die scenes wat raar over. Visueel gezien werd ook alles fraai in beeld (inclusief de gedetailleerde beelden van John F. Kennedy toen hij werd doodgeschoten, waarbij een flink gat in zijn hoofd is te zien met stukjes van zijn hoofd liggend op de kofferbak) gebracht en spat de jaren 60 stijl van het scherm.

Omdat het in dit verhaal vrijwel enkel en alleen om Jacqueline Kennedy draait, komt de overige cast er wat karig vanaf, maar desondanks deden ze het wel verdienstelijk zoals Billy Crudup (in de rol van de journalist die het interview met Jacqueline Kennedy doet en die verder niet bij naam wordt genoemd. Hij heeft tijdens het interview veel respect voor Jacqueline Kennedy en zegt op het einde tegen haar "U liet de voorbije dagen uw stempel achter op dit land. Dat is het verhaal"), Peter Sarsgaard (in de rol van Bobby Kennedy die zich ontfermd over Jacqueline Kennedy en die nota bene een aantal jaren later, 6 juni 1968, ook werd doodgeschoten tijdens campagne), John Hurt (in de rol van priester, waar Jacqueline Kennedy volgens Bobby Kennedy steun bij moet zoeken), John Carroll Lynch (in de rol van Lyndon B Johnson, die na de dood van John F. Kennedy de nieuwe president werd van Amerika en die tijdens de terugvlucht van Dallas in de "Air Force One" wordt beëdigd, met de aanwezigheid van Jacqueline Kennedy en de doodskist met John F. Kennedy erin) en Greta Gerwig (in de rol van Nancy Tuckerman, die voor Jacqueline Kennedy werkte in het Witte Huis).

Al met al vond ik dit een mooie, interessante en tragische Biografie / Drama film (tevens een mooi eerbetoon aan Jacqueline Kennedy) met een uitstekende Natalie Portman in de rol van Jacqueline Kennedy. Omdat de film ook maar iets van 90 minuten duurt, kijkt hij ook wel lekker weg.

“I will march with Jack, alone if necessary.”

Tweeledig gevoel bij deze film. Visueel ziet het er prachtig uit, het acteerwerk is waanzinnig en het verhaal over JFK en Jackie spreekt natuurlijk tot de verbeelding. Maar ik had de hele tijd het gevoel dat er veel meer uit het verhaal te halen was. Het is allemaal erg abstract en de raamvertelling is eigenlijk onnodig.

Ik had de hele tijd het gevoel dat ik mee zou moeten meeleven met Jackie, maar dat gevoel kwam maar niet. Regisseur Larrain en Natalie Portman maken van Jackie een erg afstandelijk personage en wat haar nou drijft (buiten haar man's legacy veiligstellen) wordt niet duidelijk. De film zou moeten gaan over Jackie, maar ondanks dat JFK maar 30 seconden in beeld is gaat de film nog meer over hem. Jackie blijft de “vrouw van” en dat is een gemiste kans.

Een zware film die mijn diep raakt..en nathalie portman jeetje die rol lijkt wel op haar lijf geschreven!!erg mooie film..zeker het kijken waard!

De dagen na de John F Kennedy moord gezien uit oogpunt van zijn vrouw Jackie.

Haar voorliefde voor Abraham Lincoln vond ik verrassend.

Fraai gemixte authentieke beelden met gespeelde scenes.

De nadruk op de musical "Camelot" werd waarschijnlijk gelegd omdat Endemol een van de producenten was in deze film?:):):)

3.5*

Nee afgezet na een 30 minuten. Was mij te saai.

Zoals door een aantal al genoemd is de film theatraal en komt Jackie afstandelijk over.

Het begin was rommelig en richting het eind vond ik de film eigenlijk pas interessant op gang komen, maar toen was het al afgelopen.

Op papier indrukwekkend en interessante historische gebeurtenis. In realiteit (op film) komt het verhaal niet goed over en is het theatrale perspectief vanuit Jackie niet boeiend genoeg.

Top acteerprestatie van Natalie Portman, vooral het accent, maar helaas kon ook zij deze film niet redden. Wat mij betreft kan je deze rustig overslaan...

Grappig. Waar ik me eerst stierlijk irriteerde aan Portman's maniëristisch acteerwerk (maar dat wende gelukkig), werd ik langzaamaan meegetrokken door het behoorlijk bedrukkende verhaal. In beeld (en geluid) opvallend gebracht door Larrain. Heftige muziek! Vooral naar het einde toe werkte dat erg goed. Een heel erg gefabriceerde film, die ergens toch bijzonder intiem is - mede door de dialogen met de pastoor.

Aardig portret, maar erg saai en wat oninteressant eigenlijk.

Het verlies van haar man verwerken, maar tegelijkertijd in korte tijd een imago creëren. In de eerste dagen na de aanslag op John F. Kennedy (22-11-1963) deed Jackie Kennedy beiden. Regisseur Pablo Larraín (Neruda) en scenarist Noah Oppenheim (The Act of Killing) bundelden hun krachten om een film te maken die meer biedt dan alleen een biografisch portret. Op het eerste oog is Jackie met name een indringend drama, maar daarachter schuilt een intelligente reflectie op politieke beeldvorming en de kunstmatige aard van herinnering.

Bijna obsessief komt ze over, Natalie Portman. In een andere setting was haar strak geregisseerde gelispel door niemand serieus genomen, hier leverde het de gevierde actrice een Oscarnominatie op. Heftige beelden van die bewuste autorit blijven niet uit. Bloedspetters vallen uit de toon op Jackies gezicht, op haar gepolijste ambtskleding. De camera volgt de voormalige first lady van angstvallig dichtbij, als ze zich in de uren en dagen na de aanslag door de vele ruimtes van het Witte Huis beweegt. Duidelijk wordt al snel dat Jackie een vrouw met een missie is.

Verder lezen: klik

Ik had hetzelfde. (maar ik reken niet in punten, wel in sterren)

Nog maar eens gezien in de bioscoop en ik kan er niks anders van maken: Jackie is buitengewoon intens en ontroerend en dat in een welhaast perfecte stijl. Top-10 materiaal.

Een groot deel van de commentaren in dit topic is voor mij overigens onbegrijpelijk, maar deze spant de kroon:

eRCee heel fijn dat jij het een meesterwerk vindt. Maar niet iedereen hoeft hier in mee te gaan. Jackie blijft voor mij in deze film een heel afstandelijk, abstract en bijna ijzig personage. Misschien realistisch, maar dat maakt haar nog geen interessant persoon en de film nog geen meesterwerk. Misschien was ze dat wel (dat weet ik bijna wel zeker) maar de film weet dat goed te verbergen. Een gemiste kans.

Ik begrijp niet wat er mis is met IH88's opmerking. Ben het er helemaal mee eens. Voor een film die haar naam draagt wordt ze opvallend gezichtsloos geportretteerd.