Jackie (2016)

Ik begin me onderhand een roepende in de woestijn te voelen als het op deze film aankomt.

In 'Jackie' (2016) van Pablo Larraín is Jackie Kennedy een (anti-) heldin zoals de Britse schrijfster Virginia Woolf ze zo mooi kon schetsen: eenzaam in de schaduw van een roemrijke man die haar eigen leven betekenis geeft, maar tegelijkertijd die neurotische twijfel dat ze iets verloren is geraakt door diezelfde afhankelijkheidspositie. Want wat is immers háár nalatenschap als presidentsweduwe!? Jackie moest zich als een kameleon aanpassen aan de verwachtingen van een vrouw in haar tijdsgeest. Ze presenteert zich als het verlegen kindvrouwtje dat het Witte Huis toegankelijk maakte voor het grote publiek. Ze moet een warme, moederlijke figuur zijn voor de natie, terwijl ze tegelijkertijd niet schroomt om haar eigen kinderen in te zetten bij dezelfde beeldvorming. Ze was het stijlicoon dat de mode ging beïnvloeden met haar kleurrijke outfits, maar ze moest haar eigen publieke imago bijstellen toen ze door de politieke moord opeens omgeven werd met een tragisch rouwrandje. Zoals Ryan Gosling ook zo fantastisch een 'blanco' mannenrol kan vervullen, zo doet Nathalie Portman dat hier met Jackie Kennedy - steeds manoeuvrerend tussen de verwachtingen die men naar haar heeft, terwijl ze bij vlagen misschien zichzelf daarin kwijtraakt.

Pablo Larraín zou nog wel eens een film gemaakt kunnen hebben die men over een jaartje of wat gaat herwaarderen omdat zijn biopic zo veelzeggend is voor de beeld- en mediacultuur in onze eigen tijd. Over de representatie van vrouwenrollen en een herziening van die klassieke instituties. Hoe Larraín een geliefd staatshoofd tot een bijrol maakt in een biopic over zijn ambt, terwijl hij volledig inzet op de waaier van emoties bij een presidentsvrouw, die op haar manier invloed uit heeft kunnen oefenen vanuit de mogelijkheden en begrenzingen van haar positie. Over de verschillende rollenspellen waardoor zelfs een machtige vrouw - ondanks het exces en de overdaad van haar societybestaan - een existentiële leegte voelt achter de sprookjesachtige façade van schoonheid, succes en macht. Ze is evenzeer onhebbelijk, manipulatief en narcistisch, als wel een krachtige, liefhebbende persoonlijkheid die evenzeer haar weg moest vinden tegenover institutioneel seksisme. Larraín kiest precies de juiste afstand en nabijheid in beeld, geluid en acteerwerk door een portret te tonen voorbij de tragische glans van deze vrouwenicoon.

Ik hou eigenlijk niet van het soort acteerwerk dat Portman hier neerzet. Vooral een verzameling van accentjes, affectaties, tics en dergelijke, maar geen personage, eerder heel technisch acteerwerk. Je ziet Portman hard werken om Jackie Kennedy in al haar facetten zo goed mogelijk te imiteren, maar ik blijf uiteindelijk gewoon Portman zien.

Dan prefereer ik zo'n Joaquin Phoenix die begint met een veelzijdig personage neer te zetten en daarna pas denkt om er een Johnny Cash sausje overheen te gieten.

Dubbel gevoel

Alle respect voor het acteertalent van Portman. Fantastisch geacteerd maar de film kwam heel afstandelijk over en kon me niet boeien.

Deze ook eens geprobeerd en het was niet mis, maar had er toch iets meer van verwacht. Het is redelijk afstandelijk gefilmd en dus minder meeslepend. Er werd nochtans wel goed geacteerd, maar dat accent had voor mij echt niet gemoeten. Het stoorde meer, dan dat het een meerwaarde had.

Visueel was het nog wel mooi en authentiek gebracht.

Ik ben niet direct van m'n sokken geblazen, al was het wel eens interessant om gezien te hebben, maar ik hoef deze niet meer terug te zien.

