Little Murders (1971)

Bijzonder originele satirische komedie van Alan Arkin met Elliot Gould als cynische nihilist en Donald Sutherland als geflipte dominee. Erg leuk, mag vaker gezien worden.

Een beetje Woody Allen, maar vooral veel Brewster McCloud en Harald and Maude. Dit is absurde cinema met af en toe een vleugje romantiek. Vooral het feit dat Patsy ergens halverwege wordt vermoord, en dat de film dan nog vrolijk verdergaat zag ik niet aankomen.

Inderdaad zwaar ondergewaardeerde jaren zeventig film. Onbegrijpelijk dat dit geen cultstatus heeft. Alhoewel de recensies wel 50-50 love it or hate it zijn.

Ik zie 20th Century niet zo snel meer zon film maken...

Dit ziet er interessant uit!

Wat onevenwichtige cynische comedy over de amerikaanse Way of Life waarin niemand wordt gespaard met enkele sterke momenten. Leuk rolletje van Donald Sutherland.

Eliott Gold niet meegerekend is de casting en het acteerwerk verder helaas niet echt geweldig, en hadden de dialogen hier en daar wat meer to to the point gekund.

Gitzwarte komedie speelt zich af in New York, wat in de jaren '70 een onaangename, onveilige stad was om te wonen. Elliot Gould speelt Alfred Chamberlain, een cynische fotograaf die het allemaal letterlijk over zich heen laat komen wanneer hij zich in elkaar laat slaan door twee mannen die - aldus Alfred - een excuus zochten om hem in elkaar te meppen. Hij is niet eens dankbaar wanneer buurtbewoner Patsy [Marcia Rodd] hem te hulp komt want 'ze waren net moe aan het worden'. De toon is gezet: Alfred is zo vermurwd door het leven in New York dat hij volstrekt apathisch is geworden "I don't know what love is!", verzucht hij meerdere keren wanneer Patsy, om twijfelachtige redenen, besluit Alfred voor zich te winnen.

Jules Feiffer, die zijn eigen toneelstuk bewerkte, is er op fraaie wijze in geslaagd een scenario neer te zetten dat vaak hilarisch is, maar altijd een deprimerende ondertoon heeft die het centrale thema ondersteunt: de onverschilligheid van een maatschappij dat desondanks krampachtig probeert vast te houden aan traditionele, maar holle normen en waarden. Vol scherpe observaties en ongemakkelijk humoristische momenten (Donalds kennismaking met Patsy's familie is een hoogtepunt) gespeeld door een perfecte cast. Gould co-produceerde deze film een jaar na MASH, een film dat qua thematiek en centraal personage (Alfred zou zo het alter-ego van "Trapper" John McIntyre kunnen zijn) veel gelijkenissen vertoont. Donald Sutherland heeft een hilarische cameo als een onconventionele dominee, evenals Alan Arkin - die tevens regisseerde - als een even ongewone detective. Een film die stof geeft tot nadenken maar van begin tot einde bijzonder vermakelijk is.

Redelijke film waarin een vrouw besluit te trouwen met een nogal nihilistische man. Nogal fragmentarisch van opbouw en het geheel is wat onsamenhangend. Maar wel met aparte humor die een paar toch wel grappige scenes oplevert (waaronder ook een paar prima monologen). Regiedebuut van acteur Alan Arkin die zelf ook een rolletje heeft.

Vervreemdende komedie met Donald Sutherland als lichtend hoogtepunt. Alan Arkin had beter achter de camera kunnen blijven.

Satirische komedie die erg van zijn tijd is, maar ook zo geslaagd dat ik me afvraag waarom deze niet bekender is. Denk aan iets wat een beetje weg heeft van een mix van tijdgenoten als Harold & Maude, MASH en If...en eigenlijk nog behoorlijk relevant is. Als je met het nieuws van tegenwoordig denkt dat de hele wereld gek aan het worden is. Dan is aan deze film te zien dat dat in 1971 niet veel anders was.

Gould speelt een nihilistische man, Rodd wil van hem iets anders maken. Iemand die wel vecht en in dingen geloofd, maar hoe doe je dat als de wereld tegen dat doel werkt. Paar echt geweldige losse scenes met mooie kleine rolletjes. Donald Sutherland als hippiepriester bijvoorbeeld of de tamelijk bizarre en grappige confrontatie tussen Gould en zijn ouders. Arkins oeuvre als regisseur bleef klein. na deze film volgden alleen nog een TV film en een paar shorts en een andere bioscoopfilm namelijk Fire Sale (Film, 1977) . Die staat meteen op mijn to see lijst