Er was een hitman ingehuurd uit Marseille. Hij staat achter een houten hek VOOR de auto van Kennedy..Dat is te zien op een beroemd filmpje..( Zapruder???)Het halve hoofd van Kennedy vliegt ook naar Achteren, je ziet Jackie daar naar grijpen Lee Harvey Oswald was een stroman, die later als schuldige werd aangewezen, een verwarde communist.. Hij was op 8 hoog (??/) in een magazijn, ACHTER Kennedy, zodat zijn hoofd naar voren zou zijn gegaan De hitman is dezelfde dag, terug naar Frankrijk gegaan. De vraag is echter...wie was de opdrachtgever?? CIA???Fbi??? Grootindustrielen?? Maffia?? Rechts????, Russen??Die vraag is nooit beantwoord. Jackie was een vrouw van grote klasse en ingetogenheid. Weergaloos vertolkt door Portman, die Jackie goed bestudeerd heeft, want Jackie, was 'vormelijk", het leek op acteren, niet-naturel.. Een eigenlijk niet erg boeiende film over "hoe het met Jackie ging " na de moord( zeker voor jonge kijkers ) . Jackie heeft snel de States verlaten, bewust, en later getrouwd met een Griekse multimiljardair, een scheepsbouwer. In dat huwelijk vond ze geen geluk. .

De film is geschiedenis voor mij, ik was toen 13, en ik had een "" O ...Jaa ervaring..'

Precies mijn gevoel. Portman zal vast een hele studie hebben gemaakt van de echte Jackie, maar ze bleef in een imitatie steken die daardoor niet overtuigde.

Onderhoudende en interessante film met een toch wel erg magere Natalie Portman in de hoofdrol. Niet erg meeslepend terwijl het drama voor Jackie Kennedy toch groot moet zijn geweest.

indrukwekkende film

over een stuk geschiedenis die de wereld schokte en

nooit is de waarheid op tafel gekomen !

indrukwekkende rol van natalie portman !

Saai gebracht. Door de uren en dagen na de moord op Kennedy te tonen krijg je een makkelijk melodrama, maar ik vind het leven van Jackie met Kennedy interessanter dan zonder. Het personage Jackie kan me ook al niet echt boeien. Portman zat wel goed in haar rol maar helaas was dit voor mij een moeilijk door te komen film.

Ok.

Inderdaad een interessant onderwerp dat een beetje saai gebracht is. Het lijkt een beetje arthouse te zijn, maar zweeft er een beetje tussenin. Portman is geen favoriet van me, maar hier doet ze het gewoon prima in haar rol.

Ze krijgt ook wel een moeilijke rol, emotioneel trok ze me niet echt mee, maar ze zat inderdaad behoorlijk in haar rol. Het eerste half uur van de film is ongetwijfeld het sterkst, daarna zwakt het af naar een "normaal" rouwdrama die soms wat leeg aanvoelt.

Mooie shots van Jackie die door het huis loopt, maar voor de rest blijft het een beetje "saai". Verhaal is best interessant, en iets waar je wel meer over te weten wilt komen. De scene van de aanslag zelf was behoorlijk bruut en meeslepend.

Emotioneel trekt het je niet mee, maar voor de rest is dit een prima film. Wel leuk om een keertje gezien te hebben over deze gebeurtenis.

Deze film overstijgt 'arthouse'.

Bijzonder stukje geschiedenis, en in die zin een hele bijzondere en intrigerende 'point of view'. Wat er gebeurde en hoe weten we allemaal. Maar nooit bij stil gestaan hoe dat voor haar geweest moet zijn terwijl ze er naast zat en onder de 'troep' van haar eigen man kwam te zitten. Moet zeggen dat ik dat bijzondere beelden vind, die auto die weg spoed. Clint Hill op de achterkant in een poging de First Lady te beschermen en Jackie zelf met het geëxplodeerde hoofd van JFK op schoot. Phoe...dat vind ik nogal wat. Clint Hill zou zelf ook een bijzondere uitgangspunt zijn voor een degelijke verhaal en/of film maar dat is al min of meer gedaan met In the line of fire.

Terug naar Jackie en Portman. Bijzondere beelden dwalend door die lege kamers, deur na deur, een sigaret rokend staand naast het bed, een leeg bed. Dat is de tragedie wat mij betreft. De eenzaamheid die een dergelijke functie en titel met zich mee draagt. Niemand die daar dicht bij genoeg staat om er te zijn of troost te bieden. En dan al die keuzes, hoe nu verder, wat verwacht het land, de pers er als een stel hyena's op. Een moeilijke tijd om dan het juiste te doen en sterk over te komen. Prachtige dialogen overigens ook met de priester, beste rol van John Hurt, en dat er toch voorzichtig een scheur zichtbaar wordt. Dat het huwelijk en JFK zelf toch verre van perfect was.

Een hele apart sfeer overigens die in combinatie met de muziek soms iets dromerigs heeft of juist richting een nachtmerrie dreigt te gaan. Maar dat mysterieuze wordt nergens overspeelt. Bepaalde beelden zijn zo bewerkt, zeg maar gritty, dat ik echt even twijfel of er echte beelden in gemonteerd zijn. Ook erg mooi.

Portman zelf raakt de snaar wel goed. Bij tijd en wijlen een echte krachttoer, toch neigt bepaald gedrag soms naar het irritante en dat ik me afvraag ligt dat aan Portman, was dat gewoon Jackie of ligt het aan de situatie? Complete miscast overigens vind ik die Peter Sarsgaard als Bobby. Hij lijkt er voor het oog wel aardig op maar ik van die Sarsgaard negen van de tien keer zo'n slappe zak met die zachte timide intonatie en dat wat licht nerveuze voorkomen altijd.

Al met al een prachtig drama, een personages die eerste rang zat en in die zin nog nooit zo in beeld gebracht is. Het enige wat ik overigens mistte was het saluut van John-John als de kist voor bij komt. John F. Kennedy Jr. salutes his father’s casket in Washington, 1963 - rarehistoricalphotos.com
Had toch wel verwacht dat dit moment nog voorbij zou komen, of heb ik wat gemist?

Geen onaardige film. Portman acteert goed. Had er zelf iets meer van verwacht. Vind hem wel vrij somber en te weinig emotie (misschien ook wel logisch) maar daardoor blijft hij bij mij steken op 3 sterren.

Ik ken Jackie Kennedy niet echt, buiten de usual facts. De film gaat niet over haar hele leven, maar spitst zich op de dagen tussen de moord op haar man en de begrafenis. Hoe ze omgaat met het verlies, de harde realiteit dat niet enkel haar man overleden is, maar ook de president van Amerika. Minder tijd voor persoonlijke rouw dus en ook meteen een nieuwe president. Het afscheid van haar echtgenoot, het afscheid van het Witte Huis waar Jackie ook haar stempel op drukte. Wat zullen ze van hem onthouden, wat is goed voor de kinderen, wat verwacht het volk, …

De aanloop van de film is ook interessant. Normaal met Rachel Weisz en haar toenmalige echtgenoot Darren Aronofsky als regisseur. Koppel gaat uiteen en beiden verlaten het project. Aronofsky blijft nog wel al producer en wordt vervangen door Pablo Larraín, geen Amerikaan zoals Aronofsky. Veel mensen van de crew zijn Fransen of Chilenen trouwens. Dat is volgens mij niet slecht en zorgt ervoor dat het geen puur patriottische film wordt, maar eerder een persoonlijke inkijk, voor zover dat mogelijk is bij zo'n publiek figuur.

Het resultaat is een biografische film die vooral visueel zeer indrukwekkend gemaakt is met een schitterende Natalie Portman in de titelrol. Hier en daar wordt originele footage gebruikt, maar door de filmstijl is het soms goed kijken wat origineel is en wat niet. Je merkt het wel, maar de grens is dun. En dat geeft een boeiend beeld weer. Het verhaal is wel minder interessant en naast de schitterende Jackie krijg je een minder sterke Bobby Kennedy. Het is vooral een ingewikkeld rouwproces weer. Jackie kan voldoende boeien, maar mist met momenten dat extra vuurwerk. Gelukkig is de aankleding goed gedaan.

Puur op filmisch vlak eerder matig en weinig opvallend, maar wat een prestatie van Portman... . Zij tilt deze film eigenhandig nog een aardig stuk boven de middenmoot uit.

In Jackie draait alles om Jackie. De, voornamelijk mannelijke, rest is bijzaak. Dat is een keus van regisseur Pablo Larrain die goed uitpakt. Het verdriet van Jackie, de strijd die ze moet voeren om de regie in eigen hand te houden wordt op een waardige manier verbeeld door Nathalie Portman. Toch blijft Jackie afstandelijk en ik vond het moeilijk me met haar te identificeren. Maar waarschijnlijk was Jackie Kennedy ook een afstandelijke vrouw. Een vrouw met een goed stel hersens, historisch besef en stijl, dat wel. Maar sympathiek wordt ze nergens, ondanks haar peilloze verdriet.

Wat een magere Portman speelt hier Jackie, voor mij niet pakkend deze film, ik kan constant het idee dat ik naar een karikatuur keek.

Ik weet niet echt wat ik hiervan moet vinden. Men heeft duidelijk zich ingezet om de personages op de echte Kennedy's te laten lijken, en zeker Portman heeft dezelfde flair die Jackie Kennedy had, voor zover ik dat kan beoordelen aan de hand van de foto's die ik van de laatstgenoemde heb gezien.

Verder is het interessant dat deze film volledig focust op haar. Jackie komt ook op mij neer als een bijzonder intelligente en doortastende vrouw en zeker niet zomaar een modepoppetje. Goede rol van Portman in ieder geval. En het is ook wel interessant om de hele gebeurtenis rondom de uitvaart van JFK te zien, wat op momenten leidt tot imposante beelden (en dat ondanks de lelijke technicolor kleuren).

Mijn grootste probleem ligt denk ik in de vertelstructuur in de vorm van een raamvertelling, maar vanuit twee ramen door elkaar, want een gedeelte betreft een gesprek met een journalist en een ander een gesprek met een priester, wat elkaar afwisselt. En uiteindelijk weet ik niet echt waar de film naar toe wilt. We krijgen een episode uit Jackies leven te zien, waarschijnlijk de voor haar meest traumatiserende episode, we krijgen een beetje een vleugje te zien wat voor impact het heeft op haar, maar we zien niet hoe het verder met haar gaat, hoe ze haar leven verder invult.

Misschien is dat de bedoeling, en we kunnen over haar lezen als we over haar verdere leven willen weten, maar ik blijf toch een beetje met een vraagteken achter. 2,5*.

Vond het een indrukwekkende film, waar ik helaas maar een deel van gezien heb. Dat moet ik nog inhalen. Ondanks alle kritiek vind ik dat Natalie Portman een bewonderenswaardige prestatie neerzet, want de nogal gekunstelde Jacqueline Bouvier is niet makkelijk te portretteren. In al die chaotische momenten lag het perspectief bij haar, dat vond ik wel verfrissend. Mooie kleine rol van John Hurt als de biechtvader. Robert Kennedy vond ik een miscast. En inderdaad, het saluut van John-John als de kist van zijn vader langskomt, zit niet in de film. Vreemd, want het is een iconisch beeld.

Redelijk.

Het is voornamelijk een verstandige keuze geweest om slechts een korte, maar cruciale periode in het leven van Jackie Kennedy te overspannen. Het eindresultaat is een niet al te geromantiseerde blik achter de schermen in de nasleep van de moord op JFK. Als Natalie Portman haar vertolking een klein beetje aanleunt bij hoe Jackie echt was, dan vermoed ik dat de film er redelijk in slaagt een zo getrouw mogelijk beeld van haar persona in die hectische dagen neer te zetten.

Dat gezegd zijnde heeft het me allemaal eerder matig kunnen boeien. Portman is bij mij vaak hit (Léon, Closer, Garden State, ..) of miss (Star Wars, haar Marvelavontuur, ...). Hier wordt ze niet echt geholpen daar dat rare accentje en manier van praten van de voormalige first lady. Het zorgt voor een wat ambigu gevoel waarbij ik niet goed weet of ik het een goede poging vind of het mij irriteert. Een beetje van allebei, vrees ik. In ieder geval blijft de filmervaring mede daardoor vrij afstandelijk, de verstandige aanpak ten spijt.

3

Zeer matige en trage film. Hier was volgens mij veel mee uit te halen.

Een monumentale film, die het immer verfoeilijke genre van de biopic omver gooit en er iets indrukwekkends voor in de plaats zet. Namelijk om een impressie te geven van hoe het echt gevoeld moet hebben om in de schoenen van Jackie Kennedy te hebben gestaan in de ergste week van haar leven. Hoe het is om te moeten rouwen voor het oog van de natie. En om te beseffen dat het nu haar gedeelde verantwoordelijkheid is om de geschiedenis van haar man te schrijven - wordt hij een van de vergeten presidenten, gestorven voor niets, of een legende, zoals Abraham Lincoln?

Het is deze paradox die Jackie zo'n interessante film maakt. Enerzijds toont de film dat het rouwproces van Jackie ver verwijderd is van dat van de onze. In plaats van de herdenking van een persoon gaat het om de herdenking van een idee, een icoon, een legende (Camelot!). Belangrijker dan rust vinden is het beschermen van de nalatenschap van de president. Tragischer dan de dood van een man is het feit dat hij te weinig tijd had om daarvoor zijn stempel te plaatsen (zo stelt zijn broer het in de film, althans). Want terwijl mensen vergaan en worden vergeten, zijn het de ideeën die voortbestaan en anderen overeind houden.

Maar anderzijds laat de film zien dat onder deze onmenselijke verantwoordelijkheden wel degelijk gewone mensen schuilgaan. Mensen die bang zijn, huilen om een verloren geliefde, twijfelen aan de zin van het bestaan, mensen, kortom, zoals jij en ik. Mensen, die juist na het besef van een bloedige mensonterende moord die het tegenovergestelde zou moeten bewijzen, zich realiseren dat kracht van iconen en verhalen het enige is wat ons elke morgen weer op de been zet. En het is dat besef waar Jackie, gespeeld door een magnifieke Natalie Portman, voortdurend onder gebukt staat.

Endemol Shine Studios.

Zo zo, heeft Endemol uit Nederland hier gewoon iets mee van doen gehad. Wojoo.

Niet minder tragisch dan Diana, doet evenveel pijn/zeer. Het schuurt aan alle kanten.

Dat ding dat leven heet, wat zou ik alles en iedereen supergraag willen geven wat hij/zij ooit verlangd heeft te zullen hebben/krijgen/houden, vanaf de eerste seconde dat diegene dat wou/wilde/wenste.

Is dat een variant op alles wat ik ooit aan het wauwelen geweest ben? Over o.a dat ik oorlogen maar stom vind en bloemenkransen om elk geweer waar die ook is, wil leggen?

Vast wel.

Natalia pardon, Natalie Portman is natuurlijk fenomenaal. Buitenaards goed, zo'n beetje. Billy Crudup is wat mwah, maar nog redelijk genoeg.

Nathalie Portman doet Jackie Kennedy na en dat doet ze goed. Heel goed zelfs. Neem bijvoorbeeld de authentieke rondleiding van Jackie door Het Witte Huis, zoals die op YouTube te zien is: hetzelfde lijzige stemmetje en de idem robotachtige presentatie. Zo sprak en deed ze dus in het echt. Chapeau voor Portman. Maar ondanks deze technisch perfecte imitatie, blijft Portman Portman en wordt ze geen Jackie; ik weet ook niet precies hoe dat komt. Wat altijd lastig blijft bij het portretteren van figuren uit een niet zo ver verleden is natuurlijk wel het feit dat door het vele auditieve en visuele materiaal dat er nog bestaat, een beeld op je netvlies is gegrift dat zich niet zo makkelijk laat omvormen. Het blijft mij in ieder geval in de weg zitten en daarom kom ik ook bij deze film niet uit boven niveau poppenkast.

Goed geacteerd door Nathalie Portman. Zij zet een ongeloofwaardig goede Jacky "O" Kennedy neer. Vanuit haar perspectief is dit verhaal gefilmd. Goede film als je van docu-films houdt!

Ik was net klaar met JFK en tien zag ik dat deze ook op Netflix stond. Het leek me interessant om een ander stuk van die geschiedenis vanuit een hele andere point of view te bekijken.

Naast de getuigenissen was ook de vorm van deze film totaal anders. Statisch en onderkoeld. Een portret van een vrouw in rouw. Ik vond het eerlijk gezegd niet erg boeiend.

3*